บทประพันธ์ของ เอโดงาวะ รัมโป (1894-1965)
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
หนี้ที่ถูกกำหนดให้ต้องชำระด้วยเลือดและชีวิต...ตามตราสารคำสาปแห่งมายาปีศาจ
เหลือเชื่อ...คนนี้หรือคือผู้สมรู้ร่วมคิด
ลำแสงจากห้องข้างโถงประตูทางเข้าตึกที่มีลักษณะคล้ายห้องรับแขกที่ใครเปิดสว่างจ้าไว้ตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ได้ สาดออกมาถึงระเบียงทางเดิน และเมื่อเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงแหลมสูงของผู้หญิงคนหนึ่งดังลอดออกมา
อาเกจิ โคโงโรเดินนำหน้าหนุ่มสองพี่น้องเข้าไปในห้องนั้น หญิงคนหนึ่งกำลังอาละวาดบ้าคลั่งสุดฤทธิ์ราวกับนางปีศาจ ทุกคนเห็นแล้วแทบไม่เชื่อสายตาว่านั่นคือทาเอโกะ คุณหนูสุดสวยของตระกูลทามามุระ
ทาเอโกะเผยโฉมนางปีศาจพยาบาทออกมาอย่างหมดเปลือก ดิ้นรนต่อสู้พัลวันกับสารวัตรนามิโคชิที่พยายามจับตัวนางให้อยู่มือ
“ทาเอโกะ อย่าขัดขืนไปเลย ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ตอนคุณตกตะลึงหน้าซีด เบิกตาถลนเมื่อเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกเงานั่น พี่ชายสองคนของคุณเห็นหมดแล้ว และใบหน้าที่น่ากลัวอย่างนั้น ปฏิกิริยาที่คุณแสดงออกตอนนั้น เป็นพยานยืนยันข้อเท็จจริงได้เป็นอย่างดี”
นักสืบรูปงามกล่าวเนิบ ๆ คล้ายปลอบให้ทาเอโกะคลายอารมณ์รุนแรงลง
“คุณพี่มาก็ดีแล้ว ช่วยน้องที พวกเขาตั้งข้อสงสัยร้ายกาจเหลือเกิน”
ทาเอโกะหันมาอ้อนพี่ชายให้ชมเป็นการแสดงละครฉากสุดท้าย ทั้งอิจิโรและจิโรไม่หลงลมในคำพูดของคนที่เคยเป็นน้องสาวของพวกเขามาจนถึงเมื่อวานนี้อีกต่อไป สองหนุ่มจ้องหน้าที่เคยงามละมุนด้วยสายตาคมวาวน่ากลัว
อาเกจิเองก็ไม่ดูดำดูดีกับละครฉากนั้น เขาพูดต่อไปว่า
“ทาเอโกะ ผมจะเล่าพฤติกรรมของคุณให้พี่ชายทั้งสองฟังคร่าว ๆ ถ้าผิดพลาดตรงไหนช่วยแก้ให้ด้วยก็แล้วกัน
พอคุณรู้ว่าตนเป็นลูกสาวของโอคุมุระ เก็นโซ อกใจของคุณก็คุกรุ่นไปด้วยความอาฆาตแค้นทั้งวันทั้งคืน แผนแรกที่คุณวางไว้ก่อนที่จะลงมือล้างแค้นก็คือการกำจัดผมให้พ้นทาง ไม่ให้เข้ามากีดขวางกระบวนการล้างแค้นของคุณได้ คุณทำเป็นว่าการพบผมที่โรงแรมริมทะเลสาบ S เป็นการพบกันโดยบังเอิญ และพยายามใช้เสน่ห์ความงามของคุณตีสนิทกับผมเพื่อหาทางปิดกั้นไม่ให้เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เอาไว้ก่อน
ไม่นานต่อมาก็เกิดเหตุฆาตกรรมนายฟุกุดะ โทกุจิโร คนที่ลงมือฆ่านายฟุกุดะก็คือคุณนั่นเอง...ทาเอโกะ ผมคิดว่าอารมณ์ความรู้สึกละเอียดอ่อนของผู้หญิงที่คุณไม่ลืมที่จะสอดใส่เอาไว้เอาไว้ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งสยองขวัญ ไม่ว่าจะเป็นเพลงขลุ่ยท่วงทำนองเพลงส่งศพ หรือกลีบดอกไม้ที่โรยบนศพและเกลื่อนไปทั่วห้องมรณะ นั้นน่าสนใจมาก คงจะทำให้คดีนี้กลายเป็นกรณีตัวอย่างที่แปลกประหลาดคดีหนึ่งในประวัติศาสตร์อาชญากรรม
แผนขั้นต่อไปของคุณคือแจ้งความจำนงไปยังสารวัตรนามิโคชิขอให้โทรศัพท์เรียกผมกลับมาจากทะเลสาบ S และระหว่างเดินทางกลับโตเกียวก็ลักพาตัวผมไปกักขังไว้บนเรือกลไฟลำนั้นจนกว่าคดีจะจบ
หลังจัดการกับผมเรียบร้อยแล้ว แผนล้างแค้นซับซ้อนซ่อนเงื่อนหลายต่อหลายปมก็เริ่มเป็นจริงตามขั้นตอนที่ได้วางไว้อย่างรวดเร็ว ชีวิตของคนในคฤหาสน์ทามามุระถูกคุกคามไม่เว้นแต่ละวัน โดยมีคุณที่อยู่ภายในคฤหาสน์เป็นคนลงมือล้างแค้นตามคำบงการของปีศาจมายากล ซึ่งก็คือโอคุมุระ เก็นโซ พ่อแท้ ๆ ของคุณจากภายนอก
