มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 13
ที่บ้านพักริมทะเล เพชรเปิดตู้เย็นแล้วหยิบนมออกมาเทใส่แก้วด้วยสีหน้ามีความสุข
ภายในห้องนอนบ้านพักเจนจบเดินเข้ามาใกล้มุกดาที่นอนหลับสนิทอยู่ เจนจบจ้องไปที่มุกดานิ่ง แววตาของเขาดูน่ากลัว
เจนจบเดินมาหยุดแล้วก้มลงไปใกล้มุกดา เพชรถือแก้วนมในถาดผลักประตูเดินเข้ามา เขาเห็นจากด้านหลังเหมือนเจนจบจะก้มลงจูบมุกดา
เจนจบรู้สึกว่ามีคนมองอยู่ก็รีบหันไปข้างหลัง เมื่อเห็นเพชรเขาก็ถอยห่างมุกดาทันที ก่อนจะพูดแก้เก้อ
“ฉันมาดูว่าคุณหนูมุกกินยาหรือยัง”
มุกดาค่อยๆลืมตาขึ้น
“พี่เพชร คุณเจนจบ”
เพชรเดินมาวางแก้วนมให้
“นมอุ่นๆ ดื่มซะหน่อยนะหนูมุก”
“ขอบคุณค่ะ พี่เพชร”
มุกดารับแก้วนมมาจิบ เพชรหันไปมองเจนจบที่ทำเป็นขยับไปหยิบยาข้างโต๊ะมาให้
“คุณหนูมุกทานยาก่อนนอนหรือยังครับ” เจนจบถาม
“ยังเลยค่ะ เผลอหลับไป”
เจนจบรีบหยิบยาออกมา แล้วรินน้ำใส่แก้วข้างเตียงให้ มุกดาวางแก้วนม เจนจบยื่นแก้วน้ำกับยาให้ทันที มุกดายังไม่ทันรับเพราะเพชรรีบรับมาเอง
“ขอบใจมาก เจนจบ เดี๋ยวฉันดูหนูมุกกินยาเอง”
“งั้นฉันไปก่อนนะ” เจนจบลาแล้วหันไปทางมุกดา “ฝันดีนะครับ”
เจนจบทำเป็นทอดเสียงแล้วทิ้งสายตาเศร้ามองมุกดาแล้วหันหลังเดินออกไป เพชรมองเพื่อนแล้วหันกลับมามองมุกดา
“เจนจบเค้าดูห่วงหนูมุกตลอดเวลา”
“ค่ะ คุณเจนจบเค้าใจดีกับหนูมุก”
“มากกว่าผมหรือเปล่า” เพชรถาม
“เสียงแบบนี้ หมายความว่ายังไงคะ”
“ก็ผมไม่อยากให้ใครมาใจดีกับหนูมุก ... มากกว่าผม”
เพชรทอดสายตาหวานให้ มุกดามองแล้วเขิน
“เอายาวางไว้เถอะค่ะ เดี๋ยวหนูมุกกินเอง รับรองว่าไม่ลืม”
เพชรวางยากับแก้วน้ำอย่างว่าง่าย แล้วมานั่งที่เดิม
“ทีนี้พี่เพชรก็กลับไปนอนได้แล้วค่ะ” มุกดาบอก
เพชรดึงมือมุกดามากุมไว้
“คืนนี้ ขอผมเฝ้าหนูมุกที่นี่นะ”
“จะมีโจรมาจับตัวหนูมุกไปเหรอคะ”
“ใช่... จะมาขโมยหัวใจหนูมุกไปด้วย”
“แล้วถ้าหนูมุกไม่ให้ขโมยง่ายๆล่ะคะ”
“ก็ทำอย่างนี้ไง”
เพชรรวบตัวมุกดามากอด มุกดาหัวเราะ
เพชรจูบหน้าผากมุกดาอย่างนุ่มนวลแล้วสบตาหวาน สองคนสบตากันด้วยความรู้สึกที่ดีและผูกพันกัน เจนจบยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ด้านนอก
เจนจบเดินออกมาที่สวนหินหน้าห้องน้ำ เขาหยุดมองบ่อน้ำบริเวณนั้น แววตาของเจนจบเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
เช้าวันใหม่ที่บ้านพักริมทะเล เพชรกับมุกดาเดินคุยกันมา เจนจบที่ยืนอยู่หันไปยิ้มให้
“เดี๋ยวฉันกับหนูมุกจะนั่งเรือไปที่เกาะ คุยกับเพื่อนแม่ไม่น่าจะเกินครึ่งวัน” เพชรบอกเจนจบ
“คุณเจนจบไปด้วยกันมั้ยคะ” มุกดาชวน
เจนจบมอง เพชรไม่พูดอะไร แต่เอื้อมมือไปกุมมือมุกดาแน่น เจนจบรู้อาการเพื่อนก็ยิ้มแล้วตอบ
“ไม่ดีกว่าครับ คุณหนูมุก .. กลัวโดนเตะตกทะเล”
มุกดาหันไปมองเพชร เห็นเพชรทำหน้ายิ้มๆ
“ดีแล้ว นายอยู่นี่แหละ .. ค่ำๆเจอกัน”
“ไหนว่าไปครึ่งวันไงคะ”
“เผื่อไว้ก่อนไง ไปเถอะ สายๆ ... แดดร้อน” เพชรไหลไปเรื่อย เขารีบดึงมือมุกดาให้เดินออกไป เจนจบมองตาม ใบหน้าที่ยิ้มของเขาเปลี่ยนเป็นนิ่งอีกครั้ง
