“ผีวนิดา” ไม่น่ากลัวแต่น่ารัก อาร์ม ปาณิศรา จากเด็กเกเรสู่ดาราดวงใหม่

โด่งดังมากๆ จาก “เหนี่ยวไก่”
อุ๊บส์ส์ส์...ไม่ใช่ละ ขออภัย
เพราะสาวน้อยวัยสิบเก้าคนนี้
เธอคือ “ผี” ที่ทำให้คนดูขนลุกซู่ด้วยความผวามาแล้ว
จากซีรีส์เรื่องดังที่กำลังถูกพูดถึง อย่าง “เพื่อนเฮี้ยน...โรงเรียนหลอน”
......................................................................

ในบทบาท เธออาจจะน่ากลัว แต่เมื่อได้เจอตัว จะรู้ว่าเธอน่ารัก
...อาร์ม-ปาณิศรา มณฑารัตน์ คือเด็กสาวที่ฝักใฝ่ในการแสดงมาตั้งแต่เด็ก และความฝันของเธอก็มาเจอกับความจริงเป็นครั้งแรกในบทบาทการแสดงที่ทำเอาคนดู “หลอน” ไปตามๆ กัน

“ปกติ อาร์มเป็นคนที่กลัวผีม้ากกก...” สาวน้อยลากเสียงยาว ตามด้วยเสียงหัวเราะ เมื่อความจริงถูกเปิดเผยว่าคนกลัวผี แต่ต้องได้มาแสดงเป็นผี

นอกจากเป็นคนกลัวผี และไม่ได้น่ากลัวเหมือนผี ชีวิตของสาวน้อยคนนี้ก็มีบางมิติที่รู้แล้วอาจจะอึ้ง

แต่เพราะความจริงใจ ตรงไปตรงมา เธอพาเราก้าวเดินเข้าไปสู่ชีวิตสิบเก้ากะรัตของตนเอง และหวังเพียงว่า มันจะเป็นสิ่งละอันพันละน้อย ในบทเรียนบางอย่างสำหรับน้องๆ ที่กำลังคิดว่า เธอน่าจะเป็นไอดอล...
...................................................................................................................................................

• ฟังมาว่า น้องอาร์มมีความฝันอยากจะเป็นนักแสดงมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วใช่ไหม
ใช่ค่ะ อยากเป็นนักแสดง อยากทำงานด้านนี้เลย ไม่อยากเป็นอย่างอื่นแล้ว อยากเป็นนักแสดงอย่างเดียวเลยค่ะ และที่บ้าน คือคุณแม่ก็อยากให้เราเป็นนักแสดงด้วย แม้แต่สมัครสอบคณะที่เข้าเรียน ก็ยังเลือกเพราะเหตุผลหนึ่งว่ามันมีวิชาศิลปะการแสดงอยู่ด้วย เราก็ลงเรียนเลย

• มีใครเป็นไอดอลหรือเปล่า
พี่ชมพู่ อารยา ค่ะ หนูชอบพี่เค้ามาก อยากจะทำให้ได้เหมือนพี่เค้า ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวนะคะ แต่ชอบพี่เค้าแสดงละครมาตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะค่ะ

• แล้วพอได้มาสัมผัสกับการแสดงจริงๆ ในบทผีวนิดา เป็นยังไงบ้าง
เป็นงานแรก แล้วกระแสก็ออกมาดี ก็รู้สึกดีใจ ทุกคนบอกว่าน่ากลัว เราก็โอเค สบายใจหน่อย

• แล้วตัวตนจริงๆ ของเราเป็นคนน่ากลัวเหมือนผีในซีรีส์ไหม
โอ้โห (ลากเสียงยาว) คนละอย่างเลยค่ะ อาร์มเป็นคนตลก ขี้เล่น ร่าเริง ไม่ได้น่ากลัวอย่างนั้นเลย และติดจะพูดมากและซนมากด้วยซ้ำ

