ทองประกายแสด ตอนที่ 4
วีระชัยวางโทรศัพท์ด้วยความไม่สบายใจ ทองดีแต่งตัวเรียบร้อย เดินออกมาจากห้องสีหน้าเบิกบาน
“เป็นไง ชุดนี้สวยมั้ย”
“มันดูโป๊ไปหน่อยนะ”
“เนี่ยนะโป๊...ไม่หรอก ก็แค่มองแหละ คนเค้าจะได้รู้ว่าทองประกายเมียของพี่ฮงสวยแค่ไหน”
ทองดีกอดวีระชัยอย่างประจบ วีระชัยลังเล
“เอ่อ..ทอง เราแวะไปตลาดก่อนได้มั้ย”
“แวะไปทำไม”
“แวะไปดูอาม้าหน่อย เมื่อกี้พวกที่ตลาดโทรมาบอกอาม๊าไม่ค่อยสบาย แต่พี่คุยแล้วแกบอกแค่เหนื่อยนิดหน่อย”
ทองดีหน้าหงิกทันที
“ได้..พี่ไปช่วยแม่ที่ตลาดเถอะ ฉันไปของฉันเอง”
ทองดีเดินจ้ำพรวดจะออกจากบ้าน วีระชัยรีบคว้าแขนไว้
“ทอง”
“พี่ไม่อยากพาฉันไปก็บอกมาตรงๆดีกว่า ไม่ต้องเอาอาม๊ามาอ้างหรอก”
ทองดีสะบัดเดินออกจากบ้านไป วีระชัยรีบวิ่งตามไป
วีระชัยกับทองดีลงจากรถเมล์ที่หน้าห้างสรรพสินค้า ทองดียังงอนๆวีระชัย แต่พอหันไปเห็นห้างสรรพสินค้า เธอก็ตาโตอย่างตื่นตาตื่นใจ
“โอโห..มันใหญ่โตดีจังเลย”
วีระชัยยิ้ม
“อารมณ์ดีแล้วละสิ”
ทองดีควงแขนวีระชัย เดินเข้าไปในห้องอย่างตื่นเต้น เมื่อเข้าไปด้านใน ทองดียืนนิ่งรับไอเย็นอย่างสดชื่น
“แหม...มันเย็นชื่นใจจริง...จริ๊ง เย็นกว่าแอร์ที่โรงแรมของพี่อีกเน๊อะ...แถมยังหอมดีอีกด้วย”
ทองดียิ้มให้วีระชัยอย่างมีความสุข เดินควงแขนวีระชัยเดินดูร้านค้าอย่างตื่นตาตื่นใจ เมื่อไปถึงโงหนัง เธอยืนมองโปสเตอร์ตัวอย่างหนังอย่างสนใจ
“เราดูเรื่องนี้กันได้มั้ย”
วีระชัยมองอย่างลังเล พอเห็นป้ายบอกราคา ค่าตั๋วเข้าชม วีระชัยส่ายหน้า
“อย่าดีกว่า”
“ทำไมล่ะ ฉันอยากดูนี่ เขาบอกโรงหนังกรุงเทพดีมากเลย ฉันอยากเข้าโรงหนังอ่ะ”
“ค่าดูสองคนก็เกือบสามร้อยแน่ะ ซื้อหมูได้ตั้ง 2 โล”
วีระชัยเดินลากทองออกไปทันทีทันที ทองดีมองโปสเตอร์หนังอย่างเสียดาย หงุดหงิด
วีระชัยพาทองดีเดินเที่ยวในห้าง ผ่านมาจนถึงหน้าร้านเสื้อผ้า พอเห็นเสื้อในหุ่นโชว์สวยมาก ทองดีปล่อยมือจากวีระชัย ไปยืนเกาะกระจกหน้าร้าน จ้องมองชุดที่โชว์ไว้ แล้วรีบเดินร้านทันที วีระชัยรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว ทองดีเดินไปจับเสื้อแบบทะนุถนอม
“พี่ซื้อให้ฉันนะ ผ้านุ้ม..นุ่ม สีก็สวยถูกใจ ซื้อให้ฉันนะ”
วีระชัยพลิกป้ายราคาขึ้นมอง แล้วสะดุ้ง รีบดึงมือทองดีออกจากชุดทันที
“ตั้ง 2 พันกว่า ไม่ไหวหรอก แพงไป ใช้ผ้านิดเดียวเอง ไว้พี่พาไปซื้อแถวตลาดนัดดีกว่า”
“แต่ฉันอยากได้ ฉันไม่เคยใส่ผ้าแบบนี้เลยนะ”
วีระชัยไม่ฟังเสียงลากทองดีออกจากร้านเสื้อผ้าทันที ทองดีหน้าหงิก วีระชัยลากทองดีผ่านมาหน้าร้านฟาสฟู้ด ทองดีสะบัดมือแล้วยืนนิ่ง วีระชัยหันไปมองหน้าทองดีแล้วส่ายหน้า
“พามาเที่ยวแล้วยังจะทำหน้าบึ้งหน้างออีก ไม่น่ารักเลยนะ”
“ฉันหิว จะกินไก่ทอด จะซื้อให้กินมั้ย”
วีระชัยมองป้ายแล้วส่ายหน้า
“กับข้าวที่บ้านก็มีกลับไปกินข้าวบ้านดีกว่านะ”
“ทำไมเมื่อวานยังให้ฉันกินบะหมี่เป็ดได้เลย”
“ก็มันไม่ได้กินทุกวันนี่”
ทองดีสะบัด
“...โอ๊ย..ไอ้นั่นก็แพง ไอ้นี่ก็ไม่คุ้ม กลัวแต่เสียเงิน แล้วจะพาฉันมาทำไมเนี่ย กลับไปบ้านมีอะไรกิน มีแต่กับข้าวเค็มยังกะเกลือ”
วีระชัยจ๋อย
“ทองจ๋า พี่ก็พามาเที่ยวห้างแล้วไง เราเดินเล่นเฉยๆก็ได้ อย่าโกรธพี่เลยนะ”
ทองดีมองหน้าวีระชัยอย่างหงุดหงิด แล้วสะบัดหน้าเดินหนีไปทันที วีระชัยมองตามอย่างไม่เข้าใจอารมณ์ของทองดี แล้วรีบวิ่งตามไปจับมือทองดีไว้ แล้วพอเดินออกจากห้าง
“วิ่งซะเร็ว ประเดี๋ยวก็หลงกันหรอก ป้ายรถเมล์อยู่ทางนี้”
วีระชัยดึงมือทองดีให้ออกเดิน ทองดียืนนิ่ง วีระชัยหันมามองทองดีอย่างแปลกใจ
“อ้าว จะกลับไม่ใช่เหรอ ไปเถอะรถเมล์มาโน่นแล้วเดี๋ยวไม่ทัน”
“ใครบอกฉันจะนั่งรถเมล์”
วีระชัยงง
“ไม่นั่งรถเมล์แล้วจะเดินหรือไง”
“ฉันจะนั่งแท็กซี่”
ทองดีไม่ฟังเสียงเดินไปเรียกรถแท็กซี่แล้วขึ้นไปนั่งทันที วีระชัยหงุดหงิด แต่ก็รีบเดินขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมกับทองดี
ตี๋ใหญ่กำลังนั่งเช็ดมีดอยู่ที่หน้าบ้าน ขณะที่รถแท็กซี่วิ่งเข้ามาในจอด ทองดีลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านทันที วีระชัยลงตามมา จะวิ่งตามแล้วนึกได้ว่าลืมจ่ายเงิน วีระชัยรีบจ่ายเงินค่าแท็กซี่
“เฮ้ย...วิ่งไล่จับกันหรือไงวะ ไอ้ฮง” ตี๋ใหญ่แซว
“เรื่องของผัวเมีย มึงอย่าเสือก”
วีระชัย วิ่งตามทองดีเข้าบ้านไปทันที ตี๋ใหญ่มองตามไปอย่างหงุดหงิด
ทองดีเดินปึงๆ เข้ามาในห้อง วีระชัยตามเข้ามา พอทองดีเห็นวีระชัยก็เมินหน้า
“ทองโกรธพี่เหรอ ทองอยากไปห้างพี่ก็พาไปแล้วนี่”
วีระชัยเดินเข้าไปจะกอดทองดีสะบัด วีระชัยชักหงุดหงิด
“เนี่ยนะพาไปเที่ยว จะซื้อ จะดู จะกินอะไรก็ไม่ได้ อย่างนี้จะพาไปทำไม”
“ก็ทุกอย่างมันแพงจริงๆนี่นา เงินทองไม่ได้หาได้ง่ายๆนะ”
“แล้วทีฉันทำงานให้พี่ล่ะ ไม่ต้องไปเสียเงินจ้างคนใช้ อย่างนี้พี่ไม่ประหยัดหรือไง แค่ไปดูหนังซักครั้งมันจะเปลืองซักแค่ไหนเชียว”
“ก็หนังพวกนั้นมันไม่ได้ประโยชน์อะไรนี่นา”
“ได้ ในเมื่อพี่ให้สิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้ฉันก็ไม่อยู่แล้ว”
วีระชัยอึ้งรีบเข้าจับมือทองดีทันที
“ทองทำไมพูดแบบนี้ล่ะ”
“ฉันเบื่อ ฉันเป็นเมียพี่ ทำงานให้พี่ แต่พี่เคยให้อะไรฉันบ้าง”
ทองดีดิ้นจะดึงมือออก
“ทอง! อย่าไปเลย เอางี้พี่จะให้เงินทองไว้ใช้ วันละร้อย”
“จริงนะ”
“แต่ต้องไม่พูดจาแบบนี้อีก”
วีระชัยเปิดกระเป๋าหยิบเงินให้ทองดีๆค่อยยิ้มออก วีระชัยกอดทองดีแล้วดึงมาหอม ทองดีก็ยืนนิ่งๆ แต่แค่นี้วีระชัยก็มีความสุขมาก ทองดีดูแบงก์ร้อยในมืออย่างครุ่นคิด
อาซิ่มเดินเข้าบ้านมา เห็นวีระชัยกับทองดีกำลังทำกับข้าวมีเสียงหัวเราะคิกคัก แล้วเห็นทั้งคู่ถือกับข้าวมาตั้งบนโต๊ะ
“อ้าว...อาม๊า เป็นไงบ้านกลับซะเย็นเลย”
“อั้วหน้ามืด ต้องรอให้พวกที่ตลาดเขาช่วยเก็บของแล้วเรียกรถให้”
วีระชัยฟังแล้วอึ้งลงนั่งข้างๆ
“ผมขอโทษนะอาม๊า พอดี...”
