พระอาทิตย์ค่อยๆ ขึ้นจากฟากฟ้า บอกเวลาเช้า หลวงพ่อแม่น หลวงพี่ดิน เดินบิณฑบาตมาที่ร้านกาแฟ โดยมีไทกับหมากเดินมาด้วย
ลุงชาเข้าเฝือกแขนข้างขวา ยืนรอตักบาตรอยู่หน้าร้าน
"นิมนต์ครับหลวงพ่อ"
หลวงพ่อกับทุกคนหยุดรอรับบิณฑบาต ลุงชาพูดไปตักบาตรไป
หลวงพ่อถาม
"แขนเป็นอะไรลุงชา"
"เมื่อเช้าตื่นมาเปิดร้านเดินตกบันได"
"เป็นอะไรมั้ย" หมากถาม
"ก็อย่างที่เห็น"
"ไม่ได้หมายถึงลุง หมายถึงบันได"
"ห่วงลุงเค้า ไม่ใช่ห่วงบันได" ไทว่า
"แบบนี้จะขายของได้เหรอ" หลวงพี่ถาม
"ผมไม่ได้ขายของครับ ผมขายกาแฟ"
"สงสัยจะคุยกับลุงไม่รู้เรื่องแล้วละ นอกจากแขนหักเนี่ย ลุงน่าจะไปเช็คสมองเพิ่ม" ไทบอก
"คุยกันดีๆ เถอะโยมจะได้รู้เรื่องกันซะที" หลวงพ่อบอก
"ผมว่าคงชงกาแฟลำบาก กะว่าจะหาคนมาช่วยงานสักพักรอให้แขนหาย เดี๋ยวจะลงประกาศในโซเชียลรับสมัครงานดีกว่า"
"แท็กมาที่เพจธรรมะบ้านธารธรรมด้วยก็ได้นะ" หลวงพี่บอก
"โอเคครัช"
"แหมครัช….พูดไม่ดูวัยเลยน้า ว่าแต่ให้ค่าจ้างวันเท่าไหร่ลุง" หมากว่า
"สามร้อยบาท"
หมากมองหน้าไทคิดๆ
"ชั้นว่าน้าได้คนช่วยงานแล้ว"
"ใคร"
"ยืนอยู่นี่ไง"
หมากชี้ไปที่ไท
ไทกำลังคิดๆ ว่าจะทำงานดีมั้ย หลวงพ่อบอกว่าถ้าอยากมีงานก็ทำไปก่อนอย่าเพิ่งเลือก
"ชั้นจะรับงานลุงชาได้ยังไง ชั้นชงชาไม่เป็นซะหน่อย"
หมากทำล้อเลียนอ.ยิ่งศักดิ์
"ก็ไม่เห็นจะยาก ก็แค่มีอะไรก็ใส่ๆๆๆๆ แล้วก็เทใส่แก้วค่ะคุณผู้ชม"
หลวงพี่ถาม
"แล้วไทอยากทำมั้ยละ"
"ไอ้อยากทำมันก็อยากแหละครับหลวงพี่ แต่ผมไม่มีทักษะด้านนี้เดี๋ยวจะไปเป็นตัวภาระลุงแกเปล่าๆ"
"กลัวทำไม ก็ลุงแกบอกว่ายินดีสอนให้ ไม่เคยได้ยินเหรอไม่เลือกงานไม่ยากจน" หมากบอก
"พอแล้วหมากให้ไทเค้าตัดสินใจเอง…" หลวงพ่อบอก หมากเงียบ "ว่าเค้าอยากมีงานทำหรืออยากว่างงาน"
"เหมือนจะดีแต่กดดันกว่าที่หมากพูดอีกครับหลวงพ่อ"
"หลวงพ่อล้อเล่น ค่อยๆ คิดจะมีใครรู้จักเราดีเท่าตัวเราละ"
เหมยรอตักบาตรกับเจนนี่ หลวงพ่อเดินมาถึงหน้าร้านริซซี่ เห็นริซซี่กับเหมยยืนอยู่
"นิมนต์ค่ะ"
หลวงพ่อ กับหลวงพี่ หยุดรับบิณฑบาต
"น้องไท...มาตักบาตรด้วยกันสิคะ ชาติหน้าจะได้เกิดมาคู่กัน" ริซซี่ว่า
"พี่ริซซี่ทำไปคนเดียวเถอะครับ เพราะพี่กำลังมีเคราะห์"
"อุ้ย! น้องไทรู้ได้ยังไงคะ"
"ก็ผมเห็นมีวิญญาณตาม"
ไทมองไปทางเหมย
"ไอ้บ้า...ชั้นเป็นคนไม่ใช่ผี"
"ไม่รู้ก็เห็นตามติดพี่ริซซี่ยังกับหมัดเกาะหมา"
"รู้สึกเหมือนพี่โดนด่าว่าเป็นหมา" ริซซี่บอก
"พอแล้วไท สำรวมหน่อย" หลวงพ่อบอก
เหมยมองไทอย่างไม่พอใจ
"ก็ดีกว่านาย เกาะหลวงพ่อไปวันๆ งานการก็ไม่ทำ" เหมยบอก
"แรงมากไป...ค่ะน้องเหมย" ริซซี่ว่า
"เหมยพูดเรื่องจริง"
"ใครบอกว่าผมไม่มีงานทำ ผมมีงานทำแล้วครับ"
"ฮ่าๆๆ อย่างนายเนี่ยนะมีงานทำ"
"ใช่"
"ใครบ้ารับคนปากเสียอย่างนายเข้าทำงาน"
ทุกคนมองว่าไทจะตอบว่ายังไง
"ผมทำงานที่ร้านลุงชา"
หมากงงๆมองหน้าไท
บ้านชดช้อย ตอนเช้า นวลตั้งโต๊ะกินข้าวมีข้าวต้มวางอยู่สามที่ ชดช้อยกับกุ๊กไก่นั่งอยู่
"แล้วโต้งนะ"
นวลบอก
"เล่นเกมอยู่กับไอ้เผือกค่ะ"
"ไปตามมา"
"ตามแล้วค่ะ เค้าบอกว่ากินทำไมข้าวเคยกินแล้ว"
"บอกว่าชั้นให้มาตาม ถ้ามันไม่มาชั้นจะไม่ให้ตังค์มันใช้"
นวลยังไม่ทันไป โต้งกับเผือกก็วิ่งมา
"มาพอดีค่ะ"
