สบาย ๆ กับวันสุดสัปดาห์ในโตเกียว

คอลัมน์ “เรื่องเล่าสะใภ้ญี่ปุ่น” โดย “ซาระซัง”

สวัสดีค่ะเพื่อนผู้อ่านที่รักทุกท่าน เสาร์อาทิตย์พักผ่อนกันอย่างไรบ้างคะ ตัวฉันเองตอนอยู่โตเกียวในวันสุดสัปดาห์ หากไม่ใช่สลบเหมือดเพราะเหนื่อยจากการทำงานก็จะออกไปเดินเล่นในเมืองหรือในสวนสาธารณะ หาอะไรอร่อย ๆ รับประทาน ไปคาราโอเกะ หรือไม่ก็ซื้อกับข้าวและของใช้จำเป็นไปตามเรื่อง แค่นี้ก็สนุกแล้วค่ะ

ญี่ปุ่นอากาศดีและถนนหนทางก็เป็นมิตรกับคนเดินเท้า จึงอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผู้คนเพลิดเพลินกับการออกมาเดินข้างนอก ที่กรุงโตเกียวนั้นต่อให้เป็นวันฝนตกอย่างไร คนก็มักจะออกมาเดินกันมากมายเป็นเรื่องปกติ ไม่ค่อยเห็นผู้คนบางตาในวันฝนตกเลยเว้นแต่จะพายุมา อาจเพราะคนญี่ปุ่นทำงานกันหามรุ่งหามค่ำ พอมีวันหยุดก็อยากจะออกจากบ้านไปทำอะไรให้สนุกเพลิดเพลินบ้าง

ตามรอบนอกของสถานีรถไฟใหญ่ ๆ มักเป็นแหล่งช้อปปิ้งหรือเที่ยวเล่น มีทั้งห้างสรรพสินค้า โรงภาพยนตร์ ร้านค้า ร้านอาหาร ร้านเกมตู้ คาราโอเกะ และอื่น ๆ อีกมากมาย พวกร้านเชนสโตร์ใหญ่จะมีอยู่แทบทุกสถานีจนบางครั้งดูเผิน ๆ แล้วรู้สึกว่าแต่ละสถานีดูคล้ายกันไปหมด ทว่าแต่ละย่านก็มีเสน่ห์และลักษณะเฉพาะของตัวเอง

ถ้าไปแถวฮาราจูกุก็จะได้เห็นวัยรุ่นแต่งตัวเหมือนออกมาจากอีกโลกหนึ่ง ซึ่งถ้าเดินอยู่ในย่านนี้ก็จะดูเป็นสีสัน แต่ถ้าไปเห็นที่อื่นก็อาจกลายเป็นสิ่งแปลกประหลาดไปแทน ย่านนี้จะเต็มไปด้วยร้านขายเสื้อผ้าแฟชั่นแนวฮาราจูกุ บางอย่างก็ดูสวยดีเหมือนกัน เสียแต่ว่าจะดูโดดเด่นไปหน่อยถ้าใส่ไปเดินในเมือง


ฉันชอบเวลาเจอร้านขายขนมหรือของว่างสำหรับซื้อแล้วรับประทานตรงนั้นเลย อย่างเช่น เครป ทาโกะยากิ  ไทยากิ ไอศกรีมโคน ถ้าเป็นหน้าร้อนก็อาจมีน้ำแข็งไสขายด้วย บางทีรับประทานมื้อเที่ยงมาอิ่มท้องแล้ว แต่พอเห็นของโปรดก็อดไม่ได้ ต้องแวะเสียทุกที ที่ชอบที่สุดคือเครปใส่วิปครีมกับกล้วยหอมราดช็อกโกแลตหรือไม่ก็คาราเมล แต่ด้วยความกลัวอ้วนเลยบอกคนขายว่าใส่วิปครีมนิดเดียวพอ คนขายมักมองหน้าฉันทุกทีที่พูดแบบนี้ คงเพราะจุดขายของเครปหวานอยู่ที่วิปครีมกระมัง

เสียดายตรงที่ว่าร้านขนมข้างทางมักไม่ค่อยมีที่ให้นั่งหรือไม่ก็มีจำกัด จึงได้แต่ต้องต้องตั้งหน้าตั้งตายืนรับประทานกันตรงนั้นให้เสร็จเรียบร้อยก่อน เพราะเดินไปรับประทานไปไม่สุภาพ รวมทั้งจะไม่มีถังให้ทิ้งขยะในที่อื่นอีกด้วย บางทีไปไหนมาไหนคนเดียวก็รู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องยืนรับประทานอะไรอยู่คนเดียวกลางที่สาธารณะ ทำให้เอ็นจอยความอร่อยได้ไม่เต็มที่

