ดิแองเจิล นางฟ้าล่าผี ปี 2
EP. 6 ปอบ - บทโทรทัศน์โดย ธนสร อ่อนกล่ำผล
ท่ามกลางความมืดมิดและเวิ้งว้างของทุ่งนายามค่ำคืน มีแสงไฟวิบวับเป็นดวงเล็กๆ มาแต่ไกล
แสงไฟค่อยๆ เข้ามาจนใกล้ จึงเห็นว่าเป็นชายกลางคนๆหนึ่ง หน้าตาไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาทั่วไป แม้จะแต่งตัวเหมือนชาวบ้าน มีไฟฉายติดหัว ในมือถือฉมวกและทำท่าก้มๆ เงยๆ หาอะไรบางสิ่ง ในบางจังหวะแต่ก็กวาดตามองไปรอบด้านอย่างระแวดระวัง
เขาเห็นเป้าหมายแล้ว จึงแทงฉมวกลงไป "ฉึก...!"
เมื่อเขาชักฉมวกคืนกลับมาจึงเห็นว่าเป็นกบนาตัวโต เขายิ้มให้มันแล้วเก็บมันใส่ข้องที่สะพายมาด้วย
มีเสียงสวบสาบดังขึ้นทางหนึ่ง ชายกลางคน หันไปดูตามเสียง
"ฮึ! มาแล้วเรอะ"
เขาย้ายฉมวกไปไว้ที่มือซ้าย แล้วใช้มือขวาควักปืนแบบแม็กกาซีนออกมา แล้วเดินไปตามเสียงนั้น เขาเดินไปได้สักหน่อยก็ได้ยินเสียงสวบสาบขึ้นมี่พุ่มไม้อีกด้านหนึ่ง เขาหยุดหันไปดูตามเสียงนั้น คราวนี้เขาปักฉมวกลงกับดิน แล้วเปลี่ยนเป็นจับปืนแบบสองมือขึ้นเตรียมยิงทันทีเมื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากล
ชายกลางคนค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้าไป
ทางด้านหลัง เหมือนมีบางสิ่งวิ่งเข้าหาชายกลางคนอย่างรวดเร็ว ชายกลางคนหันกลับมายิ่งสวนไปหลายนัด ปัง ! ปัง ! ปัง !
บางสิ่งนั้นเคลื่อนเข้ามาประชิดหน้าชายกลางคน ... สวบ !
ปืนกระบอกนั้นตกลงที่พื้น
เขาถูกกระซวกหน้าอกด้วยมือเปล่าเลือดทะลักออกมาที่อกอย่างมากมาย เจ้าของมือนั้นดึงบางสิ่งออกมา หัวใจของชายกลางคน มันยังคงเต้นตุบตับอยู่ในมือประหลาดนั้น ชายกลางคนตอนนี้มีเลือดออกปาก มองหัวใจของตัวเองก่อนที่จะขาดใจ
เจ้าของมือประหลาดนั้นยกหัวใจในมือขึ้น
จังหวะนั้น ปาล์มสะดุ้งตื่นขึ้นจากเตียง หายใจถี่รัว นึกทบทวนภาพนิมิตของตัวเอง แล้วเริ่มรู้สึกพะอืดพะอมรีบวิ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
บริเวณหน้าห้องน้ำ ได้ยินเสียง โอกอ๊าก อาเจียนของปาล์มอยู่ด้านใน
รุ่งขึ้น ที่สำนักงานแองเจิ้ล พิม แอนนา แบม และปาล์มมารวมตัวกันที่ห้องประชุม ทุกคนมองหน้าปาล์มด้วยสีหน้าครุ่นคิดหลังจากฟังสิ่งที่เธอเล่าให้ฟัง
"มันอาจจะเป็นแค่ฝันก็ได้...อย่าคิดมาก" พิมบอก
"จริงด้วย ชาวบ้านจะมีปืนแบบที่เธอเล่ามาได้ยังไง" แบมว่า
"ไม่ ... มันจริงเกินกว่าจะเป็นภาพฝัน"
แอนนาถาม "แล้วเธอรู้ไหมว่า ภาพนิมิตที่เธอเห็นมันเป็นที่ไหน"
"ไม่รู้...รู้แต่ว่ามันไม่น่าจะเป็นกรุงเทพ"
"ต่างจังหวัดเหรอ" แบมว่า
เอโกะเดินเข้ามาพร้อมแท็บแล็ตในมือ
"ทุกคน !! ดูข่าวนี่หรือยัง"
เอโกะวางแท็บเล็ตลงแล้วหันมาสไลค์โปรเจกเตอร์ที่ตั้งอยู่กลางห้อง เว๊ปไซด์แห่งหนึ่งเป็นภาพข่าว ชายวัยกลางคนถูกแหวะออก มีข้องและฉมวกตกอยู่ใกล้ ๆ
ปาล์มอึ้ง....
"ฆาตกรรมปริศนา ชาวบ้านเชื่อเป็นฝีมือปอบ"
แบมโพล่ง "ปอบ!"
"ใช่...มีคนถูกฆ่าแหวะอก ควักหัวใจ 5 รายติดต่อกัน ใน 1 อาทิตย์"
แอนนาบอก
"อาจเป็นการฆาตกรรมต่อเนื่องก็ได้นะ เดี๋ยวตำรวจก็จับคนร้ายได้เองแหละ"
"นี่แหละที่สำคัญ...เหยื่อรายที่ 5 เป็นตำรวจ ซึ่งมาตามจับคนร้าย"
ทุกคนดูนิ่งไป อึดใจหนึ่ง
"นี่มัน...."
ทุกคนหันไปมองปาล์มที่กำลังจ้องมองภาพในโปรเจกเตอร์
"อะไรหรือปาล์ม" พิมถาม
"คนที่ตายในรูปนี้คือคนที่ปาล์มเห็นในภาพนิมิตเมื่อคืน"
"ภาพที่เห็นเธออยู่ตรงไหน เป็นแค่คนดูเหตุการณ์หรือเปล่า"
"มันเหมือนกับว่า.....ปาล์มเป็นคนฆ่าเขาเอง"
ทุกคนอึ้ง
"งั้นเราคงต้องไปดูให้รู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ ทำไมปาล์มถึงได้เห็นภาพเหตุการ์ณนี้ได้" พิมว่า
"เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมอุปกรณ์ก่อน" เอโกะบอก
"ส่วนฉันจะล่วงหน้าไปก่อนนะ จะแวะไปสืบข้อมูลกับนิติเวชจังหวัด" แอนนาบอก
"เยี่ยม...ฉันจะบอกพี่จอร์ชให้เตรียมรถเดี๋ยวนี้เลย" แบมบอก
"แบม.....อาอยากให้เธอดูแลปาล์มอยู่ที่นี่" พิมบอก
"อะ...คะ" แบมงง
"หมายความว่าปาล์มไม่ได้ไปด้วยเหรอ" ปาล์ว่า
"ทำไมต้องเป็นหนูด้วยละ"
"แต่..." ปาล์มทำท่าจะทักท้วง
"ปาล์มเธอก็เห็นว่าเหตุการณ์นี้กับความฝันของเธอมันเกี่ยวข้องกับเธอโดยตรง อาไม่อยากให้เธอไปเสี่ยง" พิมบอก
"ทำไมไม่ให้เอโกะอยู่กับปาล์มละคะ ทำไมต้องเป็นหนูด้วย" แบมว่า
"แบมเธอแข็งแรงกว่าเอโกะ เชื่ออาเถอะ อาคิดว่าเธออยู่กับปาล์มที่นี้จะปลอดภัยกว่า"
แบมและปาล์มรู้สึกขัดใจ
คีย์ซีน วิ่งฟิ่วฟ้าว ส่งเข้าสู่รายการ "คนทะลุดาว" โดยมีลุงเฉิน เป็นผู้ดำเนินรายการเพียงคนเดียว
ขณะที่ลุงเฉินตัวจริงกำลังนั่งเช็คเทปรายการที่ตัวเองเป็นพิธีกรอยู่ ในห้องตัดต่อ โดยมีแห้วนั่งเป็นช่างตัดต่ออยู่ข้าง ๆ
ตั้มเข้ามาในห้อง ลุงเฉินให้แห้วหยุดเทปไว้ก่อน แล้วหันมาคุยกับตั้ม
"มาแล้วเหรอ เอา…"
ลุงเฉินโยนหนังสือพิมพ์ลงที่โต๊ะด้านหน้าตั้ม เขาหยิบขึ้นมาดู เห็นหัวข่าว
"ตำรวจไล่จับปอบโดนควักหัวใจตายอนาจ ชาวบ้านผวาปอบเฮี้ยนหนัก"
"อย่าบอกนะว่าจะให้ผมไปทำสกู๊ป" ตั้มว่า
"กูจะให้มึงไปทำสกู๊ป"
"ก็บอกว่าอย่าบอก…."