อาซิ่มสวนขึ้น
“ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ อาม๊าไปอาบน้ำก่อนนะ เหนื่อยเหลือเกิน”
อาซิ่มเดินขึ้นข้างบนไป วีระชัยมองตามเศร้าๆ ทองดีเดินมานั่งข้างๆ
“อาม๊าไม่สบายจริงๆเหรอ”
“แกชอบหน้ามืด บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ไป”
“คนแก่ชอบเป็นแบบเนี๊ย แถวบ้านฉันก็มี พี่ซื้อยาดมให้แกติดตัวสิ พี่ไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวต้องไปทำงานอีก”
“เวลาพี่ไม่อยู่ ฝากอาม๊าด้วยนะ”
“ก็ได้ แต่พี่ก็บอกอาม๊าให้พูดกับฉันเยอะๆแล้วกัน ฉันไม่ชอบเวลาใครมาทำหน้าหงิกหน้างอใส่ มันรำคาญ”
วีระชัยพยักหน้ารับลอยแบบไม่ได้ใส่ใจที่ทองดีพูด แต่ตามองตามขึ้นไปชั้นบน
ทองดีนั่งซักผ้าอยู่หลังบ้าน ใส่ผงซักฟอกเต็มที่ฟองล้นเต็มพื้น เปิดวิทยุดังลั่น อาซิ่มมองด้วยความไม่พอใจ เดินไปปิดวิทยุ ทองดีหันไปมอง
“อ้าว อาม๊าไม่ขายไก่หรือ”
“วันนี้วันพระ อั้วไม่ขาย”
ทองดีพยักหน้า
“แล้วอาม๊ามีอะไร”
“วิทยุนี่น่ะ ทีหลังอย่าเปิดอย่าให้มันดังนัก หนวกหูชาวบ้าน มัวแต่ฟังเพลง เมื่อไหร่งานจะเสร็จ”
ทองดีทำหน้าเบื่อๆเอาแปรงซักผ้ามาถูเท้า อาซิ่มหันไปเห็นทองดีเอาเท้าจุ่มในกะละมัง
“ไอ๊หยา....ซี้เลี้ยว...อาทองประกาย ทำไมลื้อเอาตีนไปแช่ในกะละมังซักผ้า”
ทองดีมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยกเท้าออกแต่โดยดี
“อะไรอีกล่ะ อาม่า ไม่เห็นเป็นไรเลย ที่บ้านฉันก็ทำแบบนี้ ไม่เห็นจะแปลก”
อาซิ่มค้อน...
“นั่นมันที่บ้านลื้อ พ่อแม่ลื้อไม่สั่งสอนหรือว่า ตีนน่ะมันของต่ำ เอาไปเหยียบย่ำเสื้อผ้าของผู้ชายไม่ได้ มันซวย ทำแบบนี้ อาฮงก็ซวย...”
อาซิ่มหยิบเสื้อออกมา แถมมีกางเกงในของทองดีด้วย อาซิ่มโวยวาย ทองดีมองอย่างรำคาญ
“อะไรอีกล่ะ”
“นี่ ที่บ้านลื้อคงไม่สอนให้เสื้อแยกกางเกงด้วยใช่มั้ย ซักรวมกันแบบนี้ได้ยังไง อั๊วจะเป็นลม ซวย...ซวยตายชัก...”
“ซวยยังไง...มันก็แค่เสื้อผ้า...พอซักเสร็จมันก็สะอาดเหมือนกันนั่นแหละทำเป็นเรื่องมากไปได้น่ะม๊า”
“ลื้อมันซี้ซั๊ว...เฮ้อ...แปไอ๊บ่อก๊าสี่”
อาซิ่มด่าว่าว่าลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน แล้วมองทองดีอย่างรังเกียจ โยนผ้าในมือทิ้งอย่างขยะแขยงแล้วเดินหนีไป ทองดีงง
“พูดอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย แน่จริงด่าให้รู้เรื่องสิ เรื่องมากชิบเป๋ง ทำอย่างกะเป็นผู้ดีมาจากไหน โธ่...ยายซิ้มขายไก่”
ทองดีซักผ้าต่ออย่างกระแทกกระทั้น จากนั้นก็ไปตากผ้า ทำงานบ้าน แล้วพึมพำอย่าง
“เฮ้อ...นี่ชีวิตฉันจะต้องมาอยู่ที่นี่ไปตลอดเหรอเนี่ย”
ทองดีเปิดประตูเข้ามาเห็นวีระชัยนอนหลับ ก็เดินไปนั่งมองไปนอกหน้าต่าง
“จะทำอะไรต่อเนี่ย ไปไหนก็ไม่ได้ โอ๊ย...เบื่อ”
ทองดีนึกได้ รีบเดินไปเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าที่วีระชัยซื้อมาให้ออกมาดูแล้วเบ้ปาก
“โหย...ใส่เข้าไปได้ไงเนี่ย แขนยาว คอปิด อี๊...เชยชะมัดเลย”
ทองดีนิ่งใช้ความคิดแป๊บนึง แล้วไปหยิบกรรไกรตัดชายกระโปรงออก แล้วสอยอย่างรวดเร็ว ทองดีตัดแขนเสื้อออกแล้วหยิบเสื้อขึ้นมามองอย่างพอใจ แล้วลองใส่ดู ชุดเชยๆกลายเป็นชุดเปรี้ยว เหมือนกับในหนังสือดารา
“อืมม...อย่างนี้สิ ค่อยยังชั่วหน่อย มีของดีมันต้องโชว์สิ”
ทองดีมองวีระชัยที่นอนหลับ
“พี่ ฉันออกไปซื้อขนมหน่อยนะ”
ทองดีเดินเฉิดฉายออกไปอย่างมั่นใจ
ทองดีเดินไปที่ร้านขายของชำแถวบ้าน ตรงไปเลือกขนมส่งให้เจ้าของร้านใส่ถุง ตี๋ใหญ่นั่งกินกาแฟอยู่ หันไปเห็นทองดีด้านหลัง ตี๋ใหญ่ผิวปากหวือ
“ใครเนี่ย สวยจริงๆ”
“อ้าวพี่ตี๋...จำฉันไม่ได้หรือไง”
“โห...แต่งตัวซะสวยเชียว จำไม่ได้เลยนะเนี่ยมานั่งกินโอเลี้ยงด้วยกัน พี่เลี้ยง”
ทองดีทำท่าอึดอัด ตี๋ใหญ่มองอย่างเข้าใจ
“กลัวไอ้ฮงมันจะเห็นหรือ ไม่ต้องห่วง เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ คนออกเต็มถนน”
ทองดีลังเล
“พี่เค้าไม่ชอบให้ฉันคุยกับพี่ตี๋”
“พี่คงเลวมาในสายตามัน”
“ไม่หรอก...จริงๆ เค้าไม่อยากให้ฉันคุยกับใครทั้งนั้นแหละ”
“ไอ้ฮงมันเป็นแบบนี้ มันขี้งก ขี้หวง ของมันใครอย่าหวังไปแตะ”
“ใช่ เมื่อวานนี้พาฉันไปห้าง ดูหนังก็ไม่ได้ดู ซื้ออะไรก็ไม่ได้ นั่นก็แพง นี่ก็ไม่คุ้มค่า สรุปไปเดินดู เดินดมๆ แล้วก็กลับบ้าน”
ทองดีบ่นอย่างอึดอัด ตี๋ใหญ่มองอย่างเข้าใจ
“งั้นไว้พี่พาไปเอง กะอีแค่ดูหนังกินข้าว จะกี่ตังค์เชียวพี่นะชอบเดินห้างที่สุด ดูหนังยิ่งชอบ”
“เหรอ...โรงหนังเป็นไงอ่ะ”
“โอ๊ย....สบาย ยิ่งตั๋วแพงๆนะที่นั่งยิ่งดี บางทีห้าร้อยพี่ก็ดูนะ มันนอนดูสบายดี”
“มีแบบนอนดูด้วยเหรอ”
“วันหลังพี่พาไปนะ”
ทองดีลังเล
“ไม่รู้สิ”
เจ้าของร้านหยิบถุงขนมมาส่งให้ทองดี
“ฉันต้องไปแล้วละ ออกมานานแล้ว...คิดตังด้วย”
ทองดีหันไปบอกเจ้าของห้าง ตี๋ใหญ่โบกมือห้าม
“..ไม่ต้อง พี่จ่ายให้เอง”
“เอางั้นเหรอ”
“ใช่สิ ว่าแต่ทองว่างเมื่อไหร่ล่ะ พี่จะพาไปเที่ยว ทองอยากกินอะไรอยากทำอะไรบอกพี่แล้วกันนะ”
ทองดีนิ่งคิดไม่ตอบ แต่ตี๋ใหญ่แอบอมยิ้ม
วีระชัยตื่นขึ้นมา อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เดินลงมาข้างล่างไม่เห็นทองดี จึงเดินเข้าไปหาในครัว
“ทอง...ทอง...ไปไหนของเค้าเนี่ย...บ้านช่องไม่อยู่”
วีระชัยเดินเข้าไปในครัวก็ไม่มี ไปหลังบ้านก็ไม่มี จึงเดินกลับเข้ามา อาซิ่มลงมาจากชั้นสองพอดี
“อาม๊า เห็นทองไหม”
“คงไปซื้ออะไรแถวนี้มั้ง”
วีระชัยรีบเดินออกไปนอกบ้านทันที อาซิ่มมองตามแล้วส่ายหน้า
“อาฮงเอ๊ย...อั๊วะเหนื่อยแทนลื้อจริงๆ”
วีระชัยเดินมาแล้วต้องชะงัก เห็นทองดีในชุดที่ตัดเองเดินยิ้มมา มีตี๋ใหญ่เดินมาด้วย
“พี่ตื่นแล้วเหรอ ฉันไปซื้อขนมมา”
วีระชัยมองไปรอบๆ ก็เห็นพวกผู้ชายแถวนั้นมองทองดีเป็นตาเดียว วีระชัยรีบดึงมือทองดีเดินจ้ำเข้าบ้านไปทันที ตี๋ใหญ่มองตามแล้วยิ้มสะใจ
วีระชัยกับทองดีเดินเข้ามา อาซิ่มนั่งกุมขมับอยู่ แต่ทั้งคู่ไม่สังเกต
“ไอ้ชุดบ้าเนี่ยไปเอามาจากไหน”
“จำไม่ได้หรือ ก็พี่เป็นคนซื้อให้ไง”
“ไม่ใช่แน่ พี่ไม่ซื้อชุดทุเรศให้เมียตัวเองใส่เด็ดขาด ทำไมถึงแต่งแบบนี้ จะไปล่อตะเข้ที่ไหน”
ทองดีโมโห
“ฉันแต่งแบบนี้เพราะฉันชอบแบบนี้ ถึงทุเรศแล้วใครจะทำไม”
ทองดีสะบัดหน้าจะเดินหนี วีระชัยตามไปลากแขนเธอไว้
“ออกไปไหนมา นี่ไปหาไอ้ตี๋ใหญ่มันมาใช่มั้ย...”
