บทประพันธ์ของ เอโดงาวะ รัมโป (1894-1965)
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
หรือด้วยฤทธิ์พิศวาส..รหัสปริศนาที่ถูกทิ้งไว้จึงมีมนต์มายาราวกับส่งสัญญาณขึ้นมาจากอเวจี
“แหม คุณโชจินี่อ่อนไหวราวกับนกพิราบ อิจฉาอีกแล้วใช่ไหม”
ยุมิโกะหัวเราะด้วยเสียงที่ทาเคฮิโกะไม่คิดว่าจะได้ยิน มันไม่ใช่เสียงของกุลสตรีมีตระกูล แต่เป็นเสียงหัวเราะของผู้หญิงในสถานเริงรมย์...แม่ผีเสื้อราตรีชั้นสูง พร้อมกับเสียงหัวเราะคุณนายขยับขาทำให้เสื้อคลุมเผยอออกเห็นเสื้อตัวในสีแดงจัดจ้าน
ยุมิโกะเป็นผู้หญิงประเภทโอบอุ้มผู้ชายจริง ๆ ด้วย เขารู้สึกมาตั้งนานแล้วและวันนี้ก็ยิ่งทำให้เขาเชื่อยิ่งขึ้นอีก เขาอยากถูกห่อหุ้มอยู่ในเสื้อสีแดงจัดจ้านตัวในนั้น
“คุณตรวจสอบเรื่องฉันเพราะคุณอาเกจิเขาขอร้อง แต่จริง ๆ แล้วคุณเป็นห่วงชั้นใช่ไหม”
ทาเคฮิโกะหน้าแดงเรื่อเหมือนเด็กหนุ่มแรกรุ่นไปอีกครั้ง เมื่อได้ฟังคำพูดของคุณนายและถูกจ้องมองมา
“ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงสักนิด ในสมองของคุณอาเกจิอาจมีแต่เรื่องที่ว่าคดีคุณฮิเมดะตกหน้าผาตายเกี่ยวข้องอย่างไรกับตารางบันทึกวันเวลานี่เท่านั้น แต่เรื่องวันที่อะไรนี่ฉันจำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ
คุณโชจิ เห็นไหมว่าฉันรู้หมดไม่ว่าคุณจะคิดอะไร และมีอีกอย่างหนึ่งที่ฉันรู้มาแต่ต้นเลย รู้มาตั้งแต่คุณเข้ามาทำงานที่บ้านนี้...”
ความกล้าของคุณนายโฉมงามพาเธอทลายกำแพงด่านที่ 2 เข้ามาแล้ว ยุมิโกะยื่นมือผ่านใต้โต๊ะมาที่ทาเคฮิโกะ ชายหนุ่มรู้สึกโดยไวรีบยื่นมือออกไป ฝ่ายนั้นรับมาบีบไว้แน่นและอีกฝ่ายก็บีบตอบ สองแรงสนองกัน เนื้อแนบเนื้อ แน่นจนกระแสเลือดแทบสะดุดหยุดลงตรงนั้น นิ้วทั้งสิบประสานก่ายเกี่ยวไปมา
ทาเคฮิโกะหลุบตาลงนิดหนึ่งและพอมองขึ้นมาก็สบกับตาหวานเชื่อมของยุมิโกะที่จ้องมองอยู่แล้ว ตาทั้งสองคู่จ้องกันนิ่งนาน ทาเคฮิโกะรู้สึกหมดเรี่ยวแรงที่จะคิด มือที่เกาะกุมกันอยู่ชาดิ่งแทบหมดความรู้สึก และตัวก็เริ่มชาและกำลังจะหมดความรู้สึกไปทั้งตัว ตาทั้งคู่ของเขาที่จับจ้องใบหน้าของยุมิโกะอยู่นั้นมีหยาดน้ำตาคลอขึ้นมาและไหลลงมาอาบแก้ม
ยูมิโกะน้ำตาคลอขึ้นตามไปด้วย แก้มของคนทั้งสองผ่องใสเป็นประกายยองใยขึ้นราวกับผ่านการการชำระล้างด้วยน้ำบริสุทธิ์