"มึงเอาไป แห้วไปด้วย…เอากล้องไปคนละตัว"
แห้วหันมามองลุงงงๆ
"ไปกันสองคนเนี่ยนะ"
"ใช่!!! ทำไมละ....มึงไม่ต้อง ไอ้แห้ว เดี๋ยวเช็คเทปเสร็จแล้วก็ไปเตรียมของเลย"
"แล้ว...ทีมงานคนอื่นละ สวัสดิการ พิธีกร ทีมอาร์ต" ตั้มว่า
"เปลือง....ไม่ต้องมี"
"ขอช่างไฟไปจัดแสงอีกสักสองคนได้ไหม"
"ไม่ต้อง...กูให้มึงเอา Sony A7s ไปใช้เลย กลางคืนเดือนมืด ๆ นี่ ถ่ายออกมาสว่างโล่เลยมึง"
"แล้วถ้าหาปอบไม่ได้ละ จะให้ทำไง"
"มึงก็ไปหาปอบมาสิวะ จ้างใครก็ได้แถว ๆนั้นแหละ ทำเป็นโง่ไปได้"
"แต่…" ตั้มท้วง
"ไม่ต้องแต่เลย …… มึงจะทำไงเรื่องของมึงไปถ่ายสสก๊ปมาให้กูให้ได้"
"แต่ผมกลัว!!! เกิดมันมีปอบจริง ๆละ ถ้ามันมาจกหัวใจผมละ แล้วถ้าเกิดมันไม่ใช่ปอบละ แต่เป็นพวกโรคจิต..... ผมจะสู้มันยังไงละครับลุงเฉิน"
"เอางี้ไอ้ตั้ม....กูมีเพื่อนอยู่ 2 คน คนนึงใช้ชื่อปลอมทำแต่หนังAV คนนึงดังโคตร ๆ มีช่องทีวีดิจิตอลอยู่ในมือ มึงอยากไปอยู่กับใคร"
โทรศัพท์ตั้มดังขึ้น ตั้มหยิบขึ้มมาดู งง ๆแล้วรับสาย
"โหล…ใครนะ….จริงดิ…มีอะไรให้รับใช้ครับ…..รู้ได้ไง….ได้……โอเคครับ"
ตั้มวางสาย มองหน้าลุงเฉิน
"ก็ได้ลุง...ผมทำก็ได้"
ลุงเฉินงง ๆ
แบมและปาล์มนั่งอยู่ที่เบาะหลังในรถคันหนึ่ง ที่เบาะหน้าเป็น ตั้ม นั่งอยู่ข้างแห้ว
"ขอบใจนะที่ให้เรามาด้วย" แบมบอก
"สำหรับแบมแล้ว ผมยินดีเสมอ"
แบมไม่ตอบ
"ดีนะที่มีพี่ตั้ม ไม่งั้นพวกเราอาจจะต้องนั่งรถทัวร์" ปาล์มว่า
"รู้ได้ยังไงว่าพวกเรากำลังจะไปที่นั่น"
"ข่าวดังแบบนี้รายการแนวพวกพี่ไม่น่าพลาด"
"ดวงเราอาจจะสมพงษ์กันก็ได้ จริงไหมแบม"
"นี่ฉันคิดถูกใช่ไหมที่ไปกับนายเนี่ย"
"ถูกที่สุดครับผม"
แบมถอนหายใจ
จอร์ชยกกระเป๋าและสัมภาระอื่น ๆ ขึ้นรถเตรียมออกเดินทาง แอนนาใส่หมวกกันน็อคแล้วบิดมอเตอร์ไซค์ออกไป
พิมมองกลับมาที่ปาล์มอย่างเข้าใจความรู้สึก ยิ้มให้แบมที่คอยยืนส่งอยู่นิดหนึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่จอร์ช ออกรถพอดี
แบมมองตามรถที่แล่นออกไป ด้วยความอาลัยอาวรณ์อยากไปด้วย แล้วเดินกลับเข้าด้านใน ปาล์มถือกระเป๋าเดินสวนออกมาไม่สนใจแบม..... แบมรีบดึงมือไว้
"ปาล์ม .... จะไปไหน"
"ไม่น่าถาม...พี่จะอยู่ก็อยู่ แต่ปาล์มจะไป"
"แต่อาพิมสั่งไว้"
"ปาล์มรู้ว่า พี่ก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี้เหมือนกัน"
"พี่ไม่ได้ไม่อยากอยู่กับปาล์มนะ"
"พี่แค่อยากไปกับพวกนั้นด้วย"
"ใช่...แต่ยังไงเราก็ไปไม่ได้"
"พี่ไปไม่ได้ไม่เป็นไร ปาล์มไปได้"
ปาล์มจะเดินออกไป แบมคว้ามือไว้
"ปาล์ม....อาพิมสั่งให้พี่คอยดูแลเธอ"
"พี่แบม....ปาล์มทนอยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรอกนะ เรื่องนี้เกี่ยวกับปาล์มโดยตรง ปาล์มต้องรู้สาเหตุทั้งหมดให้ได้ด้วยตัวเอง ถ้าเป็นพี่แบม...พี่จะอยู่เฉยๆ แบบนี้ได้เหรอ"
ปาล์มแกะมือแบมออกแล้วจะเดินออกไป
"ปาล์ม"
"มันอาจจะดูไม่มีเหตุผล...แต่ปาล์มต้องไปให้ได้จริง ๆ"
"เดี๋ยว..แล้วเราจะไปกันยังไง"
ปาล์มมองหน้าแบมงง ๆ นิดหนึ่ง แล้วยิ้มน้อย ๆ อย่างมีชัย
ในรถตั้ม แบมมองหน้าปาล์มแล้วถอนหายใจเบา ๆ
"แน่ใจเหรอว่าจะพาพวกเราไปถ่ายปอบได้จริง ๆ" ตั้มว่า
"แน่ใจ พี่ก็รู้อยู่แล้ว...ว่าหนูไม่เคยโกหก"
"ว่าแต่นายนั่นแหละเจอเข้าจริง ๆ อย่าหนีไปไหนสะละ" แบมว่า
ตั้มฟังแล้ว รู้สึกกล้า ๆ กลัว
"พี่...เรากลับไปถ่ายหนัง AV ของเพื่อนลุงเฉินกันไหม" แห้วว่า
ตั้มมองหน้าแห้ว
ชาวบ้านหลายคนมารวมตัวกันที่ลานหน้าบ้านผู้ใหญ่ โดยมี ศรี ซึ่งเป็นเมียผู้ใหญ่ นั่งคุยอยู่ด้วย
ชาวบ้าน 1บอก
"เราชักจะอยู่ยากขึ้นทุกทีแล้วนะพี่ศรี ขนาดตำรวจยังโดนเลย แล้วอย่างนี้พวกเราจะอยู่กันยังไง"
"ใช่ ตอนนี้คนอื่นก็ย้ายหนีไปกัน จนเกือบจะเป็นหมู่บ้านร้างแล้ว" ชาวบ้าน 2 บอก
"ก็ถ้าใครคิดว่าจะย้ายหนีไปบ้างก็เป็นเรื่องของคนนั้นนะ"
