คอลัมน์ "เรื่องเล่าสะใภ้ญี่ปุ่น" โดย "ซาระซัง"
สวัสดีค่ะเพื่อนผู้อ่านที่รักทุกท่าน เคยสังเกตไหมคะว่าทำไมเวลาเรามองดูคนที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนแล้ว สามารถบอกได้ทันทีว่าคนนี้หรือคนนั้นเป็นคนญี่ปุ่น แต่บางทีก็บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ฉันเองก็สงสัยอยู่นานเหมือนกัน แต่จากการไปสอบถามและสืบมาก็พอจะบอกได้คร่าว ๆ ดังต่อไปนี้ค่ะ
ถ้าเป็นหนุ่มญี่ปุ่น หากเป็นคนทำงานก็ดูกันที่กระเป๋าเอกสาร กระเป๋าสะพาย เคยมีพี่คนหนึ่งตั้งข้อสังเกตว่าพวกเขาจะนิยมกระเป๋ากันเป็นบางยี่ห้อ ถ้ากำลังสงสัยอยู่ว่าคนนี้เป็นคนญี่ปุ่นหรือเปล่านะ แล้วเหลือบไปเห็นกระเป๋ายี่ห้อที่เข้าข่ายนี้พอดี อันนี้ก็ค่อนข้างมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าคนญี่ปุ่นแน่เลย ได้ข่าวว่าถ้าเป็นเจ้าหน้าที่รัฐจะนิยมกระเป๋าสะพายยี่ห้อ Tumi ส่วนพนักงานเอกชนจะใช้กันหลากหลายยี่ห้อ
พี่เขาเคยถามคนรู้จักชาวญี่ปุ่นว่าใช้กระเป๋าพวกนี้ใส่อะไรหรือ เพราะเห็นว่าที่ทำงานญี่ปุ่นไม่ให้เอาอะไรกลับบ้าน คนถูกถามตอบว่าไม่รู้สิ แต่ถ้าไม่มีอะไรหิ้วก็จะโล่ง ๆ ไม่ชิน พี่เขาเลยหยอกเล่นว่าเอาไว้ใส่ข้าวกล่องที่ภรรยาทำให้เอาไปรับประทานมื้อกลางวันสินะ เขาหัวเราะตอบว่าใช่ บางวันถ้าไม่มีข้าวกล่องก็ใส่แซนวิช หรือข้าวปั้นที่ซื้อระหว่างทาง
จะว่าไปแล้วสามีฉันเองก็ชอบแบกกระเป๋าเหมือนกันค่ะ เป็นกระเป๋าเป้ใบเบ้อเริ่มเทิ่ม บางทีใช้แบกแล็ปท้อปจากที่ทำงานไปมา แต่บางคราวที่ไม่จำเป็นต้องใช้กระเป๋าใส่ของชิ้นใหญ่ ๆ อย่างเวลาออกไปรับประทานอาหารข้างนอกด้วยกันในวันสุดสัปดาห์ เขายังต้องแบกกระเป๋าไปเลย ดูในกระเป๋าก็ไม่เห็นมีอะไรเท่าไหร่ นอกจากกระเป๋าสตางค์ ร่ม ทิชชู และตะเกียบพกเพื่อใช้แทนตะเกียบไม้แบบใช้แล้วทิ้ง
ถ้าเป็นเรื่องการแต่งตัวก็จะบอกได้ง่ายขึ้นไปอีก แน่นอนว่าถ้าเป็นเวลาทำงานหนุ่มญี่ปุ่นมักใส่สูท ส่วนนอกเหนือเวลาทำงานที่สวมชุดลำลองก็นิยมสวมเสื้อพอดีตัว มักใส่เป็นสองชั้น คือเป็นเสื้อเชิ้ตลินินหรือผ้าฝ้ายทับเสื้อยืดคอกลม ไม่ค่อยสวมกางเกงยีนส์ จะเป็นกางเกงสแล็ค รองเท้าผ้าใบ หรือคัชชู แล้วแต่ระดับความลำลอง เช่น ถ้าเป็นขาสั้นก็สวมรองเท้าผ้าใบหรือรองเท้ากีฬา และองค์ประกอบที่สำคัญที่ขาดไม่ได้ก็คือต้องสะพายกระเป๋าด้วย
ในส่วนของบุคลิกหรือกิริยาท่าทาง หลายคนจะบอกว่ารู้ว่าคนคนนี้เป็นหนุ่มญี่ปุ่นก็จากท่าทีที่ดูสุภาพเรียบร้อย บางทีก็จากท่าโค้งคำนับให้กันยามจากลาที่โค้งแล้วโค้งอีกไม่เลิกเสียที ทรงผมจะเป็นแบบเสย ๆ หวีจัดทรงนิดหน่อย ไม่ปรุงแต่ง ไม่ใส่น้ำหอม ต่างจากหนุ่มเกาหลีที่จะกันคิ้ว ลงรองพื้น ผมชะโลมเจล เป็นต้น เพื่อนฉันคนหนึ่งบอกว่ากระทั่งท่าทางในการหยิบจับหรือเก็บอุปกรณ์ วิธีพูดคุยกัน หรือท่าทีในการดูแผนที่ ก็สามารบ่งบอกได้ว่าคนนี้เป็นคนญี่ปุ่น… นับว่าเป็นประเด็นที่แหวกแนวดีแท้ ถามเธอว่ามันเป็นอย่างไรล่ะ เธอก็ได้แต่บอกว่าบอกไม่ถูกน่ะสิ
มาดูในส่วนของสาวญี่ปุ่นกันบ้าง มีคนบอกว่าดูจากหน้าตาชัดที่สุด สาวญี่ปุ่นจะหน้าเป็นรูปไข่หรือดูยาวกว่าสาวเกาหลีและจีน ในขณะที่สาวเกาหลีจะกรามใหญ่ (ไม่นับกลุ่มที่พึ่งมีดหมอ) และสาวจีนจะหน้ากลม บางกลุ่มก็ว่าสาวญี่ปุ่นตาตี่ในขณะที่สาวจีนตาโต (อันนี้ไม่ค่อยเห็นด้วย) ส่วนจมูกก็ค่อนข้างโด่ง ริมฝีปากกว้าง สาวญี่ปุ่นหลายคนฟันเกหรือไม่ก็ฟันซ้อน ไม่ค่อยเจอคนฟันสวย ๆ เด็กวัยรุ่นบางคนถึงขนาดไปทำให้ฟันเก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อให้เห็นฟันเขี้ยว เพราะเป็นเทรนด์ว่าแบบนี้คือน่ารัก
โดยทั่วไปสาวญี่ปุ่นจะนิยมแต่งหน้าแบบเป็นธรรมชาติ ไม่จัดจ้าน โทนออกไปทางสีชมพู แต่บางรายก็ว่าถ้าเทียบการแต่งหน้าระหว่างสาวจีน สาวเกาหลี และสาวญี่ปุ่นแล้ว สาวญี่ปุ่นจะดูเห็นชัดที่สุดว่าแต่งหน้า ในขณะที่สาวเกาหลีจะนิยมทาปากสีสดใส
ส่วนการแต่งตัวของสาวญี่ปุ่นจะเหมือนในนิตยสารแฟชั่นวัยรุ่น คือเป็นเสื้อสองหรือสามชั้น กระโปรงหรือกางเกงห้าส่วน การแต่งตัวโดยรวมจะดูเรียบร้อย ไม่เปิดเผยเนื้อหนังมังสามากนัก เสื้อผ้ามักเป็นสีอ่อน เพื่อนคนไทยคนหนึ่งตั้งข้อสังเกตว่าสีที่ไม่ฉูดฉาด ลวดลายของเสื้อ คัตติ้งของชุด หรือลุคโดยรวมก็อาจเป็นตัวช่วยบอกได้อีกส่วนหนึ่ง นอกจากนี้ สาวญี่ปุ่นยังนิยมใช้เครื่องประดับเล็ก ๆ นิดหน่อย ไม่ดูตุ้งติ้งหรือแวววาวจนเป็นจุดเด่น เป็นแบบมินิมอลแต่เก๋ไก๋ บางทีก็ชอบสวมรองเท้าผ้าใบขาว ใช้กระเป๋าผ้าปักเก๋ ๆ ไม่ค่อยสวมแหวน และนิยมย้อมผมสีโค้ก
สาวญี่ปุ่นดูเหมือนจะไม่ค่อยนิยมน้ำหอมกลิ่นแรง เวลาฮิตกลิ่นไหนก็จะฮิตตาม ๆ กัน ถ้าอยู่ในญี่ปุ่นก็จะได้กลิ่นน้ำหอมคล้าย ๆ กันจากเกือบทุกคน อันนี้เป็นข้อสังเกตของหนุ่มไทยในญี่ปุ่นนะคะ
ในส่วนของกิริยาท่าทาง สาวญี่ปุ่นจะเดินเร็วแต่ก้าวกันสั้น ๆ เป็นส่วนใหญ่ ทำอะไรไม่โฉ่งฉ่าง พูดเสียงเบา มักหัวเราะปิดปากเสมอ
เพื่อนคนไทยอีกคนหนึ่งบอกว่าสาวญี่ปุ่นจะมีความชอบของแฮนด์เมดชัดเจนมาก เช่น เป็นของที่มีลักษณะเฉพาะตัว มีเรื่องราวอยู่ในนั้น อันนี้ท่าจะจริง ฉันเคยเห็นในงานเทศกาลประจำชาติหรือนานาชาติที่มีขายสินค้าที่ประดิษฐ์ในท้องถิ่น ทำด้วยมือ มีเอกลักษณ์เฉพาะ ดูเหมือนจะได้รับความสนใจจากผู้หญิงชาวญี่ปุ่นไม่น้อย (โดยเฉพาะวัยผู้ใหญ่ขึ้นไป) อันนี้ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับการที่คนญี่ปุ่นให้ความสนใจเรื่องของศิลปะหรือเปล่านะคะ ฉันเคยไปดูนิทรรศการภาพวาดที่จัดในญี่ปุ่นอยู่บ้างและพบว่ามีคนให้ความสนใจเยอะทีเดียว
ทั้งหมดนี้ก็มาจากการสังเกตของทั้งชาวไทย ชาวเอเชียอื่นๆ ชาวตะวันตกหลาย ๆ ชาติปะปนกันนะคะ อาจจะไม่ได้ตรงเป๊ะเสียทีเดียว แต่ก็น่าจะพอเป็นเกณฑ์ได้ไม่มากก็น้อยค่ะ
แล้วพบกันใหม่สัปดาห์หน้า สวัสดีค่ะ
"ซาระซัง" สาวไทยที่ถูกทักผิดว่าเป็นสาวญี่ปุ่นอยู่เป็นประจำ เรียนภาษาญี่ปุ่นตั้งแต่ชั้นประถม และได้พบรักกับหนุ่มแดนอาทิตย์อุทัย เป็น “สะใภ้ญี่ปุ่น” เธอเคยใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงโตเกียวนานกว่า 5 ปี ปัจจุบันติดตามสามีไปทำงาน ณ สหรัฐอเมริกา ติดตามคอลัมน์ “เรื่องเล่าสะใภ้ญี่ปุ่น” ที่ MGR Online ทุกวันอาทิตย์.
