มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 5

มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 5

มุมนั่งเล่น บ้านผู้ใหญ่ เข็มนั่งอยู่กับสุชาติ ปิ๋ม ยองแอ มีกระเช้าของขวัญวางตรงหน้า ยองแอมองหายอด

สุชาติแสร้งมองเข็มอย่างเห็นใจ เข็มมีสีหน้าอมทุกข์อย่างเห็นได้ชัด
"เรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมาก็ถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกันนะ"
"ต่อไปนี้ขอให้ผู้ใหญ่เข็มเจอแต่สิ่งดีๆ พ้นทุกข์พ้นภัยพ้นมารผผจญทั้งหลายนะจ๊ะ" ปิ๋มบอก
"ปิ๋มเค้ารบเร้าให้อั๊วพามาเยี่ยม มาให้กำลังใจลื๊อ อีเป็นห่วงผู้ใหญ่เข็มม๊ากมาก ถ้าไม่ได้เจอคงเป็นห่วงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ"
ปิ๋มเอามือจับขาผู้ใหญ่เข็ม อย่างเป็นกันเอง แต่เกือบโดน....
"พี่เข็มอย่ายอมแพ้พวกคนพาลนะ สู้ๆนะจ๊ะพี่"
เข็มสะดุ้งนิดนึง
"ขอบคุณมากๆ เสี่ยกับน้องปิ๋มดีกับผมเหลือเกิน ส่วนไอ้จุ่นผมต้องเอาคืนมันให้ได้"
ปิ๋ม สุชาติ แอบยิ้มให้กันอย่างสะใจ
ยองแอไม่ได้สนใจผู้ใหญ่คุยกันตั้งแต่แรก มัวแต่มองหายอด
"โอปป้ายอดไม่อยู่เหรอคะ"
"มันออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าไม่รู้กลับมารึยัง แต่ถ้ากลับมาก็น่าจะอยู่ที่ศาลาริมน้ำโน้นแหละ มันชอบไปนั่งคิดเพลงอยู่ที่นั่น"
"ป๊า ยองแอขอไปหาโอปป้ายอดนะจ๊ะ"
"ได้สิ"
ยองแอเดินออกไปหายอด ด้วยสีหน้าสดใส
เข็มหน้าเครียด ยังคิดหนักกับเรื่องที่โดนจับอยู่ สุชาติเห็นก็ทำทีเป็นห่วงมาก
"ผู้ใหญ่เข็มอย่าเครียดไปเลย ตอนนี้อั๊วก็ให้นักข่าวที่อั๊วสนิทปิดข่าวให้แล้ว"
"ถึงยังไงภาพลักษณ์ของผมในสายตาของผู้ใหญ่คงจะป่นปี้ไปแล้ว ผมคงไม่กล้าสู้หน้าใครแล้ว เส้นทางสายการเมืองของฉันคงจบลงแค่นี้"
"พอดีเสี่ยก็สนิทสนมกับท่านนายอำเภออยู่แล้ว เย็นนี้ฉันกับเสี่ยก็เลยนัดผู้ใหญ่ไปทานข้าวกันเพื่อจะได้อธิบายให้พวกท่านเข้าใจ"
เข็มมองสุชาติกับปิ๋มราวกับเป็นพ่อพระ แม่พระ

ยอดนั่งวาดรูปใบหน้าแก้มบุ๋มลงในสมุดใหม่แทนอันเก่า แล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข
ยองแอเดินมาเห็นยอดก็ตะโกนเรียก
"อันยองฮาเซโย ทำอะไรเหรอจ๊ะพี่ยอด"
ยอดรีบปิดสมุดแล้วเก็บไว้
"พี่… พี่แต่งเพลงอยู่ แล้วยองแอมาได้ไง"
"พอดีซีรีย์ที่ดูอยู่จบแล้ว เห็นป๊าจะมาบ้านพี่ยอด ยองแอก็เลยขอตามมา คิดถึงยองแอล่ะซิ ยองแอได้มาหาพี่ยอดบ่อยๆ"
ยอดฟังไม่ทันระวังตัว ยองแอคว้าสมุดไปดู ยอดตกใจ
"ขอยองแอดูเพลงที่พี่แต่งหน่อยนะ"
ยอดคว้าสมุดคืน
"เฮ้ย ไม่ได้ๆ เอามานี่"
"เป็นความลับขนาดนั้นเลยเหรอ"ยองแอพูดเองเออเอง) "เอ๊ะ หรือว่าพี่ยอดแต่งเพลงให้ยอง
แอ ใช่จริงๆ ด้วย อ๊ายยย เขิลล์"
ยอดมองยองแออย่างดุๆ และรำคาญ
"ยองแอ พี่ต้องการสมาธิ ในการแต่งเพลง"
ยองแอไม่รู้ว่าไล่
"ไม่เป็นไรค่ะ ยองแอขอนั่งเงียบๆ ดูพี่แต่งเพลงก็ได้"
ยองแอนั่งจ้องหน้ายอด ยอดรู้สึกไม่มีสมาธิเพราะยองแอมัวแต่มองหน้าเขาตลอด
"ถ้ายองแอไม่ไป พี่ไปเอง"
ยอดจะเดินหนีไป
"เหมือนในซีรีย์เลย ตอนพระเอกมีคนใหม่ก็มักจะตีตัวออกห่างนางเอก ทำท่ารำคาญอย่างนี้ทุกราย พี่ยอดเปลี่ยนไป พี่ยอดมีคนใหม่.."
"พี่ไม่เคยเปลี่ยน แล้วพี่ก็ไม่ได้มีคนใหม่ พี่เป็นของพี่แบบนี้มานานแล้ว แล้วเราก็ไม่เคยเป็นอะไรกัน"
"เคย...ตั้งหลายครั้ง"
"เฮ้ย...ตอนไหน...พี่จำไม่ได้"
"พี่ยอดขี้ลืมจัง.....ก็ในฝันไง"
"เฮ้ย! ไม่ใช่แล้ว พี่ขอโทษนะยองแอ แต่พี่อยากอยู่คนเดียวจริงๆ"
ยอดตัดสินใจเดินออกไปเลย ทิ้งให้ยองแอสงสัยคาใจอยู่ตรงนั้น
"ยองแอต้องรู้ให้ได้ว่าพี่ยอดนอกใจยองแอเพราะใคร"

มุมสวยๆของหมู่บ้าน ยอดนั่งอยู่ข้างๆ ท็อป ท็อปตบไหล่ยอดอย่างให้กำลังใจ
"นายพูดถูก หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีใจตัวเองไม่พ้น ฉันยอมรับแล้วว่า ฉันชอบแก้ม
บุ๋ม ตั้งแต่ที่เธอช่วยชีวิตฉัน แล้วตั้งแต่วันนั้นฉันก็คิดถึงแก้มตลอดเวลา"
"แล้วนายจะทำยังไง นายก็รู้ว่าพ่อนายกับพ่อแก้มเกลียดกันแค่ไหน"
"ฉันยอมรับว่าฉันกลัว ว่าการที่ฉันรักแก้มบุ๋ม มันจะสร้างปัญหา แต่ถ้าฉันทำให้แก้มบุ๋มรักฉันได้ ฉันเชื่อว่า ปัญหาความขัดแย้งเกลียดชังระหว่างพ่อฉันกับพ่อแก้มบุ๋มจะจบลง"
"แล้วนายจะทำยังไงให้แก้มชอบนายเหมือนที่นายชอบแก้ม"
"ฉันยังไม่รู้เลย"
"ถ้างั้นฉันขอมีส่วนในการช่วยให้นายกับยัยแก้มรักกัน แต่มีข้อแม้นะ"
"อะไร"
"นายก็ต้องช่วยให้ฉันจีบปุบฝ้ายได้เหมือนกัน ตกลงมั้ย"
ยอดหันไปมองท็อป แล้วยื่นมือให้ท็อปจับ
ยอดยิ้มออกมาอย่างมีความหวังและมุ่งมั่นสุดๆ
"แก้มบุ๋ม… ฉันจะทำทุกหนทางให้เธอเป็นแฟนฉันให้ได้!"

ต่อมา เข็มทุบโต๊อย่างแรง
"ไอ้จุ่น เพราะมึงคนเดียว บารมีที่ข้าสะสมมานานต้องมาพังทลาย"
เบี้ยเดินเข้ามาหา
"เจ็บมือมั้ยครับพ่อผู้ใหญ่"
"เจ็บใจมากกว่าว่ะ ของที่สั่งว่าไง"
เบี้ยหยิบขวดยาถ่ายชนิดรุนแรง ยื่นให้เข็ม
"นี่ครับ แค่หยดสองหยด ก็ขี้พรั่งพรูเต็มกางเกงอย่างแน่นอน"
เข็มมองยาถ่าย
"หึๆๆ ในเมื่อมันทำให้ชื่อเสียงข้าเสียหาย ข้าก็ทำลายภาพลักษณ์ ชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือของเอ็งได้เหมือนกันไอ้จุ่น !"
เข็มยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ

จุ่นเดินตด แพร่ดๆๆ มาตลอดทาง มือกุมก้นตัวเองไว้ ชาวตลาดมองจุ่นอย่างรังเกียจ บ้างหัวเราะเยาะขบขัน
"ถอยๆๆๆ อย่าขวาง ถอยไป ซี๊ด... อู๊ย..."
ชาวตลาด1บอก "เฮ้ยๆๆ ผู้ใหญ่จุ่นขี้แตก"
ชาวตลาด2 บอก "ถ่ายคลิปแชร์ลงเฟซบุ๊กเลย ไลค์ตรึมแน่"
ชาวตลาดชี้ชวนกันดูจุ่น หลายคนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายคลิป
"อย่าถ่ายๆ อย่า อย่า ซี๊ดส์ อย่านะเว้ย โอย ชื่อเสียงข้าป่นปี้หมดแล้ว ซี๊ดส์"
จุ่นขี้แตกกลางตลาด ร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร ทุกคนตลกขบขันกับภาพที่เห็น

พอมโนภาพเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับผู้ใหญ่จุ่น เข็มกับเบี้ยต่างหัวเราะออกมาอย่างสะใจสุดขีด
เข็มมองขวดยาถ่ายในมือ หมายมั่นว่างานนี้จะทำให้จุ่นเสียภาพลักษณ์ เสียความน่าเชื่อถือ ให้จงได้
"ได้เวลาเอาคืนแล้ว!"

ระเบียบวางตะกร้าที่เพิ่งไปถวายของไหว้ให้เทวดาไว้บนโต๊ะ แล้วหันมองหน้าเข็มด้วยสีหน้าประหลาดใจอย่างมากถึงมากที่สุด
"จริงแน่เหรอพี่ นี่ฉันไม่ได้ฝันไปจริงๆ นะจ๊ะ"
เข็มยิ้มอบอุ่น
"จริงซะยิ่งกว่าจริงอีก พี่คิดทบทวนมาหลายตลบ มันถึงเวลาที่พี่ต้องปรับความเข้าใจกับไอ้จุ่นมัน เพราะคราวนี้เดือดร้องถึงแม่ระเบียบของพี่ต้องพลอยติดร่างแหไปด้วย ถ้าพวกพี่เลิกทะเลาะกัน ครอบครัวของเราจะได้มีความสุขซักที"
"พี่ พี่ไม่โกหกฉันแน่นะ"
"แน่สิ พี่อยากดับไฟแค้นของพี่ แต่มันก็ต้องดับที่ไอ้จุ่นด้วย"
ระเบียบดีใจมาก เข้าไปสวมกอดเข็ม
"ฉันดีใจจัง พี่เข็มคิดได้ซักที"
"ยังไงฝากแม่ระเบียบ เป็นธุระ นัดไอ้จุ่นให้มาเจอพี่เย็นนี้ ด้วยนะ"
"ได้จ้ะ เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง"
ระเบียบผละออกจากเข็ม แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหงส์ด้วยความดีใจ
"หงส์เหรอ...นี่ชั้นมีข่าวดีจะบอก...ไม่ใช่หวย ชั้นรู้ว่าเธอไม่เล่นจะโทร.มาบอกทำไม"
เข็มยิ้มแบบใสซื่อมองระเบียบที่โทร.ไปนัดกับจุ่นให้ เปลี่ยนเป็นยิ้มร้ายออกมา

จุ่นมองหน้าหงส์อย่างแปลกใจ สงสัยในเรื่องที่หงส์บอกมา สนองบีบนวดให้จุ่นอยู่
"ห๊า!! มันอยากนัดเจอพี่ มันอยากจะปรับความเข้าใจกับพี่ ยี้! ไม่จริงหรอก"
"จริงจ้ะพี่ ผู้ใหญ่เข็มเค้าไม่กล้าคุยกับพี่เองก็เลยให้ระเบียบโทร.มารบเร้าฉัน ผู้ใหญ่เข็มเค้าไม่อยากทะเลาะกับพี่อีกแล้วนะ พี่จุ่นไปเถอะนะพี่นะ จะได้เปิดอก เคลียร์ปัญหาที่คั่งค้างในใจให้หมดไง"
"คนพาลอย่างมันต้องนึกแค้นพี่จนไม่เป็นอันกินอันนอนถึงจะถูก แม่หงส์ จะให้พี่เชื่อจริงๆ เหรอว่าไอ้เข็มมันคิดจะคืนดีด้วย"
"โกรธเกลียดกันมาตั้งนาน พี่ไม่อยากหยุด ไม่อยากพักบ้างเหรอจ๊ะ ผู้ใหญ่เข็มแกเองคงต้องการหยุดเรื่องนี้ซะที ไม่งั้นจะอยากนัดเจอทำไม"
จุ่นสีหน้าครุ่นคิด
"ไปเจอเถอะนะจ๊ะ การนัดเจอกันคราวนี้พี่อาจจะได้ฟังคำอธิบายดีๆ จากแกก็ได้ ขอร้องล่ะ ... นะพี่นะ ใจคอจะทะเลาะกันจนวันตายเลยหรือไง"
จุ่นครุ่นคิดหนัก หงส์มองจุ่นด้วยสายตาอ้อนวอน
"ก็ได้ พี่ไปก็ได้"
หงส์หยิกแก้มจุ่น
"น่ารักที่สุด ฉันรีบโทร. ไปบอกระเบียบก่อนนะจ๊ะ"
หงส์รีบไปโทร.หาระเบียบ
"ชั้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้เข็มมันอยากจะคืนดีจริงรึเปล่า"
สนองมองหาไม่มีใคร
"ผู้ใหญ่พูดกับใคร...แม่หงส์เดินไปโน้นแล้ว"
"พูดกับตัวเองไง"
"ผู้ใหญ่ก็บ้าน่ะซิพูดกับตัวเอง"
จุ่นมองสนองโกรธๆ
"นวดไปเดี๋ยวโดนจัดหนัก"
"ผู้ใหญ่พูดกับชั้นใช่มั้ย ไม่ได้พูดกับตัวเองนะ"
"ไอ้นี้วอนซะแล้ว"
"ชั้นสนองจ๊ะ"
จุ่น กดไปที เบาๆ สนองหงายท้องไป

บรรยากาศตลาด ตอนเย็น ลูกค้าชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาสั่งบัวลอยกับนาง พลางมองนางด้วยสายตาเจ้าชู้ เจ๊มิ้นที่ขายน้ำแต่ไม่มีลูกค้าเลยมองนางอย่างหมั่นไส้
"ทำเป็นมั่นเบ้า ถ้าไม่สวยไม่มีใครเข้าร้านแกหรอก"
นางหันไปบริหารเสน่ห์กับลูกค้าที่มาใหม่
"บัวลอยหวานกรุบกรอบ" แล้วโชว์เรือนร่างประกอบการขาย "เม็ดขาวๆ อวบๆ นุ่มๆ
สวยๆ เนียนๆ ถ้าได้กินรับรองอร่อยเด็ดถึงใจถึงอารมณ์แน่นอนค่ะ คุณพี่ขา"
"ซื้อบัวลอย แถมแม่ค้าได้ไหมจ๊ะ"
นางทุบลูกค้าเบาๆ
"บร้าๆๆๆ แก่นเซี้ยวจริงเชียว ไปนั่งก่อนนะคะพี่ขา"
ผู้ใหญ่เข็ม ระเบียบ เบี้ย เดินมาที่ร้าน ลงนั่งที่โต๊ะว่าง
"ลูกค้ามาแล้ว...ผู้ใหญ่เข็มกับพี่ระเบียบ"
ผู้ใหญ่จุ่น หงส์ สนอง เดินเข้ามาที่ร้านบัวลอยจากอีกด้านนึง
"ลูกค้ามาอีกแล้ว...ผู้ใหญ่จุ่นกับพี่หงส์"
เจ๊มิ้นรีบวิ่งเข้าไปหานาง
"เฮ้ย กล้วยทอดแล้ว! ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มมาร้านเอ็งพร้อมๆกัน"
นางนึกได้ตกใจเหมือนกัน
"จริงด้วย.....ตายๆๆ ร้านฉันจะพังไหมเนี่ย"
มิ้นกับนางมอง จุ่นกับเข็ม นั่งกันอยู่คนละโต๊ะมองกันเหมือนจะฆ่ากัน

นางเอาถ้วยบัวลอยถูกวางลงบนโต๊ะของผู้ใหญ่เข็ม ส่วนเจ๊มิ้นเอาถ้วยบัวลอยถูกวางลงบนโต๊ะของผู้ใหญ่จุ่น สองผู้ใหญ่นั่งประจันหน้ากัน หงส์ นั่งข้างๆ จุ่น สนองยืนอยู่ข้างๆ ฝ่ายระเบียบ นั่งข้างๆ เข็ม เบี้ยยืนอยู่ข้างๆ
นาง มิ้ม วางถ้ายบัวลอยเสร็จก็รีบออกมา ยืนมองดูอยู่ห่างๆ อย่างหวั่นๆ นางเอายาดมขึ้นมาสูดปื๊ดๆๆ
"ฮือๆๆ ร้านฉันจะพังมั้ยเนี่ย"
"ไม่เหลือ...ผู้ใหญ่สองคนนี่ไม่เคยคุยกันดีๆเกินสามคำ" มิ้นบอก
"งั้นเก็บร้านก่อนดีกว่าเสียหายน้อยหน่อย"
นางเดินไปหยิบหม้อบัวลอยเดินไปหลังร้าน
ที่โต๊ะ เข็มมองจุ่นด้วยสายตาที่เป็นมิตร เบี้ยกับสนองยืนข้างนายของตนมองกันด้วยสีหน้าเชือดเฉือนกันและกัน เข็มพูดก่อน
"ที่ข้านัดมาที่นี่ก็อยากให้เอ็งได้กินบัวลอยหอมๆ หวานๆ ชื่นใจๆ กินของหวานแล้วมันอารมณ์ดี เราจะได้เคลียร์ปัญหาของเราได้ง่ายๆ"
"พี่เข็มเขาเบื่อจะทะเลาะกับพี่จุ่นแล้วจริงๆ นะจ๊ะ"
"ถ้างั้นก็ไม่ต้องเสียเวลา เอ็งอยากจะเคลียร์อะไรกับข้า ก็ว่ามาเลย"
เข็มหันไปมองทางหนึ่งก็ทำท่าตกใจอย่างโอเว่อร์แอ๊กติ้งมากๆ
"เฮ้ยๆๆ คนเมายาบ้า โน่นๆๆ บ้าเอ๊ย จับเด็กเป็นตัวประกันด้วย โน่น ทางโน้น"
หงส์ตกใจถาม "ว๊าย ไหนๆๆๆ"
ทุกๆ คนตรงนั้นตกอกตกใจ ลุกขึ้นพรวดออกจากโต๊ะไป มองทางที่เข็มชี้มือ
เบี้ยรีบเปิดขวดยาถ่ายในมือ เทใส่ถ้วยบัวลอยของจุ่นทันที
"ไหนๆ ไอ้โจรเมายามันอยู่ไหนล่ะ ฉันไม่เห็นเลย"
"ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่ พี่ตาฝาดรึเปล่า" ระเบียบถาม
ทุกคนชะเง้ออยู่ เบี้ยเดินมาชนเข็มเป็นสัญญาณว่าเสร็จภารกิจ
"อ้าวสงสัยตาฝาด ขอโทษที ช่วงนี้ฉันนอนไม่ค่อยจะหลับ สงสัยจะเบลอจนเห็นภาพหลอน"
เจ๊มิ้นเดินมาถือถาดน้ำปั่นมาเสิร์ฟ
"ไอ้บ้าเอ๊ย ทำตกใจหมด เอ้า จะเคลียร์อะไรก็ว่ามา"
เข็มยิ้มหวาน
"กินบัวลอยก่อนดีกว่า จะได้ใจเย็นๆ กินเสร็จแล้วค่อยคุย"
"กินเถอะพี่"
จุ่นกำลังจะตักกินบัวลอย เข็มมองอย่างลุ้นสุดๆ แต่ทว่าอยู่ๆ จุ่นก็ทำวิงเวียน มือจับที่หัว แล้วพลันจุ่นก็สะลึมสะลือไม่ได้สติ สลบล้มพับไป ทุกคนตกใจมากๆ
"เฮ้ย พ่อจุ่นเป็นลมๆ ช่วยกันเร็วๆ" สนองว่า
หงส์เข้าประคองไว้
"ยาดม ยารม ยาหม่อง ใครมีบ้างฉันขอหน่อยเร็ว เร็วเข้า"
นางบอก "ฉันมีจ้ะ ฉันมี"
นางวิ่งเอายาดมมาให้หงส์ ทุกคนกำลังห่วงจุ่นกันอยู่ จุ่นทำเป็นกระตุกให้สัญญาณ
สนอง เห็นสัญญาณก็มอง ทุกคนมัวแต่สนใจจุ่น สนองเปิดขวดยาถ่ายที่ซ่อนไว้ในมือ แล้วเหยาะลงไปในแก้วน้ำผลไม้ปั่นของเข็ม! จุ่นทำเป็นหลับๆลืมๆตาเพื่อจะดูว่าสนองทำเสร็จยัง

ก่อนหน้านี้ ในมุมลับตา ... สนองหมอบคลานเข้ามาอย่างกับทหาร มองซ้ายมองขวา เห็นว่าไม่มีใครเห็น ก็กลิ้งตัวเข้ามาหาจุ่นที่ยืนอยู่
"ไม่มีใครเห็นฉันแน่นอนจ้ะผู้ใหญ่"
"ถ้าเค้าจะสงสัยก็เพราะเอ๊งคลานมาแบบนี้แหละ...ลุกขึ้น"
สนองลุกขึ้นหยิบขวดยาถ่ายส่งให้ผู้ใหญ่จุ่น
"นี่จ้ะ ยาถ่ายชนิดเจ้มจ้นฝุดๆ แค่ดม ขรี้ก็เล็ดแล้วจ้า"
"หึหึหึ ดีมาก"
"ผู้ใหญ่ท้องผูกเหรอ"
จุ่นเตะสนอง ยิ้มมีแผน มองขวดยาถ่ายในมือ
"ไอ้บ้า... ไอ้เข็มมันนัดข้าไปปรับความเข้าใจ แต่ข้าว่าไอ้เข็มมันต้องคิดไม่ซื่อ มีแผนเอาคืนข้าแน่ๆ แต่ข้าไม่ยอมให้มันสมหวังหรอกเว้ย ฮ่าๆๆ"
"ถ้ากินเข้าไป หมดไส้หมดพุง เป็นแน่แท้"
"ฮ่าๆๆ"
จุ่นหัวเราะกับความคิดของตัว สนองมองนิ่งๆ