"จะย้ายไปไหนได้...บ้านฉันอยู่ที่นี้ ไปที่อื่นจะทำมาหากินอะไรละ " ชาวบ้าน 1ว่า
"อย่าว่าอย่างนั้น อย่างนี้เลยนะ ถ้าอยากได้เงินไปตั้งหลักปักฐานใหม่ ฉันก็พอจะแนะนำคนมีตังค์ในเมืองเขาให้มาซื้อที่พวกแกได้ พวกแกจะได้มีทุนไปสร้างเนื้อสร้างตัว"
"เรื่องนั้นขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน ที่ปู่ที่ย่า มันทำใจลำบาก"
"เอาละ…ยังไงเดี๋ยวพี่ผู้ใหญ่ก็จะพาหมอมาไล่ปอบให้พวกเราแล้ว จะไปกลัวอะไร"
จู่ๆที่หน้าบ้าน รถสาว ๆ แองเจิ้ลวิ่งเข้ามาจอร์ช เอโกะ พิม ทยอยลงจากรถ เมื่อเปิดประตูรถ
ชาวบ้านต่างพากันมองด้วยความประหลาดใจ
"นี้เหรอวะหมอที่ผู้ใหญ่พามาไล่ปอบ" ชาวบ้าน1 ว่า
"หลงทางมาละมั่ง" ชาวบ้านอีกคนว่า
แก๊งค์แองเจิ้ลเดินเข้าไปหาชาวบ้าน
เอโกะถาม
"สวัสดีคะคุณลุงคุณป้า ที่นี่ใช้หมู่บ้านคำเสือหรือเปล่าคะ"
"ใช่" ศรีตอบ
"พวกเรา ได้ยินว่าที่นี้มีปอบ ก็เลยจะมาช่วยคะ" พิมบอก
จอร์ชยื่นนามบัตรส่งให้ศรี
"นี่เธอเป็นหมอผีที่พี่ผู้ใหญ่ไปตามมาเหรอ"
แก๊งค์แองเจิ้ลงง ๆ ยังไม่ทันจะตอบ ก็มีรถกระบะสี่ประตูของผู้ใหญ่วิ่งเข้ามาจอดด้านในบริเวณบ้าน
ผู้ใหญ่บ้านลงมาจากประตูด้านคนขับแล้วรีบมาเปิดประตูให้หมอธรรมอยู่ในชุดม้อฮ่อม มีผ้าขาวม้าเฉียงไหล่ มีประคำหลายพวงห้อยที่คอลงมาจากรถ ที่ประตูอีกด้านเป็นลูกศิษย์ที่คอยติตตาม และพันที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ใส่เสื้อเชิ้ตเปิดคอไม่ให้เห็นรอยสักที่หน้าอก
หมอธรรมที่มองมาที่แก๊งค์แองเจิ้ล พันมองมาที่แก๊งค์แองเจิ้ลเช่นกัน
ดาบนางเสือในมือของพิมสั่นเล็กน้อย เธอรู้สึกได้แต่ไม่พูดอะไร มองไปรอบ ๆ อย่างสุขุม
"ไอ้พัน เอ็งพาพ่อหมอไปนั่งที่แคร่ก่อนแล้วกัน" ผู้ใหญ่บอก
พันไม่ตอบอะไร แต่ทำตามที่ผู้ใหญ่บอก พาหมอธรรมและลูกศิษย์ไปที่แคร่ไม้ด้านหนึ่งของลานบ้าน ผู้ใหญ่บ้านเดินเขามาหาพวกชาวบ้าน
"พวกนี้ใครกัน "
ศรียื่นนามบัตร์ให้ดู
"เขาบอกว่ามาจากกรุงเทพ จะมาไล่ปอบ ตอนแรกคิดว่าพี่พามาสะอีก" ศรีว่า
"เราเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องแบบนี้ เราคิดว่าน่าจะช่วยพวกคุณได้" พิมบอก
ผู้ใหญ่มองพิมอย่างพิเคราะห์
"ขอบคุณมากครับ แต่ตอนนี้ผมมอบหน้าที่ให้หมอธรรมคนนั้นดูแลอยู่ ถ้าหมอธรรมไม่ว่า ผมก็ไม่ขัดอะไร"
ภายในห้องดับจิต ของโรงพยาบาล ตอนกลางวัน ลิ้นชักตู้เก็บศพถูกดึงออกมา แอนนาและหมอนิติเวชขยับเข้ามาดูศพชายกลางคน
"นี้เป็นรายที่ 5 แล้วครับ หมวดคนนี้เป็นเจ้าของคดี แกคิดว่าคนร้ายยังไงก็ต้องเป็นคนในพื้นที่และต้องลงมืออีกแน่ แกก็เลยปลอมตัวไปเพื่อจับคนร้าย"
"แต่กลับพลาด"
"ใช่ครับ...ทุกรายถูกอะไรบางอย่างแทงเข้าที่หน้าอก แล้วล้วงเอาหัวใจออกมาหมด"
"ดูจากแผลแล้วไม่น่าจะเป็นมีดหรือของมีคมนะ"
"ไม่...ไม่ใช้ของแบบนั้นแน่ครับ แต่เรายังสรุปไม่ได้ว่าคนร้ายใช้อาวุธอะไร"
"ฉันขอรายชื่อพร้อมทั้งรายละเอียดของเหยื่อรายอื่น ๆ ด้วยได้ไหม มันอาจจะให้เบาะแสอะไรได้บ้าง"
"ได้ครับ"
ต่อมา บริเวณลานหน้าบ้าน
มีโต๊ะพิธีเครื่องเซ่นแบบอีสานถูกตั้งขึ้น หมอธรรมกำลังทำพิธีกรรม โดยมีลูกศิษย์คอยส่งธูปและสิ่งของต่าง ๆ ให้ พวกชาวบ้านนั่งกับพื้นพนมมือ ส่วนแก๊งค์แองเจิ้ล นั่งสังเกตุการณ์อย่างห่าง ๆ
"เรามาช่วยแท้ ๆ ทำไมถึงไม่ยอมให้เราร่วมด้วยก็ไม่รู้"เอโกะว่า
"ไม่แปลกหรอก ถ้าเป็นพวกเราก็คงไม่ต้องการให้ใครมาวุ่นวาย"
"เรากลับกันไหมครับ ไหน ๆ ชาวบ้านก็มีไอ้หมอคนนั้นอยู่แล้ว" จอร์ชว่า
"เราไม่ได้มาแค่จับปอบเท่านั้นนะ"
พิมมองดาบนางเสือในมือ
"ฉันต้องการจะรู้สาเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับพวกเรา"
รถของตั้มวิ่งเข้ามาจอดใกล้ ๆ ทั้งหมดมองงงๆ
"ข่าวนี้มันดังจริง ๆ คราวนี้ใครอีกละเนี่ย" ผู้ใหญ่ว่า
ตั้มเดินลงมา ผู้ใหญ่เดินไปหา
พิมเห็นปาล์มกับแบม ก็ถอนใจเล็กน้อย ปาล์มสบตากับพิม แวบหนึ่งแล้วหลบสายตาไป แบมยิ้มแหย ๆ ให้พิมและเอโกะ
"เฮ้ย!"
