เจ้าเมืองขี้ หมา - เพื่อนรวย/อำนาจ

สัปดาห์ก่อนโน้นมีคนทรงเจ้าเข้าผีเข้าทรงบอกว่าอดีตชาติเป็นถึง "เจ้าเมืองขี้" แต่พอมาสัปดาห์นี้ "เจ้าเมืองขี้" กลับมาทำหน้าตาละห้อยสร้อยเศร้าโทรศัพท์มาบอกชาวบ้านเปรียบตัวเองเป็นหมาไปซะอย่างนั้น

ไม่ใช่หมาทำธรรมดานะครับ แต่เป็นหมาเชื่อง และไม่ใช่หมาเชื่องธรรมดาอีกเหมือนกัน หากแต่ยังเป็นหมาที่ยังเชื่องได้กว่านี้อีกถ้าผู้เป็นนายต้องการ

ฟังแล้วอยากจะเรียกพี่ชายเป็นภาษาจีนว่า ไอ้เฮียๆๆ (บังเอิญผมสนิทกับพี่ชายมากจนสามารถเรียกกันโดยใช้สรรพนามที่ระบุไว้บนหลักศิลาจารึกสมัยพ่อขุนรามฯ ว่าไอ้ครับ)

ก็ไม่ใช่หมาตัวนี้หรอกหรือที่เคยทั้งเห่า ทั้งกัดเจ้าของบ้านมาแล้ว

ดูจากการกระทำ ฟังจากคำพูดทั้งในอดีตและปัจจุบันของอดีตเจ้าเมืองขี้ที่ตอนนี้บังอาจยกตัวเองขึ้นไปเปรียบตีตัวเสมอกับสิ่งมีชีวิตสี่ขาที่สุดแสนจะน่ารัก เป็นมิตร ที่สำคัญมากไปด้วยความ "ซื่อสัตย์" นี้แล้ว ต้องบอกว่าน่าสมเพชและเวทนาเป็นที่สุด

เพราะแทนที่เจ้าตัวจะได้ใช้ช่วงวันเวลาที่ผ่านๆ มาคิดทบทวนถึงสิ่งที่กระทำในอดีตว่าตนเองทำอะไร "ผิด" ถึงต้องมีชะตากรรมเช่นนี้ แต่กลับกลายเป็นว่านับวันคนๆ นี้ยิ่งเข้าใจว่าการกระทำหรือแม้แต่คำพูดของตนเองในทุกๆ เรื่อง "ถูก" คนอื่นต่างหากที่ "ผิด"

ประมาณว่าทุกๆ เรื่อง ทุกๆ ปัญหา "กรู" เท่านั้นที่แก้ปัญหาได้ ทั้งๆ ที่ทุกๆ เรื่อง ทุกๆ ปัญหามันเกิดขึ้นมาก็เพราะ "มรึง" ทั้งนั้น

ซึ่งถ้าเงื่อนไขเป็นเช่นนี้ แน่นอนครับว่าสิ่งที่เรียกว่าสำนึกย่อมไม่เกิด จะมีก็แต่ความอาฆาตร้าย

เอาเถอะครับ ประเดี๋ยวก็จะมาหาว่าเขียนเชียร์สีเหลืองด่าสีแดงให้เกิดการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย เอาเป็นว่าด้วยความจริงใจจากใจจริงของผมเลยนะครับ ใครจะชื่นชม ใครจะยกย่องใครก็ว่ากันไปตามศรัทธาเถิด เพียงแต่ขอร้องว่าช่วยหาเหตุและผลที่มันเข้าท่าหน่อยมาอธิบายสิ่งที่ตนเองคิดและกระทำออกไป

ไม่ใช่หลับหูหลับตาสนับสนุนโดยปราศจากข่าวสาร-ข้อมูล และไร้ซึ่งวิจารณญาณ ไม่ฟังใคร หรือข้อเสนอใดๆ เอาเสียเลย

สำหรับผม เหตุผลอย่างเดียวเลยที่ไม่เอาคนๆ นี้ ก็เพราะผมไม่ชอบอยู่ใกล้ๆ (เจ้า)ขี้ หมาครับ
...
พูดถึงความแตกต่างทางด้านความคิด มีอยู่เรื่องฟอร์เวิร์ดเมล์ที่ชวนหัวเราะอยู่เรื่องหนึ่งครับ เชื่อว่าหลายคนคงจะเคยอ่านผ่านตากันมาบ้างแล้วเพราะรู้สึกว่าจะเป็นเรื่องเก่าพอสมควร