ทว่า ถ้าเกิดมีใครสงสัยคุณขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว แผนล้างแค้นที่เก็นโซทุ่มเทชีวิตจิตใจมาตลอดสี่สิบปีก็จะต้องจบสิ้นไปเหมือนฟองน้ำที่แตกสลาย คุณจึงต้องเคลื่อนไหวอย่างรอบคอบเป็นที่สุด และได้ตัดสินใจทำอะไร ๆ ด้วยความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กสาวสวยบริสุทธิ์คนหนึ่งจะทำได้ นั่นก็คือทุกครั้งที่มีคนในครอบครัวทามามุระถูกคุกคามทำร้าย คุณจะต้องทำให้ทุกคนในบ้านเห็นว่าคุณเป็นคนแรกที่ตกเป็นเหยื่อ เพื่อให้พ้นจากข้อสงสัยได้สนิท ซึ่งเราทุกคนก็ได้เห็นกับตาว่าคุณบาดเจ็บสาหัสถึงสองครั้ง ใครจะคิดว่าคนที่ถูกทำร้ายจนแทบเอาชีวิตไม่รอดอย่างนั้นความจริงแล้วเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับปีศาจฆาตกรใจโหด คุณเป็นคนน่ากลัวมาก... ทาเอโกะ ไม่นึกเลยว่าจะใจเด็ดถึงกับใช้แผนสูงขนาดนี้หลอกลวงพวกเราให้เชื่อสนิท ต้องเป็นสาวใจอำมหิตอย่างคุณเท่านั้นถึงจะแสดงบทบาทได้แนบเนียนอย่างที่เห็น
ทุกครั้งที่เกิดเหตุคุณบาดเจ็บสาหัสก็จริงแต่ก็ไม่ได้โดนจุดสำคัญถึงชีวิต ตรงนี้แหละที่ผมสะดุดใจและก็แคลงใจเรื่อยมาจนกระทั่งสุดท้ายเมื่อเกิดเรื่องน้ำท่วมห้องใต้ดิน ขณะที่พ่อและพี่ชายสองคนกำลังจะจมน้ำในห้องปิดตายคุณกลับมีคนช่วยพาหนีรอดออกไปได้โดยใช้ช่องทางลับ ถึงจะบอกว่าถูกปีศาจมายากลลักพาตัวไปขังไว้ที่เรือกลไฟ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าอะไรมันแปลก ๆ “
ที่พูดมาทั้งหมดนี่ผมอยากจะบอกว่าคุณนั่นแหละคือคนที่รับบทบาทเป็นมายากรตัวเอก จัดการกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่มีทางเป็นไปได้ให้เป็นไปได้ขึ้นมา อย่างเช่น จดหมายจากปีศาจฆาตกร ใบปลิวแจ้งเตือนเป็นรหัสตัวเลข ที่ถูกส่งเข้ามาป่วนพวกเราในคฤหาสน์ทามามุระ อย่างไม่มีร่องรอยที่มาราวกับเกิดจากอิทธิฤทธิ์ของภูตผีปีศาจ แต่พอมารู้แล้วอย่างนี้ว่าคุณเป็นคนทำหน้าที่สื่อสารเสียเองข้อสงสัยทั้งหลายก็หมดไป ปริศนามืดดำทั้งหมดก็จะคลี่คลายออกมาเป็นเปลาะ ๆ เลยทีเดียว
แล้วยังเรื่องงูปริศนา เรื่องฆาตกรรมนายทามามุระ เซ็นทาโรประมุขของตระกูลในห้องปิดตาย ทั้งหมดเป็นไปได้เมื่อมีคุณเป็นตัวการสำคัญ ทำไมน่ะรึ...ก็เพราะคุณเป็นที่ไว้วางใจของทุกคนในครอบครัวโดยเฉพาะคุณพ่อที่ถึงขนาดจัดให้คุณอยู่ห้องติดกันเพราะเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย ใช่...ที่สุดระเบียงทางเดินมีคนในบ้านผลัดเปลี่ยนกันมายืนยามตลอดวันตลอดคืน แต่ใครจะไปสงสัยอะไรถ้าลูกสาวจะเข้าไปในห้องพ่อ หรืออาจจะมีการติดสินบนปิดปากบ้างก็ได้ใครจะรู้ ทั้งหมดนี้บ่งบอกถึงการกระทำที่ร้ายกาจของคุณ ผมพูดผิดอะไรตรงไหนหรือเปล่า”
ทาเอโกะสงบลงมากแล้ว พอนักสืบรูปงามพูดจบเธอก็หัวเราะอย่างมีจริต ก่อนสวนคำเสียงแหลมอย่างไม่พรั่นพรึง
“แหม...คุณนี่ช่างเฉียบแหลมสมเป็นนักสืบอัจฉริยะเสียจริง แต่ฉันว่ามันไม่โฉดเขลาไปหน่อยนะ ที่พอคิดหาทางไขปริศนาไม่ออกก็หันมาตีขลุมเอาว่าฉันไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ...บ้าเกินไปไหม
”หยุดเถอะ จนถึงขั้นนี้แล้วไม่ว่าคุณจะตลบตะแลงยังไงก็ไม่สำเร็จหรอก ผมสืบมาจนแจ่มแจ้งทุกอย่าง มีพยานรู้เห็นเหตุการณ์ครบถ้วน” นักสืบอาเกจิยังพูดด้วยท่าทีที่สงบราบคาบดังเดิม
“ตายจริง มีคนมาเป็นพยานด้วย ใครกัน”
“นางพยาบาลโรงพยาบาลเอกชน K ครับ ผมพยายามสืบหาจนพบตัวนางพยาบาลที่ดูแลคุณตอนแรกเกิดคนนี้ นางสารภาพความจริงทั้งหมดแล้วว่าเป็นคนสับเปลี่ยนตัวคุณกับฟุมิโยะที่เกิดเกือบจะในเวลาเดียวกัน และได้รับเงินก้อนใหญ่จากเก็นโซเป็นค่าตอบแทน”
“โอ้โห...โบราณจัง ตั้งยี่สิบปีมาแล้วจะมีหลักฐานอะไร ใครจะกุเรื่องอะไรขึ้นมาก็ได้ทั้งนั้น”
นักสืบอาเกจิหัวเราะ
“ดูเหมือนคุณจะประเมินเหตุการณ์ต่ำไปเสียแล้ว คงจะคิดว่าคำให้การของนางพยาบาลแก่ ๆ ขี้หลงขี้ลืมจะไปได้เชื่อถืออะไรได้ แต่...ทาเอโกะ ผมจะบอกให้ว่าพยานไม่ได้มีนางพยาบาลคนนี้เพียงปากเดียว”
“ตายละ...มีอีก แหมช่างขยันสืบหาเหลือเกิน”
ในที่สุดทาเอโกะก็เลิกสงวนท่าที พูดด้วยเสียงกร้าวขึ้น
นักสืบรูปงามยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยพลางเปิดประตูเรียกชายหญิงต่างวัยกันอย่างสุดขั้วที่เฝ้าคอยอยู่ภายใต้แสงสลัวในห้องข้าง ๆ ให้เข้ามา
อดีตนางพยาบาลผู้เฒ่าจูงมือเด็กชายคนหนึ่งเข้ามาด้วยกัน
“ชินอิจิ...”