ผู้ใหญ่เดินมาหาตั้ม....ตั้มรีบสวัสดี
"ผมเป็นทีมงานรายการ เดอะโกสต์ฮันเตอร์ ครับ"
ตั้มส่งนามบัตรให้ผู้ใหญ่รับมาดู
"จะมาขออนุญาติถ่ายทำสกู๊ปเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะครับ"
"นี่พวกคุณไม่กลัวอะไรกันเหรอ" ผู้ใหญ่ถาม
ตั้มยิ้มแห้งๆให้ ผู้ใหญ่คิดนิดหนึ่ง
"ก็เอาสิแต่ตอนนี้ หมอธรรมกำลังทำพิธี พวกคุณอย่าทำอะไรที่เป็นการรบกวนก็แล้วกัน"
"ได้ครับ ๆ ผมจะคอยถ่ายอยู่ห่าง ๆ ครับ"
ปาล์มและแบมตัดสินใจเดินเข้าไปหาพิม พันมองตามสองสาวที่เดินผ่านไป
"ก็บอกให้อยู่ที่ออฟฟิตไง ตามมาทำไม" เอโกะถาม
"เอาเถอะ...ยังไงพวกเธอก็มาถึงที่นี่แล้ว" พิมว่า
"หนูขอโทษคะ" แบมบอก
"พี่แบมไม่เกี่ยวหรอกคะ ปาล์มดื้อมาเอง พี่แบมก็เลยต้องมากับปาล์มด้วย"
"ช่างเถอะ...ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก อาพอจะเข้าใจ"
หมอธรรมหลับตาบริกรรมคาถาอะไรบางอย่างงึมงำ แล้วลืมตาขึ้น
"มีคนในหมู่บ้านนี้คนหนึ่ง ไม่ได้มารวมกันที่นี่"
ชาวบ้านทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก บ้างเช็คดูว่าขาดใคร
"อีใบ้!! อีใบ้คะ บ้านมันอยู่ที่ท้ายหมู่บ้านคะ" ศรีบอก
หมอธรรมมองนิ่ง
มือผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มไก่เข้ามา ที่คอไก่โดนถอนขนจนเห็นแต่หนัง มีดวางอยู่ที่เขียง มือนั้นหยิบมีด ... อีใบ้ กำลังเชือดไก่อยู่ มีเลือดกระเซ็น โดนหน้าอีใบ้เล็กน้อย
เลือดไก่ไหลลงสู่ชาม
ทันใดนั้น ประตูบ้านถูกเปิดออก พวกชาวบ้านกรูกันเข้ามาล้อมอีใบ้ทันที
อีใบ้มองชาวบ้านตกใจระคนประหลาดใจ
ชามเลือดไก่ที่มีเลือดอยู่เต็ม
"นั้นไงคาหนังคาเขาเลย" ศรีบอก
ชาวบ้านแหวกทางให้หมอธรรมเดินเข้ามา อีใบ้มองทุกคนและหมอธรรมอย่างสับสน ตั้มกับแห้วถือกล้องคนละตัว คนละมุมถ่ายเหตุการณ์เอาไว้ มือของตั้มสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัวแต่ก็ฝืนไว้
หมอธรรมเข้าไปใกล้หน้าอีใบ้ ในมือมีหวายอาคม หมอธรรมใช้หวายนั้นแหย่เข้าไปใกล้หน้าอีใบ้ อีใบ้หลบด้วยความตกใจ
"ใช่แล้ว .... มันนี่เอง"
ชาวบ้านชาย 2-3 คนเข้ามาจับตัวอีใบ้ ผู้ใหญ่บ้านเห็น ตั้มและแห้วยังคงถ่ายภาพเหตุการณ์อยู่
"เดี๋ยวก่อน...แต่อีนี้มันเป็นใบ้นะ"
"มึงให้กูมาจับปอบไม่ใช่รึ....นี่ไง" หมอธรรมบอก
พวกสาว ๆ แองเจิ้ลเข้ามา
"มีหลักฐานอะไร" พิมถาม
ปาล์มกระซิบกับเอโกะ
"คนนี้เหรอเป็นปอบ"
ดาบนางเสือในมือพิมสั่นเล็กน้อย พันที่อยู่ด้านหลังของชาวบ้านค่อย ๆ ถอยหายไปจากกลุ่ม
พิมค่อย ๆ เข้าไปใกล้อีใบ้แต่ดาบไม่สั่น
"ฉันว่าถ้าจะกล่าวหาใคร .... คงต้องมีหลักฐานที่ชัดเจนนะ"
พิมลองหันดาบไปทางกลุ่มชาวบ้าน แต่ดาบไม่สั่นแล้ว พิมแปลกใจเล็กน้อย ตั้มและแห้วแพนกล้องมาถ่ายรีแอคชาวบ้านและหมอธรรม
หมอธรรมมองพิมนิ่ง
"คนกรุงเทพพูดถูกแล้ว ก่อนที่เราจะปรักปรำใครจะต้องมีหลักฐานเสียก่อน" ผู้ใหญ่บอก
"หมอธรรมเป็นผู้มีวิชาเขาว่าใช่ก็ใช่ หรือจะรอให้คนตายหมดหมู่บ้านเสียก่อน" ศรีว่า
ชาวบ้านพากันฮือฮาเห็นด้วยกับเมียผู้ใหญ่
สาว ๆ แองเจิ้ลมองอาการชาวบ้านอย่างลำบากใจ
"ฉันเป็นตัวแทนของทางการ .... ฉันขอสั่งให้ทุกคนกลับไปคุยกันที่บ้านฉันก่อน ใครที่ไม่เชื่อฉัน ถูกจับแน่"
ชาวบ้านอึ้ง ศรีขัดใจ
จอLCD ของกล้องในมือตั้ม เห็นชาวบ้าน 1 ให้สัมภาษณ์
"เชื่อสิ....เชื่อแน่นอน คิดดูคนมาอยู่ที่นี้ทั้งหมู่บ้าน ทำไมมันไม่มาด้วย"
ชาวบ้าน 2 ให้สัมภาษณ์
"อีใบ้นั้นแหละปอบ ใครๆก็เห็น...ตอนที่เราไปเจอ...มันกำลังจะกินเลือดสด ๆ อยู่"
