รุ้จัก “โอะอิวะ” ผีที่ดังที่สุดของญี่ปุ่น (2)

เรื่องผีโยะสึยะ
(ต่อจากครั้งที่แล้ว)

โอะอิวะตั้งท้อง แต่อนิจจา ความเอ๋ยความรัก ก่อนนี้ยากนักกว่าจะสมปรารถนา ครั้นเวลาผ่านไปนานวัน กลับจืดจางลง

อิเอะมงเบื่อชีวิตคู่ที่อยู่กับโอะอิวะ ซ้ำร้ายหลังจากนางให้กำเนิดลูกชายแล้ว ร่างกายก็อ่อนแอลงเรื่อย ๆ อิเอะมงหงุดหงิด ทุกวันมีแต่เสียงพร่ำบนถึงโชคชะตาที่นำพาให้ตัวเองมีฐานะยากจนลงและตกระกำลำบาก ต้องเลี้ยงดูหญิงสาวที่เป็นคุณหนู แล้วไหนยังมีเด็กเพิ่มมาอีกหนึ่งปากท้อง

“คลอดลูกออกมาก็นานละ ทำไมไม่แข็งแรงซะที กระเสาะกระแสะไม่หายอยู่ตั้งนาน แล้วจะเป็นไปถึงเมื่อไร ข้าละเบื่อ ทำงานเหนื่อยๆ กลับมา ยังจะต้องคอยดูแลเจ้าอีกเรอะ” อิเอะมงคิดว่าเมียสำออยไม่เข้าเรื่อง

“ฉันก็ไม่รู้จ้ะ ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ฉันต้องขอโทษที่...ทำให้ท่านกังวล” เสียงแผ่วๆ ของโอะอิวะเจือก้อนสะอื้น
“อืม ๆ เอาเถอะ ก็หายให้มันไวๆ หน่อยละกัน ข้าจะนอนละ เจ้าดูลูกด้วยละกัน”

ในมุ้งที่นอนกันสามคนพ่อแม่ลูก พออิเอะมงเคลิ้มๆ จะหลับ ก็มีเสียงร้อง “โอะเงีย โอะเงีย”

“โธ่เว้ย รำคาญจริง คนจะหลับจะนอน มาร้องอะไรป่านนี้” คนเป็นพ่อเกรี้ยวกราดใส่ทารก
“ท่านอิเอะมง ลูกยังเล็กอยู่ อย่าว่าลูกเลยจ้ะ เดี๋ยวฉันจะพาลูกออกไปนอกมุ้ง ห่างๆ เลยจ้ะ ท่านนอนไปเถอะ ฉันขอโทษ” ว่าเสร็จโอะอิวะก็อุ้มลูกขึ้นจากที่นอน เลิกมุ้งพาลูกออกไป

นับวันผัวเมียยิ่งมีปากเสียงกันบ่อยขึ้นด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง อิเอะมงไม่อยากกลับบ้าน ออกเถลไถลที่โน่นที่นี่และได้พบกับหญิงนางหนึ่งนามว่าโอะอุเมะซึ่งมาจากตระกูลแพทย์ผู้ร่ำรวย ฝ่ายหญิงหลงรักอิเอะมงเข้าแล้ว ประกอบกับฝ่ายชายก็รำคาญเมียที่บ้านอีก ทั้งสองจึงเกิดจิตปฏิพัทธ์ แล้วความสัมพันธ์ก็เริ่มถลำลึก ทางด้านโอะอิวะระแคะระคายอยู่บ้าง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“ข้าจะเลิกกับโอะอิวะ แล้วอยู่กินกับเจ้า” อิเอะมงพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะกับโอะอุเมะ
“แต่...”
“ข้าคิดดีแล้ว อยู่กับนังขี้โรคพรรค์นั้น ชีวิตข้าไม่มีความสุข ข้าไม่นึกเลยว่านางจะใช้มารยาเรียกร้องความสนใจจากข้าแบบนี้ ข้ารำคาญ รู้งี้ข้าไม่สู้อุตส่าห์ฆ่...” อิเอะมงหยุดกึก หลบตาหญิงคนรักรายใหม่
“เจ้าคะ?”
“รู้งี้ข้าไม่สู้อุตส่าห์ควานหาตัวนางกลับมาอยู่กับข้าหรอก นี่ข้าจะทำยังไง เราสองคนถึงได้จะได้อยู่ด้วยกัน”
“ท่านก็...” โอะอุเมะยิ้มมุมปาก “ท่านก็จะต้องกำจัดนาง เดี๋ยวฉันจะปรึกษาคนทางบ้านดูด้วยเจ้าค่ะ”

