เมื่อโอตาคุเผชิญหน้ากับ "ดาบแห่งปีศาจ" ..เหล้าญี่ปุ่นถูกแต่แรง..

สวัสดีครับผม Mr. Leon มาแล้ว อาทิตย์ที่แล้วผมคุยเกี่ยวกับการ์ตูนมังงะเรื่องสแลมดังก์ スラムダンク Slam Dunk ที่ผู้เขียนทวิตข้อความว่าจะมีการปัดฝุ่นนำการ์ตูนมังงะเรื่องดังกล่าวที่เขียนจบไปแล้วเมื่อ 25 ปีก่อน นำมาสร้างเป็นภาพยนต์อนิเมชั่นในปี 2021 นี้ เมื่อมาคิดว่าทำไมช่วงนี้จึงมีกระแสการนำเรื่องเก่าๆ ในอดีตกลับมาทำใหม่ (Revival) น่าจะมี 2 ประเด็น คือ
1. หมุนเงินในระบบ คือทำเหมือนกลยุทธ์ตอนที่นำกันดั้มซึ่งความทรงจำของโอตาคุรุ่นแรกของญี่ปุ่นมาทำใหม่ (Revival) ซึ่งตอนนั้นมันขายได้และสร้างเงินหมุนเวียนในระบบมากมาย
2. เมื่อโอตาคุสมัยก่อนมีอายุสูงวัยมากขึ้น แต่ปัจจุบันอาจจะไม่มีเนื้อหาอะไรใหม่ๆ มานำเสนอ จึงนำเรื่องเก่าๆ มารีรันและสร้างใหม่ แต่ก็น่าสงสัยว่าทำไมโอตาคุญี่ปุ่นโดยเฉพาะรุ่นเดิมๆ จึงไม่สามารถอ่านเนื้อหาเรื่องใหม่ๆ ได้?


ผมได้อ่านเรื่องเล่าของนักเขียนคนหนึ่งที่ต้องเขียนวิจารณ์เรื่อง 鬼滅の刃 【 Kimetsu no Yaiba】 หรือที่เมืองไทยน่าจะใช้ชื่อว่าดาบพิฆาตอสูร ( 鬼 แปลว่า ผี ปีศาจ ) นักเขียนคนนี้มีอายุเลยวัยกลางคนแล้วเขาไม่เคยอ่านและดูอนิเมชั่นเรื่องนี้มาก่อนเลย แต่ครั้นจะไม่อ่านไม่หาข้อมูลก็จะเขียนวิจารณ์ไม่ได้ แต่อ่านอย่างไรก็เหมือนไม่เข้าหัว สำหรับคอลัมน์ที่เขาเขียนในวันนั้นน่าสนใจดีเพราะเป็นเรื่องการฆ่าปีศาจในชีวิตจริงของเขา ที่เขานำมาถ่ายทอด ซึ่งอ่านแล้วมันสะท้อนสังคมญี่ปุ่นได้ดี ต่อจากนี้ไปเป็นบทความที่คัดและแปลมาจาก pato ใจความสำคัญที่นักเขียนคอลัมน์ท่านนี้เขียนไว้ครับ อาจจะมีปรับและย่อเพื่อให้เนื้อหาสั้นกระชับขึ้น ..

".. เรื่อง 鬼滅の刃 【 Kimetsu no Yaiba】 นั้นไม่จำเป็นต้องอธิบายมากเพราะดูรายได้จากบ็อกซ์ออฟฟิศก็ดีมากๆ ยอดขายหนังสือก็ดีมากเป็นเรื่องจริงที่บอกว่านี่คือปรากฏการณ์ทางสังคม

เรื่อง "ดาบพิฆาตอสูร" นี้น่าทึ่งมาก เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมเพียงแต่ผมยังไม่เคยสัมผัสงานนี้เลย ผมไม่เคยดูต้นฉบับหรือภาพเคลื่อนไหวอนิเมชั่น แต่ในฐานะนักเขียนและรีวิวและด้วยความที่มันเป็นงานที่ผมต้องอ่านดังนั้นผมจึงซื้อหนังสือและพร้อมอ่าน แต่ทว่าผมก็ยังอ่านไม่จบสักที ในตอนท้ายก็จำเป็นต้องระงับงานดังกล่าวไป


เพราะเมื่อผมเผชิญหน้ากับดาบพิฆาตอสูร หรือเจ้าปีศาจนี้ทำให้ผมนึกถึงคำพูดของชายชราคนหนึ่งตอนที่ผมยังเด็กอยู่ สมัยที่ผมเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษา เด็กๆ คลั่งไคล้การเล่นการ์ดเกมของแถม ก็คงจะเช่นเดียวกับนักเรียนประถมสมัยนี้ที่คลั่งไคล้ดาบพิฆาตอสูรนั่นเอง ผมคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาดีๆ ที่เด็กๆ หลายคนมี

