หัวใจและไกปืน ตอนที่ 9
ลุงแหลมเดินเข้ามาถึงหน้าบ้านประตูเปิดอยู่แล้วเจอมิ่งกับเฮียตงลูกน้องอีก 3 คน
รอแหลมอยู่
“เป็นไงแหลมไม่เจอกันซะนาน”
ลุงแหลมเห็นไอ้มิ่งรออยู่
“เกิดเป็นคนต้องรักษาคำสัตย์ถ้าสัตย์สลายก็คล้ายสัตว์”
ที่แท้ ! มิ่งหักหลัง เป็นคนแจ้งที่อยู่ของราเชนทร์
“พอแล้วพอหอมปากหอมคอ”
เฮียตงไม่รอฟังคำพูดของลุงแหลมยิงแหลมตกน้ำไปไอ้มิ่งและลูกน้องยืนมองตกใจเพราะไม่คิดว่าเฮียตงจะยิง
“อ่ะ... ไอ้มิ่งมึงเก็บกวดด้วย”
มิ่งนั่งคุกเข่าอยู่คนเดียว
ในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลมีป้ายชื่อติดหน้าห้อง “พันตำรวจตรีเชลียงพูนประสิทธิ์”
ภายในห้องมีแจกกันดอกไม้สวยๆวางไว้ภายในห้องจ่าสมานเดินเข้ามา
“ดอกไม้สวยนะครับใครมาเยี่ยมครับเนี่ย”
“ผมนึกว่าจ่าเอามาไว้ให้ไม่มีการ์ดด้วย”
“ขออนุญาตนะครับผมขอรายงานการพิสูจน์วิถีกระสุนที่บ้านของคุณเฉลิมเกียรติพบว่ามีหลายทิศทางกระสุนที่ใช้เป็น 11 มม.แต่เราพบปลอกกระสุน 9 มม. ตกอยู่ด้วยครับ”
“ปกติไอ้เชนทร์มันบุกเดี่ยวไม่น่ามีหลายคน”
ภาพเด็กชนายุสปกป้องราเชนทร์
“เป็นไปได้มั้ยครับว่ามันเกิดการหักหลังกันเองจึงเกิดการต่อสู้ในห้องนั้นจะเกี่ยวกับไอ้สายข่าวลึกลับที่มันส่งข่าวให้เราทราบมั้ย”
“มันก็แปลได้ว่าราเชนทร์ไกทองกำลังตกอยู่ในอันตราย” สารวัตรเชลียงว่า
ทุ่งโล่ง ตอนกลางวัน ราเชนทร์ตากผ้าตากเงินที่เปียกอยู่มองไกลออกไปชนายุสเดินซื้อของกิน ก่อนเดินกลับมาหาราเชนทร์ที่ตากผ้าเสร็จแล้ว
“เมื่อคืนเกือบไปนะไอ้หนู”
“ผมก็กลัวถูกยิงนะ”
ราเชนทร์ไม่ได้ใส่เสื้อ“ส่งเสื้อให้หน่อย”
ชนายุสเดินไปหยิบเสื้อส่งให้ราเชนทร์ชนายุสถือหนังสือพิมพ์มาด้วย
หนังสือพิมพ์มีประกาศจับตายราเชนทร์ด้วย
“ทำไมไม่หนีไป..”