เรื่องชื่อว่า เพื่อนรวย

(ฉาก : ห้องรับแขกโซฟาหนังแท้เครื่องเรือนเป็นประกายแสบตา)
(ตัวละคร : ป๋ม กับเพื่อนเศรษฐี)

เพื่อน : นายจะดื่มอะไร น้ำผลไม้ โซดา ชา โกโก้ ช็อคโกแลตหรือกาแฟ?
ป๋ม : ขอชาแล้วกัน

เพื่อน : เอาซีลอน หรือชาสมุนไพร หรือเอาบุช >ผสมน้ำผึ้งดีมั้ยหรือเอาชาเย็น หรือชาเขียว
ป๋ม : เอาซีลอน

เพื่อน : เอาแบบไหนเหรอ ใส่นมหรือไม่ใส่
ป๋ม : ใส่นมด้วยแล้วกัน

เพื่อน : เอานมแพะ นมอูฐ หรือนมวัว
ป๋ม : นมวัวดีกว่า

เพื่อน : เอานมจากวัวฟรีซแลนด์หรือวัวแอฟริกาเน่?
ป๋ม : เอ่อ... ไม่ต้องใส่นมก็ได้

เพื่อน : อยากได้หวานแบบไหนล่ะ ใส่น้ำตาลหรือว่าน้ำผึ้ง?
ป๋ม : น้ำตาลดีกว่า

เพื่อน : น้ำตาลบีทหรือน้ำตาลอ้อย?
ป๋ม : น้ำตาลอ้อย

เพื่อน : เอาแบบขาว หรือแดง หรือว่าเหลือง?
ป๋ม : ... นายลืมเรื่องชานี่ซะเถอะ ขอน้ำสักแก้วก็พอว่ะ

เพื่อน : จะเอาน้ำแร่หรือน้ำกลั่น?
ป๋ม : น้ำแร่

เพื่อน : เอาแต่งรสด้วยมั้ย? หรือว่าไม่?
ป๋ม : หิวน้ำจะตายอยู่แล้วว้อย !!!

เพื่อน : ไรว้า ก็แค่ถาม

เพื่อน : แล้วจะใส่แก้วทรงไหนดีล่ะ แก้วใส ขุ่น / ทรงยุโรปทรงไทย หรือ ทรงแขกดี
ป๋ม : เอ่อ...ที่มันใส่น้ำแล้วไม่รั่วก็ได้นะจะดีมากถ้ามีน้ำแข็งด้วย

เพื่อน : อ่า เอาน้ำแข็งแบบไหนดี ทุบละเอียดหรือก้อนกลม(ยูนิค)
ป๋ม : กลมๆละกัน

เพื่อน : เอาแบบใหญ่ๆ หรือ เล็กๆดีล่ะ
ป๋ม : เอาว่าใส่น้ำแล้วมันเย็นอ่ะ

เพื่อน : จานรองแก้วล่ะ เอาเป็นไม้ หรือ สแตนเลสดี
ป๋ม : สแตนเลสเนอะ

เพื่อน : กลมๆ หรือ สี่เหลี่ยม
ป๋ม : เดี๋ยวกูไปแดกน้ำที่บ้าน เดี๋ยวมา (อยากจะชกซัก 1ที)

เพื่อน :............ผิดอารายอ่า........

เพื่อน : จะไปยังไง เอาเบนซ์หรือเปอโยต์ไปดี งิงิ..
ป๋ม : เดี๋ยวนั่งรถเมล์ไปก็ได้

เพื่อน : ไปรถ ปอ.ธรรมดา หรือ รถ ปอ. NGV ล่ะ
ป๋ม : งั้นกูเดินไปดีฝ่า

เป็นไงครับ อ่านแล้วแว้บแรกรู้สึกว่าเพื่อนคนรวยนั้นเป็นผู้ร้ายใช่มั้ยครับ ทั้งอวดรวย ทั้งยียวน กวนประสาท

แต่ถ้าหากเรามาคิดในมุมกลับกันล่ะว่า จริงๆ แล้วเพื่อนคนรวยอาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย มิหนำซ้ำไอ้ที่ซักไซร้จนกลายเป็นคนเรื่องมากนั้นก็เพียงเพราะต้องการที่จะนำเสนอสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อให้เพื่อนของตนเองรู้สึกพึงพอใจมากที่สุดนั่นเอง

ใครมีเพื่อนนิสัยประมาณนี้ก็ลองเก็บเอาไปคิดดูก็แล้วกันครับ