จอLCD ของกล้องในมือตั้ม เห็นหมอธรรมไม่พูดอะไร แต่ลูกศิษย์ที่ยืนข้าง ๆ ให้สัมภาษณ์
"อาจารย์ของผมพูดอะไรไม่เคยผิด ท่านสัมผัสได้ว่าผู้หญิงคนนั้นแหละเป็นปอบอย่างแน่นอน"
มุมอื่นเห็นลูกศิษย์ให้สัมภาษณ์ต่อเนื่อง แบมและปาล์มช่วยถือรีเฟล็กซ์
"อาจารย์ผมท่านจับปอบมาหลายตัวแล้ว ถ้าไม่แน่จริงคงไม่มาแน่นอน"
กล้องผ่านจากในบ้าน ผ่านกรอบประตูไปจนเห็นกลุ่มชาวบ้านและทีมงานกำลังสัมภาษณ์ต่อเนื่องอยู่ไกล ๆ มีชาวบ้านอีกกลุ่มหนึ่ง เตรียมเชือกตาข่ายอยู่อีกด้านหนึ่งโดนมีพันเป็นหัวแรง
ผู้ใหญ่บ้านยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ ศรีเข้ามาหาผู้ใหญ่อย่างไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหรนัก
"ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดไว้แล้ว ทำไมพี่ไม่จับตัวมันมา"
"แกไม่เห็นรึว่ามันมีพวกทีวีมาถ่ายอยู่แบบนั้น ฉันเป็นผู้ใหญ่บ้านนะจะปล่อยให้มีศาลเตี้ยได้ยังไง"
"ใครจะมาเอาผิดพี่ได้ ในเมื่อชาวบ้านเขาเห็นว่าอีใบ้มันเป็นปอบ"
ผู้ใหญ่นิ่งคิด มองดูชาวบ้านอีกกลุ่มหนึ่งที่กำลังช่วยกันเตรียมเชือกตาข่ายอยู่
ตอนเย็น กลุ่มแองเจิ้ลเพิ่งจะมาถึงรีสอร์ตที่พัก จอร์ชขนกระเป๋าเข้าไปเก็บที่ แอนนาขับมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดแล้วรีบมารายงานผลกับพิม
"พวกที่ตายทุกคนถูกควักหัวใจออกทั้งนั้น บาดแผลไม่ได้เกิดจากของมีคม แต่ยังสรุปไม่ได้ว่าเกิดจากอะไร"
"ตอนนี้ทุกคนในหมู่บ้านลงความเห็นว่าเป็นฝีมือของปอบอย่างแน่นอน" พิมว่า
"หมอผีคนนั้นบอกว่าเป็นผีมือของผู้หญิงใบ้คนนึงในหมู่บ้าน " เอโกะบอก
"ผู้หญิงใบ้เหรอ"
"ตอนที่บุกไปที่บ้านผู้หญิงคนนั้น ชาวบ้านบอกว่าเห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังจะกินเลือดไก่สด"
"ถ้าจะมีปอบจริง ๆ ปอบนั้นไม่ได้กินเลือดแน่ๆ เพราะดูจากสภาพเหยื่อรายก่อนๆ ไม่มีใครถูกดูดเลือดไปสักคน" แอนนาบอก
"ตอนนี้ชาวบ้านพยายามวางกับดักไว้รอบๆบ้านเพื่อจะจับให้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นปอบจริง ๆ" เอโกะบอก
"ถ้าจะมีปอบอย่างที่ทุกคนคิดจริงๆ ปอบมันก็น่าจะอยู่ในกลุ่มชาวบ้านนี้แหละ"
"อาพิมรู้หรือคะว่าเป็นใคร" เอโกะถาม
"ไม่หรอก…"
พิมมองที่ดาบนางเสือ
"อาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร"
รถของตั้มวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน แบมและปาล์มลงมา รถวิ่งออกไป แบมและปาล์มมองหน้ากันนิดหนึ่ง แบมพยักหน้าให้ปาล์มเบาๆ แล้วเข้ามาที่บ้านพัก
พิม แอนนา เอโกะ มองทั้งสองที่เดินเข้ามา
แอนนาประหลาดใจ
"สองคนนี่มาได้ยังไง"
เอโกะไม่ตอบได้แต่มองแอนนาแล้วถอนใจ
สองสาวเดินมาถึง ยืนเก้กัง ๆ พูดอะไรไม่ถูก บรรยากาศเงียบงันไปชั่วขณะ จอร์ชออกมาจากอีกห้องก็อึ้งเหมือนกัน
"จอร์ช" พิมเรียก
"ค…ครับ"
"ช่วยสองคนนี้เอาของไปเก็บที่ห้องที"
จอร์จชบเข้าไปรับกระเป๋าไปเก็บ สองสาวยังทำตัวไม่ค่อยถูก
"เย็นนี้ เธอสองคนก็มากินข้าวด้วยกันสิ"
แบมและปาล์มยิ้มให้พิม
กลางคืน ... โฉนดที่ดินและเอกสารการโอนถูกยื่นเข้ามา อีใบ้มองเอกสารสลับกับผู้ใหญ่บ้านที่ยื่นมาให้ด้วยความหวั่นเกรง และสับสน
"ชาวบ้านเขาว่าเอ็งเป็นปอบ ฉันคงช่วยอะไรเอ็งไม่ได้มากนักนะ"
อีใบ้พยายามอ่านภาษากายของผู้ใหญ่ ซึ่งมีสีหน้าจริงจัง ผู้ใหญ่วางเงินปึกหนึ่งลงแล้วชี้ไปที่เอกสาร
ตัวหนังสือเขียนว่าลายมือชื่อผู้ขาย...