"กลัวแม่ไม่ใช้เงินละสิ รีบวิ่งหูตั้งมาเชียว" กุ๊กไก่ว่า
"วิ่งหน้าตั้ง...ถ้าหูตั้งน่าจะเป็นหมา" เผือกบอก
"นี่ตื่นมาเล่นตั้งแต่กี่โมงฮะ"
"ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้นอนเลยครับ"
"แกเนี่ยติดเกมเป็นเด็ก"
"โต้งไม่ติดแล้วแม่"
"ไม่เล่นเกมนะน่ะ"
"ไม่เล่นเกมนี้ แต่เล่นเกมอื่น"
ชดช้อยทำท่าจะตักข้าวต้มกิน
"เดี๋ยวก่อนแม่"
"ว่า"
"ขอตังค์หน่อยสิ โต้งจะไปซื้อเกมที่กรุงเทพฯ มาเล่น"
"ตายๆๆๆ" กุ๊กไก่ร้องบอก
"ใครตายคะ" นวลถาม
"ไม่มี...ชั้นแค่จะพูดว่าเดี๋ยวนี้ใครเค้าเสียเวลาไปซื้อของถึงที่กัน"
"ถ้าไม่ไปซื้อแล้วจะใช้ใครไป ลูกน้องเหรอครับ"
"ใช้คอมพ์ซื้อสิจ้ะ"
"โอ้โห เดี๋ยวนี้คอมพ์มันมีขาเดินไปซื้อของได้แล้วเหรอคะ"
"ไม่ใช่แบบนั้น...เค้าเรียกว่าซื้อของออนไลน์ แล้วก็ให้คนมาส่งแค่นี้เองง่ายๆ กุ๊กไก่ซื้อกระเป๋าบ่อยง่ายๆ เราก็แค่รูดปื๊ดรูดปื๊ด"
โต้งคิดตามที่น้องพูด ชดช้อยมองหน้าดุกุ๊กไก่
"ไอ้ที่แกรูดปื๊ด รูดปื๊ดนั่นมันบัตรชั้น หยุดแนะนำเรื่องไม่เข้าท่ากันได้แล้ว...จะซื้อเองหรือให้คอมพ์ซื้อก็ไม่ได้ เพราะแม่ไม่ให้ตังค์แน่ๆ"
โต้งอ้อนวอน "แม่"
"เงียบแล้วกินข้าว"
"เคยกินแล้วอ่ะแม่"
"นังนวล ลูกชั้นมันเคยกินข้าวแล้ว วันหลังแกไม่ต้องทำเผื่อนะ ไปตัดหญ้าหน้าบ้านมาวางใส่จานให้มันกินพอ"
"นี่คุณนายว่าพี่เป็นควาย" เผือกว่า
โต้งจ้องดุเผือก ก่อนมองแม่หน้าเซ็งๆ ก้มหน้ากินข้าวอย่างไม่พอใจ
ไทวิ่งมาที่ร้านกาแฟ
"ลุงชาๆ"
"เรียกทำไมไอ้ไท"
"ชั้นจะมาสมัครงาน"
"เสียใจด้วย ชั้นเพิ่งลงสมัครงานในเฟสบุ๊กไป มีคนสนใจสมัคร ข้าเรียกมาเริ่มงานแล้ว"
ไททำหน้าผิดหวัง
"นังแตนมันมีจุดเด่น"
"ทำไมอ่ะลุง เค้าชงกาแฟเป็นเหรอ"
"ไม่เป็นแต่ว่ามัน…. เอ็งหันไปดูเองเถอะ"
ลุงชามองไป แตนสาวสวยหุ่นดีนุ่งผ้าถุงดูเซ็กซี่เดินเข้ามา
"ลุงชาแขน"
"ขา"
"แตนมาแล้วจ้ะ"
ลุงชาดูหุ่นแตนแล้วบอกไท
"เห็นยัง... สงสัยมันจะโดนแตนต่อย บวมทั้งตัว"
"ไม่เบานะลุง"
"เลือกคนเก่งใช่มั้ย"
"หื่นไม่เบา"
"งั้นแตนเริ่มงานเลยนะลุ"
ลุงชาพยักหน้า แตนเดินเข้าร้านไป
"เสียใจด้วยนะไท ข้าได้คนแล้ว เอ็งมาช้ากว่าโซเชียลไปนิดเดียว"
"ครับลุง"
ไททำหน้าเซ็งๆ ที่ไม่ได้งาน มองลุงชาที่เดินยิ้มไปหาแตนอย่างมีความสุข
โต้งกับเผือกจ้องหน้าจอที่ขายเกมอย่างตั้งใจ เผือกอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ โต้ง
"สุดๆ เลยวะ"
"เกมเยอะสุดๆ ใช่มั้ยพี่"
"ปากแกหน่ะ เหม็นสุดๆ"
เผือกเอามือจับปากบนกับปากล่างงับกัน
โต้งเลื่อนเม้าท์ลงไปดูเกมหลายเกมที่วางขาย
"มีทั้งแบทเทิลฟิว ไฟนอลแฟนตาซี ดราก้อนบอล โครตถูกอ่ะไอ้เผือก ถูกยังกะขี้"
"ใครเค้าซื้อขี้กันพี่ แล้วพี่จะสั่งกี่เกม"
"สิบเกม"
"แล้วจะเอาตังค์ที่ไหนพี่"
"ฉันมีสองมือ หาเงินได้ไม่ยาก"
"พี่จะไปทำงานเหรอ"
"ทำให้เหนื่อยทำไม...ขโมยเงินแม่ดิวะ"
"ชั่ว"
"แกว่าไงนะ"
"ชัวร์ว่าได้เงินแน่ๆ พี่"
กุ๊กไก่เดินเข้ามา
"พูดอะไรชั้นได้ยินนะ"
"นังกุ๊ก"
"ฆ่าคุณกุ๊กปิดปากเลยมั้ยพี่"
"ดี...ไปเอามีดมา" โต้งบอกแล้วนึกได้ "ไอ้บ้า...นี่น้องชั้นนะโว้ย"
โต้งเดินมาหากุ๊กไก่
"แกอย่าบอกแม่นะ"
"ชั้นไม่บอกหรอก ถ้าพี่ขโมยเงินแม่มาให้ชั้นสั่งกระเป๋าด้วยสองใบ"
สองคนหันกลับมามองกันยิ้มอย่างมีแผนร้าย...
