แรงชัง ตอนที่ 3
ชงชางกับคนงานตรวจนับสินค้าเสร็จ คนงานเดินออกไป จวนชะเง้อมองเข้ามาในบ้าน พอเห็นชงชางอยู่คนเดียว จึงเรียก
“คุณชงชาง”
ชงชางเหลียวมอง เห็นจวนเป็นคนเรียก ก็แปลกใจ เพราะไม่รู้จัก
“เรียกฉันรึ”
“เจ้าค่ะ อิฉันเป็นบ่าวเรือนคุณหลวงนฤบดินทร์ คุณหนูเนื้อนางสั่งให้บ่าวมาตามคุณชงชางเจ้าค่ะ”
“ตามฉันเรื่องอะไร แล้วทำไมฉันไม่เคยเห็นหล่อนที่เรือนของคุณหลวงเลยล่ะ”
“เอ่อ ก็เดิมอิฉันเป็นบ่าวอยู่ที่ครัวไฟน่ะเจ้าค่ะ แต่คุณหนูเพิ่งมีคำสั่งให้อิฉันขึ้นไปรับใช้บนเรือน”
“ยังงั้นรึ แล้วคุณเนื้อนางจะให้ฉันไปพบเรื่องอะไรรู้มั้ย”
“บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ เร็วๆ เข้าเถอะเจ้าค่ะ คุณหนูรออยู่”
ชงชางวางงานลงทันที แล้วเดินออกไปหาจวนด้านนอกบ้าน จึงไม่มีใครในบ้านรู้ว่าชงชางไปไหน จวนเดินนำหน้าชงชางไปอย่างเร็วจนชายหนุ่มสงสัย
“นี่ไม่ใช่ทางไปเรือนคุณหลวงนี่”
“คุณหนูไม่ได้รอคุณชงชางอยู่ที่เรือนเจ้าค่ะ”
“อ้าว แล้วรออยู่ที่ไหนล่ะ”
จวนพาชงชางมาที่กระท่อมเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ชงชางยิ่งงุนงงมากขึ้น
“คุณเนื้อนางนัดให้ฉันมาที่นี่รึ”
“ใช่เจ้าค่ะ คุณหนูรออยู่ข้างใน”
ชงชางไม่เข้าใจว่าเนื้อนางจะนัดให้เขามาพบในที่ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ทำไม แต่ไม่ทันได้คิดอะไร ก็เดินเปิดประตูเข้าไป แต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปได้ถึงไหน ใครบางคนที่ยืนซ่อนตัวอยู่ข้างประตู ก็เอาท่อนไม้ฟาดเข้าที่ศีรษะด้านหลังของชงชางอย่างแรง ชงชางทรุดลงหมดสติไปทันที ไม้ปรากฏตัวขึ้น จวนวิ่งตามเข้ามาดูชงชางอีกคน พอเห็นชงชางนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นก็หน้าซีด
“เขา ยังไม่ตาย ใช่มั้ยพี่”
ไม้ค่อยๆ เดินเข้าไปจับตัวชงชางสำรวจอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ไม้ค่อยๆ เดินเข้าไปจับตัวชงชางสำรวจอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ยัง ยังหายใจอยู่”
“เฮ้อ โล่งอกไปพี่ งั้นจัดการตามแผนต่อเลยพี่”
ไม้ลากชงชางไปยังที่นอนในกระท่อม
“พี่ไปได้แล้ว ทางนี้ฉันจัดการต่อเอง”
ไม้พยักหน้า แต่ก็ยังยืนมองชงชางที่ไม่ได้สติอย่างกังวล
“ไปสิพี่”
“ระวังตัวด้วยนะนังจวน”
“จ้ะพี่ พี่รีบไปเถอะ อย่าให้เสียแผน”
ไม้รีบเดินออกไป
เนื้อนางนั่งคุยอยู่กับสายที่ริมสระบัว
“งานแต่งงานของคุณหนูกับคุณชงชาง จะต้องเป็นที่โจษจันทั่วพระนครแน่ๆ เลยนะเจ้าคะ”
เนื้อนางพยักหน้ายิ้มมีความสุข แล้วสายก็ชะงักไป
