ใจลวง ตอนที่ 10
ต่อมา รวิปรียานั่งคุยปรึกษากับแจนอยู่ในร้านกาแฟ
"จากที่เธอเล่ามาก็หมายความว่า ตอนนี้เป้าหมายใหม่ของเพชรพริ้งก็คือคุณเทวา"
"ใช่ เขาน่าจะเจอกันตอนที่พริ้งตามคุณพ่อไปบริษัทนั้น"
"นี่เรื่องมันชักจะชุลมุนวุ่นวายไปกันใหญ่แล้วนะรวิ ฉันหวังว่าถ้านิมมานกับเพชรพริ้งต้องหย่ากันจริง ๆเธอคงไม่กลับไปหานิมมานล่ะ"
"ไม่มีทาง เอาเข้าจริงๆนะแจน ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรกับนิมมานอีกแล้ว" รวิปรียายอมรับกับเพื่อน
"แต่กำลังรู้สึกกับคนอื่นแทน" แจนดักคอ
"บ้าน่า.. ฉันกับเขาไม่มีอะไรกันซะหน่อย ผู้ชายเจ้าชู้ปากว่ามือถึงแบบนั้นน่ะ ไว้ใจไม่ได้หรอก"
"นี่ คุณเพื่อนคะ ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะว่าใคร เบรกตัวเรื่องคุณเทวาซะดังเอี๊ยดเลยนะ สรุปแล้วไม่มีอะไรจรึงรึป่าวเนี่ย"
รวิปรียาอึ้งไป เขินๆที่ถูกจับไต๋ได้
เทวาเดินไปเดินมาอยู่ในห้องทำงานภายใน บ.BR Constuction นั่งไม่ติดที่เพราะกำลังครุ่นคิดถึงแผนต่อไปที่จะได้ใกล้ชิดกับรวิปรียามากขึ้น
เทวาพูดในใจ "เราต้องหาวิธีที่จะใกล้ชิดกับรวิปรียาให้มากกว่านี้ เพื่อทุกอย่างจะได้เป็นไปตามแผนที่วางไว้"
สักพักเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เมฆาเปิดประตูเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร
"ผมเอาเอกสารมาให้คุณเทวาเซ็นต์ครับ"
เทวากลับมานั่งที่โต๊ะ เพื่อเซ็นต์เอกสารที่เมฆาเปิดกางเตรียมไว้
"อาทิตย์หน้าก็วันเกิดคุณเทวาแล้วนะครับ จะจัดงานที่ไหนดีผมจะเตรียมจัดการให้"
เทวานึกบางอย่างได้ขึ้นมาจากคำพูดของเมฆา มีแผนการบางอย่างแล้ว
วันต่อมา เทวาเดินตรงเข้ามาตามทางในบริษัทสยามเอ็นจิเนียริ่ง สร้างความแตกตื่นให้กับบรรดาสาวๆในออฟฟิศที่ผู้บริหารสุดหล่อจากบริรักษ์มาเยือนถึงที่ บรรดาพนักงานของสยามเอ็นจิเนียริ่งที่บ้างก็นั่งทำงานอยู่ บ้างก็ยืนคุยกันพากันมองเทวาตาโต บางกลุ่มหันไปซุบซิบกันเมื่อเทวาเดินผ่านไปแล้ว
"โอว หล่อ... ออร่ากระจาย หล่ออะไรเบอร์นี้"
"นี่แหละ ประธานกรรมการคนใหม่ของบริรักษ์ เก่ง รูปหล่อ พ่อรวย โสด ครบสูตรเป๊ะ สงสัยจะมาหาหาคุณรวิหรือไม่ก็คุณวิษณุ"
"แอร๊ย... ฉันขอเอางานเข้าไปเสนอคุณรวิตอนนี้เลยได้ไหม"
"แหม..เรื่องงานตั้งใจแบบนี้ไหมยะหล่อน"
เลขานุการของรวิปรียาหน้าตื่นเข้ามาในห้องทำงาน
"คุณรวิคะ"
รวิปรียาที่นั่งทำงานอยู่ เงยหน้าขึ้นมามอง
"เป็นอะไร ทำไมหน้าตาตื่นขนาดนั้น"
"มี..มีคนมาขอพบค่ะ"
เพียงแค่ขาดคำ เทวาก็ปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลังเลขาฯ
"คุณเทวา?"
เลขาฯ รีบเลี่ยงออกไป เปิดทางให้เทวาก้าวเข้ามาในห้อง
"ทำไมมาถึงที่นี่ล่ะคะ มีอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ได้มีธุระอะไรเป็นพิเศษครับ" เขาเข้ามาถึงโต๊ะ ประจันหน้ากับรวิปรียา "แค่คิดถึง อยากมาเจอหน้า"
รวิปรียาเขินพูดไม่ถูก
เทวาเข้ามายืนที่หน้าโต๊ะตรงข้ามรวิปรียา "ที่จริง ผมจะมาชวนคุณไปงานเลี้ยงวันเกิดของผม"
"งานเลี้ยงวันเกิดคุณ แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ"
"เพราะผมอยากให้ของขวัญตัวเอง แล้วคุณก็เป็นของขวัญอย่างเดียวที่ผมอยากได้ในปีนี้ ไปนะครับ"
รวิปรียาอึ้งๆ ว่า เทวาพูดจริงหรือเล่น !
ขณะเดียวกัน เพชรพริ้งเพิ่งมาถึงโต๊ะทำงาน เลขาฯ ของรวิปรียาเพิ่งกลับออกมาจากห้องทำงานรวิปรียา คุยกับเพื่อนๆ พลางหัวเราะคิกคัก
"ตกลงเขามาหาคุณรวิเหรอคะพี่" พนักงานถามเลขาฯ
"ใช่ ไม่รู้ว่าธุระเรื่องงานหรือส่วนตัว"
"ดูไปดูมาคุณเทวานี่ก็เหมาะกับคุณรวิของเราเหมือนกันนะ"
"พูดเลยว่ากิ่งทองใบหยกชัดๆ นี่ถ้าสองคนนี้เขาแต่งงานกัน บริษัทเราก็คงจะรวมกับบริรักษ์ไปด้วย"
เพชรพริ้งฟังอยู่นานแล้วทนไม่ได้
เพชรพริ้งแหว ตะคอกใส่
"มัวแต่พูดอะไรกันไร้สาระ งานการน่ะรู้จักทำกันบ้างสิ"
เพชรพริ้งปรี๊ดใส่ไว้แล้วเดินแหวกกลุ่มเบียดไหล่เลขาฯไปทางห้องรวิปรียา สาวๆพนักงานพากันเบะปากใส่
พนักงาน1เลียนแบบเพชรพริ้ง
"งานการน่ะรู้จักทำกันบ้างสิ แหม..พูดอะไรไม่รู้จักดูตัวเองเล๊ย"
"สองคนนี้เขาเป็นญาติกันได้ยังไง ทั้งนิสัย มารยาทนี่ต่างกันคนละขั้วเล๊ย"
เทวากำลังยืนโน้มตัวเข้ามาหารวิปรียาที่นั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ ยังไม่รู้จะให้คำตอบยังไง
"อย่าอ้างว่าคุณติดงาน เพราะงานผมจัดวันเสาร์ อย่าบอกว่าคุณไปไม่ได้ เพราะคำปฏิเสธของคุณจะทำให้ผมเสียใจ ปีนี้ผมอยากให้วันเกิดของผมเป็นวันที่พิเศษที่สุด ไปนะครับ"
ทั้งคู่มองตากัน
รวิปรียาใจอ่อน "ถ้าจะไป ฉันขอชวนแจนไปด้วยนะคะ"
"ก็ดีครับ คุณจะได้มีเพื่อน"
เทวาโน้มตัวข้ามโต๊ะมาหารวิปรียาใกล้เข้าไปอีกแบบกรุ้มกริ่ม แล้วกระซิบบางอย่างที่ข้างหู
"ผมอยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆจัง"
ทั้งคู่มองตากัน ใบหน้าเทวาอยู่ใกล้รวิปรียามาก
ทันใด..เพชรพริ้งก็เปิดประตูผัวะเข้ามาในห้องพอดี เทวากับรวิปรียาผละออกจากกัน
"คุณเทวามาหาพริ้งหรือคะ"
เทวาไม่ตอบแต่ตัดบท
"สวัสดีครับคุณพริ้ง ผมเสร็จธุระแล้ว กำลังจะกลับพอดี ขอตัวก่อนนะครับ"
เทวาเดินผ่านออกจากห้องไป พอเทวาออกไปแล้ว เพชรพริ้งก็หันขวับมาหารวิปรียา
“คุณเทวาเขาคุยอะไรกับเธอ”
รวิปรียาเย้ยๆ
“ ก็ไม่มีอะไรมาก ฉันแค่มีนัดกับเขาอาทิตย์หน้า ถ้าเธอไม่มีธุระอะไรก็ออกไปจากห้องทำงานฉันได้แล้ว”
เพชรพริ้งยังยืนกำมือแน่น รวิปรียาต้องออกปากไล่ซ้ำ
“เชิญ!”
