มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 2

มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอน 2

แก้มบุ๋มตัดสินใจทุบที่หน้าอกของยอดอย่างแรง แล้วเริ่มปั๊มหัวใจ
เคนยืนลุ้นอยู่ แก้มหยุดมองหายใจเหนื่อยหอบ เคนยังลุ้น
แก้มบุ๋มตัดสินใจก้มลงเป่าปากยอด แก้มบุ๋มเงยหน้าขึ้นมาปรากฏว่ายอดยังคงแน่นิ่งอยู่
"ฟื้นสิ ฟื้น ไอ้บ้ายอดอย่ามาตายต่อหน้าชั้นนะ... ฟื้นเดี๋ยวนี้"
"ชั้นจะไปตามคนมาช่วย"
เคนพูดจบวิ่งหายไป...
แก้มบุ๋มหันมาปั๊มหัวใจสี่ห้าครั้งแล้วก็ก้มลงเป่าปากอีก แก้มบุ๋มมองยอดแล้วเริ่มใจเสีย ปั๊มหัวใจแล้วก็เป่าปากสลับกัน พยายามช่วยยอดสุดชีวิต จนเหนื่อย
"นายยอด ฟื้นขึ้นมาสิ ฟื้นขึ้นมาทะเลาะกับฉัน ฟื้นขึ้นมาโกรธ มาเกลียดกันก่อน อย่าชิงตายแบบนี้ นายจะตายเพราะฉันไม่ได้นะ เดี๋ยวฉันตกนรกพอดี นายตายไม่ได้นะ ฟื้นสิ ฟื้น!"
ยอดนอนแน่นิ่งไม่ได้สติ แก้มบุ๋มพยายามเขย่าตัวและร้องเรียก ยอดก็ยังไม่ได้สติ
แก้มบุ๋มก้มลงผายปอดให้ยอดอีกครั้ง
ในขณะที่แก้มบุ๋มเมาท์ทูเมาท์ยอดอยู่นั้น ยอดก็ลืมตาขึ้น แก้มบุ๋มตกใจ ยอดสำลักน้ำออกมาแล้วก็หายใจแรงมากเพราะต้องการอากาศ
แก้มบุ๋มดีใจมากก้มลงกอดยอดด้วยความลืมตัว ยอดก็พอจะรู้ได้ว่าตัวเองเพิ่งจะฟื้นเพราะยังงงๆอยู่แต่ด้วยความดีใจ ยอดกอดแก้มบุ๋มตอบในท่านอน ทำให้ทั้งสองคนเหมือนนอนกอดกัน
ยอดและแก้มบุ๋มใบหน้าใกล้ชิดกันมาก แล้วแก้มบุ๋มก็หยุดชะงักทันใด ดึงตัวขึ้นแต่ยอดไม่ยอมปล่อย
"ปล่อย"
"เดี๋ยวซิ...นี่ผมยังไม่ตายใช่ไหม"
"นายไม่เป็นอะไรแล้ว ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ"
ยอดยังยิ้มแล้วก็กอดแก้มบุ๋มไว้ แก้มบุ๋มพยายามดึงตัวออกแต่ไม่สำเร็จ ก็ตัดสินใจก้มหน้าเข้าหาอกของยอดแล้วกัดเต็มแรง
"โอ๊ย"
ยอดร้องแล้วปล่อยแก้มบุ๋มทันที แก้มบุ๋มได้โอกาสถอยตัวออกแล้วยืนขึ้น โกรธเหมือนจะด่ายอด
"นายนี่มัน"
แก้มบุ๋มโกรธด่าไม่ออกเดินไป
"แก้มบุ๋ม"
แก้มบุ๋มได้ยินก็หันมามองยังโกรธอยู่ ยอดยิ้มแล้วก็จับปากตัวเอง
"ปากคุณนุ่มมากเลย"
"นายยอด"
แก้มบุ๋มเดินหนีไป ไม่หันกลับมาอีก ปล่อยให้ยอดนั่งยิ้มมีความสุขมองตามแก้มบุ๋มด้วยสายตาบ่งบอกว่าแก้มบุ๋มช่างเหมือนนางฟ้าที่มาช่วยชีวิตเขาจากความตาย ยอดโยนกระดาษทิ้ง ลืมไปว่าในนั้นมีผลการประกวด แล้วก็วิ่งตามแก้มบุ๋มไป
กระดาษยุ่ยจนไม่น่าจะเหลืออะไร

แก้มบุ๋มเดินไปที่จักรยาน กำลังจะขี่ออกไป ยอดเดินเข้ามาขวาง ในใจรู้สึกซึ้งมาก
"ขวางทางฉันทำไม ถอยไปเลยนะ"
"ขอบคุณมากนะ ที่ช่วยชีวิตผม"
"ไม่เป็นไร ฉันก็ผิดที่ทำนายตกน้ำ ถือว่าเราหายกันก็แล้วกัน"
แก้มบุ๋มจะขี่จักรยานออกไป ยอดจับแฮนด์จักรยานไว้
"อะไรอีก"
"ผมนึกว่าคุณจะปล่อยให้ผมตายเสียอีก พ่อผมบอกว่า ตระกูลของคุณใจดำยกโคตร แล้วทำไมคุณถึงช่วยผม"
ยอดมองตาแก้มบุ๋ม อย่างซึ้งใจจริง
"ชั้นช่วย เพราะชั้นไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้ใครตาย แล้วก็ไม่ต้องมาขอบคุณกันอีกแล้ว ถึอว่าเราหายกันไม่มีอะไรติดค้างกันอีก"
"มี! ผมเสียจูบแรกในชีวิตให้กับคุณ ริมฝีปากอันแสนบริสุทธิ์ของผมต้องมีมลทินเพราะคุณ คุณต้องรับผิดชอบ"
"ยังไง"
ยอดมองตา ตกอยู่ในภวังค์ "ให้ฉันจูบคุณคืน" ยอดค่อยๆเอนตัวเข้าไปหา
แก้มบุ๋มจี๊ดขึ้นมาทันที ชกหน้า ยอดหน้าหงาย เอามือกุมเบ้าตา
"นี่แน่ะ ทะลึ่งแล้วเดี๋ยวเหอะ ฉันแค่ไม่อยากให้นายตายเป็นผีเฝ้าคลอง"
"ไม่จริงหรอก คุณช่วยผม เพราะคุณเป็นห่วงผม"
"ไม่ใช่!!! เป็นเพราะฉันกลัวผี แล้วยิ่งถ้านายเป็นผี นายก็จะยิ่งตามหลอกหลอนฉัน
แล้วเลิกมองตาฉันแบบนี้สักที"
"ทำไมล่ะ? ขอผมมองหน้านางฟ้าที่ช่วยชีวิตผมไม่ได้เหรอ"
แก้มบุ๋มเอาสองนิ้วจิ้มตายอดทันที ยอดร้องลั่น
"โอ๊ย"
"ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว สมองขาดอ็อกซิเจนรึไงถึงเพี้ยนขนาดนี้ ถอยไปเลย ฉันจะกลับบ้าน"
แก้มบุ๋มขี่รถพุ่งชนยอด ยอดกระโดดหลบกลิ้งตัวไป ยอดลุกขึ้นแล้ว มองแก้มบุ๋มเหมือนเป็นนางฟ้าที่มาช่วยชีวิตเอาไว้
เคนวิ่งมากับชาวบ้าน 2
"จริงๆนะพี่ ไอ้ยอดตายแล้ว..นี่ไงเห็นไหมมันยืนอยู่นี่ไง...เฮ้ย...อะไรวะ"
ชาวบ้าน 2 คน เหนื่อยหอบที่วิ่งตามเคนมา
ชาวบ้าน1ถาม "ไอ้ยอดเอ๊งตายแล้วเหรอ"
ยอดหันมองตกใจ
"จ๊ะ...เฮ้ย...ยัง...ถ้าชั้นตายแล้วจะมายืนตรงนี้ได้ไง"
ชาวบ้าน สองคนมองหน้าเคนนึกว่าเคนหลอก เคนไม่เชื่อเข้าไปจับตัวยอด
"จริงๆนะน้า เมื่อกี้ไอ้ยอดตกน้ำตาย"
ชาวบ้าน 2 บอก
"พอเหอะไอ้เคน โกหกแบบนี้ต่อไปจะไม่มีใครเชื่อเอ๊งแล้ว ไปกลับบ้านดีกว่า"
ชาวบ้านสองคนเดินกลับไป
เคนบอกกับยอด
"เมื่อกี้ข้าเห็นเอ็งตายแล้วนะไอ้ยอด"
"ใช่ตายแล้ว...แล้วก็มีนางฟ้ามาช่วยชีวิตไว้"
เคนมองยอดเหมือนว่ายอดบ้าไปแล้ว
"ไอ้ยอดบ้าเหรอ"
ยอดเดินยิ้มไปตามทาง เหมือนคนตกอยู่ภวังค์

ชานบ้านผู้ใหญ่จุ่น ตอนกลางวัน
จุ่นกำลังจิบกาแฟ พะเยาว์นั่งแต่งหน้าทาปาปากแถวๆ นั้น หงส์กำลังนั่งแชไลน์อยู่ ขณะที่ปุยฝ้ายนั่งสีหน้าแค้นๆ
"ยิ่งคิดยิ่งแค้น โอ๊ย!"
ปุยฝ้ายตบโต๊ะปัง! จุ่นสำลักกำแฟ พะเยาว์ทาปากอยู่ เลยทาลิปสติกเลยไปเลอะแก้ม
"ว๊าย... อกอีเยาจะแตก เป็นอะไร แค้นอะไรใคร"
"ยิ่งแค้นมันก็ยิ่งคิด โอ๊ย"
"ก็อย่าไปคิดไปแค้นมันซะก็สิ้นเรื่อง" จุ่นว่า
"สอนคนอื่นดีนักนะพ่อ ตัวเองก็แค้นผู้ใหญ่เข็มเค้าไม่เลิกเหมือนกัน" หงส์ว่า
จุ่นหน้าเจื่อน เถียงอะไรหงส์ไม่ออก
"ฝ้ายมั่นใจสุดๆ เลย ว่านายท็อปจงใจแกล้งฝ้าย คิดแล้วยังโมโหไม่หาย คืนนั้น ฝ้ายไม่กลัวความสูงจนเป็นลมตายก็บุญเท่าไหร่แล้วโอ๊ย แค้น"
"ลูกคนนี้นี่ ก็บอกแล้วว่า เค้าทำแบบนั้นเพราะเค้าช่วยชีวิตเรา ไม่ต้องไปจงเกลียดจงชังเขาหรอก แล้วที่เขาช่วยชีวิตลูกเมื่อคืนก็เพราะเขาชอบลูกแม่แน่ๆ คนเราถ้าไม่รักกันชอบกันไม่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกหรอก แม่ฟันธง"
"ไม่จริง!" แก้มบุ๋มว่า
ทุกคนหันขวั่บ มองแก้มบุ๋มอย่างตกใจ เห็นแก้มบุ๋มเปียกม่อล่อกม่อแล่ก
"การที่เราจะช่วยชีวิตใครไม่จำเป็นต้องรักเค้าชอบเค้าหรอกแม่"
ทุกคนมองแก้มบุ๋มอย่างแปลกใจสุดๆ
จุ่นถาม
"เอ็งไปทำอะไรมา ออกไปซื้อกับข้าวทำไมกลับมา กลายเป็นลูกหมาตกน้ำไปได้"