“ถ้าคุณศักดารู้ว่าคุณหนูจะแต่งงานกับคุณชงชาง คงคลั่งน่าดูนะเจ้าคะ”
“ก็ช่างเขาสิ ฉันไม่ได้รักเขานี่”
เนื้อนางไม่ใส่ใจ แล้วก็มีเสียงร้องประหลาดๆ บางอย่าง ดังมาจากพุ่มไม้ในระยะไกลๆ
“เสียงอะไรน่ะพี่สาย”
“ไม่รู้เหมือนกันเจ้าค่ะ”
เนื้อนางขยับลุกขึ้นจะไปดู แต่สายห้ามไว้
“เดี๋ยวสายไปดูเองเจ้าค่ะ คุณหนูรออยู่ตรงนี้ดีกว่า”
สายจ้องหน้าเนื้อนางเป็นเชิงบังคับให้อยู่ตรงนี้ ไม่ให้ไปไหน เนื้อนางพยักหน้ายอมรับ สายเดินไปตรงที่ได้ยินเสียงร้องประหลาดดังแว่วมา พอเดินพ้นไป ไม้ก็โผล่ออกมาจากที่ซ่อนใกล้ๆ ทันที
“คุณหนูเนื้อนางขอรับ”
เนื้อนางหันไปมองตามเสียง ตกใจ
“ใครน่ะ”
“กระผมเป็นบ่าวบ้านเถ้าแก่เฟยหลงขอรับ”
“บ้านชงชางน่ะรึ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
“กระผมเพิ่งมาอยู่ขอรับ คุณชงชางให้กระผมมาตามคุณหนูไปพบด่วนขอรับ”
“ชงชางมีเรื่องเดือดร้อนอะไรรึ”
“คุณชงชางปีนขึ้นไปนับสินค้าที่เพิ่งส่งมาจากท่าเรือ แล้วพลัดตกลงมาขอรับ อาการไม่ค่อยดีเลยขอรับ คุณชงชางก็เลยให้กระผมรีบมาตามคุณหนูให้ไปพบโดยด่วนที่สุด”
เนื้อนางหน้าเสีย หันไปมองหาสาย จะให้ไปด้วยกัน แต่สายเดินหายไปไหนไม่รู้
“อย่าช้าเลยขอรับคุณหนู เดี๋ยวจะไม่ทันการ”
เนื้อนางพยักหน้ารับ รีบเดินตามไม้ไปทันทีโดยไม่ได้ระวังตัว เพราะเป็นห่วงชงชางมากจนไม่ทันคิดสงสัยอะไร
ขณะที่สายเดินมาตามเสียงร้องประหลาด แล้วก็พบว่าเจ้าของเสียงร้องนั้นคือลูกหมาตัวหนึ่ง ที่ถูกผูกขาติดอยู่กับพุ่มไม้ ทำให้มันไปไหนไม่ได้
“โธ่เอ๊ย นึกว่าเสียงอะไร เสียงเจ้านี่เอง”
สายแก้เชือกที่ผูกขาลูกหมา แล้วปล่อยไป จากนั้นก็เดินกลับไปหาเนื้อนาง แต่ไม่เห็นเนื้อนางแล้ว
“อ้าว คุณหนูไปไหนแล้วล่ะ คุณหนู คุณหนูอยู่ที่ไหนเจ้าคะ”
ไม่มีเสียงตอบ สายงงๆ
ไม้พาเนื้อนางเดินมาจนถึงด้านหน้ากระท่อม
“คุณชงชางอยู่ในนั้นขอรับ”
เนื้อนางหันไปมองกระท่อมอย่างสงสัยว่าชงชางซึ่งกำลังบาดเจ็บจะมาที่กระท่อมนี้ทำไม ไม้ฉวยจังหวะที่เนื้อนางไม่ได้มองเขา วิ่งออกไป เนื้อนางได้ยินเสียงไม้วิ่งไปก็เหลียวไปมอง เห็นไม้วิ่งหายไปทางไหนแล้วไม่รู้ เธอเริ่มตกใจ เพราะถูกพามาในที่ที่ไม่คุ้นเคย ขณะเดียวกันนึกเป็นห่วงชงชางมาก จึงตัดสินใจเปิดประตูกระท่อมเข้าไปแล้วก็ต้องตะลึง เมื่อเห็นชงชางนอนเปลือยอกอยู่บนเตียง มีจวนนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ข้างๆ สภาพเนื้อตัวคล้ายถูกทุบตี
“ทำไมคุณชงชางถึงทำกับบ่าวอย่างนี้ โอย”