เพชรพริ้งเดินกระทืบเท้าออกไป รวิปรียาเบะปากใส่อย่างเยาะๆ
มุมหนึ่งใน บ.สยามเอ็นจิเนียริ่ง
เพชรพริ้งกำลังพูดสายโทรศัพท์กับเมฆา
“คุณเมฆาคะ พริ้งอยากทราบว่าอาทิตย์หน้าเนี่ย ตารางงานคุณเทวาเป็นยังไงบ้าง”
มุมหนึ่งใน บ.BR Constuction เมฆาคุยสายกับเพชรพริ้ง
“คุณเทวามีประชุมงานเกือบทุกวันครับ คุณพริ้งมีอะไรหรือเปล่า”
“อ๋อ..พอดีคุณลุงวิษณุให้ถามดูน่ะค่ะ เผื่อว่าคุณลุงจะเข้าไปคุยงานด้วย”
"อาทิตย์หน้าตารางค่อนข้างแน่นแล้วครับ บางวันก็มีนัดไปกินข้าวกับพวกลูกค้า พบปะผู้ถือหุ้น และพวกสมาคมผู้ประกอบการ"
"ดูแล้วก็มีแต่เรื่องงาน คุณเทวาจะมีเวลาไปนัดใครเป็นพิเศษเหรอคะแบบนี้""นัดพิเศษไม่มีหรอกครับ จะมีก็แต่งานวันเกิดของคุณเทวา วันเสาร์"
เพชรพริ้งดวงตาลุกวาว
"งานวันเกิด? แหม..งานสำคัญของหุ้นส่วนคนสำคัญของคุณลุงทั้งที คุณเมฆาไม่คิดจะบอกพริ้งสักคำเลยหรือคะ"
"คือผมไม่คิดว่า..."
"ยังไงพริ้งก็ควรจะไปร่วมงานสักหน่อยเพื่อจะได้เอาของขวัญจากคุณลุงไปเซอร์ไพร์สคุณเทวาด้วยไงคะ" เธอทำเสียงอ้อน "ที่สำคัญเราสองคนจะได้เจอกันไงคะ แล้วงานวันเกิดนี่จัดที่ไหนหรือคะ"
เมฆาตกหลุมพราง เพชรพริ้งยิ้มหัวใจพองโต
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ด้านหน้าของร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง
เมฆาเพิ่งกดวางสายโทรศัพท์ เขาเดินผ่านผู้คนที่มางาน ผ่านป้ายตัวอักษรที่ตกแต่ง เขียนว่า Happy Birthday Dheva เทวายืนอยู่ที่มุมหนึ่ง
"คุณเทวาครับ เมื่อกี๊คุณรินเพิ่งโทรมาบอกว่าจะมาถึงค่ำหน่อย เธอติดนัดอยู่ที่อื่นครับ"
เทวาพยักหน้ารับรู้
"แล้วนี่คุณรวิปรียาจะมาจริงหรือครับ"
"ฉันมั่นใจว่าเขาต้องมา"
บริเวณหน้าประตูเข้าร้าน รวิปรียามาถึงพร้อมกับแจน ในมือแจนหิ้วกล่องขนมเค้กมาด้วย ทั้งคู่หยุดคุยกัน
"ระหว่างเธอกับคุณเทวานี่ยังไงกันแน่ ไปถึงขั้นไหนแล้ว"
"ก็ไม่มีอะไรนี่"
"ไม่มีอะไร? ขนาดเขาชวนเธอด้วยตัวเองให้มางานวันเกิด แล้วเธอก็ตกลงใจมายืนอยู่ตรงนี้แล้ว เนี่ยนะ ไม่มีอะไร"
"ฉันแค่อยากจะยั่วโมโหคนบางคนน่ะ"
"เพชรพริ้งล่ะสิ"
"ตอนนี้เพชรพริ้งกำลังเบนเข็มมาที่คุณเทวา"
"เธอก็เลยจะใช้คุณเทวาเป็นเครื่องมือทำให้เพชรพริ้งอกแตกตาย"
รวิปรียาไม่ได้ตอบ แต่การนิ่งก็คือยอมรับกลายๆ
"รวิ นี่รู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอกำลังเล่นกับไฟนะ ผู้ชายอย่างคุณเทวาไม่ใช่คนที่จะยอมให้ผู้หญิงคนไหนจูงจมูกได้ง่ายๆ ไม่งั้นเขาคงถูกจับไปนานแล้ว ไม่อยู่เป็นพ่อหม้ายลูกติดอยู่แบบนี้หรอก"
"อย่าเพิ่งประเมินเพื่อนเธอต่ำเกินไปสิแจน"
"ถึงฉันจะเชื่อว่าคุณเทวาเป็นคนดี แต่เขาก็คงไม่ชอบถ้ารู้ว่าเธอกำลังหลอกใช้เขา"
รวิปรียาตัดบท "เข้าไปข้างในเถอะ ฉันไม่อยากให้เจ้าภาพรอนาน"
รวิปรียาเดินเข้าไปในร้านทันที แจนส่ายหัวระอาในความรั้นและเชื่อมั่นในตัวเองของเพื่อน
พอเทวาเห็นรวิปรียากับแจนก็เข้ามาต้อนรับ
"สวัสดีครับคุณรวิ คุณแจน"
"สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณเทวา แจนเอาเค้กที่ร้านมาฝากค่ะ นี่ทำเองเป็นพิเศษเพื่อวันเกิดคุณเทวาโดยเฉพาะเลยนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
"สุขสันต์วันเกิดค่ะ"
รวิปรียากับเทวามองหน้ากัน แจนรู้สึกว่าเป็นส่วนเกิน
"เอ่อ...เดี๋ยวแจนไปหาอะไรดื่มทางโน้นดีกว่านะคะ"
แจนแยกไป ตรงไปคุยกับเมฆาซึ่งยืนอยู่ห่างออกไป เปิดโอกาสให้รวิปรียากับเทวาคุยกัน
"ฉันไม่มีของขวัญมาให้นะคะ เพราะวันนั้นคุณบอกเองว่าการที่ฉันมาก็ถือว่าเป็นของขวัญแล้ว"
"ครับ เป็นของขวัญชิ้นสำคัญที่สุดของงานคืนนี้เลยทีเดียว"
คำพูดเทวาทำเอารวิปรียาเขิน ปากก็บอกเพื่อนไปว่าเป็นเกมส์ แต่ลึกๆให้เขาไปหมดทั้งใจแล้ว
เทวากับรวิปรียายืนถือแก้วเครื่องดื่มจิบคุยกันอยู่มุมหนึ่ง ท่าทีของทั้งคู่เหมือนกำลังต่างหว่านเสน่ห์ใส่กัน แต่ก็ลองเชิง รอดูท่าทีกันไปด้วย เทวามองรวิปรียาไม่วางตา
"มองอะไรคะ"
"ผมกำลังสงสัยว่าอะไรดลใจให้คุณมางานคืนนี้"
"ก็เพราะคุณชวนฉันมาไงคะ"
"แล้วอะไรที่ทำให้คุณทำตัวน่ารักกับผมขึ้นมา"
"คนเราก็ควรเปิดโอกาสให้ตัวเองบ้างไม่ใช่หรือคะ ตอนนี้ฉันตัดใจเรื่องนิมมานได้แล้ว อีกอย่างบริษัทของเราสองคนก็ทำงานร่วมกัน ดีต่อกันไว้ก็คงจะดีกว่า"
