ณ บัดนาว ตะละแม่เจ้า “คริสตี้” ยังคงใช้ชีวิตเป็นปกติดี แม้จะมีอาการ “หูอื้อ” เป็นพักๆ ในสถานการณ์การบ้านการเมืองภายในประเทศไทยกำลังข้นคลั่ก กระทาชายนายบักแหลม บางลี่ มีโอกาสไปเยือนถึงห้องทำงานของเธอ
บักแหลม : “หวัดดีครับท่านเอกอัครราชทูต”
คริสตี้ : “เชิญนั่งก่อนสิคะ กินอะไรมาแล้วหรือยัง อ้อ! ดิฉันมีกล้วย รองท้องเสียสิถ้าหิว”
บักแหลม : “ออกตัวแรงส์มั่กๆ เลยนะเนี่ย อืมม์แต่ผมไม่ถือสา เอาเป็นว่าคุณคิดยังไงกับเมืองไทยช่วงนี้”
คริสตี้ : “อ๋อ เยส ใช่ ประเทศไทยไม่ใช่เด็กดีของอเมริกาอีกต่อไปแล้ว เว้นเสียจากคุณจะคืนประชาธิปไตยให้แก่ประชาชน คนดีๆ อย่างทักษิณไปกีดกันเขาทำไม ผู้หญิงเก่งๆ อย่างยิ่งลักษณ์ที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อระบอบประชาธิปไตย ทำไมต้องไปกลั่นแกล้งเธอด้วย เชียท! ขอถามคุณหน่อย ในฐานะสื่อ คุณเคยเห็นประธานาธิบดีของสหรัฐฯ ให้ความสนิทสนมกับผู้นำประเทศไหนเท่าที่ให้แก่คุณยิ่งลักษณ์บ้าง”
บักแหลม : “ประชาธิปไตยในบ้านเมืองของผมมันไม่เหมือนกับที่บ้านเมืองของคุณนะครับ”
คริสตี้ : “ก็นี่ไง ดิฉันจึงพยายามจัดระเบียบให้ คุณต้องมีความเป็นสากล วัฒนธรรม ประเพณีเก่าๆ มันต้องเปลี่ยนแปลงใหม่ ไม่งั้นก็เป็นไดโนเสาร์เต่าล้านปีไปตลอด คุณไม่อยากเป็นแบบคนอเมริกันเรอะ”
บักแหลม : “ผมไม่อยากทำตัวแส่ไปเสียทุกเรื่อง”
คริสตี้ : “เชียท! หาว่าฉันเสือกอีกแระ แส่ เสือกซะที่ไหน แค่ดิฉันเห็นใจทั้งคุณทักษิณ คุณยิ่งลักษณ์ที่ให้ความร่วมมือกับสหรัฐอเมริกามาโดยตลอด คุณปูนี่สนิทกันมาก ในงานปาร์ตี้เล็กๆ เธอเคยเสียสละตำแหน่งให้ดิฉัน คุณปูมอบมงกุฐฎเป็นรางวัลให้ฉันกับมือ โอ้ ว้าว คริสตี้ปลื้มฝุดๆ อิอิอิ”
บักแหลม : “อื้อฮือ กินสะตอเยอะไปป่าว กลิ่นหึ่งออกมาจากปากเชียว ฮ่าฮ่าฮ่า”