ทองดีสะบัด
“ฉันซื้อขนมกิน ไม่ได้ไปหาใครทั้งนั้น แต่ไปเจอพี่ตี๋เขาที่ร้าน เขาก็เลยเดินมาส่ง”
“พี่ไม่เชื่อ ก็มันเห็นตำตาว่ามากับมัน อยากมีผัวกี่คนกันแน่หา”
ทองดีมองหน้าวีระชัยอย่างเจ็บช้ำ เธอสะบัดตัวออก ทั้งหยิกทั้งข่วน คว้าอะไรได้ก็ขว้างใส่ วีระชัยหลบพัลวัน แต่ไม่ยอมตอบโต้
“ไอ้บ้า ผัวเฮงซวย ดูถูกเมียตัวเอง กูไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก มึงคิดว่ามึงดีนักหรือ มึงก็แค่เจ๊กขายไก่ ขี้งก ทุเรศ ไอ้ลูกแหง่”
ทองดีวิ่งหนีวีระชัยขึ้นไปบนห้อง วีระชัยจะวิ่งตามไป แต่ซิ่มเกิดหมดแรงปัดถ้วยน้ำชาตกแตก
“อาฮงช่วยม๊าด้วย”
วีระชัยชะงัก หันไปมองอาซิ่มที่นั่งหมดแรงอยู่ วีระชัยมองตามทองไปอย่างไม่สบายใจ
ในห้อง...ทองดีคว้าข้าวของปาลงกับพื้น
“คำก็โป๊ สองคำก็ยั่วผู้ชาย ฉันเป็นคนนะ..ไม่ใช่กะหรี่ โอ๊ย...ชักจะเบื่อแล้วนะ”
ทองดีขว้างหมอนไปทั่วห้อง แล้วกุมขมับ
“อีทองดี ทำไมชีวิตมึงเป็นแบบนี้”
ทองดีลุกไป หยิบเงินตัวเองมาดู กลัวไปไม่รอด
“ก็ได้ ครั้งนี้จะยอมให้”
ทองดีถอนใจเฮือกใหญ่แล้วเดินออกจากห้องไป
วีระชัยเอายาดมให้อาม๊า แล้วเก็บเศษถ้วยชา พร้อมกับเช็ดพื้น พอเสร็จแล้วก็กลับมาดูอาซิ่ม
“อาม้าเป็นอะไรเนี่ย หน้าซีดเชียว”
“ไม่เป็นไร อั๊วไม่เป็นไร ม๊าห่วงแต่ลื้ออ่ะ หน้าตาลื้อไม่มีความสุขเลยนะอาฮง”
“โธ่อาม๊า ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”
“อั๊วะน่ะอีกหน่อยก็ตายแล้ว แต่ลื้ออ่ะ ต้องอยู่ไปอีกหลายสิบปีลื้อจะวิ่งตามอาทองไปอย่างนี้ ตลอดชีวิตเหรออาฮง”
วีระชัยหลบตา
“อั๊วไม่ดีเองแหละ อั๊วะมันปากเสีย พูดกับทองเขาไม่ดี”
“เฮ้อ...บอกตรงๆนะ อาฮงเอ๊ย อั๊วะไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นจะมีดีตรงไหน ไม่เป็นแม่บ้านแม่เรือนแม้แต่น้อย ขืนลื้อยังเลี้ยงอีไว้ใกล้ตัว มีแต่จะซวย เชื่ออั๊วเหอะ”
ทองดีที่แอบฟังอยู่โมโหเดินออกมา
“..ว่างใช่มั้ย ถึงมานั่งยุให้ผัวเมียเค๊าทะเลาะกันน่ะ....อาม๊า”
ทองดีจ้องหน้าอาซิ่มอย่างโมโห
“อาทอง ลื้อพูดกับอั๊วะดีๆ ได้ไหม อั๊วะเป็นแม่ผัวลื้อนะ”
“แล้วอาม๊าล่ะ เคยพูดถึงฉันดีบ้างไหม ฉันตั้งใจจะมาขอโทษผัวฉัน แต่กลับต้องมาได้ยินแม่ผัวปากเสียเห่าเรื่องของฉัน”
“ทอง...นี่แม่พี่นะ”
“เออ...แล้วไง ไม่ใช่แม่ฉันนี่ ปากเสียแบบนี้ฉันคงไม่นับญาติหรอก”
วีระชัยโมโหตบหน้าทองดี
“แกตบฉันเหรอ”
วีระชัยหน้าเสียรู้สึกผิด ทองดีจ้องหน้าสองแม่ลูกด้วยความแค้นใจสุดๆ
อ่านต่อหน้า 2 เวลา 12.00 น.
ทองประกายแสด ตอนที่ 4 (ต่อ)
ทองดีจ้องหน้าวีระชัยด้วยความโกรธจัด
“แกตบฉันเหรอไอ้ฮง ตบฉันทำไม”
“ทอง พี่ขอโทษ”
วีระชัยจะเข้ามาประคองปลอบ ทองดีผลักออก
“ต่อไปนี้แกไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
ทองดีจ้องหน้าสองแม่ลูกก่อนเดินหนีขึ้นข้างบน วีระชัยยืนนิ่งทำตัวไม่ถูกแล้วตัดสินใจนั่งลงหยิบยาดมส่งให้อาซิ่ม
“ลื้อไปดูเมียลื้อเถอะ”
“...ม๊าไม่โกรธเมียอั๊วะเหรอ”
อาซิ่มยิ้มปลอบ
“ที่จริงอั๊วะน่าจะดีใจนะที่เห็นลื้อสองคนตีกัน แต่ลื้อรู้ไหมตั้งแต่เล็กจนโต อั๊วะไม่เคยเห็นหน้าตาลื้อเศร้าดูไม่มีความสุขมากขนาดนี้เลย”
วีระชัยอึ้ง
“อาม๊า”
“อั๊วะยอมแล้ว อะไรที่เป็นความสุขของลื้อ อั๊วะจะให้ลื้ออยู่กับมัน ลื้อขึ้นไปคุยกับเมียลื้อเถอะ “
วีระชัยกับอาซิ่มยิ้มให้กัน แล้วอาซิ่มก็ตบไหล่ปลอบพยักหน้าให้ วีระชัยรีบวิ่งขึ้นข้างบนไป อาซิ่มมองตามวีระชัยไปด้วยรอยยิ้มเศร้าๆแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเปื้อนรอยยิ้มนั้น
ทองดีนั่งบนเตียงนับเงินที่เหลือติดตัวมาด้วยความเจ็บใจ ข้างๆตัวมีกระเป๋าเสื้อผ้า แต่ยังไม่ได้เอาเสื้อผ้าใส่
“แกนึกเหรอ ว่าฉันไม่มีทางไป”
ระหว่างนั้นวีระชัยรีบเปิดประตูเข้ามา พอเห็นทองดีนับเงินอยู่แล้วมีกระเป๋าอยู่เปิดอยู่ด้วยก็ตกใจ
“ทอง”
ทองดีมองด้วยความเจ็บใจแล้วลุกไปหยิบเสื้อผ้าออกมา วีระชัยเข้ามาจับมือทองไว้
“พี่ขอโทษ อย่าไปเลย”
“ถอยไป”
ทองดีผลักวีระชัยออก วีระชัยก็เข้ามาใหม่แล้วทรุดตัวลงกอดเอวทองดีไว้ น้ำตาไหล
“ทอง พี่ขอร้อง อย่าไปเลยนะ พี่ขอโทษที่ทำรุนแรง พี่จะไม่ทำอีกแล้ว”
ทองดียังพยายามขัดขืนจะแกะวีระชัยออก
“ทองลองคิดดูดีๆ นะ ถ้าทองไปจากที่นี่ ทองจะไปอยู่ไหน”
ทองดีเริ่มนิ่งคิดแต่ยังเชิดหน้าอยู่ วีระชัยลุกขึ้นแล้วจ้องหน้าทองดี
“ต่อไปนี้เราจะอยู่กันอย่างมีความสุขนะ ตอนนี้อาม๊าบอกพี่ว่าจะไม่ขัดขวางเราอีกแล้ว อาม๊ายอมรับทองของพี่แล้วนะ ส่วนพี่ๆ ก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้ทองเสียใจอีก อะไรที่เป็นความสุขของทองถ้าพี่ให้ได้พี่จะให้นะ”
“แน่ใจเหรอ”
“นี่แสดงว่าทองไม่ไปจากพี่แล้วใช่ไหม”
วีระชัยกอดทองดีด้วยความดีใจสุดๆ ทองดียืนนิ่งหน้าเครียดไม่ยินดียินร้าย
วีระชัย ทองดี อาซิ่มนั่งกินข้าวด้วยกัน ทองดีกินข้าวไม่ได้มาก
“กับข้าวเค็มไปใช่ไหม ไปเจียวไข่สิ”
ทองดีมองอาซิ่มงงแล้วหันไปมองวีระชัย
“ไม่กลัวเปลืองแล้วเหรออาม๊า”
อาซิ่มส่ายหน้า
“ประหยัดแล้วไม่มีความสุขก็ไม่รู้จะประหยัดทำไม”
“งั้นฉันไปเจียวไข่กับไก่ทอดนะ”
ทองดีไม่รอฟังคำตอบรีบลุกออกไป
“อาม๊า”
“ปล่อยอีเถอะ”
วีระชัยกับอาซิ่มยิ้มให้กัน
“ขอบคุณมากครับอาม๊า”
“ดูลื้อสิ พอเมียอารมณ์ดี ลื้อก็หน้าบานเลยนะ” อาซิ่มยิ้มสบายใจ ที่ทำให้ลูกรู้สึกดีขึ้น
ทองดีเดินลงมาส่งวีระชัยที่หน้าบ้าน
“ตกลงพี่จะหยุดวันไหนอ่ะ”
“อาทิตย์นี้คงไม่ได้หยุดแล้ว เพราะพี่ขอเปลี่ยนกับเพื่อนไปเมื่อวานไง”
ทองดีหงุดหงิด
“อ้าว...แล้วเราจะไปเดินห้างดูหนังกันเมื่อไหร่ล่ะ ฉันเพิ่งดูหนังสือพิมพ์จะมีหนังใหม่เข้าอาทิตย์นี้”
“ก็ไปอีกอาทิตย์ไง”
“...แต่อาทิตย์นี้เงินเดือนพี่ออกนี่ แล้วพี่ก็สัญญากับฉันแล้ว ลาอีกไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้หรอก ไม่เป็นไรนะ อดทนอีกอาทิตย์เดียวเอง พี่ไปทำงานนะ เดี๋ยวปิดบ้านให้เรียบร้อยล่ะ พี่ฝากดูแลอาม๊าด้วยนะ”