"หรือเป็นเพราะว่าแฟนเก่าคุณหมดความท้าทายไปแล้ว"
รวิปรียาพูดทีเล่นทีจริง "ก็อาจจะใช่"
คำพูดของเพชรพริ้งผุดขึ้นมาในความทรงจำของเทวา
"รวิเขาเป็นพวกชอบเอาชนะ โดยเฉพาะแย่งผู้ชายสักคน ไปจากคนรักของเขาได้ นั่นเป็นชัยชนะที่รวิชอบมาก"
"คุณคงเป็นผู้หญิงที่ชอบความท้าทาย"
เพชรพริ้งเพิ่งจะมาถึงงาน หยุดมองหาเทวาอยู่
"แล้วผิดตรงไหนคะ" สายตาเธอเห็นเพชรพริ้งมาพอดี "ของอะไรที่ได้มาง่ายๆมันไม่มีค่าหรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นของที่มีคนมาคอยแย่งชิงด้วยเนี่ยมันสนุกกว่ากันเยอะ" แล้วเธอแกล้งเอามือไปจับแขนเทวาอย่างจงใจให้เพชรพริ้งเห็น
แจนมองเพื่อนอยู่ห่างๆ บ่นกับตัวเอง
"งานนี้ไม่รู้ใครจะเป็นแมงเม่า ใครจะเป็นไฟกันแน่ ยัยรวิเอ๊ย"
เพชรพริ้งรีบพุ่งเข้ามายืนแทรกกลางระหว่างเทวากับรวิปรียาทันที
"คุณเทวา... ขอบคุณนะคะ ที่ให้เมฆาชวนพริ้งมางานด้วย"
เทวางงๆ แต่ก็ทำเออออไปด้วย
"เมฆาเขาโทรไปบอกพริ้งแบบนั้นน่ะค่ะ"
เธอเอากล่องของขวัญเล็กๆออกมาจากกระเป๋าถือส่งให้เทวาเป็น "Cufflinks"(คัฟลิงค์ /กระดุมข้อมือ) "นี่ค่ะของขวัญวันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ"
ขณะเทวารับของขวัญ เพชรพริ้งถือโอกาสยืดตัวไปหอมแก้มเทวาต่อหน้ารวิปรียา
รวิปรียาเบือนหน้าหนีเซ็งๆ รู้ว่าเพชรพริ้งเริ่มประกาศแนวรบแล้ว เทวาปรายตามองรวิปรียาแล้วคิดจะใช้เพชรพริ้งเป็นเครื่องมือให้รวิปรียาหึง
"คุณพริ้งมาก็ดีเหมือนกัน งานของผมคงจะสนุกขึ้นอีกเยอะเลย"
เพชรพริ้งกับรวิปรียาไม่มีใครยอมใคร
เทวา เพชรพริ้ง รวิปรียา เมฆา แจน และเพื่อนเทวาคนอื่นๆ นั่งกันอยู่ที่โต๊ะอาหารตัวใหญ่
ทุกคนยกแก้วขึ้นมาชนกัน
"แก้วนี้ดื่มเพื่อฉลองให้กับคุณเทวา ขอให้คุณเทวามีความสุขมากๆ นะครับ คิดอะไรไว้ก็ขอให้สมปรารถนาทุกประการ"
"เป็นคำอวยพรที่ฉันอยากได้ยินมากเมฆา"
ทุกคนดื่มเครื่องดื่ม แต่เทวาทำเพียงแค่จิบเบาๆ แล้วเหลือบมองรวิปรียาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขา เธอดื่มไปเพียงเล็กน้อย
"ดื่มอีกสิครับคุณรวิ หมดแก้ว"
รวิปรียาจึงยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมด เทวามองอย่างพอใจแล้วเติมไวน์ใส่แก้วให้รวิปรียาอีก
เพชรพริ้งมองเทวาที่แทบไม่สนใจเธอเลย ส่งสายตาชิงชังไปยังรวิปรียา
เมฆาคอยลอบมอง แต่เพชรพริ้งซึ่งไม่ได้สนใจเขาเลย
แจนเห็นว่ารวิปรียาดื่มมากกว่าปกติ จนต้องกระซิบเตือน
"เธอดื่มไปเยอะแล้วนะรวิ"
"ฉันรู้ตัวเองน่า ไม่เมาหรอก"
เพชรพริ้งโกรธที่เทวาดูจะพุ่งความสนใจไปที่รวิปรียา กระดกเครื่องดื่มหมดแก้วแล้วลุกขึ้น
"ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ"
เมฆากำลังสั่งพนักงานของร้านอาหารอยู่ที่มุมหนึ่งใกล้ห้องน้ำ
"เสิร์ฟอาหารหมดแล้ว เดี๋ยวสักพักก็เอาเค้กออกมาได้เลยนะ"
"ครับ"
พนักงานเดินกลับเข้าหลังร้านไป
เพชรพริ้งเดินออกมาจากห้องน้ำ มีท่าทีเซเล็กน้อย เมฆาเห็นเพชรพริ้งดูกึ่มๆ จึงเข้ามาหาด้วยความห่วงใย
"เมาหรือยังครับคุณพริ้ง"
"ไม่"
เพชรพริ้งเดินไปอีกแล้วเซ เมฆามาจับแขนไว้
"ให้ผมไปส่งบ้านไหมครับ"
แต่เพชรพริ้งไม่สนใจเท่าไหร่ สะบัดมืออก สายตาคอยมองไปแต่ทางเทวาที่โต๊ะอาหาร รวิปรียา แม้จะเมาหน่อยๆแต่เก็บอาการได้ดีอยู่ เดินเข้ามายั่วโมโหเพชรพริ้งเรื่องเทวาอีก
"เป็นไงพริ้ง ท่าทางเธอสนุกดีนี่"
"นังรวิ ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับคุณเทวา"
"อะไรของเธอกันแน่ เมื่อก่อนก็ห้ามไม่ให้ฉันยุ่งกับนิมมาน พอมาวันนี้ก็ไม่ให้ฉันยุ่งกับคุณเทวาอีก นี่เธอคิดว่าผู้ชายทั้งโลกต้องเป็นของเธอคนเดียวหรือไง"
"แล้วแกล่ะ แอบไปกกกับนิมมานอยู่ดีๆ มาวันนี้กลับมาทำตัวแพศยาให้ท่าคุณเทวา"
"ฉันก็มีสิทธิ์นี่ เพราะฉันยังโสด จะทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด ส่วนผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น
เมียของคนอื่นแล้ว แต่กลับมาทำตัวเป็นหลุมดำจ้องจะสูบผู้ชายทุกคนที่เจอ นั่นแหล่ะที่เรียกว่า น่าสะอิดสะเอียน"
เพชรพริ้งตบรวิปรียาทันทีจนหน้าหัน เมฆาที่อยู่ใกล้ๆ รีบเข้ามา
เมฆาพยายามจะห้าม แต่ไม่กล้าถูกตัวทั้งคู่ "คุณพริ้ง!"
