สวัสดีครับผม Mr. Leon มาแล้วครับ ผมเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งเมื่อนานมาแล้วแต่จำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ ในหนังสือเล่มนั้นมีข้อความหนึ่งเขียนไว้ว่า "未来とは他者である Mirai towa tasha de aru" เป็นภาษาญี่ปุ่นที่น่าจะแปลมาจากภาษาต่างประเทศอีกทีครับ น่าจะมาจากภาษาฝรั่งเศส แปลว่า "อนาคตคือคนอื่น" ตีความได้อีกอย่างว่า อนาคตเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไม่ได้
จากประโยคนี้สิ่งที่ผมนึกถึงคือ เรื่องที่เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งที่ผมทำงานราชการเกี่ยวกับงานทะเบียนบ้านคนต่างประเทศในจังหวัดแห่งหนึ่งใกล้ๆ โตเกียว วันหนึ่งเป็นวันที่ผมจำได้ตลอดจนวันนี้ คือวันนั้นมีครอบครัวชาวเวียดนามมาติดต่อเรื่องย้ายบ้านและงานทะเบียน เธอบอกว่าเพิ่งย้ายบ้านมาจากเซนได ออกเดินทางสายๆ มาถึงจังหวัดที่ผมอยู่ก็บ่ายๆ รีบตรงมาทำทะเบียนบ้านก่อนเลย พอเธอกลับไปสักชั่วโมงกว่าๆ ก็เกิดแผ่นดินไหวค่อนข้างแรง ผมอยู่จังหวัดติดกับโตเกียวตึกเอย ตู้เอยยังสั่นแรงมาก ข้าวของถูกเหวี่ยงกระจัดกระจาย ผมคิดว่าเป็นแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา แต่จังหวัดที่ผมอยู่นั้นยังแค่หางๆ เพราะวันนั้นคือ วันที่ 11 มีนาคม วันที่เกิดแผ่นดินไหวและคลื่นยักษ์สึนามิครั้งใหญ่ที่เซนได จ. มิยางิ จ.อิวาเตะ จ.ฟุกุชิมา นั้นเอง!!
อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมาครอบครัวชาวเวียดนามท่านนั้น ย้อนกลับมาที่สำนักงานผมอีก ผมถามเธอว่าวันที่เธอมาทำทะเบียนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเธอย้ายบ้านวันนั้นจริงๆ เหรอ เธอบอกใช่ ...ไม่ต้องพูดอะไรมากกว่านั้น เธอมีน้ำตาคลอๆ ผมคิดว่าเธอโชคดีมากๆ ถ้าช้ากว่านั้นไม่รู้จะเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สิ่งที่เธอหรือใครๆ ตัดสินใจ บางครั้งคาดการณ์อนาคตไม่ได้จริงๆ
ย้อนกลับมาเรื่องปัจจุบัน ช่วงนี้มีข่าวดังที่ญี่ปุ่นเรื่องเด็กเวียดนามถูกฆ่าข่มขืน เรื่องน่าจะเกิดช่วงเดือนมีนาคมของปีนี้ แต่จับผู้ร้ายได้เดือนเมษายนนี่เอง ผู้ร้ายก็มีลูกที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเหยื่อ แถมผู้ร้ายยังเป็นหัวหน้าสมาคมผู้ปกครองโรงเรียนด้วย ข่าวนี้คนญี่ปุ่นเองก็รู้สึกตกใจและเสียใจมาก ปกติแล้วงานประเภทเป็นอาสาทำธุระต่างๆ แบบที่ผู้ร้ายคนนี้ทำนั้นคนญี่ปุ่นเองก็ไม่ค่อยอยากจะทำกันนัก แต่ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็อาจต้องยอมทำๆ ไปก่อน แต่ปีต่อๆ ไปก็เปลี่ยนให้คนอื่นมาแทน ผู้ร้ายคนนี้อาสาเป็นผู้ประสานงานต่ออีกปี ปกติรอบปีทำงานที่ญี่ปุ่นมักจะเริ่มเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงหรือโยกย้ายงานกันต้นเดือนเมษายน แต่ถ้าตำรวจจับเขาไม่ได้ซะก่อนปีนี้ผู้ร้ายคนนี้ก็คงทำงานป่วนเปี้ยนที่โรงเรียนนี้เช่นเดิม