ในร้านบัวลอย จุ่นหรี่ตามองสนองใส่ยาถ่ายแต่ไม่เห็น สนองไม่รู้จะส่งสัญญาณยังไงก็เดินไปเหยียบมือผู้ใหญ่จุ่น
"โอ๊ย"
หงส์ ช่วยประคองจุ่นลุกขึ้นนั่ง
"พี่จุ่นฟื้นแล้ว เป็นอะไรจ้ะพี่ อยู่ๆ ก็หน้ามืด ความดันกำเริบเหรอไปหาหมอมั้ย"
"ไม่ๆๆ พี่หายแล้ว ช่วงนี้มีเรื่องเครียดๆ ไม่ค่อยได้พักได้ผ่อน ก็เลยวูบไปหน่อย"
เข็มมองจุ่นสงสัยว่าจุ่นจะมาไม้ไหน
"มาว่าเรื่องของเรากันซะที จะได้จบๆ ไป" จุ่นบอก
"ข้ายอมรับว่าข้าแค้นเอ็งมากที่ทำให้ข้าโดนตำรวจจับ แล้วข้าก็ตั้งใจจะแก้แค้นเอ็งให้สาสม แต่ข้ามาฉุกคิดได้ว่า มันไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย ข้ากับเอ็งอาจจะสะใจ แต่คนที่ทุกข์ใจที่สุดก็คือคนข้างๆ กายของพวกเรา"
หงส์บีบมือจุ่นเบาๆ จุ่นคล้อยตามเข็มขึ้นมา
"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะ ที่เราจะเลิกโกรธเลิกเกลียดเลิกแค้นกันสักที ต่อไปนี้ข้าจะไม่คิดว่าเอ็งเป็นศัตรูอีก"
เข็มยิ้มให้กับจุ่นอย่างจริงใจ แต่จุ่นยังไม่เชื่อใจ
"เอาเถอะ ถ้าเอ็งยังไม่เชื่อใจข้าก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นมื้อนี้ กินกันให้อร่อยดีกว่า แล้วเอ็งค่อยกลับบ้านไปทบทวนว่าอยากจะจบปัญหาระหว่างเรามั้ย"
ทุกคนกำลังจะกินบัวลอย จุ่นกำลังตักบัวลอย เข็มลุ้นสุดๆ ในขณะที่เข็มก็กำลังจะกินน้ำปั่น
เข็ม และ จุ่น ต่างก็ลุ้นอีกฝ่ายอย่างสุดๆ บัวลอย และน้ำกำลังจะเข้าปากอยู่แล้ว แต่ทว่า!!!
"เฮ้ย... เดี๋ยวก่อน"
ทุกคนชะงักขึ้นมาทันที! หันขวั่บ ... นายอำเภอเต่าเดินยิ้มเข้ามาหา

จุ่นกับเข็มตกตะลึงอย่างสุดๆ

เต่าเดินมาหาจุ่นกับเข็มอย่างคาดไม่ถึง

"ไม่อยากจะเชื่อสายตา เป็นไปได้ยังไงที่ผู้ใหญ่เข็ม กับ ผู้ใหญ่จุ่นมานั่งกินบัวลอยร้านเดียวกัน ขอเซลฟี่หน่อย"
นายอำเภอเต่า หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเซลฟี่ตัวเองกับจุ่นและเข็ม ทั้งคู่ ยิ้มแหยๆ ชูสองนิ้วตามนายอำเภอเต่าไปด้วย
"ยิ้มหวานๆ นี่เป็นไงมาไงมานั่งกินร้านเดียวกันได้"
"เอ่อพอดี ฉัน…"
"เดี๋ยวค่อยเล่าๆ สั่งบัวลอยก่อน เห็นสุชาติบอกว่าผู้ใหญ่เข็มอยากเจอฉัน มาเจอ
กันตอนนี้ก็ดีแล้ว จะได้คุยกันเลย ... นางขอบัวลอยให้ฉันที่นึง ไข่สองฟอง"
นางรีบมาต้อนรับ
"ขอโทษด้วยนะจ๊ะ เพิ่งเททิ้งเอ้ยไม่ใช่เพิ่งหมดจ๊ะ พรุ่งนี้ค่อยมากินใหม่นะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะทำสุดฝีมือให้ท่านนายอำเภอโดยเฉพาะ"
"ว้า…"
นายอำเภอเต่าเซ็งจัดที่ไม่ได้กิน จุ่นหยิบถ้วยบัวลอย
"เอาของผมยังไม่ได้กินเลย...ไข่สองฟองเหมือนกันครับ"
"เออ...ดี อยากกินมาหลายวันแล้ว
เข็มตกใจรีบห้าม เสียงดังลั่น
"ไม่ได้!! กินไม่ได้!"
ทุกคนตกใจที่เข็มร้องดังลั่น
"ทำไมจะกินไม่ได้ ชั้นยังไม่ได้แตะเลย" จุ่นถาม
เข็มกับจุ่นยืนประจันหน้ากัน เข็มหันไปจะห้ามนายอำเภอ แต่นายอำเภอตักบัวลอยเข้าปากแล้ว เข็มอึ้งอ้าปากค้างเพราะห้ามไม่ทัน
เต่ากลืนบัวลอยด้วยท่าทางลำบาก หน้าตาเหยเก
เต่าถาม "รถบรรทุกเกลือคว่ำใส่หม้อบัวลอยรึไงนาง ทำไมมันเค็มแสบไตแบบนี้"
"ว๊าย ประทานโทษค่ะท่าน ว่าแล้วเชียวว่า ทำไมน้ำตาลวันนี้ถึงละเอียดเหมือนเกลือป่นเลย"
"กินน้ำร้านมิ้น ล้างปากล้างคอก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวมิ้นไปทำมาให้" มิ้นบอก
เข็มเห็นเต่าหน้าตาเหยเก ก็เลยจะเอาใจ ยื่นน้ำของตัวเองให้
" ไม่ทันหรอก นี่กินน้ำของผมก็ได้นายอำเภอ ผมยังไม่ได้กินเลย"
เต่ารับน้ำจากเข็ม กำลังจะดูดน้ำ จุ่นเห็นก็ร้องลั่น
"เฮ้ย อย่า อย่ากิน กินไม่ได้!"
"เอ็งยุ่งอะไรด้วยจะเอาหน้าคนเดียวเหรอ" เข็มถาม
จุ่นไม่สนใจหันไปที่นายอำเภอที่กำลังดูน้ำอย่างอร่อย
"เฮ้อ...ค่อยหายเค็มหน่อย"
จุ่นหน้าเหยเกเพราะรู้เต็มอกว่าเต่ากินยาถ่ายเข้าไปแล้ว
"นาง บัวลอยร้านเธอนี่สนุกดีนะ...รสชาติไม่เหมือนกันซักวัน"
นางเขิน
"ดีจ๊ะ...นางทำบัวลอยแบบนี้เดี๋ยวหวานเดี๋ยวเค็ม ..ร้านชั้นขายน้ำได้ตลอด" มิ้นบอก
ทุกคนหัวเราะ ยกเว้น เข็ม กับ จุ่น หัวเราะไม่ค่อยออกเพราะรู้ว่านายอำเภอโดนยาถ่ายแล้ว
เต่าตดออกมาดัง แพร่ดด... เต่าหน้าเหยเก ท้องไส้ปั่นป่วน ทุกคนเอามือปิดจมูก บ้างโบกพัดไล่ความเหม็น
"ทำไมมันมาเร็วจัง ไม่ไหวแล้ว ปลาวาฬจะออกปากอ่าวแล้ว"
เต่าลุกขึ้นพรวด วิ่งตดแตกแพร่ดๆๆๆๆ ออกไปทันที
จุ่นกับเข็มมองหน้ากัน ไม่เป็นมิตรเหมือนตอนต้นแล้ว แต่เหมือนจะฆ่ากัน ทั้งสองหันหน้าหนีจะกลับ แต่จุ่นหันไปเจอกับหงส์ เข็มหันไปเจอกับระเบียบ
หงส์บอกจุ่น "เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
ระเบียบถามเข็ม "นายอำเภอเต่าไม่ได้ท้องเสียเองใช่ไม๊พี่"
"ใช่ไม๊พี่"
จุ่นกับเข็นมองหน้ากันเหมือนจะบอกว่าซวยแล้ว

เสียงร้องไห้ของยองแอดัง !
สุชาติแต่งตัวจะไปบ้านนายอำเภอ ปิ๋มแต่งตัวเสร็จแล้วจะไปด้วย เธอกำลังดูแลความเรียบร้อยชุดของสุชาติ
ยองแอนั่งร้องไห้อยู่ใกล้ๆ สุชาติหันมองหงุดหงิด
"เรื่องนิดเดียวร้องไห้หนักมาก" สุชาติว่า
"ฮือๆๆๆๆพี่ยอดมีผู้หญิงคนใหม่เนี่ยนะเรื่องนิดเดียว ฮือๆๆป๊าไม่เข้าใจ"
ปิ๋มถาม "ไม่แสบคอเลยรึไง!"
"ปิ๋ม อย่าว่าลูก! ต้องให้กำลังใจสิถึงจะถูก"
ปิ๋มไม่พอใจแต่ก็เงียบ ไม่เถียง
"ถ้าไอ้ยอดมันมีแฟนแล้ว..ก็หาแฟนใหม่เลย...พี่ไม่เห็นว่าไอ้ยอดมันมีดีตรงไหนเลย" นิกว่า
"ฮือๆๆๆ ถึงเค้าจะไม่ดีในสายตาพี่ แต่เค้าก็ดีในสายตาฉัน"
สุชาติเดินไปลูบหัวลูกสาว ปลอบ
"อย่าเอาแต่เสียใจซิ เราต้องทำให้ผู้ชายเสียดายที่มองไม่เห็นค่าของเรา และกลับมารักเราให้ได้...ป๊าจะเป็นกำลังใจให้นะ"
ยองแอยิ้มอย่างมีกำลังใจขึ้นมา
"ค่ะป๊า ยองแอจะสู้ สู้เพื่อเป็นผู้หญิงในใจพี่ยอดให้ได้"
ยองแอกอดสุชาติอย่างมีกำลังใจขึ้นมา เสียงโทรศัพท์มือถือสุชาติดังขึ้น กดรับสายของเมียนายอำเภอ
"ครับคุณพรพรรณ ... ห๊า นัดเย็นนี้ท่านนายอำเภอไม่สะดวกแล้ว....ครับๆ.....ได้ครับ....ไว้โอกาสหน้าก็ได้ครับ ครับผม" สุชาติวางหูไปอย่างหงุดหงิด "โธ่เว้ย!!! ว่าจะพาไอ้เข็มไปให้ท่านนายอำเภอช่วยกู้ชื่อเสียงให้มันซะหน่อย ไอ้เข็มมันจะได้ตกกระไดพลอยโจนเป็นพวกเราไปโดยปริยาย"
ปิ๋มเข้าไปปลอบ
"เอาน่าพี่ โอกาสหน้ายังมี"
"อั๊วไม่รอโอกาสหน้าหรอก โอกาสนี้นี่แหล่ะ ลื้อจะต้องเป็นคนทำให้ไอ้ผู้ใหญ่เข็มมันเป็นพวกเราให้ได้"
"ไม่ต้องห่วง รับรองผู้ใหญ่เข็มต้องไว้ใจเราเหมือนครอบครัวเดียวกันเลย"
"ดี..เมื่อมันไว้ใจเรา...มันก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ...จะหลอกใช้อะไรมันก็ได้... คราวนี้ล่ะแผนการของเราก็จะสะดวกมากขึ้น"
สุชาติยิ้มร้ายออกมาอย่างมีแผนการ

ตอนหัวค่ำ เข็ม เดินตามกลิ่นเข้ามาที่ชานบ้าน เห็นข้ามต้มปลาร้อนๆ 3ชาม วางอยู่ในขันโตก เข็มเดินเข้ามาอย่างอยากกินมากๆ เข็มเดินผ่านเบี้ยที่นั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตาใคร
"แม่เบียบรู้ใจผัวจริงจริ๊ง น่ารักที่ซู๊ด ข้าวต้มปลาตอนเย็นย่อยง่ายดี"
เข็มนั่งลงกำลังจะตักกิน แต่ทว่าระเบียบเดินเข้ามาตีมือเพี๊ยะ !
"นี่มันของฉัน กับ ยอด พี่กับเบี้ยไม่มีสิทธิ์"
"พี่เลือกตั้งทุกปี ทำไมพี่จะไม่มีสิทธิ์ฮ่าๆๆ" เข็มหัวเราะ
เข็มจะกิน ระเบียบดึงชามข้าวต้มหนี เข็มงง
"พี่ทำอะไรผิดเหรอ"
"พี่หลอกให้ฉันมีความหวังว่าพี่กับผู้ใหญ่จุ่นจะดีกัน แต่ที่จริงพี่กลับหลอกใช้ฉันเป็นเครื่องมือเอาคืนผู้ใหญ่จุ่น พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง!"
เข็มตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
"พี่ตั้งใจจะปรับความเข้าใจกับไอ้จุ่นมันจริงๆนะ แต่นายอำเภอท่านท้องเสียซะก่อน พี่ผิดด้วยเหรอ"
"ขนาดนี้แล้วยังกล้าโกหกฉันอีก....ไอ้เบี้ยมันสารภาพกับฉันหมดแล้วว่าพี่ตั้งใจเอายาถ่ายใส่บัวลอยให้ผู้ใหญ่จุ่นกิน แต่นายอำเภอต้องมารับเคราะห์แทน"
เข็มตกใจหันมองเบี้ยที่นั่งนิ่งอยู่ตั้งนานแล้ว เบี้ยเงยหน้าขึ้นมาเห็นตาเข็มก็ยิ้มแหย๋ๆ
เข็มกัดฟันด่าเบาๆ
"ไอ้เบี้ย ไอ้ปากไม่มีหูรูด!"
เบี้ยตอบเบาๆ
"เบี้ยไม่ได้ตั้งใจ เบี้ยโดนบังคับ โชคดีนะจ๊ะพ่อผู้ใหญ่"
แล้วเบี้ยก็วิ่งฟิ๊ว ออกไปเลย เข็มทำเป็นโกรธไอ้เบี้ยจะวิ่งไล่ตามไป
"ไอ้เบี้ย...กลับมานี่....มาให้เตะซะดีๆ"
ระเบียบโกรธขู่นิ่งๆ
"ถ้าวิ่งออกไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีกเลยนะ"
เข็มทำท่าจะตามไปเตะเบี้ย จะก้าวต่อไป
"เข็ม"
ผู้ใหญ่เข็มสะดุ้งสุดตัว เบรกเอี๊ยด
"โอโห้...ไม่ได้ยินแม่ระเบียบเรียกชื่อพี่เฉยๆมานานแล้วนะ"
"เข็ม...หันมานี่"
ผู้ใหญ่เข็มค่อยๆหันมา กลัวเมียสุดๆ พอเห็นหน้าระเบียบยิ่งแย่ไปกันใหญ่
"พี่สัญญากับฉันว่าจะไม่มีเรื่องกับผู้ใหญ่จุ่นอีก แต่พี่ไม่รักษาคำพูด"
"พี่ขอโทษ พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง แต่มันมาหาเรื่องพี่ก่อนนะ"
"พี่เป็นผู้ใหญ่บ้าน ถ้าลูกบ้านทะเลาะกัน พี่จะช่วยแก้ปัญหาได้ยังไงในเมื่อตัวพี่เองยังทำไม่ได้เลย ความโกรธความแค้นมันจะสร้างปัญหาให้พี่ แล้วถ้านายอำเภอรู้ว่าที่ท้องเสียเป็นฝีมือพี่ รับรองพี่เดือดร้อนแน่"
เข็มหน้าเศร้า
"คราวหน้าคราวหลังพี่สัญญา ว่าจะระวังตัวมากกว่านี้W
ระเบียบเสียงดัง
"ยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอ"
ระเบียบจับมือเข็ม มองตาเข็มอย่างขอร้อง
"ชั้นขอร้องนะ....ดับความแค้นที่ใจพี่เถอะนะ"
เข็มนิ่งๆแล้วทำเป็นพยักหน้ารับไป ระเบียบยอมเดินไป หันมาชี้ที่ข้าวต้มแล้วเดินไปทางครัว
"ข้าวต้มพี่...เดี๋ยวเย็นหมด.."
"ใครจะไปกินลง...ถ้าไอ้จุ่นตายจะอโหสิให้"

หงส์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ ใกล้ๆโต๊ะอาหาร
"เหรอ...งั้นนายอำเภอก็แจ๊กพ๊อตน่ะซิ"
สนองนั่งหน้าเศร้าอยู่ใกล้ๆ หงส์ยกขวดยาถ่ายขึ้นดู
"ขอบใจนะระเบียบ"
หงส์กดวางสาย จุ่นเดินมาพอ
"อาหารเย็นเป็นอะไรเหรอ" จุ่นมองที่โต๊ะ ไม่มีอะไร "อ้าวยังไม่ตั้งโต๊ะกินข้าวอีกเหรอ"
"ไม่ต้อง...ตั้งโต๊ะ...เพราะมีเรื่องจะเคลียร์"
"เคลียร์อะไรเหรอ" จุ่นมองสนอง "มานั่งทำไมเนี่ยไปกินข้าวกินปลาซะไป"
สนองดีใจที่จุ่นไล่ จะลุกขึ้น พอได้ยินเสียงหงส์ก็หยุดกึก
"เดี๋ยว"
หงส์ยกขวดยาถ่ายให้จุ่นดู จุ่นตกใจ สนองพยักหน้ารับ
"ชั้นจำเป็นจริงๆพ่อผู้ใหญ่...หัวจะหลุดจากบ่า"
จุ่นถอนหายใจหนักๆ
"แล้วกรูจะเหลืออะไรล่ะ"
"ว่าไงจ๊ะพี่จุน"
"จุ่นรับผิดทุกอย่าง...แต่พี่รู้นะว่ามันไม่จริงใจกับพี่"
"แต่คนที่รับกรรมคือนายอำเภอเต่า"
"แต่พี่"
"ไม่ต้องเถียง...จะเว้นโทษประหาร...แต่ต้องนอนนอกห้องจนกว่าจะสำนึก"
หงส์ยกขวดขึ้นมอง เดินถือขวดยาถ่ายไปทางครัว
"แล้วหงส์จะไปไหนจ๊ะ"
"ทำกับข้าว...อยากรู้ว่าถ้าพี่จุ่นกับสนองโดนยาถ่ายจะเป็นยังไง"
จุ่นกับสนองสะดุ้งเอามือปิดตูด หงส์ไม่สนใจเดินมองขวดยาถ่าย เปิดฝาดูน้ำยาข้างในเดินเข้าครัวไป
"ผู้ใหญ่จ๊ะชั้นว่าจะไปกินข้าวในตลาด" สนองบอก
"เออดี...รู้สึกเบื่อๆเหมือนไป...ไปชั้นไปเป็นเพื่อน" จุ่นบอก
เสียงตะโกนออกมาจากในครัว
"ใครไปจากบ้าน...ตาย"
จุ่นกับสนองหยุดกึก จุ่นกลืนน้ำลายกลัวยาถ่าย

เช้าวันใหม่ ยอดกับท็อปอยู่ที่ศาลาท่าน้ำ ท็อปกำลังสอนยอดจีบหญิง
"การที่เราจะจีบใคร เราต้องรู้จักตัวตนของคนคนนั้นก่อน อย่างแก้มบุ๋มเป็นคนที่รักศิลปวัฒนธรรมไทย นายก็ต้องเอาวัฒนธรรมไทยเป็นจุดขายให้เธอสนใจ"
ยอดครุ่นคิดตาม
"ฉันเคยหัดร้องลิเกตอนเด็กๆ"
"จะช้าอยู่ใยเล่า เอาเลยสิ - เตร๊ง เตรง เตร่ง เต๊ง เตรง เต่ง เตร๊ง เตรง เตร่ง”
ยอดร้องลิเก
"ได้มาประสบพบหน้าสาว ผิวน้องช่างขาวเหมือนไข่ เห็นแล้วถูกใจ อยากชวนน้องไปดูหนัง พี่จะเป็นคนซื้อตั๋ว ให้แม่ทูนหัวออกตังค์ " แล้วรำ "เตร๊ง เตรง เตร่ง เต๊ง เตรง เต่ง เตร๊ง เตรง เตร่ง"
"ไอ้ยอด"
ยอด ท็อป สะดุ้ง เห็นเข็มยืนอยู่ด้านหลัง มีระเบียบ เบี้ย ยืนอยู่ด้านหลังด้วย
"ทำอะไรร้องลิเกทำไม...แปลกๆนะช่วงนี้เราน่ะ"
"เอ่อ…"
"คือผมสนใจศิลปะพื้นบ้านครับ พอดียอดเค้าร้องลิเกพอได้ ผมก็เลยอยากฟัง" ท็อปบอก
เข็มมองสงสัย
"แล้วพ่อท็อปมาทำอะไรที่นี่"
ท็อปเดินไปหยิบแผ่นสติ๊กเกอร์หลายใบยื่นให้กับเข็ม
ที่สติ๊กเกอร์ เขียนคำว่า “กินร้อน ช้อนกลาง ล้างมือ” เข็มสะดุ้งเล็กน้อยตอนรับสติ๊กเกอร์
"พ่อผมแกไปเดินตลาดแล้วกินของในตลาดเกิดท้องเสีย สงสัยว่าไม่ได้ล้างมือคงมีเชื้อโรคมาปะปนมา นี่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้านี้เอง พ่อเลยฝากให้ผมเอาสติ๊กเกอร์มาให้ผู้ใหญ่เข็มช่วยรณรงค์กับชาวบ้านด้วยครับ"
เข็มมองมีพิรุธหันมองระเบียบว่าจะว่ายังไง ระเบียบเฉยๆก็เลยเนียนๆ
"ได้สิ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวชั้นจัดให้ แต่ฝากสติ๊กเกอร์ไว้ก่อนนะ พอดีมีธุระเดี๋ยวมา"
"ไปไหนล่ะพ่อ" ยอดถาม
ระเบียบเสียงเข้ม
"ไปเยี่ยมท่านนายอำเภอ"
"อ๋อครับ พ่อน่าจะอยู่บ้านครับคงไปไหนไม่ไหว ท้องเสียหนักมากครับ"
"ต้องหนักซิ...โดน...เชื้อโรคเต็มๆนี่"
เข็มมองระเบียบ ระเบียบพยักหน้าให้เข็มกับเบี้ยตามไป
ยอดกับท็อป มองหน้ากัน ถอนใจอย่างโล่งอก
"เกือบไปแล้ว ถ้าผู้ใหญเข็มรู้ว่านายจะจีบยัยแก้ม... นายตายแน่"
"ฉันไม่กลัวแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับต้องทำให้แก้มรับรักฉันให้ได้"
ยอดสายตามุ่งมั่นมากๆ