แล้วเธอก็มองเห็นเด็กเสิร์ฟกำลังถือเค้กผ่านมา จึงแย่งเค้กจากมือเด็กเสิร์ฟมาถือไว้จะเอาไปโปะใส่หน้ารวิปรียา
"วันนี้แกไม่รอดแน่"
รวิปรียาหันกลับมาจับข้อมือรั้งเพชรพริ้งไว้ได้ทัน
"ฉันจะทำให้แกเจ็บทั้งตัวทั้งใจ เสนอหน้ามางานวันเกิดงั้นเหรอ นี่ไงเค้กวันเกิดกินซะให้สมอยากสิ"
"ใครกันแน่ที่เสนอหน้า คุณเทวาเขามาชวนฉันถึงที่ แต่เธอ..มาโดยไม่ได้รับเชิญ"
"นังรวิ" เพชรพริ้งดันมือจะเอาเค้กไปป้ายหน้ารวิปรียา แต่รวิก็ดันกลับ
ทั้งคู่ยื้อผลักมือกันไปมา แต่รวิปรียาแรงดีกว่า ผลักเพชรพริ้งให้เซถอยหลังไป
"อ๊าย"
เพชรพริ้งเสียหลักล้มลงพร้อมกับใบหน้าทิ่มลงไปในเค้กที่ถืออยู่ซะเอง
เพชรพริ้งเงยหน้าขึ้นมาพร้อมหน้าเละเปื้อนครีม กรี๊ดลั่นเพราะเสียหน้าและอับอาย
"แอร๊ย"
เทวาเข้ามาห้ามทัพในตอนนั้น
"นี่มันอะไรกัน เมฆา รีบพาคุณพริ้งออกไปก่อน"
เมฆาพาตัวเพชรพริ้งที่กำลังร้องคร่ำครวญออกไป เทวาหันมามองรวิปรียา
"นี่คุณหนักมือเกินไปหรือเปล่ารวิปรียา"
"ฉันไม่ได้เริ่มก่อน ทุกคนก็เห็น ขอโทษนะคะที่ทำงานกร่อย ฉันขอตัวกลับก่อน"
รวิปรียาเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร แจนยืนรออยู่แล้ว
"เด็ดมากเพื่อน มันต้องอย่างนี้สิ เห็นหน้ายัยพริ้งเมื่อกี๊มั้ย โอ๊ยฉันละสะใจจริงๆ"
รวิปรียายิ้มสะใจแล้วดื่มเครื่องดื่มพรวดหมดแก้วเป็นการฉลองชัยชนะ จนแจนต้องคว้าแก้วไปเพราะกลัวว่าเพื่อนจะเมา
"เฮ้ยๆๆ พอแล้ว เดี๋ยวก็เมากันพอดี"
รวิปรียากับแจนออกจากร้านอาหารมา ตั้งใจจะกลับ
"เธอดื่มไปเยอะเหมือนกันนะรวิ อย่าขับรถเลย เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านเอง"
"อือ"
"แต่เธอนี่ก็เก่งนะ ดื่มไปเยอะขนาดนั้นก็ยังไม่เมา"
"ใครบอกว่าไม่เมา"
แล้วเธอก็เดินเซทันทีจนเกือบจะล้ม เทวาซึ่งตามมาข้างหลังเข้ามาประคองได้ทัน
"เมาหรือครับ"
รวิปรียารีบผละตัวออกจากเทวา "เปล่าค่ะ ไม่ได้เมา"
"ไม่ได้เมาแล้วจะเซขนาดนี้ได้ยังไง รวิเขาเมาจริงๆค่ะคุณเทวา แต่ทำแอ๊บเชิดๆไปอย่างนั้นแหละ"
"งั้นผมไปส่งคุณรวิที่บ้านเอง"
"จะดีหรือคะ แจนไปส่งเองก็ได้ค่ะ"
"แต่นี่เป็นงานวันเกิดผม ผมควรจะเป็นคนรับผิดชอบ แล้วอีกอย่าง คุณแจนก็ต้องรีบไปเปิดร้านแต่เช้าด้วย"
"ก็จริงของคุณค่ะ งั้นฝากด้วยนะคะ"
เทวาประคองแขนรวิปรียาไป รวิปรียายังหันมาหาแจน
"แจน เธอต้องไปส่งฉันสิ"
"เธอไปกับคุณเทวาเถอะ มีอะไรก็โทร.มาแล้วกัน"
แจนไว้ใจปล่อยให้รวิปรียาไปกับเทวาแล้วพึมพำกับตัวเอง
"ปล่อยไปกับคุณเทวาก็คงไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกมั้ง เป็นหุ้นส่วนกัน"
เทวาขับรถมาตามถนนในยามค่ำคืน โดยมีรวิปรียานั่งอยู่ข้างๆ
"นี่คุณเมาจริงๆหรือแกล้งเมากันแน่"
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เมา ไวน์แค่นั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
"ไม่เมา แต่คุณก็ไปหาเรื่องตบตีกับคุณพริ้งเขาเนี่ยนะ"
"ฉันไม่ได้หาเรื่อง ฉันไม่ใช่คนเริ่มก่อน"
"ทำไมครับ คุณหึงผมเหรอ"
"แล้วถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ"
"ผมก็คงตีความต่อไปว่าคุณชอบผม"
"แล้วคุณล่ะ ชอบฉันหรือเปล่า"
เทวาอึ้งไปสักพัก ไม่คิดว่ารวิปรียาจะถามตรงๆ
เทวาตอบโดยยังคงมองถนนอยู่ "คุณอยากฟังคำตอบจริงๆใช่ไหม"
รวิปรียาไม่ได้ตอบ เทวาตัดสินใจว่าจะพูดตรงๆกันสักที
เทวาไม่ได้มองรวิปรียาเลย
"ก็ดี..เราจะได้คุยกันให้เคลียร์ไปเลย ใช่ ผมเคยชอบคุณ แต่ผมกำลังคิดว่าคุณเป็นคนที่ทำร้ายจิตใจน้องสาวผม ดาวิกา.. พศิน.. คุณรู้จักสองคนนี้หรือเปล่า"
เงียบ..ไม่มีเสียงตอบจากรวิปรียา เงียบจนเทวาแปลกใจต้องหันไปมองที่เบาะข้างๆ พบว่ารวิปรียาหลับสนิทไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ยินที่เขาพูดด้วยซ้ำ
เทวาถอนหายใจเซ็ง และแล้วสายตาเทวาที่มองรวิปรียาก็เปลี่ยนไป เหมือนนึกแผนร้ายอะไรไม่ดีสักอย่าง
ฝ่ายเพชรพริ้งในสภาพค่อนข้างยับเยินกลับเข้ามาถึงบ้าน ผมเปียกจากการล้างครีมเค้กออก คราบครีมยังติดอยู่บางแห่ง
นิมมานนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว พอเห็นสภาพเพชรพริ้งก็อดแปลกใจไม่ได้
"ไปคลุกถังขยะมาหรือไง สภาพถึงเป็นแบบนี้"
เพชรพริ้งตะคอกใส่ "ก็ฝีมือนังรวิของคุณไงล่ะ"
นิมมานยิ้มเยาะ "งั้นก็สมควรแล้ว"
"หัวเราะเยาะไปเถอะ รอจนถึงตอนที่นังรวิมันเขี่ยคุณทิ้งก่อนเถอะ แล้วคุณจะหัวเราะไม่ออก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะตอนนี้นังรวิชู้รักของคุณมันกำลังทำตัวร่านหว่านใส่คุณเทวา ถ้ามันงาบคุณเทวาไปได้สำเร็จเมื่อไหร่ คุณก็จะไม่ต่างกับหมาหัวเน่าที่ไม่มีใครเอา"
เพชรพริ้งเดินตุปัดตุเป๋ขึ้นห้องไป นิมมานชักหวั่นใจกับสิ่งที่เพชรพริ้งพูด
เทวาเปิดประตูห้องในคอนโดฯของเขาเข้ามา เขาประคองรวิปรียาเข้ามาด้วยกัน เสียงโทรศัพท์รวิดังมาจากในกระเป๋าของรวิปรียา เทวาลังเลว่าจะทำยังไง
นิมมานกำลังโทรหารวิปรียา เดินไปเดินมากระสับกระส่ายอยู่ไม่สุขขณะรอรวิปรียารับสาย
"รับสายสิ รวิ"
แต่ไม่มีการตอบรับ นิมมานโกรธกดวางสายเขวี้ยงโทรศัพท์ลงกับโซฟา
ขณะที่เทวากำลังจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า เสียงโทรศัพท์ก็หยุดไป รวิปรียาพอจะมีสติกลับเข้ามาบ้างแล้ว เธอเพ่งมองไปรอบๆห้อง
"ที่นี่ที่ไหน"
"คุณเมามาก ผมไม่อยากเอาคุณไปส่งบ้านในสภาพนี้"
"ไม่ ฉันจะกลับบ้าน"
"คุณยังกลับไม่ได้"
"ฉันต้องกลับ"
รวิปรียาขืนตัวหลุดจากวงแขนของเทวา แล้วหันไปทางประตูห้อง เทวาตามหลังไป รวิปรียาเซไปซบอกเทวา
เทวารวบตัวรวิปรียาไว้ในอ้อมแขน ทั้งคู่กอดกันนิ่งอยู่สักพัก รวิปรียาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเทวา เทวาก้มมองเธอ ทั้งคู่มองตากัน เทวาค่อยๆ ยื่นหน้าไปใกล้รวิปรียามากขึ้นเหมือนจะจูบ รวิปรียาเผลอใจปิดดวงตารอคอย จากนั้นทั้งคู่ก็จูบกัน รวิปรียาอ่อนระทวยเผลอไผลปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเทวา
เทวาช้อนร่างอุ้มรวิปรียาขึ้น รวิปรียาไม่ได้ขัดขืน เมื่อเขาพารวิปรียาไปที่เตียงแล้ววางเธอลงก็พบว่าเธอหลับไปซะแล้ว
"หลับในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ"
เทวาส่ายหน้า มองใบหน้ายามหลับของรวิปรียาอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากรวิปรียาด้วยความเผลอตัว สายตาอ่อนโยนด้วยความรัก เขาใช้นิ้วปัดผมให้รวิปรียา และกำลังจะก้มลงไปจูบปาก
เทวาก้มลงไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทีละน้อย จนริมฝีปากใกล้จะสัมผัสกัน แต่แล้ว.. เสียงดาวิกาก็ดังลั่นขึ้นในสมองเขา
"พี่เทวาต้องแก้แค้นผู้หญิงคนนั้นให้ดา พี่เทวารับปากสิคะ ๆ" เทวาหยุดกึก สายตาที่เขามองรวิปรียาเปลี่ยนไปเป็นโกรธแค้น ก่อนจะลุกขึ้นมายืนมองรวิปรียา
เขาคิดแผนการบางอย่างในใจ
บรรยากาศยามเช้าภายนอกคอนโดฯ
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนในคอนโดของเทวา บนเตียงนอน ร่างของรวิปรียานอนหลับมีผ้าห่มคลุมตัว ช่วงหัวไหล่เปลือยเปล่า
เธอค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นแล้วรู้สึกว่ามีมือใครบางคนกำลังโอบกอดเธออยู่จากด้านหลัง ตอนแรกเธอก็หลับตาพริ้มมีความสุข แต่พอนึกได้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ลืมตาโพลงขึ้นอีกครั้ง หันขวับไปมองคนข้างกาย
เธอหันหน้ามาเผชิญกับเทวาที่ลืมตามองก่อนอยู่แล้ว เทวายิ้มหวานให้ ทำท่าจะมอนิ่งคีส แต่รวิปรียาผลักเทวาออกไป
"นี่คุณจะทำอะไรของคุณน่ะ"
รวิปรียาผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมผ้าห่มคลุมลำตัว ก้มมองในผ้าห่มพบว่าตัวเองเปลือยอยู่ เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ตกใจคิดว่าตัวเองปล่อยกายให้เทวาไปแน่แล้ว
รวิปรียาลืมตาโพลงขึ้นมา "เมื่อคืน!"
