“หยก” หัวใจกตัญญู ช่วยยายขายก๋วยเตี๋ยวกลางวัน กลางคืนรับงานร้านอาหาร มุมานะเรียนออนไลน์เพื่อเดินถึงฝันในการเป็นหมอ!

รายการ ฅนจริงใจไม่ท้อ วันเสาร์ที่ 17 สิงหาคม 2567 ที่ผ่านมา พาคุณผู้ชมไปที่ จ.ชลบุรี เพื่อรู้จัก “หยก” เด็กสาวที่ไม่เพียงหัวใจกตัญญู แต่ยังไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคที่ผ่านเข้ามา และมุ่งมั่นในการที่จะเดินให้ถึงฝันในการเป็น “หมอ” ให้ได้ แม้กว่าจะถึงวันนั้น อาจไม่ง่ายก็ตาม



พรพลอยไพลิน อังกุลดี หรือ “หยก” แม่ค้าวัย 18 ช่วยยายขายก๋วยเตี๋ยว แม้จะกำพร้าตั้งแต่เล็ก เพราะพ่อแม่แยกทางกัน ส่งผลให้ตาและยายเป็นผู้เลี้ยงดูมาตั้งแต่เธอยังแบเบาะ


ประชิด พรเจริญ หรือยายนัน ยายของหยก ยอมรับว่า ที่ผ่านมา ชีวิตต้องเผชิญกับการกินอยู่ที่ขัดสน

“บางครั้งก็อด บางครั้งก็มีกิน บางทีก็ไม่มีกิน ไม่มีรายได้ บางทีไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมา 1 ถุง ก็แบ่งให้เด็กกินบ้าง เด็กก็ไม่กิน จะให้ตายายกินก่อน”


เพราะอาชีพของตาและยาย ไม่ค่อยสร้างรายได้ โชคดีมีผู้ใจบุญเมตตา

“คุณตาเก็บของเก่า คุณยายขายของตามงานวัด ถ้าไม่มีงานวัด ก็จะมาช่วยคุณตาเก็บของเก่า อันนี้เป็นตั้งแต่เด็กๆ (ถาม-รายได้เป็นยังไงบ้าง?) รายได้ก็ไม่ได้เยอะ แต่ส่วนใหญ่คนในตลาดใจดี จะให้ข้าวตามากิน หรือบางทีก็บริจาคเงินให้คุณตา ก็จะมีเงินส่วนนี้เอาไว้ใช้”


ความขาดแคลน ทำให้หยกไม่อยู่นิ่งเฉย พยายามทำงานหารายได้เพื่อแบ่งเบาภาระของตายาย ตั้งแต่เธอยังเรียนมัธยม

“(ถาม-นอกจากประสบการณ์เรียนหนังสือและช่วยงานที่บ้าน เรารับผิดชอบ หรือมีหน้าที่ต้องไปทำอย่างอื่นบ้างไหม?) มีทำพาร์ตไทม์ เคยทำร้านหมูกระทะ ร้านชาบู และเป็นติวเตอร์สอนพิเศษ (ถาม-ตอนนั้นอยู่ชั้นอะไร?) ม.4 (ถาม-ใช้โอกาสต่างๆ ในการหารายได้เข้าครอบครัว แต่ก็ยังยากลำบากอยู่ใช่ไหม รายได้ดีไหมตอนที่เราเรียนอยู่มัธยม?) ไม่ขนาดนั้น เหมือนเราต้องกู้หนี้นอกระบบ เพื่อจะมาเล่าเรียน (ถาม-ดอกเบี้ยสูงไหม?) ร้อยละ 20”


บ้านที่เช่าอยู่ก็ทรุดโทรมตามกาลเวลา!

“(ถาม-อยู่กันมานานหรือยังบ้านหลังนี้?) ตาอยู่มาประมาณ 40-50 ปีแล้ว เมื่อก่อนเป็นบ้านเปล่าๆ ตาเล่าให้ฟัง เป็นบ้านเช่า เมื่อก่อนเดือนละ 600 แต่ตอนนี้บ้านทรุดโทรม น่าจะไม่เท่าไหร่แล้ว ไม่ถึง 600 เหมือนเมื่อก่อน”


ตา-ยายให้หลักคิดการใช้ชีวิตแก่หลาน!