ช่วงเดือนมีนาคมก่อนที่ผู้ร้ายจะถูกจับ ช่วงนั้นเหยื่อ(เด็กหญิงชาวเวียดนาม) ได้หายตัวไปและมีการสืบจนค้นพบศพแล้ว ผู้ร้ายในคราบประธานสมาคมออกหนังสือเชิญชวนคนช่วยกันบริจาคเงินให้ครอบครัวเด็กชาวเวียดนามคนนี้เพื่อให้ครอบครัวได้นำศพเด็กกลับไปทำพิธีที่ประเทศของตน มีแหล่งข่าวพูดกันว่าก่อนหน้าที่จะเป็นข่าว ทุกเช้าและเย็นผู้ร้ายจะคอยยืนดูแลและประสานงานเวลาเด็กๆ เดินไป-กลับโรงเรียน ซึ่งเขาคงคอยมองเหยื่อมานานแล้ว คนญี่ปุ่นหลายคนอยากให้หาวิธีหรือมาตรการป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาลักษณะนี้อีก
มีผู้กล่าวว่าผู้ร้ายคนนี้ เป็นผู้ที่มีจิตใจผิดปกติ ชอบเด็กเล็กๆ จิตใจวิตถาร ปกติแล้วเด็กๆ นักเรียนชั้นประถมศึกษาที่ญี่ปุ่นจะเดินไปโรงเรียนกันเองครับ เพราะโรงเรียนจะไม่ไกลจากบ้านนัก อยู่ในระยะที่เดินไปมาได้ ใครมีทะเบียนบ้านอยู่เขตไหนก็ต้องเข้าโรงเรียนในเขตนั้น เวลาเด็กๆ เดินไปโรงเรียนอาจจะไปพร้อมกับเพื่อนๆ ที่อยู่บ้านใกล้กัน หรือเดินๆ ไปแล้วไปเจอกันกลางทางก็เดินไปทางเดียวกันจนถึงโรงเรียน วันที่เกิดเหตุคงเป็นเรื่องโชคร้ายของน้องที่ตกเป็นเหยื่อที่ไม่มีใครเดินอยู่ด้วยเลย ไม่มีใครรู้อนาคตแม้แต่หนึ่งนาที หนึ่งชั่วโมง หรือหนึ่งปีข้างหน้าจริงๆ นะครับ ดังนั้นจงดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาทนะครับ
ที่จริงแล้วเรื่องอาชญากรรมที่เกี่ยวข้องกับเด็กๆ ที่ญี่ปุ่นนี่มีมานานแล้ว สมัยสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองใหม่ๆ พวกแก๊งค์ขโมยเด็กไปขายนี่มีอยู่จริง แต่พอเข้าสู่ยุคที่ญี่ปุ่นเศรษฐกิจเฟื่องฟู ญี่ปุ่นเริ่มมีความร่ำรวยขึ้นมาตรการป้องกันอาชญากรรมลักเด็กก็เข้มขึ้น ทำให้ไม่เกิดปัญหาแบบเดิมแต่กลับทำให้มีโรคจิตเยอะมากขึ้น จนกระทั่งมีข่าวใหญ่เมื่อปี 2001 ที่มีโรคจิตบุกเอามีดเข้าไปฟันนักเรียนในโรงเรียนแห่งหนึ่งตายไปจำนวนมาก ตั้งแต่นั้นมามาตรการป้องกันและเฝ้าระวังความปลอดภัยสำหรับเด็กๆ ในโรงเรียนต่างๆ ก็เข้มข้นขึ้น มีการอนุญาตให้นำอาวุธชนิดหนึ่งเก็บไว้ที่โรงเรียนได้เพื่อใช้สำหรับป้องกันตัว สิ่งนั้นคือ さすまた Sasumata ลักษณะเป็นอุปกรณ์ไม้ยาวๆ มีง่าม ไว้ใช้สำหรับจับคนร้ายแบบไม่ให้บาดเจ็บ คือผมแปลกใจว่าอาวุธชนิดนี้มันใช้จับผู้ร้ายได้จริงๆ หรือเปล่า (´•ω•｀) !!? เพราะเค้าเคยมีสาธิตการใช้งานนะครับผมจำได้ว่าตอนนั้นคนที่เป็นคนถือไม้จับผู้ร้ายนี้เป็นหนุ่มฉกรรจ์สูงเกือบ 180 cm. ส่วนผู้ร้ายเป็นคนตัวเล็กอายุเกือบจะ 50 ปีแล้วแต่เป็นนักคาราเต้สายดำ👊🏽สรุปยื้อกันไปมาคนร้ายรอดไปได้ :) ...