เมื่อก่อนฉันเคยอาศัยอยู่ใกล้ย่านอุเอโนะ แถวนั้นมีทั้งสวนสาธารณะขนาดใหญ่ สวนสัตว์ พิพิธภัณฑ์จำนวนมาก อีกทั้งยังมีตลาดสดที่ขายของไม่แพงแต่ต้องซื้อทีละเยอะ ๆ ซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดยักษ์ ร้านอาหารในแทบทุกตรอกซอกซอย ร้านเสื้อผ้ารองเท้า ร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดใหญ่ และห้างสรรพสินค้า เรียกได้ว่ามีแทบทุกสิ่งครบครันต่อการดำรงชีวิตเลยทีเดียว


ช่วงหน้าร้อนที่พระอาทิตย์ขึ้นเร็ว ฉันจะพยายามเข็นตัวเองให้ตื่นเช้าแล้วไปวิ่งที่สวนสาธารณะเกือบชั่วโมงก่อนกลับมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ฉันพบว่าการออกกำลังกายก่อนไปทำงานเป็นอะไรที่ดีต่อใจมาก คือช่วยให้อารมณ์ดีและรู้สึกมีพลังเต็มเปี่ยมก่อนเริ่มงานในเช้าวันนั้นด้วย เพื่อนร่วมงานยังเคยชวนกันไปวิ่งรอบพระราชวังหลวงหลังเลิกงานก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนนั้นฉันยังอ่อนหัดในการวิ่งมาก ไม่เหมือนคนอื่นที่วิ่งเร็วและทนต่อระยะทางไกล แม้จะเหนื่อยหอบแฮ่ก ๆ แต่การได้มาออกกำลังกายกับเพื่อนร่วมงานแบบนี้ก็เป็นสีสันของวันและสนุกดีทีเดียว

ตอนนั้นที่ทำงานอยู่ห่างจากบ้านเพียงแค่ห้าสถานี ฉันเลยขี่จักรยานคู่ชีพไปทำงาน ประมาณ 20 นาทีก็ถึง ด้วยความที่ญี่ปุ่นค่อนข้างปลอดภัย ฉันจึงมักเอากระเป๋าใส่ในตะกร้าจักรยานแล้วขี่ไปทำงานทั้งอย่างนั้น วันหนึ่งเพื่อนร่วมงานเห็นเข้าจึงบอกว่าน่ากลัวเดี๋ยวใครฉกกระเป๋าไปจะยุ่ง จึงแนะให้ซื้อตาข่ายสำหรับคลุมรอบตะกร้าจักรยานเพื่อป้องกันขโมยไว้ด้วย สามารถหาซื้อได้ที่ร้านร้อยเยน

ที่ญี่ปุ่นนั้นใช่ว่าจะไม่มีขโมย ฉันเคยโดนขโมยกับข้าวไปจากตะกร้าจักรยานหลังจอดแวะบ้านเพื่อน ตอนเดินกลับมาเห็นตะกร้าว่างเปล่าก็ใจหาย ฉันมองอย่างไม่เชื่อสายตาอยู่นานราวกับจะรอกับข้าวกลับมาปรากฏใหม่ตรงหน้า ไม่คิดว่าจะมีใครขโมยอาหารสดที่ซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตโดยเฉพาะในญี่ปุ่น ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยทิ้งของเอาไว้ในตะกร้าจักรยานโดยไม่มีคนเฝ้าอีกเลย


ในวันสุดสัปดาห์บางคราวฉันก็ไปวิ่งหรือเดินเล่นที่สวนสาธารณะอุเอโนะ ในวันอากาศดีจะมีคนมาเปิดการแสดงกลางถนนด้วย ครั้งหนึ่งมีคนมุงดูกันเต็ม พอแสดงจบ คนแสดงก็บอกว่าถ้าชอบการแสดงก็ขอให้ช่วยมอบค่าชมให้เขาด้วย เขาพูดทีเด็ดทำลายปราการความงกเงินของผู้ชมเสียอยู่หมัดว่า “อย่างเวลาไปดูหนัง ต่อให้เนื้อเรื่องห่วยแตกแค่ไหน คุณก็ยังต้องจ่ายเงินค่าดูเลยใช่ไหม” เรียกเสียงหัวเราะไปทั่วบริเวณ ตามมาด้วยคนพากันเอาสตางค์มาหย่อนใส่หมวกของเขาที่วางอยู่บนพื้นพร้อมรอยยิ้ม

สวนนี้จะแน่นขนัดเป็นพิเศษก็ตอนดอกซากุระบาน จะมีคนมาปูเสื่อปิกนิกกันอย่างแน่นขนัดใต้ต้นซากุระ คนเช่าเรือพายหรือเรือถีบกันเยอะ บรรยากาศรอบทิศครื้นเครงมากทีเดียว แม้คนจะแน่นแต่คนส่วนใหญ่ก็รู้สึกสบาย ๆ ทำให้อารมณ์ดีตามไปด้วย นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลเป็นพิเศษ อีกทั้งคอยกำกับให้แยกขยะก่อนทิ้งให้เรียบร้อยด้วย