ทาเอโกะอุทานเสียงแหลมอย่างลืมตัวทันทีที่เห็นหน้าเด็กชาย ผู้อ่านคงจำได้ว่า ชินอิจิผู้ยังเยาว์วัยคนนี้เป็นลูกกำพร้ายากจนที่ทาเอโกะรับเอามาเลี้ยงดูเหมือนเป็นน้องชายของตน
จุดจบมายาปีศาจ
“ทุกคน”
อาเกจิ โคโงโรพูดด้วยเสียงดังขึ้น
“ถึงเราอาจจะมองว่าการที่ทาเอโกะต้องแบกภาระอันเลวร้ายทำให้ต้องถึงกับฆ่าศัตรูคู่อาฆาตของปู่เธอเพื่อล้างแค้นตามคำสั่งของนายเก็นโซพ่อบังเกิดเกล้า เป็นเรื่องที่ควรแก่การเห็นใจเพราะมีเหตุผลอันสมควรอยู่เหมือนกันสำหรับทาเอโกะที่ต้องตกอยู่ในภาวะแวดล้อมเช่นนั้นตลอดมา แต่วิธีที่เธอใช้ในการล้างแค้น คือการที่เอาเด็กชายคนนี้มาเลี้ยงอย่างใกล้ชิดไม่มีห่างกันทั้งกลางวันกลางคืน และอบรมบ่มนิสัยจนกลายเป็นเหมือนสัตว์ป่าดุร้ายน่ากลัวอย่างที่สุดนั้น เป็นความชั่วช้าไร้มนุษยธรรมที่จะให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด
สารวัตรนามิโคชิครับ ตรงนี้แหละคือคำไขปริศนาปีศาจร่างยักษ์ที่ปรากฏตัวในคดีฆาตกรรมนายฟุกุดะ โทกุจิโร และคดีฆาตกรรมนายทามามุระครั้งนี้ ทาเอโกะอบรมบ่มนิสัยเด็กชายชินอิจิด้วยวิธีที่วิปริตผิดธรรมชาติ เธอลบล้างศีลธรรมจรรยาและความรู้จักผิดชอบชั่วดีออกไปจากสมองของชินอิจิจนหมดสิ้น แล้วบ่มเพาะแต่ความโหดเหี้ยมไร้ความปรานีของสัตว์ป่าที่ติดอยู่ในกมลสันดานสืบทอดมาจากบรรพบุรุษดึกดำบรรพ์ ให้เจริญงอกงามอยู่ในใจของเด็กชายคนนี้ตลอดมา จนในที่สุดเธอก็สร้างสัตว์ป่าตัวน้อยที่ไร้สิ้นซึ่งความมีจิตใจอันดีที่มนุษย์พึงมีขึ้นมาตัวหนึ่งขึ้นมาได้สำเร็จในคราบของเด็กชายน้อยที่ดูไร้เดียงสา
นั่นเป็นความจริงที่สยองขวัญเป็นที่สุด อดขนลุกไม่ได้เมื่อคิดว่าวิธีการเลี้ยงดูทำให้มนุษย์มีพฤติกรรมเหมือน สัตว์ป่า เหมือนปีศาจร้ายได้ถึงขนาดนี้ เด็กชายชินอิจิที่ดูภายนอกไม่ผิดอะไรกับเด็กชายธรรมดาคนหนึ่งนั้น ที่แท้เป็นเด็กอุบาทที่สนุกกับการฆ่าคน มีความสุขเมื่อได้เอามีดสั้นปักอกปลิดชีวิตมนุษย์สักคนหนึ่งเหมือนกับเด็กซนตามชนบทที่สนุกกับการฆ่ากบสักตัวหนึ่ง แต่ก็นั่นแหละครับ ชินอิจิยังเยาว์วัยไม่รู้จักคิดด้วยตนเอง ยิ่งกว่านั้นเด็กชายยังเกิดในครอบครัวยากจน ต้องจากพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็กโดยไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนให้รู้จักกับศีลธรรมจรรยาเลยแม้แต่น้อย และพอมาอยู่กับทาเอโกะผู้รับอุปการะด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมก็ถูกเลี้ยงดูด้วยวิธีพิสดารอย่างนี้ จึงไม่แปลกอะไรที่จะกลายเป็นปีศาจฆาตกรไร้เดียงสาอย่างนี้
ทั้งกรณีของนายโทกุจิโรและนายทามามุระพี่ชายแท้ ๆ ของเขา ฆาตกรสังหารเหยื่อของมันภายในห้องที่ปิดสนิทจากภายใน คือเป็นห้องปิดตายที่ไม่มีทั้งทางเข้าและทางออก เป็นปริศนาลึกลับที่สร้างปัญหายากเย็นให้แก่เรา คิดเท่าไรก็หาคำตอบไม่ได้ แต่เมื่อพบแล้วว่าเด็กชายตัวเล็ก ๆ แค่นี้เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ปริศนาลึกลับนั้นก็คลี่คลายออกมาอย่างง่ายดาย
ช่องระบายอากาศที่เป็นบานกระดกเหนือบานประตูนั่นไงครับ ไม่มีใครคิดว่าจะมีมนุษย์ใช้ช่องเล็ก ๆ นั่นเป็นทางผ่านเข้าออกจากห้อง ไม่ว่าจะเป็นคนร่างเล็กขนาดไหนก็เป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิง ทว่า ถ้าเป็นเด็กตัวเล็กขนาดชินอิจิละก็มันเป็นอีกเรื่องหนึ่งเลยละครับ เด็กขนาดนี้กระดูกยังเล็กทำให้สามารถบีบตัวลอดช่องนั่นเข้าออกได้โดยง่าย ช่างเป็นความคิดที่แยบยลอะไรอย่างนั้น แม้กระทั่งตำรวจที่ตามปกติจะมองอะไรด้วยความสงสัยลึกซึ้งไปเสียทุกเรื่องยังมองข้ามจุดนี้ไปได้ เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีเด็กชายแค่เก้าขวบสิบขวบอย่างนี้เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
ขั้นตอนของการฆาตกรรมก็คือ ทาเอโกะพาชินอิจิเข้าไปในห้องของเหยื่อ ก็ไม่ใช่เรื่องยากครับเพราะเป็นคนในครอบครัวย่อมเข้าออกได้ทุกเวลา...พอฆ่าเหยื่อได้สำเร็จตามแผน ทาเอโกะก็เป่าขลุ่ย โรยกลีบดอกไม้สังเวยศพ ส่งกุญแจห้องให้ชินอิจิถือเอาไว้ สั่งให้ล็อกกุญแจจากภายในห้องหลังจากที่เธอออกจากห้องไปก่อน เพื่อทำให้ห้องส่วนตัวของเหยื่อมีสภาพเป็นห้องผิดตาย ชินอิจิทำตามคำสั่งแล้วก็ไต่ผนังขึ้นไปที่บานกระดกด้วยความว่องไวอย่างกับลิง ลอดออกไปจากช่องนั่นแล้วกระโดดลงไปที่ระเบียงทางเดินวิ่งหนีไปครับ