แผนการบางอย่างเริ่มขึ้นแล้ว วันหนึ่งโอะอุเมะมอบ ‘ของบางอย่าง’ ให้แก่อิเอะมง จากนั้นอิเอะมงก็นำไปมอบให้เมียตัวเองต่อไปด้วยท่าทีเอาใจใส่

“ดูสิหน้าเจ้าสิ ซีดเซียวเชียว นี่ข้าชงชามาให้ ดื่มเสียเถิด แล้วพักผ่อนให้มากๆ ก่อนนอนก็เอานี่ทาหน้าเสียหน่อยนะ ตื่นขึ้นมาหน้าตาจะได้สดชื่น ข้าได้มาจากหมอมือดีเชียวนะ”

อิเอะมงยื่น ‘ของบางอย่าง’ ซึ่งอยู่ในห่อให้แก่โอะอิวะ นางรับไปวางไว้ข้างตัว แล้วค่อยๆ จิบชาก่อนจะแกะห่อของนั้นออก มันคือยาพอก นางใช้สองนิ้วแต้มยาและยกขึ้นป้ายหน้า สัมผัสแรกของยาที่ใบหน้าซีกขวาทำให้แสบผิว นางอดทนและละเลงยาให้กระจายแถบหน้าผากก่อน หลับตาพริ้มแล้วค่อยๆ ป้ายไล่ลงถึงกลางแก้ม ความแสบร้อนทวีขึ้น เหมือนมีเข็มร้อนๆ เป็นร้อยๆ เล่มทิ่มแทงลงไปบนผิว นางทน กัดฟันกรอด ยานี้คือของดีที่สามีสุดที่รักไปตระเวนหามาให้ ฤทธิ์มันคงชะงัดนัก ถึงได้ทำให้หน้าร้อนวูบวาบขนาดนี้ โอะอิวะนั่งนิ่ง มือชะงักแล้ว แทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป

“เดี๋ยวข้าจะไปในครัวหน่อย เจ้าพักผ่อนเถอะ” อิเอะมงพยายามหนีออกไปจากตรงนั้น

โอะอิวะไม่ตอบเพราะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดสู้กับความปวดแสบปวดร้อน จึงได้แต่พยักหน้า อิเอะมงก้าวพ้นไปได้ไม่เท่าไรก็ได้ยินเสียงร้องไห้กระซิกๆ และหันกลับไปดู ทว่าไม่เห็นหน้าเมียตัวเองเพราะนางใช้สองมือปิดไว้ อิเอะมงไม่กล้าเอ่ยอะไร ตัวเริ่มสั่นขณะที่รอให้เมียถอนมือออกจากหน้า

โอะอิวะเริ่มคลำหน้าซีกขวาอีกครั้ง รู้สึกได้ว่ามันพองๆ ขึ้นมา ความแสบร้อนจางลงบ้างแล้ว แต่ตาเริ่มพร่า ชำเลืองเห็นหวีที่อยู่ใกล้ๆ จึงเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาหวีผมที่ลุ่ยออก ซี่หวีจิกเข้าที่โคนผมแล้วลู่ไล่ไปตามแรงของมือช้าๆ ครั้นใกล้จะสุดปลายผม กระจุกผมก็หลุดตามหวีออกมา นางไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเริ่มหวีซ้ำ ผมปอยต่อมาก็หลุดตามหวีออกมาอีก และออกมาอีกพร้อมกับเลือดซิบๆ ขณะที่ตาขวาก็เริ่มปูดจนถลนออกมานอกเบ้า โอะอิวะเริ่มร้องไห้คลุ้มคลั่ง หน้าซีกขวาคงจะพุพองเพราะฤทธิ์ยาแรง ผิวหนังช้ำเลือดช้ำหนองเฟะอยู่ตรงนั้นเหมือนกล้วยบด นางยังไม่เห็นหน้าตัวเอง ได้แต่ใช้มือคลำ มีคราบเลือดเยิ้มติดฝ่ามือออกมา

เมื่อนางคลายมือออกแล้ว ผัวเจ้าเล่ห์ก็เห็นหน้าของเมียในเงาสลัว ช่างอัปลักษณ์น่ากลัวเหมือนศพเน่า อิเอะมงร้องไม่ออก หันขวับไปอีกทาง แล้ววิ่งไปเรียกคนที่นัดแนะไว้เข้ามา

“นั่นไง จัดการเลย” อิเอะมงบุ้ยใบ้ให้ทะกุเอะสึดูเมียตัวเอง ซึ่งขณะนี้นั่งหลังให้ อิเอะมงจ้างคนผู้นี้มาข่มขืนโอะอิวะเพื่อจะได้มีเหตุผลให้หย่าขาดจากนางได้