“ก็เอาไอ้นี่มาให้น้ากินงัย”
“ไม่คิดถึงตัวเองบ้างเหรอ”
ชนายุสนิ่งไม่ตอบอะไรราเชนทร์เปิดถุงดูของที่ชนายุสซื้อมา
“ไม่คิดถึงบ้านเหรอ”
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อ”
“เราต้องไปต่างจังหวัด... มีทางเลือกสองทาง หนึ่งกลับไปร้านค้าเมื่อกี้ให้เขาพาไปหาตำรวจ
หรือทางเลือกที่สองเดินทางกันต่อแต่มันจะไม่สบายนะมันจะลำบากมาก”
ราเชนทร์แบ่งเงินแบ๊งค์ห้าร้อยสองใบแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเลยเชาเดินไปถึงตรงทางแยก
ชนายุสวิ่งมาจับมือราเชนทร์แล้วมองหน้ากัน
“ถ้าผมไปแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนน้าล่ะ”
ข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์เฮียตงอ่านแล้ว
“ไอ้นี่มันหนังเหนียว”
เล็กขาวบอก
“อุตส่าห์ชี้ช่องให้ตำรวจแล้วยังพลาดกันอีกตำรวจไทยไร้ฝีมือจริงๆ”
เฮียตงมองหน้าเล็กขาว
“ไอ้สารวัตรนั่นมันแพ้ทางไอ้เชนทร์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แล้วตอนนี้ไอ้เชนทร์มันอยู่ไหน?”
“สายเรารายงานว่ายังหาไม่เจอครับ..แต่ไม่ต้องห่วงครับเตี่ย ผมให้พรรคพวกเรากระจายข่าวแล้ว .. หาเจอแน่นอน”
“ก็อย่าทิ้งร่องรอยให้มันย้ายกลับมาหาเตี่ยได้ก็แล้วกัน”
“ครับๆๆเตี่ย”
“เห้ยยยย ... เล็กปืนเอ็งไปไหนว๊ะ”
เล็กขาวอึกอัก
“เอาไปล้างเขม่าครับเตี่ยเดี๋ยวไปเอา”
สารวัตรเชลียงกำลังเปลี่ยนชุดจะออกจากโรงพยาบาล
“คำถามข้อที่หนึ่งทำไมต้องตามล่าหัวใจไอ้เชนทร์?”
“สารวัตรหมายถึงใครครับ”จ่าสมานถาม
“นั่นคือคำถามข้อที่สองนั่นคือใคร?”
“แล้วคำถามข้อที่สาม?”
“ก็ใครอีกนั่นแหล่ะที่ให้เบาะแสเรื่องเมื่อคืนนี้”
“แล้วคำถามข้อที่สี่?”
“ยัง... ตอบคำถามข้อหนึ่งก่อนทำไมเมื่อคืนเราถึงไม่ได้ตัวไอ้เชนทร์”
สารวัตรคว้ากางเกงมาใส่
“ก็เมื่อคืนนี้สารวัตรเสร็จมันยังงัยครับ”
สารวัตรเชลียงมองนิ่งๆ
“เพราะมันเล่นสกปรกงัยครับเอาเด็กมาบังหน้าไม่งั้นเห็นดำเห็นแดงกันแน่”
สารวัตรเชลียงนึกถึงภาพที่เด็กชนายุสเอาตัวบังราเชนทร์ไว้
“คำถามข้อที่ห้าใครมันจะปกป้องคนที่ฆ่าพ่อตัวเองบ้าง?”
จ่าสมานนิ่งๆงงๆ
“คำถามข้อที่หกเราจะไปกันได้หรือยัง?”
“ครับ... คำถามสุดท้ายครับ ... สารวัตรจะไปไหนครับ?”
“จ่าไปหาข้อมูลที่เกิดเหตุเมื่อคืนว่ามีอะไรเพิ่มเติมบ้างผมจะไปเชิญสองสาวมาสอบปากคำ ผมอยากรู้ว่าเธอสองคนมาที่เกิดเหตุได้ไง?”