ส่วนปีศาจร่างยักษ์นั่นเป็นภาพที่ทาเอโกะสร้างขึ้นเพื่อเพิ่มความประหลาดลึกลับให้แก่คดีฆาตกรรม โดยเธอให้ชินอิจิปีนต่อตัวขึ้นไป แล้วเอาเสื้อคลุมตัวยาวคลุมให้เห็นเป็นว่าปีศาจฆาตกรร่างใหญ่ยักษ์หนีออกมาจากคฤหาสน์ ตบตาตำรวจให้สับสนงงงัน ส่วนลายมือปีศาจร่างยักษ์บนเพดานนั่นเธอก็ทำขึ้นเพื่อให้มันดูประหลาดลึกลับเหนือจริงขึ้นเท่านั้นเอง
ทาเอโกะ ผมเปิดเผยความลับทั้งหมดของคุณออกมาหมดแล้ว แถมยังมีพยานพร้อมมูลถึงสองคน อย่างนี้แล้วไม่ว่าจะยืนกรานแก้ตัวยังไงก็เห็นทีว่าจะไม่มีทางรอดไปได้แน่ หรือว่าเราจะขอให้เด็กชายชินอิจิเล่าขั้นตอนการฆ่าให้ฟังกันดี หรือจะให้แสดงเลียนแบบเหตุการณ์อีกครั้งก็น่าจะได้ ตอนนี้ชินอิจิติดผมแจแล้ว สั่งให้ทำอะไรได้หมด”
คราวนี้ทาเอโกะหมดหนทางแล้วจริง ๆ ใบหน้าซีดขาว เหงื่อเม็ดโต ๆ ผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก ตาแดงเรื่อไปทั้งสองข้าง สาวงามจ้องไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ยืนนิ่งเงียบไม่ไหวติงอยู่ครู่หนึ่ง และขณะที่ไม่มีใครทันสังเกต มือขวาที่สั่นเทาของเธอก็ค่อย ๆ ไต่ช้า ๆ ขึ้นไปที่หน้าอก คล้ายการคืบคลานของตัวหนอน
“โอ๊ะ”
อาเกจิอุทานพร้อมกับปราดเข้าไปประชิดตัวทาเอโกะทันควัน ทำให้เซล้มลงไปด้วยแรงผลัก ทุกคนหันมองมาเป็นตาเดียวกันด้วยความตระหนกว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณจะทำอะไร นี่มันเสี่ยงอันตรายมากเลยนะ”
นักสืบเอกดุเสียงเขียวพร้อมกับพลิกปืนพกที่แย่งมาจากมือทาเอโกะไปมา
“นี่คงคิดจะยิงอิจิโร กับ จิโร แล้วฆ่าตัวตายตามไปอย่างนั้นล่ะซี ขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกคิดฆ่าล้างแค้นเลยใช่ไหม”
“อะไรกัน ฉันสิ้นหนทางถึงขนาดจะฆ่าตัวตายก็ยังไม่ได้อย่างนั้นหรือ ร้ายเหลือเกิน ทำไมถึงร้ายกับฉันอย่างนี้”
ทาเอโกะทอดตัวลงไปร่ำไห้คร่ำครวญอยู่กับพื้นห้อง สภาพของเธอตอนนี้ชัดเจนยิ่งกว่าคำสารภาพใด ๆ เป็นการยอมรับผิดอย่างสิ้นท่าน่าสมเพท หมดสิ้นซึ่งราศีของลูกสาวคนเดียวของเศรษฐีใหญ่เจ้าของกิจการร้านเพชรลือชื่อของโตเกียว ผู้เคยเป็นคุณหนูผู้เชิดหน้าวางมาดราวกับนางพญา หมดสิ้นซึ่งฤทธิเดชหญิงใจเหี้ยมอย่างไม่มีใครเคยพบเห็นมาก่อนอย่างทามามุระ ทาเอโกะคนนี้
ขนาดอิจิโรกับจิโร ก็ยังทนดูสภาพของคนที่เคยเป็นน้องสาวที่รักมาจนถึงเมื่อวานนี้ไม่ได้
“ผู้หญิงคนนี้ชั่วร้ายมากที่ฆ่าพ่อของเรา แต่หล่อนก็เคยเป็นน้องสาวที่เรารักและผูกพันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ยังไง ๆ ก็ช่วยดูแลหน่อยก็แล้วกันนะครับ”
อิจิโรว่าแล้วก็หันไปทางคนที่เขาเคยคิดว่าเป็นน้องสาว ลืมความโกรธเกลียดขณะพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
“ทาเอโกะ...ทำใจเสียเถิดนะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาร้องไห้คร่ำครวญไม่รู้จบอย่างนี้”
ทาเอโกะที่กำลังเกลือกกลิ้งฟูมฟายอยู่กับพื้นอย่างหมดสภาพความเป็นหญิงใจโหด ดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำปลอบของอิจิโร เพราะไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้คร่ำครวญแทบขาดใจด้วยความรันทดสลดโศก
เสียงร้องไห้ของทาเอโกะ ปีศาจโฉมงาม เป็นเสียงเดียวที่กรีดก้องอยู่ในห้องหนึ่งของตึกร้างที่เงียบสงัดและสว่างสลัวด้วยแสงแดง ๆ จากหลอดไฟ
ในที่สุดคดีฆาตกรรมล้างแค้นชั่วโคตรก็สิ้นสุดลง ปีศาจมายากรสิ้นฤทธิ์จบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ ทาเอโกะถูกส่งเข้าคุกในไม่ช้าสวนกันกับฟุมิโยะที่ได้รับการปล่อยตัวพ้นโทษออกมาเป็นอิสระ ส่วนที่ว่าเธอดีใจเพียงไรเมื่อรู้ความจริงว่าตนไม่ใช่ลูกของปีศาจร้ายแต่เป็นลูกสาวที่แท้จริงของนายทามามุระเศรษฐีพ่อค้าเพขร และเป็นน้องสาวคนเดียวของอิจิโรกับจิโรนั้น คงต้องให้ผู้อ่านจินตนาการกันเอง
อิจิโรพี่ชายคนโตของตระกูลเป็นผู้ได้รับมรดกสืบทอดกิจการร้านเพชรของบิดาผู้ล่วงลับ โดยมีเจ้าหนุ่มจิโรน้องชายเป็นผู้ร่วมบริหารกิจการด้วยความขยันขันแข็ง สองพี่น้องที่ต้องสูญเสียบิดาไปในเพลิงอาฆาตได้น้องสาวแสนสวยคนใหม่ที่อ่อนโยนน่ารัก และแล้วตั้งแต่นั้นมาสามพี่น้องก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในคฤหาสน์ทามามุระอันโอ่อ่าแห่งนั้น