เวลาเช้าต่อเนื่องมา ยอดเดินจะไปข้างนอก หนึ่งวิ่งผ่านมามีท่าทางพิรุธ ยอดสงสัย เดินตามไปดู เคน จ๊อบ นั่งรออยู่ หนึ่งวิ่งมาหอบเหนื่อย เคนท่าทางพิรุธแต่พูดเสียงดังปกติ
"ว่าไง"
หนึ่งบอก "ตามมา"
"ไม่ใช่...ที่ให้ไปสืบน่ะว่าไง"
หนึ่งเอามือจุ๊ๆที่ปากบอก "เบาๆเดี๋ยวใครได้ยิน"
เคนเบิร์ดกระโหลกหนึ่ง
"เบาทำไม...แถวนี้ไม่มีใครหรอกน่า"
"ก็ได้....คืนนี้คณะลูกไทยของยัยแก้ม จะไปเล่นลิเกที่หมู่7"
"เอ็งจะทำอะไรเหรอเคน" จ๊อบถาม
ยอดเดินตามมา หนึ่งเห็นยอดแอบอยู่
"เฮ้ยๆๆ มาแล้ว"
เคนทำเป็นเสียงดังกร่างๆ
"คืนนี้ละเว้ยเฮ้ย พวกเราต้องไปถล่มวิกลิเกของยัยแก้ม"
ยอดได้ยินก็ชะงัก หลบมุมแอบฟัง
"บ้าเอ๊ย คิดจะทำชั่วอะไรวะ"
เคนขยิบตาส่งซิกให้หนึ่งกับจ๊อบ ทั้งสองคนก็เลยตามน้ำไปด้วย
"ไม่มีปัญหา ของถนัดอยู่แล้ว" จ๊อบบอก
"พวกเราจะต้องแอบปลอมตัวไปพังวิกลิเกให้ราบ แล้วใส่ร้ายว่าไอ้ยอดมันเป็นคน
วางแผน ยัยแก้มจะได้เกลียดไอ้ยอดเข้ากระดูกดำ"
"แล้วทำแบบนี้ไอ้ยอดมันไม่ซวยเหรอ" หนึ่งว่า
"ช่างหัวมันสิวะ ที่ข้าทำแบบนี้เพราะข้ารักพ่อผู้ใหญ่ ข้าไม่อยากให้พ่อผู้ใหญ่เสียใจมันก็ต้องตัดไฟแต่ต้นลม!"
ยอดแอบมองอยู่ กังวลใจออกมาอย่างหนัก พึมพำ

"ไปห้ามตอนนี้ พวกมันไม่หยุดแน่ แต่เราต้องยับยั้งไม่ให้มันเกิดขึ้น"
 
อ่านต่อหน้า 2

มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 5 (ต่อ)

ทางบ้านจุ่น ทุกคนกำลังซ้อมลิเกอยู่ เป็นฉากต่อสู้ฟันดาบ ชาติชาย กับ ยิ่งใหญ่ ฟาดฟันดาบใส่กัน เสียงดนตรีไทยดังประกอบจังหวะตื่นเต้นเร้าใจ

จุ่น หงส์ สนอง เดินมา จุ่นเกาทั้งตัวยุงกัด ปุยฝ้ายเห็น
"พ่อเป็นอะไรทำไมเกาขนาดนั้นล่ะ"ปุยฝ้ายถาม
"ยุงกัดน่ะซิ...ก็แม่แกไม่ยอมให้พ่อเข้าไปนอนในห้อง"
"พ่อดื้อน่ะซิใช่มั้ยจ๊ะแม่" แก้มบุ๋มว่า
"ไม่อยากพูด..ไปพ่อ...สนอง"
"ไปไหนกันแม่"
"ไปเยี่ยมนายอำเภอเต่า เมื่อวานท่านท้องเสีย" หงส์มองจุ่น "ไม่มีสาเหตุ"
หงส์เดินไป ที่เหลือตามไป
เสียงโทรศัพท์ของแก้มบุ๋มดังขึ้น แก้มบุ๋มมองหน้าจอ เห็นเป็นเบอร์แปลกๆ ไม่คุ้น
"ฮัลโหล… คณะลูกไทย ผู้ใหญ่จุ่น ติดต่อเรื่องงานเหรอคะ จากไหนคะ"

ยอดคุยโทรศัพท์ที่มุมหนึ่งด้านนอกบ้าน ยอดมองซ้าย มองขวา กลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า
"จาก ว่าที่ แฟนของเธอในอนาคตไง ยอดเอง"

แก้มบุ๋มเดินเลี่ยงไปจากทุกคนที่กำลังซ้อมอยู่ สีหน้าไม่พอใจ
"นี่นายเป็นบ้านอะไร ทำไมพูดแบบนี้ เบอร์นี้ฉันเอาไว้ติดต่องาน อย่าโทร.เล่น"

"เดี๋ยวๆๆ อย่าเพิ่งวางสาย ฉันมีเรื่องสำคัญมากอยากจะบอกเธอ"

"มีอะไรบอกมาเร็วๆ ชั้นกำลังซ้อมอยู่คืนนี้ต้องไปเล่น"

"ก็เรื่องนี้แหละ คือว่าตอนนี้ไอ้เคน ไอ้ยอด ไอ้จ๊อบ มัน...."
เคนเดินมาพอดี
"โทร.คุยกับแฟนล่ะซิ...ถึงมาแอบโทร.แถวนี้...ไปกินข้าวกันไป"
"เออไปก่อนเดี๋ยวตามไป"
เคนตะโกน
"อย่าหวานมากนะ...มดขึ้นแล้ว...ฮ่าๆๆ"

พอแก้มบุ๋มได้ยินก็โกรธงอน
"นายยอดแย่" แล้วกดวางสาย ".ผู้ชายอะไรชอบแกล้งผู้หญิง..เสียเวลาจริงๆ"
แก้มบุ๋มปิดมือถือ กลัวยอดโทร.กลับมาแล้วเดินไปซ้อมต่อ

ยอดมองเคนเดินไป แต่ตัวเองก็พยายามกดโทร.หาแก้มบุ๋ม แต่ไม่ติด
"ปิดมือถือแน่เลย...ยัยแก้มเอ้ย"
ยอดสีหน้าเครียดจัด จะต้องหาทางช่วยแก้มบุ๋มให้ได้
"ฉันไม่ยอมให้แกทำแผนชั่วสำเร็จหรอก ไอ้เคน"
มุมหนึ่ง เคนค่อยโผล่ออกมา แอบดูยอดอยู่
"วันนี้ข้าจะต้องได้หลักฐานที่จะทำให้เอ็งดิ้นไม่หลุด ไอ้ยอด!"

พรพรรณพยุงนายอำเภอเต่าออกมานั่ง เต่าตาลึกโบ๋
เข็ม ระเบียบ เบี้ย นั่งอยู่ฝั่งนึง จุ่น เต่า สนองนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
พรพรรณบอก "ขอบคุณทุกคนนะคะที่เป็นห่วงท่านนายอำเภอ"
เข็ม กับ จุ่น เอากล่องยาชูกำลังมาฝาก ทั้งคู่ ลุกขึ้นพร้อมกันแล้วก็พูดพร้อมกัน
"คือเราเป็นห่วง"
เข็มกับจุ่นมองหน้ากัน
จุ่น เข็มพร้อมกัน "จะแย่งพูดทำไม"
เข็มกับจุ่นก็มองหันอีกว่าทำไมต้องพูดพร้อมกัน แต่ก็จะพูดอีก
"พอเหอะ....ผมต้องขอบใจทุกคนที่เป็นห่วงนะ...แต่ผู้ใหญ่ทั้งสองมาก็ดีแล้ว"
เข็มกับจุ่นส่งของเยี่ยมให้พรพรรณ พรพรรณรับไปวาง ขณะที่นายอำเภอพูด
"ผมอยากให้ผู้ใหญ่ช่วยกันรณรงค์เรื่องความสะอาดของตลาดกลางของตำบลเรา ไม่ว่าจะเป็นบริเวณตลาด แล้วก็การประกอบอาหาร...ผมให้ท๊อปไปช่วยแจกสติ๊กเกอร์แล้วนะครับ"
เข็มกับจุ่นลุกขึ้นพร้อมกันอีก จะพูด เข็มพยักหน้าให้จุ่นพูดก่อน จุ่นก็พยักหน้าให้เข็มพูดก่อน
"เอาล่ะที่ผ่านไปแล้วก็ชั่งมันเรามาเริ่มกันใหม่"
เข็มกับจุ่นจะขยับพร้อมกันอีก เมียๆดึงผู้ใหญ่ทั้งสองคนลงนั่ง
"ที่สำคัญผมอยากให้พวกเรารักสามัคคีกัน...ในสถานการณ์แบบนี้ ทุกคนต้องช่วยกันนะW
เสียงลมผ่านจากช่องแคบ นายอำเภอเต่าขมิบก้นหน้าเหยเก ทุกคนได้กลิ่น แต่ทำเป็นไม่เหม็น
"เอาล่ะเท่านี้นะ...เมียจ๋าพาพี่ไปด่วน"
"ค่ะ...ขอบคุณทุกคนนะคะ..ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ส่งแขก"
เข็ม จุ่นบอก"ไม่เป็นไรครับ"
เข็มกับจุ่นจะใส่กัน แต่มองนายอำเภอแล้วแกล้งยิ้มให้กัน
พรพรรณพยุงนายอำเภอเข้าบ้านไป

ทั้งสองกลุ่มเดินออกมาหน้าบ้านนายอำเภอ
จุ่นถาม"ได้ยินที่นายอำเภอพูดแล้วใช่ไม๊"
"แกน่ะแหละมากล่าวหาชั้นก่อน"
ระเบียบบอก "ยังไม่เลิกอีก"
"ดีนะที่ท่านนายอำเภอไม่รู้ว่าเป็นฝีมือพวกพี่น่ะ" หงส์บอก
สนอง เบี้ย พร้อมกัน "ช่าย"
เข็มกับจุ่นหันมองทำท่าจะเตะลูกน้อง
ระเบียบบอก "ทีอย่างนี้ล่ะสามัคคี ทีเรื่องดีๆที่น่าจะทำกลับไม่ทำ"
"ชั้นไม่ทำใครก่อนอยู่แล้ว" จุ่นบอก
"ชั้นก็ไม่โกงใครเหมือนกัน"
"แกเนี่ยนะ"
"แกมีหลักฐานอะไรว่าชั้นโกง"
จุ่นทำท่าจะพูดแล้วก็หยุดไป
"ไม่มีใช่ไม๊ล่ะ" เข็มว่า
"มี...แต่ถ้าพูดไปผู้หวังดีเค้าจะเสีย"
"นั่นแหละเค้าเรียกว่าไม่มี"
ระเบียบหันไปหาหงส์
"กลับบ้านเก็บของกันดีกว่า"
"ดีเหมือนกัน..ถ้าเป็นแบบนี้คงอยู่ยาก"
"เบียบจะไปไหนเหรอ" เข็มถาม
จุ่นถาม"ไปนานรึเปล่า"
หงส์ ระเบียบตอบพร้อมกัน "จะเก็บของให้พี่น่ะแหละ"
"ออกไปลำบากซะบ้าง"
"เผื่อจะได้คิด"
ระเบียบกับหงส์พูดจบก็เดินไป เข็มกับจุ่นมองหน้ากัน โทษฝ่ายตรงข้ามแล้วก็รีบตามเมียไป
สนองกับเบี้ย ยึดอกชนกันเหมือนจะต่อยกัน แต่สุดท้ายก็รีบวิ่งตามผู้ใหญ่ไป

ตอนเย็น ทางเดินไปงานลิเก คนเดินไป มา ยอดเดินอย่างร้อนใจเป็นห่วงแก้มบุ๋ม จะไปโรงลิเก
ยอดหยุดเดินสีหน้าครุ่นคิด
"จะเข้าไปเตือนยัยแก้มยังไง… ถ้าพวกผู้ใหญ่จุ่นเห็นมีหวังเราซวยแน่"
"เตือนใครเหรอยอด"
ยอดตอบพร้อมกับหันไปตามเสียง
"ก็เตือนยัย.... เฮ้ย!"
ยอดหันไปเห็นต้นกับหอม ยืนอยู่ข้างรถเข็นส้มตำ พอดียอดยืนขวางทางอยู่
"ใครเหรอยัยเฮ้ยน่ะ"
"ไม่ใช่ยัยเฮ้ย แต่จะเตือนพ่อ แต่เห็นพี่ต้นหอมแล้วตกใจ เออแล้วพี่ต้นหอมมาทำ
อะไรกัน"
ต้นบอก
"มาแข่งเจ็ทสกี"
"อ้าว กวน"
"ก็เข็นรถขายส้มตำมาแล้วจะทำอะไรล่ะ ก็ขายส้มตำน่ะซิ....พอดีวันนี้คนน่ามา
เยอะ ฉันก็เลยมาขายนอกสถานที่"
"เพิ่มรายได้"
"เปล่า...คนเยอะ เวลาร้องเพลงจะได้มีคนฟังเยอะๆ"
"พี่ต้นกวนอีกแล้ว"
"ไม่ได้กวนเรื่องจริง...มา...ร้องให้แกฟังก่อนเป็นคนแรกเลย"
ต้นจะร้องเพลง หอมมองหาของไม่เจอก็เลยขัดต้น
"ฉันย่างไก่ไว้แล้วลืมเอามาต้องรีบกลับไปเอา เดี๋ยวไก่ไหม้"
"ใช่ เฮียก็ต้องไปเอาผัก...สั่งไว้แล้วลืมไปเอา" ต้นบอก
ทั้งสองคนเดินไป ทิ้งรถให้ยอดยืนงงๆอยู่ ต้นหันกลับมา
"ยอด...ยังไงพี่ขอฝากรถส้มตำไว้ก่อนนะ"
ต้นหอมเดินไปคนละทาง ไม่รอฟังคำตอบของยอด
"อ้าว เดี๋ยวสิ เดี๋ยว!!! ผมมีธุระพี่ต้น หอม ผมยังไม่ได้รับปากเลย"
ยอดยืนเซ็งๆ แล้วหันมองที่รถเข็นส้มตำ เห็นมีหมวกชาวบ้าน มีผ้าขาวม้าวางอยู่

ยอดมีผ้าขาวม้าพันหน้าแล้วก็สวมหมวก เดินเข็นรถส้มตำเข้ามาที่ใกล้ๆ หลังเวที มองหาแก้มบุ๋ม มีมือมาจับรถไว้ ยอดตกใจหันไปมอง
ชาติชาย จับรถส้มตำ ส่วนยิ่งใหญ่ยืนอยู่ข้างๆ หน้าดุมากเหมือนจับได้ว่าเป็นยอด แล้วก็.....
ชาติชายบอก
"ป๊าด กำลังอยากกินตำบักหุ่งพอดี ตำปลาร้า เผ็ดๆ แซ่บๆ นัวๆ จานนึง"
ยอดดัดเสียงรีบตอบ
"ได้จ้ะ ส่งที่ไหนจ๊ะ"
"แกนี่คุ้นๆนะ...แล้วเสียงเป็นอะไร" ยิ่งใหญ่ถาม
ยอดดัดเสียง
"เสียงชั้นเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้วจ๊ะ ...พี่เอาตำอะไรจ้ะ
"ฉันเอาตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ" ยิ่งใหญ่บอก
"แฮ้!" ชาติช่ายอุทาน
"ล้อเล่น"
"สั่งเผื่อเพื่อนๆด้วยดีกว่า"
"เออดีเหมือนกัน"
ยิ่งใหญ่เห็นกระดาษที่รถส้มตำก็หยิบขึ้นมาเขียน ชาติชายก็สั่ง ยอดหน้าเสียเพราะทำไม่เป็น จดเสร็จก็ส่งกระดาษให้ยอด
"นี่รายการ...เอาไปส่งในห้องแต่งตัวนะ"
จากกังวลเปลี่ยนเป็นมีความหวังที่จะได้เจอแก้มบุ๋ม
ยอดเสียงธรรมดา "จ้า"
ชาติชาย ยิ่งใหญ่ชะงักมองยอด
"เสียงหายแล้วเหรอ"
ยอดรีบดัดเสียงต่อ
"จ๊ะอะไรเหรอจ๊ะ"
ชาติชายกับยิ่งใหญ่หายสงสัยแล้วก็เดินไปทางห้องแต่งตัว ยอดถอนหายใจอย่างโล่งอก…
"คราวนี้ต้องเจอยัยแก้มแน่นอน" ยอดมองรายการ "ตำปลาร้า กับตำไทยใส่ปู"
ยอดจัดแจงหยิบโน้นหยิบนี่เหมือนจะเป็น แล้วหยุด
"ตำปลาร้า...เหรอ...ทำไงวะ... ตำๆไปเหอะเราไม่ได้กินนี่นะ"
ยอดยิ้มหยิบของใส่ๆๆไปตามความคิด

หลังเวทีมีผ้าใบคลุมเป็นห้องแต่งตัวแต่งหน้า แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี กำลังแต่งหน้าทำผมกันอยู่ แก้มบุ๋มโทรศัพท์คุยกับจุ่น ยอดเดินถือถาดใส่ส้มตำกับลาบเดินเข้ามา
"มาแล้วๆๆ มาๆๆ มาจกข้าวเหนียวส้มตำกันเด้อพี่น้องเด้อ"
"หูย น้ำลายแตกอ่ะ น่าอร่อยนะเนี่ย" ปุยฝ้ายว่า
"พวกเรามากินกันก่อน" องอาจบอก
ทุกคนยกเว้นแก้มบุ๋มเข้าไปล้อมวงเพื่อจะกินส้มตำ
ยอดวางจานส้มตำให้พวกที่ล้อมวง แล้วหันมองไปทางแก้มบุ๋ม
"พ่อไม่ต้องตามมาหรอกจ้ะ ง้อแม่ให้สำเร็จนะคะ ไม่งั้นนอนตากยุงยาวแน่...ค่ะ...ทางนี้พวกหนูจัดการเองค่ะ แค่นี้นะคะ" แก้มบุ๋มวางสายไป
ยอดเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปหาแก้มบุ๋ม
"แก้ม ออกไปคุยกันข้างนอก"
แก้มบุ๋มตกใจมองรอบเห็นคนอื่นไม่สนใจ
แก้มบุ๋มตอบเบาๆ
"นายยอด เข้ามาทำไม..ถ้ามีใครจำนายได้...นายตายแน่"
"ผมมีเรื่องสำคัญ ออกไปคุยกันข้างนอกได้รึเปล่า"
แก้มบุ๋มมองตายอดเห็นว่าจริงใจก็พยักหน้า ยอดเดินออกไป แก้มบุ๋มมองที่กลุ่มเห็นไม่มีใครสนใจก็เดินไป
ที่วงส้มตำ ทุกคนจกกินส้มตำกันอย่างสนุกสนาน แต่แล้วพอเข้าปากไปก็กลืนไม่ลง หน้าตาเหยเกทุกคน
สมปดีถาม
"นี่มันส้มตำ หรือมะนาวตำวะ เปรี้ยวปรี๊ดเลย"
"ส้มตำไม่ผ่าน แต่ลาบอาจจะโอเคก็ได้นะเว้ย" ยิ่งใหญ่บอก
ทุกคนตักลาบกินแล้วก็กระเดือกไม่ลง
ทุกคน "แหวะ!"
องอาจบอก "เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ ไม่เคยกินอะไรเลวแบบนี้มาก่อน"
ชาติชายบอก "คนขายตำบักหุ่งหายไปไสแล้ว หาตัวให้เจอ งานนี้มีเคลียร์!!"

ยอดถอดผ้าที่ปิดใบหน้า ถอดหมวกออก มองแก้มบุ๋มอย่างห่วงใย
"มีคนวางแผนจะพังวิกลิเกของเธอ อย่าเล่นเลยนะ"
"จริงเหรอ"
"จริงสิ อย่าเพิ่งถามอะไรทั้งนั้น ยกเลิกแล้วกลับบ้านเดี๋ยวนี้ พวกมันเอาจริงนะ"
แก้มบุ๋มครุ่นคิด
"นายกุเรื่องขึ้นมาหลอกให้ฉันยกเลิกการแสดง ทำให้ฉันเสียรายได้ เจ้าของงานก็ต้องด่าว่าวงของฉันไม่รับผิดชอบ แผนตื้นๆ แต่มันไม่แรงไปเหรอ"
แก้มบุ๋มโกรธเดินหนี ยอดเดินเข้าไปขวาง
"แก้มเชื่อผมเถอะนะ"
"ตลอดเวลาที่ผ่านมานายเคยทำอะไรให้ฉันเชื่อได้บ้าง นายกับพวกเอาแต่คอยหา
เรื่องฉันตลอด"
"แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว"
"ทำไมถึงไม่เหมือนเดิม"
ยอดพูดสวนทันที
"เพราะว่าผมชอบคุณ"
แก้มบุ๋มอึ้งและนิ่งไปชั่วขณะ แทบไม่เชื่อหูตัวเองที่ได้ยินยอดสารภาพความในใจ
"อึ้งเลยอุดหูไม่ทันล่ะซิ"
ชาติชาย องอาจ ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ ปุยฝ้าย สมปดี เดินมองซ้ายมองขวา หาตัวพ่อค้าส้มตำ แต่ดันมาเห็นยอดอยู่กับแก้มบุ๋มพอดี ทุกคนตกใจ โพล่ง
"เฮ้ย ไอ้ยอดนี่"
"ไอ้ยอด เอ็งเข้ามาทำอะไรที่นี่" องอาจถาม
"เชื่อผมนะแก้ม"
ยอดตัดสินใจวิ่งหนี องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ รีบวิ่งตามไปจับยอด

ยอดวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตแต่ต้องชะงัก ชาติชายกับยิ่งใหญ่ขวางทางไว้ อีกทาง องอาจมาขวางไว้อีก
"จะหนีไปไหนไอ้ยอด"
ยอดยังไม่ยอมแพ้จะหนีไปอีกทาง ปุยฝ้ายกับแก้มบุ๋มก็เข้ามาขวาง และทุกคนก็เข้ามาล้อมยอดไว้ จนยอดหนีไปไหนไม่ได้
"ไอ้ยอดมันทำอะไรแก้มรึเปล่า" องอาจถาม
"เปล่าจ้ะ อย่ามีอะไรรุนแรงเลยนะ ปล่อยเค้าไปเถอะ"
"ปล่อยไม่ได้ ไอ้ยอด เอ็งตั้งใจมาป่วนพวกเราใช่มั้ย ผู้ใหญ่เข็มส่งเอ็งมาใช่มั้ย" องอาจถาม
ปุยฝ้ายบอก "มันแหงอยู่แล้ว อย่าเสียเวลาเลย จัดการ"
ทุกคน ยกเว้นแก้มบุ๋มจะเข้าไปรุมยอด แต่ทว่าท็อปวิ่งแหวกวงล้อมเข้ามาปกป้องยอดไว้
"อย่าครับ!! ใจเย็นๆ ก่อนนะ ... เกิดอะไรขึ้น?" ท็อปถามยอด
"ยอดบอกจะมีคนมาพังวิกลิเกของเรา ไม่ให้ทำการแสดงได้" แก้มบุ๋มบอก
"ฉันหวังดีนะ ฉันก็เลยมาเตือน"
ปุยฝ้ายถาม "แล้วนายรู้ได้ยังไงว่ามีคนคิดร้ายกับวงเรา รู้มาจากไหน"
"เอ่อ..."
องอาจคาดคั้น "ตอบสิวะ ว่ารู้ได้ยังไง"
"เอ่อ.. ฉัน"
"ถ้าตอบไม่ได้ ก็แสดงว่าเอ็งนั่นแหล่ะที่เป็นตัวการ ถ้าสมมติว่าเกิดเหตุขึ้นมาจริงๆ เอ็งจะได้พ้นผิด ใช่มั้ยไอ้ยอด"
"ไปกันใหญ่แล้ว ผมยืนยันได้ว่ายอดไม่คิดทำร้ายพวกคุณแน่นอน" ท็อปบอก
"เอาอะไรมายืนยัน เค้ามองเราเป็นศัตรูมาตลอด เค้าไม่เคยหวังดีกับเรา อ๋อ นี่คง
จะสมรู้ร่วมคิดกันสินะ ถึงได้ปกป้องกันแบบนี้!" ปุยฝ้ายว่า
"เฮ้ย เปล่านะ ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ผมรู้แค่ว่าคุณจะมาเล่นลิเกที่นี่ ผมก็
ตามมาดูมาให้กำลังใจ"
"ฉันไม่ต้องการ!"
องอาจหันถามปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม
"เอายังไงกับสองคนนี้ดี"