ทะกุเอะสึด้อมๆ มองๆ จากด้านหลัง หูก็ได้ยินสียงร้องไห้ไม่หยุด แล้วเขาก็ค่อยๆ เดินเข้าใส่โอะอิวะและแตะไหล่ แต่พอนางหันหน้ามา เขาก็ผงะหงาย

“แกจะทำอะไรข้า แก...หยุดนะ แล้วท่านอิเอะมงไปไหน” โอะอิวะตกใจที่มีชายแปลกหน้าเข้ามาถึงในบ้าน และเข้าใจเหตุการณ์ได้ทันที “หรือว่า พะ...พวก...แก...พวกแก...วางแผนร้ายนี้งั้นรึ!”
“อะ...เอ่อ ไม่ละ ข้าไม่ทำละ เจ้าอยู่ของเจ้าไปเถอะ” ทะกุเอะสึตัดสินใจล้มเลิกแผนนี้กลางคันถึงแม้ได้รับเงินมาแล้วก็ตาม แต่แล้วก็ขยับกระจกให้นาง

โอะอิวะเห็นหน้าตัวเองในแสงสลัวจากกระจกเป็นครั้งแรกหลังจากป้ายยาลงบนใบหน้า นางแทบเป็นลม มันเลวร้ายกว่าที่รู้สึกได้ด้วยมือเมื่อครู่ก่อน นางกรีดร้องลั่นก่อน ต่อมาก็ร้องไห้คร่ำครวญเหมือนคนเสียสติ นอกจากจะเสียโฉมแล้วยังมีชายอื่นหมายจะมาหมิ่นศักดิ์ศรีถึงเพียงนี้ และนี่เลวร้ายที่สุดคือ ทั้งหมดนี้คือแผนชั่วของผัวนางเอง นางขยับไปคว้าดาบทันที ลุกขึ้นยืน และพุ่งตัวเข้าใส่ทะกะเอะสึในห้องแคบๆ

วูบแรกชายแปลกหน้าหลบทัน แต่ด้วยพื้นที่เท่านี้จึงมิอาจรอดคมดาบไปได้ แล้วชายแปลกหน้าก็ถูกโอะอิวะฆ่าตายในที่สุด

อิเอะมงได้ยินเสียงเอะอะผิดปกติ จึงกลับมาไปในบ้าน เห็นโอะอิวะกำลังอาละวาด เขายืนดูอยู่ห่างๆ ตอนนี้เห็นนางอุ้มลูกพร่ำรำพันอยู่ ดาบเปื้อนเลือดยังวางอยู่ข้างๆ

“ไอ้ผัวชั่ว มันเอายาพิษมาให้ข้า ข้าจะฆ่ามัน มัน...กับอีนังคนนั้น...พวกมัน ฮื่อๆๆ มันวางแผนชั่ว ยาพิษนั่น ฮื่อๆๆ หน้าข้า ข้าเกลียดมัน จะทำลายพวกมันให้ถึงที่สุด”

โอะอิวะใช้ดาบฆ่าลูกชายตัวเองเพื่อไม่ให้อิเอะมงได้เลี้ยงดูลูกคนนี้ต่อไป ปากก็สาปแช่งไอ้คนทรยศอย่างอาฆาตมาดร้าย แล้วใช้ดาบเล่มเดียวกันเชือดคอตัวเองตาย

คนรับใช้ของบ้านได้ยินเสียงโวยวายผสมกับเสียงคร่ำครวญมานาน พอเสียงเงียบไปก็ย่องมาดูและเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด อิเอะมงเห็นท่าไม่ดี จึงฆ่าคนใช้เพื่อปิดปาก แล้วเอาศพของโอะอิวะกับคนใช้ตอกตรึงกับแผ่นกระดาน เอาไปทิ้งลงแม่น้ำ เพื่อจะได้บอกให้ใครๆ ได้รู้ว่าสองคนนี้เป็นชู้กัน และจะได้มีเหตุผลให้ตัวเองแต่งงานใหม่อย่างชอบธรรม

บัดนี้ การแต่งงานใหม่ตระเตรียมไว้หมดแล้ว พรุ่งนี้แล้วสินะ พรุ่งนี้เช้าอิเอะมงจะได้อยู่กับกับโอะอุเมะเมียใหม่อย่างออกหน้าออกตาตามที่หวังไว้

**********
คอลัมน์ญี่ปุ่นมุมลึก โดย ดร.โฆษิต ทิพย์เทียมพงษ์ แห่ง Tokyo University of Foreign Studies จะมาพบกับท่านผู้อ่านโต๊ะญี่ปุ่น ทุกๆ วันจันทร์ ทาง www.manager.co.th