แต่ไม้ sasumata นี้ที่จริงเค้ามีใช้กันมานานแล้วนะครับขนาดสัญลักษณ์ตำแหน่งจุดจอดรถดับเพลิงที่ระบุในแผนที่ต่างๆ ยังใช้เป็นรูปไม้ sasumata เลยครับ ไม้จับผู้ร้ายนี้มีลักษณะเป็นไม้เป็นง่ามคล้ายๆ ตัวอักษรนี้ครับ → Y คุณครูที่ผมรู้จักก็เคยบอกว่าชอบสอนหนังสือ อยากสอนหนังสือนะแต่ไม่อยากฝึกใช้ไม้จับผู้ร้ายเลย !!
สมัยที่ผมเข้าทำงานใหม่ๆ ผมเคยอยู่แผนกดูแลความเรียบร้อยของโรงเรียนในเขตที่ผมรับราชการอยู่ด้วย งานที่ทำงานแรกเลยที่จบใหม่ๆ คือตอบจดหมายจากทนายความที่เขียนมาถามว่ามีโรงเรียนอยู่แถวๆ นี้ไหม? ( แถวๆ นี้คือบริเวณที่เขาจะตั้งร้านบาร์หรือร้านขายเหล้า เขาเลยต้องการตรวจสอบและขอเอกสารรับรองจากหน่วยงานราชการว่า ร้านที่เปิดไม่อยู่ในระยะต้องห้ามที่จะเปิดร้านขายเหล้าหรือบาร์รอบๆ โรงเรียนใดๆ ) จากนั้นเมื่อตรวจสอบดูแล้วไม่ได้อยู่ในตำแหน่งใกล้สถานศึกษาก็อนุมัติได้ จากนั้นงานต่อไปที่เจอคือ การสั่งซื้อไม้ป้องกันผู้ร้าย หรือไม้ sasumata นั่นเอง ตอนนั้นสั่งซื้อไม้จับผู้ร้ายมาที่ฝ่ายผมเยอะมาก เพื่อนำไปแจกจ่ายให้โรงเรียนต่างๆ ต่อไป สั่งครั้งหนึ่งค่อนข้างเยอะมากเยอะจนผมตกใจเลยทีเดียว เยอะจนผมคิดว่าทุกคนเอามาใช้ในเกมส์ที่ชื่อว่า がんばれゴエモン Gambare Goemon หรือเปล่า เพื่อนๆ เคยได้ยินเกมส์นี้ไหมครับヽ(ﾟДﾟ# )ノY
แต่นอกจากนั้นหลังจากที่มาตรการเฝ้าระวังความปลอดภัยของเด็กๆ และโรงเรียน มากขึ้น ก็มีบรรดาเซลล์แมนจากบริษัทต่างๆ เข้ามานำเสนอผลิตป้องกันตัวอย่างมากมายๆ บริษัทประกันเอย บริษัทขายปืนที่ยิงออกมาเป็นตาข่ายจับผู้ร้ายเอย บริษัทที่นำเสนอผู้คอยดูแลคุ้มกันเด็กๆ เวลาเดินทางไปกลับบ้านและโรงเรียน เป็นต้น เยอะจนผมไม่รู้จะรับอย่างไร
ผมกำลังจะบอกว่ามาตรการเฝ้าระวังความปลอดภัยของเด็กๆ มีเยอะตั้งแต่สมัยที่ผมทำงานจนผมลาออกมาอยู่เมืองไทยหลายปี มันก็น่าจะมีอะไรเกิดใหม่หรือพัฒนามากกว่าเดิมแต่ก็ยังเกิดอาชญากรรมเหยื่อเด็กหญิงเวียดนามกรณีที่เล่าไปข้างต้นขึ้นอีกจนได้ มาตรการที่มีนี่ใช้ไม่ได้เลยงั้นหรือ โดยเฉพาะครั้งนี้ผู้ร้ายดันเป็นคนที่รับอาสาดูแลเด็กตอนเดินไปกลับบ้านด้วย เป็นเรื่องที่น่าสะเทือนใจจริงๆ เลยครับ
อย่างที่เกริ่นมาครับ 未来とは他者である Mirai towa tasha de aru อนาคตเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไม่ได้ วันนี้เพื่อนๆ ทำดีต่อกันหรือยังครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขและปลอดภัยในทุกวัน วันนี้สวัสดีครับ