สองสาวครุ่นคิด แก้มบุ๋มยิ้ม คิดออก

ยอดและท็อปโดนจับมัดไว้กับต้นไม้ใหญ่ ทั้งสองพยายามดิ้นแต่ก็ดิ้นไม่หลุด ชาติชาย ยิ่งใหญ่ องอาจ ช่วยกันจับมัดจนเสร็จ

"ปล่อยฉัน จะจับฉันไว้ทำไม ฉันอุตส่าห์หวังดีนะ ปล๊อย"
"ฝ้าย คุณทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้"
"ฝ้าย แน่ใจเหรอว่าเราควรทำแบบนี้"
"แน่ใจสิ แล้วพวกเราก็ต้องช่วยกันระวังว่าจะมีใครมาป่วนวิกลิเกรึเปล่า แต่ถ้าไม่มี
แสดงว่าตัวการใหญ่คือสองคนนี้"
ยอด ท็อป ร้อง "เฮ้ย"
"แบบนี้มันทำคุณบูชาโทษชัดๆ ผมมาเตือนด้วยความหวังดีจริงๆนะ"
"หุบปากได้แล้ว ไม่มีใครเชื่อเอ็งหรอก"
ยิ่งใหญ่ ชาติชาย เอาผ้าที่เตรียมมามัดปากยอดกับท็อปไว้จนส่งเสียงไม่ได้
"พวกเรา กลับ!" ปุยฝ้ายบอก
ทุกคนเดินออกไป เหลือแต่แก้มบุ๋มที่ยืนมองยอดอยู่อย่างใจอ่อนขึ้นมานิดๆ
"ลิเกเลิกแล้วฉันจะมาช่วยแก้มัดให้นะ"
แก้มบุ๋มเดินออกไป ยอดมองด้วยสายตาที่เป็นห่วงมาก

คืนเดียวกัน เข็มกำลังกดมือถือเล่นไลน์อยู่ ระเบียบเดินงอนมา
"เมียโกรธแทนที่จะง้อเมีย...ดันมานั่งเล่นไลน์"
เข็มสะดุ้งกดไลน์ปิด
"เปล่าจ๊ะ...คือพี่กำลังถามกูเกิลว่าจะง้อเมียยังไงดี"
"แทนที่จะถามเมีย ถามมือถือเหรอ ดีงั้นก็นอนกับมือถือแล้วกัน"
ระเบียบเดินไป เข็มจะตามแต่ก็หยุด
"ปล่อยให้ใจเย็นก่อนดีกว่า...ตั้งแต่เช้าถึงดึกยังแรง..เข้าไปรับรองพัง"
เข็มคิดได้ก็หยิบมือถือขึ้นมากดดู แต่ก็ตกใจ
"เฮ้ยไลน์หายหมดเลย...เมื่อกี้กดอะไรวะ...ไอ้ยอดช่วยพ่อที"
เข็มเรียกหายอด

ทุกคนถึงบ้านกำลังจะแยกย้าย
แก้มบุ๋มบอก "รีบช่วยกันขนของไปเก็บ จะได้รีบกลับไปพักผ่อนบ้านใครบ้านมันนะจ๊ะ"
องอาจยิ้มเบิกบาน
"วันนี้พวกเราทุกคนแสดงได้ดีมาก"
ชาติชายบอก
"ปลื้มมากใช่มั้ยล่ะ ปลื้มมากก็ตบรางวัลให้พวกฉันบ้างสิ"
"ได้แน่นอน ข้าเตรียมไว้ให้แล้ว พรุ่งนี้พวกเอ็งเตรียมพร้อมได้เลย"
"ตื่นเต้นแล้วซิ อะไรเหรอ บอกหน่อยๆ" ยิ่งใหญ่บอก
"รางวัลสำหรับพวกเอ็งก็คือการซ้อมให้หนักกว่าเดิม เราจะได้ดีและเก่งกว่าเดิม จงเตรียมตัวเตรียมใจ เราต้องสู้ไม่ถอย พัฒนาให้ยิ่งขึ้นไปอีก"
ทุกคน"เหรอ"
จุ่นเดินถือหมอนออกมารับ
"กลับมาแล้วเหรอ"
ปุยฝ้ายบอก "ยังจะ...ที่เห็นนี่เป็นวิญญาณ"
"พ่อนะฝ้าย" แก้มบุ๋มปราม
ปุยฝ้ายยกมือไหว้ "ขอโทษจ๊ะ"
"พ่อง้อแม่สำเร็จรึเปล่าจ๊ะ"
จุ่นชูหมอน
"ถ้าสำเร็จก็คงไม่ต้องถือหมอนออกมารับพวกแกหรอก ไปแยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว พ่อก็ง่วงเหมือนกัน"
จุ่นเดินกลับไป พวกองอาจ แยกย้ายกันไป เหลือแต่ปุยฝ้ายกับแก้มบุ๋ม
"เออพี่แก้ม... ไม่เห็นมีใครมาป่วนลิเกเราเลย สองคนนั้นร้ายจริงๆนะ วางแผนให้เราเสียชื่อเสียง"
แก้มบุ๋มตกใจ
"เฮ้ย เรายังไม่ได้แก้มัดสองคนนั้นเลย"
"จริงด้วย แต่ป่านนี้คงมีคนช่วยแล้วมั้ง"
"ตรงนั้นเปลี่ยวจะตาย ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านด้วย"
"สมน้ำหน้า ปล่อยให้ยุงดูดเลือดให้หมดตัวเลย เล่นแรง"
"เดี๋ยวมานะ...พี่จะรีบไปแก้มัดพวกเค้าก่อน"
"ไม่ต้องหรอก"
"เถอะน่า แล้วถ้าพ่อกับแม่ถามหาพี่ก็บอกว่าพี่ลืมของ โอเค ตามนี้"
แก้มบุ๋มรีบฝากของในมือไว้ที่ปุยฝ้าย แล้วแก้มบุ๋มก็ขึ้นรถมอเตอร์ไซรค์ขี่ออกไป
ปุยฝ้ายมองตามไม่พอใจ
"แปลกนะ....ทำไมเดี๋ยวนี้พี่แก้มต้องห่วงนายยอดขนาดนี้ด้วยนะ"

ละแวกเวทีแสดงลิเก เคน จ๊อบ หนึ่ง แต่งตัวกันมิดชิด ทุกคนถือหมวกไอ้โม่งไว้ในมือ นอนหลังกองอยู่รวมกัน เคนตื่นขึ้นมาเห็นทุกอย่างเงียบ ตกใจรีบปลุกเพื่อนๆ
"เฮ้ยตื่นๆเร็ว งานเค้าเลิกแล้ว"
จ๊อบ หนึ่งตื่นขึ้นมางวงเงีย
"โธ่เว้ย เสียแผนหมดเลย" เคนบอก
"พวกยัยแก้มกลับกันหมดแล้วด้วย ข้าวของก็ถูกเก็บถูกรื้อหมด"
หนึ่งบอก "พวกเรากลับเหอะง่วงแล้ว"
เคน หนึ่ง จ๊อบ หันหลังจะกลับ พอดีรถของแก้มบุ๋มขี่มาหยุด แล้วแก้มบุ๋มก็เดินหายเข้าไปในความมืด
"เฮ้ย นั่นยัยแก้มมาทำอะไร" เคนเปรยขึ้น
"ใช่..แล้วไปไหนของเค้า" จ๊อบว่า
"รีบตามไปเร็ว!"

ยอด ท็อป ยังคงถูกจับมัดอยู่ที่เดิม เหมือนจะหลับแต่ยุงก็กัด มีเสียงคนเดินมาทั้งสองคนมองไปทางเสียง
"ช่วยด้วยครับ" ยอดบอก
"พวกเราโดนจับมัดอยู่ทางนี้ครับ" ท็อปว่า
แก้มบุ๋มโผล่ออกมาจากความมืด
"แก้ม"
"โทษทีนะ ฉันลืมสนิทเลย"
แก้มบุ๋มเข้าไปแก้มัดให้ยอดและท็อป ทั้งสองคนพอหลุดมาได้ก็ลุกขึ้น
"นึกว่าจะปล่อยให้ผมตายอยู่ที่นี่ซะแล้ว" ท็อปบอก
ยอดเข้าไปหาแก้มบุ๋มอย่างเป็นห่วง
"คุณปลอดภัยมั้ยแก้ม เป็นอะไรรึเปล่า มีใครมาทำร้ายเธอมั้ย"
แก้มบุ๋มอึ้งกับความเป็นห่วง
"ไม่มี… ฉันปลอดภัยดี ไม่มีใครมาป่วนวิกลิเกด้วย"
ยอดจับมือแก้มบุ๋ม
"เหรอ...ไม่มีก็ดีแล้วผมจะได้หายห่วง"
แก้มบุ๋มชักมือออก
"นายห่วงฉันจริงๆ เหรอ"
"จริงสิ ยอดเค้าเป็นห่วงคุณจริงๆ นะแก้ม ผมยืนยันได้"
"นายมันบ้าไปแล้ว ชั้นเกลียดนายตั้งแต่แรกพบ"
"เกลียดแรกพบ แต่มันจะจบลงด้วยรัก"
ยอดมองตาแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มมองตอบหาความรู้สึกของตัวเอง
แต่แล้วทุกคนก็ต้องตกใจกับเสียงปริศนา
"เฮ้ย"
ทั้งสามหันขวั่บมอง เห็น เคน หนึ่ง จ๊อบ มีโม่งคลุมหน้า ทั้งสามคนถือไม้เข้ามาเป็นอาวุธ
ยอดเข้าไปขวางหน้าแก้มบุ๋มไว้อย่างปกป้อง...

เข็มยืนมองชะเง้อไปหน้าบ้าน ในมือถือโทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟน
"ดึกป่านนี้แล้ว มันหายหัวไปไหนของมัน นี่ถ้าทำเป็นจะไม่ง้อมันเลย ยอดนะยอดไม่ห่วงพ่อเลย"
เข็มลงนั่งรอยอดที่ยังไม่กลับมา

ยอดปกป้องแก้มบุ๋มไว้อย่างห้าวหาญ ขณะที่เคน หนึ่ง จ๊อบ เขยิบเข้ามาใกล้ๆ
"พวกนายเป็นใคร ต้องการอะไร"
เคน จ๊อบ หนึ่ง ไหว้ทุกคนแบบงามๆ โค้งหัวแบบสุภาพ ยอด ท็อป แก้มบุ๋ม เผลอรับไหว้
จ๊อบฟาดท็อป ฟุบไปกับพื้น ทุกคนตกใจเพราะจ๊อบเล่นแรง ยอดเผลอหนึ่งฟาดไม้ใส่ท้องยอดลงไปกองกับพื้น
เคนก็ปรี่เข้าไปล๊อกแก้มบุ๋มไว้ แล้วเคนก็พาแก้มบุ๋มออกไปเลย จ๊อบกับหนึ่งรีบตามไป
"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย"
ท็อปนิ่งไป ยอดมองไปทางแก้มบุ๋มอย่างห่วงสุดหัวใจ
"ปล่อยนะโว้ย...นั่นลูกผู้ใหญ่จุ่นนะโว้ย เฮ้ยท๊อปเป็นไงบ้าง"
ท๊อปฟื้น
"ไม่เป็นไรครับ...ตามไปช่วยแก้มเร็ว"
ยอดพยายามฝืนความเจ็บ จนลุกขึ้นได้ก็รีบวิ่งตามไปทันที
ท๊อปยังมึนหัวอยู่ที่ถูกตี

เคนลากแก้มบุ๋มเข้ามา แก้มบุ๋มเหยียบพลาดล้มลงกองกับพื้น เจ็บข้อเท้า หนึ่ง จ๊อบ อยู่ใกล้
"โอ๊ย....ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ พ่อฉันเป็นผู้ใหญ่ พวกแกไม่รอดแน่"
ยอดที่ยังจุกเล็กน้อยตามมา
เคนส่งสัญญาณ จ๊อบพยักหน้ารับ ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายคลิปทันที ยอดมาถึงพอดี
"พวกแกเป็นใคร จะทำอะไรแก้ม"
เคนทำสำเนียงเหน่อสุพรรณ อำพรางเสียงไม่ให้รู้ว่าเป็นใคร
"ฉันก็จะยัดเยียดความเป็นสามีให้กับผู้หญิงคนนี้น่ะสิวะ"
เคน หนึ่งหัวเราะร่า
ยอดกำหมัดแน่นอย่างโมโห
"อย่าแตะต้องแฟนกูนะโว้ย" ยอดบอก
แก้มบุ๋มงง "แฟน?"
เคน หนึ่ง จ๊อบโพล่ง "แฟน"
" ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนแกเหรอ"
"ตอนนี้ยัง แต่อนาคตใช่แน่นอน ปล่อยว่าที่แฟนฉันเดี๋ยวนี้"
เคนจับมือแก้มบุ๋มไว้
"ไม่ปล่อยโว้ย คืนนี้ข้าจะต้องมีเมีย"
"ไอ้ชั่วเอ๊ย"
ยอดโมโหตรงเข้าไปจัดการเคน หนึ่ง อย่างบ้าเลือด ทั้งหมัดเท้าเข่าศอกใส่เคน หนึ่ง
จนกระเด็นไปโดนจ๊อปที่ถ่ายคลิปอยู่
"ได้ไม๊" เคนถาม
"ได้"
"งั้นไป"
เคน หนึ่ง จ๊อบ ลุกขึ้นทำท่าจะสู้กับยอด แต่แล้วก็กลับหลังหันวิ่งหายไป
"เฮ้ย อย่าหนีซิวะ"
ยอดวิ่งตามไป จับหัวเคนได้ก็ดึงไว้จนไอ้โม่งคลุมหัวหลุด
ยอดพูดเบาๆ
"ไอ้เคน…แกทำจริงๆเหรอเนี่ย"
เคนผลักยอดกระเด็น แล้วรีบวิ่งหนีไป
ยอดลุกขึ้นแล้วรีบไปช่วยแก้มบุ๋ม
"คุณปลอดภัยแล้วนะแก้ม"
"พวกมันเป็นใคร"
" ไม่รู้เหมือนกัน"
แก้มบุ๋มลงน้ำหนักที่เท้าพลันก็ร้องอย่างเจ็บปวด ทรุดลงไป ดีที่ยอดประคองไว้ได้ทัน
"โอ๊ย เท้าฉัน… สงสัยตอนล้มจะข้อเท้าพลิก"
ยอดมองแก้มบุ๋มอย่างเป็นห่วง

ยอดให้แก้มบุ๋มขี่หลัง ท๊อปเดินมาข้าง ยิ้มๆ
"คุณท็อปอย่าเข้าใจผิดนะ"
"เรื่องอะไรครับ"
ยอดเดินมาถึงตรงที่รถแก้มบุ๋มจอดพอดี
"ถึงแล้ว...ปล่อยฉันลงได้แล้ว"
"ผมแบกคุณถึงบ้านก็ได้นะ"
"จะบ้าเหรอ รถชั้นอยู่นี่"
ยอดค่อยๆ ประคอง แก้มบุ๋มนั่งที่พื้นข้างๆ รถแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มสีหน้าเหยเก
"โอ๊ย"
"แล้วคุณจะกลับบ้านได้ยังไง" ท็อปถาม
"ไม่เป็นไรมากหรอก ชั้นยังขับรถไหว"
"ไม่ได้หรอก ให้ผมขับรถไปส่งนะ"
"นายจะพาฉันไปที่บ้านไม่ได้ ถ้าพ่อรู้ เรื่องใหญ่แน่"
ยอดจะอุ้ม แก้มบุ๋มขัดขืน
"ทำอะไรของนาย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"
"อย่าดื้อสิ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล"
"ไม่ต้อง"
"นอกจากเสี่ยงตายช่วยชีวิตแก้ม ยังช่วยพาไปรักษาอีก"
ยอดมองตาแก้ม
"ก็คนมันรัก ทำน้อยกว่านี้ได้ไง"
แก้มบุ๋มปิดหู
"นายยอด ฉันไม่อยากฟังคำว่ารักจากนาย"
" วันนี้คุณยังไม่อยากฟังก็ไม่เป็นไร แต่ในอนาคตผมจะทำให้คุณอยากฟังคำว่ารักจากผมทุกวัน ไม่เชื่อก็คอยดู"
ยอดมองหน้าแก้มบุ๋มด้วยสายตาแห่งความรัก
แก้มบุ๋มอึ้ง ยังไม่เชื่อ
"ทุกอย่างมันเป็นแผนของนาย ฉันไม่หลงกลนายง่ายๆ หรอก"
"และนับจากนี้เป็นต้นไป ภารกิจของผมคือการทำให้คุณเชื่อว่าผมรักคุณ"
"นายกับฉันไม่มีวันรักกันได้ หยุดเพ้อได้แล้ว เมื่อก่อนฉันเกลียดนายยังไง ตอนนี้ฉันก็เกลียดแบบนั้น"
แก้มบุ๋ม รีบลุกขึ้นแต่เซ ยอดจะเข้าไปประคอง จนแก้มบุ๋มยืนได้
แก้มบุ๋มเดินกระเผลกขึ้นรถ แล้วสตาร์ทรถออกไป ยอดมองตามอย่างเศร้าๆ ท็อปตบบ่าปลอบ
"ฉันไม่มีวันยอมแพ้แน่ๆ"
"ชั้นเชื่อแกนะ..แต่ตอนนี้เราจะกลับบ้านยังไงรถก็ไม่มี" ท็อปบอก

บ้านยอด ตอนกลางคืน ยอดเดินมาถึงบ้าน หาว ง่วงสุดขีด เข็มทักขึ้นจากด้านหลัง
"หายไปไหนมาวะไอ้ยอด"
ยอดสะดุ้งเฮือก
"เอ่อ… ฉัน… ฉัน…ไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนเก่ามาน่ะจ้ะ พ่อมีอะไรเหรอจ๊ะ ทำไมยังไม่นอน"
เข็มเดินไปหายอดเห็นเสื้อเปื้อนดิน ใบหน้ามีรอยฟกช้ำ เป็นร่องรอยจากการต่อสู้
"ทำไมเสื้อเปื้อนขนาดนี้ หน้าตาก็ช้ำ เอ็งไปทำอะไรมากันแน่"
"ไปงานเลี้ยงวันเกิดจริงๆ แต่พอดีเพื่อนเมา ก็เลยมีเรื่องกันนิดหน่อย"
เข็มมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ "แน่นะ"
"แน๊แน่ จ้ะพ่อ พ่อมีอะไรกับฉันเหรอ"
"คือพ่ออยากให้ช่วยลงแอพให้ข้าหน่อย กดผิดไลน์ลบหมดเลย แล้วก็ทำไม่เป็น" เข็มยื่นมือถือให้ "นี่ถ้าทำเป็นชั้นจะไม่กวนแกเลย"
ยอดรับมือถือจากเข็ม แล้วแอบถอนใจออกมาอย่างโล่งอก
"แล้วทำไมมันถึงลบล่ะพ่อ"
"ก็....กดผิดน่ะ"
ยอดพยักหน้ารับ

ฝ่ายแก้มบุ๋มจอดรถแล้วค่อยๆกระเผลกเดินมาที่บ้าน
"นายยอดแย่ เอาคำว่ารักมาพูดเล่น....บรื๋อ"
"แก้ม!"
แก้มบุ๋มชะงักกึกหันมาเห็น จุ่นมองแก้มบุ๋มดุๆ เดินเข้ามา
" เอ้า พ่อ ยังไม่นอนอีกเหรอจ๊ะ"
"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ฝ้ายมันเล่าให้พ่อฟังหมดแล้ว"
"แล้วขาพี่เป็นอะไร ทำไมเดินกระเผลกแบบนี้ หรือว่านายยอดเค้าแกล้งพี่อีก"
"ไม่เป็นไรหรอก พี่สะดุดหินล้มแถวนี้แหละ"
แก้มบุ๋มหันไปมองปุยฝ้ายอย่างดุๆ ปุยฝ้ายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"มีเรื่องอะไรต้องบอกพ่อ พ่อจะได้ไปจัดการไอ้ยอดมัน"
"แก้มเคลียร์กับยอดแล้ว ยอดเค้าไม่ได้ตั้งใจจ้ะพ่อ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด"
"นี่แก้มเข้าข้างไอ้ยอดเหรอลูก"
"แก้มไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ แก้มขอล่ะพ่อ อย่ามีเรื่องกันเลยนะพ่อนะ แก้มเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แก้มไม่มีแรงไปสู้รบปรบมือกับใครแล้ว"
จุ่นมองแก้มบุ๋ม ที่มีสภาพเหนื่อยล้า แถมเท้าก็แผลง ก็ใจอ่อนลง
"ถ้าลูกไม่เอาเรื่องไอ้ยอด พ่อก็ตามใจ ไปพักผ่อนเถอะแก้ม"
แก้มบุ๋มยิ้มแล้วหอมแก้มพ่อก่อนเดินไป ปุยฝ้ายจะเข้าไปช่วยพยุง
"ไม่ต้องพี่เดินได้...เท้าพลิกนิดเดียว"

ปุยฝ้ายปล่อยให้แก้มบุ๋มเดิน ปุยฝ้ายกับจุ่นรู้สึกว่าแก้มบุ๋มแปลกไป
 
อ่านต่อหน้า 3

มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 5 (ต่อ)

ผ่านเวลาหลายวัน จนเช้าวันใหม่ที่บ้านสุชาติ

สุชาติคุยโทรศัพท์กับปิ๋มด้วยสีหน้านิ่ง
"ปิ๋มอยู่ไหน...หา...นี่คุณคิดแผนที่จะทำให้ไอ้เข็มมันเชื่อใจเราได้แล้วเหรอ" สุชาติหงุดหงิด "แล้วยังจะไปทำสวยอีก...มันใช่เวลามั้ยเนี่ยห๊า!"