เทวาลุกขึ้นมาโอบกอด "ใช่เมื่อคืน คุณกับผมเราเป็นของกันและกันแล้ว"
รวิปรียากระเถิบหนีเพราะอาย
"ไม่จริง"
เทวาตามเข้ามากอดอีก
"คุณจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอ รวิ"
รวิปรียานึกทบทวนเรื่องเมื่อคืน ตอนที่เธอกอดจูบกับเทวาก่อนที่จะหลับไปเพราะความเมา
"นี่ฉัน.. จริงหรือเนี่ย"
เทวาอ้อน
"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยรวิ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันเกิดขึ้นเพราะความรัก ขอเพียงคุณให้โอกาส ผมก็พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่ผมทำลงไป"
รวิปรียายังสับสนมึนงง ทำอะไรไม่ถูก
เพชรพริ้งมาที่บ้านสิริคุณานันท์แต่เช้า พัชชาเดินออกมาพอดี
"คุณแม่คะ นังรวิอยู่ที่ไหน"
"แม่ยังไม่เห็นเลย แต่เห็นเด็กบอกว่ารวิไม่ได้กลับบ้านเลยทั้งคืน"
วิษณุออกมาได้ยินพอดี
"ใครไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน?"
เสียงรถแล่นเข้ามาพอดี
เทวาจอดรถส่งรวิปรียาที่หน้าบ้าน
ภายในรถ รวิปรียาทั้งสับสน ทั้งอาย แต่ยังเชิดหน้าทำเก่งได้อยู่
"เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา"
"เรื่องแค่นั้น ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ ฉันแยกแยะออกได้ว่าเซ็กส์มันเป็นคนละเรื่องกับความรัก แล้วฉันก็สมัยใหม่พอที่จะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องแบบนี้"
"คุณอาจจะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องแบบนี้ แต่แน่ใจนะว่าคุณไม่รู้สึกอะไรกับผม"
รวิปรียาอึกอัก ไม่กล้าตอบไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน จะเปิดประตูลงจากรถ แต่เทวาจับข้อมือไว้ ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ พูดเน้นๆ
"และที่สำคัญ เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกันซะด้วย ถ้าเกิดเรามีลูกขึ้นมาจะทำยังไง"
"บ้า"
รวิปรียาอายและโกรธแล้วลงจากรถ วิษณุเดินออกจากบ้านมาพร้อมกับพัชชาและเพชรพริ้งพอดี เพชรพริ้งมองชุดของรวิปรียาซึ่งเป็นชุดเดียวกับเมื่อคืนแล้วอารมณ์เริ่มจะคุกรุ่นมาอีก
เทวาลงมาจากรถ ยิ่งทำให้เพชรพริ้งอยากจะกรี๊ด
เทวายกมือไหว้ "สวัสดีครับคุณอาวิษณุ คุณพัชชา"
พัชชารับไหว้ ในใจผิดหวังอยู่ลึกๆ
วิษณุรับไหว้ แล้วหันไปถามรวิปรียาเบาๆ
"นี่ลูกกับคุณเทวา...เอ่อ ... หายไปด้วยกันมาทั้งคืนหรือรวิ"
รวิปรียาตอบไม่ถูก
ต่อมา วิษณุเข้ามาคุยกับลูกสาวในห้องนอน
"นี่มันยังไงกันรวิ"
รวิปรียาหน้าเจื่อน รู้ตัวว่าทำไม่ดี
"รวิขอโทษค่ะคุณพ่อ รวิทำให้คุณพ่อผิดหวัง"
"พ่อไม่เคยผิดหวังในตัวลูกหรอก พ่อรู้จักลูกของพ่อดีว่ารวิไม่ใช่คนเหลวไหล ถ้ารวิเลือกทำในสิ่งไหนแสดงว่าลูกต้องมั่นใจในสิ่งนั้นแล้ว"
รวิปรียาอ้ำอึ้ง "รวิ..."
"เรื่องที่รวิหายไปกับคุณเทวาทั้งคืนมันจะทำให้รวิเสียชื่อได้นะลูก คุณเทวาเขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ เขาพูดกับพ่อว่าจะรับผิดชอบทุกอย่าง พ่อจะคุยเรื่องนี้กับคุณบรม"
"ไม่ต้องค่ะคุณพ่อ เรื่องนี้รวิขอจัดการเอง"
วิษณุมองหน้ารวิปรียาจริงจัง
"รวิ ลูกรักคุณเทวาหรือเปล่า"
"รักหรือเปล่ามันไม่สำคัญหรอกค่ะคุณพ่อ แต่ที่สำคัญ..คือรวิยังไม่รู้จักเขาดีพอที่จะแต่งงานด้วย อีกอย่าง เรากับเขาเพิ่งจะร่วมมือทำธุรกิจด้วยกัน รวิไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำให้ธุรกิจของเรามีปัญหาในภายหลัง"
ภายในบ้านบริรักษ์
บรมนั่งจิบกาแฟคุยกับดารินอยู่ในห้องนั่งเล่น เทวาเพิ่งกลับเข้าบ้านมายังอยู่ในชุดเดิมจากเมื่อคืน
"หายไปไหนมาทั้งคืนน่ะพี่เทวา"
"ไปค้างที่คอนโด"
"เมื่อคืนรินตามไปที่งาน แต่เมฆาบอกว่างานเลิกไปแล้วเพราะมีเรื่องกัน แล้วก็ได้ยินว่าพี่จะไปส่งคุณรวิที่บ้าน"
"ไปส่งหนูรวิที่บ้าน แต่หายไปทั้งคืนแบบนี้ มันยังไงกัน"
"คุณพ่อครับ ผมอยากจะแต่งงาน"
บรมแทบสำลักกาแฟที่จู่ๆเทวาก็โพล่งขึ้น "แต่งงาน? กับใคร"
"รวิปรียา"
"อะไรของแกเทวา ก่อนหน้านี้พ่อยุให้แกจีบเขา แกยังทำอิดๆออดๆอยู่เลย แล้วตอนนี้จะมาขอแต่งงานกับเขาซะอย่างงั้น"
"อึ๊ๆๆๆ" ดารินทำหน้าหยอกเทวา "หรือว่าเมื่อคืน มีอะไรเกิดขึ้น"
เทวาไม่ปฏิเสธ
"นั่นไง ไม่ปฏิเสธ เริ่ดที่สุด ไม่มีใครเหมาะกับการเป็นพี่สะใภ้รินเท่าคุณรวิอีกแล้ว"
"นี่ถ้ายัยตะวันรู้ว่ากำลังจะได้แม่ใหม่ต้องดีใจมากแน่ๆ" บรมบอก
"โดยเฉพาะถ้าแม่คนนั้นคือคุณรวิ"
บรมแซวๆ "งั้นจะให้พ่อไปสู่ขอเมื่อไหร่"
เทวาตอบจริงจัง "เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ เพราะรวิเป็นเมียผมแล้ว"
บรมกับดาริน ตาค้าง มองหน้ากัน ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
บรมมาคุยกับวิษณุที่บ้าน พัชชานั่งรับรู้อยู่ด้วย บรมดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
"ผมรอวันที่จะมาคุยกับคุณเรื่องนี้มานานแล้วคุณวิษณุ จำได้ไหมว่าผมเคยเกริ่นกับคุณเรื่องเทวากับหนูรวิไปแล้ว ผมเองก็เอ็นดูหนูรวิมาก"
"ขอบคุณมากครับ"
แต่พัชชารีบหาทางขัด
"แต่ดิฉันเกรงว่าเรื่องนี้จะกระทบถึงความสัมพันธ์เรื่องธุรกิจของสองบริษัทน่ะสิคะ"
บรมหันไปมองพัชชา "ก็ต้องกระทบอยู่แล้ว ตรงที่ว่าถ้าเด็กสองคนนี้แต่งงานกัน บริษัทของเราจะควบรวมกันได้อย่างสนิทใจมากขึ้นไง .... จริงมั๊ยคุณวิษณุ"
พัชชาเซ็งทันที
"คุณเทวาเขาอยากแต่งงานกับรวิ เพียงเพราะเหตุผลเรื่องการควบรวมธุรกิจนี่หรือเปล่าครับ"