จากประโยคนี้สิ่งที่ผมนึกถึงคือ เรื่องที่เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งที่ผมทำงานราชการเกี่ยวกับงานทะเบียนบ้านคนต่างประเทศในจังหวัดแห่งหนึ่งใกล้ๆ โตเกียว วันหนึ่งเป็นวันที่ผมจำได้ตลอดจนวันนี้ คือวันนั้นมีครอบครัวชาวเวียดนามมาติดต่อเรื่องย้ายบ้านและงานทะเบียน เธอบอกว่าเพิ่งย้ายบ้านมาจากเซนได ออกเดินทางสายๆ มาถึงจังหวัดที่ผมอยู่ก็บ่ายๆ รีบตรงมาทำทะเบียนบ้านก่อนเลย พอเธอกลับไปสักชั่วโมงกว่าๆ ก็เกิดแผ่นดินไหวค่อนข้างแรง ผมอยู่จังหวัดติดกับโตเกียวตึกเอย ตู้เอยยังสั่นแรงมาก ข้าวของถูกเหวี่ยงกระจัดกระจาย ผมคิดว่าเป็นแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา แต่จังหวัดที่ผมอยู่นั้นยังแค่หางๆ เพราะวันนั้นคือ วันที่ 11 มีนาคม วันที่เกิดแผ่นดินไหวและคลื่นยักษ์สึนามิครั้งใหญ่ที่เซนได จ. มิยางิ จ.อิวาเตะ จ.ฟุกุชิมา นั้นเอง!!
อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมาครอบครัวชาวเวียดนามท่านนั้น ย้อนกลับมาที่สำนักงานผมอีก ผมถามเธอว่าวันที่เธอมาทำทะเบียนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเธอย้ายบ้านวันนั้นจริงๆ เหรอ เธอบอกใช่ ...ไม่ต้องพูดอะไรมากกว่านั้น เธอมีน้ำตาคลอๆ ผมคิดว่าเธอโชคดีมากๆ ถ้าช้ากว่านั้นไม่รู้จะเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สิ่งที่เธอหรือใครๆ ตัดสินใจ บางครั้งคาดการณ์อนาคตไม่ได้จริงๆ
ย้อนกลับมาเรื่องปัจจุบัน ช่วงนี้มีข่าวดังที่ญี่ปุ่นเรื่องเด็กเวียดนามถูกฆ่าข่มขืน เรื่องน่าจะเกิดช่วงเดือนมีนาคมของปีนี้ แต่จับผู้ร้ายได้เดือนเมษายนนี่เอง ผู้ร้ายก็มีลูกที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเหยื่อ แถมผู้ร้ายยังเป็นหัวหน้าสมาคมผู้ปกครองโรงเรียนด้วย ข่าวนี้คนญี่ปุ่นเองก็รู้สึกตกใจและเสียใจมาก ปกติแล้วงานประเภทเป็นอาสาทำธุระต่างๆ แบบที่ผู้ร้ายคนนี้ทำนั้นคนญี่ปุ่นเองก็ไม่ค่อยอยากจะทำกันนัก แต่ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็อาจต้องยอมทำๆ ไปก่อน แต่ปีต่อๆ ไปก็เปลี่ยนให้คนอื่นมาแทน ผู้ร้ายคนนี้อาสาเป็นผู้ประสานงานต่ออีกปี ปกติรอบปีทำงานที่ญี่ปุ่นมักจะเริ่มเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงหรือโยกย้ายงานกันต้นเดือนเมษายน แต่ถ้าตำรวจจับเขาไม่ได้ซะก่อนปีนี้ผู้ร้ายคนนี้ก็คงทำงานป่วนเปี้ยนที่โรงเรียนนี้เช่นเดิม