ฟุมิโยะไม่ใช่ลูกโจร ไม่ใช่ลูกที่ทรยศหักหลังพ่อบังเกิดเกล้า บัดนี้หญิงสาวรอดพ้นจากมลทินทั้งปวง และเป็นอิสระที่จะมีความสุขกับคนที่เธอรัก
“ฟุมิโยะ น้องจะออกไปสำนักงานรึ”
เจ้าหนุ่มจิโรเย้าน้องสาวเล่นเมื่อเห็นทำท่าจะออกไปข้างนอก
ฟุมิโยะสมัครเป็นผู้ช่วยนักสืบเอกอาเกจิ โคโงโร และเริ่มออกไปทำงานที่สำนักงานนักสืบที่อยู่ในอพาร์ทเม้นท์แห่งนั้นทุกวัน สาวสวยมีความสามารถเหมาะกับการเป็นผู้ช่วยนักสืบอย่างยิ่งสมกับที่เคยเป็นลูกสาวปีศาจมายากล จากนั้นมาเธอได้แสดงฝีมือสืบสวนที่เฉียบแหลมคลี่คลายคดียาก ๆ หลายต่อหลายคดี จนได้ชื่อว่ามาดามอาเกจิ
และผู้เขียนก็ต้องขอจบ “มายาปีศาจ” ลงแต่เพียงเท่านี้เพื่อเปิดบันทึกคดีใหม่ให้ได้อ่านกันต่อไป
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
หนี้ที่ถูกกำหนดให้ต้องชำระด้วยเลือดและชีวิต...ตามตราสารคำสาปแห่งมายาปีศาจ
เหลือเชื่อ...คนนี้หรือคือผู้สมรู้ร่วมคิด
ลำแสงจากห้องข้างโถงประตูทางเข้าตึกที่มีลักษณะคล้ายห้องรับแขกที่ใครเปิดสว่างจ้าไว้ตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ได้ สาดออกมาถึงระเบียงทางเดิน และเมื่อเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงแหลมสูงของผู้หญิงคนหนึ่งดังลอดออกมา
อาเกจิ โคโงโรเดินนำหน้าหนุ่มสองพี่น้องเข้าไปในห้องนั้น หญิงคนหนึ่งกำลังอาละวาดบ้าคลั่งสุดฤทธิ์ราวกับนางปีศาจ ทุกคนเห็นแล้วแทบไม่เชื่อสายตาว่านั่นคือทาเอโกะ คุณหนูสุดสวยของตระกูลทามามุระ
ทาเอโกะเผยโฉมนางปีศาจพยาบาทออกมาอย่างหมดเปลือก ดิ้นรนต่อสู้พัลวันกับสารวัตรนามิโคชิที่พยายามจับตัวนางให้อยู่มือ
“ทาเอโกะ อย่าขัดขืนไปเลย ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ตอนคุณตกตะลึงหน้าซีด เบิกตาถลนเมื่อเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกเงานั่น พี่ชายสองคนของคุณเห็นหมดแล้ว และใบหน้าที่น่ากลัวอย่างนั้น ปฏิกิริยาที่คุณแสดงออกตอนนั้น เป็นพยานยืนยันข้อเท็จจริงได้เป็นอย่างดี”
นักสืบรูปงามกล่าวเนิบ ๆ คล้ายปลอบให้ทาเอโกะคลายอารมณ์รุนแรงลง
“คุณพี่มาก็ดีแล้ว ช่วยน้องที พวกเขาตั้งข้อสงสัยร้ายกาจเหลือเกิน”
ทาเอโกะหันมาอ้อนพี่ชายให้ชมเป็นการแสดงละครฉากสุดท้าย ทั้งอิจิโรและจิโรไม่หลงลมในคำพูดของคนที่เคยเป็นน้องสาวของพวกเขามาจนถึงเมื่อวานนี้อีกต่อไป สองหนุ่มจ้องหน้าที่เคยงามละมุนด้วยสายตาคมวาวน่ากลัว
อาเกจิเองก็ไม่ดูดำดูดีกับละครฉากนั้น เขาพูดต่อไปว่า
“ทาเอโกะ ผมจะเล่าพฤติกรรมของคุณให้พี่ชายทั้งสองฟังคร่าว ๆ ถ้าผิดพลาดตรงไหนช่วยแก้ให้ด้วยก็แล้วกัน
พอคุณรู้ว่าตนเป็นลูกสาวของโอคุมุระ เก็นโซ อกใจของคุณก็คุกรุ่นไปด้วยความอาฆาตแค้นทั้งวันทั้งคืน แผนแรกที่คุณวางไว้ก่อนที่จะลงมือล้างแค้นก็คือการกำจัดผมให้พ้นทาง ไม่ให้เข้ามากีดขวางกระบวนการล้างแค้นของคุณได้ คุณทำเป็นว่าการพบผมที่โรงแรมริมทะเลสาบ S เป็นการพบกันโดยบังเอิญ และพยายามใช้เสน่ห์ความงามของคุณตีสนิทกับผมเพื่อหาทางปิดกั้นไม่ให้เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เอาไว้ก่อน
ไม่นานต่อมาก็เกิดเหตุฆาตกรรมนายฟุกุดะ โทกุจิโร คนที่ลงมือฆ่านายฟุกุดะก็คือคุณนั่นเอง...ทาเอโกะ ผมคิดว่าอารมณ์ความรู้สึกละเอียดอ่อนของผู้หญิงที่คุณไม่ลืมที่จะสอดใส่เอาไว้เอาไว้ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งสยองขวัญ ไม่ว่าจะเป็นเพลงขลุ่ยท่วงทำนองเพลงส่งศพ หรือกลีบดอกไม้ที่โรยบนศพและเกลื่อนไปทั่วห้องมรณะ นั้นน่าสนใจมาก คงจะทำให้คดีนี้กลายเป็นกรณีตัวอย่างที่แปลกประหลาดคดีหนึ่งในประวัติศาสตร์อาชญากรรม
แผนขั้นต่อไปของคุณคือแจ้งความจำนงไปยังสารวัตรนามิโคชิขอให้โทรศัพท์เรียกผมกลับมาจากทะเลสาบ S และระหว่างเดินทางกลับโตเกียวก็ลักพาตัวผมไปกักขังไว้บนเรือกลไฟลำนั้นจนกว่าคดีจะจบ
หลังจัดการกับผมเรียบร้อยแล้ว แผนล้างแค้นซับซ้อนซ่อนเงื่อนหลายต่อหลายปมก็เริ่มเป็นจริงตามขั้นตอนที่ได้วางไว้อย่างรวดเร็ว ชีวิตของคนในคฤหาสน์ทามามุระถูกคุกคามไม่เว้นแต่ละวัน โดยมีคุณที่อยู่ภายในคฤหาสน์เป็นคนลงมือล้างแค้นตามคำบงการของปีศาจมายากล ซึ่งก็คือโอคุมุระ เก็นโซ พ่อแท้ ๆ ของคุณจากภายนอก