"ไม่ใช่หรอก ผมรู้จักลูกชายผมดี รายนั้นน่ะมันแอบชอบหนูรวิมาตั้งนานแล้ว"
พัชชาแอบเบะหน้าหมั่นไส้
"งั้นผมก็ค่อยสบายใจหน่อย"
"เทวาเองคงไม่กล้าให้ผมมาทาบทามหนูรวิแน่ ถ้าเขาไม่มั่นใจว่าหนูรวิก็ใจตรงกับเขาเหมือนกัน และอีกอย่างเทวาเขาก็อยากจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น ผมอยากได้หนูรวิไปเป็นลูกสะใภ้จริงๆนะคุณวิษณุ และขอรับรองด้วยเกียรติของผม ว่าเทวาจะไม่มีทางทำให้หนูรวิเสียใจอย่างเด็ดขาด"
"ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากครับคุณบรม แต่ผมคงต้องถามความสมัครใจของรวิก่อน"
"เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหา ผมรอได้"
พัชชานั่งอยู่ด้วยต้องนั่งนิ่งกำมือแน่นด้วยความโกรธและริษยาแทนลูกสาว
เทวายืนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงาน
เขาครุ่นคิดถึงแผนการต่อไป โดยมีดารินพูดเรื่องเว็บไซด์ใหม่ให้ฟัง เบื้องหน้าดารินมี Notebook เปิดอยู่ เทวาไม่มีแก่ใจฟังเสียงดารินที่เรียกอยู่ด้านหลัง
"พี่เทวา"
ดารินนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานเทวา เรียกซ้ำ "พี่เทวา"
เทวายังคงเหม่อไม่ได้ยินเสียงดาริน
ดารินเรียกเสียงดังขึ้น "พี่เทวาคะ"
เทวารู้สึกตัวหันมาหา
"อะไรของเธอริน"
"นี่พี่ใจลอยไปไหนคะเนี่ย รินถามว่าพี่เทวาชอบเว็บไซต์ใหม่ที่รินให้คนออกแบบมาหรือเปล่า"
"ก็โอเคนี่" เทวาเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน
"แหมๆ พี่ชายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ สงสัยจะกำลังลุ้นเรื่องส่งคุณพ่อไปสู่ขอคุณรวิล่ะสิ"
"ก็รู้แล้วนี่ หมดธุระแล้วก็ไปได้แล้วไป"
ดารินลุกขึ้น "ไปก็ได้ พี่เทวาจะได้ฝันถึงคุณรวิต่อจากที่ค้างไว้เมื่อกี๊"
ดารินทำหน้าทะเล้นก่อนจะแวบออกจากห้องไป
พอดารินคล้อยหลัง เสียงโทรศัพท์มือถือเทวาก็ดังขึ้น เทวาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นดู เป็นชื่อเพชรพริ้งโทรมาจึงกดรับสาย
"ครับคุณพริ้ง"
ที่มุมหนึ่งใน บ.สยามเอ็นจิเนียริ่ง เพชรพริ้ง เดินไปเดินมาด้วยความกระวนกระวายขณะพูดสายกับเทวา
"คุณเทวาคะ พริ้งมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณเทวาด่วน เย็นนี้คุณเทวาว่างไหมคะ"
"เย็นนี้ผมมีนัดแล้วครับ"
"แต่เรื่องที่พริ้งจะคุยกับคุณเป็นเรื่องสำคัญมาก"
เทวานึกบางอย่างได้พอดี "ถ้ามันสำคัญขนาดนั้น คุณพริ้งมาหาผมที่ออฟฟิศสิครับ เราจะได้คุยกัน"
เพชรพริ้งกดวางสายแล้วรีบออกไป
ทางด้านรวิปรียานั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะทำงาน นึกถึงตอนที่เธอกอดจูบกับเทวาช่วงที่เธอยังมีสติอยู่ แล้วรู้สึกเนื้อตัวร้อนผ่าว
"เพราะไวน์นั่นแท้ๆ ฉันไม่น่าซัดไวน์ไปซะขนาดนั้นเลย"
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น รวิปรียากดรับสาย
"ค่ะ คุณพ่อ" เธอรอฟังจากปลายสาย "อะไรนะคะ คุณบรมมาสู่ขอรวิให้คุณเทวาที่บ้าน แล้วคุณพ่อว่าไงคะ ขอบคุณค่ะคุณพ่อที่ไม่บังคับรวิ รวิจะจัดการเรื่องนี้เองค่ะ สวัสดีค่ะ" เธอกดวางสาย แล้วพึมพำกับตัวเอง "คุณเทวา..นี่คุณกล้ามัดมือชกฉันเหรอ"
รวิปรียากดโทรศัพท์ออกไปหาเทวา
โทรศัพท์ของเทวากำลังมีสายเรียกเข้า เป็นชืื่อของรวิปรียา เขานั่งมองโทรศัพท์แล้วปล่อยให้ดังอยู่อย่างนั้น แกล้งไม่รับสาย
รวิปรียารอสายอยู่ แต่พอเทวาไม่รับก็หงุดหงิด
"ทำไมไม่รับสายฉัน คุณเทวา"
รวิปรียากดวางสายอย่างร้อนใจ เธอทนไม่ไหวคว้ากระเป๋าออกจากห้องทำงานไป
เพชรพริ้งกำลังคุยกับเทวาอยู่ในห้องทำงาน เธอโพล่งขึ้นทันที
"คุณจะแต่งงานกับรวิปรียาไม่ได้นะคะ คุณเทวา"
"ทำไมครับ"
"เพราะพริ้งไม่ยอมให้คุณแต่ง"
"นี่คุณมาเป็นเจ้าของผมตั้งแต่เมื่อไหร่"
เพชรพริ้งรู้ตัวจึงปรับท่าทีอ่อนลง "พริ้งแค่อยากเตือนว่ารวิปรียาไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี ไม่คู่ควรกับคุณ พริ้งเคยเล่าให้คุณฟังแล้วนี่คะว่ารวิเขาเป็นคนยังไง ผู้หญิงคนนี้เป็นพวกร้อยเล่ห์มารยา หว่านเสน่ห์ใส่ทุกคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชาย เขาถึงขนาดเคยทำให้ผู้ชายคนหนึ่งต้องกระโดดตึกฆ่าตัวตายมาแล้ว"
เทวาสะดุดหูกับคำพูดนั้น แต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้เพราะรู้ว่ารวิปรียาใกล้จะมาแล้ว
"แล้วคุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"
เพชรพริ้งอึกอักหาข้อแก้ตัวเล็กน้อย
"พริ้งอยู่บ้านเดียวกับรวินะคะ แล้วก็เรียนมหาลัยเดียวกันด้วย มีเรื่องที่พริ้งรู้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ"
รวิปรียาเดินเข้ามาในบริษัท ตรงมาทางห้องทำงานเทวา ก่อนจะถึงห้องเธอก็เจอเข้ากับเมฆาซะก่อน
"คุณรวิ? มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"ฉันมาหาคุณเทวาค่ะ"
"งั้นก็เชิญที่ห้องเลยครับ"
รวิปรียาเดินไป พอคล้อยหลัง เขาก็กดส่งข้อความออก
เทวายังคงคุยอยู่กับเพชรพริ้ง เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น เทวาเหลือบมองโทรศัพท์ในมืออ่านข้อความ
จากเมฆา “คุณรวิกำลังไปที่ห้อง”
เทวารู้ว่าเหยื่อกำลังจะกินเบ็ด จึงเริ่มเข้าเรื่องกับเพชรพริ้ง
"ผมเข้าใจความหวังดีของคุณนะครับคุณพริ้ง แต่เรื่องนี้ผมตัดสินใจไปแล้ว แล้วใครก็คงเปลี่ยนใจผมไม่ได้"
รวิปรียามาถึงหน้าห้องพอดี เห็นประตูแง้มอยู่กำลังจะเคาะก่อนเข้าไปในห้อง เธอก็ชะงักเพราะได้ยินเสียงเทวาคุยกับใครบางคนที่ด้านใน รวิปรียาหยุดฟัง