ริซซี่ตากผ้าเช็ดผมอยู่ที่ราวหน้าร้าน เหมยอยู่ข้างๆ
"ถามจริงเป็นนานรึยัง" เหมยถาม
"ซักผ้าเนี่ยเหรอคะ"
"เปล่า...กระเทยเนี่ยเป็นนานยัง"
ริซซี่หันกลับมามองเหมย
"เป็นตอนป.2"
"ไปหาหมอมายัง"
"ไปมาแล้ว แต่ไม่หาย เว้ย!! น้องเหมยคะ...เจนนี่ไม่อยู่ก็มานั่งหาเรื่องพี่นะคะ"
เหมยกับริซซี่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
"บอกไว้ก่อนนะ ถึงจะมานั่งเฝ้าพี่ยังไงพี่ก็ไม่เปลี่ยนเพศค่ะ เพราะพี่เป็นกระเทย"
"แต่ถ้ากระเทยไม่หยุดพูดจะโดนทวง….ค่าเช่า"
"งั้นกระเทยตากผ้าต่อดีกว่า"
เหมยก้มกดเล่นมือถือ เข้าไปที่หน้าเฟสบุ๊กของลุงชา "ลุงชา ขายเครื่องดื่ม" เหมยเลื่อนลงไปเห็นลุงชาพิมพ์สเตตัสว่า "รับสมัครพนักงานชงกาแฟ 1 คนด่วนมว๊ากกก" / เหมยกดเข้าไปดูคอมเม้น เห็นแตนชื่อเฟสว่า "แตน ไม่ต่อยค่ะ : หนูสมัครค่ะลุงชา" “ลุงชา ขายเครื่องดื่ม : งั้นเข้ามาทดลองงานวันนี้ได้เลย" “แตน ไม่ต่อยค่ะ : เจอกันสิบโมงค่ะ"
เหมยสงสัย ก่อนเงยหน้าเห็นไทเดินผ่านมาพอดี
"นายไท"
ไททำหน้าเซ็งๆ ก่อนหยุดหันมาหาเหมย
"วันนี้ไม่ทำงานเหรอ"
"ไม่ทำ"
"ไม่ทำหรือว่าเค้ารับคนอื่นเข้าทำงานกันแน่จ้ะ"
"รู้ดีจังนะเรา เลิกธุระกิจเงินกู้แล้วหันไปดูดวงดีกว่ามั้ยคุณ"
"พี่จองคนแรก" ริซซี่บอก
"ตลกละ...นายไม่ต้องมาพูดเรื่องอื่นเลย ตกลงนายยังไม่มีงานทำใช่มั้ย"
"คุณก็รู้หมดแล้วนี่ ไม่ต้องถามผมก็ได้มั้ง"
พูดจบไทออกไปหน้าเศร้าๆ ทิ้งเหมยยืนหน้ารู้สึกผิดอยู่
โต้ง เผือก กุ๊กไก่ ค่อยๆ โผล่หน้ามองมาที่ชดช้อยซึ่งนอนบนโซฟากำลังจะหลับ มีนวลนวดให้
โต้งมองไปเห็นกระเป๋าชดช้อยวางอยู่ข้างๆ แม่
"แม่เอากระเป๋าไว้ไม่ห่างตัว เหมือนรู้ว่าชั้นจะมาขโมยเงิน"
"ทำไงดีพี่โต้ง"
"พี่ยังคิดไม่ออก"
"คิดออกแล้ว"
โต้งดีใจ
"ว่าไง"
"ฉันลืมปิดแอร์ในห้อง"
"โอ้ย...มันใช่เวลามั้ยเนี่ย คิดเรื่องนี้ก่อน"
"ฉันก็คิดไม่ออกเหมือนกัน"
"ฉลาดกันทั้งครอบครัว ไม่ต้องทำอะไรหรอก รอคุณนายหลับเราก็เข้าไปเอากระเป๋ามาก็แค่นั้นเอง"
สามคนจ้องไปที่ชดช้อยที่นอนนวดสบายแล้วค่อยๆ ผล่อยหลับไป
"คุณนายหลับแล้ว เราเรียกนวลออกมา" เผือกบอก
"ฉันจัดการเอง" กุ๊กไก่บอก
กุ๊กไก่อ้าปากจะเรียกนวลเสียงดัง เผือกรีบปิดปากไว้
"เรียกเบาๆ ครับ เกิดเสียงดังคุณนายตื่นก็อดหรอก"
"จริงด้วย ทำไมคิดไม่ออกเนี่ย"
เผือกทำท่าเซ็งๆ สองพี่น้อง
"ดูพี่" โต้งเรียกนวลเบามา "นวล นวล"
"อันนี่ก็เบาไป"
เผือกส่ายหน้าก่อนเดินเข้าไปหานวล แล้วดึงมือนวลออกมา
"ปล่อยฉันนะพี่เผือก ฉันยังสาวยังโสดจับมือแบบนี้มันไม่งาม"
"โอ้ย...ก็ไม่ได้อยากจับนักหรอก คุณกุ๊กไก่ให้ไปซื้อของให้ที่ตลาด"
"ตลอดอ่ะ...แล้วคุณกุ๊กไก่อยู่ไหน"
"อยู่ตลาด"
"อ้าว! อยู่ตลาดแล้วทำไมไม่ซื้อเอง"
"แกก็รู้ว่าคุณกุ๊กไก่ไม่ค่อยฉลาด คงอยากได้คนช่วยเลือกของ"
กุ๊กไก่โกรธเผือก
"ก็จริง...งั้นฉันไปนะ"
นวลเดินออกไป กุ๊กไก่กับโต้งออกจากที่ซ่อน
กุ๊กไก่บอกเผือก
"ฉันฝากไว้ก่อนนะที่ว่าฉันไม่ค่อยฉลาดอ่ะ"
"ก็ถ้าไม่พูดแบบนี้นังนวลมันก็ไม่ยอมไปหน่ะครับ"
"เรื่องไอ้เผือกเอาไว้ก่อนน้องพี่ ตอนนี้เรามีภาระกิจอื่นรออยู่"
โต้งมองไปที่กระเป๋าตังค์ของแม่ที่วางอยู่แล้วยิ้มๆ
อ่านต่อหน้าที่ 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 11 (ต่อ)
แมว มัคนายกกับสัปเหร่อมั่นยืนกำกับหมากให้ทำความสะอาดศาลา ส่วนหลวงพี่กับหลวงพ่อนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ศาลา
แมวบอก
"ทางโน้นเลยไอ้หมาก"
"ทางนี้้ด้วย" มั่นบอก
"ทางโน้นๆ"
"ทางนี้"
"ทางโน้น"
หมากวางไม้กวาดลงอย่างหงุดหงิด
"มากวาดเองเลยมั้ย ให้ฉันวิ่งไปวิ่งมาไขมันละลายหมดแล้วเนี่ย"
"ไขมันละลายก็ดี หาอะไรมารองไว้ จะได้เอาไปทอดปลากิน" แมวบอก
"ไม่ใช่มันหมูน้าก็"
"ก็เห็นหุ่นคล้ายๆ"
ไทหน้าตาเศร้าๆเดินเข้าวัดมา
"อ้าว ไอ้ไทมันกลับวัดมาทำไม" มั่นถาม
หลวงพี่กับหลวงพ่อหันไปมอง
ไทหันไปเห็นทุกคนก็เดินมาหา
"พี่ไท ยังไม่เริ่มงานเหรอวันนี้" หมากว่า
"พี่คงไม่ได้เริ่มงานหรอกหมาก"
"มีอะไรรึเปล่าไท" หลวงพ่อถาม
"ลุงชาเค้ารับคนอื่นทำงานผมแล้วครับหลวงพ่อ...ผมไปช้าเกินไป"
แมวกระทืบเท้าโมโห มั่นยืนอยู่ข้างๆ
"ทำแบบนี้ได้ยังไง"
"ใช่ เจ็บมาก"
"เจ็บเพราะไอ้ชาเหรอ"
"เจ็บเพราะแกเนี่ย...กระทืบเท้าลงมาได้ โดนเล็บขบฉันจังๆ เลย"
หลวงพ่อเห็นไทเศร้าๆ ก็ปลอบ
"ไม่เป็นไรไท ไม่ได้งานนี้เดี๋ยวก็ได้งานหน้า"
"แต่มันก็หลายงานแล้วนะครับที่พี่ไทไม่ได้" หมากบอก
"ไอ้หมากแกจะพูดทำไมดี๋ยวไอ้ไทมันก็เสียใจหรอก ที่มันเป็นคนไม่มีงาน" มั่นว่า
"พอกันทั้งสองคนนั่นแหละ ยิ่งอยู่ยิ่งแย่แกสองคนมานี่เลย"
แมวลากหมากกับไทออกมาที่มุมหนึ่งข้างๆ ศาลา
"ทุกคนรู้ว่าไทตั้งใจ เดี๋ยวอะไรๆ มันก็คงลงตัวเองเมื่อถึงเวลา" หลวงพี่ว่า
"ครับหลวงพี่"
หมาก มั่น แมว มองมาที่ไทอย่างสงสาร
"ฉันคิดออกแล้วว่าเราจะทำยังไง ให้ไอ้ไทได้งาน!”