จ่าสมานกลับมาบ้านท้ายสวนที่เกิดเหตุ
เขาค้นตามตู้ตามเก๊ะลิ้นชักเจอรูปถ่ายสถานที่แห่งหนึ่งมีชื่อไร่ … เป็นแผนที่ไปโคราชจ่าสมานถ่ายรูปต่างๆแล้วส่งเข้ามือถือให้สารวัตรเชลียง
จ่าสมานถ่ายรูปเสร็จเดินออกมาด้านนอกบ้าน
ระหว่างนั้นเล็กขาวตามหาปืนของเขาที่โดนราเชนทร์ยิงหล่นไว้เมื่อคืนเกิดเหตุ
“เฮ้!! อยู่นี่เองงง”
จ่าสมานเจอเล็กขาว
“วางปืนลง ... หันหลังนั่งลง..คุกเข่าวางปืนไว้ที่พื้นช้าๆๆยกมือไว้เหนือหัวชูมือไว้ให้เห็น”
ด้านหน้าจ่าสมานมองไม่เห็นมีดของเล็กขาวที่อยู่ในมือ
จังหวะที่จ่าสมานเดินห่างออกไปจะเอาปืนของเล็กขาวเล็กขาวลุกขึ้นเตะปืนหลุดมือจ่า
เล็กขาวเอามีดปาดขาจ่าสมานเล็กขาวบุกแทงจ่าสมานปัดป้องทั้งคู่ต่อสู้กัน
จ่าสมานคว้าไม้ซึ่งอยู่ใกล้ๆเป็นอาวุธสู้กับเล็กขาวจ่าสมานพุ่งไม้ใส่เล็กขาวเหมือนจะเข้าที่อก
แต่กระเด็นทะลุไปเล็กขาวหายไปเจอแต่ไม้ จ่าสมานโทร.รายงานสารวัตรเชลียง
สารวัตรเชลียงเดินอยู่กำลังจะเข้าห้องทำงานโทรศัพท์ดังขึ้นจ่าสมานโทรมา
“ผมส่งรูปถ่ายที่มีแผนที่กับชื่อสถานที่ให้แล้วนะครับ”
“ไปโรงพยาบาลไหวแน่นะจ่า... ระวังตัวด้วย” เชลียงพึมพำกับตัวเอง “หรือว่าเสียงปืนนั่น” เขานึกถึงเสียงปืนที่ราเชนทร์ยิงใส่
สารวัตรเชลียงวางสายหยุดคิดมองนาฬิกาแล้วบอกกับลูกน้อง
“ผมมีนัดแขกไว้สองคนนะครับมาสอบสวนถ้าเค้ามาให้รอก่อนผมไปธุระ
เดี๋ยวกลับมา”
ตำรวจตะเบ๊ะรับคำสั่ง
สารวัตรเชลียงขี่มอเตอร์ไซด์ตำรวจออกไป
ทางด้านเล็กขาวขับรถมาจอด ณ เส้นทางแห่งหนึ่ง มิ่งรออยู่แล้ว
“เตี่ยเรียกพบ”เล็กขาวบอก
มิ่งขึ้นรถไปกับเล็กขาว
ณ ห้องรับรองแขกสำนักงานตำรวจ
จันทร์แจ่มมาพบสารวัตรเชลียงเจ้าหน้าที่ตำรวจคอยอยู่แล้ว
“มาพบสารวัตรค่ะ”
ตำรวจหญิงบอก “สารวัตรมีธุระด่วนค่ะให้รอที่ห้องรับรองก่อนค่ะ”
เธอเปิดประตูเข้าไปเจอหมวยนั่งอยู่ก่อนแล้ว
ฝ่ายราเชนทร์กับชนายุสนั่งอยู่ในรถกับคนขับรถบรรทุกบรรยากาศรอบช้างบ่งบอกว่าถึงโคราชแล้ว
ภายในห้องรับแขก
จันทร์แจ่มถาม
“พี่เชนทร์ไม่โทรเข้ามือถือเธอเลยเหรอ”
หมวยส่ายหน้า
“เค้าจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
หมวยเป็นกังวล
“..ไม่รู้ดิ... เออ ... แต่เมื่อคืนเธอบ้ามากนะ”
“ชั้นเรียกว่าความกล้ามากกว่า”
หมวยมองนิ่งๆ
เมื่อถึงโคราช ... ราเชนทร์พาชนายุสแวะร้านค้าหาน้ำดื่มบริเวณร้านค้ามีซอกข้างๆ
ที่มองไปจะเห็นตู้โทรศัพท์ราเชนทร์ซื้อขนมให้ชนายุส
ราเชนทร์มองสังเกตรอบๆเห็นว่ามีคนคอยมองเขาอยู่
“ไม่ต้องหันมานะมีคนมองอยู่เดี๋ยวไอ้หนูทำเป็นเดินไปโทรศัพท์ที่ตู้โน่น ..เข้าใจมั้ยเดินอ้อมไปเดี๋ยวชั้นตามออกไป.. เข้าใจมั้ย??”
