ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง

รักรถไฟไทยต้องอดทนจริงหรือ...ทั้งรอนาน เก่า เหม็น และทรุดโทรม...

ร้อยทั้งร้อยให้นึกภาพรถไฟไทย แทบนึกภาพความศิวิไลซ์ไม่ได้ มีแต่ภาพเก่าๆ สภาพหัวรถจักรที่ดูชำรุดทรุดโทรม แบบควรปลดระวางแล้ว ตู้ขบวนที่ดูเก่าซอมซ่อ แทบนึกไม่ออกว่าวิ่งใช้งานมาตั้งแต่ยุครัตนโกสินทร์ตอนต้นหรือเปล่า

ผู้ใช้บริการบางคนเปรียบเปรยว่า รถไฟไทย เปรียบเสมือนไดโนเสาร์อีกชนิดหนึ่งที่ยังไม่สูญพันธุ์

กระแสความขัดแย้งของรถไฟ ในฐานะประชาชนผู้ใช้บริการมองเป็นเรื่องน่าเบื่อที่สุด เพราะนี่คือเกมของกลุ่มผลประโยชน์ต่างๆ พยายามช่วงชิงฐานอำนาจระหว่างกัน โดยมีประชาชนเป็นเหยื่อของเกมดังกล่าว

แต่มองในเชิงบวก ความขัดแย้งของรถไฟไทยน่าจะเป็นสิ่งที่กระตุ้นเอาจริงเอาจังให้มองถึงการปฏิรูปใหม่ เห็นควรว่าต้องรื้อทั้งระบบ หรือมีนักวิชาการบางคนเสนอแนะว่า ถึงเวลาแล้วหรือยังที่เห็นควรให้เอกชนลองเข้ามาทำ เพราะน่าตกใจมากกับตัวเลขหนี้สินของรถไฟไทยหมักหมมมานานกว่า 30 ปี มีตัวเลขถึง 7 หมื่นล้านบาท

จำนวนหนี้สินดังกล่าว เป็นเหตุผลทำให้รถไฟไทยไม่พัฒนา อาจกล่าวได้ว่าระบบขนส่งรถไฟไทยมีอายุถึง 100 ปี แต่ล้าหลังมากที่สุดในโลก ไม่น่าเชื่อว่าครั้งหนึ่ง เมื่อ พ.ศ.2471 ไทยเป็นประเทศแรกในเอเชียที่เปลี่ยนหัวรถจักรไอน้ำมาเป็นหัวรถจักรดีเซล ทำให้รถไฟไทยทันสมัยที่สุดในเอเชีย มีประเทศต่างๆ เข้ามาเยี่ยมชม แต่วันนี้ร.ฟ.ท.ต้องเดินทางไปเยี่ยมชมประเทศอื่นๆ เพราะเราล้าหลังที่สุด

ถึงเวลาแล้วล่ะ ที่เราจะต้อง Change รถไฟไทยใหม่ อย่างน้อยทำให้สมกับความเป็นระบบขนส่งที่ปลอดภัยที่สุด ทันสมัยขึ้นมาอีกนิดได้บ้างก็ดี

วัฒนะชัย ยะนินทร
บรรณาธิการ M-Lite