มั่น กับ หมาก มองหน้าแมวที่มุ่งมั่นมาก
หมาก มั่น แมว จ้องไปที่แตนเป็นตาเดียวกัน แตนมองกลัวๆ สามคนรีบหันมาสุมหัวกันต่อที่โต๊ะ
หมากบอก
"ฉันขอตั้งชื่อภารกิจนี้ว่า เด็ดหัวอิสตรี เพื่อพี่ไท"
"ฟังชื่อภารกิจก็ดูแย่แล้ว"
"ว่าแผนมาเลยไอ้แมว" มั่นว่า
"เดี๋ยวเราสั่งกาแฟมา แล้วก็บอกว่าไม่อร่อยๆ แล้วก็โวยวายว่ามีแมลงสาปจากนั้นก็แจ้งสคส."
"ส.ค.ส. จะส่งความสุขให้ใคร เค้าเรียกสคบ. น้า" หมากว่า
"เออนั่นแหละ ใครสงสัยอะไรอีกมั้ย"
"แล้วใครจะเป็นคนจ่ายค่ากาแฟ" มั่นถาม
"แกไง" แมวบอก
"ฉันไม่มีเงิน"
"เงินปากผีที่แกลักมานั่นแหละ"
"เออลืมไปเมื่อคืนได้มาตั้งร้อยหนึ่ง... ไอ้บ้าฉันไม่เคยขโมยโว้ย"
"ฉันจ่ายเองก็ได้"
"งั้นฉันสั่งเลยนะ" หมากตะโกน "พี่แตน"
"ว่าไงจ้ะ"
"ขอชาเย็นสี่สิบแก้ว"
"เยอะไปแล้วไอ้หมาก แกจะซื้อไปแจกรึไง" แมวถาม
"ก็นานๆ ทีน้าจะเลี้ยง"
แมวบอกแตน
"เอาสามแก้วพอ"
แตนพยักหน้ารับ
แมวทำหน้าร้าย
"หึๆๆๆๆ ทีนี้มันเสร็จเราแน่"
เสียงโทรศัพท์แตนดัง แตนยังไม่ทันชงก็มองโทรศัพท์หงุดหงิด
"ลุงชา ชงแทนฉันก่อนได้มั้ย ฉันขอรับสายผัวฉันก่อน"
"รับสายทั้งวันเลยนะนังแตน" ชาหงุดหงิด "ไปเดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"ชาเย็นสามจ้ะ"
พูดจบแตนเดินออกไปรับสาย
"อ้าว...นังแตนไม่ได้ชงแบบนี้เราจะทำไงละ"
แมวทำหน้าคิด
"ไม่เป็นไรรอมันกลับมา แล้วเราค่อยสั่งใหม่คราวนี้ไม่พลาดแน่ๆ"
ส่วนโต้ง เผือก และกุ๊กไก่ เดินคุยกันเข้ามาที่ศาลาท่าน้ำ
"แหม...ซื้อของออนไลน์นี่มันง่าย สะดวก รวดเร็วจริงๆ ขอบคุณน้องพี่ที่ช่วยแนะนำ"
"ไม่เป็นไรจ้ะพี่ชาย"
สองพี่น้องยิ้มๆ ให้กัน
"เดี๋ยวเรารอที่ท่าน้ำเนี่ยแหละ ชั้นนัดรับของที่นี่"
สามคนเดินเข้ามาในศาลาเห็นหลวงพ่อกับหลวงพี่นั่งอยู่ กุ๊กไก่ยกมือไหว้
"มาทำอะไรกันละเอ็งสามคน" หลวงพ่อถาม
"มารอรับของ" โต้งบอก
"ของอะไร นี่อย่าบอกนะ! ว่าจะมาส่งยากันในนี้"
"เห็นพี่โต้ง ชั่ว เลว ไม่มีสำนึกแบบนี้ แต่เค้าก็ไม่มีทางยุ่งกับยาเสพติดครับหลวงพ่อ" เผือกว่า
"แกกำลังชมฉันใช่มั้ยไอ้เผือก"
"ครับผม"
"พี่โต้งเค้ามารอรับแผ่นเกมจ้ะหลวงพ่อ"
"แล้วมารับอะไรกันในวัด ไม่ไปรับที่ร้านละ"
"พี่โต้งเค้าสั่งซื้อของในอินเทอร์เน็ตแล้วให้เค้ามาส่งที่นี่ครับ"
"คนขายอยู่แถวนี้เหรอ" หลวงพี่ถาม
"อยู่กรุงเทพฯ ครับ"
"ทำไมเค้ามาส่งไกลจัง หรือว่าเค้าคิดค่าส่งแพง"
"ฟรีค่าส่ง และ แผ่นเกมถูกกว่าร้านอื่นเกือบครึ่ง"
"ลูกพี่ผมเนี่ยฉลาดสุดๆ ครับผม"
หลวงพี่ทำหน้าสงสัย
บนโต๊ะมีกาแฟหลายสิบแก้ว
"สั่งจนตังค์จะหมดนังแตนมั๊นก็ยังไม่ชง" แมวบอก
"มัวแต่คุยโทรศัพท์กับผัวอยู่นั่น"
แตนเดินคุยโทรศัพท์หน้าตาหงุดหงิด
"ฉันไม่กลับ แล้วก็ไม่ต้องโทร.มาแล้ว ฉันจะทำงาน"
พูดจบแตนวางสาย
"ไอ้ผั" แตนหันไปทางลุงช "เวร"
"ไปเวรไกลๆ มั้ยนังแตน นี่ตกลงข้าจ้างเอ็งมาช่วยชงกาแฟ หรือมาคุยโทรศัพท์กันแน่"
"ขอโทษจ้ะ ลุงไม่ต้องห่วงนะฉันปิดเครื่องแล้ว"
ลุงชาส่ายหน้าเหมือนตำหนิก่อนเดินไปนั่ง
"ตอนนี้แหละน้า" หมากบอก
"กาแฟแก้วจ้ะ" มั่นว่า
"แล้วนี่พวกเอ็งไปตายอดตายอยากมาจากไหนกันวะ"
"พวกฉันอยากอุดหนุนลุงจะบ่นทำไมเนี่ย" แมวบอก
"อย่าให้รู้นะว่าสั่งแล้วไม่มีเงินจ่าย"
"เคยเหรอ"
"ทุกครั้งนั่นแหละ"
พูดจบลุงชาก็เอนตัวพักสายตาบนเตียงผ้าใบ
"กาแฟเย็นได้แล้วจ้ะ"
"ขอบใจจ้ะ" แมวหันไปคุยกับมั่นหมาก "สำมะเร็จ"
แมวยิ้มๆ ที่แผนจะสำเร็จก่อนยื่นมือไปรับแก้วกาแฟ แล้วแมวจับมือแตนอยู่โดยไม่รู้ตัว
ผัวแตนเดินเข้ามาแล้วมองเห็นแมวจับมือแตนก็เข้าใจผิด
ต่อโกรธ
"แตน"
พูดจบต่อเดินมาดึงแขนแตน แล้วต่อยเข้าที่หน้าแมว ทุกคนตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
โต้งมองที่นาฬิกาเซ็งๆ
"เมื่อไหร่มันจะมาส่งของซะทีวะ"
"นั่นสิบอกว่าจะมาส่งบ่ายสองนี่มันสี่โมงเย็นแล้วเนี่ย" กุ๊กไก่ว่า
"โทร.ไปตามรึยังละโยม" หลวงพ่อถาม
เผือกบอก
"โทร.ไปจนหูร้อนแล้ว เค้าก็ไม่รับครับหลวงพ่อ"
หลวงพี่กับหลวงพ่อที่นั่งดูอยู่ก็มองๆ
"ก่อนโยมจะซื้อของโยมเช็คไอดี ไอพี เบอร์โทร.คนขายรึยัง" หลวงพี่ดินถาม
"ไอดีอะไรหลวงพี่" กุ๊กไก่ถาม
"ไอดีหรือไม่ก็เบอร์คนขาย ต้องเช็คว่าเค้าเคยโกงมั้ย นี่อย่าบอกนะว่าไม่เช็คก่อนสั่ง"
โต้งส่ายหน้า "ไม่ได้เช็คครับ" โต้งบอกกับกุ๊กไก่ "เอาไปเงินสดสิกุ๊ก"
"เช็ค...ฉันเช็คไม่เป็นจ้ะ"
"เอาเบอร์โทรมาก่อนเดี๋ยวหลวงพี่เช็คให้"
"เบอร์หนูเหรอคะ"
"เบอร์คนที่โยมซื้อของสิ"
"อ๋อ..."