“ครับ”
“ไปได้”
นักเลงมองหาเด็กแต่ไม่เจอมองกลับมาที่ราเชนทร์ชนายุสไปที่ตู้โทรศัพท์แล้ว
ชนายุสะกดโทรศัพท์ไปที่บ้านโทร.หาวิภา
ที่บ้านเฉลิมเกียรติเวลากลางวัน วิภารับสาย
“แม่ครับ”
“ลูก..ลูกแม่ลูกลูก!”
“ผมสบายดีครับแม่”
“อยู่ที่ไหนบอกแม่มาสิลูก”
ชาญชัยเพิ่งเดินเข้ามาในบ้านพอดี
“อาชาญอยู่หรือเปล่า”
วิภามองไป
“..มาพอดีเลยหนูบอกแม่มาเร็วว่าอยู่ไหน”
ชนายุสยังไม่ทันตอบวางสายไปก่อน
“ชนายุสยุส ..ชนายุสลูกแม่!”
ชาญชัยรีบวิ่งมา
ชนายุสหันมองออกไปด้านนอกตู้โทรศัพท์
เห็นผู้ชายกำลังเดินเข้ามาใกล้เด็กน้อยวางหูโทรศัพท์
“มากับใครไอ้หนู!!!”
“เอ่ออ ... มากับคนข้างหลังครับ!!”
นักเลงหันหลังกลับไปมองราเชนทร์
“ไอ้หนูกลับไปที่ร้านค้า”
ราเชนทร์ลงมือต่อสู้กับนักเลง
“ใครส่งเอ็งมา ... สั่งมาเก็บข้าเหรอ”
“ป่ะป่าวครับ..ผมไม่รู้ว่าใครสั่ง .. แต่เค้าสั่งว่าให้คอยตามดูว่าพี่ไปไหน”
แล้วก็มีนักเลงตามมาอีกหลายคนการต่อสู้เกิดขึ้น
ชนายุสนั่งรออย่างกระวนกระวายใจที่ร้านค้าซักพักใหญ่ราเชนทร์เดินเข้ามาชนายุสวิ่งเข้าไปกอด
“สัญญาว่าจะกลับมาก็ต้องกลับมาบอกให้รอก็ต้องรอจำไว้นะไอ้หนู...ผู้ชายต้องรักษาสัตย์ถ้าสัตย์สลายก็คล้ายสัตว์”
“ครับ”
ราเชนทร์กับชนายุสเดินออกจากร้านแล้วตำรวจหยุดอยู่ข้างหลังเรียกให้ทั้งสองคนหยุด
“คุณ..คุณ!!”