แก้มบุ๋มมีสีหน้าเซ็งสุดขีด…

จุ่นได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมดจากแก้มบุ๋ม หลังจากที่เปลี่ยนชุดทำผมใหม่แล้ว ผู้ใหญ่จุ่นโมโหมาก

"ห๊า!!! ลูกช่วยชีวิตไอ้ยอด! ไปช่วยมันทำม๊าย ช่วยลูกแมวลูกหมายังดีกว่าไปช่วยมันอีก"
"ใจเย็นๆ พ่อ เท่าที่ฟังเรื่องทั้งหมด คือลูกเราทำยอดมันตกน้ำก่อน"
"แต่ถึงยังไง ลูกเราอุตส่าห์ช่วยมัน เหมือนที่ฉันเคยช่วยชีวิตไอ้เข็ม แล้วเป็นไงตอนนี้ มันสำนึกในบุญคุณมั้ย"
พะเยาว์บอก "ไม่เลย"
"ถูก น่าปล่อยให้มันจมน้ำตายซะก็ดี"
"พี่แก้ม ที่พี่แก้มช่วยเค้า ไม่ใช่เพราะพี่แก้มชอบเค้านะ" ปุยฝ้ายว่า
ทุกคนรอฟังคำตอบ อย่างใจจดใจจ่อ
"จะบ้าเหรอ จะให้ฉันชอบนายยอด ฉันยอมแต่งงานกับพะเยาว์ยังดีซะกว่า"
"ต๊าย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว บรื๋อ"
"แม่ว่าแก้มทำถูกแล้วลูก ถึงผู้ใหญ่จะเกลียดกัน แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องโกรธเกลียดกันหรอก แล้วนี่แก้มช่วยชีวิตเค้า แล้วเค้ารู้สึกยังไง"
แก้มบุ๋มย้อนนึกเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
"ไม่จริงหรอก เธอช่วยฉัน เพราะเธอเป็นห่วงฉัน" ยอดบอก
"ไม่ใช่!!! เป็นเพราะฉันกลัวผี แล้วยิ่งถ้านายเป็นผี นายก็จะยิ่งตามหลอกหลอนฉัน
แล้วเลิกมองตาฉันแบบนี้สักที"
"ทำไมล่ะ? ขอฉันมองหน้านางฟ้าที่ช่วยชีวิตฉันไม่ได้เหรอ"
แก้มบุ๋มนึกแล้วรู้สึกขนลุกขึ้นมา เธอรู้สึกจะเป็นบ้ามากกว่าเดิม นึกแล้วหงุดหงิด! แก้มบุ๋มสีหน้าหงุดหงิดๆ ที่ยอดมีท่าทีที่แปลกไป...
จุ่นรู้สึกดีที่ลูกไม่ไปชอบยอด แต่หงส์มองลูกสาวอย่างสงสัย

มุมซ้อมดนตรี บ้านเข็ม หนึ่งกับจ๊อบกำลังดูนิตยสารเซ็กซี่อยู่ ทุกคนกำลังหื่นกันมาก
"โอ้โห 36-24-36 แม่เจ้า ขาวโบ๊ะ" หนึ่งบอก
"เห็นแล้วอยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น" จ๊อบบอก
นัตตี้ ลูกน้ำไม่สนใจซ้อมเต้น มัวแต่เอามือถือมาดูคอลเล็คชั่น เสื้อผ้าออกใหม่ พลางเมาท์มอยกันอย่างสนุกปาก
นัตตี้บอก
"ดูนี่สิเธอ ชุดนี้สวยมาก วินเทจใสๆ วัยรุ่นชอบ สั่งซื้อดีมั้ยแกร์"
"ต๊าย เริ่ด เหมาะกับแกมาก จัดว่าดีงาม สั่งเลยๆ" ลูกน้ำว่า
เข็ม ก้องเกียรติ เบี้ย เดินเข้ามามองดูลูกน้องในวงด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"เฮ้ย ! เดี๋ยวยิงทิ้งให้หมดเลย ทำอะไรกันวะ ทำไมไม่ซ้อม"
ทุกคนตกใจ หนึ่ง จ๊อบ รีบลุกพรวดไปจับเครื่องดนตรีของตัวเอง นัตตตี้กับลูกน้ำก็ลุกขึ้นมาซ้อมเต้นอย่างแข็งขัน
เข็มบอก
"พวกเอ็ง ตั้งใจซ้อมกันหน่อยสิว่ะ! ไม่ขยันซ้อมแล้วจะเอาอะไรไปสู้วงนั้นกัน พวกโน้นเก่งทั้งลิเก ลำตัด เพลงฉ่อย เพลงเรือ อีแซว อะไรก็ได้หมดทุกอย่าง ส่วนพวกเราไม่มีอะไรแปลกใหม่เลย ถ้ายังหยุดนิ่งแบบนี้ จะตามพวกนั้นมันทันมั้ย อย่าลืมว่าวันเข้าพรรษาที่จะมาถึง มีงานประชันดนตรีระดับตำบล งานนี้มีวงแข่งครึ่งร้อย วงเราต้องเอาชนะให้ได้ แล้วที่สำคัญจะแพ้ไอ้คณะลูกไทยของไอ้จุ่นไม่ได้"
หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำ ก้มหน้าด้วยสีหน้าสลดเสียใจที่ตัวเองไม่ตั้งใจฝึกซ้อม
"พวกฉันขอโทษพ่อผู้ใหญ่กับน้าก้องด้วยนะจ๊ะ พวกเรา กราบ" จ๊อบบอก
ทุกคนก้มกราบ
"แล้วนี่ไอ้ยอดยังไม่กลับมาอีกเหรอ...แล้วเคนล่ะไปกับไอ้ยอดเหรอ"
ยอดมาพอดี เดินมาแบบยิ้มเหม่อๆ คิดถึงแก้มบุ๋ม ยอดไม่สนใจใครๆ เลย เคนเดินตามมายิ้ม
"ไอ้ยอดมาซ้อมดนตรี" เข็มสั่ง
เบี้ยเห็นเสือเปียกปอนก็ถาม
"ยอด ยังไม่ถึงสงกรานต์เลย ทำไมเปียกปอนแบบนี้"
ยอดเดินผ่านทุกคนไป ทุกคนมองตามอย่างสงสัย เคนตามมา
"เคน...ไอ้ยอดมันเป็นอะไรทำไมถึงเหม่อแบบนี้"
เคนยังไม่ได้ทันได้พูดอะไร ยอดเดินจนไปชนโต๊ะที่วางไว้เสียงดัง ยอดก็ยังไม่รู้สึกอะไร ยอดยังเหม่ออยู่ เดินไม่มองทาง กำลังจะเดินไปชนเสาบ้าน
ทุกคนตกใจมากร้องเรียกให้ยอดรู้ตัว
"เฮ้ย! ระวัง"
ยอดเดินเหม่อชนเสาโครม ยอดหงายหลังล้มตึง
ทุกคนตกใจ "ไอ้ยอด / ยอด!"

เข็มประคองยอดอยู่บนตัก ยอดยังนอนตาลอย เคนยืนยิ้มไม่รู้เรื่อง จุ่น เบี้ย ก้องเกียรติ หนึ่ง จ๊อบ นัตตี้ ลูกน้ำยืนอยู่รอบๆ ยอด มองยอดด้วยความเป็นห่วง เบี้ยเอายาดมยาหม่องรมจมูก
"เหม่ออะไรของเอ็งวะ อาการหนักนะเราเนี่ย คิดอะไรอยู่บอกพ่อมา"
"คิดถึงสาวที่ไหนรึเปล่าจ๊ะพี่ยอด" นัตตี้ว่า

ยอดและแก้มบุ๋มใบหน้าใกล้ชิดกันมาก ริมฝีปากบรรจบกัน แก้มบุ๋มรีบหยุดชะงักทันใด ! ยอดและแก้มบุ๋มผละออกจากกัน ยอดสำลักน้ำ ยอดมองคนข้างหน้าด้วยความอึ้งตะลึงงัน และคนตรงหน้ายอดช่างเปล่งประกายไปด้วยแสงแวววับสว่างไสว ยอดมองแก้มบุ๋มอย่างไม่วางตา

ยอดชะงักงันไป ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ก้องเกียรติถาม"ตกลงเอ็งจะไม่บอกหน่อยเหรอว่าเอ็งเป็นอะไร"
"เอ็งเหม่อคิดถึงใครวะไอ้ยอด ตอบ!" เข็มคาดคั้น
"หรือว่าจะเป็นยัยแก้มบุ๋ม...คือ..." เคนว่า
ยอดตกใจลุกขึ้นนั่งมองตรงไปที่เคน เคนยังพูดไม่ทันจบ ผู้ใหญ่เข็มสวนมา
"นี่เอ๊งคิดถึงลูกสาวไอ้จุ่นมันเหรอ"
ยอดอึกอัก
"ฉัน... ฉัน... ฉันเอ่อ ฉันเจ็บใจที่โดนยัยแก้มบุ๋มผลักตกน้ำน่ะพ่อ"
"ห๊า! นี่ลูกสาวไอ้จุ่นมันบังอาจทำกับลูกชายข้าแบบนี้เหรอ"
เข็มพรวดไปกระชากปืนยาวที่แขวนไว้บนฝาบ้านมา ทุกคนกรูเข้าไปห้าม
"ใจเย็นก่อนผู้ใหญ่ ยังไงแก้มบุ๋มก็เป็นผู้หญิงนา" เบี้ยว่า
"ก็ได้ข้าไม่ทำผู้หญิงก็ได้ แต่ข้าจะไปยิงฝากพ่อมันสักนักสองนัดเว้ย" เข็มบอกกับทุกคน "ไปทุกคน ไปจัดการคนบ้านนั้นกัน"
ทุกคนโพล่ง "ลุย!"
เข็มและทุกคนจะออกไป ก้องเกียรติกับยอดเข้าไปห้าม
"เดี๋ยวๆๆ....จ๊ะพ่อ อย่าทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่เลยนะจ๊ะ"
"เรื่องเล็กเหรอ ใครๆก็รู้ว่าไอ้ยอดว่ายน้ำไม่เป็น แล้วลูกสาวบ้านโน้นมาผลักไอ้ยอดตกน้ำก็แปลว่ามันคิดจะฆ่าไอ้ยอด"
ก้องเกียรติบอก
"หรือแปลว่าเขาไม่รู้ว่าไอ้ยอดว่ายน้ำไม่เป็น เรื่องของเด็กมัน ให้เด็กมันจัดการกันเองดีกว่าเข็ม"
"แล้วแกจะจัดการยังไงไอ้ยอด"
ทุกคนมองยอดว่าจะว่ายังไง
"ว่าไงเอ๊งจะจัดการหรือจะให้พ่อจัดการเอง"
"ไม่ต้องถึงมือพ่อหรอกจ้ะ งานนี้ฉันเอาคืนเอง!!! จัดใหญ่ ใส่ไม่ยั้งจ้ะพ่อ" ยอดว่า
"ดี ดีมาก ไอ้คนบ้านโน้น บุญคุณไม่ต้องทดแทน แต่แค้น มันต้องชำระ!"
เข็มหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ทุกๆ คนยกเว้นก้องเกียรติกับยอดที่ดูนิ่งๆ ยอดสีหน้าหวั่นใจอยู่ไม่น้อย

