ชาติพยัคฆ์ ตอนที่ 12 ออกอากาศ วันจันทร์ที่ 25 เม.ย. หลังข่าวภาคค่ำทางช่อง 3
กงสุลเบอร์นาร์ด ส่งจดหมายถึงอังเดร ให้ทำทุกอย่างตามแผน จะยึดแผ่นดินสยาม พลอยกับกล้ารู้เรื่อง กล้ารีบนำความไปบอกแก่ท่านเตี่ย กุหลาบเมายาฝิ่นมากขึ้นเรื่อย ๆ โชติหลอกให้เซ็นเอกสาร ยกทรัพย์สมบัติให้เขาดูแล พระยาประเสริฐ นำทรัพย์สินเงินทองของกุหลาบ ไปกว้านซื้อฝิ่น ตัดหน้าจีนหยง โดยร่วมมือกับปีเตอร์ พระยาประเสริฐ บอกจะสนับสนุนให้ปีเตอร์ได้เป็นกงสุลคนใหม่ แล้วพระยาประเสริฐก็ยื่นตัว เสนอเป็นนายอากรฝิ่น เฮียหม่า อาเปียว อาหลอ บังคับมิ่งให้ไปยิงปีเตอร์ ปีเตอร์ใช้อาเหมยเป็นเกราะกำบัง ทำให้อาเหมยเสียใจที่ปีเตอร์แสดงถึงความเห็นแก่ตัวอย่างเห็นได้ชัด สุดท้าย มิ่งถูกปีเตอร์ยิงตายอย่างน่าอนาถ อาเหมยเอายาไปให้รื่นรักษาตัว สุดท้าย ทั้งสองก็ได้เสียกัน รื่นแอบเสียใจที่เหมยรักปีเตอร์ เธอจึงบอกว่าปีเตอร์เป็นผู้มีพระคุณ จัดงานศพให้กับพ่อของเธอ และนำเธอมาเลี้ยงดู ทุกสิ่งที่ทำไป เพื่อเป็นการตอบแทนพระคุณ รื่นบอกจะรออาเหมย จนกว่าเธอจะมาหาตน
ฮิวโก้ขอให้กล้าพาอังเดรไปพบกับท่านเตี่ย ส่วนนางเพียรก็มั่นใจว่ากล้าคือลูกชาย ให้แมร์รี่เรียกกล้าว่าพี่ ถึงแม้ฮิวโก้จะรู้สึกผิดสังเกตก็ตามอังเดรขอให้ท่านเตี่ยหย่าศึกกับจีนหยง เพราะตอนนี้ ท่านข้าหลวงเบอร์นาร์ด กำลังเดินทางมาที่พระนครเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ และหากมีการเผาฝิ่นเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อใด ประเทศเจ้าอาณานิคมจะต้องเรียก ค่าเสียหายจากรัฐบาลสยามเป็นแน่ และถ้าไม่ได้ตามที่ต้องการสงครามก็จะเปิดฉากขึ้น ปีเตอร์กลัวเสียผลประโยชน์ บอกกับพระยาประเสริฐกับโชติว่าจะต้องกำจัดจีนหยงและท่านเตี่ยก่อน
พ่อบ้านกุ่ยสะกดรอยตามอาเหมยไป จึงรู้ว่าอาเหมยกับรื่นรักกัน อาเหมยชวนให้รื่นหนีไปด้วยกัน ปีเตอร์ก็เริ่มสงสัยเหมย ฮิวโก้ให้กล้าพาไปหาจีนหยง เพื่อชวนไปเจรจาสงบศึกกับท่านเตี่ย แต่รื่นบอกว่า มีคนมาพาจีนหยงไปแล้ว รื่นตกใจรู้ว่าจีนหยงถูกหลอกไป
เมื่อทหารนำตัวจีนหยงมาหาท่านเตี่ย ทหารก็ยิงใส่ท่านเตี่ยทันที แล้วก็ยิงจีนหยงด้วย แล้วก็มีกลุ่มชายชุดดำมาเพิ่ม รุมยิงจีนหยง ด้านบัวก็พาท่านเตี่ยหนีไป เที่ยง ตาสังข์ ตามมาช่วยท่านเตี่ย แต่สังข์ถูกยิง แล้วรื่น กล้า อาเหวิน ก็มาช่วยท่านเตี่ยอีกแรง สุดท้ายตาสังข์ก็เสียชีวิตในที่สุด ก่อนตาย ได้ฝากฝังให้อาเหวินเป็นคนดูแลบัวด้วย ฝ่ายเฮียหม่าปกป้องจีนหยง จนถูกยิงตาย โชติปรากฏตัวขึ้น จีนหยงจึงรู้ว่าเป็นฝีมือเขา โชติจับตัวจีนหยงไป พระยาประเสริฐฆ่าจีนหยง ต่อหน้าโชติ และชด อย่างโหดเหี้ยม โดยใช้ดาบของท่านเตี่ย เพื่อใส่ร้ายท่านเตี่ย