ฝ่ายเล็กขาวกับไอ้มิ่งขับรถเข้ามาหน้าบ้านเฮียตงโดยมีสารวัตรเชลียงแอบมองอยู่
ตำรวจมองสำรวจทั้งคู่ก่อนพูด
“ไอ้หนู!!! ขนมตก”
“ครับ..ขอบคุณครับ”
ตำรวจถาม “แล้วนี่มาจากไหนกัน”
ราเชนทร์สำเนียงโคราช“กรุงเทพฯไม่เคยไป”
ตำรวจถามชนายุส“เป็นอะไรกับผู้ชายคนนี้”
“เป็นลูกดิครับ”
“ไม่เห็นเหมือนกันเลยพ่อดำลูกขาวจั๊ว”
“คุณน้าดูที่หัวผมดิครับเพียงแต่ปะป๋าผมตากแดดมากไปหน่อย”
“ขอโทษนะแทงใจดำ... เป็นคนแถวนี้เหรอ”
“ไม่ใช่คนแถวนี้หรอกครับผมคนปากช่องทำสวนทำไร่ตัวดำเป็นธรรมดาครับ”
“เอ้อๆๆไม่กวนแล้ว”
“โชคดีเด้อครับ”
ตำรวจจากไปราเชนทร์กับชนายุสมองหน้ากันตัวเกร็งๆแล้วเดินต่อไป
เล็กขาวกับไอ้มิ่งมาหาเฮียตงที่บ้าน
“ไง... มิ่งไม่เจอกันนานเลย”
เสียงข้อความเข้าที่มือถือของเฮียตง … “ราเชนทร์โผล่ที่โคราชแล้ว”
มิ่งถาม “พ่อกับแม่กูอยู่ไหน”
“เอาชีวิตไอ้เชนทร์มาแลกแล้วกูจะคืนพ่อกับแม่ให้”
“กูไม่รู้ว่าพี่เชนทร์อยู่ไหน”
“โคราช” เฮียตงยกมือถือชี้ข้อความ “มีคนว่ามันอยู่โคราช”
เล็กขาวมองนิ่งๆ
“ถ้ารู้ก็จัดการเองดิ ... บอกก่อนนะ ... มือดีที่มียังไม่ได้ครึ่งของพี่เชนทร์เลย”
“ก็ถึงต้องให้พี่น้องไปจัดการกันเองงัย”
“ไม่!!”
เล็กขาวถาม
“ชีวิตพ่อกับแม่มึงกับชีวิตไอ้เชนทร์มึงเลือกเอง”
มิ่งมองทั้งเฮียตงกับเล็กขาว
“ไอ้เล็กไปกับมัน”
“ครับเตี่ย”
เล็กขาวกับมิ่งขับรถออกมาจากบ้านเฮียตงสารวัตรเชลียงยังซุ่มดูอยู่
เสียงโทร.สั่งการ
“รถเก๋งยี่ห้อ....... สี .... ทะเบียน .... เช็คกับทะเบียนให้ผมหน่อยแล้วให้ส่งคนตามไป”
สารวัตรเชลียงกดวางสายพอดีมีสายซ้อนเข้ามาพอดี
“ครับคุณวิภา”
ที่บ้าน ... วิภารอสารวัตรเชลียงอยู่แล้ว
“เบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์สาธารณะครับรหัสในตัวจังหวัดโคราช”
“ดิชั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้นช่วยพาลูกดิชั้นกลับมาด้วย”
“คุณบอกลูกเป็นคนโทรเข้ามา”
“ใครบังคับเขาอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้”
สารวัตรเชลียงนั่งคิด นึกถึงภาพที่ชนายุสบังราเชนทร์ไว้กอดราเชนทร์แน่ที่แว่บเข้ามาในห้วงนึกเขา
สารวัตรเชลียงอ่อนใจ
“ไม่น่าจะมีใครบังคับเด็กให้ทำงั้นได้”
“แล้วทำไมชนายุสไม่ยอมกลับบ้านถ้าไม่มีใครบังคับ”
“...กลัว?..”
“กลัวยิ่งต้องกลับบ้านสิ”
“ปัญหาอยู่ที่ว่าเด็กนั่นกลัวอะไรอยู่น่ะสิ..”
เล็กขาวกำลังขับรถอยู่ตามถนนสายต่างจังหวัดมิ่งนั่งอยู่ข้างๆเช็คปืนอยู่ข้างๆ
“พ่อแม่กูอยู่ไหน”
“เอาน่าเตี่ยเค้าดูแลอย่างดีไม่ต้องห่วง”
มิ่งเงียบไป
“พี่เชนทร์เค้าไม่ธรรมดานะ”
ผ่านแยกไฟแดงตำรวจในพื้นที่พูดวอส่งข่าวเรื่องทะเบียนรถเล็กขาว …
จันทร์แจ่มกับหมวยนั่งรออยู่ในห้องเชลียง
“รู้จักเค้าแค่ไหน..”
