ตีโชว์ : บิ๊กป๊อกโชว์ตีกลองชุดสุดรัก จนทีมงานผู้จัดกวนหายสงสัย วันๆ ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน
สำนักงานตำรวจแห่งชาติ กับกองทัพบก ในยุคนี้มีความเหมือนกันเป็นพิเศษอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ที่ต้องเชื่ออย่างปฏิเสธมิได้ คือสำนักงานตำรวจแห่งชาติ มี "จ่าเฉย" ที่ประชาชนรู้จักมักคุ้นกันทั่วบ้านทั่วเมือง
ในขณะที่กองทัพบก มี "พล.อ.เฉื่อย" ที่ประชาชนส่วนใหญ่แทบไม่รู้เลยว่าเขามีบทบาทภาระหน้าที่อะไร นอกจากนั่งทำศีรษะเถิกเข้าใส่ประชาชนในยามบ้านเมืองตกอยู่ในภาวะวิกฤติ
ไม่เพียงความเพิกเฉยเนิบเนือย แต่ "พล.อ.เฉื่อย" แห่งกองทัพบก ยังตกเป็นผู้ต่ำใต้ของนายทหารติ๊งต๊องบ๊องบวมส์ อย่าง "เศ.(ษ)" แดง ที่ออกมาทิ่มแทงท้าทายเท่าไร "พล.อ.เฉื่อย" กลับเงียบนิ่งเป็นเป่าสาก
จากบรรทัดนี้เป็นต้นไป ผู้จัดกวนทีม จะดอดเข้าไปยังห้องทำงานของ "ป๊อกเด้ง" พล.อ.เฉื่อย พับเผื่อยจริงเดือย ที่คาดว่ายังไม่มีใครเคยย่องเข้าไปเจาะลึกมาก่อน เว้นเสียจาก "หมวดเจี๊ยบ" ณ Hi-Yee นางนั้น
พิพิธภัณฑ์เกียร์ : ท่านอนุพงษ์พาทีมผู้จัดกวนไปดูกระปุกเกียร์ที่สะสมไว้นับร้อย ต้องทึ่งเพราะแต่ละอันใส่ได้แต่เกียร์ว่าง
"หวัดดีครับพี่ป๊อกเด้ง" เฮียคามินในชุดเอลวิส เพรสลีย์ กระพุ่มมือคารวะในฐานะอาคันตุกะผู้มาเยือน
ฝ่ายเจ้าบ้านยังไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนตัว หรือแม้แต่อ้าปากให้อีกฝ่ายได้เห็น
"โห เชื่อแล้วครับท่าน ที่เค้าว่ากันว่าท่านช่างไม่ต่างอะไรไปกับสากกะเบือ" บักแหลมยกมือไหว้ผงกๆ
"แล้วมีใครมายกพี่ไปเก็บเข้ากรุเหมือนจ่าเฉยมั้ยเล่า" คราวนี้ พล.อ.เฉื่อย เปิดปากพูด พร้อมอมยิ้มน้อยๆ พอเท่
"อืมม์ ถูกของพี่ อยู่แบบนกนิ่งลิงหลับแบบนี้มากี่ปีแล้วครับ" เฮียคามินขยับเข้าไปใกล้
"ไม่รู้สิ ไม่เคยนับ ดูเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วกัน...เป็นไง" พล.อ.เฉื่อยลุกจากเก้าอี้
"ว้าว! นั่งจนเบาะสึก น้ำแข็งจับ ตะไคร่เกาะขนาดนี้ พี่ทนได้ไงเนี่ย" เฮียคามินตาลุกวาว
"เอ้า! ไม่งั้นคนเค้าจะเรียกพี่ว่าบิ๊กเฉื่อยเรอะ เออ...เข้าไปดูห้องซ้อมดนตรีกันดีกว่า"
"ดีเลยครับท่าน ได้ยินมาว่าท่านชอบกลองมาก ผมเองก็มีวงดนตรีเล็กๆ ไว้เล่นเอาใจแม่ยก เผื่อวันหน้าจะมีโอกาสแจมกันบ้าง" บักแหลมเสนอตัว
มือโยนตัวจริง : บิ๊กป๊อกโยนกลองโชว์ด้วยความคล่องแคล่ว พร้อมสัมทับเรื่องนี้ถือเป็นมือวางอันดับต้นๆ ของประเทศไทย