"เซ็นซะแล้วเอาเงินนี้หนีไป ไม่งั้นชาวบ้านคงไม่ปล่อยเอ็งไว้แน่"
ผู้ใหญ่พูดและทำนิ้วเชือดคอให้อีใบ้ดู
อีใบ้มีท่าทีรับรู้และเข้าใจ มองลงที่เอกสารอย่างลังเล แล้วมองไปที่รูปติดฝาบ้าน รูปพ่อแม่ ที่ตายไปแล้ว อีใบ้หันกลับมามองหน้าผู้ใหญ่ตัดสินใจดันเงินคืนให้ผู้ใหญ่แล้วส่ายหัว
ผู้ใหญ่มองหน้าอีใบ้นิ่ง พยายามเก็บอารมณ์
คืนนั้น ท้องฟ้ายามค่ำ เห็นพระจันทร์เกือบจะเต็มดวง มีเมฆบาง ๆ ค่อย ๆ เคลื่อนมาบัง พิมนั่งมองขึ้นไปบนฟ้าคิดอะไรบางอย่าง แบมเดินเข้ามา
"อาพิมคะ"
"แบม…ดึกแล้วยังไม่นอนเหรอ"
"หนูนอนไม่หลับน่ะค่ะ…แล้วอาพิมละ"
"คนแก่ก็อย่างนี้แหละ นอนยาก ก็เลยถือโอกาสมาสูดอากาศบริสุทธิ์หน่อย แต่อีกเดี๋ยวก็จะเข้านอนแล้วละ"
"อาพิมไม่โกรธเหรอคะ ที่พวกเราตามมาแบบนี้"
"พวกเธอสองคนนั้นไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ อีกอย่างอาก็ไม่ใช่ผู้ปกครองอะไรของพวกเธอ มันเป็นสิทธิ์ของพวกเธอนะที่จะมาหรือไปที่ไหน"
"อย่าคิดอย่างนั้นเลยคะ หนูไม่เคยคิดว่าอาพิมเป็นคนอื่นปาล์มเองก็คงเหมือนกัน เพียงแต่…พวกเราไม่อยากอยู่เฉย ๆ ดูคนอื่น ๆ ลำบากเท่านั้น"
"จริง ๆ แล้วอาก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก…แต่ก็ขอบใจนะ….ไหนๆพวกเธอก็มากันที่นี้แล้ว อาอยากให้เธอสองคนระวังตัวให้มากที่สุดด้วยก็แล้วกัน"
"อาพิมคิดว่านอกจากปาล์มแล้วอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับหนูด้วยเหรอคะ"
พิมหยุดคิดนิดหนึ่ง
ก้อนเมฆที่บดบังพระจันทร์ค่อนๆเคลื่อนตัวออกไป เผยให้เห็นพระจันทร์เต็มดวง
ในอดีต แบมกำลังต่อยแจนที่ถูกผีอยู่
"จะออกรึไม่ออก"
ผีในตัวแจนขึ้นเสียง "ไม่"
"ได้....เด๋วฉันจัดให้"
แบมจะต่อยอีก แสงพระจันทร์สว่างมากระทบด้านหลังของแบม จู่ๆข้อมือของแบมแดงร้อนเหมือนถูกเผา
"อ๊าสส"
แบมร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วช็กหมดสติร่วงลงกับพื้น
พิมพ์มองไปที่พระจันทร์บนฟ้า
"อาก็แค่เตือนด้วยความเป็นห่วงเท่านั้นแหละ จริง ๆ ทุก ๆ คน ในทีมของเราก็ต้องระวังตัวเหมือนกันหมดนั้นแหละ"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ ยังไงซะ หนูก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว"
พิมมองแบมแล้วถอนใจ
"เธอก็ยังเป็นเธออยู่ดี…อาว่าเธอไปนอนเถอะ เก็บแรงเอาไว้ เพราะเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเจอกับอะไรบ้าง"
แบมมองพิม ไม่พูดอะไร ยิ้มให้น้อย ๆ
แล้วอยู่ๆ ปาล์มก็กรีดร้องเสียงดัง ทั้งสองมองหน้ากัน
ในห้องนอน ปาล์มชันตัวตื่นขึ้นมา มองสำรวจไปรอบ ๆ พบว่าตัวเองยังอยู่ในห้องนอน
เอโกะ แอนนา ต่างวิ่งเข้ามาดู
"ปาล์มเกิดอะไรขึ้น" เอโกะถาม
ปาล์มหายใจถี่รัว เธอมองหน้าทุกคน พยายามจะเรียกสติ
"ว่าไงปาล์ม…เป็นอะไรไป"
แบม และ พิมรีบเปิดประตูเข้ามาสมทบ โดยมีจอร์ชตามมาติด ๆ ปาล์มมองหน้าพิม
"มะ...ไม่มีอะไร….ฝันหนะ"
ทุกคนเหมือนจะไม่เชื่อ
"แค่ฝันร้ายน่ะ"
"ฝันร้ายเหรอ…ฝันว่าอะไร"
ปาล์มมองหน้าเอโกะและเหลือบมองพิมเล็กน้อย พยายามกลบเกลื่อน
"อ่อ…ลืมไปแล้ว….นึกไม่ออก"
เอโกะงง ๆ
พิมสบตากับแบมแล้วมองปาล์มอย่างสงสัย
รุ่งขึ้น แอนนาและเอโกะกินอาหารเช้าร่วมโต๊ะกันอยู่ แอนนาตักไส้กรอกชิ้นสุดท้ายเข้าปาก แล้วยื่นจานให้จอร์ช
"พี่จอร์ช....ขออีกคะ"
จอร์ชมองแอนนาอย่างทึ่ง ๆ
"จอร์จชใจนะครับที่ คุณแอนนาชอบอเมริกันเบรคฟาสท์ของจอร์ช แต่นี่จานที่ 3 แล้วนะครับ คุณแอนนาไม่กลัวอ้วนเหรอครับ"
"ไม่อะ...เอามาเหอะ"
พิมเดินเข้ามา
"ปาล์มกับแบมยังไม่ตื่นเหรอ"
"ตื่นกันแล้วคะ ออกไปกันแล้วด้วย บอกว่าจะไปช่วยพวกถ่ายสกกู๊ป เป็นการขอบคุณน่ะคะ" เอโกะบอก
จอร์ชยกอาหารมาเสิร์ฟพิม
"จอร์ชว่าคุณแบมกับผู้กำกับนั้นแปลก ๆ นะครับ"
"รู้มากไปรึเปล่าจอร์ช" พิมว่า
จังหวะนั้น แบมโทร. เข้ามาพอดี
"หนังเหนียวจริง ๆ นะยัยคนนี้" เอโกะกดรับสาย
"ว่าไงจ๊ะแบม"
บริเวณป่าใกล้หมู่บ้าน แบมมองอะไรบ้างอย่างอยู่ ต่ยังคุยกับเอโกะต่อเนื่อง
"เอโกะ!!!! ผู้ใหญ่บ้าน ..... ผู้ใหญ่บ้านตายแล้ว"
สภาพศพผู้ใหญ่บ้านนอนตายตาเหลือก ที่อกเป็นรู ตั้มและแห้วต่างถ่ายภาพเหตุการณ์เอาไว้
ชาวบ้านต่างมามุงดูเหตุการณ์ หมอธรรมมองสภาพศพผู้ใหญ่ แล้วแอบสบตากับลูกศิษย์หวั่น ๆ
ศรีแหวกวงเข้ามาเห็นสภาพผู้ใหญ่แล้วมากอดที่ศพ
"พี่ผู้ใหญ่"
ปาล์มยืนตะลึงอยู่
คืนก่อนหน้านี้... พระจันทร์ที่เกือบเต็มดวงบนท้องฟ้า ผู้ใหญ่บ้านเดิน ... ด้านหลังมีเสียง สวบสาบ ดังขึ้น ผู้ใหญ่จึงหยุดเดิน เสียงนั้นหยุดไปแล้ว
ผู้ใหญ่บ้านรู้สึกว่ามีใครเดินตามมา แต่ไม่หันไปมอง ผู้ใหญ่ออกเดินต่อไป เท้าาเดินเร็วขึ้น แต่ระวังตัวมากขึ้น
เสียงสวบสาบดังขึ้นอีก ผู้ใหญ่จึงหยุดอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาหันไปดู แต่ไม่เห็นอะไรนอกจากต้นไม้
ผู้ใหญ่บ้านกลืนความรู้สึกบางอย่างลงคอ มองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบอะไร บางสิ่งเข้าหาผู้ใหญ่อย่างรวดเร็ว ผู้ใหญ่หันกลับมา เป็นจังหวะเดียวที่ ฉืบ !!