ปิ๋มคุยโทรศัพท์สีหน้าเซ็ง ต่ายทาสีเล็บมืออีกข้างไปด้วย สวยกับดาร์ลิ่งนั่งเบื่อๆ รอลูกค้าอยู่
ปิ๋มกระซิบกับโทรศัพท์
"ก็ปิ๋มคิดจนหัวจะระเบิดแล้วยังคิดไม่ออก ปิ๋มก็เลยต้องทำสวยบ้างอะไรบ้าง ไม่งั้นใครจะว่าเสี่ยได้ ว่าเสี่ยได้เมียที่ไม่คู่ควร"
สุชาติหน้าบึ้ง
"โอเคๆ ทำสวยเสร็จแล้ว ก็ไปหาทางจัดการให้อั๊วไวๆ ด้วยล่ะเข้าใจมั้ย ถ้าทำสำเร็จแล้ว ไอ้จุ่นมันจะเป็นรายต่อไป" สุชาติวางสาย
สุชาติยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมโหด
"ไอ้เข็ม ไอ้จุ่น อีกไม่นานพวกเอ็งทั้งสองคนจะต้องโดนข้าปั่นจนหัวหลุดแน่ๆ ฮ่าๆ"
เค ป็อป ยืนดูสุชาติพูดคนเดียวอยู่
"เสี่ยคุยกับใครวะ" เคว่า
"คุยคนเดียวโว้ย ไม่เคยดูละครรึไง พระเอกต้องพูดคนเดียว"
ป็อปบอก
"ผมมาบอกว่า แม่ครัวทำข้าวยำน้ำบูดูเสร็จแล้วครับ"
"อั๊ยหยะ หรอยมั้ย" สุชาติถาม
"หรอยแรงนิ"
สุชาติเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี เค ป็อป เดินตามเจ้านายไป

ปิ๋มสีหน้าเซ็งๆ ต่ายทาสีเล็บ แต่แอบฟังอยากรู้
ปิ๋มโกรธ หน้าร้าย บ่นหงุดหงิด
"เร่งอยู่ได้ แล้วจะคิดออกได้ยังไง...โอ๊ย"
ต่ายตกใจ ลากสีเล็บยาวไปถึงหลังมือ ต่ายตกใจรีบเอาผ้าที่ตักปิดแล้วรีบหยิบน้ำยามาลบพร้อมถามลอยๆแบบไม่อยากรู้
"มีเรื่องอะไรต่ายรับปรึกษาฟรีนะจ๊ะ"
"เรื่อง"
ต่ายหูผึ่งรอฟัง สวยกับ ดาร์ลิ่งหันมาสนใจทันที
"ของฉัน.....ไม่ต้องยุ่ง"
สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง เซ็ง วงแตก ต่ายรีบล้างสีที่เปื้อนออก หงส์เดินยิ้มหน้าบานเข้ามาในร้าน
"เอ้า ปิ๋ม....สวยวันสวยคืนเลยนะเจ๊"
ปิ๋มมั่นใจ
"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ พี่หงส์ก็สวยใช้ได้เหมือนกันนะค่ะ"
หงส์ลงนั่งที่เก้าอี้ทำผม
"ขอบใจนะปิ๋ม...เจ๊....วันนี้ขอเริ่ดๆ นะจ๊ะ"
หงส์เข้าไปนั่งประจำที่เพื่อทำผม สวยออกมาต้อนรับหงส์
"ฝีมือระดับเจ๊สวยเริ่ดทุกทรงค่ะ เอาเริ่ดธรรมดาหรือเริ่ดพิเศษดีค่ะ"
"พี่ขอเริ่ดที่สุดจ๊ะ"
"จัดปาย"
ปิ๋มมองหงส์อย่างสงสัยว่าวันนี้อารมณ์ดีจัง
"มีงานอะไรเหรอจ๊ะพี่หงส์... ถึงขนาดต้องจัดเต็มเลยเนี่ย"
"งานด่วนจ๊ะ... อยู่ๆ นักข่าวก็อยากมาสัมภาษณ์พี่ผู้ใหญ่ เรื่องที่ทำเพื่อชุมชน"
สวย ต่าย ดาร์ลิ่งบอก "เริ่ด"
"นักข่าวที่ไหนเหรอพี่" ปิ๋มถาม
"นักข่าวทีวีท้องถิ่นนะจ้ะ"
ดาร์ลิ่งบอก "ผู้ใหญ่จุ่นดังใหญ่แล้ว"
"อิจฉาจัง ต้องทำบุญขนาดไหนเนี่ย สวยจะได้มีสามีได้ดิบได้ดีอย่างแม่หงส์บ้าง"
"ยินดีด้วยนะจ๊ะ ผู้ใหญ่ทำความดีความชอบมาตั้งเยอะ สมควรแล้วที่ใครๆ จะได้รู้ว่าผู้ใหญ่จุ่นทำเพื่อพวกเราขนาดไหน" ปิ๋มบอก
"ขอบใจนะจ๊ะ"
หงส์ยิ้มดีใจมาก สวยเริ่มทำผม ปิ๋มมองหงส์ด้วยสีหน้ายิ้มอย่างมีเลศนัย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด แล้วพูด
ปิ๋มเบาๆไม่ให้ใครได้ยิน
"เสี่ยคะ...ปิ๋มมีแผนแล้วแต่เสี่ยต้องช่วยนะคะ"

มุมหนึ่งในสวน บ้านเข็ม ตอนสายๆ เคน หนึ่ง จ๊อบ นั่งดูคลิปในมือถือแล้วก็หัวเราะกัน ยอดเดินมาด้วยอาการโกรธ
"ไอ้เคน...เมื่อวานนี้แกทำอะไร"
"ก็ทำเพื่อแกไงไอ้ยอด" เคนบอก
"ทำเพื่อชั้นเนี่ยนะ...วานแผนจะไปป่วนวงลิเกของผู้ใหญ่จุ่น แล้วก็ยังจับตัวลูกสาวผู้ใหญ่จุ่นจะไปทำมิดีมิร้ายอีก...นี่น่ะเหรอช่วยชั้น"
"ลูกสาวผู้ใหญ่จุ่นคนไหนล่ะมีตั้งสองคน" หนึ่งถาม
"ยัยแก้มไง...แกก็อยู่ไอ้หนึ่งชั้นรู้...เพราะผู้ร้ายมีสามคน"
"แต่ชั้นเปล่านะเว้ยยอด...ชั้นแค่ถ่ายคลิป" จ๊อบบอก
"ถ่ายคลิป...คลิปอะไร"
เคน หนึ่ง จ๊อบหัวเราะ เคนพยักหน้าให้จ๊อบ แเปิดคลิปให้ยอดดู

ยอดกำหมัดแน่นอย่างโมโห
"อย่าแตะต้องแฟนกูนะโว้ย"
แก้มบุ๋มงง "แฟน"
เคนทำเสียงเหน่อสุพรรณ "ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนแกเหรอ"
"ตอนนี้ยัง แต่อนาคตใช่แน่นอน ปล่อยว่าที่แฟนฉันเดี๋ยวนี้"

ยอดตกใจไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะวางแผนแบบนี้…
"หาข้อแก้ตัวไว้เลยพ่อผู้ใหญ่จะได้เห็นคลิปนี้แน่ๆ" จ๊อบบอก
"ที่พวกชั้นทำแบบนี้ เพราะข้ารักพ่อผู้ใหญ่ ชั้นจะไม่ยอมให้ท่านเสียใจเพราะ ความคิดโง่ๆ ของเอ็ง เห็นผิดเป็นชอบ หลงรักลูกศัตรู"
ยอดรู้สึกเสียใจที่เขากลายเป็นคนเลวในสายตาเพื่อน
"ชั้นเลวมากเลยเหรอที่ไปรักแก้มบุ๋มน่ะ"
"ใช่...เอ็งหักหลังพ่อบังเกิดเกล้า คำว่าเลวมันยังน้อยเกินไปด้วยซ้า"
"พวกเราหวังดีนะไอ้ยอด"
"พวกเราไม่อยากให้แกหลงผิดมากไปกว่านี้"
"ที่ชั้นรักแก้มบุ๋มไม่ใช่เรื่องหลงผิด แต่การที่ชั้นเชื่อว่าคนบ้านผู้ใหญ่จุ่นไม่ดีโดยไม่ได้พิจารณาก่อนซิหลงผิด ชั้นรักแก้มบุ๋ม แต่ชั้นก็รักพ่อเหมือนกัน แล้วถ้าชั้นทำให้สองครอบครัวมาคืนดีกันได้ ปัญหาทุกอย่างก็จะจบ"
ทุกคนมองหน้ายอดอึ้งๆ
"ปัญหามันไม่มีทางจบ" เคนบอก
"ปัญหาจะไม่จบเพราะพวกเอ็งเอาแต่หลับหูหลับตาฟังความฝ่ายเดียวโดยไม่ได้พิจารณาให้รอบคอบ พ่อกับผู้ใหญ่จุ่นเคยที่จะทำร้ายซึ่งกันและกันรึเปล่า... ไม่เคย...ได้แต่ขู่กันแล้วก็ทำงานร่วมกันตลอด...มันมีปัญหาบางอย่างที่คาใจกันอยู่ต่างหาก"
เคน หนึ่ง จ๊อบมองหน้ากันแล้วพยักหน้า
"ถ้าพวกเอ็งรักพ่อผู้ใหญ่จริง พวกเอ็งจะปล่อยให้พ่อผู้ใหญ่ทะเลาะผู้ใหญ่จุ่นไปจนชั่วชีวิต หรือว่าพวกเอ็งจะหาทางให้ทั้งสองคนมาคืนดีกัน"
เคน หนึ่ง จ๊อบ นิ่งไปอย่างครุ่นคิด ไม่มีใครตอบ
"ถ้าพวกเอ๊งต้องการให้พ่อกับผู้ใหญ่จุ่นทะเลาะกันไปจนวันตาย ชั้นจะขอลาออกจากความเป็นเพื่อนของพวกเอ็ง เพราะชั้นคิดมาตลอดว่า พวกเอ็งคือคนที่รักและเข้าใจชั้นมากที่สุด แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย!"
พูดจบยอดเดินออกไปอย่างผิดหวังในตัวเพื่อน
เคน หนึ่ง จ๊อบ หันมองตามยอด รู้สึกเสียใจที่ทำให้เพื่อนต้องเสียใจ
หนึ่งถาม "ตกลงว่าไง.....จะเอาคลิปไปให้พ่อผู้ใหญ่ดูมั้ย"
เคนสีหน้าเครียด เสียงของยอดยังก้องอยู่ในหู
"แล้วพวกเอ๊งว่าไงล่ะ" เคนถาม
"เอ็งว่าไง พวกชั้นก็ว่าตามนั้น"
เคนแววตามุ่งมั่น ตัดสินใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง อย่างแน่วแน่

เข็มสีหน้าอึ้ง มองปิ๋มอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะไม่เชื่อที่ปิ๋มบอก ระเบียบนั่งข้างๆ ได้ยินเรื่องที่ปิ๋มพูดก็ยิ้มอารมณ์ดี
มีกล่องใส่โสมเกาหลีวางไว้ข้างหน้าเข็ม
"ห๊า!!! ไอ้จุ่นเนี่ยนะได้ออกทีวี....ข่าวผิดหรือเปล่า"
"เรื่องจริงจ้ะ ฉันได้ยินจากปากพี่หงส์เลย"
"น้ำหน้าอย่างไอ้จุ่น ไม่มีดีอะไรให้คนมาสนใจหรอก มันจ้างนักข่าวมาสัมภาษณ์มันเองมากกว่า"
ระเบียบไม่ชอบที่เข็มว่าจุ่น ระเบียบลุกขึ้นหยิบกล่องโสมขึ้นมา
"ปิ๋มจ๊ะ ฝากบอกขอบคุณเสี่ยด้วยที่เอาโสมดีๆ มาให้ ฉันต้องขอตัวไปดูพวกยอดซ้อมก่อนนะจ๊ะ เบื่อพวกขี้อิจฉา"
ระเบียบมองเข็มอย่างไม่ชอบใจก่อนจะเดินออกไป เข็มหงุดหงิด ปิ๋มลุกจากเก้าอี้เดินมานั่งข้างเข็ม
"ผู้ใหญ่เข็มนี่น่าสงสารนะ ข่าวเรื่องโดนจับการพนันยังไม่ซา ผู้ใหญ่จุ่นกลับได้ออกทีวีอีก แบบนี้โอกาสที่ผู้ใหญ่เข็มจะได้เป็นผู้ใหญ่ดีเด่นก็ริบหรี่แล้วล่ะ"
เข็มหน้าเครียดคิดหนัก ปิ๋มค่อยๆเอามือจับมือเข็มแล้วลูบเบา เป็นการปลอบใจใจ
"ฉันไม่ชอบเลย....แบบนี้ผู้ใหญ่ก็ได้หน้าไปเต็มๆเลย"
"ถ้าฉันได้ออกทีวีบ้างก็ดี ฉันจะได้ถือโอกาสลบล้างความผิดที่ฉันไม่ได้ทำด้วย เฮ้อ แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้"
"ใครว่าเป็นไปไม่ได้"
"ห๊า น้องปิ๋มหมายความว่าไง"
"ก็หมายความว่า....พอดีเสี่ยรู้จักกับเจ้าของสถานีข่าวท้องถิ่น เสี่ยอาจจะพอช่วยให้นักข่าวมาสัมภาษณ์ผู้ใหญ่แทน แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะสำเร็จรึเปล่า"
"ลองดูก่อนสิ ถ้าทำสำเร็จ บุญคุณครั้งนี้ของเสี่ยกับปิ๋ม ฉันจะไม่มีวันลืมเลือนเลย"
"แน่ใจนะจ๊ะว่าจะยอมเป็นหนี้บุญคุณปิ๋มกับเสี่ย"
"แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งอีกจ้ะ ช่วยฉันด้วยนะจ๊ะ นะจ๊ะ ฉันขอร้องถ้าไอ้จุ่นได้สัมภาษณ์ออกทีวี ชั้นเสร็จแน่"

จุ่นยืนพูดอยู่ เหมือนให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ท่าทางตื่นเต้นเหมือนจริงมาก
"ผมมีความตั้งใจที่จะทำให้หมู่บ้านดอนกระโทกเป็นหมู่บ้านปลอดสารพิษ100เปอร์เซนต์ โดยเริ่มต้นจากการรณรงค์ให้เกษตรกร ปลูกผักปลอดสารพิษ นอกจากดีต่อสุขภาพของเราแล้ว ยังเป็นการเพิ่มมูลค่าให้กับพืชผักของชุมชนเราอีกด้วย"
ณ บริเวณแปลงผัก แผ่นป้ายเขียนไว้ว่า “ฟาร์มผักปลอดสารพิษ” ใกล้ๆ กัน เป็นแผ่นป้ายรูปจุ่นกำลังยกมือไหว้ มีข้อความเขียนว่า “ชุมชนปลอดสารพิษ”
หงส์ อยู่ในชุดไทยสวยงาม สามี ภรรยา เจ้าของแปลงผักอยู่ข้างๆ ทั้งหมดยืนกลางบรรยากาศสวนผัก ทั้งหมดปรบมือให้ผู้ใหญ่จุ่น สนองยืนอ่านสคลิปตามที่ผู้ใหญ่จุ่นพูด
"ตรงตามที่เตรียมไว้เป๊ะเลย แต่ต้องลดความตื่นเต้นลงนิสนึงนะผู้ใหญ่"
"แหม เดี๋ยวจะมีนักข่าวทำข่าวออกทีวีทั้งที มันก็ต้องตื่นเต้นเป็นเรื่องธรรมดา ม่ะ มาซ้อมอีกครั้ง"
หงส์หันมอง ชะเง้อไปรอบบริเวณ
"ซ้อมเป็นสิบรอบแล้วนักข่าวยังไม่มาเลย ฉันอุตส่าห์ไปเสริมมาซะสวยหน้าพังหมดแล้ว ฉันไปโบ๊ะหน้าใหม่ก่อนแล้วกัน"
จุ่นมองนาฬิกาข้อมือ แล้วก็เริ่มสงสัยเหมือนกัน
"ช้าเป็นชั่วโมงแล้ว...โทร.ไปตามดีกว่า"
หงส์เดินไป จุ่นหยิบโทรศัพท์ ปุยฝ้ายขี่จักรยานพุ่งตรงเข้ามาหา จนเกือบจะชนทุกคน
"เฮ้ยๆๆ อะไรๆ ฝ้าย รีบร้อนอะไร"
ปุยฝ้ายในมือถือถุงยา
"ฉันไปเอายาที่โรงพยาบาลมาให้พ่อ...ตอนขากลับฉันเห็นนักข่าวอยู่ที่ศาลาหมู่บ้านโคกสำเริง"
"เฮ้ย… แล้วนักข่าวไปทำอะไรที่นั่น หรือว่าจะหลงทาง มาที่นี่ไม่ถูก"
"หลงนึกว่าผู้ใหญ่เข็มเป็นพ่อด้วยรึเปล่า...ชั้นเห็นพวกนักข่าวกำลังสัมภาษณ์ผู้ใหญ่เข็มอยู่เลย"
"ห๊า !!! นักข่าวกำลังสัมภาษณ์ไอ้เข็ม"
"ใช่พ่อ"
จุ่นสีหน้าโกรธแค้นจัด!

เวลาเดียวกัน เข็มยิ้มหน้าบาน นักข่าวยื่นไมค์สัมภาษณ์ เบี้ยยืนยิ้มแฉ่งอยู่ด้านหลังเข็ม เห็นชาวบ้านกำลังทำกิจกรรมในศาลา มีป้ายแปะไว้ว่า “ศูนย์ดิจิตอลกลาง” ศาลาหมู่บ้านแห่งนี้มี WIFI คอมพิวเตอร์ และโน๊ตบุ๊ก ให้ชาวบ้านใช้ฟรี เห็นคุณยายกำลังคุยสไกป์กับหลานสาวที่อยู่เมืองนอก / คุณลุงใช้คอมพ์พิวเตอร์กำลังหาข้อมูลการเกษตร วัยรุ่นนั่งทำการบ้านกับโน๊ตบุ๊ก
เข็มให้สัมภาษณ์
"ศาลาหมู่บ้านของเราเป็นที่ที่ชาวบ้านชอบมานั่งสนทนาเรื่องต่างๆกัน ผมก็เห็นว่า ถ้าเรา ทำกิจกรรมอื่นเสริมให้ชาวบ้านด้วยคงจะดี และสิ่งหนึ่งที่จะทำให้ชาวบ้านพัฒนาได้ก็คือระบบดิจิตอล"
นักข่าวถาม
"ได้ข่าวมาว่า ผู้ใหญ่เข็มใช้ทุนตัวเองสร้างศูนย์ดิจิตอล จริงรึเปล่าคะ"
"จริงครับ แต่ผมไม่อยากเอาหน้าเอาตา ผมเอาอย่างเดียวคือ…ช่วยซูมหน้าด้วย"
ตากล้องซูมเข้าไปใกล้ๆ หน้าเข็ม
"เอาความรู้ เอาเทคโนโลยี และเอาสิ่งที่ดีที่สุด เข้าสู่หมู่บ้านของผม เพราะโลกยุคปัจจุบันคือโลกแห่งไอที เราต้องวิ่งตามโลกให้ทัน เพราะโลกวิ่งไม่รอเรา... ผมจะไม่ยอมให้หมู่บ้านของผมต้องล้าหลังโบราณ เหมือนหมู่บ้านอื่น เพราะผมรักลูกบ้านของผม"
"โกหกทั้งเพ"
เสียงผู้ใหญ่จุ่นดังขัดขึ้น ปุยฝ้าย สนองเดินตามจุ่นมาอย่างเอาเรื่อง หงส์เดินตามมาห้าม
"พี่จุ่น อย่ามีเรื่องนะพี่"
"โกหกตรงไหน คนอย่างผู้ใหญ่เข็ม ทำได้ทุกอย่างเพื่อความสุขของลูกบ้าน อย่ามาหักหน้ากันดีกว่าผู้ใหญ่จุ่น"
นักข่าวเดินมายกมือไหว้จุ่น
"สวัสดีค่ะผู้ใหญ่จุ่น ขออนุญาตทำข่าวผู้ใหญ่เข็มก่อนนะคะ"
"อ้าว พวกคุณติดต่อว่าจะมาสัมภาษณ์ผมแล้ว ทำไมถึงมาสัมภาษณ์ไอ้นี่ได้"
"คือเมื่อเช้าเราได้รับคำสั่งจากสถานีให้มาสัมภาษณ์ผู้ใหญ่เข็มก่อน แล้วถึงจะไปสัมภาษณ์ผู้ใหญ่จุ่นค่ะ"
"ใครสั่ง หรือว่าไอ้เข็มมันใช้กลโกงทำให้พวกคุณมาที่นี่"
เข็มโกรธทันที
"โอ้โห ดูถูกกันแบบนี้ คุณนักข่าวยังคิดจะไปหมู่บ้านมันอีกเหรอครับ"
หงส์จับตัวจุ่นไว้
"ใจเย็นๆก่อนนะพ่อนะ" ปุยฝ้ายมองไปที่กล้องและนักข่าว พลางสะกิดเตือนให้จุ่นดู "อยากจะมีข่าวฉาวเหรอพ่อ กลับกันก่อนเถอะนะ"
"แนวคิดในการพัฒนาชุมชนของข้า มันทันสมัยกว่าความคิดโบราณๆอย่างของเอ็งนักข่าวก็เลยสนใจมากกว่าเป็นธรรมดา เอ็งเอาเวลาที่มาหาเรื่องข้า ไปพัฒนาหมู่บ้านให้ดี ดีกว่า"
จุ่นเจ็บใจสุดขีด
"ฝ้าย สนอง พาผู้ใหญ่กลับเดี๋ยวนี้" หงส์บอก
ฝ้าย สนอง จำใจลากจุ่นที่เจ็บใจสุดๆ ออกไป หงส์เดินตามไป
เข็มยิ้มออกมา แล้วหันไปบอกนักข่าว
"ไม่ต้องตกใจ เป็นเรื่องธรรมดา ผู้ใหญ่บ้านโน้นมาหาเรื่องประจำ เรามาสัมภาษณ์
กันต่อดีกว่าครับ"
มุมหนึ่ง ปิ๋มออกมาจากที่หลบยิ้มสะใจ มีมือถืออยู่ในมือ เหมือนกำลังรายงานสด
"เสี่ยขา แผนของเราเรียบร้อยค่ะ…ยิงปืนนัดเดียวได้ผู้ใหญ่สองคน"

สุชาติคุยโทรศัพท์กับปิ๋ม ขณะที่กำลังนอนให้เคกับป๊อบบีบนวดอยู่
"ไอ้เข็มมันสมใจมันแล้วใช่มั้ย ฮ่าๆๆ ดีมาก ที่มันได้เสนอหน้าออกทีวี ก็เพราะอั๊วไปคุยกับเจ้าของสถานีให้ ถึงต้องเสียเงินเป็นสปอนเซอร์สนับสนุนสถานีบ้าง แต่มันก็คุ้ม เพราะไอ้เข็มมันติดหนี้บุญคุณอั๊วเรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆๆ รีบกลับมานะ อั๊วคิดถึง จุ๊บุๆ งุงิๆ" สุชาติวางสายไป
"เสี่ยครับ แล้วเสี่ยมีแผนที่จะทำอะไรต่อ" เคถาม
สุชาติยิ้มร้าย "หึหึหึ"
"ไอ้ หึหึหึ นี่มันแผนอะไรครับ"
สุชาติเขกหัวป๊อบ
"ไม่ใช่แผน แต่เค้าเรียกยิ้มร้ายอย่างมีแผนเว้ย"
"แล้วแผนคืออะไรล่ะครับ" ป๊อบถาม
"ปั่นให้ไอ้เข็มกับไอ้จุ่นทะเลาะกันไง...ยิ่งทะเลาะกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งจะทำให้แผนการฮุบหมู่บ้านง่ายยิ่งขึ้น"
"แล้วเสี่ยจะเอาสองหมู่บ้านไปทำอะไร"
"ไอ้โง่เอ้ย...ก็อั้วได้สองหมู่บ้านนี่แล้วคราวนี้จะทำอะไรก็สะดวก มีเงินอย่างเดียวไม่พอ ต้องฉลาดด้วยเข้าใจมั้ย...หึ หึ หึ"
"หึ หึ หึ"
เค ป๊อปหัวเราะตาม แต่ไม่เข้าใจ

