พฤติกรรมการเล่นเกมแบบฝูงตั๊กแตน

หนึ่งปีผ่านไปไวเหลือเกิน ยังไม่ทันไรก็มาถึงช่วงสิ้นปีอีกแล้ว เนื่องในโอกาสแบบนี้ผมเลยขอถือโอกาสเขียนถึงสิ่งที่ได้พบเห็นมา ผมพยายามที่จะใช้สำนวนเรียบง่ายให้เหมือนเพื่อนคุยกัน หวังว่าผู้อ่านจะสละเวลาอ่านกันซักเล็กน้อยและถ้ามีการร่วมแสดงความคิดเห็นในท้ายบทความก็จะขอบคุณมากครับ

แน่นอนว่าตามประสาคนเล่นเกมมาตั้งแต่เด็ก เชื่อว่าผู้อ่านหลายคนคงจะคล้ายกับผม ที่เริ่มเล่นมาตั้งแต่สมัยฟามิคอม ผ่านยุคสมัยต่างๆ เครื่องเกมรุ่นต่างๆ ยุคมาริโอ้ ยุคเคาเตอร์สไตรค์ มาจนถึงวันนี้ที่วงการเกมในเมืองไทยเติบโตขึ้นมาก โดยมีธุรกิจเกมออนไลน์เป็นกระแสหลัก จากความนิยมของแร็กนาร็อกที่เป็นหัวหอกสำคัญเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วผมเชื่อว่าสาเหตุที่ต้องเป็นเกมออนไลน์ก็เพราะว่าเกมประเภทนี้ประสบปัญหาการละเมิดลิขสิทธิ์น้อยกว่าเกมออฟไลน์

ผมมั่นใจว่าคนที่เล่นเกมออนไลน์ทุกคนย่อมอยากที่จะเล่นเกมที่มีคุณภาพ อยากให้ค่ายเกมมีการบริการที่ดี มีการดูแลเอาใจใส่ผู้เล่น แต่พฤติกรรมการเล่นเกมบางอย่างที่ผมได้พบเห็น บางครั้งก็ทำให้ผมรู้สึกเห็นใจค่ายเกมอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน พฤติกรรมที่ว่านั้น ผมขอเรียกว่าการเล่นเกมออนไลน์แบบฝูงตั๊กแตน

ลองหลับตาแล้วนึกภาพฝูงตั๊กแตนที่แห่กันลงมากัดกินพืชไร่ดูนะครับ ใช้เวลาเพียงไม่นานนักก็จากไป เหลือทิ้งไว้เพียงซากให้เจ้าของสวนดูต่างหน้า ไม่ต่างอะไรกับพฤติกรรมการเล่นเกมออนไลน์ในบ้านเราทุกวันนี้ พอมีเกมเปิดใหม่ ทุกคนก็จะเฮโลเข้ามาแย่งกันเล่น แถมแต่ละคนก็เล่นกันหนักมาก เรียกว่าหามรุ่งหามค่ำ อัพเลเวลกันทั้งวันทั้งคืน พยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้มีตัวละครที่เก่งกว่าคนอื่น นั่นยิ่งทำให้อายุขัยของเกมสั้นลงอย่างรวดเร็วกว่าปกติ

ผมเชื่อว่าการเล่นเกมแบบฝูงตั๊กแตนส่งผลกระทบได้มากพอสมควรแก่ธุรกิจเกมออนไลน์ เพราะคนจำนวนไม่น้อยยังเล่นเกมตามกระแส เล่นตามเพื่อน ทุกครั้งที่ฝูงตั๊กแตนบินไปที่เกมไหน ก็จะมีคนอื่นตามไปเล่นด้วย เพราะคิดว่าคนเล่นกันเยอะ เกมน่าจะสนุก พอฝูงตั๊กแตนจากไป ก็จะเกิด Panic คล้ายตลาดหุ้น คนอื่นก็พากันเลิกตาม ทั้งที่รู้สึกว่าเกมมันก็สนุกดี แต่เพื่อนเลิกเล่น ก็เลยเลิกด้วย นอกจากนี้อาจจะส่งผลทำให้ค่ายเกมกลัวจนไม่กล้าลงทุนซื้อเกมดีๆ เข้ามาเปิดในไทยอีกด้วย