เนื้อนางตกใจมาก เข้าใจทันทีว่าชงชางเป็นพวกชอบหลับนอนกับบ่าวโดยใช้ความรุนแรง เนื้อนางทั้งตกใจและเสียใจจนน้ำตาไหลไม่รู้ตัว แล้ววิ่งร้องไห้ออกไปทันที ไม้ชะเง้อมองตามเนื้อนางไป จนแน่ใจว่าคงจะไม่ย้อนกลับมา ก็รีบวิ่งไปที่กระท่อมทันที
“จวน”
“คุณหนูไปแล้วใช่มั้ย”
“เรารีบไปกันเถอะ ก่อนที่คุณชงชางจะฟื้นขึ้นมาเห็นเรา”
จวนรีบลุกขึ้นขยับเครื่องแต่งกายให้เข้าที่ แล้วรีบเดินออกจากกระท่อมไปกับไม้อย่างรวดเร็ว
สายยังเดินชะเง้อมองหาเนื้อนางไปทางโน้นที ทางนี้ที ชักเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นเนื้อนางหายไปนาน
“คุณหนูหายไปไหนของเขานะ โธ่ถัง จะไปไหนก็ไม่บอกอีสายคนนี้สักคำ”
สายร้อนใจขึ้นเรื่อยๆ เนื้อนางวิ่งร้องไห้กลับมา สายเห็นอาการของเนื้อนางก็ตกใจ
“คุณหนู ร้องไห้ทำไมเจ้าคะ”
เนื้อนางไม่ตอบ วิ่งตรงกลับบ้านไปเลย สายรีบวิ่งตาม เนื้อนางร้องไห้วิ่งขึ้นมาบนเรือน แล้ววิ่งตรงไปที่ห้องนอนทันที ลำดวนกำลังทำความสะอาดบ้านอยู่ พอเห็นอาการของเนื้อนางก็สงสัย ขยับจะตามไปดู สายวิ่งตามเนื้อนางมาพอดี
“คุณหนู”
เนื้อนางวิ่งไปที่ห้องนอนแล้ว สายรีบวิ่งตามไป ลำดวนตัดสินใจตามไปอีกคนเนื้อนางวิ่งมาถึงห้อง ก็วิ่งเข้าห้องไป ปิดประตูลงกลอนเลย สายวิ่งตามมาไม่ทัน ได้แต่เคาะประตูเรียกด้วยความร้อนใจ ลำดวนวิ่งตามมาเป็นคนสุดท้าย ยืนรอดูเหตุการณ์ด้วยความสนใจมาก
“คุณหนู เปิดประตูให้สายหน่อยเจ้าค่ะ”
เนื้อนางโถมตัวลงซบหน้าร้องไห้กับเตียงด้วยความเสียใจอย่างที่สุดจนทำอะไรไม่ถูกเลย สายยังคงเคาะประตูห้องเรียกอยู่ด้วยความเป็นห่วง
“คุณหนู เปิดประตูให้สายหน่อยเถอะเจ้าค่ะ คุณหนูเป็นอะไร ใครทำอะไรคุณหนู คุณหนูบอกสายสิเจ้าคะ คุณหนู”
สายเคาะเรียกเท่าไหร่ ก็ไม่มีเสียงตอบจากเนื้อนาง สายเจ็บมือและหมดแรง ได้แต่ทรุดลงนั่งที่หน้าห้อง
“มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูเนี่ย โอ๊ย กลุ้ม”
สายนั่งกุมหัวด้วยความกลุ้ม ลำดวนยังเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ตลอดด้วยความสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นวะ”
ไม้กับจวนเดินจ้ำกลับมาที่ประจำของตน เหลียวหน้าเหลียวหลังจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา แล้วก็ลงนั่งถอนใจทั้งคู่ เอาเศษผ้าเช็ดตามเนื้อตัวที่เอาสีแต้มไว้ให้แลดูคล้ายรอยฟกช้ำและเลือดออก เสร็จแล้วจวนก็ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว
“ยกโทษให้อีจวนคนนี้ด้วยนะเจ้าคะ คุณชงชาง อีจวนไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลย”
ไม้ยกมือไหว้ท่วมหัวบ้าง