• ที่บอกว่าซนมาก นี่คือยังไง
คือหนูไม่ชอบอยู่เฉยๆ แม่ก็เลยต้องพาไปทำนู่นทำนี่ พาไปเรียนกีฬา ไปเรียนบัลเลต์ ว่ายน้ำ ตอนเด็กๆ ชีวิตไม่เคยว่าง ถึงกับเคยทะเลาะกับแม่เลยนะ เพราะเราไม่อยากทำแล้ว ด้วยความที่เรายังเป็นเด็ก เราก็อยากเล่นที่โรงเรียนบ้าง (หัวเราะ) แต่ตอนนั้นนี่โดนโค้ชเขาสั่งให้ซ้อมหนักมาก แล้วก็ต้องไปแข่งนู่นแข่งนี่ มันก็น่าเบื่ออย่างนี้น่ะค่ะ

• พอเราย้อนกลับไปมอง เราคิดยังไงกับประสบการณ์ช่วงนั้นบ้าง
ถ้าเลือกได้ อยากกลับไปเล่นกีฬาอีก อยากให้ตัวเองแบบว่าเก่งไปเลย จะได้มีจุดเด่นบ้าง ไม่น่าไปเถียงแม่อย่างนั้นเลย น่าจะเต็มที่กับการเล่น แต่ตอนนั้นเราก็ยังเด็ก เราอยากสนุกแบบเด็กๆ

• แสดงว่าเกเรใช่ย่อยเลย?
ม้ากกก...เลยค่ะ (ยิ้ม) เพราะตั้งแต่ตอนประถม ชอบเถียงแม่ พอ ม.ต้นมา ก็แบบโดดเรียน เถียงอาจารย์ก็มีบ้าง ประจำเลย แต่พอขึ้น ม.ปลายมาแล้ว เราก็เริ่มคิดได้ว่าสิ่งที่ผ่านมาที่เราเคยทำไว้ มันแย่มาก เถียงอาจารย์ แกล้งอาจารย์ยังมีเลยค่ะ แล้วพ่อแม่ห้ามอะไรก็ไม่ค่อยจะฟัง ไม่ฟังใคร ชอบท้าทาย อย่างท้าทายอาจารย์ เพราะอาจารย์ด่าเรา แล้วเราไม่พอใจ ลุกขึ้นเถียงๆๆ เพราะเราคิดว่าเราไม่ใช่คนผิด ก็เถียงประจำ แต่สุดท้ายก็โดนอีก เรียกพบฝ่ายปกครองอีก โดนเรียกบ่อยมากจนพ่อแม่กับอาจารย์ฝ่ายปกครองเป็นเพื่อนกันน่ะค่ะ (หัวเราะ)

• มีวีรกรรมอะไรอีกไหมที่สะท้อนความดื้อหรือเกเรของเรา
คือที่โรงเรียนของหนู นักเรียนจะต้องตัดผมสั้น แล้วทีนี้ หนูไม่อยากตัดผมสั้น อาจารย์ก็จับตัดผม ตัดเลยติ่งหูขึ้นไปเลย ซึ่งมันทำให้หนูดูตลกมาก หนูก็เขียนจดหมายร้องถึง ผอ.เลย บอกว่าครูที่ตัดผมหนู ต้องมาขอโทษหนู แรงเหมือนกันตอนนั้น แต่สุดท้าย เราก็ต้องยอมรับ เพราะมันเป็นกฎ คุณทำผิดกฎ คุณก็ต้องโดนทำโทษ

• คิดว่ามันเป็นเรื่องของฮอร์โมนของวัยด้วยหรือเปล่า
น่าจะใช่ค่ะ วัยว้าวุ่น (หัวเราะ) แต่พอเราผ่านจุดนั้นมาแล้ว และได้เรียนรู้อะไรมาพอสมควร เราก็คิดว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ชีวิตเรามันเคยผ่านจุดต่ำสุดมาแล้ว