เผือกส่งโทรศัพท์ให้หลวงพี่
หลวงพี่หยิบแท็บเล็ตมาแล้วกดเบอร์ลงไป
เบอร์นี้ขึ้นโชว์ในกูเกิ้ลว่า "สั่งเกมแล้วโดนโกง" หลวงพี่กดเข้าไปดูหล
"มีคนเคยบอกว่าเคยซื้อเกมจากเบอร์นี้แล้วโดนโกงน่ะโยม"
"จริงเหรอครับหลวงพี่"
หลวงพี่พยักหน้ารับ
"ซวยๆๆๆๆ ทำไงดีละ"
สองพี่น้องสติแตกเดินวนกันไปมา
"แบบนี้ต้องทำยังไงท่าน" หลวงพ่อถาม
"ไม่ยากครับเดี๋ยวผมจะลอง หาทางช่วยดู" หลวงพี่บอก
"ช่วยยังไง"
หลวงพี่ยกแท็บเล็ตให้หลวงพ่อยิ้มๆ
"ไอ้กระดานชนวนท่านเนี่ย มันช่วยได้เยอะจังเลยนะ"
หลวงพ่อส่ายหน้าแบบไม่เห็นด้วย
ในร้านกาแฟ แตนกอดต่อไม่ให้ทำร้ายแมว ลุงชายืนอยู่ข้างๆ อีกฝั่งมั่นกับหมากก็ห้ามแมวไม่ให้เข้าหาต่อ
"แตนบอกพี่มาดีกว่าว่าไอ้แก่เนี่ยมันเป็นชู้แตนใช่มั้ย"
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ไอ้หมากไอ้มั่น แกไม่เห็นเหรอว่ามันต่อยฉันก่อนแถมยังว่าฉันแก่อีก"
แมวพยายามดิ้น
"ปล่อยๆๆ"
"จะไปไหนก็ไปสิ ใครดึงแกไว้" มั่นว่า
หมากกับมั่นไม่ได้จับตัวแมวแล้ว
"เห้ย...จะปล่อยทำไมจับไว้สิ" แมวบอก
"จะให้ปล่อยหรือให้จับวะ" มั่นถาม
"ลุงเค้าไม่ใช่ชู้ฉันเค้าเป็นลูกค้า" แตนว่า
"ไม่เชื่อ พี่ห้ามแตนทำงาน แต่แตนก็อยากจะทำ อยากออกจากบ้านมาเจอมันใช่มั้ย" ต่อหันไปทางแมว "เลว"
"เอ๊ะไอ้นี่...ฉันทำผิดอะไรถึงมาด่ายืนด่าฉันปาวๆ"
"ใจเย็นๆแมว"
"แก่จะตายวันตายพรุ่งแล้วยังคิดจะมาเป็นชู้กับคนอื่นอีก"
มั่นบอก
"ไม่ต้องไปสนใจ"
"ไอ้หงอก"
"ทนไม่ไหวแล้วโว้ย"
มั่นโกรธจะวิ่งเข้าหา ลุงชากันไว้ก่อน
"เข้ามาดิ...เดี๋ยวต่อยให้ฟันปลอมหักเลย"
บรรยากาศในร้านกาแฟชุลมุน มั่น แมวพยายามสาวหมัดใส่ต่อ ไทเดินเข้าร้านมา
"มีอะไรกันครับ"
หมากบอก
"เค้าคุยเล่นกันอยู่มั้งเนี่ยพี่ไท"
"อ้าวเหรอ...งั้นพี่กลับนะ"
"เย้ย...มาช่วยห้ามก่อนสิ"
ไทรีบวิ่งเข้าไปห้ามอีกคน
หลวงพี่ยืนอยู่กับโต้ง กุ๊กไก่ เผือกอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"แน่ใจเหรอครับหลวงพี่ว่ามันจะมา" เผือกถาม
"แน่ใจสิ หลวงพี่คุยกับเค้าทางไลน์เรียบร้อยแล้ว"
"หลวงพี่นี่ทันสมัยจริงๆ นะครับมีไลน์ด้วย"
"หลวงพี่เอาไว้ใช้เฉพาะจำเป็นเดี๋ยวก็ลบทิ้ง แล้วเผือกไม่มีไลน์เหรอ"
"มีครับหลายลายเลย ตรงท้อง ตรงขา ตรงก้น เพียบ"
"นั่นมันแตกลายงา โอ้ย...ทำไมหลวงพี่ถึงมั่นใจจ้ะ" กุ๊กไก่ว่า
หลวงพี่ยิ้มๆ
ก่อนหน้านี้ หลวงพี่กับหลวงพ่อจ้องอยู่หน้าจอคอมพ์ หลวงพี่พิมพ์ว่า "วิธีถูกโกง เมื่อซื้อขายบนอินเทอร์เน็ต"
หลวงพ่อถาม
"ทำยังไงหรือท่าน"
"นี่ไงครับหลวงพ่อ มีคนเขียนวิธีบอกไว้"
หลวงพี่เลื่อนเม้าส์ เห็นมีคนมาโพสต์ขั้นตอนไว้อย่างละเอียด
"แล้วจะจับได้เหรอ หลวงพ่อเห็นเวลามีข่าวแบบนี้จับไม่ค่อยได้"
"ผมมีอีกวิธีครับ"
"ยังไงละท่าน"
"ผมแอดเบอร์ไปแล้วครับ แล้วผมก็จะคุยให้เค้ามาส่งที่นี่ให้ได้ โดยอ้างว่าโอนเงินไม่เป็น ถ้าเค้ามาส่งให้ก็มารับเงินไปเลย และผมจะให้ค่าน้ำมันเค้าเอง"
"แล้วโจรมันจะโง่เชื่อเหรอโยม"
"ไม่เชื่อไม่เป็นรัยครับ...ผมแจ้งหมวดกาแฟไว้อีกทางแล้ว"
"ไม่น่าเชื่อว่าจะฉลาดขนาดนี้"
"ผมเหรอครับ"
"คอมพ์ท่านต่างหาก"
"นี่หลวงพ่อยอมรับแล้วเหรอครับว่าเทคโนโลยีมีประโยชน์"
หลวงพ่อรีบลุกยืน ทำเป็นไม่มองจอคอมพ์ พูดเสียงสูง
"เปล้า….ก็งั้นๆ แหละ สุดท้ายก็เป็นหน้าที่ของตำรวจอยู่ดี"
หลวงพี่ยิ้มๆ ในความหัวดื้อของหลวงพ่อ
เผือกบอก
"หลวงพี่นี่ฉลาดฝุดๆ เลย"
กุ๊กไก่ขานรับ
"นั่นสิ"
"คอยดูเถอะ ถ้ามันมาจะเอาให้เละ" โต้งว่า
"อย่าไปทำร้ายคนอื่นเลยมันบาป ให้กฏหมายจัดการเถอะ"
กุ๊กไก่บอก
"บางครั้งกฎหมายก็ใช้ไม่ได้ ต้องใช้กฎหมู่"
หลวงพี่ ส่ายหน้าในความดื้อของพี่น้องคู่นี้
เผือกบอก
"มีเสียงคนเดินมาแล้ว หลบไปก่อน"
หลวงพี่ โต้ง กุ๊กไก่หลบ เผือกยืนล่อซื้ออยู่