ยูมิโกะเป็นคนขยับตัวก่อน เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้อยู่ในท่าที่เหมือนกับโอบทาเคฮิโกะเอาไว้ในเสื้อคลุมสีดำสนิทที่แผ่กว้างออกไป มือเป็นเหน็บด้วยกันทั้งคู่ ยากนักกว่าจะแยกจากกันได้ ยูมิโกะโอบไหล่ทาเคฮิโกะเข้ามาแนบชิดด้วยแขนข้างที่เป็นอิสระ ทาเคฮิโกะกอดเอวคอดของยูมิโกะแนบแน่นจนรู้สึกเหมือนเนื้อผ้าลื่นเนียนของเสื้อคลุมคือผิวกายของเธอ
ทั้งสองอยู่ในท่านั้นนิ่งนาน ริมฝีปากชุ่มน้ำตาสองคู่เยื้องแย้งกันเชยชิดระริกระรื่นสุขสม นี่แหละคือวิถีแห่งปุถุชน อย่างอื่นทั้งหมดเป็นการเสแสร้ง...ทาเคฮิโกะร้องบอกตัวเองอยู่ในใจ แก้มนวลสนองตอบด้วยกลิ่นหอมชวนรัญจวนใจ อบอุ่นละมุนละไมไปด้วยกัน อยากจะชำเลืองชะม้ายดูดวงตาว่าสุขสมสักเพียงไหน แต่ก็ไม่ได้เพราะใกล้ชิดกันนัก ดวงตาดำกลมโตหยาดเยิ้มปิดบังสายตาเขาจนมองไม่เห็นสิ่งใด นั่นไม่ใช่ดวงตาของปุถุชน แต่คือสื่อความปรารถนา เปล่งประกายวาววับดำละเลื่อมครอบคลุมไปทั่วจักรวาลแห่งหัวใจ
ทั้งสองอยู่ในท่านั้นนิ่งนานไม่รู้ว่านานสักเท่าไร และเมื่อผละห่างจากทาเคฮิโกะ ยูมิโกะดูเหมือนคนตายที่ฟื้นคืนชีพ น้ำตาคลอขึ้นมาเต็มเป้า ร่างกายที่ชาดิ่งกลับมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง
“ฉันคิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง รอเดี๋ยวะคะ”
ความกล้าของยูมิโกะพาเธอบุกเข้าทลายกำแพงด่านที่สาม เธอก้าวไปที่ประตูห้องอาบน้ำที่เปิดกว้างอยู่แล้วกระโดดเข้าไปในนั้น
เสียงเปิดน้ำอุ่นดังซู่ซ่าอยู่ไม่นาน บานประตูสีเทาสว่างก็เปิดออกเงียบ ๆ และแล้วร่างระหงงามขาวผ่องไปทั้งตัวปรากฏขึ้นที่ช่องประตู ยูมิโกะเปลื้องอาภรณ์ทุกชิ้นบนเรือนกายโยนทิ้งไปทางหนึ่ง เผยให้เห็นเรือนร่างสง่างามผิวชมพูเรื่ออิ่มเอิบผ่องใส
ทาเคฮิโกะทรุดตัวลงไปนั่งบนเก้าอี้นวม อารมณ์ที่ยังไม่ฟื้นขึ้นจากความเพริดแพร้วเมื่อครู่ก่อน กระทบกับลำแสงแวบแปลบปลาบราวไฟฟ้าช็อตจากช่องประตูห้องอาบหน้าตรงหน้า สิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร หรือว่านั่นคือภาพลวงตาของคนเสียสติ แต่จะว่าเสียสติก็ยอมแล้ววันนี้...ทาเคฮิโกะขยับตัว
ใบหน้าเหนือเรือนกายสีชมพูเรื่อของยูมิโกะระบายยิ้มละลายใจให้ทาเคฮิโกะแทบคลุ้มคลั่งขึ้นมาจริง ๆ และตั้งท่ากระโจนเข้าหาในทันใด
