ASTVผู้จัดการออนไลน์ - ทางการนครเวียงจันทน์เดินหน้าที่จะไม่ให้มีคนขอทานปรากฏตัวตามท้องถนนหรือที่ใดๆ ในเมืองหลวง ปีที่แล้วมีขอทานทุกเพศทุกวัยถูกจับไปรับการอบรม ให้ความช่วยเหลือ หรือส่งตัวกลับภูมิลำเนาเดิม ซึ่งได้พบข้อมูลว่า ขอทานในเมืองหลวงส่วนใหญ่ไปจาก 2 เมืองใหญ่ที่สุดของประเทศที่มีชายแดนติดกับไทย
ตามหลักการนั้นประเทศสังคมนิยมที่รัฐจะต้องจัดระบบรัฐสวัสดิการสนองประโยชน์สุขของประชาชนทุกทุกหมู่เหล่าจะต้องไม่มีคนขอทาน เนืองจากเป็นสังคมที่ไม่มีผู้ใดยากจนจนต้องขอทาน แต่ในลาวยังมีขอทานจากหลายสาเหตุที่ไม่ใช่เพียงเพราะความยากจนเท่านั้น
ตามรายงานของหนังสือพิมพ์เวียงจันทน์ใหม่ หนังสือพิมพ์รายวันของทางการนครเวียงจันทน์ หนึ่งปีที่ผ่านมาแผนกแรงงานและสวัสดิการสังคม สามารถรวบรวมคนขอทานได้จำนวน 151 คน ซึ่งจำแนกออกเป็นหลายประเภท คือ เป็นผู้ทุพลภาพ 11 ในนั้นเป็นหญิง 4 เป็นผู้ที่มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงดีจำนวน 84 คน ในนั้นเป็น หญิงเพียง 21 คน เป็นเด็ก 15 คน โดยเป็นเด็กหญิง 5
นอกจากนั้นขอทานในเมืองหลวงยังเป็นคน “บ้าใบ้เสียจิต” (มีสติฟั่นเฟือน) 7 คน เป็นผู้ติดยาเสพติด 24 คน ในนั้นเป็นหญิง 2 คน แบ่งตามกลุ่มประชากร คนขอทานทั้งหมดเป็นชนเผ่าม้ง 35 คน เป็น “ลาวลุ่ม” หรือชาวลาวที่อาศัยตามพื้นราบ 110 คน และเป็นชนเผ่ากิมมุอีก 6 คน ทั้งหมดไปจากเกือบทุกแขวงทั่วประเทศยกเว้นแขวงอุดมไซ (ทางเหนือสุด) หัวพัน (ทางตะวันออกเฉียงเหนือสุด) คำม่วน เซกองและอัตตะปือ (ใต้สุด)
“แขวงที่มีขอทานมากกว่าที่อื่นคือ นครเวียงจันทน์กับสะหวันนะเขต ตามลำดับ” เวียงจันทน์ใหม่กล่าว
คณะกรรมการระดับเมืองและหน่วยเฉพาะกิจของแผนกแรงงานและสวัสดิการสังคมของเมืองหลวงได้จัดอบรมให้การศึกษา และส่งขอทานที่มีสุขภาพแข็งแรงทั้ง 84 คน กลับถิ่นฐาน อีก 66 คนรวมทั้งกลุ่มผู้ติดยาเสพติดถูกส่งเข้าศูนย์บำบัด เป็นเวลา 6 เดือน อีก 21 คนจัดทำประวัติส่งรายงานถึงแขวงต้นสังกัด เพื่อให้ดูและต่อไป ที่ส่วนที่เป็นชาวนครเวียงจันทน์เองทางการได้ติดต่อครอบครัวและทางการระดับเมือง (อำเภอ) ให้ดูแล
ก่อนหน้านี้นักเขียนคนหนึ่งของ “เวียงจันทน์ใหม่” ได้รายงานการพบเห็นเด็กๆ เร่ขอทานตามท้องถนน จำนวนหนึ่งในนั้นเป็นเด็กกำพร้าไร้ที่พึ่งพา ซึ่งอาจตกเป็นเหยื่อขบวนการค้ามนุษย์ได้โดยง่าย จึงเรียกร้องให้ทางการออกติดตามให้การช่วยเหลือ
ทางการนครเวียงจันทน์ได้รณรงค์อย่างต่อเนื่องมาตั้งแต่ช่วงที่เป็นเจ้าภาพจัดแข่งขันกีฬาซีเกมในปลายปี 2552 “กำจัด” คนขอทานให้ออกไปจากท้องถนน เพราะถือว่าเป็นหนึ่งใน “ปรากฏการณ์ย่อท้อทางสังคม” และดูไม่งามตา สร้างความรำคาญแก่ผู้ไปเยือน
หลายปีมานี้ทางการเมืองหลวงแก้ไขปัญหาขอทานมาอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ประเทศชาติกำลังเร่งพัฒนาเศรษฐกิจ และ กำจัดวามยากจนให้หมดไปภายในปี 2563