ช่วงเดือนมีนาคมก่อนที่ผู้ร้ายจะถูกจับ ช่วงนั้นเหยื่อ(เด็กหญิงชาวเวียดนาม) ได้หายตัวไปและมีการสืบจนค้นพบศพแล้ว ผู้ร้ายในคราบประธานสมาคมออกหนังสือเชิญชวนคนช่วยกันบริจาคเงินให้ครอบครัวเด็กชาวเวียดนามคนนี้เพื่อให้ครอบครัวได้นำศพเด็กกลับไปทำพิธีที่ประเทศของตน มีแหล่งข่าวพูดกันว่าก่อนหน้าที่จะเป็นข่าว ทุกเช้าและเย็นผู้ร้ายจะคอยยืนดูแลและประสานงานเวลาเด็กๆ เดินไป-กลับโรงเรียน ซึ่งเขาคงคอยมองเหยื่อมานานแล้ว คนญี่ปุ่นหลายคนอยากให้หาวิธีหรือมาตรการป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาลักษณะนี้อีก
มีผู้กล่าวว่าผู้ร้ายคนนี้ เป็นผู้ที่มีจิตใจผิดปกติ ชอบเด็กเล็กๆ จิตใจวิตถาร ปกติแล้วเด็กๆ นักเรียนชั้นประถมศึกษาที่ญี่ปุ่นจะเดินไปโรงเรียนกันเองครับ เพราะโรงเรียนจะไม่ไกลจากบ้านนัก อยู่ในระยะที่เดินไปมาได้ ใครมีทะเบียนบ้านอยู่เขตไหนก็ต้องเข้าโรงเรียนในเขตนั้น เวลาเด็กๆ เดินไปโรงเรียนอาจจะไปพร้อมกับเพื่อนๆ ที่อยู่บ้านใกล้กัน หรือเดินๆ ไปแล้วไปเจอกันกลางทางก็เดินไปทางเดียวกันจนถึงโรงเรียน วันที่เกิดเหตุคงเป็นเรื่องโชคร้ายของน้องที่ตกเป็นเหยื่อที่ไม่มีใครเดินอยู่ด้วยเลย ไม่มีใครรู้อนาคตแม้แต่หนึ่งนาที หนึ่งชั่วโมง หรือหนึ่งปีข้างหน้าจริงๆ นะครับ ดังนั้นจงดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาทนะครับ
ที่จริงแล้วเรื่องอาชญากรรมที่เกี่ยวข้องกับเด็กๆ ที่ญี่ปุ่นนี่มีมานานแล้ว สมัยสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองใหม่ๆ พวกแก๊งค์ขโมยเด็กไปขายนี่มีอยู่จริง แต่พอเข้าสู่ยุคที่ญี่ปุ่นเศรษฐกิจเฟื่องฟู ญี่ปุ่นเริ่มมีความร่ำรวยขึ้นมาตรการป้องกันอาชญากรรมลักเด็กก็เข้มขึ้น ทำให้ไม่เกิดปัญหาแบบเดิมแต่กลับทำให้มีโรคจิตเยอะมากขึ้น จนกระทั่งมีข่าวใหญ่เมื่อปี 2001 ที่มีโรคจิตบุกเอามีดเข้าไปฟันนักเรียนในโรงเรียนแห่งหนึ่งตายไปจำนวนมาก ตั้งแต่นั้นมามาตรการป้องกันและเฝ้าระวังความปลอดภัยสำหรับเด็กๆ ในโรงเรียนต่างๆ ก็เข้มข้นขึ้น มีการอนุญาตให้นำอาวุธชนิดหนึ่งเก็บไว้ที่โรงเรียนได้เพื่อใช้สำหรับป้องกันตัว สิ่งนั้นคือ さすまた Sasumata ลักษณะเป็นอุปกรณ์ไม้ยาวๆ มีง่าม ไว้ใช้สำหรับจับคนร้ายแบบไม่ให้บาดเจ็บ คือผมแปลกใจว่าอาวุธชนิดนี้มันใช้จับผู้ร้ายได้จริงๆ หรือเปล่า (´•ω•｀) !!? เพราะเค้าเคยมีสาธิตการใช้งานนะครับผมจำได้ว่าตอนนั้นคนที่เป็นคนถือไม้จับผู้ร้ายนี้เป็นหนุ่มฉกรรจ์สูงเกือบ 180 cm. ส่วนผู้ร้ายเป็นคนตัวเล็กอายุเกือบจะ 50 ปีแล้วแต่เป็นนักคาราเต้สายดำ👊🏽สรุปยื้อกันไปมาคนร้ายรอดไปได้ :) ...