สัญญาณคมชัดที่ส่งมาจากดวงตาทั้งคู่ของยูมิโกะไม่ใช่เป็นการปราม แต่เหมือนสั่งให้เขาทำอะไรสักอย่าง...เข้าใจละ...ถอดเสื้อผ้าออกให้เหมือน ๆ กันยังไงเล่า
ทาเคฮิโกะถอดเสื้อผ้าแทบไม่ทัน กระดุมเสื้อแทบจะถูกดึงหลุดไปทั้งแถบ ไม่มัวพะวงกับชุดชั้นในว่าจะสกปรกหรือเปรอะเปื้อนอะไรไม่น่าดูหรือไม่ จนกระทั่งชิ้นสุดท้ายก่อนที่จะเปลือยเปล่าแล้วก้าวเข้าไปภายในแล้วปิดประตู
ยูมิโกะนอนแช่น้ำอุ่นจัดจนมีไอน้ำลอยขึ้นมาเป็นสายอยู่ในอ่างอาบน้ำสีหินอ่อน พอเห็นเขาตามเข้ามาเธอก็ต้อนรับด้วยการตีน้ำกระจายเป็นฝอย ทรวดทรงองค์เอวที่งดงามไปทุกส่วนของคุณนายโฉมงามในอ่างน้ำตรงหน้ายวนใจให้ทาเคฮิโกะตลึงลาน ตาลายแทบจะสิ้นแรงล้มลงไปตรงนั้น
อึดใจหนึ่งต่อมาเมื่อตั้งสติและทรงตัวได้อีกครั้ง ชายหนุ่มก็พุ่งตัวลงไปในน้ำอุ่นจัดตรงที่น้ำถูกตีจนกระจายซ่านกระเซ็น หมายจับมัจฉาสีชมพูจางตัวงามที่กำลังพลิกตัว ผุดลงบ้างโดดโลดขึ้นบ้างราวกำลังคลั่ง ให้อยู่มือ
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
หรือด้วยฤทธิ์พิศวาส..รหัสปริศนาที่ถูกทิ้งไว้จึงมีมนต์มายาราวกับส่งสัญญาณขึ้นมาจากอเวจี
“แหม คุณโชจินี่อ่อนไหวราวกับนกพิราบ อิจฉาอีกแล้วใช่ไหม”
ยุมิโกะหัวเราะด้วยเสียงที่ทาเคฮิโกะไม่คิดว่าจะได้ยิน มันไม่ใช่เสียงของกุลสตรีมีตระกูล แต่เป็นเสียงหัวเราะของผู้หญิงในสถานเริงรมย์...แม่ผีเสื้อราตรีชั้นสูง พร้อมกับเสียงหัวเราะคุณนายขยับขาทำให้เสื้อคลุมเผยอออกเห็นเสื้อตัวในสีแดงจัดจ้าน
ยุมิโกะเป็นผู้หญิงประเภทโอบอุ้มผู้ชายจริง ๆ ด้วย เขารู้สึกมาตั้งนานแล้วและวันนี้ก็ยิ่งทำให้เขาเชื่อยิ่งขึ้นอีก เขาอยากถูกห่อหุ้มอยู่ในเสื้อสีแดงจัดจ้านตัวในนั้น
“คุณตรวจสอบเรื่องฉันเพราะคุณอาเกจิเขาขอร้อง แต่จริง ๆ แล้วคุณเป็นห่วงชั้นใช่ไหม”
ทาเคฮิโกะหน้าแดงเรื่อเหมือนเด็กหนุ่มแรกรุ่นไปอีกครั้ง เมื่อได้ฟังคำพูดของคุณนายและถูกจ้องมองมา
“ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงสักนิด ในสมองของคุณอาเกจิอาจมีแต่เรื่องที่ว่าคดีคุณฮิเมดะตกหน้าผาตายเกี่ยวข้องอย่างไรกับตารางบันทึกวันเวลานี่เท่านั้น แต่เรื่องวันที่อะไรนี่ฉันจำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ
คุณโชจิ เห็นไหมว่าฉันรู้หมดไม่ว่าคุณจะคิดอะไร และมีอีกอย่างหนึ่งที่ฉันรู้มาแต่ต้นเลย รู้มาตั้งแต่คุณเข้ามาทำงานที่บ้านนี้...”