ตอนกลางคืน จุ่น แก้มบุ๋ม หงส์ ปุยฝ้าย กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ พลางดูทีวีไปด้วย หน้าจอทีวีเป็นภาพเข็มกำลังให้สัมภาษณ์กับนักข่าว จุ่นมองอย่างเจ็บใจ
"ฝ้าย เปลี่ยนไปเป็นช่องเพลงลูกทุ่ง"
ปุยฝ้ายกำลังจะเปลี่ยน "เจ็บใจจริงๆ มาชิงออกทีวีตัดหน้าพ่อเราซะได้"
"ฝ้ายไม่ต้องเปลี่ยน!!! ปล่อยให้มันพูด"
หน้าจอโทรทัศน์ เข็มกำลังให้สัมภาษณ์นักข่าว โดยมีเบี้ยยืนเสนอหน้าชูสองนิ้วอยู่ด้านหลัง
"ชาวบ้านทุกคนรู้ว่าผู้ใหญ่เข็มรักและทุ่มเทให้กับหมู่บ้านโคกสำเริงมากแค่ไหน จนถูกจับตาว่าจะได้รับรางวัลผู้ใหญ่บ้านดีเด่น ก็เลยมีพวกขี้อิจฉาคอยทำลายชื่อเสียงผมกับครอบครัว แต่ตอนนี้ทางตำรวจมีหลักฐานชัดเจนแล้วว่า ผมไม่ได้เล่นการพนัน และผมยืนยันว่าข่าวลือที่บอกว่าผมจ่ายเงินใต้โต๊ะซื้อรางวัลผู้ใหญ่บ้านดีเด่น ไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด ผมขอฝากไว้เท่านี้ครับ"
ปุยฝ้ายกดรีโมตปิดทีวี
ปุยฝ้ายเจ็บใจ "จากผู้ร้ายกลายเป็นพระเอกจนได้"
"กินข้าวไม่อร่อยแล้ว" จุ่นลุกขึ้น "เจ็บใจจริงโว้ย"

จุ่นเดินออกไปอย่างหงุดหงิด หงส์ แก้มบุ๋ม มองไปทางจุ่นอย่างปลงๆ

ผู้ใหญ่เข็มหัวเราะชอบใจ อยู่หน้าทีวี

"ฮ่าๆๆๆ...อยากเห็นหน้าไอ้จุ่นตอนที่มันดูสัมภาษณ์นี้จัง หน้ามันคงตูบๆเป็นหมา"
ระเบียบถาม "แล้วทำไมนักข่าวเค้าถึงมาสัมภาษณ์พี่ก่อนได้ล่ะ"
ยอด เบี้ย มองตามอยากรู้ เข็มสะอึกเพราะรู้ว่าเป็นแผนตัวเอง
"เออ..ก็ไม่รู้..คงมีใครเค้าแจ้งไปมั้งว่าหมู่บ้านเรามีผู้ใหญ่เก่งน่ะ..ฮ่าๆๆ"
เข็มหัวเราะ... รู้อยู่แก่ใจว่าสุชาติช่วย
"ชั้นว่า"
เคน หนึ่ง จ๊อบเดินเข้ามาพอดี
"อ้าว...เคน หนึ่ง จ๊อบ กินข้าวกันรึยัง"
ทั้งสามคนงง เพราะธรรมดาเข็มก็ไม่ค่อยสนใจสามคนเท่าไหร่
ระเบียบถาม
"ทำไมวันนี้ถึงสนใจไอ้พวกนี้...ทุกวันก็ไม่เห็นจะอะไรกับมันเลย"
"คนเราก็ต้องเปลี่ยนบ้าง...ทำอะไรซ้ำๆบ่อยๆก็เบื่อได้เหมือนกันนะ"
"แล้วเมียล่ะ"
"อันนั้นยกเว้น...ยิ่งซ้ำ ยิ่งบ่อย ยิ่งดี ชีวีราบรื่น"
ระเบียบค้อนใส่เข็ม เข็มหัวเราะมีความสุข
เคน หนึ่ง จ๊อบยังยืนอยู่ ยอดมองที่มือของจ๊อบมีโทรศัพท์ ยอดลุ้นว่า เคนจะเอาคลิปให้เข็มดูรึเปล่า

ตอนค่ำ ยอดนั่งคนเดียวที่ท่าน้ำ สีหน้าเศร้าที่เพื่อนไม่เข้าใจเขา
เพื่อนทั้งสาม เดินเข้ามาที่ท่าน้ำ ยอดหันไปเห็นแล้วก็หันกลับนั่งเศร้า คิดว่าเรื่องถึงผู้ใหญ่เข็ม
"พ่อให้มาตามเหรอ"
"เปล่า....แต่เอ็งต้องตอบพวกข้ามาว่า....เอ็งจะเลิกรักแก้มบุ๋มได้รึเปล่า"
เคน หนึ่ง จ๊อบ รอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ
"บอกแล้วมีประโยชน์อะไร...ในเมื่อพ่อเห็นคลิปนั้นแล้ว...ยังไงพ่อก็ไม่ยอมให้ชั้นรักแก้มบุ๋มอยู่แล้ว"
"ยอดเอ็งอย่าเยอะได้มั้ย"
จ๊อบถาม "ใช่ บอกมาว่าจะเลิกยัยแก้มได้รึเปล่า"
"ชั้นรักยัยแก้มและจะไม่มีวันเลิกรักเค้าไม่ว่าพ่อจะว่ายังไง"
"ข้าบอกเอ็งไว้เลยนะ ความรักของเอ็งกับแก้มบุ๋มไม่มีวันเป็นจริง เอ็งไม่มีทางได้" เคนบอก
ยอดเบื่อที่จะฟัง ยอดลุกขึ้นจะเดินหนีไป
"ถ้าไม่มีพวกข้าช่วย" เคนบอก
ยอดชะงักกึก หันมามองเคนและพวกอย่างไม่เชื่อสายตา
"พวกเอ็งว่าไงนะt"
เคน หนึ่ง จ๊อบ ยิ้มให้ยอด เคนลบคลิปในโทรศัพท์มือถือให้ยอดเห็นจะจะ
"นี่ไง....พ่อผู้ใหญ่จะไม่มีทางรู้เรื่องนี้ และพวกข้าจะช่วยเอง"
ยอดอึ้งๆ ยิ้ม
"ทำไมพวกเอ็งถึงช่วยข้า"
"พวกเรากลัวเอ็งเลิกเป็นเพื่อนกับพวกเรา เพื่อนแท้สมัยนี้มันหายากจริงๆนะยอด"
ยอดซึ้งใจกับเคน หนึ่ง จ๊อบ ทั้งสี่คนกอดกันเป็นเพื่อนรักกัน
"เพื่อความสุขของเพื่อน ทำไมข้าจะทำให้ไม่ได้" เคนบอก
"ขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมานะ" หนึ่งบอก
"พวกข้าจะช่วยให้ความฝันเอ็งเป็นจริงได้" จ๊อบบอก
"เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปนะ" ยอดบอก
ยอด เคน หนึ่ง จ๊อบ จับมือกันเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน
"ข้าขอบใจพวกเอ็งมาก"
ทั้งหมดมองยิ้มให้กันและกัน เสมือนมิตรภาพที่จะเหนียวแน่นต่อไป

เช้าวันใหม่ จุ่นถือธูปยืนพนมมืออยู่หน้าศาลพระภูมิ เทวดาแจ่มกับอัครเดชมองจุ่นอยู่ในศาลอย่างเซ็งๆ
"เอ็งอยากได้อะไรบอกข้ามาเลยแจ่ม อยากจะได้หัวหมูสักกี่ร้อยหัวข้าก็จะหามาให้ แต่เอ็งต้องช่วยดลบันดาลให้ข้าได้เป็นผู้ใหญ่บ้านดีเด่นด้วย"
แจ่มยืนมองเพื่อนอยู่ในศาล
"คิดจะติดสินบนเหรอ...ฝันไปเถอะว่าข้าจะช่วย"
"ในฐานะที่เอ็งกับข้าเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายกัน เอ็งต้องช่วยข้า ห้ามช่วยไอ้เข็มเด็ดขาด ถ้ามันได้รับรางวัล ข้าคงนอนตายตาไม่หลับ แต่ถ้าเอ็งช่วยให้ข้าได้รางวัล เอ็งอยากได้อะไรมาเข้าฝันข้าได้เลย ข้าจะหามาให้เอ็งทุกอย่าง"
จุ่นปักธูปแล้วพนมมือขอพร
"ข้าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ข้าต้องการแค่ให้เอ็งกับไอ้เข็มมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม นั่นแหละคือสิ่งที่ข้าจะทำ"
แจ่มจ้องหน้าจุ่นใกล้ๆ
"เอ็งรู้มั้ยว่า...อีกไม่นานหมู่บ้านของเอ็งทั้งสองคนจะมีเรื่อง"
"เรื่องอะไรเหรอท่านเทวดา" อัครเดชถาม
"ข้าไม่รู้....แต่รู้แค่ว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเท่านั้น"
แจ่มกับอัครเดชมองที่จุ่น เครียดๆ

ในตลาด ตอนเช้า ปุยฝ้ายหิ้วตะกร้าจ่ายตลาดเดินมาพร้อมแก้มบุ๋มด้วยอารมณ์หงุดหงิด
"คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย พ่อเรานะอุตส่าห์เตรียมบทพูดทั้งคืนเพื่อออกทีวี กลับต้องมาโดนหักหน้าจากศัตรูคู่แค้น สงสารพ่อจังเลยพี่แก้ม"
"วันพระไม่ได้มีหนเดียว ครั้งหน้าพ่อเราอาจมีโอกาสนะฝ้าย"
"แต่โอกาสไม่ได้ลอยมาหาเราง่ายๆ นะพี่แก้ม ป่านนี้ผู้หลักผู้ใหญ่ก็เห็นผลงานของผู้ใหญ่เข็มกันหมด ฝ้ายกลัวพ่อจะไม่ได้รางวัล"
"พ่อก็ได้มาหลายสมัยแล้ว ที่จริงแบ่งๆ กันบ้างก็ดีนะ"
"แบ่งให้คนอื่นยังพอว่า แต่ต้องไม่ใช่ศัตรูของเรา"
ทั้งสองเดินมาถึงร้านลาบ พลางมุ่งหน้าไปหาต้นกับหอม ที่กำลังร้องเพลงและทำอาหารอีสานไปด้วย
แก้มบุ๋มทักทาย ต้น หอม
"ไงน้าต้นน้าหอม เปิดวิกลิเกคราวหน้าจะไปขายส้มตำนอกสถานที่อีกรึเปล่าล่ะ"
"คิดดูก่อน...คราวที่แล้วขาดทุนย่อยยับ"
"อ้าวทำไมล่ะ"
"เดินหารถส้มตำทั้งคืนก็หาไม่เจอ สุดไปเจออยู่ข้างเวทีลิเก"
"แล้วมันไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง" ปุยฝ้ายถาม
"ก็ชั้นฝากรถไว้กับ..." ต้นบอก
แก้มบุ๋มตกใจกลัวต้นกับหอมหลุดปากเรื่องยอดปลอมตัว ปุยฝ้ายจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"ไม่ต้องพูดเลย น้าต้น น้าหอมน่ะฝากรถไว้กับไอ้พวกนั้น มันตำกันรถชาติไม่ได้
เรื่อง เสียชื่อหมด"
ปุยฝ้ายงง
"ฝากไว้กับใคร...ยังไง...ส้มตำไหน"
ต้น หอม มองหน้ากันเหรอหรา
"น้าต้น น้าหอม ...เอาตำปูปลาร้า ต้มแซ่บเนื้อ ลาบเนื้อ ไก่ย่างสองไม้ แค่นี้จ๊ะ เดี๋ยวพวกฉันไปซื้อของก่อนนะจะกลับมาเอา ... ไปฝ้ายต้องซื้อขอให้แม่อีกตั้งหลายอย่างไป"
แก้มบุ๋มลากปุยฝ้ายเดินออกไป
ปุยฝ้ายหันกลับไปมองต้นกับหอมที่โบกมือให้อย่างมีพิรุธด้วยความสงสัย

แก้มบุ๋มเอากระดาษที่จดรายการซื้อของออกมาดู ปุยฝ้ายเดินตามหลังมีสีหน้าครุ่นคิดสงสัยเรื่องแก้มบุ๋มมาก บ่นเบาๆ
"พี่แก้มต้องมีเรื่องปิดฝ้ายแน่ๆ"
"อะไรเหรอฝ้าย เรียกพี่เหรอ"
"เปล๊า"
"ถ้าอยากจะกินอะไรบอกพี่นะ เดี๋ยวเย็นนี้จะโชว์ฝีมือทำอาหารเอง"
"แล้วแต่พี่แก้มเลย พี่ทำอะไรฝ้ายกินได้ทั้งนั้นแหล่ะ"
ปุยฝ้ายเอาตะกร้าไปคล้องที่แขนแก้มบุ๋มอย่างเร็ว
"พี่แก้มไปซื้อกับข้าวเองก่อนนะ พอดีฝ้ายอยากกินขนมหวานแถวท้ายตลาดน่ะ ยิ่งขายดีอยู่ด้วย กลัวหมดไว ฝ้ายไปก่อนนะ"
"ฝ้าย เดี๋ยวสิฝ้าย ไปพร้อมกันก็ได้"
ปุยฝ้ายเดินออกไป แก้มบุ๋มตะโกนไล่หลัง
"จะรีบร้อนกลัวไม่ได้กินอะไรขนาดนั้น"
แก้มบุ๋มมองตามปุยฝ้าย พลางส่ายหน้าอย่างเอ็นดูน้อง

ต้นกำลังช่วยกันกับหอมปิ้งไก่ย่าง ไก่ย่างร่วม 20 ไม้อยู่บนเตา... ควันลอยคลุ้ง
ปุยฝ้ายจ้องหน้าต้นกับหอม ที่ไม่ยอมสบตาปุยฝ้าย
"บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่ามีเรื่องอะไรเกี่ยวกับรถส้มตำ"
"ไม่มี"
"ไม่มีอะไรปิดบังจริง จริ๊ง"
"ฉันไม่เชื่อ ต้องมีความลับที่ไม่อยากให้ฉันรู้แน่ๆ บอกความจริงมา"
ต้นกับหอมมองหน้ากัน ทั้งสองไม่กล้าบอกเรื่องที่ยอดช่วยชีวิตแก้มบุ๋มเพราะกลัวโดนว่าได้ ทั้งสองทำท่ายุ่งมัวแต่ปิ้งไก่
"พวกฉันไม่รู้เรื่องอะไรเล้ย ใช่มั้ยจ๊ะเฮียต้น"
"ใช่ อย่างวันนี้ไม่รู้จะขายของหมดมั้ย แล้วคนทำมาหากินอย่างฉันจะไปสนใจเรื่องคนอื่นทำไม"
ต้นกับหอมทำตัวยุ่งสุดๆ ต้นไปตำส้มตำ หอมปิ้งไก่ย่าง
ปุยฝ้ายมองตามขัดใจพลันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา
"งั้นถ้าฉันสั่งไก่ย่างเพิ่มอีกห้าไม้ น้าทั้งสองคนจะบอกความจริงฉันได้มั้ยจ๊ะ เรื่อง
คืนนั้น เกิดอะไรขึ้น"
ต้นทำเฉยๆ แต่สนใจ
"เฮ้อ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย"
"เพิ่มเป็นสิบไม้เลยเป็นไง"
" เริ่มจะพอจำได้แล้ว แต่ก็ยังไม่แน่ใจ"
"ถ้างั้นฉันเหมาหมดทุกไม้"
"โอเค!!!!ความทรงจำฉันกับหอมกลับมาเป็นปกติแล้ว"
"คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับพี่แก้ม?"
ต้นกับหอมตัดสินใจเล่าเรื่องแก้มบุ๋มทั้งหมดที่เห็นมาให้ปุยฝ้ายรับรู้
ปุยฝ้ายรับฟังเรื่องทั้งหมดอย่างตั้งใจ
"เรื่องทั้งหมดก็มีอยู่ว่าชั้นฝากรถส้มตำไว้กับยอด"
"ฝากรถส้มตำไว้กับพี่ยอดเหรอ...เล่าต่อเร็ว"

ปุยฝ้ายเดินขนาบข้างแก้มบุ๋มที่ถือข้าวของพะรุงพะรัง ปุยฝ้ายหน้ามุ่ยมองแก้มบุ๋มอย่างเคืองๆ
"ซื้อขนมไม่ทันเหรอ...ถึงหน้าบูดเป็นตูดแมวเลย"
ปุยฝ้ายจริงจัง
"ฝ้ายไม่เข้าใจ เฮียต้นเล่าว่าฝากรถส้มตำไว้กับพี่ยอด หมายความว่า พ่อค้าส้มตำห่วยๆคนนั้นคือพี่ยอด ปลอมตัวมาหาพี่แก้มเพื่อจะบอกเรื่องว่าจะมีคนมาป่วนคณะลิเกงั้นเหรอ"
แก้มบุ๋มชะงักหยุด มองปุยฝ้ายอย่างทำอะไรไม่ถูก
"นี่เธอหลอกพี่ว่าจะซื้อขนมแล้วแล้วกลับไปหาน้าต้นกับน้าหอมเหรอ"
"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง...คืนนั้นหลังจากเลิกลิเกโดยที่ไม่มีคนมาป่วน แล้วพี่แก้มก็ไปปล่อยพี่ยอดกับนายท๊อป แล้วพอกลับมาถึงบ้านพี่แก้มก็ขาแพลงเรื่องมันแปลกๆ"
"พี่สะดุดล้ม เอาน่าพี่ไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงแล้วตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วด้วย"
"มันต้องมีอย่างอื่นไม่งั้นพี่แก้มไม่พยายามบ่ายเบี่ยงแบบนี้ พี่แก้มเราสองคนเป็นพี่น้องกันไม่เคยมีอะไรปิดบังกันเลยนะ...แล้วตอนนี้ทำไมพี่แก้มถึงปิดฝ้าย"
ปุยฝ้ายมองแก้มบุ๋มผิดหวังในตัวพี่สาวมาก
แก้มบุ๋มมองน้องสาวคิดว่าจะเล่าดีไหม

ยอดยิ้มแปลกๆ ท๊อปมองยอด โดยมีเคน หนึ่ง จ๊อบ ยิ้มรับเหมือนกัน
"เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละ"
"เคน หนึ่ง จ๊อบ คือไอ้โม่งสามคนนั้น แล้วสามคนนี้ก็รู้เรื่องของนายแล้ว" ท็อปว่า
"ใช่ นอกจากพวกเค้าจะไม่บอกใครแล้ว พวกเค้ายังจะช่วยฉันพิชิตใจแก้มบุ๋มด้วย"
เคนบอก "คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย แต่ห้าคนสบายหายห่วง แอ๊ะแอ๋"
"สบายหายห่วงเหรอวะ ฉันยังไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไง ให้แก้มบุ๋มรับรักชั้นได้"
ท็อปและทุกคนมองยอดด้วยความห่วงใย
ท็อปจับบ่ายอด ให้กำลังใจ
"เรื่องนี้ต้องวางแผนอย่างรัดกุม มันไม่ง่ายเลยนะเว้ย ที่แก้มจะยอมรับรักนาย"
"แล้วมีใครคิดแผนเด็ดๆ แผนดีๆ แผนโดนๆ ออกบ้าง"
ท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบ จ๋อยๆ ยังคิดไม่ออก
"เฮ้อ"
ในศาลเทวดา แจ่มกับอัครเดชยืนมองอยู่
"ข้าก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะช่วยแกยังไงไอ้ยอดเอ้ย แล้วเอ็งล่ะ คิดออกมั้ย"
อัครเดชบอก
"เรื่องเอาชนะใจหญิงต้องปรึกษาอัครเดช ฉันมีแผนเด็ดจ้ะท่านเทวดา"
แจ่มยิ้ม
"แผนอะไรวะ"
"เดี๋ยวอัครเดชจัดให้"
"เฮ้ยเดี๋ยวบอกก่อน...แหมไอ้นี่"
อัครเดชก็หายตัววับไป
ด้านนอกศาล อัครเดชยืนบนกิ่งไม้ใหญ่ เบื้องล่างยอดและทุกคนยืนอยู่
ในศาล แจ่มมองสงสัย
"เฮ้ย ไอ้อัครเดช เอ็งขึ้นไปทำอะไรวะ"
อัครเดชบอก
"เดี๋ยวก็รู้"
อัครเดชก็เริ่มขย่มๆ กิ่งไม้
ยอด เคน หนึ่ง จ๊อบ ท็อป แหงนหน้ามอง อย่างแปลกใจ
"ลมก็ไม่มี กิ่งไม้ไหวเองได้ไงวะ"
แล้วกิ่งไม้ใหญ่ก็หล่นลงมาตรงพวกยอดยืนอยู่ ทุกคนกระโดดหนีกระเจิง อย่างตกใจ
"เฮ้ย"
ยอดจะกระโดดหลบแต่ขยับขาไม่ได้
อัครเดชนอนจับขายอดไว้ กิ่งไม้หล่นใส่ยอดอย่างแรง
"โอ๊ย"
กิ่งไม้ใหญ่ทับยอด ยอดนอนสลบมีเลือดไหลออกมาบริเวณศีรษะ
ทุกคนตกใจ "ไอ้ยอด!"
เทวดาแจ่มเรียก "ยอด....ไอ้อัครเดช"
สัมภเวสีอัครเดชที่ยิ้มอย่างมีแผนการ
"แค่นี้ก็เรียบร้อย"

ปุยฝ้ายตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"พี่ยอด...พี่ยอดน่ะเหรอช่วยพี่แก้มจากพวกที่จะมาทำมิดีมิร้าย"
"ใช่....พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอเพราะว่าเรื่องมันไม่มีอะไรแล้ว แล้วพี่ก็ไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงมากกว่านี้"
"ฝ้ายไม่เข้าใจว่าพี่ยอดเค้าจะช่วยพี่แก้มทำไม บ้านเรากับบ้านเค้าไม่ถูกกันนะ"
แก้มบุ๋มแอบกลัวว่าปุยฝ้ายสงสัยเรื่องยอด เลยพยายามเฉไฉไม่ให้ปุยฝ้ายสนใจ
"ไม่มีอะไรหรอก ถ้าพี่เป็นนายยอดแล้วคนถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาพี่ก็ต้องช่วยเหมือนกัน"
"แต่นี่มันเหมือนกับว่าพี่ยอดตามพี่แก้ม คอยปกป้อง เป็นห่วงพี่แก้ม หรือว่าพี่ยอดเค้าแอบชอบพี่แก้ม"
แก้มบุ๋มตกใจ
"บ้า!!! สงสัยอะไรไม่เข้าท่า รีบกลับบ้านเถอะพ่อกับแม่รอแย่แล้ว"
แก้มบุ๋มเดินนำออกไป ปุยฝ้ายมองตามอย่างสงสัยไม่หาย
แก้มบุ๋มหน้าแดง...เปลี่ยนเรื่อง...หลบตา....
"หรือว่าพี่แก้มแอบรักพี่ยอด...เฮ้ยอะไรวะเนี่ย"
ปุยฝ้ายรู้สึกสับสน