บ้านเข็ม เวลากลางคืน ยอดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ยืนเหม่อมองไปในความมืด สีหน้าเครียดๆ ภาพของแก้มบุ๋มที่ช่วยชีวิตเขาปรากฏขึ้นมาตลอด ยอดพยายามที่จะสลัดความคิดออกไป
"ทำไมต้องนึกถึงยัยแก้มตลอดเลย"
ยอดสีหน้าเครียดๆ
"อย่าบอกนะว่า… ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ โกรธเกลียดกันมาเป็นสิบๆ ปี อยู่ๆ จะมาชอบยัยแก้มบุ๋มได้ไง"

ยอดนั่งสีหน้าครุ่นคิดๆ พลัน ภาพของแก้มบุ๋ม ขณะที่ยอดมองตาแก้มบุ๋ม อย่างซึ้งใจจริง
"ชั้นช่วย เพราะชั้นไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้ใครตาย แล้วก็ไม่ต้องมาขอบคุณกันอีกแล้วถึอว่าเราหายกันไม่มีอะไรติดค้างกันอีก"
"มี! ผมเสียจูบแรกในชีวิตให้กับคุณ ริมฝีปากอันแสนบริสุทธิ์ของผมต้องมีมลทินเพราะคุณ คุณต้องรับผิดชอบ"
"ยังไง"

ยอดมองตา ตกอยู่ในภวังค์ "ให้ฉันจูบคุณคืน" ยอดค่อยๆเอนตัวเข้าไปหา
อ่านต่อหน้า 2

มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 2 (ต่อ)
เมื่อออกจากความคิด ยอดยิ้มๆ เมื่อนึกถึงแก้มบุ๋มขึ้นมา เคนเข้ามาในห้องไม่ได้เคาะประตูเห็นยอดมองแปลกๆ

"เฮ้ย! ยิ้มอะไรของเอ็งวะ" ยอดตบหน้าตัวเอง "ไม่เอา ห้ามยิ้ม! นี่แน่ะๆๆ" ยอดตบหน้าตัวเองอีก
เคนตกใจนึกว่ายอดด่าตัวเอง เห็นยอดตบหน้าตัวเองยิ่งตกใจ
"พี่ยอด"
ยอดตกใจหันมาเห็นเคนยืนยิ้ม
"ยิ้มอะไรของเอ็งวะ"
"นี่แกด่าชั้นหรือว่าด่าตัวเองอย่างเมื่อกี้นี้ เห็นตบหน้าตัวเอง นี่แนะๆ ห้ามยิ้มๆ"
เคนทำท่าตบหน้าตัวเองซ้ายขวา แล้วก็หยุดชะงักเพราะยอดยืนจ้องโกรธ
"แกเรียกชั้นมามีอะไรเหรอ" เคนถาม
"ตอนที่ชั้นหมดสติไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง แกอยู่ตรงนั้นเล่าให้ชั้นฟังหน่อย"
"ก็...คือ..แกตกน้ำ แล้วยัยแก้มบุ๋มก็โดดลงไปช่วยขึ้นมา แล้วชั้นก็เห็นเค้าปั้มหัวใจ"
"ยัยแก้มโดดลงไปช่วยขึ้นมาแล้วยังช่วยปั้มหัวใจด้วย...แล้วเค้าทำอะไรอีก"
"ไม่รู้...ชั้นนึกว่าแกตายก็เลยวิ่งไปตามชาวบ้าน กลับมาก็เห็นพี่ฟื้นแล้ว นี่แกถามทำไม ตอนที่ชั้นไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
ยอดยิ้ม นึกถึงภาพตอนที่ แก้มบุ๋มกำลังก้มลงมาเป่าปาก แล้วตอนที่แก้มบุ๋มดีใจกอดยอดแน่น
เคนก้มหน้ามามองยอดที่ยิ้มอยู่คนเดียว ยอดหันมองเห็นเคนก็ตกใจ
"เปล่าๆๆ...นะ..ฉันไม่ได้ชอบยัยนั่น แล้วก็ไม่มีทางชอบเด็ดขาด"
"ชั้นก็ไม่ว่าอะไรนี่...แกมีพิรุธนะเนี่ย หรือว่าพี่จะชอบยัยแก้ม"
"ไม่ใช่...คอยดูนะพรุ่งนี้ฉันจะเอาคืนให้สาสม !!!อย่างที่บอกพ่อไว้เลย และเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้ชอบยัยแก้มบุ๋มนั่นเลย"
"ชั้นไม่ได้ว่าอะไรเลย"
"แกไม่ต้องว่าอะไรชั้นก็จะทำ"
ยอดหมายมั่นปั้นมือจะจัดการเอาคืนแก้มบุ๋มให้ได้

คืนเดียวกัน แก้มบุ๋มนั่งมองออกไปในความมืด

แก้มบุ๋มตัดสินใจทุบที่หน้าอกของยอดอย่างแรง แล้วก็เริ่มปั๊มหัวใจ เคนยืนลุ้นอยู่ แก้มหยุดมองหายใจเหนื่อยหอบ เคนยังลุ้น
แก้มบุ๋มตัดสินใจก้มลงเป่าปากยอด แก้มบุ๋มเงยหน้าขึ้นมา ปรากฏว่ายอดยังคงแน่นิ่งอยู่
"ฟื้นสิ ฟื้น ไอ้บ้ายอดอย่ามาตายต่อหน้าชั้นนะ... ฟื้นเดี๋ยวนี้"
แก้มบุ๋มหันมาปั๊มหัวใจสี่ห้าครั้งแล้วก็ก้มลงเป่าปากอีก แก้มบุ๋มมองยอดแล้วเริ่มใจเสีย ปั๊มหัวใจแล้วก็เป่าปากสลับกัน พยายามช่วยยอดสุดชีวิต จนเหนื่อย
"นายยอด ฟื้นขึ้นมาสิ ฟื้นขึ้นมาทะเลาะกับฉัน ฟื้นขึ้นมาโกรธมาเกลียดกันก่อน อย่าชิงตายแบบนี้ นายจะตายเพราะฉันไม่ได้นะ เดี๋ยวฉันตกนรกพอดี นายตายไม่ได้นะ ฟื้นสิ ฟื้น!"
ยอดนอนแน่นิ่งไม่ได้สติ แก้มบุ๋มพยายามเขย่าตัวและร้องเรียก ยอดก็ยังไม่ได้สติ

แก้มบุ๋มสะดุ้งเพราะมีคนมาสะกิด หันไปเห็นปุยฝ้ายยืนอยู่
"คิดอะไรอยู่หน้าเครียดเชียว"
แก้มบุ๋มไม่สบตา "อือ...ปะ..ปะ...เปล่า"
"นั่นไงพี่แก้มโกหก...เวลาพี่แก้มโกหก พี่แก้มจะไม่กล้าสบตาแล้วก็พูดติดๆขัดๆ"
"ปะ..ปะ...เปล่านะ พี่ได้คิดถึงใคร"
"เฮ้อ...คิดถึงใคร...หรือว่าพี่แก้มคิดถึงนายยอด แปลว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าที่พี่เล่ามาเมื่อตอนกลางวัน"
แก้มบุ๋มยังไม่สบตา "ก็..ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง...พี่ไปนอนแล้ว"
แก้มบุ๋มเดินหนีไป ทิ้งให้ปุยฝ้ายมองตามอย่างสงสัย

มุมนั่งเล่น นอกบ้านยอด เช้าวันใหม่ เคน จ๊อบ นั่งอยู่บนแคร่ไม้ ในสภาพเพิ่งตื่นกำลังกินกาแฟกับปาท่องโก๋ ส่วนหนึ่งนั่งหลับสัปหงกอย่างง่วง
จ๊อบถามย้ำ
"จริงเหรอวะ ไอ้ยอดตายแล้ว"
"จริง"
จ๊อบตบหัวเคนสั่งสอน
"งั้นที่เดินมาโน้นก็ผีน่ะดิ"
ยอดเดินมาถือกาแฟมา แค่จะมานั่งมานั่งกินด้วย
"จริงๆนะ เมื่อวานนี้ไอ้ยอดตกน้ำจมหายไปเลย...แล้วยัย"
"โม้อะไรอีกไอ้เคน"
"ยอด...คิดแผนแก้แค้นลูกสาวบ้านโน้นที่ทำแกตกน้ำได้รึยัง" จ๊อบถาม
ยอดทำหน้าสงสัยว่าเรื่องอะไร
"เอาก็ แกบอกพ่อผู้ใหญ่ว่า ไม่ต้องถึงมือพ่อผู้ใหญ่ แกจะเอาคืนเอง จัดใหญ่ใส่ไม่ยั้งไง"
"ใช่แล้วเมื่อคือพี่ยังบอกชั้นว่า...จะเอาคืนให้สาสม !!!เพื่อพิสูจน์ว่าพี่ไม่ได้ รัก..."
ยอดแกล้งทำกาแฟหกใส่เคนเพื่อให้หยุดพูด
"เฮ้ย..ขอโทษ"
"โอ๊ยร้อนๆๆๆ...ไอ้ยอดอะไรเนี่ย"
"ชั้นยังไม่ลืม ว่าไงคิดแผนแก้แค้นได้รึยัง"
"อ๋อ....จำได้แล้ว แต่ตอนนี้ชั้นยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไง"
"งั้นงานนี้พวกเราช่วยเอง"
"ถูกต้องครับ....เพื่อนเจ็บชั้นก็เจ็บ"
"ปัญหาของเอ็ง ก็เหมือนกับปัญหาของพวกข้า จริงมั้ยวะ....ไอ้หนึ่ง"
จ๊อบหันไปเห็นหนึ่งหลับฝันหวาน จ๊อบ เคน บิดหัวนมหนึ่งคนละข้าง เพื่อให้หนึ่งตื่น
"ซี๊ด... อะไรของพวกเอ็งวะ!" หนึ่งว่า
"ไอ้นี่!! เอาแต่หลับ เราต้องช่วยไอ้ยอดมันแล้ว" จ๊อบว่า
ยอดไม่ค่อยเต็มใจแต่ก็ทำเป็นว่าอยากได้
"ใช่ พวกเอ็งช่วยคิดหาวิธีเด็ดๆ ล้างแค้นยัยแก้มบุ๋มให้หน่อย ชั้นรู้ว่าเรื่องชั่วๆ เลวๆ พวกเอ็งถนัด"
"ขอบคุณที่ชม" ทุกคนนึกได้... แฮ๊!
"คิดไม่ออกก็ไม่เป็นไรนะ"
ยอดจะเดินไป หนึ่ง จ๊อบ เคน สีหน้าครุ่นคิดแผนการ
"คิดออกแล้ว...จะเอาคืนทั้งทีแค่เจ็บใจไม่พอ มันต้องให้เจ็บตัวด้วย แล้วงานนี้ต้องเจ็บเป็นหมู่คณะเว้ย ฮ่าๆ"
เคนหัวเราะมั่นใจว่าแผนของเขาเด็ดมากๆ ยอดมองอย่างอยากรู้ว่าแผนอะไร??