สีหน้าผู้ใหญ่เจ็บปวด เลือดค่อย ๆออกจากปาก มือที่กำหัวใจชุ่มเลือดนั้น ชูสูงขึ้น
ปาล์มยังคงอึ้งอยู่
ศรียังคงกอดศพผู้ใหญ่ร้องฟูมฟาย มีคนมาดึงศรีออกไป แบมวางสายจากเอโกะแล้ว เริ่มเห็นว่าปาล์มผิดปกติไป
"เป็นไรหรือเปล่าปาล์ม"
ปาล์มได้สติจึงกลบเกลือน
"เปล่า...ไม่มีไร"
หมอธรรมยังงง ๆ อยู่ มีชาวบ้าน 1 อีกคนวิ่งเข้ามา
"ติดแล้ว .... ติดแล้ว"
ทุกคนหันไปสนใจชาวบ้านที่เพิ่งเข้ามา
"ปอบมันติดกับดักเราแล้ว"
ตาช่ายเชือกที่ใช้ทำเป็นกับดักห้อยอยู่บนต้นไม้ มีอะไรบางอย่างอยู่ด้านในพยายามดิ้นรนไปมาหาทางหนี ตั้มและแห้วต่างพากันถ่ายภาพเหตุการณ์ไว้ทุกขั้นตอน โดยมีแบมช่วยถือไมค์บูมอัดเสียงให้
เชือกที่ผูกติดกับโคนไม้ต้นหนึ่งถูกมีดตัดออก ถุงตาข่ายนั้นร่วงลงมาทีพื้น ชาวบ้านกรูกันเข้าไปเปิดออก
"อีใบ้"
ปาล์มรำพึงกับตัวเอง
"เป็นไปได้ยังไง"
อีใบ้สีหน้าตื่นกลัว ที่ปากมีเลือดสด ๆ ติดเกลอะกังไปหมด อีใบ้พยายามส่ายหน้าปฎิเสธแต่พูดไม่ได้ ศรีวิ่งเข้ามาตบหน้าอีใบ้ฉาดใหญ่
"มึงฆ่าผัวกู...อีปอบ"
ชาวบ้านต่างพากันแยกศรีออกมา
ชาวบ้าน 2 บอก
"เอาไงดีหมอ"
หมอธรรมอึกอัก เยื้องไปด้านหลัง พันมองนิ่ง ๆ
"เผามัน" หมอธรรมสั่ง
ตั้ม แบมอึ้งไป
ณ ที่เป็นลานโล่ง ชาวบ้านช่วยกันนำฟืนเข้ามาเรียง เตรียมที่จะเผา โต๊ะพิธีกรรมกลางแจ้งถูกตั้งขึ้น
หมอธรรมกำลังสวด ในมือกำธูปมัดใหญ่
ตั้มและแห้วถ่ายภาพเหตุการณ์เอาไว้ตลอด กองฟอนขนาดใหญ่ถูกจัดเรียงไว้เสร็จเรียบร้อยด้วยฝีมือชาวบ้าน หมอธรรมปักธูปลงที่โต๊ะพิธี มองไปทางอีใบ้ แล้วพยักหน้าบอกกับลูกศิษย์ที่อยู่ข้าง ๆ
"เริ่มได้!"
กรงไม้ที่ถูกต่อขึ้นมาหยาบ ๆ ภายในคืออีใบ้นั่งอยู่มองชาวบ้านที่เข้ามายกกรงนั้นขึ้นไปอย่างหวาดกลัว กรงไม้ถูกวางลงกองฟอน ตั้มที่ยังถ่ายภาพอยู่ค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปกระซิบกับแห้ว
"มันชักจะไปกันใหญ่แล้วหวะ"
"งั้นเอาไงดีพี่"
ปาล์มกระซิบกับแบม
"นี่เราจะปล่อยให้เขาฆ่าพี่คนนั้นจริง ๆ เหรอ"
แบมอึกอักลังเล
ลูกศิษย์หมอธรรมส่งเทียนให้ชาวบ้าน1 ชาวบ้านทุกคนมองลุ้น จนถึงพันที่ยืนมองนิ่ง ๆ
ชาวบ้าน1 รับเทียนมาถือด้วยมืออันสั่นเทา ชาวบ้าน 2 เอาน้ำมันราดลงบนกองฟอน ชาวบ้าน 1 ค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้แล้วกำลังจะโยนเทียนเข้ากองฟอน
ทันใดนั้นแบบมเข้าไปชกหน้าชาวบ้าน1 ล้มคว่ำไป เทียนหล่นพื้นและดับลง
ชาวบ้านตะลึงงันเข้าไปอีก พันมองแบมนิ่ง
"พอได้แล้ว .... นี้มันฆาตกรรมกันชัดๆ"
ชาวบ้าน 1 ลุกขึ้นมาจะเข้าไปทำร้าย แบมเตรียมตั้งรับ แต่ยังไม่ทันถึงตัวแบมก็ถูกตั้มถีบเข้าที่ยอดอก หงายกลับไป ตั้มยังงงๆ กับการกระทำของตัวเองอยู่ว่าทำลงไปได้ยังไง
"อย่าถึงกับจะต้องฆ่าต้องแกงกันเลยนะครับ ผมขอ"
"แมนมาก" แห้วบอก
ตั้มหันไปมองแห้วงงง ๆ แต่ตีนชาวบ้าน2 ก็เข้ามาเสียก่อน ตั้มกระเด็นคว่ำไป ชาวบ้าน 2 จะเข้าไปซ้ำ แบมพลักชาวบ้าน 2 ออก
"อยากติดคุกกันทั้งหมู่บ้านหรือไง"
ชาวบ้าน 2 ลุกขึ้นมาได้ จะเข้าไปใส่
ชาวบ้าน1 ห้าม"หยุดก่อน!"
ชาวบ้าน 2 ถามย้ำ "หยุด"
"ทุกคนก็เห็นอยู่ว่าอีนี่เป็นปอบ ถ้าเราไม่จัดการกับมัน มันก็จะต้องฆ่าเราทั้งหมดเนี่ยแหละ"
"ใช่แม้แต่พี่ผู้ใหญ่มันยังฆ่าได้ จะให้เราปล่อยไปได้ยังไง?" ศรีว่า
แห้วเข้ามาประคองตั้มลุกขึ้น
"เราส่งให้ตำรวจจัดการได้นี่ ไม่เห็นต้องฆ่ากันเลย" แบมบอก
"ตำรวจมันยังฆ่าตายไปแล้วเลย ถ้าเราไม่ทำอะไรมัน เอ็งจะรับประกันได้ไหมว่าจะไม่มีคนตายในหมู่บ้านเราอีก.....ได้ไหม" ศรีว่า
"ใช่ๆ"
ชาวบ้านเห็นด้วยกันเป็นเสียงเดียว
"เราต้องฆ่ามันไม่งั้นมันจะฆ่าเรา"
"ใช่!! ใช่แล้ว"
แบมมองอาการของชาวบ้านอย่างสับสน
แอนนาบอก
"ทำอย่างนี้ไม่ได้….มันผิดกฎหมาย ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไป ฉันรับรองว่าทุกคนจะต้องถูกจับแน่นอนข้อหาร่วมกันฆ่าโดยไตร่ตรองไว้ก่อน"
แก๊งค์แองเจิ้ลที่เหลือเดินเข้ามา ชาวบ้านเริ่มมีอาการอึกอักลังเล
"มันเป็นปอบ มันไม่ใช่คน ไม่ผิดกฎหมายหรอก" หมอธรรมบอก
หมอธรรมมองหน้าแอนนาชัด ๆ แล้วเริ่มนึกได้
แอนนาและหมอธรรมเพิ่งจะสบตากันตรง ๆ แอนนานึกได้เหมือนกัน
"นี่แก….แกเองเหรอ"
หมอธรรมอึกอัก แก๊งค์แองเจิ้ลที่เหลือก็งงเหมือนกัน