“(ถาม-คุณตาคุณยายได้ปลูกฝังอะไรกับหนูบ้างเรื่องการใช้ชีวิต วางแผนชีวิตตัวเอง?) เราไม่ได้ด้อยไปกว่าคนอื่น และรู้จักประหยัด มีเท่าไหร่ กินเท่านั้น ไม่จำเป็นไปมากมาย เรากินเพื่ออยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน (ถาม-วันที่ขาดแคลนเป็นยังไงบ้าง?) มีก๋วยเตี๋ยวชามเดียว แล้วยายก็แบ่งกัน บางทีก็ให้หนูกินก่อน แล้วค่อยกินกับตา บางทีหนูก็ไม่อยากกิน เพราะรู้สึกว่า ถ้าตาไม่อิ่ม เราก็ไม่รู้ว่า ใครจะมาเลี้ยงดูเราต่อไป (ถาม-ตอนนั้นหนูกี่ขวบ?) ตั้งแต่จำความได้ 7-8 ขวบ (ถาม-บ่อยไหมภาวะที่ขาดแคลนจนต้องมองหน้ากันว่าใครจะทานดี?) มีบ่อย (ถาม-ในวันที่เป็นแบบนี้ มันส่งผลต่อสภาพจิตใจไหม?) ไม่เลย (ถาม-ท้องมันหิวนะ?) พรุ่งนี้เรายังใช้ชีวิตต่อได้ ไม่ได้รู้สึกว่าอะไรขนาดนั้น”


หยกมีผลการเรียนดีมาตั้งแต่เด็ก และการเจ็บป่วยของคุณตาจุดประกายให้เธออยากเป็น “หมอ”

“(ถาม-เริ่มมีความคิดหรือมีแผนตั้งแต่อายุเท่าไหร่?) ถ้าตอนเด็กๆ อนุบาล ครูชอบบอกให้หนูเป็นแอร์ แต่พอโตขึ้นมา คุณตาได้ล้มป่วย ก็เลยเปลี่ยนความคิด อยากเป็นหมอ เพราะตอนนั้นถ้าเราสังเกตอาการตาได้มากกว่านี้ ตาหนูไม่ต้องมาเป็นแบบนี้เลย มันทำให้เขาเส้นเลือดสมองแตก ทั้งๆ ที่เราควรจะรักษาเขาทัน แต่เรากลับคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ (ถาม-หนูบอกคุณตาว่ายังไง ครั้งสุดท้ายที่ต้องจากลากันจริงๆ จากโลกนี้?) ไม่ทันได้บอก ตานอนหลับไปเฉยๆ (ถาม-เขาทราบไหมว่าหนูอยากเป็นหมอ?) ทราบ (ถาม-บอกเขาว่ายังไงตอนนั้น?) บอกว่า อย่าเพิ่งไปไหนนะ ถ้าเรียนจบ หนูเป็นหมอ เดี๋ยวไปรักษาด้วยกัน (ถาม-แต่คุณตาก็?) ไม่รอแล้ว”


แม้คุณตาจะเสียไปแล้ว และหยกยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่อยากเป็นหมอ แต่สุดท้ายความฝันของเธอก็ต้องสะดุด เพียงเพราะความยากจนขัดสน จนไม่มีตังค์จ่ายค่าเทอม