"ไม่ว่าใครจะพูดถึงคุณรวิปรียาแบบไหนก็ตาม ผมก็ยังเชื่อมั่นในตัวเขา"
ภายในห้อง เทวายังคงดำเนินแผนของเขาต่อไป จงใจให้รวิปรียาได้ยินบทสนทนา
"ที่ผมอยากจะแต่งงานกับคุณรวิ ไม่ใช่แค่เพราะความรับผิดชอบ แต่เพราะผมรักเขาด้วยความจริงใจ ผมคิดเรื่องนี้อยู่ทุกวันจนถึงตอนนี้ ผมมั่นใจแล้วว่าผู้หญิงที่ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยก็คือ..รวิปรียา"
เพชรพริ้งกำมือแน่น อยากจะกรี๊ดจนอกแทบแตก แต่ก็ทำไม่ได้เพราะรักษาหน้ากับเทวา เธอผิดหวังมากลุกขึ้นสะบัดหน้าไปที่ประตู กระชากออกให้กว้างขึ้นแต่ก็พบว่ารวิปรียายืนอยู่ก่อนแล้ว
ทั้งคู่ประจัญหน้ากัน รวิปรียาเชิดหน้าใส่เพราะรู้ว่าเหนือกว่า เพชรพริ้งสะบัดออกไปเลย รวิปรียาเห็นหน้าเทวาแล้วเก้อๆเขินๆพูดไม่ออกเพราะนึกว่าตัวเองแอบได้ยินความในใจของเทวา
"คือ..ฉัน"
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"ฉันจะมาคุยเรื่องที่คุณพ่อคุณไปสู่ขอฉัน"
เทวาทำหน้าซื่อ อบอุ่น "แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะครับ"
รวิปรียาเริ่มท่าทีอ่อนลง
"เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ฉันคงตัดสินใจภายในสองสามวันไม่ได้หรอกค่ะ ขอตัวกลับก่อน ฉันมีงานรออยู่"
เทวานึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ รู้ว่ารวิปรียาจะติดกับเขาแล้ว
ในห้องนอน เพชรพริ้งอยู่ในชุดเตรียมนอนแล้ว แต่ยังเดินวนเวียนกระวนกระวายเหมือนกำลังรอนิมมาน
นิมมานเพิ่งกลับมาจากข้างนอก พอขึ้นมาถึงหน้าห้องก็เจอเพชรพริ้งที่รออยู่แล้ว เพชรพริ้งปรี๊ดใส่ทันที
"นี่คุณไม่เดือดร้อนเลยรึไง ที่นังรวิมันกำลังจะแต่งงาน"
"รวิจะแต่งงาน? กับใคร"
"เทวา บริรักษ์"
"เทวา!"
"มันวางแผนจะจับคุณเทวามานานแล้ว มันอ่อยเขา ให้ท่าเขา จนเขาหายไปกกกับมันมาคืนนึง จากนั้นมันก็ตอแหลเรียกร้องให้คุณเทวารับผิดชอบ"
นิมมานตกใจ ไม่อยากจะเชื่อ
เพชรพริ้งเยาะๆ
"คุณอยากจะหย่ากับฉันนักใช่ไหม แต่ถึงจะหย่าคุณก็จะไม่มีทางได้รวิปรียากลับมาอยู่ดี แต่ถ้าอยากให้ฉันเซ็นต์ใบหย่าให้นัก..ก็ได้...ถ้าคุณขัดขวางการแต่งงานของสองคนนั้นได้สำเร็จ ฉันก็จะหย่าให้คุณ"
เพชรพริ้งทิ้งระเบิดไว้แค่นั้นแล้วจากไป แต่นิมมานยังงง จับต้นชนปลายไม่ถูก
ต่อมา นิมมานมาหารวิปรียาที่บ้าน ทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่ในสวน
รวิปรียาหันมาถามน้ำเสียงมีแววระอา "มีอะไรคะนิมมาน"
"รวิ รวิจะแต่งงานกับไอ้เทวาไม่ได้ มันกำลังจะใช้รวิเป็นเครื่องมือหาผลประโยชน์ทางธุรกิจ"
"ปล่อยให้รวิตัดสินใจเรื่องนี้เองได้ไหมคะนิมมาน เรื่องของรวิมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณอีกแล้ว"
"แต่ผมรักคุณนะรวิ ผมรักคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลง ผมจะไม่ยอมให้รวิแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น"
"ตอนนั้นฉันก็รักคุณเหมือนกัน แต่คุณก็ยังต้องไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนี้เราสองคนก็เสมอกันแล้ว"
"รวิ ถ้าคุณคิดจะแก้แค้นผม"
รวิปรียาสวนขึ้น "ระหว่างคุณกับฉัน มันไม่ใช่เรื่องของการแก้แค้นค่ะ แต่มันจบลงไปแล้วฉันไม่หลงเหลือความรู้สึกดีๆให้คุณอีกแล้ว ตัดใจจากฉันซะเถอะค่ะ นิมมาน.. ฉันไม่รักคุณแล้ว"
นิมมานไม่ยอมง่ายๆ เขาเข้ามากอดรั้งรวิปรียา แต่รวิปรียาก็ดิ้นขัดขืน
"คุณทำกับผมแบบนี้ไม่ได้ คุณจะทิ้งผมไว้ข้างหลังแบบนี้ไม่ได้ ผมรักคุณนะรวิ ผมรักคุณคนเดียว"
"หยุดนะ นิมมาน อย่าทำแบบนี้"
วิษณุโผล่มาทันเวลาพอดี
"นี่มันอะไรกันนิมมาน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
นิมมานรีบปล่อยมือจากรวิปรียา รวิปรียาผลักนิมมานออกไปแล้วไปหาวิษณุ
"กลับไปซะ แล้วอย่ามาทำอะไรเลวๆในบ้านของฉันอีก"
นิมมานยืนอื้งอยู่ พยายามหาข้อแก้ตัว
"คือผม"
วิษณุตะคอกไล่ "ไปสิ"
นิมมานออกไปด้วยความผิดหวัง
ต่อมา นิมมานแล่นจอดรถอย่างแรงที่หน้าบ้านบริรักษ์
เทวากับเมฆากำลังจะออกไปประชุมข้างนอกด้วยกัน
"ประชุมวันนี้เป็นเรื่องโครงการที่กำลังจะเปิดขายอาทิตย์หน้า เดี๋ยวเราค่อยดูเอกสารไปพร้อมกันในรถก็ได้ครับ"
"โอเค"
นิมมานพาเอาอารมณ์โกรธแค้นเต็มที่จากรถมาหาเทวา
"คุณนิมมาน เขามาทำไมของเขา"
นิมมานเข้ามาเผชิญหน้าเทวาทันที ไม่เสียเวลาทักทาย
"คุณเทวา ผมเคยเตือนคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับรวิ"
"คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม"
"สิทธิ์ที่ผมกับรวิรักกัน แต่คุณมันเป็นแค่ไอ้พวกฉวยโอกาส"
"เราเป็นนักธุรกิจเหมือนกัน น่าจะรู้ดีว่าถ้ามีโอกาสมาเราก็ต้องฉวยเอาไว้ งานนี้ไม่ใช่แค่่ผมจะได้รวิปรียา แต่ผมจะได้สยามเอ็นจิเนียริ่งมาอยู่ในมือด้วย"
"ถึงแกจะได้แต่่งงานกับรวิ แต่ก็เป็นเพราะการแต่งงานทางธุรกิจเท่านั้น ฉันจะบอกให้เผื่อแกยังไม่รู้ ว่ารวิเป็นของฉันมาก่อนแล้ว และเขาก็ยังรักฉันอยู่ ฉันล้ำหน้าแกไปหลายก้าวแล้วเทวา"
"งั้นคุณก็ต้องระวังหลังเอาไว้ให้ดี เพราะผมเป็นพวกจู่โจมเร็วแล้วก็กำลังจะแซงหน้าคุณไปเร็วๆนี้"
นิมมานโมโหพุ่งเข้ามาดึงคอเสื้อเทวา เทวาไม่หลบ ไม่สู้กลับ แถมยังมีแผนในใจอีก
"ฉันขอเตือนแกอีกครั้ง อย่าแตะต้องรวิ"
เทวาตั้งใจยั่วโมโห
"ระหว่างผมกับรวิมันไปไกลมากกว่าคำว่าแตะต้องแล้ว"
นิมมานชกโครมเข้าที่หน้าเทวา เทวาเซไป เมฆาจะเข้ามาช่วย
"คุณเทวา!"