• จุดต่ำสุดที่ว่านั้นคืออะไร
เคยขโมยตังค์พ่อเพื่อจะเอาเงินไปซื้ออัลบัมเพลงชุดหนึ่ง แล้วหนูเป็นคนเก็บตังค์เองไม่เป็น เก็บตังค์ไม่อยู่เลย ก็เลยไปขโมยตังค์พ่อ แต่เพราะพ่อจะนับเงินตัวเองทุกบาททุกสตางค์ พ่อก็จับได้ แม่ก็มาตามหนูที่โรงเรียนเลย ให้กลับบ้าน แล้วไปถึงบ้าน พ่อนั่งรออยู่พร้อมไม้เรียว ถามหนูว่า “อาร์ม ขโมยตังค์ไปเท่าไหร่” เราก็บอก พ่อก็ว่าทำไมไม่ขอดีๆ ทำไมต้องทำนิสัยอย่างนี้ ป๊าผิดหวังในตัวอาร์มมากที่ทำอย่างนี้ พ่อไม่เคยดุไม่เคยด่ามาก่อน เราก็ช็อกเลยตอนนั้น ร้องไห้ แต่พ่อก็สอนให้เราเก็บไว้เป็นบทเรียนว่าอย่าไปทำกับใครอย่างนี้อีก มันไม่ดี พ่อตีเรา เราก็จำ และไม่เคยทำอย่างนั้นอีกเลย

• เราได้เรียนรู้อะไรบ้างจากประสบการณ์ตรงนั้น
เหมือนกับว่า คนเรามันต้องเคยล้มมาก่อนอ่ะ มันถึงจะโตได้ แล้วมันทำให้เรารู้ว่า เราเคยผ่านตรงนั้นมาแล้ว เราข้ามมันมาได้แล้ว เราจะต้องไม่กลับไปล้มที่เดิม เราต้องรู้จักมัน เมื่อก่อนอาร์มทำอะไรลงไปบ้าง ก็ไม่ค่อยได้คิดก่อนด้วยแหละ ไม่ได้คิดถึงผลเสียด้วย แต่พอโตมาแล้ว เราก็คิดว่า เอ๊ย เราทำไปได้ยังไงนะ เราทำอะไรลงไป เราเพิ่งจะมาคิดได้ตอนโต

• เหมือนว่าช่วงวัยรุ่น เราก็ได้รับการอนุญาตให้ผิดพลาดกันได้บ้าง
ใช่ค่ะ มันก็อาจจะต้องมีด้านมืดบ้าง ให้มันดีตลอดก็คงไม่สนุก มันอาจจะมีด้านมืดบ้างอะไรบ้าง ให้ได้มีประสบการณ์ ถ้าเราไม่เคยผ่านประสบการณ์แย่ๆ เลย พอโตมา มันอาจจะลำบากกว่าตอนนั้นอีก เพราะพอเราโต เราจะไม่มีใครมาคอยให้อภัยเราแล้วนะ ถ้าเกิดตอนแก่ ถ้าเสียแล้วก็จะเสียไปเลยนะ เหมือนที่เขาบอกว่าไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก คนแนะนำก็จะไม่ฟัง เหมือนตอนวัยรุ่น มีคนแนะนำเรา ดังนั้น สำหรับหนู ชีวิตวัยรุ่นอาจจะไม่ต้องดีมากจนเกินไปก็ได้ แต่ก็ต้องไม่เลวจนเกินไป ต้องมีความพอดีๆ

• คิดว่าอะไรที่ทำให้เรากลับมาได้จากความเกเร
ความรู้สึกแบบ...กลัวพ่อแม่เสียใจค่ะ กลัวได้เห็นน้ำตาของพ่อแม่ เพราะอย่างตอนเราเด็กๆ เราก็เห็นพ่อแม่ปรึกษากันนะว่าจะทำอย่างไรดีกับลูกคนนี้ของเรา หนูก็เห็นแม่แบบว่าเหมือนน้ำตาคลอเบ้าในตอนนั้น เราก็มาตั้งคำถามกับตัวเองว่า เอ๊ย เราจะทำให้แม่ของตัวเองร้องไห้เหรอเนี่ย เราทำลงไปได้ยังไง ก็เลยคิดว่า เราจะไม่เกเรอีก