ชาติพยัคฆ์ ตอนที่ 13 ออกอากาศ วันอังคารที่ 26 เม.ย. หลังข่าวภาคค่ำทางช่อง 3
กล้าไปแจ้งท่านกงสุลให้มาช่วยเหลือ กล้าบอกท่านเตี่ยไม่ได้ฆ่าใคร ให้ฮิวโก้และอังเดรรับรู้ แต่ฮิวโก้ ห่วงว่าท่านข้าหลวงเบอร์นาร์ดต้องไม่พอใจที่จีนหยง คนของตนเองถูกฆ่า เพียรบอกกล้ากับพลอย ว่าจะหาทางช่วยเหลืออีกทาง กล้าถูกจับขังตัวไว้อีกครั้ง เบอร์นาร์ด บังคับให้อังเดร นำตัวท่านเตี่ยมาให้ได้
ปีเตอร์สั่งพ่อบ้านกุ่ย ให้คนไปตามฆ่ารื่น เจ๊คิ้มมาบอกให้เหมยหนีไปกับรื่น ปีเตอร์บังคับให้เหมยกับรื่น ฆ่ากันเอง เพื่อจะได้มีคนรอดหนึ่งคน สุดท้ายเหมยยอมฆ่าตัวตาย เพื่อให้ปีเตอร์ปล่อยรื่นไป ทั้งปีเตอร์และรื่น ช็อกไปตาม ๆ กัน ปีเตอร์จะฆ่ารื่น แต่เจ๊คิ้มมาช่วยไว้ เอาปืนจี้ปีเตอร์ แล้วให้รื่นหนีไปกับอาเหมย แล้วเจ๊คิ้มก็ยิงปีเตอร์ แต่ปีเตอร์มีเสื้อกันกระสุน เลยรอดไปได้ ส่วนเจ๊คิ้มก็บาดเจ็บสาหัส รื่นอุ้มเหมยไปได้ไม่ไกล เหมยหมดแรง และเสียชีวิตในอ้อมกอดรื่น
ปีเตอร์เชิญเบอร์นาร์ดมาที่เหลาบุปผา เจรจาเรื่องให้พระยาประเสริฐเป็นนายอากรฝิ่น แทนจีนหยง เล้งพาเจ๊คิ้มมารักษาตัวกับท่านเตี่ย ส่วนเพียรมาช่วยให้กล้าหนี อังเดรมาเจอเข้าใจผิด เพียรจึงสารภาพว่ากล้าเป็นลูกชาย กล้ากับอังเดร ช็อกด้วยกันทั้งคู่ เพียรหรือทิพย์ถูกจับ กลายเป็นนักโทษของเจ้าอาณานิคม กล้าน้อยใจที่ทิพย์ไม่ยอมรับว่าเป็นนางเพียรผู้เป็นแม่ ทิพย์จึงสารภาพ ว่ารับสมอ้างเป็นแม่ให้กับแมรี่ แต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกับอังเดรเลยแม้แต่น้อย แม่ของแมรี่ ตายตั้งแต่แมรี่ยังแบเบาะ ส่วนตนเอง ได้รับการช่วยเหลือจากอังเดร ตอนเหตุไฟไหม้ จึงดูแลแมรี่มาตั้งแต่เด็ก
เบอร์นาร์ดให้ฮิวโก้ทรมานคุณทิพย์เพื่อให้กล้าสารภาพบอกที่อยู่ของท่านเตี่ย ทิพย์เกือบตาย แต่อังเดรมาช่วยไว้ทัน อังเดรบอกกล้าถึงความรักที่นางเพียรมีต่อกล้า จนสุดท้ายกล้ากับแม่ก็กอดกันด้วยความรัก
แม่เอียดมาตามพลอยให้กลับไปเยี่ยมแม่ ที่ติดยาฝิ่นจนงอม พลอยแค้นใจที่พระยาประเสริฐมอมเมแม่ตนเอง พระยาประเสริฐไล่ให้พลอยเอาตัวแม่ไป เพราะทรัพย์สมบัติ เขาได้ยักยอกเอาไปหมดแล้ว เพื่อไปลงทุนค้าฝิ่น กุหลาบได้ยิน เสียใจมากที่ผิดต่อพลอย จึงฆ่าตัวตายในที่สุด
ชาติพยัคฆ์ ตอนที่ 14 เสนอเป็นตอนจบ ออกอากาศ วันจันทร์ที่ 2 พ.ค. หลังข่าวภาคค่ำทางช่อง 3