วีระชัยหอมหน้าผากทองดี แล้วเดินไป ทองดีเข้าบ้านปิดบ้านเรียบร้อย ตี๋ใหญ่ที่แอบซุ่มอยู่ เดินออกมาจากที่มืด แล้วไปเคาะประตู
“ทองประกาย”
สักพักประตูเปิดออกมา ทองดีมองตี๋ใหญ่อย่างสงสัย
ตี๋ใหญ่พาทองดีไปที่ ร้านขายของชำแถวบ้าน ทั้งคู่นั่งดื่มน้ำอัดลมด้วยกัน
“พี่ตี๋จะปรึกษาอะไรฉันเหรอ”
“ก็เรื่องที่เราเจอกันเมื่อกลางวันน่ะสิ พี่เป็นห่วงทอง เพราะท่าทางไอ้ฮงมันโกรธมาก”
“มากไม่มากก็ตบฉันเลย”
ตี๋ใหญ่ทำขึงขัง
“เฮ้ย..ได้ไงวะ นี่มันจะมากไปแล้วนะ”
“ช่างมันเถอะ ตอนนี้เขาก็มาขอโทษแล้ว พี่ฮงเขาบอกว่าต่อไปเขาจะไม่ทำอีก”
“เอ่อ...แล้วต่อไปเราจะได้เจอกันไหม”
“ที่จริงฉันก็เหงานะ อยู่แต่บ้านไม่ให้ไปเจอใคร แต่ถ้าคุยกับพี่แล้วปัญหามันเยอะ ฉันว่าอย่าเจอเลยดีกว่า”
“อ้าว...แล้วเรื่องที่เราจะไปดูหนังเดินห้างกันล่ะ”
“ยกเลิกไปเถอะ แล้วพี่ฮงเองเขาก็บอกว่าจะพาฉันไป”
“ตกลงดารงดาราที่อยากเป็นก็ยกเลิกไปด้วยละสิ”
ทองดีตาโต
“อยากสิ พี่ตี๋มีทางเหรอ”
ตี๋ใหญ่ยิ้มให้ ทองดีก็ยิ้มรับอย่างมีหวัง
อาซิ่มยืนขายของอยู่ตามลำพัง ชั่งไก่ให้ลูกค้าแล้วบอกราคา
“คิดไป 140 แล้วกัน”
อา ซิ่มเอาไก่ใส่ถุงให้ลูกค้าแล้วรับเงินทอน แม่ค้าขายผักมองๆแล้วถาม
“ซิ่ม วันนี้ดูหน้าตาสดใสนะ อารมณ์ดีละสิ”
อาซิ่มยิ้ม
“เหรอ อั๊วะว่าก็เหมือนทุกวันนะ”
“แล้ววันนี้อาฮงอีจะมาไหมอ่ะ” แม่ค้าปลาถาม
ชัยดึงแขนแม่ค้าผัก กระซิบกับแม่
“ฉันว่าเบี้ยวชัวร์ แม่พนันกับฉันงิ”
“ไอ้ชัย มึงช่วยไปงิไกลๆ กูเลย รำคาญงิ”
แม่ค้าผักค้อนใส่ชัย
“เห็นอีว่าจะมานะ อีบอกว่าต่อไปนี้ทุกอย่างเหมือนเดิม” อาซิ่มเล่า
“แสดงว่าครอบครัวสุขสันต์แล้ว ดีใจด้วยนะซิ่ม”
“ใช่ ตอนนี้อาฮงกะเมียอีปรับความเข้าใจกัน อั๊วะเห็นลูกมีความสุข อั๊วะก็มีความสุข”
แม่ค้าผักพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่...หัวอกคนเป็นแม่นะ จะมีอะไรดีไปกว่าเห็นชีวิตลูกเจริญ”
ว่าแล้วก็หันไปตีหัวชัย
“เอ้า...แม่ตีหัวฉันทำไมงิ”
“กูเห็นอาซิ่มมีความสุขแล้วกูทุกข์ เรียนก็ตกๆ หล่นๆ ให้มาช่วยขายของก็มาอ่านการ์ตูน มึงจะจบม.6 ปีไหนเนี่ย”
อาซิ่มกับแม่ค้าปลาหัวเราะขำสองแม่ลูก
“เอ...แบบนี้ซิ่มคงจะได้อุ้มหลานเร็วๆ นี้ละสิ”
แม่ค้าปลาบอก อาซิ่มยิ้มเศร้า
“อั๊วะก็หวังอย่างนั้น ถ้าอาเฮงอีมีพร้อมทั้งลูกทั้งเมีย อั๊วะก็นอนตายตาหลับ”
อาซิ่มยิ้มอย่างมีความสุข
ทองดีกำลังผัดข้าวผัด ขณะที่วีระชัยเดินมาจากด้านหลังแล้วกอด
“ตื่นแล้วเหรอ”
“จ้ะ ทำอะไรหอมจัง”
“ข้าวผัดไก่ พี่ไปนั่งสิเดี๋ยวได้กิน”
วีระชัยไปนั่งที่โต๊ะ ทองดียกจานข้าวมาวางให้
“รู้ไหม พี่รู้สึกว่าพี่โชคดีที่สุดเลยที่มีเมียสวยและน่ารักอย่างทอง”
ทองดียิ้ม
“เออ...วันนี้ฉันขอเงินเพิ่มอีกร้อยได้ป่ะ”
วีระชัยชะงัก
“ทำไม”
ทองดียื่นหน้าเข้าหา
“จะไปซื้อผ้าอนามัย”
วีระชัยลังเล
“งั้นพี่ไปด้วย”
“อ้าว...แล้วพี่ไม่ไปช่วยอาม๊าแล้วเหรอ”
วีระชัยถอนใจวางช้อน
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวพี่กลับมาพี่จะซื้อมาให้”
“ไม่เอา เดี๋ยวพี่ซื้อไม่ถูก ฉันจะไปเลือกเอง นี่ ไหนบอกว่าอะไรที่เป็น ความสุขฉัน จะไม่ขัดไง ยังไม่ทันไรแค่ขอไปซื้อของแค่นี้ก็ไม่ให้แล้วเหรอ”
“ก็พี่กลัวว่า...”
ทองดีสวนทันควัน
“กลัวอะไร กลัวฉันจะไปอ่อยใครหรือไง ฉันเบื่อจะพูดเรื่องนี้แล้วนะ”
วีระชัยเสียงอ่อย
“เอาละๆ ถ้าไงรีบไปรีบกลับนะ”
ทองดียิ้มหวานให้ แต่วีระชัยยิ้มรับเจื่อนๆมีกังวล
วีระชัยเดินออกมาพร้อมกับทองดีแล้วแยกไป ทองดียืนส่งวีระชัยเสร็จก็รีบเข้าบ้านหยิบถุงเสื้อออกมายืนรอหน้าบ้าน แล้วเห็นรถมอเตอร์ไซค์ตี๋ใหญ่แล่นมาจอด ทองดียิ้ม
“เราจะไปถ่ายรูปกันที่ไหนอ่ะ”
“ที่ห้างไง”
“ห๊า...ไปถึงห้างเลยเหรอพี่ เดี๋ยวอาม๊าก็กลับมาแล้วนะ”
“ไปแป๊บเดียว อยู่แถวนี้จะไปถ่ายตรงไหนล่ะ เดี๋ยวรูปไม่สวยเขาไม่เลือกเป็นดาราพี่ไม่รู้ด้วยนะ”
ทองดีลังเลแล้วตัดสินใจขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ของตี๋ใหญ่ไป
วีระชัยเดินเข้ามาที่แผงขายไก่ แล้วเอาผ้ากันเปื้อนมาผูก อาซิ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับอาทองเหรอ”
“เปล่า”
“ลื้อจะกลับก็ได้นะ อั๊วะอยู่ต่อได้”
“ไม่ต้องหรอก อาม๊ากลับบ้านเถอะ แล้วก็นอนพักผ่อนเยอะๆนะ”
อาซิ่มพยักหน้ารับ แล้ววีระชัยก็ตัดสินใจพูด
“อาม๊า ทองเขาไปซื้อผ้าอนามัยนะ”
อาซิ่มมองสงสัย
“ลื้อกลัวอีหนีไปเที่ยวใช่ไหม”
วีระชัยพยักหน้ารับ
“อาฮง...มาจนป่านนี้แล้ว ลื้อต้องเชื่อใจเมียลื้อนะ ไม่งั้นวันๆ ลื้อไม่ต้องทำอะไรกันพอดี”
“ครับอาม๊า”
อาซิ่มเดินออกจากแผงไป วีระชัยยืนนิ่งเงียบจนลูกค้าเดินมายืนข้างหน้าก็ยังไม่เห็น
“อาฮง ลูกค้า”
แม่ค้าผักเรียก วีระชัยสะดุ้งรีบยิ้มให้ลูกค้า
ในห้างสรรพสินค้า...ตี๋ใหญ่ยืนคอยอยู่ด้านหน้า ทองดีเดินออกมาในชุดใหม่ แล้วถือถุงชุดเก่า ตี๋ใหญ่รับถุงไปถือ
“โอ้โห ทองใส่แบบนี้สวยกว่าตั้งเยอะ เซ็กส์ซี่มาก”
ตี๋ใหญ่มองตาเป็นมัน ทองดียิ้มพอใจแต่แกล้งทำเขิน
“แหม..จะสวยอะไรนักหนา”
“ถ้าไม่เชื่อก็ดูสิ คนมองทองกันใหญ่เลย”
ทองดีมองไปรอบๆ ก็จริงอย่างว่ายิ่งทำให้ยิ้มพอใจมาก
“รีบถ่ายรูปกันเถอะ เดี๋ยวจะได้รีบกลับ”
“รีบทำไม ไหนๆ ก็มาแล้ว อยู่เดินเล่นกันสิ จะดูหนังก็ได้นะ”
ทองดีถอนใจ ตัดใจ
“ไม่เอาหรอก ไป ถ่ายรูปเถอะไหนละกล้อง”
ตี๋ใหญ่เซ็งหยิบมือถือมาให้ทองดีดู ทองดีแปลกใจ
“เนี่ยนะเหรอ ฉันนึกว่าจะเป็นกล้องแบบ....แบบที่มันเป็นกล้องอ่ะ”
“นี่ก็เหมือนกันแหละ มาพี่ถ่ายให้”
ทองดียิ้มแอ๊คตามมุมต่างๆ แบบไม่อายคน
รถตุ๊กๆ แล่นมาจอดหน้าบ้าน อาซิ่มลงมาจ่ายเงินแล้วเห็นหน้าบ้านเปิดทิ้งไว้ก็ส่ายหน้าถอนใจเซ็ง
เดินเข้าไปในบ้าน
“อาทอง...อาทองเอ๊ย”