"นี่เธอรู้จักหมอธรรมด้วยเหรอ" เอโกะถาม
"แกออกจากคุกมาแล้วเหรอไอ้อาจารย์เทพ"
หมอธรรมเหงื่อแตกเต็มหน้า ชาวบ้านต่างพากันซุบซิบสับสน
"นี่คุณพูดเรื่องอะไร ฉันคือหมอธรรม ไม่ได้ชื่อเทพ"
"แกจะเปลี่ยนชื่อเป็นอะไรก็ช่าง ฉันจำหน้าแกได้ เมื่อ 4 ปีก่อนแกโดนฉันจับข้อหาต้มตุ๋น ฉันว่าแกจำฉันได้นะ เพราะฉันปลอมเป็นผู้หญิงที่จะไปให้แกทำเสนห์ให้ แล้วก็จับแกตอนที่แกแก้ผ้าจะปล้ำฉัน เหมือนเหยื่อรายอื่น ๆ"
หมอธรรมกลืนน้ำลายเอื้อก มองหน้ากันกับลูกศิษย์ ชาวบ้านเริ่มฮือฮา
ลูกศิษย์บอก
"อย่าไปเชื่อพวกคนกรุงเทพ...พวกนี้จะไม่ยอมให้เราฆ่าปอบ"
ชาวบ้านพากันสับสนว่าจะเชื่อใครดี
"รู้ได้ไงว่าเค้าเป็นปอบ มีใครเห็นเค้าฆ่าคนไหม"
"มันมาติดที่กับดักที่เราทำไว้ แล้วยังมีเลือดเต็มปากเต็มคอมันอยู่แบบนั้นอีก จะว่ามันไม่เป็นปอบอีกเหรอหมวด"
"หมอธรรม....ฉันยังไม่ได้บอกใครเลยว่าฉันมียศอะไร เมื่อกี้นี่หมอเรียกใครหมวด"
หมอธรรมเริ่มเครียดหนัก หันไปหาลูกศิษย์เชิงว่าเอาไงดี
"เพราะฉันคือหมอธรรม...ฉันล่วงรู้ทุกอย่าง เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะไม่รู้ ฮาๆ"
แอนนาพูดเบาๆ "ไอ้กะล่อน"
ดาบนางเสือเริ่มสั่นอีกครั้ง พิมมองที่ดาบ
"ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นปอบ ….. แต่มีปอบซ่อนอยู่ในหมู่พวกคุณ"
ชาวบ้านพากันฮืออามองหน้ากันเลิกลั่ก
พันยืนเยื้องไปทางด้านหลัง
พิมยกดาบที่สั่นขึ้นมาทางชาวบ้าน แล้วหันไปทางอีใบ้ปรากฎว่าดาบเป็นปกติจึงหันกลับไปทางกลุ่มชาวบ้าน ดาบจึงเริ่มสั่นใหม่ พิมเริ่มเข้าไปใกล้กลุ่มชาวบ้าน ค่อย ๆ ไล่ดาบให้หันไปเป็นรายบุคล ผ่านไปยังพวกลูกศิษย์ หมอธรรม ซึ่งมีพันเยื้องไปทางด้านหลัง ดาบสั่นเล็กน้อย ผ่านหมอธรรมไปหาพัน
"แอร๊ย" ปาล์มกรีดเสียงร้อง
ล้มลงกับพื้น ทุกคนตกตะลึง ปาล์มซึ่งหลับอยู่ๆก็ลืมตา พรึ่บ เผยให้เห็นว่าไม่มีตาดำ
"ปอบมันออกจากอีใบ้แล้ว มาเข้าร่างนังเด็กนี่แทน ทุกคนช่วยกันจับตัวไว้เร็ว" หมอธรรมบอก
"เป็นไปไม่ได้" เอโกะว่า
ชาวบ้าน 1 ,2 และอีก 2 คนได้สติรีบพุ่งตัวไปตะครุบตัวปาล์มไว้
"รีบเอามันไปเผา" หมอธรรมสั่ง
แอนนา แบม พิม และจอร์ชต่างอึ้ง
"ไม่นะ"
กลุ่มชาวบ้านที่ช่วยกันจับปาล์ม พาร่างปาล์มไปที่กองฟอน ทันใด้นั้นรางปาล์มก็สั่นอย่างรุนแรง
"อะไรวะเนี่ย" ชาวบ้านว่า
อยู่ๆ ชาวบ้านชายฉกรรจ์ทั้งสี่กลับกระเด็นออกจากตัวปาล์มไปคนละทิศละทาง ทุกคนตกตะลึง
ปาล์มลอยค้างอยู่กลางอากาศในท่านอน พิมตะลึง มองอึ้ง
ปาล์มค่อยๆแตะลงในท่ายืนก้มหน้า เมื่อเท้าแตะเต็มพื้นแล้ว....ปาล์มสบัดหน้าเงยขึ้น ชาวบ้านทุกคนต่างพากันผงะออก
ปาล์มสบัดหันมาทางอาพิมอีกครั้ง แล้วกระโจนเข้าหา
"ลูกศิษย์และพันซึ่งอยู่ถัดอาพิมพ์ไปทางด้านหลังรีบโกยวิ่งหนีเข้าป่าไป"
พิมยื่นดาบที่ยังอยู่ในฝักออกไปทางปาล์ม แต่ปาล์มไม่หยุด ทันใดนั้นจอร์ชพุ่งเข้าชาร์ตพิมให้หลบไป ทำให้ปาล์มพลาด
พิมตั้งหลักได้ ขยับดาบจะชักออกมาแต่โคน กลับมีไอร้อนกระจายออกมา ปาล์มหยุดมองด้วยความโกรธแล้วเปลี่ยนทิศไปทางป่า วิ่งไปทางเดียวกับหมอธรรมและที่เหลือ
"ปาล์ม"
เอโกะรีบวิ่งตามปาล์มไปอย่างไม่คิดชีวิต ผ่านหน้าพิมไป
พิมกับแอนนาตามไปอย่างเร็ว จอร์ชตามไปด้วย แบมขยับจะตามไปบ้าง
พิมสั่ง "แบม...ไม่ต้อง"
แบมชงัก
"ช่วยผู้หญิงนั้นก่อน"
แบมอึกอัก
"เชื่ออา...เอโกะกับแอนนาตามไปแล้ว"
แบมมองไปทางป่าด้วยความเป็นห่วง
ตอนกลางคืน เอโกะและแอนนาและจอร์ชวิ่งตามปาล์มมาถึงกลางป่า และหยุดพักเหนื่อย
เอโกะและแอนนามองไปรอบ ๆ เพื่อหาเบาะแส
"เอาไงดีครับทีนี้….เราจะไปทางไหน" จอร์ชว่า
เอโกะเอาเรดาห์ขึ้นมาเปิดดู แล้วสแกนไปรอบ ๆ
"อย่า!!!.....อ๊าก"
ทุกคนหันคัวบไปทางเสียงหมอธรรม แอนนาดึงดิ้วยืดออกมา
"ทางนี้ !"
ทุกคนวิ่งไปตามเสียง
ลูกศิษย์นั่งตัวสั่นมองดูบางสิ่ง เอโกะ แอนนา และจอร์ช วิ่งออกมาจากพงไม้ด้านหนึ่ง
ลูกศิษย์สะดุ้งสุดตัวด้วยความหวาดกลัว สติหลุดลอย กระเถิบถอยหนีกลุ่มแอนนายกมือไหว้ท่วมหัว
"อย่า !! อย่าทำกู ไม่นะ"
ทุกคนอึ้งที่เห็นลูกศิษย์ดูเหมือนจะเป็นบ้าไปแล้ว
ลูกศิษย์เห็นหมอธรรม ที่นอนตายตาเหลือก มีเลือดไหลที่อกอยู่
เอโกะและแอนนามองหน้ากัน
(อ่านต่อ EP.7)