เมื่อก่อนผมนั้นเคยคิดว่าถ้าเกมมันสนุก ยังไงก็ประสบความสำเร็จ แต่เอาเข้าจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย หลายปีก่อนเมืองไทยเคยมีเกมแข่งรถออกมาสองเกม หลังจากที่ได้ลองเล่นผมก็คิดว่าเกมที่ด้อยกว่าคงจะเจ๊งแน่นอน แต่กลับกลายเป็นว่าเกมที่สนุกกว่ากลับเจ๊งก่อน ส่วนเกมที่ด้อยกว่ากลับมีคนเล่นมากมาย แถมยังสร้างปรากฏการณ์เป็นประเทศเดียวที่เกมนี้ประสบความสำเร็จด้วย ส่วนในประเทศอื่นๆ เกมนี้เจ๊งหมด ตอนนั้นเรียกได้ว่าเปิดหูเปิดตาผมเลยทีเดียว เป็นหลักฐานสำคัญว่าคนไทยเล่นเกมตามเพื่อน ตามกระแส ถ้าเพื่อนอยู่ เราก็อยู่ ขอแค่ค่ายเกมหาวิธีสร้างคอมมูนิตี้ให้มั่นคงและรักษาเอาไว้ เกมที่แย่ก็ยังประสบความสำเร็จในไทยได้

อยากให้เข้าใจว่าผมไม่ได้ต่อต้านการเล่นเกมแบบนี้ เพราะผมเชื่อว่าทุกคนย่อมมีสิทธิ์ที่จะชอบ มีสิทธิ์ที่จะเบื่อ ชอบก็เล่น เบื่อก็เลิก เป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่ที่ผมเอาประเด็นนี้มาพูดคุยกันก็เพราะรู้สึกเห็นใจค่ายเกม เพราะบางครั้งสิ่งที่พวกเขาทำลงไปก็อาจเป็นเพราะพยายามปรับตัวให้เข้ากับพฤติกรรมการเล่นเกมของลูกค้า ถ้าฝืนจนเกินกำลัง ธุรกิจก็จะได้รับผลกระทบ ในขณะเดียวกันผมก็รู้สึกว่าพฤติกรรมการเล่นเกมแบบนี้มันน่าสนใจ ทำให้ผมได้รู้ว่าแต่ละค่ายเกมมีวิธีรับมือกันอย่างไร

ค่ายเกมบางค่ายเลือกที่จะใช้กลยุทธกั๊กคอนเทนต์ ทยอยปล่อยออกมาทีละนิดเพื่อหล่อเลี้ยงฝูงตั๊กแตนเอาไว้ไม่ให้จากไปไหน บางค่ายก็เลือกที่จะเปิดเกมออกมามากมาย ถ้าตั๊กแตนกินไหวก็มากินกันเลย ขึ้นอยู่กับนโยบายของแต่ละแห่ง ผมที่คอยเฝ้ามองดูอยู่ห่างๆ ก็จะรอดูว่ากลยุทธของแต่ละค่ายนั้นน่าสนใจแค่ไหน จะรับมือกันยังไง ดูไปแล้วแล้วก็เพลินดี สนุกไปอีกแบบ

แน่นอนว่าพฤติกรรมการเล่นเกมแบบนี้จะยังคงมีอยู่ต่อไปแน่นอน แต่ลึกๆ ในใจผมเองก็ยังหวังว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง อยากจะเห็นเกมคุณภาพดีๆ มาเปิดให้บริการในไทยแล้วประสบความสำเร็จ อยากเห็นคนเล่นเกมกันแบบเหนียวแน่นยาวนานอย่างที่เคยเกิดกับแร็กนาร็อก ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหน

พรศักดิ์ เมฆชมภู
*บทความชิ้นนี้เป็นเพียงความเห็นส่วนตัว ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณ*

ทีมงานผู้จัดการเกม ขอเชิญผู้อ่านร่วมเป็นสมาชิกแฟนเพจ ManagerGame เพื่อเพิ่มช่องทางการรับรู้ข่าวสารวงการเกม