บรรยากาศหน้าศาลเทวดาแจ่ม ไม่มีใครแล้ว
บนศาล อัครเดชโดนเทวดาแจ่มเขกหัวอย่างแรง
"เอ็งทำบ้าอะไรวะ ไอ้หัวขี้เลื่อยเอ๊ย"
"อู้ยยย เจ็บนะท่าน นี่แผนช่วยไอ้ยอดมัน พอแก้มบุ๋มรู้ว่ายอดเจ็บตัวจะได้มาเยี่ยมมันไง"
"แล้วไงวะ"
"ก็พอสองหนุ่มสาวได้อยู่ใกล้ชิดกัน ประคบประหงมดูแลกัน ตามองตา สายตาก็จ้องมองกัน รู้สึกเสียวซ่านหัวใจ แล้วถ้าได้ อาบน้ำเช็ดตัวให้กัน ใกล้ชิดผูกพันกัน ความรักมันก็จะก่อเกิดขึ้นมา เป็นไง ความคิดฉันฉลาดมั้ย"
"นี่แน่ะ" เทวดาแจ่มเขกหัวสัมภเวสีอัครเดชอีก "พูดอย่างกับมันง่ายนัก แล้วถ้าแก้มบุ๋มไม่มาเยี่ยมล่ะ ไอ้ยอดมันก็เจ็บตัวฟรีสิวะ"
อัครเดชหน้าจ๋อยๆ
"เออจริงด้วย ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย..ถ้าแก้มบุ๋มไม่มาเยี่ยมจะทำยังไง"

แจ่มถอนใจออกมาอย่างเซ็งๆ เฮ้อ…
 
อ่านต่อหน้า 4

มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 5 (ต่อ)

หน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาล ยอดนอนอยู่บนเตียงสี หน้าเซ็งสุดขีด ที่หัวพยายาลกำลังใส่ยาแผลอยู่ แล้วใส่ยาที่แผลตามตัว


"ต้องเย็บมั้ยครับคุณพยาบาล"
"กลัวเข็มเหรอคะ....ไม่ต้องเย็บค่ะแค่หัวโน แล้วก็ถลอกนิดหน่อย"
พยาบาลเดินไป
ท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบ มองดูยอดด้วยความเป็นห่วงก็รีบเดินเข้ามาหา
"เค้ากระโดดหนีกันหมด...ทำไมแกไม่โดดวะยอด"
"โดดซิทำจะไม่โดด...แต่มันไม่ไปเหมือนมีคนมาจับขาไว้"
"ไม่เป็นไรนะ ถือซะว่าฟาดเคราะห์" หนึ่งบอก
"ฟาดเคราะห์ที่ไหน ฟาดหัวเต็มๆ ต่างหาก" จ๊อบบอก
"ทำไมซวยขนาดนี้วะ แผนชนะใจแก้มก็ยังคิดไม่ออก แล้วยังมาเจ็บตัวอีก ชีวิตรักชั้นมันมีแต่อุปสรรคจริงจริ๊ง"
เพื่อนทุกคนมองดูยอดอย่างสงสาร
"ถ้ายัยแก้มรู้แล้วมาเยี่ยมก็ดีน่ะซิเนอะ" เคนบอก
"อิมพอสซิเบิ้ล...เป็นไปไม่ได้"
ท็อปยิ้มออกมาอย่างคิดออก
"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้"
ทุกคนหันมองท็อปอย่างสนใจ
"ถ้าแก้มรู้ว่านายเข้าโรงพยาบาลแล้วมาเยี่ยมก็แปลว่ายัยแก้มก็เป็นห่วงแกเหมือนกันนะยอด"
"ใช่...แล้วถ้าเค้ารู้ว่าชั้นเข้าโรงพยาบาลแล้วไม่มาเยี่ยมล่ะ"
"ก็แปลว่าผู้หญิงไม่สนใจน่ะดิ" จ๊อบบอก
"เฮ้ย...ปากเสียน่า" เคนบอก
"ใช่ไม่ลองไม่รู้"
ท็อปยิ้มออกมาอย่างมุ่งมั่นจะช่วยยอดให้ได้

แก้มบุ๋มคุยโทรศัพท์อยู่ที่มุมหนึ่ง สีหน้าแปลกใจ
"ห๊า!!! ยอดเกิดอุบัติเหตุ เจ็บหนักเข้าโรงพยาบาล"

ท็อปยืนคุยโทรศัพท์กับแก้มบุ๋มเปิดสปี๊กเกอร์โฟน มียอด คอยฟังอยู่
"ไม่ใช่แค่เจ็บหนัก แต่เจ็บอภิมหาโคตะระหนักมากๆๆๆ ครับ นอนไม่ได้สติ ชักกระตุกตลอดเวลา"
เคน หนึ่ง จ๊อบ เปิดประตูเข้ามาในมือมีผ้าพันแผลสองสามม้วน ยอดเห็นรีบทำมือจุ๊ปากไม่ให้ส่งเสียงดัง
"เพ้อหนักเรียกหาแต่ชื่อคุณ จนผมต้องไปค้นหาเบอร์คุณแล้วโทรมาบอกคุณนี่แหล่ะครับ"
เคน หนึ่ง จ๊อบเข้าไปปล้ำยอด พยายามเอาผ้าพันแผลพันหัวยอด แต่ยอดดิ้นเจ็บเพราะโดนแผล
"เฮ้ย ยอดชักอีกแล้ว โธ่ยอด อย่าตายนะยอด"
ท็อปเสียงกระเส่าเล่นละครได้เนียนมากๆ เคน หนึ่ง จ๊อบ ยอด หยุดเล่นแล้วหันยกนิ้วกดไลค์ให้

แก้มบุ๋มรู้สึกชักห่วงยอดขึ้นมา
"นี่คุณพูดจริงๆ เหรอ ยอดอาการหนักเพ้อถึงฉัน แล้วใกล้จะตายจริงๆ เหรอ ทำไมคุณไม่โทรบอกพ่อบอกแม่นายยอด คุณมาบอกฉันทำไม"

พอทุกคนได้ยินก็เซ็งสุดๆ ยอดพยายามบอกใบ้ว่าเอาอีกหาเรื่องมาพูดอีก ท๊อปพยักหน้า
"ก็ยอดเค้าเพ้อถึงคุณผมก็เลยโทร.หาคุณก่อน...ผมไม่แน่ใจว่าเค้าจะเหลือลมหายใจบนโลกใบนี้ได้อีกสักกี่นาที"
ยอดทำท่าชักๆ ท๊อปเห็น
"เฮ้ยยอดเป็นอะไรน่ะ....แค่นี้ก่อนนะแก้ม"
ท็อปกดวางสายไปทันที ทุกคนมองหน้ากันลุ้นๆ

แก้มบุ๋มสีหน้าหนักใจกังวลใจมาก
"คุณท็อป อย่าเพิ่งวางหู คุณท็อป" แก้มบุ๋มถอนใจ "นายยอด นายใกล้จะตายแล้วจริงๆ เหรอ๐
แก้มบุ๋มรู้สึกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทุกคนหันมองท็อปอย่างต้องการคำตอบ
ยอดถอนหายใจยาวๆ
"เฮ้อ... ฟังดูแล้วเหมือนแก้มจะไม่มา" ยอดว่า
"จริงว่ะ"
ทุกคนร้อง "อ้าว"
"แต่ถ้าเค้ามา ก็มั่นใจได้เลยว่าเค้ามีใจให้นาย"
ยอดได้ยินก็ยิ้ม
"แต่ถ้าเค้าไม่มาแสดงว่าเค้าไม่ห่วงนายและไม่มีนายในหัวใจเธอเลยสักนิด"
"อ้าว...เฮ้ย...ยังไงเนี่ย"
ท็อปตบไหล่ยอดอย่างให้กำลังใจ
"ขอให้โชคดีนะยอด"
ยอดสีหน้าลุ้นว่า แก้มบุ๋มจะมาหาเขาหรือไม่…

เค ป๊อบ เดินคุยโทรศัพท์เข้ามาตามทางเดิน เห็นว่าป๊อบถือกระเช้าผลไม้เข้ามาด้วย
"เพื่อนผมมันเป็นลม ล้มหัวฟาดหมอน ตอนนี้ผ่าตัดสมองอยู่ครับเสี่ย" เคบอก
เสียงสุชาติบอก"หัวฟาดหมอน ถึงกับผ่าสมองเลยเหรอวะ"
"หมอนรองรางรถไฟน่ะเสี่ย... เดี๋ยวผมกับไอ้ป๊อบเยี่ยมเสร็จ จะรีบกลับนะครับ"เควาง
สาย
เคกับป๊อบก็เดินออกไป พลันป๊อบชะงักที่เห็น เคน หนึ่ง จ๊อบ เดินออกมาจากห้อง
เค ป๊อบ หยุดมองดูอยู่ห่างๆ
"กินอะไรกันดีวะวันนี้" เคนว่า
"ก๋วยเตี๋ยวมั้ย หน้าโรงบาลมีก๋วยเตี๋ยวเป็ด รสเด็ดมาก" หนึ่งบอก
"อะไรเด็ดว่ะ เส้น เป็ด น้ำซุป" จ๊อบถาม
"แม่ค้า"
ทุกคนร้อง "อั๊ยหยะ"
"34-24-36 เป๊ะ เว่อร์"
"รอช้าอยู่ทำไมล่ะ ไปสิวะ หิวแม่ค้า เอ๊ย หิวก๋วยเตี๋ยวแล้ว" เคนบอก
"แล้วยอดล่ะ"
เคนบอก "ยอดก็นอนอยู่ในห้องไง พวกเราก็ไปกินเตี๋ยวเป็ดกัน...ไป"
แล้วเคน หนึ่ง จ๊อบ ก็เดินลั้ลลาออกไป เค ป๊อบมองหน้ากันอย่างครุ่นคิด
"ไอ้ยอดอยู่ในห้อง" เคบอก
"ทำอะไรของมันวะ" ป๊อบว่า
เค ป๊อบ เดินมาที่หน้าห้องยอด มองผ่านช่องกระจกเข้าไปเห็นยอดนอนอยู่บนเตียงมีผ้าพันหัว… ส่วนท็อป นั่งอยู่ข้างๆ
"ยอดเจ๊บหนัก...เป็นอะไรวะ" เคพูดลอยๆ
ป๊อบยิ้มมีแผน
"เป็นอะไรก็ช่างมันเถอะ แต่ข้ามีวิธีหาเงินซื้อขนมกินแล้ว"
"เอ็งหมายความว่าไงวะ"
ป๊อปยิ้มกว้างให้เค หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทร.ออก แล้วมองไปที่ห้องพักของยอดอย่างเจ้าเล่ห์
" คุณหนูยองแอครับ ผมมีข่าวด๊วนข่าวด่วนมาบอก"

ยอดสีหน้าเศร้า เริ่มหมดหวังไปเรื่อยๆ ท็อปตบบ่าให้กำลังใจ
"เฮ้อ สงสัยแก้มจะไม่มาแล้ว... เธอคงจะเกลียดฉันเข้ากระดูกดำจริงๆ"
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ยอด ท็อป หันไปมองอย่างมีความหวัง
"เฮ้ยยัยแก้มมาแล้ว! แกล้งสลบเร็ว"
ยอดแกล้งสลบ แต่ปรากฏว่าคนที่เข้ามาคือ พยาบาล
ยอดหรี่ตามองเห็นพยาบาลเดินเข้ามาก็เซ็ง
"เฮ้อ"
พยาบาลเอายามาวางให้ยอด ยอดกินยา
"พักผ่อนเยอะๆนะคะ"
พยาบาลเดินออกไป แก้มบุ๋มเดินสวนมา แก้มบุ๋มก้มหัวขอบคุณพยาบาลที่เปิดประตูให้ พยาบาลยิ้มตอบ
ท็อปและยอดอึ้งที่แก้มบุ๋มมาเยี่ยมจริง
ยอดดีใจหงายตัวลงนอนทำเป็นสลบ แก้มบุ๋มไม่ทันเห็นว่ายอดไม่เป็นอะไร ก็เดินมาที่เตียง
"ยอด..คุณท๊อปนายยอดจะตายมั้ยคะ"
"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนะครับ เขาหายใจแผ่วมาก เมื่อกี๊หมอเพิ่งเอาเครื่องช่วยหายใจออกเพราะอยากให้ยอดจากไปอย่างสงบ" ท็อปพูดพลางแกล้งซับน้ำตา
แก้มบุ๋มมองภาพยอดที่สลบตรงหน้าแล้วรู้สึกเสียใจขึ้นมา
"โธ่ นายยอด… ไม่น่าอายุสั้นเลย"
แก้มบุ๋มจับที่มือยอดอย่างสงสารยอดจับใจ
ท็อปมองภาพตรงหน้าก็ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่จะกลับมาทำหน้าเศร้าสลดต่อ…
"ผมปล่อยเวลาให้คุณอยู่กับยอดสองต่อสองดีกว่า เวลาของยอดคงเหลือไม่มากแล้วครับ"
แก้มบุ๋มพยักหน้ารับแล้วมองยอดด้วยสายตาที่เป็นห่วง
ท๊อปเดินไปถึงประตูห้องก็หันกลับมามองความสำเร็จ

ท๊อปเดินหน้าเศร้าพอมองซ้ายขวาไม่เห็นใคร ก็เปลี่ยนเป็นดีใจ
"สำเร็จ...แผนของเราสำเร็จจริงๆ...คราวนี้ก็เป็นหน้าที่นายแล้วนะยอด"
แก้มบุ๋มยังยืนจับมือยอดอยู่

ยอดนอนสลบอยู่บนเตียง แก้มบุ๋มจับมือให้กำลังใจยอด
"นายจะตายไม่ได้นะยอด ฉันยังไม่มีโอกาสได้พูดดี ทำดี กับนายเลย"
แก้มบุ๋มเหมือนจะร้องไห้เรียกให้ยอดฟื้น โดยการทุบที่หน้าอกของยอดสองสามที
ยอดสะดุ้งแต่ก็ไม่กล้าลืมตา แก้มบุ๋มพูดต่อ
"ฉันยังไม่มีโอกาสแม้แต่จะขอบคุณนายด้วยซ้ำที่นายช่วยชั้นวันนั้น"
แก้มบุ๋มทุบที่หน้าอกเรียกยอดอีก
"ฟื้นขึ้นมาสิ นายต้องฟื้นนะ ฟื้นนะนายยอด ฟื้นๆๆๆ"
ยอดจุกจนไม่ไหวก็ ทำเป็นชักกระตุก แก้มบุ๋มตกใจ
"ยอด!!! นายอย่าเป็นอะไรนะ ชั้นจะไปตามหมอ"
ยอดชักแรงกว่าเดิม แก้มบุ๋มลังเลไม่รู้จะทำยังไง
ยอดชักกระตุกบนเตียง
"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย"
แก้มบุ๋มกลับมาหายอด
"นายจะให้ฉันช่วยยังไง"
"กอดหน่อย...ผมหนาว หนาวเหลือเกิน"
แก้มบุ๋มลังเลแล้วก็ตัดสินใจกอดยอดไว้ ยอดกอดแก้มบุ๋มกลับคืน
"เป็นไงดีขึ้นรึยังยอด"
"ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณนะที่มาหาผม ขอบคุณมาก กอดผมไว้อย่าปล่อยนะผมหนาว"
ยอดลืมชักกระตุกไปแล้ว แก้มบุ๋มจะดึงตัวออก
" ดีแล้วงั้นชั้นจะไปตามหมอให้นะ"
ยอดดึงแก้มบุ๋มไว้ไม่ให้ปล่อย
"ไม่ต้อง ผมไม่เป็นอะไร"
"แต่เมื่อกี้นายชัก"
ยอดปล่อยตัวแก้มบุ๋ม แล้วมองตาแก้มซึ้งมาก
"ใช่ผมชัก...ชักจะรักคุณขึ้นทุกวัน… และจะรักทุกวันอย่างนี้ตลอดไป"
ยอดมองตาแก้มบุ๋มอย่างจริงจังและจริงใจที่สุด… แก้มบุ๋มนิ่งอึ้ง

ท็อปแอบมองอยู่หน้าห้อง เห็นยอดกับแก้มบุ๋มกอดกัน
"เฮ้ย ร้ายมากนายยอด! ทำให้แก้มกอดนายได้เลยเหรอ! ชักคิดถึงคนของเราบ้างแล้วสิ…หมดหน้าที่ของฉันแล้วนะ ที่เหลือนายลุยต่อก็แล้วกัน ตอนนี้เป็นเรื่องของเราบ้างแล้ว"
ท๊อปเหมือนนึกอะไรขึ้นได้รีบเดินไปทันที

เทวดาแจ่ม อัครเดช ดูทีวีอยู่ในศาลเห็นเป็นภาพยอดกับแก้มบุ๋มกอดกัน ทั้งเทวดากับสัมภเวสีกอดกันตามไปด้วยอย่างเคลิบเคลิ้ม..
"ทำดีมากไอ้ยอด อย่าทำให้ข้าผิดหวังนะโว้ย สู้ๆๆๆ"
"แต่ข้าว่ามันดูแปลกๆยังไงอยู่นะ อยู่ดีๆแก้มบุ๋มก็มารักไอ้ยอดสุดหัวใจ" แจ่มว่า
"มันเป็นแผนของผมท่านเทวดาที่ทำให้ไอ้แก้มบุ๋มตกหลุมรักยอดได้ ข้าเอาใจช่วยอยู่นะโว้ย...ไอ้ยอด"
อัครเดชเชียร์อย่างมีความสุข แต่แจ่มมองภาพแล้วรู้สึกได้ว่าแปลกๆ

ยอดมองตาแก้มบุ๋มยิ้มมีความสุข แต่แก้มบุ๋มเงื้อหมัดต่อยหน้า
"โอ๊ย"
ยอดหงายตัวไปกับเตียง
"ต่อยผมทำไม"
"ไอ้บ้ายอด นายหลอกฉัน....นายไม่ได้เป็นอะไรเลย นายให้ท็อปโทร.ไปหลอกชั้นว่า นายใกล้ตายแล้ว"
"ใช่ ผมต้องตายแน่ๆ ถ้าเราไม่ได้รักกัน"
แก้มบุ๋มต่อยอีกที ตอนที่ยอดยังไม่ได้ตั้งตัวโดนเต็มหน้าหงายไปอีก
"โกหกอีกแล้ว...เสียเวลาจริงๆ ...ถ้ารู้ว่านายยังลัลล้าแบบนี้ ฉันจะไม่มาเด็ดขาด"
แก้มบุ๋มจะเดินหนีไป ยอดรีบลุกจากเตียงมาขวางไว้
"แต่ผมเจ็บตัวจริงๆ นะ"
"นายก็แค่หัวโนแล้วก็แผลถลอกนิดๆหน่อยๆ"
" คุณรู้ได้ยังไง"
แก้มบุ๋มมองรู้ทัน

เหตุการณ์ก่อนหน้าที่แก้มบุ๋มจะเข้าห้องพักคนไข้ นางพยาบาลถือถ้วยยา เดินมาตามทาง
แก้มบุ๋มเดินมาอย่างรีบร้อนมาเจอพยาบาล
"พี่พยาบาลค่ะ...ยอดลูกผู้ใหญ่เข็มอยู่ห้องไหนคะ"
พยาบาลชี้ไปที่ห้อง
"ห้องนี้แหละค่ะ...พี่กำลังจะเอายาไปให้เค้าอยู่พอดีเลยค่ะ"
แก้มบุ๋มถามพยาบาลด้วยความเป็นห่วง
"อาการหนักขนาดไหนคะ...คือ...เค้าจะรอดไม๊คะ"
พยาบาลยิ้มตอบ
"แค่หัวโน กับแผลถลอกตามตัวนิดหน่อย...ถ้าไม่ติดเชื้อ.. หรือไม่ประสพอุบัติเหตุก็คงจะอยู่อีกนาน"
แก้มบุ๋มงงที่ได้ยินพยาบาลพูดแบบนั้น เลยถามให้แน่ใจ
"หมายความว่านายยอดอาการไม่หนัก"
"ค่ะ..คือพูดง่ายว่า..ไม่ได้เป็นอะไรเลย...แต่ยอดขอนอนพักบอกว่ามึนหัว คุณหมอไม่อยากขัดใจคนไข้ก็เลยสั่งยาบำรุงกับวิตามินมาให้น่ะค่ะ"
หน้าแก้มบุ๋มบอกอาการโกรธแต่สะกดไว้
"ขอบคุณมานะคะพี่...แต่เอาอย่างนี้นะคะ"
แก้มบุ๋มกระซิบกับพยาบาล

หน้ายอดตกใจมาเมื่อได้ยินที่แก้มบุ๋มเล่า แล้วก็แหยๆ
"คุณรู้"
"ใช่...คนโกหก"
แก้มบุ๋มเดินหนีจะออกจากห้อง
"คุณเห็นแก่ตัว!" ยอดบอก
แก้มบุ๋มชะงักกึกหันมา
"ชั้นเห็นแกตัวตรงไหน"
"ผมอยู่ของผมดีๆ แต่คุณมาทำให้ผมรักคุณจนผมไม่เป็นอันกินอันนอน หายใจเข้าออกก็มีแต่คุณทุกลมหายใจ คุณใจร้าย ไร้ความรับผิดชอบ"
"นี่ฉันผิดเหรอเนี่ย"
"ใช่..."
"ชั้นผิดตรงไหน"
"ก็ตรงที่คุณก็ชอบผมแต่ไม่ยอมแสดงออกไง"
"ชั้นเนี่ยนะชอบนาย"
"อย่ามาทำเป็นเถียง...เพราะถ้าคุณไม่ชอบผม..คุณจะรีบมาหาผมที่นี่ทำไม"
แก้มบุ๋มอึ้งพูดไม่ออก
ยอดตัดสินใจคุกเข่าลงตรงหน้าแก้มบุ๋ม
"ขอร้องเถอะครับ...ขอให้เราได้มีเวลาที่จะคุยกัน ทำความเข้าใจกันจริงๆบ้างได้มั้ยครับแก้ม"
แก้มบุ๋มมองยอดแล้วตัดสินใจเดินหันหลังไปที่ประตูห้อง ยอดมองอย่างเสียใจ แก้มบุ๋มเปิดประตูมองว่ามีใครแอบอยู่หรือจะมาเยี่ยมยอดรึเปล่า แล้วก็แก้มบุ๋มก็ปิดประตูเดินกลับมา
"ฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นเราอยู่ด้วยกันสองคน ถ้าเรื่องถึงหูพ่อฉันกับพ่อนาย โรงพยาบาลระเบิดแน่"
แก้มบุ๋มเดินกลับมาหายอด ยอดลุกขึ้นยิ้มมีความสุข
"ฉันให้เวลานายแค่10นาที ไม่มีต่อเวลา ไม่มีทดเวลาบาดเจ็บ"
ยอดยิ้มมีความสุขชูมือโอเคให้กับแก้มบุ๋ม
"อยากคุยอะไรก็ว่ามา"
ภายในศาล แจ่ม อัครเดช กอดกันตามไปด้วยอย่างเคลิบเคลิ้ม..
"ทำไมมันพลิกล๊อคได้ขนาดนี้วะ...ข้านึกว่าแก้มมันจะโกรธไอ้ยอดจนทุกอย่างพังแน่นอน"
"นี่แหละครับ..แรงแห่งความรักไง...ท่านเทวดา"
"ทำไมแรงแห่งความรักไม่ทำให้ไอ้เข็มกับไอ้จุ่นรักกันบ้างล่ะ"
"ก็เพราะสองคนนั้นไม่ได้รักกันไงล่ะ..ท่านเทวดา....สร้างตำนานรักสองฝั่งคลองให้สำเร็จนะไอ้ยอด"