• เหมือนว่าในขณะที่เราเกเร พ่อแม่ก็ดูแลเราไม่ห่าง
ใช่ค่ะ แล้วพ่อกับแม่อาร์มก็เข้าใจ เราอยากทำอะไรทำไป แต่ว่าถ้าโตแล้ว ต้องรู้จักคำว่าพอประมาณนะ ตอนนี้พ่อแม่ก็ไม่ได้เข้มงวดมาก ปล่อยมากๆ เพราะเขาบอกว่าอาร์มโตแล้ว น่าจะคิดเองได้แล้ว ก็ต้องดูแลตัวเองได้นะ แล้วพ่อกับแม่จะคอยหนุนเราจากข้างหลัง จะคอยเตือนบ้าง ให้สติเรา ก็เลยไม่ค่อยเข้มงวดเท่าไหร่ ทำอะไรก็ทำไปตามสบาย อย่าไปฆ่าคนก็พอ

• แสดงว่ามีแนวโน้มที่จะฆ่าคน
(หัวเราะ) ไม่ๆๆ ไม่มีเลย

• อะไรที่เราคิดว่าสำคัญมากๆ สำหรับชีวิตความเป็นวัยรุ่น
อย่าทำให้พ่อแม่เสียใจ คือคุณจะทำอะไรก็ได้ แต่คุณอย่าทำให้พ่อแม่ของคุณต้องร้องไห้ แค่นั้นล่ะ เพราะอาร์มเองก็เคยผิดมามากเรื่องพ่อแม่ อย่าทำให้พ่อแม่ร้องไห้หรือเสียใจ อันนี้คือสำคัญที่สุดแล้วสำหรับหนู ต้องรับผิดชอบตัวเอง

• กลัวเสียภาพไหมกับการเล่าเรื่องของตัวเองแบบนี้
ไม่นะคะ ต้องขอบคุณความเฟี้ยวของเราในตอนนั้นด้วยซ้ำที่ทำให้เรากลับมาเป็นคนได้ (ยิ้ม) และถ้าใครถาม อาร์มก็ไม่อยากจะปิดบัง เพราะอาร์มอยากให้คนอื่นๆ ได้เห็นว่ามันเป็นเรื่องที่เรียนรู้กันได้ กับน้องๆ เยาวชน เราก็อยากเล่าให้ฟัง มันต้องมีจุดหนึ่งซึ่งคุณอาจจะเสียคน แต่คุณต้องกลับมาให้ได้ คุณต้องกลับมาอีกวงจรหนึ่งให้ได้ คุณอย่าไหลเข้าไปลึกกว่านั้นอีก คุณเข้าไปได้ คุณก็ต้องกลับออกมาให้ได้เหมือนกัน

• ถ้าวัยรุ่นมองเราเป็นไอดอล แล้วไอดอลมักผิดพลาดไม่ได้นะ เราจะพูดยังไงกับพวกเขา
อาร์มก็อยากให้เข้าใจนะคะว่าเราหรือว่าคนดังคนอื่นๆ เขาก็เป็นคนเหมือนกัน ปกติทั่วไป เพียงแต่เขาอาจจะมีชื่อเสียงมากกว่า เรื่องบางเรื่องอาจจะไม่จำเป็นต้องทำตามก็ได้ ถ้าอยากทำตาม ก็ต้องรับผิดชอบตัวเองได้ ดูแลตัวเองได้ ยังไงก็ต้องมีสติ

Profile
ชื่อ-นามสกุล : ปาณิศรา มณฑารัตน์
ชื่อเล่น : อาร์ม
อายุ : 19 ปี
การศึกษา : จบจากโรงเรียนบุญวาทย์วิทยาลัย ปัจจุบันศึกษาอยู่ชั้นปีที่หนึ่ง วิทยาลัยนวัตกรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ผลงาน : รับบทเป็น วนิดา ในซีรีส์วัยรุ่น เพื่อนเฮี้ยน โรงเรียนหลอน



เครดิตภาพ : อาร์ม ปาณิศรา และ IG aarm_panis