“อโหสิให้บ่าวด้วยนะขอรับคุณหนูเนื้อนาง บ่าวสองคนผัวเมียแค่อยากเป็นไทแก่ตัว”
สองคนผัวเมียมองหน้ากันอย่างเสียใจในสิ่งที่เพิ่งทำไป แต่ก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนมากกว่าจะสำนึกผิดจริงจัง
ตอนค่ำ ชงชางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ทันทีที่ขยับตัวก็ปวดหัวจี๊ด
“โอ๊ย”
ชงชางเอามือกุมหัวตรงจุดที่ถูกไม้ฟาดทันที หน้าเหยเกด้วยความเจ็บ พยายามรวบรวมสติ
แล้วมองไปรอบๆ ยังงงๆ ว่าที่นี่คือที่ไหน พยายามคิดแต่ก็ยังคิดอะไรไม่ออก
“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
ชงชางยังจำอะไรไม่ได้ ทั้งเจ็บและมึนหัว เลยโซเซลุกขึ้น แล้วพบว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อ ก็เหลียวหา เห็นเสื้อถอดกองอยู่ไม่ไกล เขาคว้าเสื้อเอามาใส่ แล้วเดินกุมหัว โซซัดโซเซออกจากกระท่อมไป ยังคิดอะไรไม่ออก
เวลาเดียวกันนั้น เนื้อนางยังนอนซบหน้าอยู่กับเตียง ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา แต่ยังเศร้าเสียใจจนทำอะไรไม่ไหว ได้แต่นอนนิ่งๆ และคิดถึงภาพชงชางนอนอยู่กับบ่าว เนื้อนางได้แต่ส่ายหน้าผิดหวังในตัวชงชาง น้ำตาพาลไหลออกมาอีก
สายยังคงนั่งปักหลักรอให้เนื้อนางเปิดประตูห้องออกมา ลำดวนก็ยังอยู่ที่เดิม สายเคาะประตูอีกครั้งอย่างอ่อนแรง
“คุณหนู”
เนื้อนางยังไม่ตอบ คุณหญิงแจ่มจันทร์เดินเข้ามามองอย่างสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นนังสาย”
“บ่าวก็ไม่รู้เจ้าค่ะคุณหญิง บ่าวไม่ได้อยู่กับคุณหนูเดี๋ยวเดียว ไม่รู้คุณหนูหายไปไหนเลย แล้วพอกลับมา ก็เอาแต่ร้องไห้ แล้วก็วิ่งเข้าห้องไปเนี่ยล่ะค่ะ บ่าวเคาะประตูจนมือจะหักแล้ว คุณหนูก็ไม่ยอมเปิดประตูออกมาสักที ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูค่ะ”
คุณหญิงแจ่มจันทร์เริ่มร้อนใจ ไปเคาะประตูห้องเนื้อนางบ้าง จังหวะเดียวกันนั้น นรอินทร์กับหลวงนฤบดินทร์ก็เริ่มเดินเข้ามาสมทบด้วย
“เนื้อนาง นี่แม่เองนะลูก เปิดประตูให้แม่หน่อยสิลูก”
เนื้อนางได้ยินเสียงแม่ ก็ขยับลุกขึ้นจากเตียง น้ำตายังนองหน้าอยู่ และยังไม่พร้อมจะเจอหน้าใคร หรือพูดอะไรกับใคร
“ขอลูกอยู่คนเดียวสักพักนะคะแม่”
“เกิดอะไรขึ้นลูก ออกมาบอกแม่สิจ๊ะ”
เนื้อนางไม่ตอบ คุณหญิงแจ่มจันทร์พยายามเคาะเรียกอีกครั้ง เนื้อนางจึงร้องตอบออกมา
“ขอลูกอยู่คนเดียวสักพักเถอะค่ะ”
“แล้วลูกเป็นอะไรรึเปล่า”
“ลูกไม่ได้เป็นอะไร แต่ขอให้ลูกได้อยู่คนเดียวเถอะนะคะ ลูกขอร้อง”
คุณหญิงถอนใจกลุ้ม