กาแฟเดินมาใส่หมวกปีกชุดครึ่งท่อน ก้มหน้า
"จัดการมัน"
โต้งพูดจบกุ๊กไก่หยิบไม้ที่วางอยู่ เดินเข้าไปฟาดๆๆๆ เข้าที่กาแฟโดยไม่ทันดู
"โอ้ยๆๆๆ"
"ไอ้ชั่ว ไอ้เลว มาหลอกเอาเงินพี่ฉัน ตายซะเถอะ"
กุ๊กไก่ระดมตีเข้าที่กาแฟ
"หยุดก่อน"
"จัดการเลยน้องพี่...ว่าแต่ทำไมเสียงคุ้นๆ วะ"
"จะไม่คุ้นได้ยังไงก็ฉันเอง"
กาแฟเอามือกอดเอวกุ๊กไก่ให้หยุด ก่อนมืออีกข้างถอดหมวก
ทุกคนร้อง "หมวด"
กุ๊กไก่ค่อยๆ หันกลับไปยิ้มให้หมวด
อ่านต่อหน้าที่ 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 11 (ต่อ)
ส่วนในร้านกาแฟ ทุกคนหน้าช้ำกันคนละแผลสองแผล
"ถามจริงฉันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย" ลุงชาถาม
"นั่นสิ" หมากว่า
"ก็ทำไมแตนไม่บอกแต่แรกละว่าพี่เข้าใจผิด"
ทุกคนโพล่ง "เหรอ!"
"เค้าบอกแล้วเอ็งฟังมั้ย"
"ก็ฉันหึงขึ้นหน้านี่ลุงหงอก" ต่อยกมือไหว้ "ฉันขอโทษทุกคนด้วย"
"จะไม่ยกโทษให้ก็ตรงหงอกเนี่ยแหละ"
"กลับบ้านกันเถอะแตน"
"ฉันต้องทำงานพี่...ไม่งั้นจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงลูก"
"เดี๋ยวพี่หาเลี้ยงแตนเอง"
"พี่ก็พูดแบบนี้ทุกครั้ง หาเงินได้พี่ก็เอาไปลงขวด ไปเล่นไพ่"
ทุกคนมองหน้าต่อ
"พี่ขอโทษ ต่อไปนี้พี่สาบานว่าพี่จะเลิกทุกอย่าง แตนไปเลี้ยงลูกอยู่บ้านเถอะ"
"จริงด้วย...แล้วนี่ลูกอยู่ไหน"
"พี่ฝากให้คนสอนนับเลขอยู่"
"ที่โรงเรียน" ไทว่า
ต่อตอบ"ที่บ่อน"
"ไอ้ต่อ"
แตนถีบต่อกระเด็น ทุกคนตะลึง
"ไปรับลูกกลับเดี๋ยวนี้"
ต่อรีบวิ่งออกไป
"ลุงชา ฉันขอลาออกนะจ้ะ...ฉันเป็นห่วงลูก"
"ดีแล้วแหละ...กลับไปดูลูกเถอะ ทำงานไปเอ็งก็มีห่วง แล้วก็ค่อยๆพูดค่อยๆ จากันล่ะ"
แตนเดินออกไปอย่างเร็ว
"แล้วนี่จะหาคนช่วยงานที่ไหน"
หมาก/มั่น/แมวโพล่ง "นี่ไง"
ลุงชาหันไปเห็นหมากจับมือไทยิ้มๆชูขึ้นเหมือนเสนอตัวทำงาน
กาแฟจ้องหน้ากุ๊กไก่อยู่ กุ๊กไก่ยิ้มๆ
"หมวดอย่ามองกุ๊กไก่แบบนั้นสิ เดี๋ยวกุ๊กไก่ก็ท้องหรอก"
"คน...ไม่ใช่ปลากัด" เผือกบอก
"กุ๊กไก่ขอโทษ กุ๊กไก่ไม่ได้ตั้งใจ ก็หมวดเข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือ"
"กราบแทบเท้า ขอโทษหมวดเค้าซะสิ" โต้งบอก
กุ๊กไก่จะเดินเข้าไปกราบหัว แต่กาแฟรู้ทัน
"นี่มันหัว"
กุ๊กไก่ยกมือไหว้
"ขอโทษนะหมวด"
หมวดมองกุ๊กไก่ยิ้มๆ ในความน่ารักใสซื่อ
"แล้วตกลงจับพวกต้มตุ๋นได้มั้ย" หลวงพ่อถาม
"จะไปจับเค้าทำไมครับ เค้าก็ทำอาชีพสุจริต" เผือกบอก
"สุจริตตรงไหน"
"ก็เค้าต้มเนื้อตุ๋นเนื้อ ขายผิดตรงไหน"
โต้งโมโหถีบเผือกกระเด็น
"ฉันเสียตังค์แกยังจะมาเล่นอะไรของแกเนี่ย"
เผือกทำท่าเจ็บ
"ก็ไม่อยากให้เครียดกัน"
"หมวดกับตำรวจเค้าตามจับคนร้ายได้แล้วครับหลวงพ่อ เค้าจะเดินมาแจ้งแต่เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันซะก่อน"
"อ้าว...สุดท้ายไอ้เทคโน อาชีวะ"
"เทคโนโลยี" กาแฟบอก
"นั่นแหละ สุดท้ายเทคโนโลยีก็ช่วยไม่ได้เท่าคนหรอกเห็นมั้ยละ"
"ช่วยได้สิครับ...ผมก็ใช้ข้อมูลจากที่หลวงพี่หาให้ แล้วก็ไปสืบค้นต่อจนตามไปจับคนร้ายได้ครับ ต้องขอบคุณหลวงพี่มากๆ"
"ต้องขอบคุณเทคโนโลยีช่วยได้เยอะครับ" หลวงพี่หันไปมองหลวงพ่อ
"แต่สุดท้ายก็คนอยู่ดี คอมมันจะมาตามจับผู้ร้ายได้ที่ไหนกันท่าน"
ทุกคนมองหลวงพ่อยิ้มๆ
"ต่อไปจะซื้อของผ่านอินเทอร์เน็ตก็เช็คกันให้ละเอียดละ"
"ถั่วต้ม" กาแฟบอก
"ถูกต้อง" กุ๊กไก่ว่า
กาแฟยิ้ม
"ต้องเช็คข้อมูลของคนที่เราซื้อของให้ละเอียด รวมทั้งสั่งซื้อจากเว็บที่เชื่อถือได้ ขอเอกสารคนขายเพื่อยืนยันว่าจะไม่โดนโกงแน่ๆ ของถูกและดีไม่มีในโลก"
"ที่สำคัญคือ สติ" หลวงพี่บอก
โต้งกับกุ๊กไก่มองหน้ากันเซ็งๆ
ตอนเย็น ลุงชาสอนไทชงกาแฟอยู่
"หัวไวเหมือนกันนะเอ็ง ไอ้ไท"
"ขอบคุณครับลุง"
ไทยิ้มๆ ก่อน