อาซิ่มเดินไปหลังบ้านก็ไม่เห็นมี ขึ้นไปดูที่ห้องนอนก็ไม่พบ
“เอ้อ...ไปไหนก็ไม่ปิดบ้านด้วย” อาซิ่มส่ายหน้าเบื่อๆ
ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ทองวิ่งมาดูรูปตัวเองในมือถือ เธอยิ้มชอบใจ เพราะสวย
“พอหรือยังอ่ะพี่ จะได้กลับกัน”
“แล้วหนังล่ะ เรื่องนี้ทองอยากดูไม่ใช่เหรอ”
“ฉันนัดกับพี่ฮงไว้แล้ว อาทิตย์หน้า”
“งั้นขออีกรูป พี่อยากถ่ายกับทองอ่ะ”
“ก็ได้มาเร็วๆ สิ”
ตี๋ใหญ่ยิ้มพอใจรีบเดินเข้าไป แล้วโอบกอดทองดีแล้วยิ้มถ่ายด้วยกัน ยิ่งถ่ายตี๋ใหญ่ก็ยิ่งโอบกระชับแน่นขึ้นจนทองดีต้องแกะมือออก
”ไปพี่ กลับเถอะ”
ตี๋ใหญ่พยักหน้ารับ ทองดีเดินนำไป ตี๋ใหญ่มองตามแล้วเอามือที่โอบทองดีมาดม แล้วเดินตามไป โดยลืมถุงเสื้อไว้
แม่ค้าแผงต่างๆเก็บแผงกัน แผงของวีระชัยเก็บรีบร้อย ล็อคตู้เย็น
“แหม...อาฮง ตอนเก็บแผงละรีบเลยนะ จะกลับไปหาเมียเหรอ” แม่ค้าผักแซว
“จ้ะ”
ชัยออกความเห็น
“เฮียไม่ซื้อโทรศัพท์ไว้ให้ซ้อเขาสักเครื่องล่ะ จะได้โทรคุยกันตลอดเวลา”
“เอ่อ...คือเขาอยู่บ้านไม่รู้จะให้โทรไปหาใคร”
“ไม่ใช่ว่ากลัวคนโทรเข้ามาจีบเหรอ”
แม่ค้าแซวกันหัวเราะขำ แม่ค้าผักออกความเห็น
“แต่ไม่ซื้อน่ะดีแล้ว เมียออกจะสวยขืนมีโทรศัพท์คงได้ตีกันบ้านแตก”
แม่ค้าปลาตัดบท
“นี่พวกเราไปถ่วงอาฮงมัน ป่านนี้คิดถึงเมียแย่แล้ว”
วีระชัยยิ้มรับแล้วรีบเดินออกไปจากตลาด
ตี๋ใหญ่ขี่รถเข้ามาตามทาง ทองดีรีบบอก
“พี่ตี๋จอดตรงนี้แหละ”
ตี๋ใหญ่หยุดรถ
“ทำไมล่ะกลัวแม่ไอ้ฮงเห็นเหรอ”
“ใช่ ฉันไปนะ”
ทองดีลงจากรถแล้วนึกได้
“พี่...ถุงเสื้อล่ะ”
ตี๋ใหญ่นึกได้
“เฮ้ย...สงสัยลืมไว้ที่ห้าง กลับไปเอาไหม”
ทองดีถอนใจ
“ไม่เอาหรอก ช่างมันเถอะ”
ทองดีเดินเข้าบ้านไป ตี๋ใหญ่เลี้ยวรถไป ทองดีเดินเข้ามาถึงหน้าบ้าน พอเห็นอาม๊านั่งจิบน้ำชาอยู่ก็ตกใจ พยายามทำสงบ
“อาม๊า”
“อาฮงบอกลื้อไปซื้อผ้าอนามัย”
“เอ่อ...ใช่จ้ะ”
“ไหนล่ะ”
“อ๋อ....คือยี่ห้อที่ฉันจะใช้มันหมดน่ะ”
อาซิ่มงง
“แล้วลื้อรอได้เหรอ”
“แหม...ก็มันยังไม่มา กะว่าจะซื้อมาเตรียมรอไว้ก่อน”
ระหว่างนั้นรถตุ๊กๆ วีระชัยแล่นมาจอดหน้าบ้าน วีระชัยลงจากรถแล้วส่งเงินให้ พอเดินเข้ามาเห็นทองดีในชุดใหม่ก็สงสัย
“ทองเปลี่ยนชุดทำไม”
“ก็ออกไปซื้อของไง” เห็นวีระชัยมองสงสัยก็รีบตัดบท “นี่ พี่อย่ามาว่าเรื่องฉันแต่งตัวอีกนะ ถ้าจะออกจากบ้านยังไงฉันก็ชอบแต่งตัว”
“เปล่า พี่ไม่ว่าหรอก แล้วกลับมานานแล้วเหรอ”
ทองดีพูดไม่ออก มองอาซิ่มแบบชะตาขาดแน่ แต่อาซิ่มช่วยพูด
“มานานแล้ว เลยมาคุยกับอั๊วะ...ลื้อไปทำงานเถอะ เดี๋ยวงานบ้านไม่เสร็จ”
ทองดียิ้มแล้วรีบเดินไป วีระชัยมองตามสงสัยแต่ไม่พูดอะไร
ทองดีกำลังทำกับข้าว อาซิ่มเดินเข้ามา
“ทำอะไรเย็นนี้”
“ผัดผักบุ้ง หมูทอด ยำปลากระป๋อง”
อาซิ่มพยักหน้ารับรู้แล้วจะเดินออกไป ทองดีเรียกไว้ก่อน
“อาม๊า”
“มีอะไร”
“ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน”
“อั๊วะไม่ได้ช่วยลื้อ อั๊วะช่วยลูกชายอั๊วะ อั๊วะไม่อยากเห็นอาองไม่สบายใจ”
“แหม...นึกว่าอาม๊าจะญาติดีกับฉัน”
“อั๊วะจะดีหรือจะเลวกับลื้อ มันอยู่ที่ตัวลื้อทำดีกับลูกชายอั๊วะหรือเปล่า”
อาซิ่มพูดจบก็เดินไป ทองดีมองตามแล้วเบ้ปากไม่แคร์
วีระชัยเดินเข้ามาเคาน์เตอร์ เจอเพื่อนร่วมงาน กับหัวหน้าทำงานอยู่ วีระชัยรู้สึกแปลกใจ
“อ้าว พี่เกดไปไหนล่ะครับ ทำไมพี่ต้องมาทำเอง”
“ลาออกแล้วน่ะสิพี่ฮง”เพื่อนบอก
วีระชัยตกใจ
“เฮ้ย...ออกได้ไง เมื่อวันก่อนยังเปลี่ยนเวรกับพี่เลย”
หัวหน้าส่ายหน้า
“มันแอบขโมยเงินน่ะสิ พี่เลยต้องให้ออก นี่พี่ก็รอจะคุยกับฮง”
“เรื่องอะไรครับ”
“กว่าเราจะได้พนักงานใหม่คงอีกระยะ ฮงกับศักดิ์ อย่าเพิ่งหยุดในช่วงเดือนนี้ แล้วพี่จะคืนวันหยุดให้ตอนได้คนใหม่”
วีระชัยกับเพื่อนมองหน้าเครียดๆ ตัดสินใจไม่ถูก
หลายวันต่อมา...ทองดีซักผ้าฟังวิทยุร้องเพลงตาม เพลงสนุก ทองดีลุกขึ้นเต้นร้องตาม แล้วกระโดดไปยืนในกาละมังใช้เท้าซักๆ วีระชัยเดินมาแล้วยืนแอบดูขำเอ็นดู ทองดียังไม่เห็นวีระชัย จนวีระชัยเดินมาใกล้ๆทองดีเริ่มรู้ตัวหันมามองก็ตกใจเขิน
“ว๊าย...พี่อ่ะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็นานจนได้เห็นเครื่องซักผ้ารุ่นใหม่น่ะ”
วีระชัยหัวเราะ ทองดีได้สติรีบกระโดดออกจากกาละมัง
“เดี๋ยวฉันซักให้ใหม่”
“พี่ไม่บอกอาม๊าหรอก”
ทองดีหัวเราะ
“วันนี้พี่หยุดนี่ ไม่ลืมสัญญาที่จะพาฉันไปดูหนังนะ”
วีระชัยพอได้ยินประโยคนี้ก็ชะงักอึ้งไป ทองดีมองสงสัย
“มีอะไรเหรอ”
“เราเลื่อนไปอีกหน่อยได้ไหม”
“เลื่อน จะเลื่อนไปไหนอีก หนังออกจากโรงกันพอดี ฉันรอมาอาทิตย์นึงแล้วนะ”
วีระชัยถอนใจเครียด
“มันมีน้องที่ทำงานลาออกไปคนหนึ่ง ตั้งแต่คืนนี้พี่คงต้องไปเร็วขึ้นแล้วก็กลับสายหน่อย”
ทองดีเริ่มหงุดหงิด
“งั้นก็ไปกลางวัน วันนี้นะ”
“ไม่ได้หรอก พี่ยังไม่ได้บอกอาม๊าเลย ว่าจะไม่ได้ไปช่วยแก แล้วนี่พี่ก็ยังไม่ได้นอน เอาไว้วีซีดีออกเราไปเช่ามาดูก็ได้นะ”
ทองดีโมโหกันริมฝีปากแล้วล้างมือล้างเท้า วีระชัยรู้สึกผิดจะเข้าไปปลอบ ทองผลักวีระชัยที่ขวางทาง วิ่งขึ้นข้างบน วีระชัยรีบวิ่งเรียกตามไป
ทองดีเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกเสื้อ วีระชัยเดินตามเข้ามา
“ทองจะทำอะไร”
ทองดีไม่สนใจเลือกเสื้อไปด้วย
“จะไปดูหนัง”
“กับใคร”
“คนเดียว”
ทองดีดึงเสื้อตัวสวยออกมาจากตู้ วีระชัยรีบดึงเสื้อจากมือทันที
“พี่ไม่เชื่อ พี่ไม่ให้ไป จะไปนัดกับใคร”
“ฉันไม่ได้นัดใคร แต่พี่สัญญาแล้วมาเบี้ยว ฉันก็ไปเองสิ”
วีระชัยเสียงอ่อนลง
“โธ่ เห็นใจพี่บ้างสิ พี่ก็ต้องทำงาน เรื่องนี้ไม่ได้ดูไว้เรื่องหน้าก็ได้”
“แต่ฉันอยากดูเรื่องนี้ บอกฉันมาตรงๆ ดีกว่า ว่างก ไม่อยากพาฉันไปเที่ยวใช่ไหม”
“ไม่ใช่นะ อย่าเข้าใจผิด”
“ฉันไม่เชื่อ พี่โกหก เอาเสื้อมานี่ ฉันจะไปข้างนอก”