ณ มุมหนึ่งในสวน ยอด หนึ่ง เคน จ๊อบ อยู่ในชุดมิดชิดสุดๆ เสื้อปิดทั้งตัว มีถุงมือ ทุกคนถือหมวกกันน็อกในมือ แต่ยังไม่ได้สวม เคนถือกระสอบมาด้วยหนึ่งใบ
เคนที่เดินนำหน้าแล้วหยุด ชี้มือไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง เพื่อนๆ มองไปเป็นรังต่อขนาดใหญ่ดูน่ากลัว
"ไอ้เคน เล่นแรงขนาดนี้เลยเหรอวะ !" ยอดว่า
"ใช่ซิ งานนี้มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน จำได้มั้ยปีก่อนยัยแก้มบุ๋มกับพวกลูกไทย มันเอารังผึ้งมาโยนใส่กลางวงพวกเรา ทำพวกเราเกือบตาย!"
ยอดครุ่นคิด หนักใจ
"มันจะไม่หนักไปเหรอว่ะ"
"เอาน่า ไม่ถึงตายหรอก"
"แต่ข้าว่า เปลี่ยนแผนเหอะ มันเสี่ยงเกินไป"
จ๊อบบอก
"เฮ้ย มาป๊อดอะไรตอนนี้วะ เมื่อก่อนพอจะแกล้งยัยแก้มทีไร ข้าก็เห็นเอ็งเป็นหัวโจกตลอด ตอนนี้ดันมาปอดแหกซะแล้ว"
"นี่ไอ้ยอดถามจริงๆ แกใจอ่อนกับยัยแก้มแล้วเหรอ!" เคนถาม
ทุกคนมองยอดอย่างจับผิด ยอดเห็นพรรคพวกมองก็....
"บ้าน่า!!! ข้าเกลียดยัยแก้มยังกะกิ้งกือไส้เดือน ข้าก็แค่ห่วงว่าพวกเราจะโดนต่อต่อยซะก่อน"
"ไม่ต้องกลัว จัดเต็มขนาดนี้ ไม่โดนแน่นอน"
"พวกเรา ลุย!" หนึ่งว่า พลางยื่นมือรวมพลัง
ทุกคนจับมือรวมพลัง "เฮ้"
ทุกคนเอาหมวกกันน็อกเต็มใบมาสวม ดูรัดกุมมิดชิดสุดๆ ทุกคนจะไปเอารังต่อ ยอดดันเดินไปอีกทาง
"เฮ้ย....ไอ้ยอด ทางนี้!"

ยอดชะงัก ก่อนเดินตามทุกคนไปทางรังต่อ!

ต่อมา ทุกคนกำลังซ้อมลิเกกันอยู่ ในบ้านจุ่น

แก้มบุ๋มแสดงเป็นนางโมรา สมปดีแสดงเป็นจันทโครพ พะเยาว์แสดงเป็นโจรป่า ที่เหลือเล่นดนตรีไทยประกอบการแสดง
แก้มบุ๋มถือดาบอยู่ สีหน้าลังเลไม่รู้จะยื่นดาบให้ใครดี
สมปดีบอก
"โมราเอาดาบมาให้พี่ ส่งดาบมา พี่จะฆ่าไอ้โจรโหดใจทราม"
พะเยาว์ตุ้งติ้ง อ่อนหวาน แรดมากๆ
"โมรา อย่าไปฟังจันทโครพ ส่งดาบมาให้เรา เรารักท่านนะ อย่าลืมสิ ว่าคืนนั้นเราสองคนจุ๊บๆ ครุๆ คริๆ งุ๊งๆ งิ๊งๆ กุ๊งๆ กิ๊งๆ จิ้มจุ่มๆ แค่ไหน ส่งดาบมาให้เรา"
"อย่าไปฟังมัน โมรา ส่งดาบมาให้พี่!"
แก้มบุ๋มในบทเสียใจ
"น้องขอโทษท่านพี่จันทโครพ น้องขอโทษ"
แก้มบุ๋มโยนดาบให้พะเยาว์ พะเยาว์รับดาบ แล้วเข้าไปฟันสมปดี อย่างตุ้งติ้งสุดๆ
"นี่แน่ะๆๆๆ เจ็บมั้ยๆๆ นี่แน่ะ"
องอาจเดินเอาไม้ระนาดฟาดหัวพะเยาว์ พะเยาว์แต๋วแตก
"อ๊าย ทำร้ายเยาว์ทำไม"
"อะไรของมึงเนี่ย ตั้งใจซ้อมสิวะ โจรป่าบ้าอะไรหวานขนาดนี้"
"ก็ฉันไม่อยากเป็นโจร ฉันอยากเป็นนางเอก ทำไมต้องให้ฉันแสดงอะไรที่มันไกลตัว
ด้วย ฉันรับไม่ได้ อ๊าย"
จุ่นจะเข้าไปเตะ
"เดี๋ยวเตะตูดแตก หนังหน้าเอ็งมันเหี้ยมสมเป็นโจรที่สุดแล้ว นี่ถ้าแต๋วแตกอีกทีเอ็ง" จุ่นชูไม้เรียว "ได้กินไม้เรียวแน่!"
พลันมีตัวต่อตัวหนึ่งบินเข้ามาส่งเสียงหึ่งๆๆ ปุยฝ้ายหันไปเห็น
"เฮ้ย ตัวต่อ!!! หลบเร็วเดี๋ยวโดนต่อย!"
ทุกคนหาที่หลบจ้าละหวั่น ตัวต่อบินวนไปวนมาส่งเสียงหึ่งๆ อยู่สักพัก! แล้วมันก็บินไป
"ตัวต่อมาจากไหน... แถวบ้านเรามีรังต่อด้วยเหรอ?"
แก้มบุ๋มสงสัยว่าตัวต่อมาจากไหน

ยอด หนึ่ง เคน จ๊อบ ในมุมหลบซ่อน ละแวกบ้านจุ่น มองไปทางทุกคน เคน กับ จ๊อบเอามือปิดปากถุงไว้
หนึ่งบอก "ไอ้จ๊อบ ไอ้เคน ปิดถุงแน่นๆ สิวะ เมื่อกี๊ข้าเห็นต่อมันบินหนีไปตัวนึงแล้ว"
"สมควรแก่เวลาแล้ว พวกนั้นอยู่กันครบทีมแบบนี้ พี่เข้าไปโยนรังต่อใส่กลางวง ณ บัดนาว!" เคนว่า
"เสร็จแล้วก็ใส่ตีนหมาวิ่งหนีทันที อย่าให้โดนจับได้ แค่นี้ก็" จ๊อบบอก
ทุกคนประสานเสียง "เรียบร้อย"
จ๊อบตบบ่ายอด
"แก้แค้นให้สำเร็จนะ"
จ๊อบ เคน ยื่นถุงรังต่อให้กับยอด ยอดรับถุงไว้สีด้วยหน้าลำบากใจมาก

ยอดเดินย่องถือกระสอบใส่รังต่อเข้ามาหลบมุมแอบมอง
"เอ็งต้องทำได้ไอ้ยอด ยัยแก้มคือศัตรู"
ยอดมองไปทางแก้มบุ๋ม เห็นแก้มบุ๋มกำลังซ้อมรำลิเกอยู่กับพรรคพวก ยอดทำท่าแกว่งกระสอบจะโยนเข้าไปกลางวง
"เอ็งต้องทำได้ เอ็งต้องทำให้ได้"
จนแล้วจนรอด ยอดก็ไม่โยนกระสอบ หนึ่ง เคน จ๊อบ วิ่งตามเข้ามาสมทบ ทุกคนจดจ้องไปที่กลุ่มแก้มบุ๋ม
"ไอ้ยอด ยอดจัดการเลยสิวะ รออะไร"
ยอดมองไปที่แก้มบุ๋มแล้วมีความลังเลใจที่บ่งบอกอยู่ในสายตา
"ไม่มีเวลาแล้วนะเว้ย โอกาสนี้เหมาะที่สุด" เคนบอก
"พ่อผู้ใหญ่รอฟังข่าวดีอยู่ รีบๆ จัดการก่อนที่พวกนั้นจะเลิกซ้อม" จ๊อบว่า
"ถ้าพี่ไม่กล้าทำ งั้นชั้นทำเอง เรื่องชั่วๆนี่ถนัด" เคนบอก
เคนดึงถุงใส่รังต่อจากมือยอด แต่ยอดดึงถุงไว้ไม่ปล่อยให้เคน
"เฮ้ย ไม่ได้!"
"ได้ ข้าทำเอง"
"ไม่..."
"ได้..."
สองคนเถียงกันดังขึ้น ยอดกระชากถุงกระสอบใส่รังต่อไว้กับตัว เคนมือหลุดจากกระสอบ พลาดหงายท้องไปโดนกองของแถวนั้นเสียงดังโครมคราม!

เสียงล้มโครมครามดังจนทุกคนต้องหันไปมอง
"เสียงอะไร" แก้มบุ๋มว่า
"หมากัดกันไปโดนของหล่น" องอาจบอก
"หมาที่ไหนบ้านเราเลี้ยงหมาด้วยเหรอ เฮ้ย หรือว่า ขโมย! ขโมยแน่ๆ"
จุ่นสั่งทุกคน
"เฮ้ย อง ชาติ ใหญ่ ยาว ดี ไปดูซิ!!! ถ้าเป็นหมาก็ปล่อยไป แต่ถ้าเป็นโจร ตีมันให้ตาย!"
องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี รีบออกไปดู ปุบฝ้าย แก้มบุ๋มมองหน้ากันแล้วก็ตามไปดูเช่นกัน

ยอด หนึ่ง จ๊อบ ตกใจ มองทางที่แก้มบุ๋มซ้อมอยู่
"เฮ้ยพวกนั้นมาทางนี้แล้ว" เคนบอก
"กล้วยทอดแล้วไง โดนจับได้แน่ๆ!"
ทั้งหมดมองหน้ากันเลิกลั่ก ไม่รู้จะทำยังไงดี

ครู่ต่อมา พวกแก้มบุ๋มมายังจุดเกิดเหตุ เห็นข้าวของล้มระเนระนาด แต่ไม่มีมีใครอยู่บริเวณนั้น
"ฝีมือคนแน่ๆ อาจจะเป็นโจรเหมือนที่พ่อบอกก็ได้"แก้มบุ๋มบอก
ปุยฝ้ายหยิบไม้แถวๆ
"เห็นใครน่าสงสัยจัดการได้เลย ฟาดให้ยับ ไป..แยกย้ายกันออกตามหา"
พลัน... เสียงตดดังขึ้น เสียงนั้นไม่หนักแน่น แต่ออกแนวพลิ้วไหว ฟรี๊ด... แพร่ด ...ทุกคนวงแตก ผงะ!
ทุกคนโพล่งถาม "ใครตด!"
ยิ่งใหญ่ยกมือ
"เค้าเอง... แหะๆ ตำบักหุ่งเมื่อวานเพิ่งจะออกฤทธิ์"
"ไป แยกย้ายกันได้แล้ว"
ทุกคนแยกย้ายกันออกไปคนละทางด้วยความเหม็น เสียงอ๊วกดังตามมา เป็นเสียงพวกของยอดอ๊วกเพราะเหม็นตดของยิ่งใหญ่ ทั้งหมดค่อยๆร่วงลงมา เพราะซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้
ปิ๊กกีตาร์หล่นจากกระเป๋ายอด
"ไอ้บ้าเอ๊ย ไส้เน่าแล้วมั้งเนี่ย" เคนว่า
"กลับเหอะว่ะ ฤกษ์ไม่ดีแล้ว"
ยอดเดินถือกระสอบที่มีรังต่ออยู่ในนั้นวิ่งออกไปทันที
เคน หนึ่ง จ๊อบ มองยอดอย่างอึ้งๆ
"เฮ้ย ไอ้ยอด เดี๋ยวสิวะ!"