"อร่อยนะเนี่ย กาแฟร้านนี้" หมากบอก
"แน่นอนเพราะข้ามีเคล็ดขัดยอก"
"เคล็ดลับ" หมากบอก
"เปล่าข้าเคล็ดจริงๆ ยืนสอนพวกเอ็งนานไม่ได้พักเลย"
"งั้นเชิญลุงไปลงหลุม"
"ข้ายังไม่ตาย"
"ไปว่าลุงเค้าหมาก เชิญครับลุงชา"
ไทพยุงชาไปนอนที่เบาะสนาม
"แหม...พอได้งานปุ๊บก็โซมาเลียเลยนะ"
เหมยกับริซซี่เดินเข้าร้านมา
"ขอชาเขียวเย็นสองแก้วจ้ะลุง" ริซซี่บอก
"ได้เลยครับ"
"อ้าวน้องไท ตกลงได้งานแล้วเหรอคะ"
"ครับพี่ริซซี่"
"ลูกค้ามาก็ดี ข้าคิดอะไรออกแล้ว"
"อะไรครับลุง"
"ข้าจะไม่ให้เอ็งเทิร์นโปรแล้ว"
"โหวพูดภาษาปะกิตด้วย"
"อังกฤษ" เหมยบอก
"ถ้าเอ็งชงชาเขียวให้นังเหมยกินแล้วมันบอกอร่อย ข้าจะรับเอ็งเข้าเป็นพนักงานประจำ"
ทุกคนต่างมองไปที่ลุงชาว่าพูดจริงมั้ย ลุงชาพยักหน้ายิ้มๆ
กาแฟ โต้ง เผือก กุ๊กไก่ เดินคุยกันออกมาจากวัด
โต้งบอก
"ขอบคุณผู้กองมากนะครับ"
"เป็นหน้าที่ของตำรวจอยู่แล้วครับผม" กาแฟบอก
"โชคดีนะที่ร้านกระเป๋าของกุ๊กไก่เป็นร้านที่ซื้อประจำเลยไม่โดนโกง"
"แล้วเคยเช็คมั้ยครับว่าของจริงของปลอม"
"ไม่เคย แพงขนาดนั้นไม่ใช่ของปลอมหรอกหมวด"
"ของแพงก็ใช่ว่าจะจริงเสมอไป"
กุ๊กไก่มั่นใจ
"กุ๊กไก่มันใจว่ายังไงก็ไม่โดนหรอกชัวร์"
กุ๊กไก่ทำหน้ามั่นใจ
โต้งบอก
"ผมสิซวยแน่ๆ เลยอ่ะไม่ได้เงินคืน"
"ใช่ รับรองโดนคุณนายเอามีดจามหัวแน่" เผือกบอก
"อย่าพูดสิ...คนยิ่งกลัวๆ อยู่"
"เหรอ"
"ก็เออนะดิ"
โต้งจำเสียงได้หันไปเห็นนวลเดินมากับชดช้อย ชดช้อยโมโหสุดขีด
"พูดได้คำเดียวว่าเละ เละแน่ๆ" นวลบอก
โต้ง/กุ๊กไก่ เรียก "แม่"
"ไอ้โต้ง นังกุ๊ก"
"ใจเย็นๆ นะคะคุณนาย"
"ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วโว้ยไอ้พวกลูกเวร...พวกแกตาย"
โต้ง เผือกวิ่งหนีอย่างเร็ว กุ๊กไก่คิดไม่ทันหลบอยู่หลังกาแฟ
"มาให้ฉันตีดีๆ นะนังกุ๊ก เงินตั้งครึ่งแสนสูญหมด"
"ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ"
"จริงด้วยแม่ เชื่อฟังตำรวจเค้าหน่อยสิ"
"ไม่ฟัง...หน้าที่ของหมวดอย่างเดียวคือไปตามปอเต๊กตึ้งมาเก็บศพลูกฉันด้วย"
กุ๊กไก่อาศัยจังหวะวิ่งหนีออกไป ชดช้อยวิ่งตามไปนวลตามไปติดๆ กาแฟมองตามส่ายหน้าหน่ายๆ ก่อนวิ่งตามไปห้าม
อ่านต่อหน้าที่ 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 11 (ต่อ)
เหมยดูดน้ำชาเขียวรวดเดียว ทุกคนยืนลุ้นๆ
"ตกลงอร่อยมั้ยละนังเหมย"
"ริซซี่ให้คะแนนเต็มเก้าสิบค่ะ แต่ว่าใจพี่เนี่ยให้น้องไทเต็มร้อย"
"จะอ้วก" เหมยบอก
"มันไม่อร่อยเหรอ" ลุงชาถาม
"จะอ้วกเพราะพี่ริซซี่เนี่ยแหละ"
"ตกลงรสชาติเป็นไงคุณ อร่อยมั้ย" ไทถาม
"ก็งั้นๆ แหละ"
"ถ้านังเหมยมันว่าไม่อร่อยข้าก็คงไม่จ้างเอ็งแล้วไอ้ไท"
"จริงๆ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเหมยนะ ลุงก็ตัดสินเองสิ"
"ไม่ได้!! ถ้าลูกค้าไม่ชอบพนักงานในร้านแล้วเกิดไม่เข้าร้าน ยอดขายลดข้าจะทำไง"
"แค่น้องเหมยคนเดียวเนี่ยนะ"
"ลูกค้าจะกี่คนก็สำคัญหมดแหละนังริซซี่ เพราะเค้าเอาเงินมาให้เรา"
ริซซี่เบะปาก
"ร้านกาแฟคุณธรรม"
เหมยจ้องหน้า ไททำหน้าเศร้า ลุงชาทำท่าจริงจัง
ไทบอก
"ไปกันเถอะหมาก"
"อ้าวพี่เหมยยังไม่ตอบเลย"
"ยังไงเค้าก็บอกว่าไม่อร่อยอยู่แล้ว จะอยู่ทำไม"
ไทดึงมือหมากเดินออกไป หมากหันมามองเหมย
เหมยพูดเสียงดัง
"อร่อย...ก็อร่อย"
"ตกลงอร่อยมั้ย"
"อร่อย….จ้ะ"
หมากกับไทหยุดแล้วหันมายิ้มให้เหมย
หมาก/ริซซี่ร้อง "เย้"
ริซซี่วิ่งมาหาไท
"ยินดีด้วยนะคะน้องไท"
ไทพยักหน้ายิ้มๆ มองมาทางเหมยเหมือนขอบคุณ
"ถามจริงนี่ลุงให้เหมยเป็นคนตัดสินจริงๆ เหรอ"
"เปล่าหรอก...ข้าแค่อยากให้เอ็งพูดปากให้ตรงกับใจ เพราะไอ้ไทมันชงอร่อยจริงๆ"
ริซซี่/หมาก ร้อง "เย้"
ริซซี่กับหมากลืมตัวกอดกันดีใจก่อนนึกได้รีบผละออกจากกัน