“(ถาม-ตอนนี้หนูเรียนจบ?) ม.6 แล้ว (ถาม-ผลการเรียนเป็นยังไงบ้าง?) ผลการเรียนยังไม่ออกเลย แต่หนูส่งงานครบ เข้าเรียนตลอด ก็สอบได้ไม่ถึงเกือบท็อป แต่อยู่ในระดับที่โอเคตลอด (ถาม-ผลการเรียนไม่ออกเพราะอะไร?) จ่ายค่าเทอมไม่ครบ (ถาม-ไม่ครบนี่คือกี่ปี?) 6 เทอม (ถาม-6 เทอม คือ 3 ปี?) ใช่ค่ะ (ถาม-ตั้งแต่มัธยมปลาย ชั้น ม.4-6?) ใช่ค่ะ (ถาม-แล้วเป้าหมายต่อไป เราจะไปยังไง?) ตอนนี้เรียนอยู่ที่รามคำแหง เป็นพรีดีกรี ถ้าได้ผลออกมา เราก็จะเอาไปเทียบเป็นวุฒิ (ถาม-แต่เห็นบอกว่ามีความฝันอยากเป็นหมอเพราะอยากรักษาคุณตา?) ใช่ (ถาม-ยังมีเป้าหมายแบบนั้นอยู่ไหม?) เหมือนเดิม”


“(ถาม-พูดถึงการเป็นแพทย์ ต้องสอบต้องเทียบ ในทางปฏิบัติเป็นยังไง หนูไม่ได้สอบหรือไม่ได้มีคะแนนไปสอบเทียบ ลองเล่าให้ฟัง พอเราไม่มีใบรับรอง หรือคะแนนผลการเรียนรับรอง ทำให้เราต้องพลาดโอกาสไป โดยขั้นตอนเป็นยังไง ถึงจะมีโอกาสไปสมัครเรียนแพทย์?) เราต้องมีใบรับรองว่า เราจบจากโรงเรียนนี้ มีใบเกรด จะมีทั้งหมด 3 รอบ (ถาม-แล้วของหนูที่ผ่านมา ไปสู่ระดับไหน?) หนูสอบทุกอย่าง แค่ไม่มีใบเกรดอย่างเดียว (ถาม-ถ้าวันนั้นมีผลการเรียนใบเกรด?) ก็ยื่น น่าจะติด (ถาม-คะแนนเราได้กี่เปอร์เซ็นต์?) 70 เปอร์เซ็นต์”


หยกไม่ยอมให้อุปสรรคมาขัดขวางความตั้งใจที่จะเดินให้ถึงฝันในการเป็นหมอ เธอจึงใช้วุฒิ ม.ต้น ไปสมัครเรียนปริญญาตรี ด้วยระบบพรีดีกรี ที่คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง และหวังว่าจะสอบนักศึกษาแพทย์ในอนาคต


“(ถาม-จริงๆ หนูอยากจะเป็นหมอประเภทไหน หรือหมอแบบไหน?) เรียนเป็นหมอทั่วไป แต่เป็นหมอกันดาร (ถาม-เหตุผล?) หนูอยากให้เขาได้รับ เหมือนกับที่เราได้รับ บ้านหนูอยู่ในเมือง เพราะมี รพ.ใกล้ๆ และเป็น รพ.ระดับจังหวัด ช่วยได้ทุกอย่าง รู้สึกว่า เราได้รับมาเยอะแล้ว และคนอื่นก็ควรได้รับกับเราด้วย (ถาม-แต่การเรียนหมอ มันก็ต้องใช้ทุน สำหรับตัวเองคิดว่าสามารถฝ่าฟันหรือหาทุนมาเรียนตรงนี้ได้ไหม?) คิดว่าทำได้ จะลองกู้ด้วย และจะลองขอทุนทางมหาวิทยาลัยด้วย”


“(ถาม-เรื่องขายก๋วยเตี๋ยวเป็นยังไงบ้าง?) อย่างตอนนี้เราไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะเราเรียนออนไลน์ ก็ตื่นประมาณตี 5-6 โมง เพื่อมาเปิดร้าน มาเก็บล้างของและไปซื้อของ คุณยายจะเป็นคนไปซื้อของ เพราะเราใช้ของไม่เยอะ เราจะซื้อแค่ตลาดตรงนี้แถวบ้าน (ถาม-ขายถึงกี่โมง?) 6 โมงเย็น”

บางครั้งสภาพอากาศก็เป็นอุปสรรคต่อการค้าขาย เช่น หน้าฝน การค้าขายจะซบเซา หยกจึงพยายามเพิ่มรายได้ด้วยการไปรับจ้างทำงานในร้านอาหารตั้งแต่ช่วงดึกถึงเช้า