ยอดวิ่งหนีมาถึงบริเวณศาลพระภูมิ แล้วก็หยุดหอบ หนึ่ง เคน จ๊อบ วิ่งตามมาทัน เหนื่อยหอบกันทุกคน
"เฮ้ยยอด!!! ภารกิจยังไม่สำเร็จเอ็งล้มเลิกได้ยังไง" เคนบอก
หนึ่ง เคน จ๊อบ จ้องหน้ายอดที่ยืนไม่รู้จะตอบอะไร

ในศาลพระภูมิ เทวดาแจ่มได้ยินเสียงก็ลุกขึ้นมามอง อัครเดชก็มองตาม
"พวกไอ้ยอดมันไปทำอะไรมาวะ"
"ก็อยู่กับท่านจะไปรู้ได้ยังไงว่าพวกไอ้ยอดไปทำอะไรมา"
"กูคิด...ไม่ได้ถาม"
อัครเดชบ่น

"คิดซะดังเชียว...เอะแล้วมันถือกระสอบอะไรมาด้วยน่ะ"
อ่านต่อหน้า 3

มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 2 (ต่อ)
ทั้งสามยังจ้องหน้ายอดอย่างข้องใจ

จ๊อบบอก
"พ่อผู้ใหญ่เค้ารอฟังข่าวดีอยู่นะเว้ย อุตส่าห์ลงแรงขนาดนี้แล้ว จะคว้าน้ำเหลวไม่ได้นะ ไอ้ยอด"
"แต่พวกเอ็งก็เห็นอยู่ว่าเราเกือบโดนจับได้ ถ้ากลับไปตอนนี้ก็เละสิวะ"
"แต่ถ้าเอ็งจัดการซะตั้งแต่ทีแรก เราก็ไม่ต้องหนีออกมาแบบนี้" หนึ่งบอก
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องกลับไปทำให้เสร็จ"
เคนจัดการคว้ากระสอบ แต่ยอดไม่ให้ กำไว้แน่น
"เอามานี่"
"ไม่ กลับบ้านได้แล้ว" ยอดไม่ยอม
เคนยื้อถุงไว้
"ไม่กลับ! เอ๊งจะหนีเหรอยอด"
ยอดยื้อถุงกระสอบไว้
"ไม่ได้หนีเว้ย ถอยไปตั้งหลัก"
ยอดกับเคน ยื้อยุดถุงกระสอบไปมา
"ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ไอ้ยอด ปล่อย!"
ยอดยื้อถุงกระสอบไว้สุดแรง
"ไม่ปล่อย! ข้ายอมให้แก้มบุ๋มเจ็บไม่ได้เด็ดขาด"
"ทำไมวะ ทำไมยอมให้ยัยแก้มเจ็บไม่ได้"
"เรื่องของข้า เอามาให้ข้า!"
ยอดกระชากถุงอย่างแรง พลันถุงกระสอบหลุดออกจากมือทั้งคู่ ลอยฟิ๊ววววว ตกอยู่ตรงหน้าทุกคน
ตัวต่อแตกฮือออกจากรัง ทุกคนตกใจสุดขีด

เทวดาแจ่มและอัครเดชมองออกไป
"อะไรหล่นออกมาจากกระสอบ"
สัมภเวสีอัครเดชก้มมองรังต่อ
"รังต่อครับท่าน"
ต่อบินออกมาจากถุง บินเข้ามาในศาลพระภูมิ
"อ๋อ รังต่อ ห๊า!!! รังต่อ แว๊ก..."

ที่หน้าศาล ทุกคนร้อง "เฮ้ย" แล้ววิ่งหนีตัวต่อไปคนละทิศละทาง ทั้งล้มลุกคลุกคลานอย่างทุลักทุเล ต่อทั้งรังแยกย้ายบินไล่ตามทุกคนไป

ฝ่ายเทวดาแจ่ม และอัครเดชวิ่งหนีตัวต่อไปรอบๆในเรือนศาลพระภูมิ
"ท่านเทวดา ท่านไม่ต้องห่วงข้า หนีไป วิ่งหนีไป!" อัครเดชบอก
"ไม่!! ข้าทิ้งเจ้าไม่ได้ เราต้องรอดไปด้วยกัน"
แจ่มวิ่งกลับไปช่วยอัครเดช แบบว่าพระเอกสุดๆ
อัครเดชมองซึ้ง
"ท่านเทวดา! สมัยเป็นมนุษย์ข้าหักหลังท่าน แต่ท่านก็ยังไม่ทอดทิ้งข้า"
"ลุกขึ้น เร็ว"
แล้วพลันตัวต่อกลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามา จะต่อยทั้งคู่ ทั้งคู่หนีไม่ทัน
"เฮ้ย"
ตัวต่อบินทะลุร่างแจ่มและอัครเดช ทั้งสองคนโล่งอก
"เฮ้ย ลืมไป ชั้นเป็นเทวดา ต่อต่อยไม่ได้"
"เออจริง ผมก็ตายแล้วเป็นผี ต่อก็ต่อยไม่ได้ แต่แหมวิ่งซะม้ามเกือบแตก!"
อัครเดชพูดจบหันมองไปที่แจ่ม เห็นแจ่มสีหน้าครุ่นคิดๆ
"คิดอะไรอยู่รึท่านเทวดา"
"เมื่อกี๊เอ็งได้ยินเหมือนข้าได้ยินมั้ย"
.....
ยอดขณะที่กำลังยื้อถุงกระสอบไว้สุดแรง
"ไม่ปล่อย!!! ข้ายอมให้แก้มบุ๋มเจ็บไม่ได้เด็ดขาด!"
"ทำไมวะ ทำไมยอมให้ยัยแก้มเจ็บไม่ได้" เคนถาม

เทวดาแจ่มสีหน้าแจ่มครุ่นคิดๆ
"ไอ้ยอดเปลี่ยนใจไม่อยากแกล้งแก้มบุ๋ม แล้วที่สำคัญ มันบอกว่าแก้มบุ๋มจะเจ็บไม่ได้ ข้าไม่อยากจะเชื่อ ว่าคำๆ นี้จะหลุดออกจากปากของมัน"
"นั่นสิท่านเทวดา ยอดกับแก้มบุ๋มก็เป็นคู่ปรับกันมาตั้งนาน"
แจ่มยิ้มๆ ออกมา
"นี่มันคือนิมิตหมายที่ดี ไอ้ยอดมันต้องรู้สึกดีๆ กับแก้มบุ๋มแน่ๆ แล้วถ้าเกิดว่ามันรักแก้มบุ๋มขึ้นมา บางทีความเกลียดชังของบ้านไอ้เข็มกับบ้านไอ้จุ่น อาจจะค่อยๆ มลายหายไปก็ได้"
เทวดาแจ่มยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความหวัง

ยอดวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในสวน ตัวต่อฝูงหนึ่งก็ยังบินตามมาอย่างไม่ลดละ ยอดเอามือปัด มีต่อสองสามตัว รุมต่อย
ยอดที่วิ่งหนีอยู่ ก็หนีไม่ทันโดนต่อบินเข้ามาต่อยที่แขน ยอดร้องลั่น
"โอ๊ย"
ยอดตะปบตัวต่อแล้วโยนทิ้งไป
ยอดโดนต่อยอีกทีที่แขนอีกข้าง ยอดร้องลั่นแล้วปัดตัวต่อทิ้งไป ก่อนจะวิ่งหนีหน้าตั้งเอาชีวิตรอด

แก้มบุ๋มเดินกลับมาที่เดิม มองรอบๆอีกครั้ง
"โจรที่ไหนนะ กล้ามาล้วงคองูเห่า! ถ้าจับได้ บอกได้คำเดียวว่าเละ"
แก้มบุ๋มเดินไปเดินมา เห็นตัวต่อบิน แก้มบุ๋มรีบก้มหลบทันที แล้วตัวต่อก็บินผ่านหัวแก้มบุ๋มไป
แก้มบุ๋มถอนใจโล่งอก
"เกือบแล้ว"
จังหวะที่แก้มบุ๋มก้มลงนั้น เธอมองไปข้างหน้า เห็นปิ๊กกีตาร์ตกอยู่ แก้มบุ๋มมองอย่างแปลกใจสุดๆ
แก้มบุ๋มเก็บปิ๊กกีตาร์ขึ้นมา สีหน้าแปลกใจมากๆ
"ปิ๊กกีตาร์" แก้มบุ๋มครุ่นคิด "ของใคร บ้านเราไม่มีใครเล่นกีตาร์สักคน"
แก้มบุ๋มพลิกดูด้านหลังปิ๊กกีตาร์ ก็ต้องตกใจ!!! เพราะมีตัวอักษรเขียนด้วยปากกาเมจิค คำว่า “ Fly Water”
"ฟลายวอเตอร์ วงของไอ้บ้ายอด!!! นายยอดแย่ นายคิดจะมาก่อกวนอะไรวงของฉัน!"
แก้มบุ๋มครุ่นคิดอย่างแค้นๆ

ยอดหยุดหอบเหนื่อยหันมองไปรอบๆ ไม่เห็นว่ามีตัวต่อบินตามมาแล้ว ยอดถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก
"คงไม่ตามมาแล้ว"
ยอดจับแขนตัวเองที่โดนต่อต่อย เห็นว่ามีรอยจุดแดงบวมขึ้นมา
ยอดสีหน้าเจ็บปวด
"จะแกล้งเค้า ดันโดนซะเอง เวรกรรมติดจรวดจริงๆ"
ยอดลุกขึ้นเดินออกไปเหมือนมีตัวอะไรบินมา ยอดตกใจวิ่งหนีทันที แต่ดันไปชนกับแก้มบุ๋มที่ยืนอยู่ใกล้ ยอดไม่ทันเห็น แก้มบุ๋มกับยอดล้มลง
ยอดกอดแก้มบุ๋ม แล้วบิดเอาตัวเองลงข้างล่างเพื่อไม่ให้แก้มบุ๋มเจ็บ ทั้งสองคนหน้าเกือบชนกันจ้องตากัน
ยอดยิ้มมีความสุข แก้มบุ๋มจากหน้ายิ้มแล้วก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหน้าบึ้ง ยอดตกใจ
แก้มบุ๋มลุกขึ้น ยอดลุกขึ้นได้ก็จะหนีไปทันที
"เดี๋ยว นายยอด"
ยอดแกล้งทำเป็นไก๋
"อ้าวแก้มบุ๋ม...มาทำอะไรที่นี่"
"นี่บ้านชั้น...นายแหละมาทำอะไรแถวบ้านชั้น"
"อ้าว..." ยอดทำเป็นมองไปรอบๆ "นี่บ้านแก้มเหรอ...สงสัยหลงทาง ไปล่ะนะ"
ยอดรีบเดินหนีไปทันที
"เดี๋ยว..นายยอด"
ยอดหันกลับมา
"คิดถึงมากเลยเหรอเรียกอยู่นั่นแหละ" ยอดทำเป็นขำแล้วก็หยุดชะงัก เมื่อแก้มบุ๋มชูปิ๊กกีตาร์ มีตัวอักษรเขียนว่า “Fly Water” ให้ยอดดู ยอดมีพิรุธล้วงกระเป๋าที่เคยใส่ปิ๊กไว้ไม่เจอ
"ตอบฉันมาซิ!! ปิ๊กกีตาร์ของวงดนตรีของนาย มาตกอยู่ที่บ้านฉันได้ยังไง"
ยอดไปไม่ถูก " เอ่อ…"
แก้มบุ๋มสังเกตเห็นยอดหน้าซีด
"ไม่ต้องมาทำหน้าซีด ตอบ!!"
ยอดก้มหน้าก้มตาหลบสายตาแก้มบุ๋ม
"นายคิดจะแกล้งฉันใช่ไหมถึงกล้าบุกมาบ้านชั้นแบบนี้"
แก้มบุ๋มคาดคั้น ยอดตัดสินใจเดินหนีไป แก้มบุ๋มคว้ามือยอดไว้ทันที
"เดี๋ยว มาเคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อน!"
"โอ๊ย...ซีด"
ยอดจับแขนที่โดนต่อต่อย สีหน้าเจ็บมาก แก้มบุ๋มเห็นหน้ายอดก็สงสัยดูที่แขนยอดที่จับอยู่ แก้มบุ๋มตกใจรีบปล่อยมือจากแขนของยอด
"นายไปทำอะไรมา ทำไมแขนนายถึงบวมขนาดนี้"
ยอดก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดความจริงๆ แก้มบุ๋มมองยอดด้วยความสงสัยจับใจ
"บอกมานะว่านายคิดจะทำอะไร"