อัครเดชเชียร์แก้มบุ๋มกับยอดอย่างมีความสุข แจ่มรู้สึกว่าไม่มีทางจะให้เข็มกับจุ่นกลับมารักกัน

เวลาต่อเนื่องมา ปุยฝ้ายกำลังซ้อมร้องและรำลิเกอยู่คนเดียวท่าศาลาท่าน้ำ ท็อปเดินปรบมือเข้ามา ปุยฝ้ายชะงักหันมองอย่างไม่พอใจ

"มาทำไม"
"หัวใจสั่งให้มาหาคุณ"
ปุยฝ้ายกำหมัดขู่
"ถ้าจะหาเรื่องไปไกลๆ เลยไป ฉันซ้อมอยู่"
"ผมไม่ได้มาหาเรื่องคุณ แต่ผมมาหารัก"
"อย่ามากวนได้รึเปล่า...ไปไกลๆ เลยไป ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย"
"ขี้ลืมจัง คุณรับปากกับพ่อคุณแล้วว่าจะสอนศิลปะพื้นบ้านให้ผม"
"เสียใจย่ะ ฉันไม่ว่าง"
"ได้งั้นผมจะไปฟ้องพ่อคุณว่าคุณไม่ยอมสอน"
ปุยฝ้ายหงุดหงิดแต่ก็จำยอมกลัวพ่อ
"ก็ได้ ฉันสอนนายก็ได้ จะได้รีบๆ ไสหัวไปซะที"
ปุยฝ้ายมองท็อปอย่างหงุดหงิด ท็อปยิ้มแฉ่งให้ อย่างรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ ปุยฝ้าย

เสียงร้องโอดโอยของท็อปดังขึ้นในเวลาต่อมา
"โอ๊ย นิ้วผมจะหักแล้ว โอ๊ย"
ปุยฝ้ายกำลังดัดมือท็อป ท็อปมีสีหน้าเจ็บปวดมาก
"ไม่เจ็บแล้วจะเป็นมั้ยล่ะ ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก"
"แต่ผมยังไม่แก่นะ"
ปุยฝ้ายดัดนิ้วพลางบอก "แต่ดัดยาก"
"โอ้ย"
ปุยฝ้ายดัดมือท็อปจนสุด ยิ้มอย่างชอบใจ
"ทนไม่ไหว ก็เลิกไป"
"ต้องทนทรมานขนาดไหน ผมจะเรียนกับคุณ ผมไม่ยอมแพ้หรอก"
"โอเค๊ เดี๋ยวฉันจัดชุดใหญ่ให้เลย"
"โอ้ย"

ท็อปฝึกยืดหยุ่นร่างกายทุกรูปแบบ นั่งยืดเท้าให้ตรงแล้วเอามือแตะปลายเท้าด้วยสีหน้าทรมาน
ปุยฝ้ายดัดท่าทางต่างๆ นาๆ ให้ ท็อปร้องโอดโอย ปุยฝ้ายหัวเราะอย่างสะใจ

ภายในห้องพักคนไข้ในโรงพยาบาล แก้มบุ๋มร้องลิเก เสียงช่างไพเราะหวานจับใจ… ยอดสีหน้าเคลิบเคลิ้มอยู่บนเตียง แก้มบุ๋มร้องลิเกอยู่ข้างๆเป็นบทกลอนพรรณนาถึงความรัก
ยอดมีความสุขมากๆ จ้องแก้มบุ๋มตาไม่กระพริบ ทั้งใบหน้าสวยๆ และเสียงหวานๆ ลอยเข้าไปอยู่ในหัวใจของเขา แต่เมื่อแก้มบุ๋มหันมองไปที่นาฬิกาแขวนผนัง แล้วก็หยุดร้องลิเกทันที
แก้มบุ๋มลุกขึ้น ยอดเหวอ
"หยุดทำไมล่ะ"
"หมดเวลา...แล้วนี่ก็เกิน10นาทีแล้วด้วย นายอยากฟังฉันร้องลิเก ฉันก็ร้องให้ฟังแล้ว"
"อยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอ คนไข้จะหายไวๆ"
"นายไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย"
แก้มบุ๋มจะเดินออกไป
ยอดไม่รู้จะทำยังไงก็แกล้งร้องลั่นออกมาแล้วจับหัวราวกับว่าหัวจะระเบิด
"โอ๊ย ปวดหัว ปวดหัว หัวผมจะระเบิดอยู่แล้ว โอ๊ย"
แก้มบุ๋มหันมอง
"ดี..คราวนี้ได้ตายจริงแน่...นายหลอกชั้นไม่ได้หรอก"
ยอดหายทันที
"ผมไม่หลอกคุณแล้ว...แต่คุณอยู่อีกเดี๋ยวไม่ได้เหรอ..คือผมอยากจะปรึกษาเรื่องพ่อของเราสองคน"
แก้มบุ๋มมองสงสัยว่าเรื่องอะไร
"คือผมคิดว่าถ้าเราสองคนรักกัน...พ่อของเราน่าจะคืนดีกันได้นะครับ"
"นี่...นายคิดเข้าข้างตัวเองมากเลยนะ"
เสียงของยองแอดังโวยวายนอกห้อง
"ชั้นเป็นแฟนพี่ยอด...ทำไมชั้นจะเยี่ยมไมได้"
ยอดกับแก้มบุ๋มมองหน้ากันสงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ยอดเดินไปเปิดประตูแอบดูแล้วตกใจ
"ยองแอ!"
"ยองแอเหรอ...ตายล่ะ"
สองคนรู้ ทันทีว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆถ้ายองแอมาเจอ

ยองแอยืนอยู่หน้าเค้าน์เตอร์พยาบาล ท่าทางหงุดหงิด
"เธอรู้รึเปล่าว่าชั้นลูกใคร"
"ลูกสาวเสี่ยสุชาติ"
ยองแออึ้งเพราะพยาบาลตอบ
"อ้าว...เลยต่อไม่ได้เลย"
"คุณค่ะนี่โรงพยาบาลนะคะ เบาเสียงหน่อยได้มั้ยคะ"
"ก็ได้แต่ว่าห้องพี่ยอดห้องไหนล่ะ"

แก้มบุ๋มตกใจมากๆ กลัวยองแอเข้ามาเห็น
"ถ้ายองแอเห็นว่าเราอยู่ด้วยกัน เรื่องต้องถึงพ่อเราสองคนแล้วเราต้องซวยแน่ๆ"
"ผมจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น...ผมจะยอมรับความจริงว่าผมรักคุณ"
"ไม่ได้นะ ถ้าพ่อรู้พ่อต้องไม่ให้เราสองคนเจอกันอีก"
ยอดยิ้มเพราะสิ่งที่แก้มบุ๋มพูดเหมือนกับว่าอยากเจอกันตลอด
"ชั้นหมายความว่า...คือ...เออ" แก้มบุ๋มนึกข้อแก้ตัวไม่ออก "ช่างมันเถอะ"
"ผมจะให้พ่อผมยอมรับคุณ และพ่อคุณยอมรับผมให้ได้"
"นายมันบ้าที่สุด"
"บ้าเพราะรักไง....ไม่รู้ล่ะ ยังไงผมก็จะไม่หนีไปไหน"
แก้มบุ๋มเครียดจัด ยอดยืนยันว่าจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น

ยองแอเดินมาที่ห้องของยอดแล้วก็
"พี่ยอดจ๋า ยองแอมาแล้วจ้า"
ยองแอเปิดประตูห้องเข้าไป ไม่เห็นใคร ม่านปิดเตียงอยู่
"พี่ยอด...อ้าว...สงสัยจะนอนพักผ่อนปิดม่านซะด้วย...ดีจะได้เป็นส่วนตัวดี"
ยองแอเดินไปที่ม่าน
"ยองแอรู้เรื่องจากเค ป๊อบ ว่าพี่ยอดป๊วยป่วย ยองแอห๊วงห่วง เลยรีบมาเยี่ยม"
ยองแอรูดม่านเปิดกะจะเซอร์ไพร์ซ แต่ไม่มีใครนอนอยู่บนเตียง
"อ้าว...พี่ยอดไม่อยู่ไปไหนล่ะ"
ยอมแอหันมองรอบๆห้อง แล้วก็เห็นประตูห้องน้ำเปิดอยู่
"หรือว่าจะอยู่ในห้องน้ำ"
ยองแอเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ
"พี่ยอดโป๊ๆอยู่รึเปล่าจ๊ะ"
ยองแอเปิดประตูห้องน้ำมองเข้าไปไม่เห็นใคร
ภายใน ยอดยืนกอดแก้มบุ๋มให้หลบอยู่หลังประตู
ยองแอทำท่าจะเดินเข้าไปดูในห้องน้ำ แต่ประตูห้องพักก็เปิดออก เคน หนึ่ง จ๊อบ โผล่มาพอดี
"คุณยองแอ..มาหาใครเหรอครับ"
"ก็มาหาพี่น่ะซิ...รู้ไม๊ต้องนี้พี่ยอดอยู่ไหน"
ยอดโผล่ออกมาจากประตูที่ยองแอยืนหันหลัง ทำท่าใบ้ ทั้งสามคนเห็น
"ว่าไงล่ะ"
เคน หนึ่ง จ๊อบตอบพร้อมกันแต่ไม่ตรงกัน "ข้างล่าง,ข้างบน, ข้างตึก"
"อยู่ไหนนะ"
ทุกคนตอบพร้อมกันอีกแต่ไม่ตรงกันอีก
"ข้างล่าง,ข้างบน, ข้างตึก"
"เอาให้แน่"
เคนยืนยัน "ข้างล่าง...ผมเห็นพี่ยอดเดินอยู่ข้างล่าง"
"ฉันไม่เชื่อ พี่ยอดเจ็บอยู่ ทำไมถึงไปเดินอยู่ข้างล่างได้"
"เจ็บที่หัว...ขาเดินได้" หนึ่งบอก
"ใช่ ยอดอยู่ข้างล่างจริงๆ" จ๊อบบอก
ในห้องน้ำ ยอดกอดแก้มบุ๋มอยู่กลัวว่ายองแอจะเห็น แก้มพยายามดิ้นหนี
"พวกนายรวมหันกันโกหกชั้น ชั้นไม่โง่นะ" ยองแอบอก
"ก็ได้บอกก็ได้ คือไอ้ยอดมันลงไปเลือกซื้อซีรีส์เกาหลี แต่ไม่อยากให้คุณยองแอรู้ก็เลยไม่อยากให้บอก"
ยองแอยิ้มดีใจ
"จริงเหรอ...ดีแล้วล่ะชั้นจะไปช่วยเลือก จะได้ให้คำปรึกษาว่าควรดูเรื่องไหนดี ฉันไปก่อน อ๊าย...ดีจัง..จะได้นั่งดูหนังเกาหลีด้วยกัน"
ยองแอรีบวิ่งออกไปอย่างตื่นเต้น
เคนบอก "ยองแอไปแล้ว ออกมาเถอะ"
ยอดยังกอดแก้มบุ๋มอยู่ไม่ปล่อย แก้มบุ๋มยกกำปั้นทำท่าจะชก ยอดรีบปล่อย
แก้มบุ๋มกับยอดรีบเดินออกมาจากห้องน้ำ
"เกือบไปแล้ว…ขอบใจมากนะเคน หนึ่ง จ๊อบ"
"ถ้ายองแอรู้ความจริง ฉันกับนายศพไม่สวยแน่!"

ยอดเปิดประตูห้องพักออกมามองว่ายองแอไปจริงรึเปล่า แล้วก็หันไปพยักหน้าให้แก้มบุ๋ม
"ไปล่ะ ผมไปส่ง"
"นายจะบ้าเหรอ...แค่นี้ก็เกือบตายแล้ว"
"แต่คุณห้ามให้ผมเลิกรักคุณไม่ได้"
"เฮ้อ"
ยองแอเดินกลับมา ยอดรีบดึงแก้มบุ๋มเข้าไปในห้อง
เคน หนึ่ง จ๊อบรีบออกมาจากในห้อง ยอดแอเห็นก็ดีใจ
"ชั้นลืมถามว่า พี่ยอดไปซื้อแผ่นหนังที่ไหน"
"มาเดี๋ยวชั้นพาไปเอง" เคนบอก
ทั้งสามคนล้อมยองแอแล้วพาเดิน
ยอดกับแก้มบุ๋มโผล่ออกมา แก้มบุ๋มมองแล้วก็เดินไปทางตรงข้ามกับที่ยองแอไป
"ขอบคุณนะที่มาเยี่ยม.. คุณเป็นห่วงผมใช่มั้ย"
แก้มบุ๋มหงุดหงิดหันกลับมา
"ถ้านายท็อปไม่โทร.ไปโกหกว่านายใกล้ตาย ฉันไม่มีวันมาเด็ดขาด"
"แต่คุณก็มา เพราะลึกๆ แล้วคุณมีใจให้ผมเหมือนกัน"
"อย่ามโน !"
-แก้มบุ๋มหันเดินไปเลย ยอดเดินตามยิ้มมีความสุข

ในห้องนั่งเล่น ท็อปนอนเดี้ยงโดยมีหงส์กับจุ่นคอยประคบร้อน และทายาหม่องให้ ขณะที่ปุยฝ้ายหัวเราะชอบใจ
"โอ๊ย กระดูกแหลกไปทั้งตัวแล้ว"
"ฝ้าย แกจะสอนคุณท๊อป หรือว่าจะแกล้งคุณท็อปกันแน่ ทำแบบนี้เค้าก็เข็ดขยาด
ศิลปะพื้นบ้านของเราพอดีลูก" หงส์บอก
"จะเกเรใหญ่แล้วนะเรา"
"เอ๊า มาโทษฝ้ายได้ยังไง เขามาฝึกตอนแก่ก็ต้องเจ็บแบบนี้แหล่ะ ถ้าทนไม่ไหวก็เลิกได้นะ"
"ผมไม่ท้อหรอกครับ ใจมันรักแล้ว คงไม่เลิกง่ายๆ"
ท็อปยักคิ้วหลิ่วตาให้ปุยฝ้าย ปุยฝ้ายมองอย่างหมั่นไส้
แก้มบุ๋มขี่จักรยานเข้ามา ลงจากรถ มองชี้หน้าเหมือนว่าจำไว้นะ ท็อปหลบตาทำไม่รู้ไม่ชี้
"ไปไหนมาลูก"
"แก้มไปบ้านเพื่อนมานะแม่"
"อ้าว นายท็อปบอกว่าพี่ไปวัด"
ท็อป แก้มบุ๋ม มองหน้ากันอย่างมีพิรุธ
"ตกลงไปไหน ทำไมพูดไม่ตรงกัน" จุ่นบอก
"แก้มไปไหว้พระที่วัด ขอพรให้พ่อได้รางวัลผู้ใหญ่บ้านดีเด่น แล้วก็ไปแวะบ้านเพื่อนมาน่ะจ้ะ… ขอตัวก่อนนะจ๊ะ"
ปุยฝ้ายมองสงสัยอาการมีพิรุธของแก้มบุ๋ม ที่เดินก้มหน้าหลบสายตาออกไป

สามคนเดินกลับบ้านมา ยอดมีพลาสเตอร์ติดแผลอยู่ที่หัว ทั้งสามคนหัวเราะเล่าเรื่องยองแอ
"เออที่แกบอกยองแอว่าชั้นซื้อหนังเกาหลี...แล้วที่โรงพยาบาลมีร้านขายเหรอวะ"
"ก็ไม่มีน่ะซิ" เคนบอก
"แล้วยองแอว่าไง"
"ยอดแอไม่ได้ว่า ไอ้เคนมันว่า" หนึ่งบอก
"มันบอกว่าเมื่อกี้ยังมีร้านขายแผนอยู่เลย..ตอนนี้หายไปไหนไม่รู้แล้ว..หรือว่ายอดมันเหมาหมด...ร้านก็เลยเลิกไปแล้ว" เคนบอก
"แล้วยองแอเชื่อรึเปล่า"
"เชื่อรึเปล่าไม่รู้...แต่หน้าตาฟินมาก...นึกว่าแกชอบหนังเกาหลี"
ทั้งหมดหัวเราะสนุกที่หลอกให้ยองแอเชื่อได้ แล้วเคนก็หยุดหันมองยอด
"เฮ้ยยอด...พวกเราคิดวิธีที่จะให้ยัยแก้มตกหลุมรักเอ็งได้แล้วนะ"
"เหรอ"
"แล้วถ้าแผนนี้สำเร็จ รับประกันได้เลยว่าความรักเอ็งสมหวังแน่นอน"
"แต่แผนนี้มันเสี่ยงหน่อยนะ เราจะให้ใครในวงของเรารู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด โดยเฉพาะพ่อเอ็ง!"
ทั้งหมดเดินมาถึงบ้านพอดี ยอดมองเห็นบ้านเงียบๆ ไม่ได้สนใจกับเรื่องที่เคนบอกมากนัก
"ทำไมบ้านเงียบจัง ไปไหนกันหมด"

เข็มซื้อของฝากมากมาย มีทั้งผลไม้ แล้วก็กล่องของขวัญ มาขอบคุณสุชาติ
สุชาติกับปิ๋มนั่งยิ้มดูเป็นมิตรมากๆ เค ป๊อบ ยืนดูแลสุชาติอยู่ด้านหลัง
"พี่เข็มกับพี่เบียบไม่เห็นต้องซื้ออะไรมามากมายแบบนี้หรอก"ปิ๋มบอก
"ไม่ได้ เสี่ยกับปิ๋มมีบุญคุณกับฉัน ทำให้ฉันได้มีโอกาสชี้แจงความจริงกับลูกบ้าน ว่าฉันไม่ใช่คนขี้โกงแล้วก็บ้าการพนันเหมือนที่ไอ้จุ่นมันใส่ร้าย"
"ที่สำคัญพี่เข็มได้อธิบายออกทีวี...แล้วยังได้แสดงผลงานด้วย"
สุชาติหัวเราะ
"ที่อั๊วช่วยผู้ใหญ่เข็ม เพราะผู้ใหญ่เข็มเป็นเพื่อนอั๊ว และผู้ใหญ่เข็มก็เป็นคนดี"
เข็มยิ้มหน้าบาน มีความสุขมากๆ
"เออ....ที่เสี่ยโทร.ไปหามีเรื่องอะไรบอกได้เลยนะ ชั้นยินดีช่วยเต็มที่"
"เข้าใจผิดแล้ว...เสี่ยกับฉันยินดีสนับสนุนคนดีอย่างผู้ใหญ่เข็มโดยไม่คิดว่าต้องได้อะไรตอบแทน" ปิ๋มบอก
"ไม่ได้ๆ บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ และฉันพร้อมจะตอบแทนบุญคุณของเสี่ยเสมอ"
สุชาติบอก
"ที่จริงอั๊วก็มีเรื่องอยากไหว้วานลื๊อ แต่งานนี้มันงานใหญ่ใช่เล่น"
ใหญ่แค่ไหน ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ฉันยินดีช่วยทุกเรื่อง บอกมาได้เลย"
"อั๊วไม่อยากปล่อยให้คนชั่วมันอยู่ในสังคมเดียวกับพวกเรา… อั๊วไปรู้มาว่าเสี่ยฮุย ทำผิดกฎหมายค้ายาเสพติด"
"ห๊า"
ระเบียบถาม "เสี่ยฮุย เจ้าของโรงสีข้าวน่ะเหรอ แกค้ายาด้วยเหรอ"
"ใช่...สายของอั๊วรายงาน...อั๊วอยากจะขอให้ลื๊อช่วยจับคนผิดมาลงโทษ...พอดีอั๊วรู้จักฝ่ายครอบครัวเสี่ยฮุยมานาน ตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ อั๊วเลยไม่กล้าออกตัว ลื๊อช่วยอั๊วได้มั้ยผู้ใหญ่เข็ม"
"แล้วถ้าผู้ใหญ่ร่วมมือกับตำรวจ ในการจับกุมเสี่ยฮุยสำเร็จ ตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านดีเด่น จะไปอยู่กับใครได้ล่ะ…ลองคิดดูสิ" ปิ๋มบอก
" เรื่องมันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว เมื่อพลเมืองดีแจ้งเบาะแสมาก็ปล่อยให้คนเลวลอยนวลไม่ได้ ฉันจะประสานกับตำรวจ จับไอ้โจรค้ายาเอง"
"ขอบใจมาก พออั๊วรวบรวมหลักฐานทั้งหมดครบแล้ว อั๊วจะเอาไปให้นะ"
"เสี่ยไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง!"
ระเบียบมองเข็มที่ยิ้มมั่นใจให้สุชาติอย่างเครียดๆเพราะดูการสนทนาครั้งนี้แปลกๆแต่ก็ไม่ได้เอะใจ

ต่อมา สุชาตินั่งจิบกาแฟสบายใจ
ปิ๋ม เค ป๊อบ เดินเข้ามาในบ้าน สุชาติหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"ไอ้เข็มมันกลับไปแล้วใช่ไม๊"
"จ๊ะ"
สุชาติหัวเราะสะใจ
"หน้าโง่เอ้ย โดนหลอกใช้ยังไม่รู้ตัวอีก ฮ่าๆๆๆ"
เค ป๊อปมองหน้ากันสงสัย
"นี่เสี่ยด่านายผู้หญิงว่าหน้าโง่เหรอ" เตถาม
"เปล่า...อั๊วหมายถึงไอ้ผู้ใหญ่เข็มต่างหาก..ไอ้โง่เอ้ย"
"คราวนี้เสี่ยเค้าด่าแกเลยล่ะไอ้เค"
"ใช่...เพราะไอ้เสี่ยฮุยมันบังอาจมาแย่งลูกค้า ปล่อยยาราคาถูกๆ ลูกค้าอั๊วไปขอซื้อยากับมันหมด อั๊วเสียหายไปตั้งหลายล้าน ถ้าคราวนี้จัดการมันได้ก็เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว"
"ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว" เคบอก
"สามตัวโว้ย...ได้กำจัดเสี่ยฮุยคู่แข่ง ได้ลูกค้าของไอ้เสี่ยฮุยมาเป็นของเรา แล้วก็ได้ใจไอ้ผู้ใหญ่เข็มหน้าโง่"
ปิ๋มยิ้มให้กับสุชาติ อย่างชอบใจไปด้วย
"เสี่ยนี่แผนสูงจริงๆ ยืมมือคนอื่นจัดการคู่แข่ง ไม่ต้องเสียแรงสักนิด"
"ชั่วช้าได้ใจ สมเป็นนายผม" เคบอก
"หานายเลวอย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว โชคดีฝุดๆๆ"ป๊อบบอก
"ฮ่าๆๆ"
สุชาติเบิ้ดกะโหลกเคกับป๊อบ
"ทะลึ่งแล้วไอ้นี่!"

สุชาติ และ ปิ๋มยิ้มอย่างร้ายๆ ออกมาอย่างสะใจ
 
อ่านต่อตอนที่ 6