ทว่า ถ้าเกิดมีใครสงสัยคุณขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว แผนล้างแค้นที่เก็นโซทุ่มเทชีวิตจิตใจมาตลอดสี่สิบปีก็จะต้องจบสิ้นไปเหมือนฟองน้ำที่แตกสลาย คุณจึงต้องเคลื่อนไหวอย่างรอบคอบเป็นที่สุด และได้ตัดสินใจทำอะไร ๆ ด้วยความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กสาวสวยบริสุทธิ์คนหนึ่งจะทำได้ นั่นก็คือทุกครั้งที่มีคนในครอบครัวทามามุระถูกคุกคามทำร้าย คุณจะต้องทำให้ทุกคนในบ้านเห็นว่าคุณเป็นคนแรกที่ตกเป็นเหยื่อ เพื่อให้พ้นจากข้อสงสัยได้สนิท ซึ่งเราทุกคนก็ได้เห็นกับตาว่าคุณบาดเจ็บสาหัสถึงสองครั้ง ใครจะคิดว่าคนที่ถูกทำร้ายจนแทบเอาชีวิตไม่รอดอย่างนั้นความจริงแล้วเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับปีศาจฆาตกรใจโหด คุณเป็นคนน่ากลัวมาก... ทาเอโกะ ไม่นึกเลยว่าจะใจเด็ดถึงกับใช้แผนสูงขนาดนี้หลอกลวงพวกเราให้เชื่อสนิท ต้องเป็นสาวใจอำมหิตอย่างคุณเท่านั้นถึงจะแสดงบทบาทได้แนบเนียนอย่างที่เห็น
ทุกครั้งที่เกิดเหตุคุณบาดเจ็บสาหัสก็จริงแต่ก็ไม่ได้โดนจุดสำคัญถึงชีวิต ตรงนี้แหละที่ผมสะดุดใจและก็แคลงใจเรื่อยมาจนกระทั่งสุดท้ายเมื่อเกิดเรื่องน้ำท่วมห้องใต้ดิน ขณะที่พ่อและพี่ชายสองคนกำลังจะจมน้ำในห้องปิดตายคุณกลับมีคนช่วยพาหนีรอดออกไปได้โดยใช้ช่องทางลับ ถึงจะบอกว่าถูกปีศาจมายากลลักพาตัวไปขังไว้ที่เรือกลไฟ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าอะไรมันแปลก ๆ “
ที่พูดมาทั้งหมดนี่ผมอยากจะบอกว่าคุณนั่นแหละคือคนที่รับบทบาทเป็นมายากรตัวเอก จัดการกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่มีทางเป็นไปได้ให้เป็นไปได้ขึ้นมา อย่างเช่น จดหมายจากปีศาจฆาตกร ใบปลิวแจ้งเตือนเป็นรหัสตัวเลข ที่ถูกส่งเข้ามาป่วนพวกเราในคฤหาสน์ทามามุระ อย่างไม่มีร่องรอยที่มาราวกับเกิดจากอิทธิฤทธิ์ของภูตผีปีศาจ แต่พอมารู้แล้วอย่างนี้ว่าคุณเป็นคนทำหน้าที่สื่อสารเสียเองข้อสงสัยทั้งหลายก็หมดไป ปริศนามืดดำทั้งหมดก็จะคลี่คลายออกมาเป็นเปลาะ ๆ เลยทีเดียว
แล้วยังเรื่องงูปริศนา เรื่องฆาตกรรมนายทามามุระ เซ็นทาโรประมุขของตระกูลในห้องปิดตาย ทั้งหมดเป็นไปได้เมื่อมีคุณเป็นตัวการสำคัญ ทำไมน่ะรึ...ก็เพราะคุณเป็นที่ไว้วางใจของทุกคนในครอบครัวโดยเฉพาะคุณพ่อที่ถึงขนาดจัดให้คุณอยู่ห้องติดกันเพราะเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย ใช่...ที่สุดระเบียงทางเดินมีคนในบ้านผลัดเปลี่ยนกันมายืนยามตลอดวันตลอดคืน แต่ใครจะไปสงสัยอะไรถ้าลูกสาวจะเข้าไปในห้องพ่อ หรืออาจจะมีการติดสินบนปิดปากบ้างก็ได้ใครจะรู้ ทั้งหมดนี้บ่งบอกถึงการกระทำที่ร้ายกาจของคุณ ผมพูดผิดอะไรตรงไหนหรือเปล่า”
ทาเอโกะสงบลงมากแล้ว พอนักสืบรูปงามพูดจบเธอก็หัวเราะอย่างมีจริต ก่อนสวนคำเสียงแหลมอย่างไม่พรั่นพรึง
“แหม...คุณนี่ช่างเฉียบแหลมสมเป็นนักสืบอัจฉริยะเสียจริง แต่ฉันว่ามันไม่โฉดเขลาไปหน่อยนะ ที่พอคิดหาทางไขปริศนาไม่ออกก็หันมาตีขลุมเอาว่าฉันไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ...บ้าเกินไปไหม
”หยุดเถอะ จนถึงขั้นนี้แล้วไม่ว่าคุณจะตลบตะแลงยังไงก็ไม่สำเร็จหรอก ผมสืบมาจนแจ่มแจ้งทุกอย่าง มีพยานรู้เห็นเหตุการณ์ครบถ้วน” นักสืบอาเกจิยังพูดด้วยท่าทีที่สงบราบคาบดังเดิม
“ตายจริง มีคนมาเป็นพยานด้วย ใครกัน”
“นางพยาบาลโรงพยาบาลเอกชน K ครับ ผมพยายามสืบหาจนพบตัวนางพยาบาลที่ดูแลคุณตอนแรกเกิดคนนี้ นางสารภาพความจริงทั้งหมดแล้วว่าเป็นคนสับเปลี่ยนตัวคุณกับฟุมิโยะที่เกิดเกือบจะในเวลาเดียวกัน และได้รับเงินก้อนใหญ่จากเก็นโซเป็นค่าตอบแทน”
“โอ้โห...โบราณจัง ตั้งยี่สิบปีมาแล้วจะมีหลักฐานอะไร ใครจะกุเรื่องอะไรขึ้นมาก็ได้ทั้งนั้น”
นักสืบอาเกจิหัวเราะ
“ดูเหมือนคุณจะประเมินเหตุการณ์ต่ำไปเสียแล้ว คงจะคิดว่าคำให้การของนางพยาบาลแก่ ๆ ขี้หลงขี้ลืมจะไปได้เชื่อถืออะไรได้ แต่...ทาเอโกะ ผมจะบอกให้ว่าพยานไม่ได้มีนางพยาบาลคนนี้เพียงปากเดียว”
“ตายละ...มีอีก แหมช่างขยันสืบหาเหลือเกิน”
ในที่สุดทาเอโกะก็เลิกสงวนท่าที พูดด้วยเสียงกร้าวขึ้น
นักสืบรูปงามยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยพลางเปิดประตูเรียกชายหญิงต่างวัยกันอย่างสุดขั้วที่เฝ้าคอยอยู่ภายใต้แสงสลัวในห้องข้าง ๆ ให้เข้ามา
อดีตนางพยาบาลผู้เฒ่าจูงมือเด็กชายคนหนึ่งเข้ามาด้วยกัน
“ชินอิจิ...”