ยอดเงยหน้ามองแก้มบุ๋มเหมือนผู้ร้ายโดนจับได้

บริเวณที่ซ้อมลิเก
กล่องพยาบาลถูกแก้มบุ๋มเปิดออกมา ยาอยู่ข้างใน เธอชะงัก หยุด ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"ห๊า! นายกับพวกของนาย จะเอารังต่อมาโยนใส่ฉัน!!! นี่มันฆาตกรรมกันชัดๆ"
"แต่ผมก็ทำไม่ลง" ยอดสารภาพ
ยอดมองตาแก้มบุ๋มอย่างรู้สึกพิเศษ แก้มบุ๋มเห็นแววตาจริงใจของยอด
"สุดท้ายผมก็เลยต้องรับกรรมเอง ผมขอโทษนะแก้ม"
แก้มบุ๋มถอนหายใจเบื่อหน่าย
"ฉันดูหน่อยสิ" แก้มบุ๋มมองที่แผล "ตกลงนายโดนต่อต่อยตอนไหน"
"พึ่ง(ผึ้ง)ต่อย"
"อ้าว ตกลงโดนอะไรต่อย"
"ต่อต่อย"
"โอเค โดนต่อต่อยเมื่อไหร่"
"พึ่ง(ผึ้ง)ต่อย"
"จะกวนทำไมเนี่ย ตกลงว่าผึ้งต่อย หรือว่า ต่อต่อย!"
ยอดจะจิ้มตาแก้มบุ๋ม
"โอ๊ย เดี๋ยวจิ้มตาบอด ฉันพึ่งโดนต่อต่อย เข้าใจรึยังห๊า!!! ตกลงฉันโง่หรือว่าเธอมึนเนี่ย"
"พูดให้มันชัดเจนแบบนี้ก็สิ้นเรื่อง" แก้มบุ๋มจับแขน "ไหนๆๆ ดูหน่อยซิ โอ้โห บวมเป่งเลย"
แขนยอดมีรอยบวมเพราะโดนตัวต่อต่อย เธอเห็นสภาพแล้วอยากช่วย "เดี๋ยวฉันเอาเหล็กในออกให้"
"ไม่ต้องหรอก ไปเอาออกที่บ้านก็ได้"
แก้มบุ๋มเป็นห่วงมาก
"ไม่ได้!! บางคนแพ้เหล็กใน อาการหนักถึงตายเลยนะ ต้องรีบเอาเหล็กในออกเดี๋ยวนี้ นายรออยู่ที่นี่ ฉันไปหาอุปกรณ์ก่อนรออยู่ตรงนี้ อย่าหนีไปไหนเด็ดขาด"
แก้มบุ๋มวิ่งออกไป ยอดเจ็บปวดมากๆ ตัดสินใจไม่ไปไหนรอให้แก้มบุ๋มช่วย
ยอดยิ้มๆ ออกมาอย่างรู้สึกประทับใจในตัวแก้มบุ๋ม

ภายในวัด แก้มบุ๋มใช้ส่วนของรูที่อยู่บนกุญแจกดไปที่บริเวณแขนของยอดที่เหล็กในฝังอยู่
ยอดสีหน้าเจ็บปวด
"อดทนนะ เจ็บนิดเดียว นี่ๆๆ เหล็กในโผล่ออกมาแล้ว"
แก้มบุ๋มใช้แหนบคีบเหล็กในออกมา
"อันสุดท้ายแล้ว"
แก้มบุ๋มหันไปหยิบยาหม่องบรรเทาอาการแมลงสัตว์กัดต่อยให้ยอด
"เอ้า ทาซะ"
"คนอะไรใจดำ อำมหิตผิดมนุษย์ ก็เห็นอยู่ว่าเค้าเจ็บขนาดนี้ ทาให้เค้าหน่อยก็ไม่ได้ นะๆๆๆ ไหนๆ ก็ช่วยแล้ว นะๆๆ" ยอดออดอ้อน
แก้มบุ๋มถอนใจแล้วยอมทายาหม่องให้ที่แผลยอดอย่างเสียมิได้
"ขอบคุณนะที่คุณช่วย ทั้งๆที่ผมคิดไม่ดีกับแก้ม ผมนี่มันเลวจริงๆ"
แก้มบุ๋มพูดไปทายาหม่องไป
"แต่นายก็ไม่ทำไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกน่า"
ยอดมองแก้มบุ๋มใกล้ๆ รู้สึกตกอยู่ในภวังค์และมีความสุขมากๆ อยากหยุดเวลาไว้แต่เพียงเท่านี้

ในศาลพระภูมิ เทวดาแจ่มนั่งดูไอแพตอยู่ มีอัครเดช แอบดูอยู่ข้างหลัง แจ่มมองยอดแล้วยิ้มออกมาอย่างสุขใจ
"เฮ้ย เอ็งเห็นสายตาไอ้ยอดมั้ย มันช่างกรุ้มกริ่มเสียจริง"
"อร๊าย เขิลล์ ยอดมันชอบแก้มบุ๋มแหงๆ เลยท่าน"
แจ่มมองไปทางยอดอย่างเอาใจช่วย…

ต่อมา แก้มบุ๋มขี่จักรยานจะไปส่งยอดที่บ้าน
"ขอบใจนะทำแผลให้ แล้วยังจะขี่รถไปส่งผมอีก"
"ชั้นกลัวนายมาตายอยู่แถวบ้าน โชคดีที่นายไม่แพ้พิษต่อ ไม่งั้นป่านนี้ได้ไปนอนในโลงแล้ว"
"ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณอีกแล้ว"
"ฉันถือว่าฉันทำบุญทำทาน อ้อ ถามอะไรหน่อย นายคิดจะแกล้งชั้นแล้วทำถึงเปลี่ยนใจล่ะ"
ยอดมองตาแก้มบุ๋มอย่างจริงใจ
"อยากรู้จริงๆ เหรอ"
แก้มบุ๋มพยักหน้าอยากรู้
ยอดเอนตัวไปหาแก้มของแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มตกใจเบรกจักรยาน จมูกยอดโดนแก้มของแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มยิ่งโกรธ สบัดตัวหนีทำให้จักรยานจะล้ม ยอดก็เกือบล้ม แต่ประคองจักรยานไว้ทัน
"ทำอะไร คิดจะแต๊ะอั๋งชั้นเหรอ"
"เปล่า ก็คุณถามผมว่า ทำไมผมเปลี่ยนใจ ผมก็จะกระซิบให้คุณฟัง"
"ไม่ต้อง"
"ก็ได้ คือผมไม่รู้ทำไม ตั้งแต่ที่คุณช่วยชีวิตผม ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็เห็นแต่หน้าคุณลอยมาอยู่ตรงหน้าผม"
แก้มบุ๋มเอามือปิดปากตัวเอง
"นี่อย่ามาลามกนะ..."
"ผมพูดจริงๆ นะ ผมหยุดคิดถึงคุณไม่ได้ ผมก็เลยอยากจะแกล้งคุณแรงๆ เพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณเลย"
แก้มบุ๋มมองยอดอย่างอยากรู้เรื่องราวต่อ
"แต่สุดท้ายผมก็ทำไม่ได้"
แก้มบุ๋มอยากรู้สุดๆ
"ทำไมนายถึงทำไมได้"
" ไม่รู้สิ"
"ไม่รู้ได้ยังไง นายเป็นคนเดี๋ยวที่รู้คำตอบ"
"คงจะเป็นเพราะว่า ผมรักคุณมั้ง"
"รัก รักงั้นเหรอ บ้า นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นายมันบ้าไปแล้ว"
แก้มบุ๋มเดินไปคว้าจักรยานแล้วขึ้นขี่หนีไป ยอดได้แต่ร้องเรียก
"เดี๋ยว..แก้มบุ๋ม"
"อย่าตามฉันมา....แล้วอย่าพูดคำนี้กับฉันอีกเด็ดขาด ฉันไม่อยากฟัง"
"แต่ผมว่า ผมรักคุณจริงๆ นะแก้ม"
แก้มบุ๋มขี่จักรยานหนีไป ปล่อยให้ยอดได้แต่มองตามตาละห้อย…

แจ่มนั่งมองไอแพต ยิ้มออกมาอย่างพอใจ อัครเดชยืนดูทำท่าซึ้ง แล้วพูดเรียนแบบยอด
"คิดว่าผมรักคุณแก้ม"

"ไม่อยากจะเชื่อว่าคำนี้จะออกจากปากไอ้ยอด แล้วถ้ายอดกับแก้มบุ๋มรักกันจริงๆ ทั้งสองคนจะต้องเป็นกาวใจเชื่อมความรักความสัมพันธ์ของไอ้เข็ม กับไอ้จุ่น ได้แน่ๆ ข้ามั่นใจ"
อ่านต่อหน้า 4

มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่2 (ต่อ)
ยอดเดินอมยิ้มเข้ามายังบริเวณทางเดินในสวน บ้านตัวเอง
เขานึกถึงตอนที่แก้มบุ๋มทายาหม่องให้ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข พลันยอดก็โดนหนึ่งกับจ๊อบจับตัวล็อกไว้
เคนใส่ถุงมือ เดินเข้ามาหาประจันหน้ายอด ในมือถือหมามุ่ยที่อยู่ในซองพลาสติก
"อะไรของพวกเอ็งวะ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ปล่อย"
เคนชูหมามุ่ยให้ดู
"เอ็งเห็นนี่มั้ย หมามุ่ยแท้ๆ ของจริง โดนนิดเดียวคันไปยันชาติหน้า!"
"ไอ้ยอด เอ็งสารภาพความจริงมา ทำไมเอ็งไม่แกล้งยัยแก้ม" จ๊อบถาม
"ปล่อย ข้าเป็นลูกเจ้าของวงนะเว้ย เอ็งทำกับข้าแบบนี้ได้ยังไงวะ"
"เอ็งคิดอะไรกับยัยแก้มใช่มั้ย ตอบ"
"ปกติเอ็งแกล้งยัยแก้มตลอด แต่คราวนี้ทำไมไม่ทำ" หนึ่งบอก
ยอดดิ้น
"โธ่เว้ย ข้าบอกให้ปล่อย!"
"ไม่ยอมสารภาพใช่มั้ย " เคนหยิบหมามุ่ยออกมาจากซอง "ถ้าเอ็งไม่อยากคันคะเยอเหมือนไอ้สองตัวนี่ บอกความจริงมา!"
เคนเอาหมามุ่ยจะไปถูหนึ่งกับจ๊อบ
"ถ้าไม่อยากเกาเป็นลิงเหมือนพวกข้า ก็บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้" หนึ่งบอก
หนึ่ง จ๊อบเพิ่งนึกได้
"จะบ้าเหรอไม่เล่น"
ยอดอาศัยตอนที่จ๊อบกับหนึ่งเถียงกับเคน จะหนี เคน หนึ่ง จ๊อบ เข้าไปขวางไว้
"ข้าจะฟ้องพ่อผู้ใหญ่ ว่าเอ็งหักหลังพ่อ ไปชอบลูกสาวศัตรู" เคนบอก
"พวกเอ็งฟังให้ดีนะ ฉันไม่ได้ชอบแก้มบุ๋ม!!! ถ้าบนโลกนี้เหลือผู้หญิงแค่คนเดียว ฉันก็ไม่เอายัยแก้มทำเมียอย่างเด็ดขาด"
เคน หนึ่ง จ๊อบ มองอย่างประเมินว่ายอดพูดความจริงรึเปล่า
"แล้วที่ข้าไม่โยนรังต่อใส่ยัยแก้ม เพราะตอนนี้กำลังจะมีการประกาศผลผู้ใหญ่บ้านดีเด่น ถ้าเกิดคนบ้านนั้นบาดเจ็บขึ้นมาแล้วไปฟ้องกรรมการว่าพ่อข้าอยู่เบื้องหลัง พ่อข้าก็อดได้รางวัลสิวะ"
เคนสีหน้าครุ่นคิด
"จริงเหรอวะ"
"โกหกแล้วได้โล่รึไง แล้วคราวนี้พวกเอ็งก็เลิกสงสัยเรื่องที่มันไร้สาระได้แล้ว เข้าใจมั้ย"
ยอดเดินออกไปอย่างหงุดหงิด เคน จ๊อบ กับ หนึ่ง มองตามอย่างยังไม่หายคาใจ

บ้านผู้ใหญ่เข็ม ตอนกลางคืน ยอดกำลังบีบนวดให้พ่อ ขณะที่ระเบียบนั่งจัดดอกไม้อยู่
เข็มเซ็งสุดๆ
"โธ่เว้ย โอกาสงามๆ แบบนี้ เอ็งไม่น่าปล่อยไปเลย"
"โธ่พ่อ... ก็หน้าพ่อวาบเข้ามาในความคิดฉัน ถ้าฉันแกล้งคนบ้านโน้น คนที่ต้องตกเป็นจำเลยก็จะเป็นพ่อนะจ๊ะ"
"จะว่าไป เอ็งก็รอบคอบ ช่วงนี้ใกล้จะประกาศผลผู้ใหญ่บ้านดีเด่นแล้วด้วย ต้องรักษาเนื้อรักษาตัวหน่อย"
"ถูกจ้ะพ่อจ๋า ไว้คราวหน้าเราล้างแค้นใหม่ก็ไม่สายเนอะ!"
"เฮ้อ ฉันละเหนื่อยใจกับพ่อลูกคู่นี้ซะจริง ต่อไปก็ไม่ต้องไปแกล้งหนูแก้มเค้าอีกแล้ว เค้าน่ารักออกจะตายไป นี่ถ้าไม่ติดว่าพ่อเอ็งเกลียดผู้ใหญ่จุ่นเค้าล่ะก็ แม่จะเชียร์เช้าเชียร์เย็นให้เอ็งเป็นแฟนหนูแก้มให้ได้เลย คอยดู" ระเบียบว่า
"เลิกๆๆๆๆ เลิกคิดเลย ไร้สาระที่สุด ชั้นเกิดแล้วตายอีกสองชาติ ก็ไม่มีวันที่ลูกชั้นจะไปรักกับลูกของมัน!!! ... จริงมั้ยลูกพ่อ"
ยอดหน้าเจื่อนไปนิด เก็บอาการ
"จ้ะพ่อ จริงจ้ะพ่อ"
ยอดบีบนวดให้เข็มต่อ สีหน้ายอดดูเศร้าๆ ไป…

ต่อมา คืนนั้น... ยอดนอนอยู่ที่เตียง ภาพของแก้มบุ๋มวาบเข้ามาในความคิด ทั้งตอนที่ผายปอดช่วยชีวิตยอดและตอนที่ช่วยเอาเหล็กในออกและช่วยทายาหม่องให้ ยอดถอนหายใจเฮือกออกมา
ยอดหันมองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าแก้มบุ๋ม มองโต๊ะ มองแจกัน มองกีตาร์ก็ยังเป็นหน้าแก้มบุ๋ม หน้าแก้มบุ๋มเต็มไปหมด…
"แก้ม… ทำไมฉันถึงหยุดคิดถึงเธอไม่ได้ ทำไมบุพเพอาละวาดในใจฉันหนักแบบนี้… นี่สรุปว่าฉันรักเธอจริงๆ แล้วใช่มั้ย"
ยอดถอนใจออกมาอย่างเครียดๆ
"แล้วความรักของฉันจะเป็นจริงได้ยังไง"

เช้าวันใหม่ ในตลาด ปุยฝ้ายเดินมาอยู่แถวๆ ร้านขายของชำ พลางคุยโทรศัพท์กับจุ่นไปด้วย นัตตี้ยืนอยู่ข้างๆ
"พ่อ ฝ้ายใกล้ถึงร้านผลไม้แล้ว พ่อฝากซื้ออะไรบ้างนะ แอปเปิ้ล มะละกอ กล้วย ส้ม อะเคร เดี๋ยวจัดให้"
นัตตี้เซ็งอยู่ข้างๆ หันมองไปทางหนึ่งก็ตาลุกวาว กระปรี้กระเป่า ขึ้นมาทันทีทันใด
"อ๊าย ผู้ชาย หูยยย เห็นแล้วอยากจะเสียตัวให้วันละหลายๆ หน"
"นี่ ให้มันน้อยๆ หน่อย เป็นสาวเป็นแส้"
"ก็ผู้ชายหล่อจริงๆ นี่แกร์ ดูๆ หล่อวัวตายควายร้องว้าว หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อ
จนมดลูกกระพือ พั่บๆ"
ปุยฝ้ายตีนัตตี้
"น่าเกลียด ไหนๆ จะหล่อขนาดไหนกันเชียว"
ปุยฝ้ายหันมองตามก็ต้องอึ้งไปที่เห็นท็อปยื่นกระเช้ารังนก ให้กับยายเจ้าของร้านขายผลไม้
"นายท็อป มาทำอะไรที่นี่" ปุยฝ้ายสงสัย บอกนัตตี้ "ตามฉันมา"

ปุยฝ้ายพานัตตี้ไปหลบมุมแอบมองอยู่มุมหนึ่งใกล้ๆ ร้านขายผลไม้ ปุยฝ้ายมองท็อปด้วยสายตาชิงชัง
"พ่อฝากกระเช้ามาให้ครับ แล้วอวยพรให้คุณยายสุขภาพแข็งอายุยืนหมื่นๆ ปีเลยครับ พอดีพ่อติดธุระราชการที่ต่างอำเภอ เอามาให้คุณยายด้วยตัวเองไม่ได้"
"เอามาให้ทุกปีเลย ยายเกรงใจจริงๆ"
"แค่นี้ยังน้อยไปสิครับ พ่อบอกว่ายายเคยมีบุญคุณกับพ่อผม สมัยที่พ่อผมทุกข์ยากไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท ยายช่วยเหลือพ่อผมทุกอย่าง ทั้งๆ ที่พ่อไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆ ของคุณยายเลย ถ้าไม่มียายคอยช่วยเหลือในวันนั้น ก็ไม่มีพ่อผมในวันนี้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมลากลับก่อนครับ"
"เดี๋ยวก่อนสิลูก เอาผลไม้ไปด้วย บอกนายอำเภอด้วยว่ายายฝากมา"
ยายเดินไปหยิบถุงใส่เงาะกับถุงใส่ลองกองมาอย่างละถุง ท็อปมองของที่อยู่ในถุงอย่างกลัวๆ
ยายยื่นถุงให้ท็อปใกล้ๆ แต่ท็อบผงะไม่รับ ยายทำหน้างงๆ ก่อนคิดอะไรออกได้ ก็ยิ้มให้ท็อปขำๆ
"อุ้ย ยายลืมไป เรากลัวเงาะนี่นา ยังไม่หายกลัวอีกเหรอลูก"
"ผมไม่ชอบเลยจริงๆ ครับ ไอ้เงาะเนี่ย ตอนเด็กๆ ดันกินเงาะไม่ปอกเปลือก กลืนไปทั้งลูก ติดคอเกือบตาย เห็นทีไรขนลุกทุกที!!! อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ดีกว่า ผมเอาแค่ถุงลองกองก็พอครับยาย"
ยายส่ายหน้าอย่างขำๆ แล้วยื่นถุงลองกองให้ ท็อปรับมาแล้วลายาย ก่อนเดินออกไป
ปุยฝ้ายที่แอบมองอยู่เดินออกมาที่หน้าร้านผลไม้พร้อมนัตตี้ แล้วหันไปมองกองเงาะที่ร้านผลไม้
"ยายคะ หนูเหมาเงาะทั้งกองเลย"
นัตตี้งงๆ "ห๊า!! ทั้งกอง ฝ้ายเหมาเอาไปถมที่รึไง"
"เฉยๆ เหอะน่า แล้วทำตามที่ฉันสั่ง รับรอง งานนี้สนุกแน่!"
ปุยฝ้ายยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์มีแผน!