เทวายกมือห้ามเมฆา "ไม่ต้อง"
นิมมานจึงเข้ามาต่อยโครมอีกที เทวาลงไปทรุดกับพื้นนิมมานจะเข้าไปซ้ำ คราวนี้เมฆาทนไม่ไหวกระโดดเข้าไปดึงนิมมานออกมาต่อยคืน
บรมกับดารินออกมาดูที่หน้าบ้านแล้วตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ภาพที่เห็นคือนิมานกับเมฆากำลังชกกันนัวเนีย
บรมตกใจเมื่อเห็นสภาพเทวา "เทวา! นี่มันเรื่องอะไรกัน"
"หยุดเดี๋ยวนี้ คุณนิมมาน คุณกำลังบุกรุกบ้านของเรานะ" ดารินบอก
"หยุดเดี๋ยวนี้ ! ฉันบอกให้หยุด" บรมย้ำ
บรมเสียงดังจึงหยุดนิมานกับเมฆาได้
"ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นิมมาน ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจ"
นิมมานมองเทวาและเมฆาอย่างแค้นใจ แล้วออกไปอย่างกระฟัดกระเฟียด
ดารินวิ่งไปดูเทวา
"พี่เทวาเป็นยังไงบ้าง"
เทวาเงยหน้าขึ้นมา มีเลือดที่มุมปาก
"ไม่เป็นไร"
ใบหน้าเทวามีรอยฟกช้ำจากการถูกต่อย
เขานั่งอยู่ในบ้านโดยมีบรม ดารินกับเมฆานั่งมองอยู่ ดารินเห็นสภาพพี่ชายแล้วถอนใจ
"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงอยู่เฉยๆ ยอมให้คุณนิมมานต่อยอยู่ฝ่ายเดียว"
เทวาดูจะไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเจ็บตัวมากนัก จิตใจยังคงมุ่งคิดเรื่องหลอกล่อรวิปรียา
"วันนี้นายคงต้องไปประชุมคนเดียวแล้วล่ะเมฆา ฉันคงออกไปทำงานในสภาพแบบนี้ไม่ได้"
"ได้ครับ แต่ช่วงบ่ายยังต้องมีงานตรวจเอกสารที่ออฟฟิศด้วยนะครับ"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปดูเอกสารให้เอง แกพักอยู่บ้านเถอะเทวา" บรมบอก
"ขอบคุณครับคุณพ่อ"
"งั้นก็รีบออกไปประชุมได้แล้วเมฆา เดี๋ยวจะสาย ฉันก็จะไปเตรียมตัวเหมือนกัน"
พอเมฆาและบรมออกไปแล้ว เทวาหันไปหาดาริน
"ริน ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ"
ในห้องนั่งเล่น บ้านสิริคุณานันท์
เพชรพริ้งหงุดหงิดเขวี้ยงกระเป๋าข้าวของต่างๆลงพื้น
"โอ๊ย พริ้งทนไม่ไหวแล้วนะคะคุณแม่ ทำไมใครๆก็เลือกแต่นังรวิ มันมีอะไรดี พริ้งสู้มันไม่ได้ตรงไหน ที่มันมายั่วนิมมาน แล้วก็แย่งคุณเทวา เพราะมันตั้งใจแกล้งพริ้งแน่ๆค่ะ"
"แม่รู้ นังรวิมันกำลังใช้คุณเทวาเป็นเครื่องมือแก้แค้นเรา"
"แล้วมันก็ทำสำเร็จซะด้วยสิคะ ตอนนี้มันกำลังจะแต่งงานกับประธานบริษัทอย่างคุณเทวา แล้วดูพริ้งสิ พริ้งต้องมาจมปลักอยู่กับไอ้ขี้แพ้อย่างนิมมาน"
"มันยังไม่สำเร็จหรอกพริ้ง จะหาจุดอ่อนของนังรวิ มันไม่ยาก แม่รู้ดีว่าจะทำให้มันเจ็บปวดได้ยังไง" พัชชาจับแขนเพชรพริ้ง "ไปพริ้ง ไปด้วยกัน"
"ไปไหนคะ"
พัชชาไม่ตอบแต่นึกกระหยิ่มใจ
"นังรวิ นังอิงอร อย่าหวังเลยว่ามันจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข"
แม่บ้านที่ยืนเงียบอยู่มุมหนึ่ง แอบได้ยินเรื่องราวทั้งหมดอยู่ด้วย
รวิปรียามาถึงบ้านบริรักษ์ท่าทางร้อนใจ ดารินยืนรอรับอยู่แล้ว
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณดาริน"
"ก็อย่างที่รินโทร.ไปบอกนั่นแหละค่ะ คุณนิมมานมาหาเรื่องพี่เทวาถึงที่นี่"
รวิปรียาเป็นห่วงจากใจจริง เพราะรู้สึกว่าส่วนหนึ่งเป็นความผิดของเธอ
"แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ"
"จะเป็นยังไงได้ล่ะคะ ก็โดนชกซะน่วมไปหมดเลย ตอนนี้พักอยู่บนห้องน่ะค่ะ คุณรวิขึ้นไปดูอาการหน่อยนะคะ ท่าทางจะเจ็บมากจนไปทำงานไม่ไหวเลยล่ะค่ะ"
รวิปรียาเดินตามดารินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
รวิปรียาเปิดประตูห้องนอนเทวาเข้ามา
ในห้อง เทวานั่งเอนหลังอยู่บนเตียง ใบหน้ามีรอยฟกช้ำ
"คุณรวิ"
รวิปรียาเข้ามายืนที่ข้างเตียง "คุณเป็นยังไงบ้างคะ"
"ก็ตามที่เห็นนี่แหละครับ"
"ขอโทษด้วยนะคะ นิมมานไม่น่าทำแบบนี้เลย"
"ทำไมคุณต้องขอโทษผมด้วยล่ะครับ"
"เพราะที่นิมมานมาทำร้ายคุณถึงที่นี่ ส่วนหนึ่งมันเป็นความผิดของฉันน่ะสิคะ"
รวิปรียามองปากแตกและแผลฟกช้ำบนใบหน้าเทวาแล้วถอนหายใจรู้สึกเห็นใจขึ้นมา
"มาค่ะ ฉันช่วยทำแผลให้"
รวิปรียานั่งลง หยิบกล่องอุปกรณ์ทำแผลมาเปิด แล้วลงมือทำแผลให้โดยเอาสำลีชุบยาแตะบนรอยช้ำบนหน้าเทวา เทวาสูดปากอ้อนๆ
"เบาๆหน่อยสิคุณ"
"นี่ก็เบาที่สุดแล้วค่ะ"
รวิปรียาเช็ดแผลให้อย่างระมัดระวัง เทวาเหล่มองใบหน้าของเธอที่อยู่ใกล้กับเขามาก
"เป็นห่วงผมขนาดนี้ ยังจะใจแข็งไม่แต่งงานกับผมอีกเหรอ"
"ใครว่าฉันเป็นห่วงคุณ"
"ถ้าไม่ห่วง คุณคงไม่มาหาผมถึงที่นี่หรอก"
รวิปรียาเขิน ตอบไม่ถูกหาเรื่องออกห่าง "เสร็จแล้วค่ะ"
รวิปรียาจะลุกขึ้น แต่เทวากลับคว้าข้อมือดึงรวิปรียาลงมา ร่างของรวิปรียาชนกับแผ่นอกของเทวา ทั้งคู่มองตากันเนิ่นนาน กำลังจะจูบกันอีกครั้ง แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของรวิปรียาก็ดังขัดจังหวะ รวิปรียาผละจากเทวาไปกดรับสาย
"มีอะไรคะป้า อะไรนะคะ เขาพูดแบบนั้นเหรอ แล้วเขาจะไปไหนกันทราบไหมคะ …. บ้านสวน"
รวิปรียาใจหายวูบ เก็บกระเป๋า
"ฉันไปก่อนนะคะ"
รวิปรียารีบผละจากเทวาไปทันที เทวาเซ็งๆ รู้สึกขัดใจ
อ่านต่อตอนที่ 11
#ใจลวง #thaich8 #ละครออนไลน์