“หมายความว่างัย”
“เช่นเค้าชอบสีอะไรกินอะไรทำอะไรแบบนั้นอ่ะ”
“ก็รู้... ชอบสีเขียวชอบกินเส้นเล็กไม่ใส่ผักชอบให้เล่านิทานก่อนนอน”
“นิทานก่อนนอนเนี่ยะนะ”
“อื่มมม... ก็ไอ้ตัวเล็กลูกพี่เชนทร์ที่ชอบ ... ไหวมั้ย?”
“ชั้นหมายถึงพี่เชนทร์”
“ก็รู้แล้วกันว่าเค้าเคยเป็นมือปืนมาก่อน”
“ยังเป็นอยู่นะจ๊ะ”
จันทร์แจ่มเงียบ
“ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเขาเป็นมือปืนมาก่อนจะยอมสนิทสนมกันจนถึงขนาดนี้มั้ย”
จันทร์แจ่มเงียบ
“....แล้วเริ่มรักเขาตอนไหน..”
“อะไร? นี่จะมาสอบสวนกันรึไง?.”
“ที่นี่ห้องสอบสวนไม่ใช่รึไง ?.... ว่าไงรักเค้าตอนไหน.. ถ้าไม่รักชั้นแย่งนะ”
“ผู้หญิงอะไรเนี่ยถ้าชั้นบอกว่าใช่!! รัก!! แล้วจะหยุดมั้ย?”
ทั้งคู่มองหน้ากันจันทร์แจ่มเพิ่งรู้สึกตัวว่าหลุดพูดคำว่ารักไปแล้ว
“เธอรู้มั้ยชั้นเห็นเขาตั้งแต่วันแรกที่เตี่ยรับเขามาอยู่ที่บ้าน”
“เตี่ย??” จันทร์แจ่มนึกถึงคำพูดของลุงแหลม “เฮียตงเหรอ ..นี่เธอเป็นลูกเฮียตง..”
“ทุกคนก็ถูกเอามาเลี้ยงทั้งนั้นแหล่ะ ... ไม่สำคัญหรอก”
“สำคัญ!!..เธอต้องรู้ว่าทำไมพี่เชนทร์ถึงถูกตามล่า”
เสียงเคาะประตูมีตำรวจเดินเข้ามา
“สารวัตรมาถึงแล้วค่ะ”
ทางด้านราเชนทร์กับชนายุสลงจากรถกระบะบริเวณหน้าปากทางเข้าไร่
ราเชนทร์เดินนำชนายุสเดินตัวเอียงๆตามเข้าไป
“ถึงแล้วเหรอน้า?”
“อื่มมม”
“เย้ๆๆๆ” ชนายุสทรุดลงนั่ง
“เราจะพักกันที่นี่แหล่ะ” เขามองไปเห็นบ้านพักไกลๆ “เคยทำงานมั้ยไอ้หนู?”
ชนายุสมองหน้าราเชนทร์
ภายในห้องสอบสวน หมวยบอก
“ชั้นก็บอกได้เท่าที่รู้เท่านี้แหล่ะ”
“ขอโทษที่ให้รอขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะครับ ... เชิญคุณแจ๋มเข้ามาได้”
“หายดีแล้วนี่ไม่กี่วัน”
“อ๋อ..ครับ.. ดีขึ้นแล้ว”
“หวังว่าจะชอบดอกไม้นะครับผม”หมวยแล้วเดินออกไป
สารวัตรเชลียงนึกถึงช่อดอกไม้ที่ห้องพักฟื้นนิ่งคิดจนจันทร์แจ่มเดินเข้ามา
“เชิญนั่งครับแจ๋ม”
เล็กขาวกำลังเดินออกจากร้านเสียงโทรศัพท์ดัง
“ว่าไง?”