ทาเอโกะอุทานเสียงแหลมอย่างลืมตัวทันทีที่เห็นหน้าเด็กชาย ผู้อ่านคงจำได้ว่า ชินอิจิผู้ยังเยาว์วัยคนนี้เป็นลูกกำพร้ายากจนที่ทาเอโกะรับเอามาเลี้ยงดูเหมือนเป็นน้องชายของตน
จุดจบมายาปีศาจ
“ทุกคน”
อาเกจิ โคโงโรพูดด้วยเสียงดังขึ้น
“ถึงเราอาจจะมองว่าการที่ทาเอโกะต้องแบกภาระอันเลวร้ายทำให้ต้องถึงกับฆ่าศัตรูคู่อาฆาตของปู่เธอเพื่อล้างแค้นตามคำสั่งของนายเก็นโซพ่อบังเกิดเกล้า เป็นเรื่องที่ควรแก่การเห็นใจเพราะมีเหตุผลอันสมควรอยู่เหมือนกันสำหรับทาเอโกะที่ต้องตกอยู่ในภาวะแวดล้อมเช่นนั้นตลอดมา แต่วิธีที่เธอใช้ในการล้างแค้น คือการที่เอาเด็กชายคนนี้มาเลี้ยงอย่างใกล้ชิดไม่มีห่างกันทั้งกลางวันกลางคืน และอบรมบ่มนิสัยจนกลายเป็นเหมือนสัตว์ป่าดุร้ายน่ากลัวอย่างที่สุดนั้น เป็นความชั่วช้าไร้มนุษยธรรมที่จะให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด
สารวัตรนามิโคชิครับ ตรงนี้แหละคือคำไขปริศนาปีศาจร่างยักษ์ที่ปรากฏตัวในคดีฆาตกรรมนายฟุกุดะ โทกุจิโร และคดีฆาตกรรมนายทามามุระครั้งนี้ ทาเอโกะอบรมบ่มนิสัยเด็กชายชินอิจิด้วยวิธีที่วิปริตผิดธรรมชาติ เธอลบล้างศีลธรรมจรรยาและความรู้จักผิดชอบชั่วดีออกไปจากสมองของชินอิจิจนหมดสิ้น แล้วบ่มเพาะแต่ความโหดเหี้ยมไร้ความปรานีของสัตว์ป่าที่ติดอยู่ในกมลสันดานสืบทอดมาจากบรรพบุรุษดึกดำบรรพ์ ให้เจริญงอกงามอยู่ในใจของเด็กชายคนนี้ตลอดมา จนในที่สุดเธอก็สร้างสัตว์ป่าตัวน้อยที่ไร้สิ้นซึ่งความมีจิตใจอันดีที่มนุษย์พึงมีขึ้นมาตัวหนึ่งขึ้นมาได้สำเร็จในคราบของเด็กชายน้อยที่ดูไร้เดียงสา
นั่นเป็นความจริงที่สยองขวัญเป็นที่สุด อดขนลุกไม่ได้เมื่อคิดว่าวิธีการเลี้ยงดูทำให้มนุษย์มีพฤติกรรมเหมือน สัตว์ป่า เหมือนปีศาจร้ายได้ถึงขนาดนี้ เด็กชายชินอิจิที่ดูภายนอกไม่ผิดอะไรกับเด็กชายธรรมดาคนหนึ่งนั้น ที่แท้เป็นเด็กอุบาทที่สนุกกับการฆ่าคน มีความสุขเมื่อได้เอามีดสั้นปักอกปลิดชีวิตมนุษย์สักคนหนึ่งเหมือนกับเด็กซนตามชนบทที่สนุกกับการฆ่ากบสักตัวหนึ่ง แต่ก็นั่นแหละครับ ชินอิจิยังเยาว์วัยไม่รู้จักคิดด้วยตนเอง ยิ่งกว่านั้นเด็กชายยังเกิดในครอบครัวยากจน ต้องจากพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็กโดยไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนให้รู้จักกับศีลธรรมจรรยาเลยแม้แต่น้อย และพอมาอยู่กับทาเอโกะผู้รับอุปการะด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมก็ถูกเลี้ยงดูด้วยวิธีพิสดารอย่างนี้ จึงไม่แปลกอะไรที่จะกลายเป็นปีศาจฆาตกรไร้เดียงสาอย่างนี้
ทั้งกรณีของนายโทกุจิโรและนายทามามุระพี่ชายแท้ ๆ ของเขา ฆาตกรสังหารเหยื่อของมันภายในห้องที่ปิดสนิทจากภายใน คือเป็นห้องปิดตายที่ไม่มีทั้งทางเข้าและทางออก เป็นปริศนาลึกลับที่สร้างปัญหายากเย็นให้แก่เรา คิดเท่าไรก็หาคำตอบไม่ได้ แต่เมื่อพบแล้วว่าเด็กชายตัวเล็ก ๆ แค่นี้เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ปริศนาลึกลับนั้นก็คลี่คลายออกมาอย่างง่ายดาย
ช่องระบายอากาศที่เป็นบานกระดกเหนือบานประตูนั่นไงครับ ไม่มีใครคิดว่าจะมีมนุษย์ใช้ช่องเล็ก ๆ นั่นเป็นทางผ่านเข้าออกจากห้อง ไม่ว่าจะเป็นคนร่างเล็กขนาดไหนก็เป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิง ทว่า ถ้าเป็นเด็กตัวเล็กขนาดชินอิจิละก็มันเป็นอีกเรื่องหนึ่งเลยละครับ เด็กขนาดนี้กระดูกยังเล็กทำให้สามารถบีบตัวลอดช่องนั่นเข้าออกได้โดยง่าย ช่างเป็นความคิดที่แยบยลอะไรอย่างนั้น แม้กระทั่งตำรวจที่ตามปกติจะมองอะไรด้วยความสงสัยลึกซึ้งไปเสียทุกเรื่องยังมองข้ามจุดนี้ไปได้ เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีเด็กชายแค่เก้าขวบสิบขวบอย่างนี้เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
ขั้นตอนของการฆาตกรรมก็คือ ทาเอโกะพาชินอิจิเข้าไปในห้องของเหยื่อ ก็ไม่ใช่เรื่องยากครับเพราะเป็นคนในครอบครัวย่อมเข้าออกได้ทุกเวลา...พอฆ่าเหยื่อได้สำเร็จตามแผน ทาเอโกะก็เป่าขลุ่ย โรยกลีบดอกไม้สังเวยศพ ส่งกุญแจห้องให้ชินอิจิถือเอาไว้ สั่งให้ล็อกกุญแจจากภายในห้องหลังจากที่เธอออกจากห้องไปก่อน เพื่อทำให้ห้องส่วนตัวของเหยื่อมีสภาพเป็นห้องผิดตาย ชินอิจิทำตามคำสั่งแล้วก็ไต่ผนังขึ้นไปที่บานกระดกด้วยความว่องไวอย่างกับลิง ลอดออกไปจากช่องนั่นแล้วกระโดดลงไปที่ระเบียงทางเดินวิ่งหนีไปครับ
ส่วนปีศาจร่างยักษ์นั่นเป็นภาพที่ทาเอโกะสร้างขึ้นเพื่อเพิ่มความประหลาดลึกลับให้แก่คดีฆาตกรรม โดยเธอให้ชินอิจิปีนต่อตัวขึ้นไป แล้วเอาเสื้อคลุมตัวยาวคลุมให้เห็นเป็นว่าปีศาจฆาตกรร่างใหญ่ยักษ์หนีออกมาจากคฤหาสน์ ตบตาตำรวจให้สับสนงงงัน ส่วนลายมือปีศาจร่างยักษ์บนเพดานนั่นเธอก็ทำขึ้นเพื่อให้มันดูประหลาดลึกลับเหนือจริงขึ้นเท่านั้นเอง
ทาเอโกะ ผมเปิดเผยความลับทั้งหมดของคุณออกมาหมดแล้ว แถมยังมีพยานพร้อมมูลถึงสองคน อย่างนี้แล้วไม่ว่าจะยืนกรานแก้ตัวยังไงก็เห็นทีว่าจะไม่มีทางรอดไปได้แน่ หรือว่าเราจะขอให้เด็กชายชินอิจิเล่าขั้นตอนการฆ่าให้ฟังกันดี หรือจะให้แสดงเลียนแบบเหตุการณ์อีกครั้งก็น่าจะได้ ตอนนี้ชินอิจิติดผมแจแล้ว สั่งให้ทำอะไรได้หมด”
คราวนี้ทาเอโกะหมดหนทางแล้วจริง ๆ ใบหน้าซีดขาว เหงื่อเม็ดโต ๆ ผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก ตาแดงเรื่อไปทั้งสองข้าง สาวงามจ้องไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ยืนนิ่งเงียบไม่ไหวติงอยู่ครู่หนึ่ง และขณะที่ไม่มีใครทันสังเกต มือขวาที่สั่นเทาของเธอก็ค่อย ๆ ไต่ช้า ๆ ขึ้นไปที่หน้าอก คล้ายการคืบคลานของตัวหนอน
“โอ๊ะ”
อาเกจิอุทานพร้อมกับปราดเข้าไปประชิดตัวทาเอโกะทันควัน ทำให้เซล้มลงไปด้วยแรงผลัก ทุกคนหันมองมาเป็นตาเดียวกันด้วยความตระหนกว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณจะทำอะไร นี่มันเสี่ยงอันตรายมากเลยนะ”
นักสืบเอกดุเสียงเขียวพร้อมกับพลิกปืนพกที่แย่งมาจากมือทาเอโกะไปมา
“นี่คงคิดจะยิงอิจิโร กับ จิโร แล้วฆ่าตัวตายตามไปอย่างนั้นล่ะซี ขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกคิดฆ่าล้างแค้นเลยใช่ไหม”
“อะไรกัน ฉันสิ้นหนทางถึงขนาดจะฆ่าตัวตายก็ยังไม่ได้อย่างนั้นหรือ ร้ายเหลือเกิน ทำไมถึงร้ายกับฉันอย่างนี้”
ทาเอโกะทอดตัวลงไปร่ำไห้คร่ำครวญอยู่กับพื้นห้อง สภาพของเธอตอนนี้ชัดเจนยิ่งกว่าคำสารภาพใด ๆ เป็นการยอมรับผิดอย่างสิ้นท่าน่าสมเพท หมดสิ้นซึ่งราศีของลูกสาวคนเดียวของเศรษฐีใหญ่เจ้าของกิจการร้านเพชรลือชื่อของโตเกียว ผู้เคยเป็นคุณหนูผู้เชิดหน้าวางมาดราวกับนางพญา หมดสิ้นซึ่งฤทธิเดชหญิงใจเหี้ยมอย่างไม่มีใครเคยพบเห็นมาก่อนอย่างทามามุระ ทาเอโกะคนนี้
ขนาดอิจิโรกับจิโร ก็ยังทนดูสภาพของคนที่เคยเป็นน้องสาวที่รักมาจนถึงเมื่อวานนี้ไม่ได้
“ผู้หญิงคนนี้ชั่วร้ายมากที่ฆ่าพ่อของเรา แต่หล่อนก็เคยเป็นน้องสาวที่เรารักและผูกพันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ยังไง ๆ ก็ช่วยดูแลหน่อยก็แล้วกันนะครับ”
อิจิโรว่าแล้วก็หันไปทางคนที่เขาเคยคิดว่าเป็นน้องสาว ลืมความโกรธเกลียดขณะพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
“ทาเอโกะ...ทำใจเสียเถิดนะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาร้องไห้คร่ำครวญไม่รู้จบอย่างนี้”
ทาเอโกะที่กำลังเกลือกกลิ้งฟูมฟายอยู่กับพื้นอย่างหมดสภาพความเป็นหญิงใจโหด ดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำปลอบของอิจิโร เพราะไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้คร่ำครวญแทบขาดใจด้วยความรันทดสลดโศก
เสียงร้องไห้ของทาเอโกะ ปีศาจโฉมงาม เป็นเสียงเดียวที่กรีดก้องอยู่ในห้องหนึ่งของตึกร้างที่เงียบสงัดและสว่างสลัวด้วยแสงแดง ๆ จากหลอดไฟ
ในที่สุดคดีฆาตกรรมล้างแค้นชั่วโคตรก็สิ้นสุดลง ปีศาจมายากรสิ้นฤทธิ์จบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ ทาเอโกะถูกส่งเข้าคุกในไม่ช้าสวนกันกับฟุมิโยะที่ได้รับการปล่อยตัวพ้นโทษออกมาเป็นอิสระ ส่วนที่ว่าเธอดีใจเพียงไรเมื่อรู้ความจริงว่าตนไม่ใช่ลูกของปีศาจร้ายแต่เป็นลูกสาวที่แท้จริงของนายทามามุระเศรษฐีพ่อค้าเพขร และเป็นน้องสาวคนเดียวของอิจิโรกับจิโรนั้น คงต้องให้ผู้อ่านจินตนาการกันเอง
อิจิโรพี่ชายคนโตของตระกูลเป็นผู้ได้รับมรดกสืบทอดกิจการร้านเพชรของบิดาผู้ล่วงลับ โดยมีเจ้าหนุ่มจิโรน้องชายเป็นผู้ร่วมบริหารกิจการด้วยความขยันขันแข็ง สองพี่น้องที่ต้องสูญเสียบิดาไปในเพลิงอาฆาตได้น้องสาวแสนสวยคนใหม่ที่อ่อนโยนน่ารัก และแล้วตั้งแต่นั้นมาสามพี่น้องก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในคฤหาสน์ทามามุระอันโอ่อ่าแห่งนั้น
ฟุมิโยะไม่ใช่ลูกโจร ไม่ใช่ลูกที่ทรยศหักหลังพ่อบังเกิดเกล้า บัดนี้หญิงสาวรอดพ้นจากมลทินทั้งปวง และเป็นอิสระที่จะมีความสุขกับคนที่เธอรัก
“ฟุมิโยะ น้องจะออกไปสำนักงานรึ”
เจ้าหนุ่มจิโรเย้าน้องสาวเล่นเมื่อเห็นทำท่าจะออกไปข้างนอก
ฟุมิโยะสมัครเป็นผู้ช่วยนักสืบเอกอาเกจิ โคโงโร และเริ่มออกไปทำงานที่สำนักงานนักสืบที่อยู่ในอพาร์ทเม้นท์แห่งนั้นทุกวัน สาวสวยมีความสามารถเหมาะกับการเป็นผู้ช่วยนักสืบอย่างยิ่งสมกับที่เคยเป็นลูกสาวปีศาจมายากล จากนั้นมาเธอได้แสดงฝีมือสืบสวนที่เฉียบแหลมคลี่คลายคดียาก ๆ หลายต่อหลายคดี จนได้ชื่อว่ามาดามอาเกจิ
และผู้เขียนก็ต้องขอจบ “มายาปีศาจ” ลงแต่เพียงเท่านี้เพื่อเปิดบันทึกคดีใหม่ให้ได้อ่านกันต่อไป