ไทยิ้มให้เหมยเหมือนเป็นการขอบคุณ
"เลิกยิ้มแล้วไปปิดร้านได้แล้วไอ้ไท"
"ครับลุง"
ถนนหมู่บ้านกลางคืนดูเงียบสงบ ทั้ง 4 คนออกจากร้านกาแฟเดินมาตามถนน
"ยินดีด้วยนะคะน้องไท ในที่สุดก็มีงานทำซะที" ริซซี่บอก
"ขอบคุณครับพี่ริซซี่"
"น้องไทต้องตั้งใจทำงานแล้วก็เก็บเงินไปสู่ขอพี่นะคะ"
หมากบอก
"เจ๊นี่มโนคิดเรื่องเก่งเน๊อะ"
"คนเรามันต้องอยู่ด้วยความฝันสิหมาก"
"แล้วนี่พี่เหมยจะกลับบ้านยังไงดึกแล้ว"
"ก็เดินกลับสิถามแปลก" เหมยบอก
"ฉันเป็นห่วงว่ามันดึกอันตราย"
"จริงด้วย...พี่กลัวโจรจะมาปล้นสวาทพี่" ริซซี่บอก
"ไม่ต้องกลัวนะฉันว่าถึงโจรจะปล้นพี่มันก็คงลืมข่มขืน" หมากบอก
"ไอ้บ้า พูดจากับผู้หญิงบอบบางแบบฉันได้ยังไง"
"บอบบางที่ไหน ถ้าขึ้นชกก็รุ่นเฮฟวี่เวทเลยพี่อ่ะ"
"ถ้าแกยังไม่หยุดพูดจะโดนกะเทยต่อยปาก"
"งั้นฉันไปนะพี่" เหมยบอก
"พี่ไทไปส่งพี่เหมยสิ" หมากบอก
"ไม่เป็นไรฉันไปเองได้"
เหมยพูดจบหันมามองจิกไท
"ก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปส่งอยู่แล้ว จะไปไหนก็เชิญ"
"ชิส์...ไอ้บ้า"
พูดจบเหมยเดินแยกออกไปงอนๆ
เหมยเดินหงุดหงิดออกมาคนเดียว
"ไอ้ไท ไอ้บ้า รู้งี้ฉันน่าจะบอกว่านายชงชาเขียวไม่อร่อย ไอ้บ้าๆๆ"
เสียงหมาหอนดังขึ้น เหมยได้ยินก็ตกใจ
"จะมาหอนอะไรตอนนี้เนี่ย"
เหมยกลัวๆ รีบเดินอย่างเร็ว
เสียงฝีเท้าคนเดินตาม เหมยไม่กล้าหันไปมอง เหมยเดินเร็ว ไทยิ้มๆเดินตาม
"ไม่ไหวแล้วโว้ย"
เหมยวิ่ง ฝีเท้าวิ่งตาม
มีหมาวิ่งออกมาจากข้างทางเหมยตกใจ นึกว่าผีรีบหันกลับ
"ว้าย"
เหมยวิ่งกลับมา หันหน้ามาซบกับอกไทเข้าพอดี
"ช่วยด้วยๆ"
ไทยิ้ม
"โอ๋ๆๆๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ แค่หมาเอง"
เหมยที่ค่อยๆ กลัวอยู่นึกได้ค่อยๆ เงยหน้ามามองไท
"ไอ้เด็กวัด"
พูดจบเหมยผละออกจากอกไท อายๆ รีบเดินไป
"อะไรกันคุณ นี่ผมอุตสาห์ให้ยืนอกซบนะเนี่ย...โอ๋ๆ มาเดี๋ยวผมไปส่ง"
"ไม่ต้องจะไปไหนก็ไป"
"ไม่กลัวแน่นะวันนี้วันพระเค้าว่าผีดุ"
"ไม่กลัวโว้ย"
"งั้นผมกลับนะ"
"ไม่ได้...ไปส่งฉันก่อน"
ไทยิ้มๆ ก่อนเดินตามเหมยไปท่ามกลางความมืด
เวลากลางคืน ไทวางเงินสามร้อยไว้บนจีวรหลวงพ่อ
"นี่เป็นเงินก้อนแรกที่ผมทำงานได้ผมยกให้หลวงพ่อครับ"
แมวบอก
"ดูไว้เป็นตัวอย่างไอ้แมว อยู่วัดจนหงอกทั้งหัวแล้วเงินสักบาทเคยให้หลวงพ่อมั้ย"
มั่นบอก
"หลวงพ่อชั้นไม่เคยให้ เพราะชั้นเก็บเหรียญบาทไว้ใส่ปากให้แก ก่อนขึ้นเมรุ…ล้อจังผมขาวเนี่ย ไม่ขาวบ้างก็แล้วไป"
"พอได้แล้ว ทะเลาะกันจนผมหงอกทั้งหัวแล้ว ไม่เบื่อบ้างรึไง" หลวงพ่อว่า
"ตอนแรกผมโกรธไอ้แมวร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ตอนนี้จะแบ่งมาให้หลวงพ่อสักสิบหงอก"
"สิบเปอร์เซ็นต์" แมวบอก
หลวงพ่อส่ายหน้าที่สองคนไม่ได้เรื่องก่อนหันมาคุยกับไท
"ส่วนเงินเนี่ยไทเก็บไว้ใช้จ่ายเถอะ"
"หลวงพ่อรับไว้เถอะครับ...ถือว่าผมตอบแทนบุญคุณข้าวก้นบาตรหลวงพ่อ"
หมากบอก
"พี่แมนโครตๆ"
"ผมตั้งใจแล้วว่าค่าจ้างวันแรกจะให้หลวงพ่อ ส่วนค่าจ้างวันที่สองจะให้แม่ และค่าจ้างวันที่สามผมจะเก็บเอาไว้ใช้จ่ายครับ" ไทบอก
"หลวงพ่อรู้ว่าไทตั้งใจดี ไทมีงานทำแล้วต้องรู้จักใช้เงิน ไม่ใช่มีเท่าไหร่ก็ให้หลวงพ่อ ให้แม่จนหมด แบ่งไว้ใช้จ่าย และเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นบ้างนะรู้มั้ย"
"ครับหลวงพ่อ"
"เงินหามาได้เยอะ แต่ถ้าใช้ไม่เป็นไม่นานก็หมด"
ทุกคนอนุโมทนา "สาธุ"
"แต่ผมว่าหลวงพ่อรับเงินไทมันไว้เถอะครับ มันตั้งใจ ถือว่าเป็นการตอบแทนวัดที่ให้มันอยู่อาศัยก็ได้ครับ" แมวบอก
"หลวงพ่อจะรับไว้แค่หนึ่งร้อยบาท เอาไว้จ่ายค่าน้ำค่าไฟวัดที่เหลือหลวงพ่อให้ไทคืน"
ไทยิ้มให้หลวงพ่อกับหลวงพี่อย่างมีความสุขที่ไทรู้จักแบ่งปัน
อ่านต่อตอนที่ 12