ท็อปเดินชมตลาดอย่างเพลิดเพลิน พลันปุยฝ้ายโผล่ออกมาข้างหน้า พร้อมกับวางตะกร้าใส่เงาะอยู่ตรงหน้า แล้วยิ้มอย่างกวนๆ ใส่ท็อป
ท็อปชะงัก
"คุณปุยฝ้าย คิดจะทำอะไรของคุณ"
ท็อปหันหลังก็เห็นนัตตี้ยืนขวาง พร้อมตะกร้าเงาะอยู่ตรงหน้า
นัตตี้ลำบากใจ
"นัตไม่อยากทำ แต่นัตโดนบังคับ ซอรี่นะคะ"
"นายหนีฉันไม่พ้นหรอก"
ปุยฝ้ายหยิบเงาะทำท่าจะโยนใส่ท็อป
"อย่านะ อย่าทำแบบนี้ ผมเกลียดเงาะ คุณจะทำให้ผมหัวใจวายตายได้เลยนะ"
"เหรอจ๊ะ ก็เหมือนที่นายยัดฉันเข้าไปในชิงช้าสวรรค์ไง งานนี้ต้องเอาคืน"
"อย่าๆๆๆ คืนนั้นผมช่วยชีวิตคุณนะ"
"แล้วจะตอบแทนบุญคุณทีหลัง แต่ตอนนี้ขอล้างแค้นก่อน!!" ปยฝ้ายยิ้มหวาน ก่อนสั่ง "นัตตี้ ลุย!"
ทั้งสองปาเงาะใส่ท็อป ท็อปหลบเป็นพัลวัน เพราะเกลียดเงาะมากๆ
"ฮ่าๆๆๆๆ สะใจจริงเว้ย"
ท็อปไม่ไหวแล้วจะวิ่งหนี ปุยฝ้ายเอาเงาะไปถูๆ ตัวท็อป เขาตัดสินใจคว้าต้นแขนปุยฝ้ายทั้งสองข้าง แล้วกระชากเข้ามาใกล้ๆ
"หยุด พอได้แล้ว!!! ผมขอร้อง ผมกลัวจริงๆ ตอนเด็กๆ ผมเกือบตายพราะเงาะติดคอ มันไม่ตลกเลยนะ ถ้าผมทำผิดกับคุณ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้เพื่อไถโทษ แต่อย่าใช้ทรมานผมเลย นะ ผมขอร้อง สงสารผมเถอะ"
ท็อปมองตาปุยฝ้ายอย่างจริงจัง ปุยฝ้ายชักใจอ่อนขึ้นมา
พลันมีคนเข็นผัก รีบเข็นรถผักเข้ามาอย่างเร็ว
"ถอยจ้า ถอยๆๆๆ อย่าขวางจ้า ถอยๆๆๆ"
ท็อปผละออกจากปุยฝ้าย ปุยฝ้ายเสียหลักเซๆๆ หงายหลังไปนั่งแช่กะละมังที่ใส่กบ ปลาต่างๆ อาทิ ปลาดุก ปลาช่อน ปลาไหล
สัตว์ทั้งหลายหลุดจากการพันธนาการ คว่ำกองอยู่ที่พื้น กบกระโดดขึ้นมาตามตัวและหัวของปุยฝ้าย ปุยฝ้ายร้องกรี๊ดตลาดแตก
"อ๊าย ตัวใครตัวมันนะฝ้าย" นัตตี้บอก
แล้วนัตตี้ก็วิ่งหนีไป ปุยฝ้ายหวาดกลัวขยะแขยงสุดๆ
"แอร๊ย.... นายท็อป ช่วยฉันด้วย ฉันเกลียดกบ อ๊าย"
ท็อปหันมามองปุยฝ้าย แล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ
"ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวครับ"
ท็อปยิ้มกวนๆ แล้วเดินหล่อๆ จากไป ปุยฝ้ายมองตามอย่างแค้นสุดๆ

"ซักวันฉันจะต้องเอาคืนให้ได้ อ๊าย..."

สุชาติ นิก เก็บเงินค่าเช่าที่ในตลาด เค ป๊อบ เดินตาม

แม่ค้า1บอก "นี่จ้ะ ค่าเช่าเดือนนี้"
"ทำมาค้าขึ้น เฮงๆๆๆ นะจ๊ะ" สุชาติว่า
สุชาติรับเงินแล้วเดินออกไป พลางนับดูแล้วยิ้มออกมา นิกถือสมุดบัญชี
"ป๊า เหลืออีกสิบเจ้าที่ยังไม่จ่ายค่าเช่าครับ"
ปิ๋มบอก
"เสี่ยคะ เมื่อไหร่เราจะได้ที่ดินทั้งหมดของชาวบ้านซะที ปิ๋มกลัวจะได้เก็บค่าเช่าตลาดไปจนแก่หนังเหี่ยวซะก่อน"
"อีกไม่นานหรอก ถึงมันจะต้องใช้เวลา แต่รับรองว่าอั๊วทำสำเร็จแน่"
นิกหันไปเห็นจุ่น แก้มบุ๋ม หงส์ สนองเดินอยู่ไกลๆ นิกมองแก้มบุ๋มอย่างดีใจ
"ป๊า!!! เก็บค่าเช่ากันไปก่อนนะ ผมเจอว่าที่เมียผมแล้ว ขอเวลาไปฟุ้งฟิ้งกับน้อง
แก้มก่อนนะพ่อนะ"
สุชาติครุ่นคิดๆ แล้วยิ้มร้ายออกมา
"อั๊วไปด้วย กำลังอยากเจอตัวผู้ใหญ่จุ่นอยู่พอดี"
สุชาติยิ้มร้ายๆ ออกมาอย่างมีแผน

จุ่น แก้มบุ๋ม หงส์ เดินในตลาด พลางทักทายชาวบ้านไปเรื่อย พลันสุชาติ นิก เดินเข้ามาทักไหว้สวัสดี
"เอ้า ผู้ใหญ่จุ่น สวัสดีครับ แหม มาตลาดของอั๊วกันหมดเลย เอ๋ แล้วลูกสาวคนเล็กไปไหนซะละ"
หงส์บอก
"ฝ้ายไปซื้อผลไม้น่ะจ้ะ"
"เสี่ยมาเก็บค่าเช่าเองเลยเหรอ" จุ่นถาม
"อั๊วมาสอนงานไอ้นิกมันอยู่ ไว้มันเก่งเมื่อไหร่อั๊วจะให้มันดูแลแทนแล้ว"
นิกไม่ได้สนใจที่สุชาติพูด แต่มองแก้มอย่างสนใจ
"วันก่อนผมก็พลาดดูแก้มแสดงไม่ทัน ถ้ามีโอกาสผมอยากไปบ้านผู้ใหญ่จุ่น ไปดูแก้มซ้อมสักครั้ง"
"ไม่ต้องไปดูซ้อมหรอก รอดูงานแสดงจริง พร้อมกับคนอื่นๆ เถอะ"
นิกชะงักไปนิด
"งั้นผมจะรอดูแก้มแสดง แบบชิดติดขอบเวทีเลยครับ"
นิกมองแก้มบุ๋มอย่างชื่นชอบ
"ผู้ใหญ่จุ่นมาตลาดบ่อยมาก ขนาดอั๊วเป็นเจ้าของยังมาไม่บ่อยเท่าลื๊อเลยนะ"
"ก็เป็นธรรมดา ผมเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบลูกบ้าน"
"เหมาะสมที่ได้ตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านดีเด่นมาทุกสมัยจริงๆ ดูแลคนในปกครองไม่ขาดตกบกพร่องเลย" สุชาติทำทีเป็นว่าหลุดปาก "แต่น่าเสียดายทำหน้าที่ดีอย่างนี้ แต่ปีนี้อาจจะต้องมาแพ้ให้กับ…"
สุชาติทำเป็นเอามือปิดปาก แบบว่าไม่อยากพูดต่อ ทุกคนสนใจขึ้นมาทันที!
สุชาติแกล้งทำเป็นลุกลี้ลุกลนเหมือนพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด จุ่นมองอย่างสงสัย
"แพ้อะไร แพ้ให้ใคร หมายความว่าไงเสี่ย"
สุชาติทำเป็นลำบากใจมากๆ ไม่อยากบอก
"ไม่มีอะไรหรอก อั๊วไปก่อนนะ"
สุชาติเดินออกไปทันที ทุกคนอึ้งอยู่ตรงนั้น
สุชาติเดินยิ้มว่ายุแย่ให้ จุ่นกับเข็มไม่ถูกกัน

สุชาติจะเดินหนีไป มีนิกกับป๊อปตามมา พลันทุกคนก็เข้ามาขวางไว้อีก
"บอกฉันมาเถอะ เสี่ยรู้อะไรมา" จุ่นบอก
"นั่นสิเสี่ย บอกมาให้หมดเลยนะ อย่าทำให้อยากแล้วจากไป" หงส์ว่า
สุชาติสีหน้าลำบากใจมากๆ
"ถ้าบอกไปก็กลัวว่าผู้ใหญ่จะกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เฮ้อ แต่เรื่องที่ฉันรู้มา ทางฝ่ายโน้นเขาก็ไม่น่าทำกับผู้ใหญ่แบบนี้เลย"
"ถ้าวันนี้ไม่รู้ พ่อผู้ใหญ่ความดันขึ้นแน่ๆ บอกความลับของเสี่ยมาเถอะ"
"พวกลื๊อสัญญานะว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร รู้กันแค่นี้" สุชาติว่า
หงส์ จุ่น แก้มบุ๋มรับคำ "สัญญา"
"เฮ้อ คือว่าการคัดเลือกผู้ใหญ่บ้านดีเด่นประจำปีนี้ มันมีการยัดเงินใต้โต๊ะ"
จุ่นโมโห
"ใครกันวะ ที่คิดทำเรื่องเลวๆ อย่างนี้ได้"
สุชาติทำสีหน้าหนักใจ พูดเบาๆ
"จะใครซะอีกล่ะ ผู้ใหญ่เข็ม น่ะสิ"
ทุกคนมีสีหน้าอึ้งทึ่งสุดๆ
"ไอ้เข็ม / ผู้ใหญ่เข็ม"
แก้มบุ๋มถาม
"ข่าวกรองรึเปล่า ใช่จริงๆ เหรอ"
"ล้านเปอร์เซ็นต์ ฉันไม่อยากบอกใครเลย แต่ฉันทนเห็นความอยุติธรรมไม่ได้ ใครๆ ก็รู้ว่าผู้ใหญ่จุ่นดีกว่าผู้ใหญ่เข็มทุกเรื่อง เฮ้อสู้ไม่ได้ ก็เล่นนอกกติกา จริงๆ"
จุ่นสีหน้าโกรธแค้นสุดๆ สติขาดผึง เชื่อสนิทว่าเข็มจ่ายเงินใต้โต๊ะเพื่อรางวัล
"เงินเอ็งมันเอาชนะความดีของข้าไม่ได้หรอก ไอ้เข็ม"
"แต่ถ้าเงินมากพอ มันก็ไม่แน่เหมือนกันนะผู้ใหญ่" สุชาติบอก
จุ่นยิ่งแค้นและโมโหมากๆ หงส์ แก้วบุ๋มมองจุ่นอย่างเป็นห่วง
สุชาติมองจุ่นด้วยสีหน้ายิ้มสะใจที่จุ่นเชื่อในสิ่งที่เขายุยงใส่ความเข็ม นิกหันมองพ่ออย่างแปลกใจสุดๆ

นิกมองสุชาติอย่างข้องใจและคาใจ ขณะที่สุชาติเดินยิ้มชั่วร้าย
นิกถาม "นี่พ่อใส่ร้ายผู้ใหญ่เข็มเหรอ...ทำไมอ่ะ"
"หึหึ ใช่...ผู้ใหญ่เข็ม กับ ผู้ใหญ่จุ่น มันไม่ใช่คนโง่ แล้วที่สำคัญ มันรักลูกบ้านของพวกมันมาก ใครเดือดร้อนพวกมันช่วยเหลือตลอด"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย ทำไมต้องยุให้เขาทะเลาะกันด้วย"
" เราจะหลอกเอาที่ดินชาวบ้าน ถ้าชาวบ้านไหวตัวทัน แล้วไปร้องเรียนกับผู้ใหญ่ เราก็เดือดร้อนน่ะสิ ...แต่ถ้าไอ้สองผู้ใหญ่มันเอาแต่เกลียดกัน ทะเลาะกัน มันก็ไม่มีเวลามาใส่ใจสารทุกข์สุขดิบของชาวบ้าน เราก็หลอกกินที่ดินของไอ้พวกหน้าโง่ได้ง่ายๆ ไงลูก"
นิกครุ่นคิดแล้วก็ยิ้มร้ายๆ ออกมา
"หมายความว่า เราต้องทำให้สองผู้ใหญ่ที่เกลียดกันอยู่แล้ว ให้เกลียดกันมากกว่าเดิม"
"ฉลาดแล้วนี่"
"ป๊า ผมภูมิใจในตัวป๊า ป๊าเลวมาก ผมอยากเลวเหมือนป๊า ผมรักป๊าครับ"
สองพ่อลูกกอดกัน แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและชั่วร้าย!
ป๊อปมองสองพ่อลูกชื่นชม
อ่านต่อตอนที่ 3