“อยู่ที่ไร่ข้าวโพดห่างไปประมาณ 50 โล” มิ่งบอก
เล็กขาวพยักหน้า
ภายในห้องสอบสวน
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
“ก็หยั่งที่สารวัตรเห็นนั่นแหล่ะค่ะ”
สารวัตรเชลียงนึกถึงภาพเห็นจันทร์แจ่มอยู่คนเดียวเห็นร่องน้ำถึงได้ตามไปเจอราเชนทร์
“พี่เชนทร์ของแจ๋มเป็นคนร้ายเขาก่อคดีแล้วไม่ยอมมอบตัวจะให้ผมทำยังไง?”
“เค้าเป็นยังไงกับใครแจ๋มไม่รู้แต่แจ๋มรู้ว่าเค้าเป็นคนดีเป็นไปได้มั้ยคะว่าคดีนี้ไม่เกี่ยวกับเค้า”
“คุณไปเอามาจากไหนแจ๋มครับ ..ผมถือว่านี่เป็นความรู้สึกส่วนตัวของคุณผมในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจมีหน้าที่ดำเนินการให้เป็นไปตามขั้นตอนของกฎหมายถ้าเค้ามอบตัวเค้าก็มีโอกาสสู้ตามกระบวนการด้วยการขึ้นศาลเค้าอาจจะแพ้หรือชนะคดีก็ได้ไม่มีใครรู้”
“เรื่องอื่นแจ๋มไม่รู้ค่ะแต่ที่มาวันนี้แจ๋มมีเรื่องขอร้องสารวัตรข้อเดียว”
“ถ้าผมทำได้ก็ไม่ขัดข้องครับแจ๋มลองว่ามาสิครับ”
“แจ๋มขอสาวัตรอย่าวิสามัญพี่เชนทร์ ..แลกกับอะไรก็ได้แม้แต่ร่างกายของแจ๋ม”
สารวัตรเชลียงนิ่ง
“ไม่มีตำรวจคนไหนต้องการจับตายคนร้ายหรอกครับเว้นแต่เขาต่อสู้เวลาถูกไล่ล่าหรือล้อมจับตำรวจมีสิทธิ์ป้องกันตัวถ้าถูกทำร้าย” เชลียงชี้ที่ตัวเอง พลางถอนหายใจ “มาถึงตรงนี้ผมบอกคุณตามตรงเรามีความเชื่อเหมือนกันเรื่องนึงมันมีความขัดแย้งบางอย่างที่ทำให้การล่าตัวเพื่อหาความจริงของตำรวจกับการล่าหัวเพื่อเอาชีวิตของพวกมือปืนที่มีราเชนทร์เป็นเป้าหมายเหมือนกันเรากำลังจะดูว่าใครจะชนะเดิมพันนี้”
เล็กขาวและมิ่ง ขี่มอเตอร์ไซค์คันละคัน
ในห้องสอบสวน จันทร์แจ่มหน้านิ่งน้ำตาคลอ
สารวัตรเชลียงมองหน้าอย่างเข้าใจเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้
“นอกเหนือจากเหตุผลป้องกันตัวที่ผมบอกไปผมรับข้อเสนอของคุณจะไม่วิสามัญฆาตกรรมราเชนทร์แต่..โดยไม่มีเงื่อนไขใดขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับคุณกลับได้แล้ว”
สารวัตรเชลียงเดินออกไปจันทร์แจ่มยกแหวนที่นิ้วขึ้นดูคิดถึงราเชนทร์
เล็กขาวกับไอ้มิ่งขับรถใกล้เข้ามา
ห้องพักที่โคราช
ชนายุสนอนหลับราเชนทร์นอนมองพระจันทร์อยู่ใกล้ๆกับชนายุสราเชนทร์กำลังใช้ความคิด
ที่บ้านเฉลิมเกียรติ
วิภาขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของเธอกดรีโมทเปิดประตูแต่เธอเห็นว่ามีกรวยบางอย่างตั้งกั้นขวางประตูหน้าบ้านไว้เธอบีบแตรแต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูเธอจึงเดินลงไปเปิดประตูเอง
มีมอเตอร์ไซด์ขับผ่านมาเธอทรุดลงไปนั่ง
ชนายุสฝันตะโกนออกมา “แม่!!
อ่านต่อตอนที่ 10
