กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว เมื่อไม่นานมานี้ หลังจากที่ “เด็กเลี้ยงแกะ” ค่อยๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของคนไทย ได้ปรากฏมีรายใหม่เข้ามาทำหน้าที่เลี้ยงแกะแทน
ผิดแผกจากเดิมก็ตรงที่คราวนี้หาใช่เป็น “เด็ก” แต่กลับเป็น “หมา” ที่เข้ามาทำหน้าที่เลี้ยงแกะอย่างขมีขมัน
“นายครับ ผมพร้อมจะขันอาสาเพื่อส่งเสริมระบอบทักษิณอย่างเต็มกำลัง” เจ้าหมาเลี้ยงแกะไหว้ปลกๆ ตรงหว่างขาเจ้านาย
“สมกับเศษเงินที่ข้าโยนให้เจ้าซะจริงๆ เจ้าสุนัข” นายหน้าเหลี่ยมลูบหัวหมาขี้เรื้อน
“ผะ..ผะ..ผม เอ้อ สุนัยครับนาย แฮ่แฮ่ ไม่ใช่สุนัข” หมาเลี้ยงแกะค้อนขวับ
“วันนี้มีอะไรจะรายงานข้ารึ” นายหน้าเหลี่ยม แกล้งหันไปล้วงเศษเงินออกจากกระเป๋า
“มีข่าวไม่ใคร่จะสู้ดีนัก คือว่า อืมม์พ่อ...พ่อผมตายห่าแล้วครับ” หมาเลี้ยงแกะทำปากเบ้
“พ่องมรึงซะที่ไหน ที่ข้าได้ยินข่าว เค้าเป็นพ่อตาเอ็งไม่ใช่หรือ”
“อ๋อ! ถะ...ถะ...ถูกต้องละครับ แหะแหะ บังเอิญผมลืมคำสุดท้ายไป ใช่จริงเสียด้วย ท่านเป็นพ่อตาผม จุ๊ๆ ผมจะบอกให้ ท่านเป็นคนเสื้อแดงล้านเปอร์เซ็นต์ ช่วง นปช. ชุมนุม พ่อตาผมเปิดดูแต่โทรทัศน์ช่องแดง เจ็บไข้ได้ป่วยกระย่องกระแย่ง ยังถ่อสังขารไปลงคะแนนเลือกพรรคเพื่อแม้ว...”
เจ้านายเหลี่ยมโบกมือเหมือนห้าม “เอาล่ะๆๆ จะให้ข้าทำอะไรบอกมาเลย”
“แฮ่ๆ ผมอยากขอพวงหรีดเกียรติยศจากเจ้านายกะคุณหญิง ไปวางโชว์เพาฯ ไว้หน้าโลงศพพ่อ อะ...อ๋อ พ่อตาครับ ขอละคร้าบ เจ้านาย” เอ่ยพลางก้มกราบตีนนายหน้าเหลี่ยม 3 ครั้งซ้อน
แต่คล้อยหลัง แทบไม่พ้นวัน นายและคุณหญิงก็ล่วงรู้ความจริงว่า ถูกเจ้าหมาขี้เรื้อนเลี้ยงแกะตุ๋นซะเปื่อย จึงเก็บงำความแค้นเคืองไว้ในใจ
แล้วในที่สุด ช่วงเวลาแห่งการเอาคืนชนิดทบทั้งดอกและต้นก็มาถึง
“เจ้านายครับ ผมตายแล้วครับ ตายยังกะหมาเด๊ะเลย” วิญญาณหมาขี้เรื้อนเลี้ยงแกะ คลานเข้าไปคุกเข่าหน้าเจ้านายหน้าเหลี่ยม
“คราวที่แล้วข้าให้พวงหรีด คราวนี้เปลี่ยนเป็นนี่ก็ละกัน” นายหน้าเหลี่ยมยื่นสิ่งหนึ่งให้
“อ้ะ! นี่มันพวงไข่มะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะสุดท้าย เจ้านายให้ผมทำไมครับ” หมาเลี้ยงแกะงุนงง
“ก็ให้เอ็งเอาไว้ไปบอกกับท่านยมบาลว่าเป็นบริวารแถวหน้าของข้าสิโว้ย ไม่วางใจกันจริงข้าไม่ให้เด็ดขาด รับไว้แล้วก็กราบซะ 3 หน น่าน มันต้องยังงั้นสิ 555”