ทองดีจะแย่งเสื้อแต่วีระชัยไม่ยอม ทองดีทั้งทุบทั้งตี สุดท้ายวีระชัยดึงทองดีมากอด
“ทอง พี่ขอให้ทองรออีกเดือนเดียว พอมีคนใหม่มาทำงาน พี่จะพาทองไปเที่ยวทันที ทองอยากได้อะไรพี่จะซื้อให้นะ แต่วันนี้ทองอย่าไปเลยนะ”
ทองดีผลักวีระชัยออกแล้วจ้องหน้า แล้วเดินยืนมองที่หน้าต่างนิ่งไม่พูดอะไร วีระชัยเห็นก็เดินไปจับไหล่
“ที่พี่ทำแบบนี้เพราะพี่รักทองนะ”
ทองดีนิ่งไปด้วยความเครียด
หน้าร้านขายของชำ...ตี๋ใหญ่ส่ายหน้าทำเป็นสงสาร
“ไม่ไหว ไม่ไหว พี่ว่าไอ้ฮงมันกะเบี้ยวทองอย่างที่ทองว่าแหละ บ้านนี้มันงก พี่ว่ารออีกสิบชาติมันก็ไม่พาทองไปเที่ยวหรอก”
“ก็ลองดูสิ ถ้าเดือนหน้าไม่พาฉันไป แม่จะด่าให้บ้านแตกเลย”
“ได้ข่าวว่าด่ามาแล้วหลายรอบไม่ใช่เหรอ”
ทองดีถอนใจเฮือกใหญ่ เพราะจริงอย่างที่ตี๋ใหญ่พูด
“ก็ไปเองเลยสิ”
ทองดีมองหน้าตี๋ตั้งใจรอฟังคำอธิบาย
“ไอ้ฮงน่ะมันไม่พาทองไปเที่ยวแบบนี้มันเห็นแก่ตัวชัดๆ พี่ว่าทองอย่าไปง้อมันเลยพี่พาไปเอง”
“จะดีเหรอ”
“ดีสิ ไม่ทำแบบนี้ ทองจะรอให้ไอ้ฮงคิดได้เหรอ ไม่มีทาง”
ทองดีลังเล แล้วตัดสินใจ
“ได้ ฉันจะให้พี่พาฉันไปเที่ยว”
“ไม่มีปัญหา ตี๋ใหญ่ดูแลเอง”
ทองดีนึกได้
“...แล้วเรื่องที่พี่ถ่ายรูปฉันล่ะ ส่งไปหรือยัง”
“เอ่อ...ส่งไปแล้ว เขายังไม่ตอบเลย รออีกหน่อยนะ”
“ได้จ้ะ นานแค่ไหนก็รอได้”
ทองดียิ้มอย่างมีความหวัง
อ่านต่อหน้า 3 พรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
ทองประกายแสด ตอนที่ 4 (ต่อ)
ทองดีเตรียมอาหารกลางวันในครัวเธอผัดกับข้าว ทำทุกอย่างจนเสร็จ แล้วยกถ้วยจานชามมาวางที่อ่างแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“เฮ้อ...คิดว่าจะสบาย ที่ไหนได้ ก็แค่เปลี่ยนที่ล้างจานเท่านั้นแหละ”
ทองดีลงมือล้างจานอย่างกระแทกกระทั้น วีระชัยเดินหัวฟูเพิ่งตื่นนอนเข้ามาในครัว เปิดฝาชีขึ้นดู
“ตื่นมาก็อยากกินข้าวฝีมือเมียเลย มีอะไรกินบ้าง”
ทองดีสะบัด
“...ก็เหมือนเดิม ผัดผักบุ้ง ไข่เค็ม ก็มีของอยู่แค่นี้”
“ทอง...ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ”
“ช่างมันเถอะ”
ทองดีล้างจานเสร็จก็จะเดินออกไป แต่วีระชัยดึงแขนไว้
“ไม่กินด้วยกันเหรอ”
“ไม่...จะไปขัดส้วม”
ทองดีสะบัดแขนแล้วเดินไป วีระชัยมองตามเครียดๆ
อาซิ่มนั่งดูทีวีอยู่ แล้วจะลุกขึ้นแต่รู้สึกเหมือนจะเป็นลมจึงลงนั่งอีก แล้วหยิบพัดมาพัด
“อาฮง อาทอง ใครอยู่บ้าง”
อาซิ่มต้องนั่งพิงหลับตา ระหว่างนั้นวีระชัยกับทองดีเดินลงมา วีระชัยกำลังจะไปทำงาน ทองดีเดินหน้าตึงลงมาส่ง
“อาม๊า”
ทั้งวีระชัยและทองดีตกใจมาก รีบช่วยปฐมพยาบาล เอายาลมให้กิน ทองดีช่วยพัด อาซิ่มค่อยๆมีแรง
“อาม๊า เป็นลมอีกแล้วเหรอ ไปหาหมอไหม”
“ไม่ต้อง อั๊วะคงเหนื่อย พาอั๊วะขึ้นไปนอนเถอะ”
วีระชัยกับทองดีจะช่วยพยุงแต่อาซิ่มชะงักหยุด
“อาฮง ลื้อไปทำงานเถอะเดี๋ยวสาย”
“ไม่เอาหรอก ฉันอยากจะอยู่ดูแลอาม๊า”
ทองดีมองหงุดหงิด แอบบ่น...เออ ทีงี้หยุดได้
“อาทองอีก็อยู่ ลื้อไปเถอะ”
“งั้นอั๊วะไปส่งอาม๊าก่อน แล้วกันนะ”
วีระชัยกับทองดีพยุงอาซิ่มเดินขึ้นชั้นบนไป
วีระชัยยืนคุยกับทองดีอยู่หน้าบ้าน
“พี่ฝากดูอาม๊าด้วยนะ”
ทองดีพยักหน้ารับ วีระชัยเดินออกจากบ้านไป ทองดียืนมองจนลับตา แล้วจะปิดบ้านตี๋ใหญ่ก็ขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าบ้าน
“พี่มารับตามสัญญา”
“อาม๊าไม่สบาย”
“จริงเหรอ แล้วอาม๊าเป็นไงบ้าง”
“เป็นลม แต่ตอนนี้นอนแล้ว”
ตี๋ใหญ่ยิ้ม
“นอนแล้วงั้นเราก็ไปกันได้สิ”
“ไม่ได้ ถ้าฉันไป ใครจะดูอาม๊าล่ะ”
“ก็ทองบอกเองว่าอาม๊านอนแล้ว จะไปเฝ้าอะไร ทองไม่ใช่พยาบาลสักหน่อย พี่ว่าเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินแล้วไปดูหนังกันดีกว่า รับรองไม่เกินเที่ยงคืนก็กลับ”
ตี๋ใหญ่เห็นทองดีลังเลยก็รุกต่อ
“ตามใจ ถ้าทองจะรอให้มันพาไปก็คงชาติหน้า”
ตี๋ใหญ่จะสตาร์รถแต่ทองดีจับแขนตี๋ใหญ่ไว้
“พี่ตี๋...รอฉันแป๊บนึงนะจ๊ะ ฉันเปลี่ยนเสื้อก่อน”
ตี๋ใหญ่พยักหน้า ทองดีรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านทันที ตี๋ใหญ่มองตามอย่างกระหยิ่ม
ตี๋ใหญ่ขี่มอเตอร์ไซด์โดยมีทองซ้อนท้าย วิ่งไปตามถนน เมื่อเห็นแสงสีกรุงเทพยามรามตรี ทองดีหัวเราะอย่างสนุก กระทั่งมอเตอร์ไซด์ของตี๋ใหญ่วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าห้างใหญ่ ทองดีมองห้างยามค่ำคืนอย่างตื่นเต้น
“โห...สวยกว่าตอนกลางวันอีก”
“วันนี้พี่เลี้ยงเต็มที่ อยากกินอะไรก่อนไหม”
“ไก่ทอด”
ตี๋ใหญ่จอดรถ ทองดีลงมา ตี๋ใหญ่จับมือทองดีชะงักไปนิด
“ขอควงคนสวยวันหนึ่งนะ”
ทองดียิ้มขำแต่ก็ยอมให้ตี๋ใหญ่จูงมือเข้าห้างไป
ในร้านไก่ ทองดีนั่งแทะไก่อย่างมีความสุข ตี๋ใหญ่มองทองดีอย่างมีนัย
“พี่ตี๋ไม่กินหรือ...เอาแต่มองฉันเขินนะ”
“พี่ไม่หิว ทองประกายกินเหอะแค่เห็นทองประกายมีความสุข พี่ก็กินอะไรไม่ลงแล้ว”
“อร่อยมากเลยนะ”
“อะไรที่ไอ้ฮงให้ไม่ได้ ทองมาเอาจากพี่เลยนะ อยากกินอยากเที่ยวอะไรพี่ให้ได้หมด”
“แหม...พี่ตี๋นี่ใจดีจังเน๊อะ ฉันอยากเป็นดาราพี่ก็ช่วย ฉันอยากเที่ยวพี่ก็ช่วย ดูแลฉันดีกว่าผัวอีก พูดแล้วเจ็บใจ”
“ที่พี่ทำทั้งหมดก็เพราะพี่ก็ชอบทองน่ะสิ”
ทองดีทำเป็นตกใจ
“นี่ๆๆ ฉันน่ะเมียเพื่อนพี่นะ”
“พี่ก็ไม่เรียกร้องอะไรจากทองนี่ แค่ทองให้เวลาพี่บ้างก็พอ”
“ฉันอิ่มแล้ว เข้าโรงหนังเถอะ”
ตี๋ใหญ่ยิ้มมองทองดีอย่างมีความหวัง
อาซิ่มนอนอยู่บนเตียง ลืมตาตื่นขึ้นมา มองนาฬิกาเห็นว่าดึกมากแล้ว ค่อยๆลุกขึ้น แต่ไม่มีแรง อาซิ่มกระเสือกกระสนไปที่ผนังห้อง เอามือทุบ พลางร้องเรียก
“อาทอง...อาทอง ขอยาลมอั๊วะหน่อย”
อาซิ่มเคาะประตูจนหมดแรงค่อยๆ ทรุดตัวลงไปนั่งหอบที่ผนัง
วีระชัยเอากุญแจส่งให้แขก แล้วแขกเดินออกไปจากเคาเตอร์ แล้วยืนเครียดมองนาฬิกาที่ผนัง เห็นว่าห้าทุ่มครึ่งแล้ว
“ห่วงแม่เหรอพี่”เพื่อนถาม