บางทีฉันกับสามีก็ขี่จักรยานหรือเดินจากบ้านไปอากิฮาบาระ แม้แถวนั้นจะเป็นย่านเครื่องใช้ไฟฟ้าเสียมาก แต่เดี๋ยวนี้ร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าใหญ่ ๆ ก็มีอยู่ทั่วโตเกียว จึงไม่จำเป็นว่าต้องไปอากิฮาบาระเพื่อซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าโดยเฉพาะ แต่แถวนั้นก็มีสีสันดี ตลอดทางมักได้ยินเสียงเพลงดังออกมาจากร้านขายสินค้าอนิเมชันแนวโอตากุ มีสาวแต่งคอสเพลย์เป็นสาวรับใช้มาเชิญชวนให้ไปที่ maid cafe ซึ่งมีอยู่หลายร้านในย่านนั้น อีกทั้งยังมีร้านขายสินค้าเกี่ยวกับอนิเมชันและเกมจำนวนมาก ร้านหนังสือมือสองขนาดใหญ่ และร้านอาหารอร่อย ๆ ซ่อนอยู่ประปราย บางวันก็มีตลาดขายของมือสองด้วย


คราวหนึ่งเคยพาเพื่อนสนิทชาวญี่ปุ่นไปร้านเนื้อย่างบุฟเฟ่ต์แถวกินซ่า ซึ่งราคาถูกมากและอร่อยดี ร้านนี้มักมีทัวร์คนเอเชียมาลง จึงเต็มไปด้วยคนต่างชาติเกือบทั้งร้าน เพื่อนบอกว่าร้านนี้ถูกและอร่อยจริง เคยเดินผ่านอยู่เหมือนกันแต่ไม่กล้าเข้า เธออธิบายว่าคนญี่ปุ่นส่วนมากจะไม่มาร้านที่เต็มไปด้วยคนต่างชาติอย่างนี้ วันนั้นฉันยังไม่เข้าใจว่าทำไม พออยู่ญี่ปุ่นไปนาน ๆ ก็เริ่มเข้าใจไปเอง

ถ้าหากไปบ้านเพื่อนหรือชวนเพื่อนมาบ้านหลายคน อาหารที่คนญี่ปุ่นนิยมทำคงหนีไม่พ้นหม้อไฟ ซึ่งไม่ต้องเตรียมอะไรมากนอกจากหั่นผักและเนื้อสัตว์ใส่หม้อ ตามด้วยน้ำซุปที่มีขายเป็นแพ็คลงไป รอจนเดือดก็รับประทานได้แล้ว อร่อย ไม่ยุ่งยาก และสนุกสนานดี ก่อนไปบ้านเจ้าภาพ เพื่อน ๆ มักถามกันว่าจะให้ซื้ออะไรเข้ามาบ้างไหม หรือไม่ก็ซื้อเครื่องดื่มหรือขนมติดไม้ติดมือมาด้วย และนำมารับประทานร่วมกัน


มีอยู่หลายครั้งที่เจ้านายคนไทยชวนเพื่อนร่วมงานไปรับประทานข้าวที่บ้านในวันสุดสัปดาห์ จึงเฮโลไปกันเป็นหมู่คณะ แบบนี้ก็สนุกดีและเปลี่ยนโหมดจากบรรยากาศทำงานไปเป็นบรรยากาศสบาย ๆ ค่อนข้างเป็นกันเอง หลายคนทำอาหารเก่งมาก พี่คนหนึ่งเคยทำขนมจีนน้ำเงี้ยวเลี้ยงทุกคน ฉันจำได้ว่าตื่นตาตื่นใจมากที่ได้เห็นอาหารซึ่งหารับประทานยากมาอยู่กลางกรุงโตเกียว เห็นหม้อใบใหญ่มีน้ำสีแดงเข้มคุกรุ่นอยู่พร้อมดอกเงี้ยว เลือดก้อน และเครื่องอื่น ๆ แบบจัดเต็ม ทั้งที่เครื่องบางอย่างหายากในญี่ปุ่น จึงรู้สึกว่าคนทำต้องตั้งใจสุดฝีมือจริง ๆ

ชีวิตในวันสุดสัปดาห์ของฉันก็เป็นไปด้วยประการฉะนี้เอง ขอให้เพื่อนผู้อ่านได้พักผ่อนกันสบาย ๆ ให้หายเหนื่อยเช่นกันนะคะ แล้วพบกันใหม่สัปดาห์หน้า สวัสดีค่ะ.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ซาระซัง"  เธอเคยใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงโตเกียวนานกว่า 5 ปี ปัจจุบันติดตามสามีไปทำงาน ณ สหรัฐอเมริกา ติดตามคอลัมน์ “เรื่องเล่าสะใภ้ญี่ปุ่น”ที่ MGR Online ทุกวันอาทิตย์.