แม้แม่ไม่ได้ดูแลตั้งแต่เด็ก แต่เมื่อแม่ป่วยกลับมา ลูกพร้อมดูแล

“(ถาม-คุณแม่กลับมาอยู่ในบ้านหลังนี้เมื่อไหร่?) ประมาณ 4-5 ปี (ถาม-ก่อนหน้านั้น เขาแยกไปมีครอบครัว หรือไปใช้ชีวิตของเขาใช่ไหม?) ใช่ (ถาม-แล้วได้ติดต่อมาบ้างไหม?) ก็มีบ้าง โทรแบบแม่เป็นยังไงบ้าง”


“คุณแม่รถล้ม แผลเต็มตัว เขาเริ่มสมองเลอะเลือน ไม่ถึงขั้นว่าจำไม่ได้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นว่า จำได้ 100% ไม่เท่าเดิม (ถาม-แล้วสภาพจิตใจและอารมณ์เป็นยังไงบ้าง?) ถ้าเสียใจ ก็ร้องไห้เลย แค่นึกนะ สามารถร้องไห้ ร้องเหมือนคนร้องไห้จะขาดใจเลย และต้องปล่อยให้เขาหยุดไปเอง เขาจะอ้าปากค้าง นั่งเหม่อ และร้องเสียงดัง ตอนที่ตาเสีย เราคอนโทรลยากมาก เหมือนเขาก็ผูกพันมาเหมือนกัน”


สำนึกในพระคุณแม่เสมอ ที่ให้โอกาสได้เกิดมา!

“(ถาม-พูดถึงเด็กทั่วไป จะได้เติบโตมากับพ่อแม่ แต่หนูโตมากับคุณยาย วันดีคืนดีแม่กลับมาอยู่กับหนู หนูมีความรู้สึกรักและผูกพันเหมือนกับคุณตาคุณยาย หรือแตกต่างกันยังไงบ้าง?) รักที่เขาเป็นผู้ให้กำเนิด แต่ไม่มีความผูกพัน เราคิดว่าเขาเป็นแม่ เขาคือผู้ให้กำเนิด เขาเป็นคนในบ้านเรา เขาเป็นลูกของยายลูกของตา และสิ่งที่เราควรจะทำคือ ตอบแทนที่เขาให้เรากิดมา เราไม่ได้คิดว่า เขาไม่ดี เราแค่คิดว่า ถ้าไม่มีเขา เราก็ไม่เกิด และเราคงไม่ได้มารับความรักจากคุณตาคุณยายขนาดนี้”

“(ถาม-ทุกวันนี้อะไรคือความสุขของหยก?) มียาย แค่มียายก็โอเคแล้ว มียายที่คอยเลี้ยงดู คอยส่งเราเรียน ตัวเองลำบากก็ยอมลำบาก”


หากท่านใดได้เดินทางไปแถบบางแสน จ.ชลบุรี ต้องการอุดหนุนก๋วยเตี๋ยวของหยก สามารถติดต่อได้ที่ 061-428-6037 หรือท่านใดต้องการสนับสนุนทุนการศึกษาให้กับหยก สามารถโอนไปได้ที่ธนาคารไทยพานิชย์ ชื่อบัญชี พรพลอยไพลิน อังกุลดี เลขที่บัญชี 410-2-19385-0


คลิกชมรายการ ฅนจริงใจไม่ท้อ ตอน “หยกที่เปื้อนฝุ่น”

https://www.youtube.com/watch?v=cvXoy3exEHw


ติดตามรับชมรายการ ฅนจริงใจไม่ท้อ ได้ ทุกวันเสาร์ เวลา 09.00-09.30 น. ทางสถานีโทรทัศน์ NEWS1 ( IPM ช่อง 64 / PSI ช่อง 211 )

หรือรับชมรายการย้อนหลังได้ที่เพจ ฅนจริงใจไม่ท้อhttps://web.facebook.com/KonJingJaimaitor/
หรือยูทูบฅนจริงใจไม่ท้อhttps://www.youtube.com/channel/UCsb4sLqdHs35km4uQ_tOCjQ/videos