“เนื้อนางคงไม่เปิดประตูออกมาแน่ ไหน นังสาย ตามไปเล่าให้ฉันฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น เนื้อนางถึงได้เป็นอย่างนี้ ตามมา”
คุณหลวงนฤบดินทร์เดินออกไป นรอินทร์รีบตามติด ต้องรู้เรื่องให้ได้ คุณหญิงแจ่มจันทร์รีบตามไป สายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ลำดวนมองอย่างสะใจ
“อีสายถูกกุดหัวแน่ๆ เล้ย”
สายค่อยๆ เดินตามไป หมดเรี่ยวหมดแรง
ขณะที่ชงชางยังเดินมึนจำเหตุการณ์อะไรไม่ได้กลับเข้ามาในห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หน้าเครียด
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
ชงชางนอนอยู่บนเตียง ยังจำเหตุการณ์อะไรไม่ได้
คุณหญิงแจ่มจันทร์ดุสายด้วยความไม่พอใจอย่างมาก
“ข้าอุตส่าห์ไว้ใจให้เอ็งดูแลลูกสาวข้า แต่นี่ลูกสาวข้าหายไปไหน เอ็งกลับไม่รู้ ถ้าลูกสาวข้าเป็นอะไรไปล่ะก็ ข้าจะสั่งเฆี่ยนเอ็งให้ตายคาหวายเลยทีเดียวนังสาย”
สายกลัวจนตัวสั่น ลำดวนแอบตามติดสถานการณ์ตลอดเวลายิ้มชอบใจที่คู่อริจะถูกเฆี่ยน
“ใจเย็นๆ ก่อนเถอะคุณ ลูกคงไม่เป็นอะไรหรอก รอให้สงบอกสงบใจสักพัก เดี๋ยวก็คงจะเปิดประตูออกมาเอง”
“แต่เอ็งก็ต้องไปเฝ้าลูกข้าไว้ จนกว่าลูกข้าจะเปิดประตูออกมา เข้าใจมั้ย”
“เจ้าค่ะคุณหญิง”
สายรีบคลานกลับไปที่ห้องเนื้อนางทันที ลำดวนมองตามสายไปจนลับตา คุณหลวงนฤบดินทร์ส่ายหน้าเหนื่อยใจ ในขณะที่คุณหญิงแจ่มจันทร์กังวลและเป็นห่วงลูก ส่วนนรอินทร์นั้นสงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้นกับเนื้อนาง
ที่มุมหนึ่งในเรือนพระยาสีหราฐ ศักดาหัวเราะร่าสะใจ โดยมีจวนกับไม้หมอบกราบอยู่ตรงหน้า
“พวกเอ็งทำดีมาก ข้าล่ะอยากเห็นหน้าแม่เนื้อนางจริงๆ ตอนที่เห็นไอ้เจ๊กโฉ่งฉ่างนั่นมันกำลังนอนอยู่กับเอ็ง ฮ่าๆๆ”
จวนกลัวศักดามาก แต่ก็กลั้นใจถาม
“แล้วเรื่องที่คุณศักดิ์ตกลงไว้กับบ่าวล่ะเจ้าคะ ที่จะให้บ่าวสองคนผัวเมียได้เป็นไทน่ะเจ้าค่ะ”
“เออ เรื่องนั้นข้าจำได้หรอกน่า”
ศักดาตวาด จวนกับไม้หัวหดทันที แต่ศักดาก็กำลังอารมณ์ดีเลยไม่ถือสา ล้วงหยิบเงินจำนวนมากพอควร โยนให้สองผัวเมีย
“เอ็งสองคนเอาเงินนี่ไป แล้วจะไสหัวไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก”
“เจ้าค่ะๆ”
จวนกับไม้ช่วยกันเก็บเงินที่ตกกระจายอยู่ที่พื้นด้วยความดีใจ แต่แล้วศักดาก็เดินมาเหยียบมือจวนที่กำลังเก็บเงิน แล้วกดไว้กับพื้นอย่างแรง จวนหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ แต่ไม่กล้าร้องออกมา
“เดี๋ยว”
จวนกับไม้เงยหน้าขึ้นมองศักดาอย่างสงสัย แต่ก็กลัวศักดาเหลือเกิน เพราะรู้ฤทธิ์เจ้านายดี