พลอยมาเยี่ยมกล้าที่ห้องขัง หลังจากที่เบอร์นาร์ดสั่งให้ประหารกล้าในวันรุ่งขึ้น เพื่อบีบให้ท่านเตี่ยออกมามอบตัว กล้าสารภาพรักต่อพลอย ทั้งสองบอกลากันด้วยน้ำตา ทั้งอาเหวิน รื่น ฉาง เฉียง เล้ง ท่านเตี่ย ทุกคนกำลังหาทางช่วยกล้า
รุ่งขึ้นที่ลานประหาร กล้าถูกนำตัวมา เล้งพาชาวบ้านมาประท้วง รื่น อาเหวินมาช่วยกล้า อังเดรก็มาด้วย ให้กล้าจับเขาไว้เป็นตัวประกัน เพื่อพากันหนี ปีเตอร์ยิงใส่อังเดร จนได้รับบาดเจ็บ รื่นกับปีเตอร์ยิงใส่กันไม่ยั้ง กล้ากับอาเหวิน พาอังเดร มารักษาตัวกับท่านเตี่ย แล้วรื่นก็ตายในที่สุด หลังจากที่ยิงต่อสู้กับปีเตอร์ ต่อหน้าอาเหวิน กล้า ท่านเตี่ย และอังเดร
พระยาประเสริฐเครียดที่รู้ว่าอังเดร อยู่กับท่านเตี่ย เกรงว่าความลับเรื่องที่ตนเองฆ่า จีนหยงจะถูกเปิดเผย จึงให้นายชดไปฆ่าอาเปียวกับหลอ เพื่อปิดปากไว้ก่อน แต่อาเปียวกับรอดไปได้ โดยมียันต์ เที่ยงช่วยไว้ อาเปียวบอกกับอังเดร ว่าเห็นพระยาประเสริฐฆ่าจีนหยงกับตา
นางเพียรบอกให้พลอยหนีออกไป พลอยมาตามหากล้าที่ร้านของเล้ง จนพบเข้ากับบัว ทั้งสองดีใจมาก ปีเตอร์รู้ที่ซ่อนตัวของท่านเตี่ย จึงส่งลูกน้องมาถล่ม กล้า พลอย บัว อาเหวิน ท่านเตี่ย ยันต์ เที่ยง อยู่กันพร้อมหน้า วิ่งหนีกันอุตลุด พวกของท่านเตี่ยยิงต่อสู้ ปีเตอร์นำคนมากระหน่ำยิงอีก แล้วฮิวโก้ก็มาช่วยไว้ ระหว่างนั้น ที่ที่ทำการกงสุล พระยาศรีพิพัฒน์และขุนนางไทยชั้นผู้น้อยอีกสองนายเข้ามายังห้องประชุม ฮิวโก้ เบอร์นาร์ด ประเสริฐ โชติ ก็มากันพร้อมหน้า เรื่องการเจรจาลงโทษ ถึงความผิดของท่านเตี่ย
ระหว่างที่กำลังมีการสืบสวน ฮิวโก้ก็พาท่านเตี่ยมาทันเวลา พร้อมด้วยนายชดที่เป็นพยานว่า พระยาประเสริฐฆ่าจีนหยง ส่วนนายโชติเป็นคนวางแผน คุณพลอยและคุณทิพย์นำ ยันต์ บัว เหวินเข้ามาดู โชติไม่ยอมถูกจับ จึงตัดสินใจยิงตัวตาย พระยาประเสริฐหัวใจสลาย ท่านเตี่ย ยันต์ บัว และพลอย มองสภาพของประเสริฐอย่างสมเพชและเวทนา พระยาประเสริฐกลายเป็นนักโทษ สูญเสียทุกอย่างจนแทบไม่มีสติอีกต่อไป ด้านอังเดร ก็ให้ทหารคุมตัวเบอร์นาร์ด แล้วรายงานความจริงแก่เบื้องบน
กล้าตามมาจัดการกับปีเตอร์ที่กำลังจะหนี กล้าสงสัยว่าปีเตอร์จะใส่เสื้อเกราะ จึงใช้วิชามวย จู่โจมที่ศีรษะหลายกระบวนท่า จนปีเตอร์เสียชีวิต
ท่านเตี่ยบอกจะให้กล้า เข้ารับราชการ ส่วนพลอย ก็จะกลับไปเวียงสิงห์ กล้าสัญญากับพลอย ว่าจะรักและดูแลพลอยตลอดไป ไม่ทอดทิ้ง หรือต้องจากกันไปไหนอีก อีกทั้งเขาเอง ก็ได้พบแม่แล้ว กล้าจึงรู้สึกมีความสุขเป็นที่สุด หมดเรื่องราวที่เป็นทุกข์กันเสียที