“ใช่ แต่เมียพี่ดูอยู่คงไม่เป็นไร”
“โทรไปถามอาการสิพี่”
“บ้านพี่ไม่มีโทรศัพท์อ่ะ”
“แล้วน้องคนสวยเมียพี่ไม่มีมือถือเหรอ”
วีระชัยส่ายหน้า
“ไม่มี พี่ไม่ได้ซื้อให้”
“พี่จะแอบกลับไปดูหน่อยไหมล่ะ”
“เฮ้ย...จะให้พี่หนีงานเหรอ”
“ดึกป่านนี้คงไม่มีแขกแล้ว พวกงานลงทะเบียนแขกเดี๋ยวผมทำให้ก็ได้ พี่รีบกลับมาก่อนหัวหน้ามารับเวรตอนเช้าแล้วกัน”
วีระชัยยิ้ม
“ขอบใจมากนะ”
วีระชัยรีบวิ่งออกไปจากเคาเตอร์ทันที
มอเตอไซด์รับจ้าง แล่นมาจอดหน้าบ้าน วีระชัยรีบลงจากรถจ่ายเงินให้ แล้วรีบไปที่บ้าน จะไขแต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าไม่มีการล็อค
“ทองนี่ ลืมล็อคบ้านหรือไงเนี่ย”
วีระชัยเดินเข้าบ้าน เปิดไฟชั้นล่างและหน้าบ้านแล้วเดินขึ้นชั้นบน จะเข้าห้องตัวเองแล้วเปลี่ยนใจไปเปิดประตูห้องอาซิ่ม เปิดประตูมาแล้วเปิดไฟ พอเห็นอาซิ่มนอนหมดแรงอยู่ก็ตกใจ
“อาม๊า”
วีระชัยรีบวิ่งไปประคอง แล้วรีบเอาน้ำละลายยาลมให้
“อาทองอีคงนอนหลับ อั๊วะก็ไม่มีแรงตะโกน”
“อาม๊า...อั๊วะขอร้องล่ะไปหาหมอเถอะ มันแปลกๆนะ ที่อาม๊าจะเป็นลมบ่อยๆ”
“ก็ได้...ก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยไปนะ”
“ได้...พรุ่งนี้อั๊วะเลิกงานแล้วจะกลับมาพาอาม๊าไปหาหมอนะ อาม๊านอนพักผ่อนเถอะ”
อาซิ่มล้มตัวลงนอน วีระชัยห่มผ้าให้แล้วปิดไฟเดินออกไป ยืนลังเลอยู่หน้าห้องตัวเอง
“คงหลับสนิทไปแล้วมั๊งเนี่ย” วีระชัยดูเวลา
ตี๋ใหญ่ขี่มอเตอร์ไซด์โดยมีทองซ้อนท้าย เขาแอบมองอย่างมีความหวัง เขาเร่งความเร็วรถ มาจอดที่เปลี่ยว
“อ้าว พี่ตี๋ จอดทำไมล่ะ”
“อยู่คุยกับพี่อีกหน่อยได้ไหม”
“แต่นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ”
“อีกตั้งนาน”
“พี่ตี๋จะคุยอะไร”
“ก็เรื่องที่พี่ชอบทองไง ทองชอบพี่บ้างไหม”
ตี๋ใหญ่จับมือ ทองดีจะดึงมืออกแต่ตี๋ใหญ่ไม่ปล่อย
“พี่หาเงินทองให้ใช้ได้อย่างสบายมือเลยนะ จะไม่ต้องลำบากเหมือนอยู่กับไอ้ฮง
“แหม...แต่ใครรู้มันก็น่าเกลียด แล้วฉันจะตากหน้าอยู่ในซอยนี้ได้ไง”
“ไปอยู่ที่อื่นสิ พี่จะไปกับทอง พี่รักทองนะ”
ตี๋ใหญ่เริ่มซุกไซร้ทองดีพยายามดันออก
“พี่ตี๋อย่า เอ่อ..ฉันขอเวลาคิดหน่อย”
“ทองก็คิดไปสิ ระหว่างที่ทองคิดพี่ก็ขอมัดจำหน่อยแล้วกัน”
“ไม่เอา พาฉันกลับบ้านเถอะ ถ้าพี่ทำแบบนี้ฉันจะไม่ออกมาอีกแล้วนะ”
ตี๋ใหญ่หยุดทันที
“นี่แสดงว่าทองเลือกไอ้ฮงเหรอ”
“ฉันเหรอ...ฉันก็ไม่รู้อ่ะ พี่ฮงเขาก็ดีกับฉันนะ อาม๊า เอาเข้าจริงแกก็ดีพี่ตี๋ก็ดี ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันถึงขอเวลาคิดไง”
“ได้ พี่ให้เวลา 1 วัน พรุ่งนี้พี่จะเอาคำตอบ ถ้าทองไปกับพี่ พี่มีเงินแสนให้ทองใช้”
ทองดีตาโต
“พี่เอามาจากไหน”
“พี่ก็มีลูกพี่ของน่ะสิ คิดดูแล้วกันทอง พี่รักทองมากกว่าที่ไอ้ฮงรักอีก เพราะพี่จะให้ทองได้มากกว่ามันเยอะ พรุ่งนี้เราจะรอคำตอบ”
สุดท้ายตี๋ใหญ่จะกอดต่อ ทองดีผลักแล้วไปที่รถ ตี๋ใหญ่หงุดหงิดอารมณ์เสียเดินขึ้นรถสตาร์ท ทองดีนั่งซ้อนท้ายขับออกไป
หน้าบ้านทองดีเปิดไฟสว่างจ้า ตี๋ใหญ่ขี่มอเตอร์ไซด์เข้ามาจอด ทองดีมองหน้าบ้านอย่างแปลกใจ
“เอ๊ะ ใครมาเปิดไฟเนี่ย...ตอนออกจากบ้านฉันว่าฉันปิดหมดแล้วนะ”
“หรือว่าอาม้าแกลุกขึ้นมา”
“ฮื้อ...อาม๊าน่ะมีแต่จะลุกมาปิดไฟ”
ทองดีเริ่มไม่สบายใจ
“เราแยกกันก่อนดีกว่า ไว้ค่อยเจอกัน”
ทองดีรีบเดินเข้าบ้านทันที ทิ้งตี๋ใหญ่ให้มองอย่างไม่ค่อยพอใจ
“เล่นตัวนักนึงมึง พรุ่งนี้ถ้ากูไม่ได้ไม่ใช่ไอ้ตี๋ใหญ่”
ตี๋ใหญ่ขี่รถมอเตอร์ไซด์ออกไป
ทองดีเดินเข้ามาในบ้าน เห็นวีระชัยนั่งอยู่ในบ้านสีหน้าเคร่งเครียด ทองดีสะดุ้ง
“พี่ฮง!”
“ไปไหนมา...”
“แล้วทำไมพี่กลับมาล่ะ”
“พี่ถามว่าไปไหนมา”
ทองดีอึกอัก
“ไปข้างนอกมา”
วีระชัยลุกพรวดพราดมาจับแขนทองไว้แน่น มองเสื้อผ้า...
“ไปกับผู้ชายมาใช่ไหม”
ทองดีเงียบหลบตา
“ถามไม่ได้ยินเหรอ”
“แล้วจะทำไม”
“เลวมาก แม่พี่ไม่สบาย ยังกล้าทำแบบนี้อีกเหรอ ไปกับใคร ไอ้ตี๋ใช่ไหม อยากได้มันเป็นผัวอีกคนใช่ไหม”
ทองดีสะบัดแขน
“จะบ้าเหรอ ก็แค่ไปดูหนัง ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ช่วยไม่ได้ก็พี่ไม่พาฉันไปนี่ ฉันก็ต้องไปกับคนอื่นสิ”
“แพศยา”
วีระชัยเงื้อมือจะตบทอง ทองเชิดหน้าให้ตบ ทั้งคู่ตาต่อตาจ้องกัน
“อย่านะ ถ้าแกตบฉัน ก็อย่าหวังว่าชาตินี้แกกับฉันจะได้เห็นหน้ากันอีก”
วีระชัยลดมือลง หันไปทุบกำแพงอย่างแรง ทองดีถอนหายใจ แล้วเดินขึ้นห้องไปทันที
“โธ่เว๊ย...”
วีระชัยเดินไปหยิบขวดเหล้าในตู้มานั่งกิน สักพักมีเสียงโทรศัพท์มือถือดัง
“ว่าไง....เฮ้ย...พี่ขอโทษ พี่ไม่มีกะจิตกะใจไปทำงานอีกแล้ว”
วีระชัยกดตัดสายแล้วขว้างมือถือทิ้งเป็นการระบาย แล้วรินเหล้ากรอกปากอีก
ทองดีวิ่งเข้ามาในห้อง เดินไปเดินมาอย่างวุ่นวายใจ
“ทำไมถึงซวยแบบนี้ ไม่น่าเลยเรา”
ทองดีล้มตัวลงนอนอย่างเซ็งๆ วีระชัย เมาได้ที่ยืนเคาะประตู
“ทอง..เปิดปะตูหน่อย...พี่มีเรื่องจะคุย”
ทองดีมองหน้าห้องแบบไม่ไว้ใจ
“ไม่คุย ฉันไม่คุยอะไรทั้งนั้น”
วีระชัยตบประตูแรงขึ้น
“พี่จะเข้าห้อง เปิดเดี๋ยวนี้”
“ไม่เปิด”
วีระชัยเดินไป ไปหยิบกุญแจ เปิดเข้ามายืนหน้าเตียง ทองดีตกใจลุกนั่ง
“บอกให้เปิดทำไมไม่เปิด”
วีระชัยจับแขนแรง
“ฉันเจ็บนะ”
ทองดีเริ่มกลัว เห็นเขาเมามาด้วย
“ทำไม ฉันให้ความสุขไม่สะใจใช่ไม๊ ถึงออกไปกับไอ้ตี๋ใหญ่มัน ฮะ”
ทองดีโกรธ
“อย่ามาดูถูกฉันนะ”
“ฮึ ก็ดูไม่ผิดนี่”
วีระชัยมองหยามเหยียด ทองดีแค้น เงื้อมือจะตบ วีระชัยรวบมือไว้ กดลงเตียงแล้วปล้ำ ทองดีต่อสู้ ตะโกนด่า
“ชอบแบบนี้ใช่มั้ย”
“ไอ้บ้า ฉันเกลียดแก ฉันเกลียดแก”
ทองดีกรีดร้องอย่างโมโห
เช้าวันใหม่
ขวดเหล้าเรียงรายอยู่ที่พื้นหลายขวด วีระชัยนั่งยกขวดเหล้ากิน อยู่หน้าบ้านสีหน้าเครียด เสียงทองดีดียังแว่วอยู่ในหู
‘ฉันเกลียดแก...ฉันเกลียดแก...’