เมื่อผมกลับถึงบ้านหลังเลิกเรียน ผมมักเห็นแม่ของผมนอนหลับหลังจากที่ดื่มสุราไปอย่างหนักตลอดทั้งวัน เธอเคยมีรูปร่างดีและอยู่อย่างปกติที่แม้ว่าจะลุ่มๆ ดอนๆ บ้างก็ตาม แต่เมื่อเธอก้าวเข้าสู่อาณาจักรแห่งความมืดมน เมื่อเธอรับเอาปีศาจร้ายเข้ามามันก็ดูจะยาวนานและหนักหน่วง ตอนนั้นผมก็ยังคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อผมโตขึ้นผมคิดว่าบ้านผมมีสภาพแวดล้อมที่ไม่พึงประสงค์เอาเสียเลย แต่ละวันผมคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะมีอาหารมื้อเย็นไหม และถ้าพ่อของผมกลับมาแล้วทะเลาะกับแม่ล่ะ

หลังเลิกเรียนวันหนึ่ง ตามปกติแม่ของผมก็ดื่มและนอนหลับแม้ว่าจะเป็นเวลากลางวัน ในห้องนั่งเล่นมีความมืดและอบอวลไปด้วยกลิ่นสุรา ผมกังวลเรื่องอาหารเย็นและเปิดตู้เย็นเพื่อดูว่ามีอะไรให้ผมและพี่ชายกินหรือไม่ แต่วันนั้นต่างจากทุกวันนิดหน่อย ขณะที่ผมกำลังยุ่งอยู่ในครัว แม่ของผมก็เดินเข้ามาเธอมาพร้อมกับรูปลักษณ์ที่น่ากลัวและกลิ่นเหล้าที่โชยออกมา

"ขอโทษ ขอโทษ" แม่ร่ำไห้และพูดขอโทษอย่างนั้น เธอหยิบธนบัตรใบละ 1,000 เยนที่ยับยู่ยี่ออกมาจากกระเป๋าสตางค์ที่ขาดรุ่งริ่งแล้วพูดว่า “ ไปซื้อเหล้าให้แม่ที ” ผมรู้สึกว่าเธอเหมือนถูกกดดันมากมายและแน่นอนว่าเธอพยายามก้าวข้ามบางสิ่งและเข้าไปในดินแดนที่มีใครไม่รู้จัก ผมคิดว่าเธอมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก ผมรู้สึกสงสารเธอ ดังนั้นผมจึงรับเงิน 1,000 เยน มา

"ช่วยไปซื้อเหล้า 鬼ころし ขนาดแพ็ค 1.8 ลิตรให้แม่ที " * 鬼ころし onikoroshi แปลว่า ฆ่าปีศาจ !! ตอนนั้นมีเหล้าราคาถูกแต่แรงมีเปอร์เซ็นต์แอลกอฮอล์สูงมากที่เรียกว่า "鬼ころし onikoroshi " วางขายและเธอก็ดื่มอย่างหนัก เมืองที่ผมเกิดและเติบโตมานั้นคนส่วนใหญ่เป็นชาวประมงและเป็นนักดื่มตังยง โดยเฉพาะ 鬼ころし onikoroshi ผมคว้าเงิน 1,000 เยนและมุ่งหน้าไปยังร้านขายเหล้า หัวใจของผมเจ็บปวด ผมยังคงจำอาการเจ็บหน้าอกที่ไม่สามารถอธิบายได้

ห่างจากบ้านผมไปเล็กน้อยมีร้านขายเหล้าชนิดต่างๆ ที่นี่เป็นทั้งร้านขายเหล้าและขายของชำ มีขนมและของใช้ในชีวิตประจำวันเล็กๆ น้อยๆ ด้วย และที่นี่เป็นร้านเดียวที่มีเหล้าขาย บอกตามตรงว่าเป็นสถานที่ที่ผมไม่อยากมาเลยจริงๆ ที่หน้าร้านมีเพื่อนร่วมชั้นกำลังเล่นกับการ์ดเกมกันอยู่ สำหรับเรากล่องการ์ดเกมเหมือนเป็นอัญมณีที่งดงาม สักวันผมจะซื้อกล่องและผมคิดว่าผมมีความฝันเช่นนั้น เขาชวนผมซื้อการ์ดเกมแต่ผมบอก "ผมไม่ซื้อ" ผมปฏิเสธคำเชิญของเขา