แต่ไม้ sasumata นี้ที่จริงเค้ามีใช้กันมานานแล้วนะครับขนาดสัญลักษณ์ตำแหน่งจุดจอดรถดับเพลิงที่ระบุในแผนที่ต่างๆ ยังใช้เป็นรูปไม้ sasumata เลยครับ ไม้จับผู้ร้ายนี้มีลักษณะเป็นไม้เป็นง่ามคล้ายๆ ตัวอักษรนี้ครับ → Y คุณครูที่ผมรู้จักก็เคยบอกว่าชอบสอนหนังสือ อยากสอนหนังสือนะแต่ไม่อยากฝึกใช้ไม้จับผู้ร้ายเลย !!
สมัยที่ผมเข้าทำงานใหม่ๆ ผมเคยอยู่แผนกดูแลความเรียบร้อยของโรงเรียนในเขตที่ผมรับราชการอยู่ด้วย งานที่ทำงานแรกเลยที่จบใหม่ๆ คือตอบจดหมายจากทนายความที่เขียนมาถามว่ามีโรงเรียนอยู่แถวๆ นี้ไหม? ( แถวๆ นี้คือบริเวณที่เขาจะตั้งร้านบาร์หรือร้านขายเหล้า เขาเลยต้องการตรวจสอบและขอเอกสารรับรองจากหน่วยงานราชการว่า ร้านที่เปิดไม่อยู่ในระยะต้องห้ามที่จะเปิดร้านขายเหล้าหรือบาร์รอบๆ โรงเรียนใดๆ ) จากนั้นเมื่อตรวจสอบดูแล้วไม่ได้อยู่ในตำแหน่งใกล้สถานศึกษาก็อนุมัติได้ จากนั้นงานต่อไปที่เจอคือ การสั่งซื้อไม้ป้องกันผู้ร้าย หรือไม้ sasumata นั่นเอง ตอนนั้นสั่งซื้อไม้จับผู้ร้ายมาที่ฝ่ายผมเยอะมาก เพื่อนำไปแจกจ่ายให้โรงเรียนต่างๆ ต่อไป สั่งครั้งหนึ่งค่อนข้างเยอะมากเยอะจนผมตกใจเลยทีเดียว เยอะจนผมคิดว่าทุกคนเอามาใช้ในเกมส์ที่ชื่อว่า がんばれゴエモン Gambare Goemon หรือเปล่า เพื่อนๆ เคยได้ยินเกมส์นี้ไหมครับヽ(ﾟДﾟ# )ノY
แต่นอกจากนั้นหลังจากที่มาตรการเฝ้าระวังความปลอดภัยของเด็กๆ และโรงเรียน มากขึ้น ก็มีบรรดาเซลล์แมนจากบริษัทต่างๆ เข้ามานำเสนอผลิตป้องกันตัวอย่างมากมายๆ บริษัทประกันเอย บริษัทขายปืนที่ยิงออกมาเป็นตาข่ายจับผู้ร้ายเอย บริษัทที่นำเสนอผู้คอยดูแลคุ้มกันเด็กๆ เวลาเดินทางไปกลับบ้านและโรงเรียน เป็นต้น เยอะจนผมไม่รู้จะรับอย่างไร
ผมกำลังจะบอกว่ามาตรการเฝ้าระวังความปลอดภัยของเด็กๆ มีเยอะตั้งแต่สมัยที่ผมทำงานจนผมลาออกมาอยู่เมืองไทยหลายปี มันก็น่าจะมีอะไรเกิดใหม่หรือพัฒนามากกว่าเดิมแต่ก็ยังเกิดอาชญากรรมเหยื่อเด็กหญิงเวียดนามกรณีที่เล่าไปข้างต้นขึ้นอีกจนได้ มาตรการที่มีนี่ใช้ไม่ได้เลยงั้นหรือ โดยเฉพาะครั้งนี้ผู้ร้ายดันเป็นคนที่รับอาสาดูแลเด็กตอนเดินไปกลับบ้านด้วย เป็นเรื่องที่น่าสะเทือนใจจริงๆ เลยครับ
อย่างที่เกริ่นมาครับ 未来とは他者である Mirai towa tasha de aru อนาคตเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไม่ได้ วันนี้เพื่อนๆ ทำดีต่อกันหรือยังครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขและปลอดภัยในทุกวัน วันนี้สวัสดีครับ