ความกล้าของคุณนายโฉมงามพาเธอทลายกำแพงด่านที่ 2 เข้ามาแล้ว ยุมิโกะยื่นมือผ่านใต้โต๊ะมาที่ทาเคฮิโกะ ชายหนุ่มรู้สึกโดยไวรีบยื่นมือออกไป ฝ่ายนั้นรับมาบีบไว้แน่นและอีกฝ่ายก็บีบตอบ สองแรงสนองกัน เนื้อแนบเนื้อ แน่นจนกระแสเลือดแทบสะดุดหยุดลงตรงนั้น นิ้วทั้งสิบประสานก่ายเกี่ยวไปมา
ทาเคฮิโกะหลุบตาลงนิดหนึ่งและพอมองขึ้นมาก็สบกับตาหวานเชื่อมของยุมิโกะที่จ้องมองอยู่แล้ว ตาทั้งสองคู่จ้องกันนิ่งนาน ทาเคฮิโกะรู้สึกหมดเรี่ยวแรงที่จะคิด มือที่เกาะกุมกันอยู่ชาดิ่งแทบหมดความรู้สึก และตัวก็เริ่มชาและกำลังจะหมดความรู้สึกไปทั้งตัว ตาทั้งคู่ของเขาที่จับจ้องใบหน้าของยุมิโกะอยู่นั้นมีหยาดน้ำตาคลอขึ้นมาและไหลลงมาอาบแก้ม
ยูมิโกะน้ำตาคลอขึ้นตามไปด้วย แก้มของคนทั้งสองผ่องใสเป็นประกายยองใยขึ้นราวกับผ่านการการชำระล้างด้วยน้ำบริสุทธิ์
ยูมิโกะเป็นคนขยับตัวก่อน เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้อยู่ในท่าที่เหมือนกับโอบทาเคฮิโกะเอาไว้ในเสื้อคลุมสีดำสนิทที่แผ่กว้างออกไป มือเป็นเหน็บด้วยกันทั้งคู่ ยากนักกว่าจะแยกจากกันได้ ยูมิโกะโอบไหล่ทาเคฮิโกะเข้ามาแนบชิดด้วยแขนข้างที่เป็นอิสระ ทาเคฮิโกะกอดเอวคอดของยูมิโกะแนบแน่นจนรู้สึกเหมือนเนื้อผ้าลื่นเนียนของเสื้อคลุมคือผิวกายของเธอ
ทั้งสองอยู่ในท่านั้นนิ่งนาน ริมฝีปากชุ่มน้ำตาสองคู่เยื้องแย้งกันเชยชิดระริกระรื่นสุขสม นี่แหละคือวิถีแห่งปุถุชน อย่างอื่นทั้งหมดเป็นการเสแสร้ง...ทาเคฮิโกะร้องบอกตัวเองอยู่ในใจ แก้มนวลสนองตอบด้วยกลิ่นหอมชวนรัญจวนใจ อบอุ่นละมุนละไมไปด้วยกัน อยากจะชำเลืองชะม้ายดูดวงตาว่าสุขสมสักเพียงไหน แต่ก็ไม่ได้เพราะใกล้ชิดกันนัก ดวงตาดำกลมโตหยาดเยิ้มปิดบังสายตาเขาจนมองไม่เห็นสิ่งใด นั่นไม่ใช่ดวงตาของปุถุชน แต่คือสื่อความปรารถนา เปล่งประกายวาววับดำละเลื่อมครอบคลุมไปทั่วจักรวาลแห่งหัวใจ
ทั้งสองอยู่ในท่านั้นนิ่งนานไม่รู้ว่านานสักเท่าไร และเมื่อผละห่างจากทาเคฮิโกะ ยูมิโกะดูเหมือนคนตายที่ฟื้นคืนชีพ น้ำตาคลอขึ้นมาเต็มเป้า ร่างกายที่ชาดิ่งกลับมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง
“ฉันคิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง รอเดี๋ยวะคะ”
ความกล้าของยูมิโกะพาเธอบุกเข้าทลายกำแพงด่านที่สาม เธอก้าวไปที่ประตูห้องอาบน้ำที่เปิดกว้างอยู่แล้วกระโดดเข้าไปในนั้น
เสียงเปิดน้ำอุ่นดังซู่ซ่าอยู่ไม่นาน บานประตูสีเทาสว่างก็เปิดออกเงียบ ๆ และแล้วร่างระหงงามขาวผ่องไปทั้งตัวปรากฏขึ้นที่ช่องประตู ยูมิโกะเปลื้องอาภรณ์ทุกชิ้นบนเรือนกายโยนทิ้งไปทางหนึ่ง เผยให้เห็นเรือนร่างสง่างามผิวชมพูเรื่ออิ่มเอิบผ่องใส
ทาเคฮิโกะทรุดตัวลงไปนั่งบนเก้าอี้นวม อารมณ์ที่ยังไม่ฟื้นขึ้นจากความเพริดแพร้วเมื่อครู่ก่อน กระทบกับลำแสงแวบแปลบปลาบราวไฟฟ้าช็อตจากช่องประตูห้องอาบหน้าตรงหน้า สิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร หรือว่านั่นคือภาพลวงตาของคนเสียสติ แต่จะว่าเสียสติก็ยอมแล้ววันนี้...ทาเคฮิโกะขยับตัว
ใบหน้าเหนือเรือนกายสีชมพูเรื่อของยูมิโกะระบายยิ้มละลายใจให้ทาเคฮิโกะแทบคลุ้มคลั่งขึ้นมาจริง ๆ และตั้งท่ากระโจนเข้าหาในทันใด
สัญญาณคมชัดที่ส่งมาจากดวงตาทั้งคู่ของยูมิโกะไม่ใช่เป็นการปราม แต่เหมือนสั่งให้เขาทำอะไรสักอย่าง...เข้าใจละ...ถอดเสื้อผ้าออกให้เหมือน ๆ กันยังไงเล่า
ทาเคฮิโกะถอดเสื้อผ้าแทบไม่ทัน กระดุมเสื้อแทบจะถูกดึงหลุดไปทั้งแถบ ไม่มัวพะวงกับชุดชั้นในว่าจะสกปรกหรือเปรอะเปื้อนอะไรไม่น่าดูหรือไม่ จนกระทั่งชิ้นสุดท้ายก่อนที่จะเปลือยเปล่าแล้วก้าวเข้าไปภายในแล้วปิดประตู
ยูมิโกะนอนแช่น้ำอุ่นจัดจนมีไอน้ำลอยขึ้นมาเป็นสายอยู่ในอ่างอาบน้ำสีหินอ่อน พอเห็นเขาตามเข้ามาเธอก็ต้อนรับด้วยการตีน้ำกระจายเป็นฝอย ทรวดทรงองค์เอวที่งดงามไปทุกส่วนของคุณนายโฉมงามในอ่างน้ำตรงหน้ายวนใจให้ทาเคฮิโกะตลึงลาน ตาลายแทบจะสิ้นแรงล้มลงไปตรงนั้น
อึดใจหนึ่งต่อมาเมื่อตั้งสติและทรงตัวได้อีกครั้ง ชายหนุ่มก็พุ่งตัวลงไปในน้ำอุ่นจัดตรงที่น้ำถูกตีจนกระจายซ่านกระเซ็น หมายจับมัจฉาสีชมพูจางตัวงามที่กำลังพลิกตัว ผุดลงบ้างโดดโลดขึ้นบ้างราวกำลังคลั่ง ให้อยู่มือ