ตี๋ใหญ่ขี่รถมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอด เห็นสภาพวีระชัยแล้วยิ้มพอใจ
“เฮ้ย ไอ้ฮง มานั่งเมาแต่เช้าเลยเหรอวะ เสียใจเรื่องอะไร”
วีระชัยก็เดินเข้าไปหาตี๋ใหญ่ทันที
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง ไอ้ตี๋”
“เรื่องอะไรของมึงวะไอ้ฮง มึงไปนอนให้สร่างก่อนดีไหม”
“ไม่...กูไม่ไป กูจะคุยกับมึง”
“มีเรื่องอะไร”
วีระชัยกำหมัด
“ไปคุยที่ท้ายซอย มึงกล้าป่ะ”
“กูเคยไม่กล้าเหรอ”
วีระชัยกับตี๋ใหญ่มองหน้ากันท้าทาย
วีระชัยเดินพาตี๋ใหญ่มาถึงที่ลับตาคน ตี๋ใหญ่เดินตามมา
“เมื่อวานมึงพาเมียกูไปเที่ยวเหรอ”
“ใช่ แล้วไง กูพาไปเที่ยวห้าง กินข้าวแล้วก็กลับบ้าน”
“แต่ทองเป็นเมียกู มึงก็รู้”
“ใช่กูรู้ เมียมึงแล้วไง”
“เมียกูก็ต้องเป็นของกู กูจะยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว อย่ามายุ่งกับเมียกูอีก เพราะเมียกู ไม่มีวันรักนักเลงข้างถนนอย่างมึงหรอก”
วีระชัยยิ้มเยาะ ตี๋ใหญ่หยิบโทรศัพท์ออกมา
“มึงแน่ใจเหรอว่าเขารักมึง ถ้าเขารักมึงทำไมออกไปกับกูตั้งหลายหน มึงดูเอาเองแล้วกัน”
วีระชัยดูรูปที่ตี๋ใหญ่ถ่ายกับทองดีก็ตกใจ
“นี่มันชุดที่...ใส่วันนั้น...”
“วันที่เขาไปกับกูแต่โกหกมึงกับแม่มึงไง ตาสว่างหรือยังไอ้หน้าโง่ ทางที่ดีมึงยกทองให้กูดีกว่า เดี๋ยวกูเบื่อกูก็คืนมึงเอง”
“ไอ้เพื่อนชั่ว”
วีระชัยโมโห โดดเข้าต่อยตี๋ใหญ่แบบไม่นับ ตี๋ใหญ่ก็สู้แต่ความที่ตัวเล็กกว่าจึงสู้ไม่ได้ ตี๋ใหญ่จวนตัวเลยควักมีดออกมาแทงใส่ วีระชัยยังจะสู้ตี๋ใหญ่เลยกระซวกเข้าอีกครั้งและอีกครั้งจนล้มลง
ตี๋ใหญ่ได้สติ ค่อยคลายมือจากมีด วีระชัยค่อยๆ ทรุดตัวลงนอนที่พื้น
“ไอ้ฮง...”
ตี๋ใหญ่มองรอบๆตัว ไม่เห็นใคร รีบวิ่งออกจากตรงนั้น ขณะที่วีระชัยนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น
ทองดีในชุดเมื่อคืนยังหลับอยู่ ที่หน้าประตูมีเสียงเคาะประตูดังลั่น
“อาทอง...อาทองตื่น”
ทองดีงัวเงียเปิดประตูมา ซิ่มรีบชะโงกหัวมาดูในห้อง
“อาฮงล่ะ”
ทองดียังโกรธวีระชัยมาก
“ก็ไปทำงานไง”
“งั้นเหรอ แต่มันแปลกๆนะ”
“แปลกอะไรอีกล่ะ”
“ก็อั๊วะเห็นขวดเหล้าเต็มบ้านเลย ถ้าอาฮงไปทำงานแล้วใครมันเข้ามากินเหล้าในบ้านอ่ะ นี่ไงหน้าห้องลื้อก็มีขวดหนึ่ง”
อาซิ่มเอาเท้าเขี่ยขวดเหล้าแบนหน้าห้อง ทองดีมองเริ่มคิดตาม มองขวดเหล้า เริ่มห่วง ว่ากินเยอะขนาดนี้ เมื่อคืนด่าไปเยอะด้วย
“พี่ฮงกินเหล้าด้วยเหรอม๊า”
“ปกติก็ไม่กิน อีจะกินเวลาไปงานเลี้ยง หรือไปกับพวกที่ตลาด”
ทองดีกับอาซิ่มมองหน้ากัน ทองดีรู้ตัวว่าเป็นต้นเหตุให้วีระชัยเป็นแบบนี้ ตัดสินใจรีบเดินลงไป เพราะห่วงวีระชัย และสงสารอาซิ่ม
ทองดีเดินลงมาก็เห็นขวดเหล้าวางอยู่เต็ม เห็นตี๋ใหญ่กำลังสตาร์ทรถมอเตอร์ไซด์ท่าทางเร่งร้อน
“พี่ตี๋ จะไปไหนแต่เช้า เห็นพี่ฮงบ้างหรือเปล่า”
ตี๋ใหญ่มองทองแล้วหลบตาอย่างมีพิรุธ
“ไม่เห็น”
พูดจบ ตี๋ใหญ่ก็ขี่รถออกไปอย่างเร็ว ทองดีมองตามตี๋ใหญ่อย่างแปลกใจ
“จะรีบไปไหน...เฮ้อ...แปลกคน”
อาซิ่มเดินออกมาสมทบ
“นี่ไง ใครมันบ้ามากินเหล้าในบ้านเราวะ ถ้าเป็นขโมยก็น่าจะเอาของไปนะ”
ทองดีกับอาซิ่มมองหน้ากันอย่างเริ่มวิตก ขณะเดียวกัน เพื่อนบ้านวิ่งเข้ามาตกใจสุดขีด
“อาซิ่ม อาฮงถูกแทง”
อาซิ่มตกใจ
“อะไรนะ ลื้ออย่าล้อเล่น”
“ล้อเล่นที่ไหน จริงๆ ไปดูเร็ว”
“พี่ฮงถูกแทงที่ไหน”ทองดีรีบถาม
“ลานจอดรถท้ายซอย”
“อาฮง...”
อาซิ่มเป็นลมล้มลงทันทีเพื่อนบ้านรีบเข้าไปประคอง ทองดีตะลึง
“พี่...ฝากดูอาม๊าด้วยนะ”
ทองดีรีบวิ่งไป เพื่อนบ้านรีบประคองอาซิ่มนั่ง อาซิ่มร้องไห้
ทองดีวิ่งอย่างรวดเร็วมาจนถึงที่เกิดเหตุ ค่อยๆเบียดคนเข้าไป เห็นวีระชัยนอนนิ่งจมกองเลือดอยู่ที่พื้น เธอเอามืออุดปากตัวเองไม่ให้กรี๊ด หันหลังไม่ยอมมองภาพตรงหน้า ชาวบ้านถาม
“น้องเป็นเมียอาฮงนี่ มันเกิดอะไรขึ้น”
“ฉันไม่รู้”
“นี่มีใครตามตำรวจหรือยังเนี่ย...”
ทองดีได้ยินคำว่าตำรวจ ชะงักไป ชาวบ้านหันมาบอก
“น้องไปแจ้งตำรวจสิ”
ทองดีหน้าตื่น
“เอ่อ..ตำรวจเหรอ จ้ะๆ จะไปแจ้งเดี๋ยวนี้”
ทองดีหน้าตื่นค่อยรีบเดินเลี่ยงๆ ออกจากตรงนั้นทันที คิดในใจว่าจะทำยังดี ถ้าตำรวจเรียกตัวไปโรงพักจะทำยังไง ตำรวจต้องจับคดีเก่าของแม่แน่ๆ เพราะฉะนั้นเธอจะเจอตำรวจไม่ได้ เธอเดินวนไปวนมาอย่างใช้ความคิด
ชาวบ้านประคองอาซิ่มมา ทองดีรีบหลบไปอีกทาง มองตามไปเห็นอาซิ่มนั่งร้องไห้คร่ำครวญกอดศพไว้
“อาฮง...อาฮง....ลื้อไม่น่าเลย”
ทองดีเดินหันหลังเดินออกไปทันที
ทองดีกลับเข้าไปที่ห้องนอน ตรงไปค้นหยิบเงินตัวเองที่เก็บอย่างดี หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองออกมา แล้วหันกลับไปจะหยิบเสื้อผ้า แล้วชะงักเมื่อได้ยินเสียงไซเรน
“ตำรวจมา”
ทองดีโยนกระเป๋าไว้ในตู้ตามเดิมแล้ว วิ่งออกจากห้องไป เธอเดินออกไปจากบ้าน ก้มหน้าก้มตาเดิน ไม่กล้าสบตาใคร ชาวบ้านเดินผ่านมาเห็นทองก็รีบเรียก
“อ้าว...นั่นเมียอาฮงนี่นา...จะไปไหนหรือ”
ทองดีอึกอัก
“จะไปโรงพัก เขาเรียกไปโรงพักน่ะ”
“เออ...จริงสิ อาซิ่มก็อยู่ที่โรงพักนั่นแหละ สงสารแกเนอะ ลูกชายคนเดียวซะด้วยแล้วนี่ใครวะ มันฆ่าอาฮง ไม่เคยเห็นมีเรื่องกับใคร”
ทองดีคิดถึงตี๋ใหญ่ที่รีบหนีไป มั่นใจว่าใช่แน่ๆ แต่รีบปฏิเสธ
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ ไปก่อนนะน้า”
ทองดีรีบเดินออกมาเรียกแท็กซี่ แล้วขึ้นไปทันที รถเคลื่อนห่างออกไป
ทองดีพิงพนักหลังหลับตา บอกกับตัวเองว่า...ลาก่อนวีระชัย
อ่านต่อตอนที่ 5