“ไม่ใช่แต่ข้าเท่านั้นนะ ที่จะต้องไม่เห็นหน้าเอ็งสองคนอีก ไอ้เจ๊กโฉ่งฉ่างกับแม่เนื้อนางก็จะต้องไม่ได้เห็นหน้าเอ็งสองคนด้วยเหมือนกัน เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจเจ้าค่ะ”
“บ่าวสองคนจะไปให้ไกลจากที่นี่เลยขอรับ เราจะออกไปให้ไกลๆ พระนครเลย”
“ดี”
ศักดาขยับเท้าออกจากมือจวน จวนกับไม้รีบเก็บเงินต่อจนเสร็จ แล้วพากันวิ่งออกไป ศักดายังอารมณ์ดี
“เห็นภาพตำตาแบบนั้น น้องเนื้อนางต้องเกลียดไอ้เจ๊กโฉ่งฉ่างแน่ๆ”
ศักดาหัวเราะชอบใจ ก่อนจะไปบอกพ่อกับแม่ ด้วยท่าทางมั่นใจ
“เจ้าคุณพ่อขอรับ ลูกอยากให้เจ้าคุณเตรียมตัวไปสู่ขอเนื้อนางให้ลูก”
คุณหญิงเด่นหล้าสงสัย
“ฮื้อ ลูกพูดอะไรน่ะพ่อศักดิ์ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าลูกสาวคุณหลวงนฤบดินทร์ กำลังจะแต่งงานกับลูกชายไอ้เถ้าแก่เฟยหลงมัน”
ศักดายิ้มๆ “แล้วถ้าเขาไม่แต่งกันแล้วล่ะขอรับ เจ้าคุณพ่อจะไปสู่ขอเนื้อนางให้ลูกมั้ย”
“ถ้าเขาไม่แต่งกัน พ่อจะไปขอเนื้อนางให้เจ้าแน่นอน”
“จริงนะขอรับ”
“พ่อเป็นพระยานะ เจ้าศักดิ์ พูดคำไหนคือคำนั้น”
ศักดายิ้มร่า
ตอนเช้า เนื้อนางยังคงใส่ชุดเดิม นอนอยู่ที่เดิม ลืมตามองเหม่อ ไม่ได้หลับทั้งคืน เสียงเคาะประตูเบาๆ ที่หน้าห้อง เสียงสายที่อ่อนระโหยดังแว่วมา สายไม่ได้นอน เฝ้าเนื้อนางอยู่ที่หน้าห้องทั้งคืนเหมือนกัน
“คุณหนู เปิดประตูห้องให้สายหน่อยเถอะเจ้าค่ะ”
เนื้อนางลุกขึ้นปาดน้ำตา สองจิตสองใจ จะเปิดประตูดีหรือไม่
“คุณหนู”
ในที่สุดเนื้อนางก็ใจอ่อน สงสารสาย ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้ สายรีบวิ่งเข้ามาจับเนื้อตัวเนื้อนางสำรวจทันที
“คุณหนู คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าเจ้าคะ คุณหนูไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย แล้วเมื่อวานคุณหนูหายไปไหนมาเจ้าคะ”
เนื้อนางตอบเสียงซังกะตาย “ไปหาชงชาง”
“ไปหาคุณชงชาง ไปหาที่ไหนเจ้าคะ แล้วทำไมคุณหนูไม่ให้สายไปด้วย แล้วทำไมคุณหนูถึงได้วิ่งร้องไห้กลับมา หรือว่า คุณชงชางทำอะไรคุณหนูหรือเจ้าคะ”
เนื้อนางนึกถึงภาพของชงชางที่เธอเห็นเมื่อวานอีกครั้งก็ร้องไห้โฮออกมา สายตกใจ กอดเนื้อนางปลอบใจ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“คุณชงชางทำอะไรคุณหนู บอกสายสิเจ้าคะ”
“เขา เขา”
เนื้อนางส่ายหน้าไม่อยากพูดให้แสลงใจตัวเอง
“ฉันจะไม่แต่งงานกับเขาแล้ว”
สายอ้าปากค้าง ในขณะที่เนื้อนางซบหน้าลงร้องไห้กับหมอนอีกครั้ง
อ่านต่อตอนที่ 4