พวกเขาคงประหลาดใจที่ผมกำลังจะมาซื้อเหล้า ผมอิจฉาพวกเขาด้วยซ้ำที่สามารถสร้างความบันเทิงกันได้อย่างสนุกสนาน โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพ่อแม่ และอาหารเย็นของพวกเขา แค่ผมคิดว่าพวกเขาไม่ต้องมาซื้อเหล้าหรือปีศาจตามคำขอของพ่อแม่ของเขาและผมก็อิจฉามากแล้ว ผมเดินผ่านทางเข้าของส่วนร้านขายขนมและมุ่งตรงไปยังทางเข้าของส่วนร้านเหล้า เมื่อผมเปิดประตูบานเลื่อนที่สั่นรัวและไม่ได้ติดตั้งอย่างถูกต้องมันจึงส่งเสียงดังกว่าที่ผมคาดไว้ทำให้ผู้ใหญ่ที่อยู่ข้างในมองมาที่ผมพร้อมกันเป็นตาเดียว ร้านเหล้าแห่งนี้เป็นรูปสี่เหลี่ยม มีเหล้าขายและมีเคาน์เตอร์เล็กๆ เพื่อให้ลูกค้าสามารถดื่มเหล้าที่ซื้อได้ทันที คล้ายๆ การผสมผสานระหว่างร้านเหล้าและบาร์ยืน

ขณะนั้นผู้ใหญ่ที่อยู่ในวงเหล้ารอบตัวผมก็ส่งเสียงหัวเราะและดูจะแซวกันอย่างสนุกสนานที่เห็นผม ซึ่งเป็นเรื่องปกติของผู้ใหญ่เส็งเคร็งในเมืองชนบทเช่นนี้

“ไอ้หนูยังเล็กไปมั้ยเอ็ง”

“ โอ้ยข้าดื่มเป็นตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว ”

"ซาวาดะในฮอนมาจิ น่าจะเป็นตั้งแต่ป. 6 นะ ฮ่าๆ "

"เขาเป็นคนโกหก" ฮ่า…

ท่ามกลางเสียงหัวเราะในวงเหล้าผมก็ต้องพูดขึ้นว่า

" ผมมาซื้อเหล้า 鬼ころし ครับ !" "ขอแบบแพ็ค 1.8 ลิตร ราคาเท่าไรครับ"


มาดามที่ร้านคว้าเหล้า 鬼ころし 1.8 ลิตรขึ้นมา “ซื้อเป็นของฝากใช่ไหม ให้พ่อดื่มตอนกลางคืน?” ชายชรากระซิบถาม ผมจ้องไปที่เขาแล้วพูดว่า “ เปล่าครับ แม่ครับ แม่เหมือนทำอะไรไม่ได้เลยถ้าไม่ดื่ม” จากคำพูดของผมในเวลานั้นทำให้ คนในร้านเงียบกริบ เสียงหัวเราะครื้นเครงหยุดลงทันที!

“ แม่ ... ?” ทันใดนั้นชายชราก็ดูจริงจัง "ไม่จริง ไม่ดี เฮ้ยไม่ขาย" ชายชราบอกมาดามเจ้าของร้านแบบนั้น

ในยุคปัจจุบันไม่สามารถขายเหล้าให้กับเด็กๆ ได้ อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องธรรมดาในเวลานั้นและไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กๆ จะซื้อเหล้าเพื่อดื่มเอง ดังนั้นผมไม่สามารถซ่อนความสับสนของตัวเอง ในตอนแรกมันเป็นการตัดสินใจของมาดามเจ้าของร้านที่จะขายหรือไม่ขายเพราะชายชราเป็นเพียงลูกค้า แต่จากบรรยากาศผมเข้าใจสิ่งที่แขกคนอื่นๆ และชายชราต้องการจะพูด เขาอยากจะบอกว่ามันไม่ดีสำหรับแม่ของผมอย่างไร สำหรับทุกคนที่นี่ที่ดื่มตั้งแต่กลางวันและทุกคนเจ็บปวดพอๆ กันและอาจต้องการดื่มเพื่อหลบหนีอะไรบางอย่าง ผมไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี ผมแค่ต้องซื้อเหล้าให้แม่ตามที่เธอร้องขอ

ชายชราส่ายหัว จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ออกปาก "อืมทุกคนที่นี่รู้ดีว่าการเมาและดื่มเหล้ามันไม่ดี ใครๆ ก็อยากเมาเพื่อเลี่ยงความเจ็บปวด แต่เราแค่ไม่อยากให้เด็กซื้อมัน” “ เมื่อเอ็งซื้อมัน เมื่อโตขึ้นเอ็งจะเสียใจที่ทำแบบนั้น จากนี้ไปคุณแม่อาจแย่ลง อาจเจ็บป่วยและแก้ไขอะไรไม่ได้ และตอนนั้นพวกเราจะเสียใจที่มีส่วนร่วมให้เอ็งซื้อเหล้า " ผมร้องไห้อย่างหนัก ชายชราถามผมว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ แม่ของผมน่าสงสารหรือผมน่าสงสาร? ตอนนี้ไม่แน่ใจ ในที่สุดเหล้าปีศาจก็ไม่ถูกขาย