"นี่เป็นห้องตีกลองของพี่ เวลาเครียดๆ มักจะเข้ามาใช้ห้องนี้ช่วยผ่อนคลาย"
"นั่งซื่อบื้อไม่ต่างอะไรกับสิงโตหน้าโบสถ์อย่างท่าน อาการเครียดยังถามหาอีกจริงหรือครับ" บักแหลมเอียงคอถามด้วยความฉงน
"โดนลูกน้องอย่างไอ้ด่างไอ้แดงด่าเช็ดเม็ดแทบทุกวัน พี่เครียดจนหัวจะล้านเหมือนคุณแล้วบักแหลม"
"อ้ะจ๊ากส์" บักแหลมสะดุ้ง
"ห้องนี้มีแต่กลองชุด แต่ห้องนู้นทำไมมีกลองยาวยัดกันเต็มห้องเลย ผมเพิ่งรู้ว่าพี่นิยมตีกลองยาว" เฮียคามินเดินไปเกาะห้องดูกลองยาวหลากหลายขนาด
"อ๋อ นั่นไม่ได้เอาไว้ตี แต่ใช้สำหรับโยน คือแบบว่า เอ่อ...พี่เป็นคนชอบโยนกลองมาก ไม่รู้จะทำอะไรก็โยนกลองเล่น" พล.อ.เฉื่อย ถลาไปจับกลองขึ้นโยนโชว์ด้วยความแคล่วคล่องว่องไว
"ถ้าไม่รู้จะทำอะไร ไม่ลองอย่างนี้มั่งละครับ" บักแหลมยื่นถ่านส่งให้
"เฮ่ย! เอามาให้พี่ทำไม ไม่เอา พี่ไม่เอา" พล.อ.เฉื่อยสั่นหน้า ปฏิเสธ
"ไม่เอาถ่านจริงๆ เป็น ผบ.ทบ. ได้ไงวะ" บักแหลมสบถ
เก้าอี้สุดรัก : เก้าอี้ที่ พล.อ.ป๊อกนั่งจนสึกและเบาะฉีก แสดงถึงวันๆ เอาแต่นั่งอยู่กับที่ไม่กระดิกกระเดี้ยไปไหน
จากนั้น พล.อ.เฉื่อย พาเดินเนิบเนือยมายังอีกห้องหนึ่ง เล่นเอาตกตะลึงพรึงเพริด
"ท่านสะสมเอาไว้ทำไมครับ" บักแหลมชักหัวคิ้วถาม
"เกียร์พวกนี้เป็นเกียร์ว่าง พี่ชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ลูกน้อง ผู้ใต้บังคับบัญชาเสาะหามาให้ เค้ารู้ว่าพี่ชอบสะสมอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่น อย่างเกียร์ว่างเหล่านี้ พี่ว่าในกองทัพบกเนี่ยนะ ไม่มีใครมีเกียร์ว่างมากเท่าพี่อีกแล้ว" พล.อ.เฉื่อยยืดหัวเถิกด้วยความภาคภูมิ
"ถามจริงๆ เถอะครับ เมื่อไรพี่จะกระฉับกระเฉงบ้าง" เฮียคามินน้ำเสียงจริงจัง"
"โถ ยังมีความคาดหวังในตัวพี่แบบนี้อยู่อีกหรือ" พล.อ.เฉื่อย แสดงท่าทีอิดหนาระอาใจ (มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น)
"นายครับ หมวดเจี๊ยบมาพบ"
พล.อ.เฉื่อย ดีดตัวเฮือก เกิดความกระฉับกระเฉงขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน ก่อนคะยั้นคะยอให้ผู้จัดกวนกลับก่อนทั้งๆ ที่ยังมีเวลาเหลืออีกเป็นสิบนาที
"ถ้าจะมีก็เรื่องนี้แหละ แหม...มันช่างรู้สึกกระปี้กระเป่าราวกับม้าคะนองศึก" พล.อ.เฉื่อยผะงึกหัวเถิกด้วยความคึกคะนอง
ครู่ต่อมาได้ยินเสียงกระเดื่องกลองค่อยๆ โซโล จากจังหวะช้า ไปสู่เร็ว
ชึ่ง..ชึ่ง...โจ๊ะ ชึ่งชึ่ง...ชึ่ง ชึ่ง โจ๊ะ ชึ่งชึ่ง ชึ่งชึ่งโจ๊ะชึ่งชึ่ง โจ๊ะโจ๊ะโจ๊ะโจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ
