มายาปีศาจ ตอนที่ 23 กับดักในวังวนแห่งอเวจี

บทประพันธ์ของ เอโดงาวะ รัมโป (1894-1965)
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา

หนี้ที่ถูกกำหนดให้ต้องชำระด้วยเลือดและชีวิต...ตามตราสารคำสาปแห่งมายาปีศาจ

คำสั่งเสียบนผนังอิฐ

“อะไรครับคุณพ่อ”

สองพี่น้องร้องถามเกือบจะพร้อมกัน

“ก็...ก็โครงกระดูกน่ะซี โครงกระดูกของผู้ชายที่ถูกฝังทั้งเป็นเมื่อห้าสิบปีก่อน ที่เจ้านั่นบอกไม่ใช่เรื่องโกหก”

นายทามามุระบอกด้วยเสียงแหบพร่า เนื้อตัวยังสั่นเทา ดูเกินกว่าอาการของคนที่ตกใจเมื่อเห็นสิ่งน่ากลัวแค่โครงกระดูกโครงเดียว สองพี่น้องพุ่งเข้าใส่ผนังอิฐทุ่มตัวผลักก้อนอิฐตรงปากโพรงสุดแรง

ก้อนอิฐร่วงทะลายลงไปอย่างง่ายดายเปิดให้เห็นโพรงลึกมืดดำ เห็นได้ชัดว่ามีคนเปิดโพรงเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วและเอาก้อนอิฐมาเรียงซ้อนพรางตาเอาไว้ แสงริบหรี่จากเปลวไฟแช็กจับภาพโครงกระดูกมนุษย์เต็มตัวพิงอยู่กับกองดิน ไม่มีเนื้อหนังเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง อยู่ในสภาพกำลังต่อสู้สุดกำลังกับมัจจุราช
ทำไมโครงกระดูกจึงคงสภาพเดิมอยู่ได้อย่างสมบูรณ์เช่นนั้น หรือว่านายโอคุมุระ เก็นโซ ปีศาจพยาบาทเป็นคนประกอบโครงกระดูกเอาไว้ให้อยู่ในท่าอย่างที่เห็น แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามมันเป็นภาพที่สยดสยองเหมือนจริงชวนให้ขนลุกขนพองยิ่งนัก

มือสองข้างที่เหลือแต่กระดูกนิ้วกางออกในท่าไคว่คว้าตะกายอากาศ กระดูกขาสองข้างบิดงอเป็นพิสดาร ลำตัวเหลือแต่โครง บนหัวกระโหลกฟันเรียงยื่นเหยินออกมาน่าขยะแขยง ตาสองข้างกลวงโบ๋เป็นโพรงลึก มันเป็นท่าของคนเคราะห์ร้ายที่ต่อสู้กับมัจจุราชในนาทีสุดท้าย

สองหนุ่มอุทานเสียงดังด้วยความกลัวสุดขีด เบือนหน้าไปทางหนึ่งราวกับนัดกันไว้ ทาเอโกะไม่ยอมตามไปดูตั้งแต่แรกนั่งก้มหน้าห่อตัวสั่นเทาอยู่ทางหนึ่ง

แม้ว่าจะไม่รู้เห็นอะไรด้วยเลย แต่ทามามุระ เซ็นทาโรผู้พ่อ อิจิโร และทะโร ลูกชายทั้งสองของเขาก็เกิดความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก เมื่อได้มารู้ว่าชายที่เหลือแต่โครงกระดูกผู้นี้ถูกพ่อ ถูกปู่ของเขาฝังทั้งเป็น

ชายผู้เคราะห์ร้ายจะต้องหวาดกลัวเพียงไร ต้องทรมานเพียงใด ที่ถูกขังอยู่ในโพรงมืดมิดหลังผนังก่ออิฐ ถูกขังทั้งเป็นอยู่ในหลุมศพที่ไม่มีทางออกแห่งนี้ชั่วนิรันดร์...เขาคงกางมือออกตะกุยตะกายผนังโพรง อ้าปากส่ายหน้าพยายามพยายามหาอากาศหายใจขณะที่อากาศภายในโพรงแคบ ๆ เหลือน้อยลงไปทุกที ทรมานแสนสาหัสอยู่อย่างนั้นจนสิ้นใจตาย

ทามามุระ เซ็นทาโร ผู้พ่อทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นหน้าโพรงทั้ง ๆ ที่ยังตื่นตะลึง ปากพึมพำสวดมนต์แผ่เมตตาไปยังดวงวิญญาณของชายผู้เคราะห์ร้าย และขออโสหิกรรมแทนพ่อของเขาที่ล่วงลับไปแล้ว ด้วยจิตใจที่รันทดหดหู่ ระหว่างนั้นเองตาเผอิญเหลือบไปเห็นผนังอิฐส่วนหนึ่งที่หลุดลงมาทั้งกระบิ และบนนั้นมีรอยขีดข่วนเหมือนตัวอักษร
หรือว่านี่คือคำสั่งเสียบนผนังอิฐที่ปีศาจร้ายพูดถึง...พอฉุกคิดขึ้นมาได้เซ็นทาโรก็ใจสั่น ทว่าแม้จะหวาดหวั่นเพียงใดแต่มันก็เป็นความจริงที่เขาจำเป็นต้องรู้ คิดได้ดังนั้นจึงเริ่มเลือกหาก้อนอิฐที่ที่มีรอยขีดข่วนจากที่เกลื่อนกลาดอยู่มาปะติดปะต่อกับส่วนของผนังอิฐที่เขาพบ (คนเขียนคงจะใช้มีดพกหรือเครื่องมืออะไรสักอย่างขีดเขียนในความมืดมิด) และพยายามพิจารณารอยขีดเขียนที่แทบดูไม่ออกว่าเป็นตัวอักษรหรือรูปภาพ จนได้ใจความที่ทำให้เย็นวาบและขนลุกไปทั้งตัวว่าดังนี้ (มิซาโอะคือเมียของทามามุระ โคเอมอน ที่ชายผู้ถูกฝังทั้งเป็นลักลอบเป็นชู้)

มิซาโอะ มิซาโอะ มิซาโอะ
อยากเห็นหน้าคุณอีกสักครั้ง
แต่ออกไปไม่ได้ ออกไปจากที่นี่ไม่ได้ตลอดชีวิต
หายใจไม่ออก ทรมานเหลือเกิน
มืดสนิท มองอะไรไม่เห็น
ผมกำลังจะตาย ตายในอึดใจนี้แล้ว
มิซาโอะ ล้างแค้นให้ผมด้วย
คนที่ฝังผมทั้งเป็นคือนายทามามุระ โคเอมอน ล้างแค้นให้ผมด้วย
ทำให้ตัวมัน ลูกและหลานมันทุกข์ทรมานเช่นเดียวกับที่มันทำกับผมอย่างนี้ ถ้าตระกูลมันยังเจริญรุ่งเรืองอยู่ต่อไปวิญญาณของผมคงไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิด
ผมหายใจไม่ออก อึดอัดเหลือเกิน อกใจจวนจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ อยู่แล้ว
มิซาโอะ มิซาโอะ มิซาโอะ

แน่นอนว่าตัวอักษรที่ขีดเขียนบนก้อนอิฐไม่ได้เรียงกันเป็นระเบียบอย่างที่เห็น เซ็นทาโรต้องอาศัยแสงริบหรี่จาก ไฟแช็กส่องดูรอยขีดข่วนที่พอมองเห็นเป็นตัวอักษรใหญ่บ้าง เล็กบ้าง บางส่วนเขียนเป็นแนวตรง บางส่วนเป็นแนวเฉียง บ้างเป็นแนวขวาง ที่ชายผู้เคราะห์ร้ายจารึกเอาไว้ขณะต่อสู้กับความตาย อยู่เป็นนานกว่าจะอ่านได้ความครบถ้วนในที่สุด

“รู้แล้วหรือยังว่าพ่อของคุณใช้กฎหมายเถื่อนประหารชีวิตคน ๆ หนึ่งได้อย่างเลือดเย็นแค่ไหน”

เสียงของนายโอคุมุระ เก็นโซ ปีศาจอาฆาตดังผ่านช่องเล็ก ๆ บนบานประตูเหล็กเข้ามาสะท้อนก้องภายในห้อง เจ้าหนุ่มจิโรเผ่นเข้าไปที่ประตูเหล็กทันที พอไปถึงก็รัวกำปั้นเข้าใส่และผลักด้วยกำลังแรง พร้อมทั้งตะโกนเสียงลั่น

“ไอ้ปีศาจ พ่อของแกเป็นชู้ แย่งเมียคนอื่น ก็สมแล้วที่ต้องรับกรรมอย่างนี้ ไม่ต้องมาจองล้างจองผลาญอะไร บ้า ๆ กับพวกเราอย่างนี้ แกเสียสติไปแล้ว เป็นบ้าไปแล้วรู้ไหม...เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ บอกให้เปิดไง”

“ฮะ...ฮ้า เป็นชู้อย่างนั้นรึ แย่งเมียคนอื่นอย่างนั้นรึ ไม่รู้อะไรแล้วอย่าพูดดีกว่า คนแย่งคือโคเอมอนปู่ของแกต่างหาก ฉันค้นหาหลักฐานได้ครบแล้ว ปู่ของแกใช้เงินช่วงชิงคนรักของคนอื่นไปเป็นเมีย แล้วยังมีหน้ามาประณามว่าชายคนนั้นเป็นชายชู้แล้วทำให้เขาต้องพบจุดจบอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ ข้อพิสูจน์ว่าชายหญิงสองคนเขารักกันจริงก็คือพอคนรักหายสาบสูญไปอย่างไม่มีร่องรอย มิซาโอะก็ตรอมใจแล้วล้มป่วยเป็นโรคร้ายผ่ายผอมลงทุกวัน และพอทำหน้าที่เมียไม่ได้อีกต่อไปโคเอมอนก็ไล่เธอออกจากคฤหาสน์ที่เขาสร้างใหม่

ตอนนั้นมิซาโอะมีท้อง โคเอมอนรู้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของชายชู้ และความจริงก็เป็นอย่างนั้น มิซาโอะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนให้พึ่งพิง จึงไปอาศัยคลอดลูกอยู่ที่ห้องแถวโกโรโกโสในซอยลึกแล้วไม่นานก็ตายด้วยโรคร้าย ลูกที่น่าสงสารของเธอถูกส่งไปอยู่กับคนนั้นคนนี้หลายทอดกว่าจะเติบโตขึ้นมา พวกแกรู้ไหมว่าสังคมทำยังไงกับเด็กตัวคนเดียว ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีญาติพี่น้องอย่างนั้น มันไม่มีโอกาสได้เข้าโรงเรียน ต้องไปรับจ้างทำงานตั้งแต่เช้ายันเย็นแต่ก็ได้เงินพอไม่พอที่จะหาอาหารมายาไส้ซ้ำยังถูกนายจ้างใจโหดทุบตีเอาไม่ปรานี เด็กกำพร้าน่าสมเพชคนนั้นก็คือฉัน ฉันเป็นลูกของเก็นทาโรที่เกิดจากมิซาโอะ เด็กที่ต้องคำสาปคนนั้นเอง

ฉันสาปแช่งสังคม สาปแช่งนายโคเอมอนที่ทำให้เราพ่อแม่ลูกต้องพลัดพรากจากกันไปคนละทิศละทาง แม่ตายพ่อหายสาบสูญ เหลือฉันเคว้งคว้างอยู่เดียวดายในโลกว้าง ฉันเหงา ฉันทุกข์ทรมาน เที่ยวสืบหาพ่อด้วยความพยายามอย่างถึงที่สุดจนสายตัวแทบขาด

ในที่สุดฉันก็พบโครงกระดูกของพ่อในสภาพน่าอนาถอยู่โพรงหลังผนังห้องใต้ดินนี้แห่งนี้เมื่อปีที่แล้ว ฉันอ่านคำสั่งเสียที่พ่อขีดเขียนไว้บนก้อนอิฐก่อนตาย จึงได้รู้ว่านายโคเอมอนนั้นนอกจากจะทิ้งขว้างแม่กับฉันให้เผชิญเคราะห์กรรมอย่างแสนสาหัสเท่านั้น ยังได้ชั่วช้าถึงขนาดฝังเก็นทะโรพ่อของฉันให้ตายทั้งเป็น ฉันสาบานต่อหน้าโครงกระดูกพ่อว่าจะล้างแค้นครั้งนี้ให้พ่อ แม้ว่าตอนนั้นนายโคเอมอนจะตายไปแล้ว แต่ความเคียดแค้นนั้นมันฝังลึกอยู่ในใจฉันเกินกว่าถูกล้างให้หมดไปเพียงด้วยความตายของคู่แค้น แค้นของฉันจะต้องล้างชีวิตของทุกคนในตระกูลทามามุระจนสิ้นซากไม่ให้เหลือจนถึงคนสุดท้าย พ่อตายก็จะล้างแค้นเอากับลูก ลูกตายก็จะล้างแค้นเอากับหลานจนสิ้นโคตร นั่นคือคำสัญญาฉันให้ไว้พ่อ และตัดสินใจอุทิศชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมดให้กับการล้างแค้น ฉันจะทำให้ทุกคนในตระกูลของแกต้องทุกข์ทรมานเหมือนพ่อของฉันก่อนที่จะฆ่าทิ้งเสียให้หมด

พอตัดสินใจได้ฉันก็ทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตให้กับการเตรียมฆ่าล้างโคตร ฉันหมกมุ่นกับการอ่านตำราอาชญากรรมวิทยาอยู่พักหนึ่ง และมีบางช่วงที่ศึกษาค้นคว้าเรื่องยาพิษอย่างจริงจัง ฝึกยิงปืน สมัครเป็นลูกศิษย์นักเล่นกลด้วย และฝึกกายกรรมผาดโผนด้วย ฉันฝึกฝนทั้งร่างกายและลับคมสติปัญญาให้เฉียบแหลม ระหว่างนั้นก็ต้องดิ้นรนต่อสู้กับชีวิตลำเค็ญเพื่อเก็บเงินไว้เป็นทุนสำหรับการล้างแค้น

ในที่สุดความพยายามตลอดสี่สิบปีของฉันก็ได้รับผลตอบแทนคุ้มค่า ฉันกลายเป็นมายากรชื่อดังอย่างหาตัวจับได้ยาก และมีเงินมีทองจนถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเป็นเศรษฐีคนหนึ่ง และแล้วก็ได้เวลาลงมือล้างแค้นด้วยความมั่นใจ ฉันมั่นใจมากว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนที่วางไว้อย่างรัดกุมโดยไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง

ทว่าพอเริ่มลงมือเท่านั้นเอง ก็เกิดมีอุปสรรคขึ้นมาขัดขวางโดยไม่ได้คาดฝัน ตัวการก็คือนายอาเกจิ โคโงโรนักสืบเอกชนที่กลับจากเมืองนอกยังไม่ทันไรก็แสดงฝีมือสืบสวนให้ฮือฮากันไปทั่วในคดีแมงมุมสังหาร ฉันตกที่นั่งต้องต่อสู้กับผู้ชายที่น่ากลัวมากคนนี้ ฉันสู้ได้แต่เพราะนายคนนี้แผนการกว่าครึ่งหนึ่งของฉันต้องสับสนไปหมด

ทุกครั้งที่งานของฉันกำลังทำสำเร็จตามแผน หมอนี่จะต้องปรากฏตัวออกมาขัดขวาง ทั้งรายของทาเอโกะและ อิจิโร ความที่ต้องการเอาชนะหมอนั่นให้ได้ทำให้ฉันต้องทำร้ายคนนอกตระกูลทามามุระโดยไม่ได้ตั้งใจ

นอกจากแผนการจะถูกขัดขวางแล้วตอนนี้ฉันเองก็ยังตกอยู่ในอันตราย จะมัวลังเลอยู่ไม่ได้ เพราะเหตุนี้ฉันถึงต้องเร่งมือล้างแค้นให้จบสิ้นถึงฉากสุดท้ายโดยเร็ว ความจริงแล้วฉันวางแผนกำจัดลูกของแกทีละคนให้แกได้ลิ้มรสความกลัวและความโศกเศร้าเมื่อสูญเสียของรัก แล้วล่อแกลงมาที่ห้องใต้ดินแห่งนี้ แต่ก็อย่างที่บอกฉันไม่มีเวลาที่จะทำตามขั้นตอนเพื่อเฝ้าดูความหายนะของตระกูลแกช้า ๆ ให้สมใจ เอาเถอะ...ถึงจะสนุกน้อยไปหน่อยก็ช่วยไม่ได้ ฉันตกลงใจแล้วว่าคืนนี้จะต้องปิดม่านจบฉากสุดท้ายเสียที

เรื่องราวของฉันก็มีเพียงเท่านี้ งานสุดท้ายของฉันคือก่ออิฐปิดทับประตูที่ด้านนอก เหมือนกับที่พ่อของแกทำเมื่อห้าสิบปีที่แล้ว และพวกแกก็จะถูกฝังทั้งเป็นอยู่ในนั้น

ดิ้นรนทุกข์ทรมานกันให้พอ แล้วแกจะได้รู้ว่าพ่อของฉันทรมานแค่ไหน”

เสียงสาธยายยาวนานจบลงพร้อมกับเสียงปิดบานประตูช่องเล็ก และตามมาด้วยเสียงก่ออิฐดังแกรกกราก

ทีนี้ทุกคนก็รู้แจ้งกันแล้วว่าปีศาจมายากลเป็นใคร ใช้ชีวิตลำเค็ญมาอย่างไรตลอดสี่สิบปี มุ่งล้างแค้นใครและทำไม แต่น่าสงสัยว่าทำไมจึงไม่พูดถึงเรื่องการแต่งงาน การตายของเมีย และฟุมิโยะลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ สี่คนพ่อลูกที่ติดอยู่ในห้องใต้ดินไม่มีเวลาที่จะมาคิดใส่ใจกับเรื่องพวกนี้ แต่สำหรับเรานั้นยิ่งตรงดูก็ยิ่งไม่เข้าใจว่านายเก็นโซคิดอย่างไรถึงได้ดึงเอาฟุมิโยะลูกสาวผู้อ่อนโยนน่ารักเข้ามาเกี่ยวพันกับอาชญากรรมร้ายแรงนี้ด้วย ถึงจะบอกว่าเพื่อล้างแค้นก็ตามที หรือว่าจะมีเหตุผลลึกล้ำอะไรซ่อนเร้นอยู่ อย่างลืมว่าคน ๆ นี้เป็นปีศาจฆาตกรที่มีเล่ห์กลรอบตัวไม่มีช่องว่างให้ใครเจาะเข้าไปล่วงรู้เนื้อแท้ของมันได้ เรื่องราวของฟุมิโยะหรือแม้แต่การแต่งงานของมันจะต้องมีแผนลึกลับซับซ้อนซ่อนอยู่เป็นแน่