แน่นอนว่าจากนั้นชายชราเป็นคนเลือกบางอย่างมาให้ผม ชายชราเป็นคนจ่ายเงินและผมได้รับถุงพลาสติกมา “ไม่เป็นไรถ้าจะดื่ม”ชายชราจริงจังกับเรื่องนี้มาก ผมคิดว่าเขาเลือกสิ่งที่ไม่เป็นภาระนัก และน่าพอใจ บางทีอาจจะเป็นเหล้าที่อ่อนกว่าที่แม่อยากได้ แม่ของเอ็งอาจเคยดื่มปีศาจ แต่ถ้าดื่มสิ่งนี้มันจะดีขึ้นในสักวันหนึ่ง มันคือตัวฆ่าปีศาจ ผมเชื่ออย่างนั้น ผมกลับบ้านและถือถุงพลาสติกนั้นมาด้วย

ห้องนั่งเล่นยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าและมืดสนิท ผมส่งของที่ชายชราเลือกมาให้แม่ ซึ่งมันมองไม่เห็นในความมืด

"ขอโทษ ขอโทษ" แม่พูดอย่างนั้น ดูเหมือนว่าแม่กระหายอยากจะดื่มจริงๆ เธอเปิดฝาแล้วรีบดื่ม

ในขณะที่ผมถามว่า "ดีไหมครับ"

บึ้ม!

แม่ของผมคายสิ่งที่เธอ อมไว้ในปากของเธอออกมา พ่นออกมาเหมือนหมอกพิษ

เธอถูกวางยาพิษหรอ? คิดได้ดังนั้นผมจึงรีบดูฉลากข้างขวด น่าตกใจที่มันคือเมนสึยุเครื่องปรุงสำหรับอาหารเส้น มันคือ "Mentsuyu" ไม่ใช่เหรอ? ถ้าจำไม่ผิดคิดว่าเป็น "เมนสึยุ" ของยามากิ


และน่าแปลกใจที่หลังจากนั้นแม่ของผมก็ไม่ค่อยอยากเข้าสู่อาณาจักรแห่งความมืดอีก บางที "Mentsuyu" ก็ได้ผลเหมือนกัน อาจเป็นได้ว่า めんつゆ "Mentsuyu" คือใบมีดที่สังหารปีศาจนั่นเอง

ชายชราพูดกับผมว่า"ความรู้สึกรักเป็นสิ่งที่ดี เราควรถนอมมัน" ผมไม่เข้าใจความหมายในตอนนั้น มันเป็นความสุขที่ได้รักบางสิ่งไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของและอาจติดอยู่กับมัน ทุกคนเคยตกหลุมรักบางสิ่งบางอย่างคลั่งไคล้ เบื่อหน่ายบางสิ่ง ผิดหวังกับบางอย่าง และเจ็บปวดจากเรื่องใดๆ ผลที่ตามมาของการหมกมุ่นอยู่กับความไม่พอใจทั้งปวงนี้ ทำให้บางคนพยายามปกป้องตัวเอง ตอนนั้นแม่ของผมเป็นปีศาจหรือเปล่า แม่อาจจะพยายามป้องกันตัวเองจากบางสิ่ง อย่างไรก็ตามเป็นเรื่องน่าสงสารที่ปลายทางของการหลบหนีคือการพึ่งแอลกอฮอล์

เมื่อผมเผชิญหน้ากับ "ดาบแห่งปีศาจ" ผมเข้าใจได้ว่ามันรู้สึกอย่างไร นั่นเป็นเหตุผลที่ผมลังเลที่จะอ่านดาบพิฆาตอสูร ผมรู้ว่าผมชอบและผมไม่อยากชอบอะไรอีกแล้ว.. " (จบ)

อ่านเรื่องจากที่นักเขียนรีวิวเล่าเรื่องใบมีดที่สังหารปีศาจแล้ว ก็เห็นว่าปีศาจร้ายที่เกี่ยวข้องกับคนแต่ละคน และแต่ละกาลเวลา แต่ละสถานที่ก็มีความแตกต่างกันไป ซึ่งอาจจะมาจากเหตุและปัจจัยต่างกัน คุณฆ่าปีศาจร้ายในตัวคุณแล้วหรือยัง วันนี้เล่าสู่กันฟังครับ สวัสดีครับ