ประสบการณ์เขย่าขวัญจากคนขับแท็กซี่ในพื้นที่แผ่นดินไหว

คนขับรถแท็กซี่ในพื้นที่ประสบภัยแผ่นดินไหวและสึนามิถล่มของญี่ปุ่น บอกเล่าเรื่องราวเขย่าขวัญในการพบเจอกับประสบการณ์สยองจากผู้โดยสารที่ไม่รู้ว่าตัวเองเสียชีวิตไปแล้ว

ฤดูร้อน ปี 2011หลังเกิดเหตุแผ่นดินไหวใหญ่ไม่กี่เดือน คนขับรถแท็กซี่รายหนึ่งในจังหวัดมิยางิ รับผู้โดยสารหญิงคนหนึ่งที่หน้าสถานีรถไฟอิชิโระมากิ ผู้โดยสารสาวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ไปเขตมินามิฮามะ”

“ที่นั่นร้างหมดแล้วนะครับ”  คนขับถามด้วยความแปลกใจที่ผู้โดยสารจะไปยังเขตที่ถูกแผ่นดินไหวถล่มยับเยิน

ทันใดนั้นผู้โดยสารสาวตอบด้วยเสียงอันเย็นยะเยียบ “นี่ฉันตายแล้วหรือ?”....เมื่อคนขับรถหันหลังกลับไปดู ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ในรถแม้คนเดียว

นี่คือหนึ่งในเรื่องเล่าเขย่าขวัญที่ “ยูกะ คุโดะ” นักศึกษาสาวจากมหาวิทยาลัยโทโฮคุ กักคุอิน รวมรวมเรื่องราวของ “ผู้โดยสารผี” จากเหตุแผ่นดินไหวใหญ่เมื่อ 5ปีก่อนเขียนเป็นวิทยานิพนธ์

ยูกะเดินทางไปยังพื้นที่ประสบภัยทุกสัปดาห์เพื่อสัมภาษณ์คนขับรถแท็กซี่เกี่ยวกับประสบการณ์ประหลาดหลังเหตุแผ่นดินไหว เธอได้คุยกับคนขับรถกว่า 100 คน บางคนปฏิเสธ บางคนโกรธ แต่ก็มีคนขับแท็กซี่หลายคนเล่าเรื่องราวเขย่าขวัญที่พบเจอให้เธอฟัง

คนขับรถอีกรายหนึ่งเล่าว่า ได้รับหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งขึ้นรถ และเมื่อเขามองไปยังกระจกหลังพร้อมถามจุดหมายปลายทาง ผู้โดยสารหนุ่มก็บอกว่า “ไปภูเขาฮิโยริ” ....แต่เมื่อไปถึงที่หมายแล้ว ผู้โดยสารกลับหายตัวไปอย่างลึกลับ

ประสบการณ์หลอนเหล่านี้ไม่ใช่บรรดาคนขับรถคิดไม่เองอย่างแน่นอน เพราะรถแท็กซี่ของญี่ปุ่นนั้นเมื่อผู้โดยสารขึ้นรถมิเตอร์จะเริ่มทำงานทันที ดังนั้นบิลค่าโดยสารจึงเป็นหลักฐานที่ไม่อาจปฏิเสธ คนขับรถบางคนยังแสดงรายงานประวัติย้อนหลังที่เห็นได้ว่ามี “ผู้โดยสารผี” ที่ขึ้นรถและจู่ๆก็หายไปโดยไม่จ่ายค่าโดยสาร

นักศึกษาสาวเขียนในวิทยานิพนธ์ว่า “ผู้โดยสารผีส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาวที่เสียชีวิตโดยฉับพลันจากภัยพิบัติ คนเหล่านี้อาจไม่รู้ตัวว่าได้ตายไปแล้ว และหลายคนทำใจไม่ได้ที่ต้องจากโลกนี้ไป”

อย่างไรก็ตาม บรรดาคนขับรถแท็กซี่กลับไม่รู้สึกกลัวผู้โดยสารผีเหล่านี้แต่อย่างใด เพราะหลายคนก็ได้สูญเสียครอบครัวไปกับเหตุภัยพิบัติเช่นเดียวกัน จึงเข้าใจถึงหัวอกของผู้สูญเสียเป็นอย่างดี บางคนบอกว่า “ถึงรู้ว่าเป็นผี ก็ยินดีไปส่งยังที่ที่ต้องการ”

นักศึกษาสาวเจ้าของวิทยานิพนธ์เรื่อง “ผู้โดยสารผี” ระบุว่า เธอได้เรียนรู้จากผู้สูญเสียว่าทุกชีวิตมีความสำคัญ...ความตายอาจเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่รู้สึกเจ็บปวด หากแต่ความผูกพันต่างหาก ที่สร้างความเจ็บปวดให้กับคนที่จากไปและคนที่ยังอยู่.”