มุกดาหันมาโบกมือให้เจนจบ เจนจบรีบเปลี่ยนเป็นยิ้มแล้วโบกมือตอบ
เจนจบมองเพชรกับมุกดาที่กำลังโบกมือให้ เจนจบก็โบกมือตอบ ด้วยรอยยิ้ม
เพชรกับมุกดากุมมือเดินไปพร้อมกันด้วยสีหน้าสดชื่น
สาลินีผลักประตูเข้ามาในห้องชนินทร แล้ววางแฟ้มให้ชนินทร
“เจนจบบอกไว้หรือเปล่าว่าจะกลับเมื่อไหร่” ชนินทรถาม
“ไม่ได้บอกค่ะ” สาลินีตอบ
“เพชรล่ะ”
“ประธานบริษัทคงไม่ต้องมาคอยรายงานเลขามั้งคะ ว่าจะไปไหน กลับเมื่อไหร่”
ชนินทรหันมามองสาลินี สาลินีทำเป็นปั้นยิ้ม
“ฉันยังเป็นผู้จัดการที่นี่อยู่นะ สาลินี”
“ทราบค่ะ .. ป้ายชื่อบนโต๊ะก็ยังไม่ได้เปลี่ยน ไม่รู้เหมือนกันนะคะ คุณเจนจบไปหาคุณเพชรคราวนี้ ... กลับมาอาจจะมีอาฟเตอร์ช็อคครั้งใหญ่ในสตาร์ไดมอนด์”
Wระวังปากไว้หน่อยนะ สาลินี ... อย่าออกความเห็นเกินหน้าที่เลขา” เสียงนิจนันท์ดังเข้ามา
สาลินีหันไปเห็นนิจนันท์เดินเข้าประตูมา
“ฝนฟ้าจะวิปริตมั้ยคะ วันนี้คุณนิจนันท์มาเฝ้าสามีถึงที่ทำงาน” สาลินีแขวะ
“ออกไปได้แล้ว สาลินี” ชนินทรสั่ง
สาลินีเดินเชิดๆออกไป ชนินทรมอง นิจนันท์หันมาบอกสามีด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ
“เห็นมั้ย ที่นิจพูด ไม่ผิดเลย .. พอเพชรให้ท้ายเจนจบ คนที่นี่ก็กระด้างกระเดื่องมองข้ามหัวคุณไปหมด คุณอยู่เฉยๆ ชนินทร ... ที่นิจมา เพราะอยากจัดการเรื่องนี้ให้คุณด้วยตัวเอง”
ชนินทรมองภรรยา เห็นนิจนันท์มีแววตาจริงใจมาก
“ยังไงเราก็ยังเป็นสามีภรรยากัน” นิจนันท์พูดต่อ “แล้วนิจก็ไม่ชอบที่เจนจบคอยแทงข้างหลัง ยุยงเพชร เพราะจะแย่งทุกอย่างที่ต้องเป็นของคุณ”
นิจนันท์ใส่ไฟด้วยเสียงจริงใจ
“อยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวนิจจะไปกำราบสาลินีให้เป็นตัวอย่างกับพนักงานคนอื่นๆ” นิจนันท์บอกด้วยสีหน้าจริงใจ ชนินทรยิ้มออก
นิจนันท์ยิ้มแล้วหันหลังเดินออกไป สีหน้าของนิจนันท์เปลี่ยนเป็นสมเพชชนินทรที่หลงเชื่อเธอ
นิจนันท์วางถุงกระเป๋าแบรนด์เนมลงบนโต๊ะตรงหน้าสาลินี
“โอ้ แม่เจ้า ... เดี๋ยวนี้เศรษฐกิจทรุดโทรมจนต้องเอาสินค้าท่าขี้เหล็กมาเร่ขายหารายได้เสริมเหรอคะ” สาลินีประชด
“ฉันให้เธอ” นิจนันท์บอก
สาลินีรีบแกะถุงออกมา เห็นเป็นกระเป๋าแบรนด์เนมใบสวยอยู่ด้านใน
“ให้สาลี่ทำไมคะ” สาลินี่แปลกใจ
“ก็แค่ตอบคำถามฉัน”
สาลินีทำเป็นรีบยื่นกระเป๋าคืนให้นิจนันท์
“ไม่เอาค่ะ สาลี่ไม่ทุจริต ไม่รับสินบน”
นิจนันท์มองยิ้มๆ แล้วทอดเสียงอ่อนหวานกว่าปกติ
“ฉันไม่ถามอะไรที่เธอตอบไม่ได้หรอกน่ะ สาลินี”
“แน่เหรอคะ สาลี่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรของเจ้านาย มากซะด้วย”
สาลินีทำยึกยัก นิจนันท์มอง
“คุณนิจนันท์เอากระเป๋าแพงๆขนาดนี้มา แสดงว่าคงเป็นคำถามสำคัญเว่อร์”
“เพชรกับคุณหนูมุกอยู่ที่ไหน”นิจนันท์ถาม
“เอ.... สาลี่ไม่ได้เป็นคนจองตั๋วเครื่องบินให้ด้วยน่ะสิ”
นิจนันท์ดึงกระเป๋ากลับ แต่สาลินียื้อไว้แล้วพูด
“แต่ก็พอจะถามคนที่บ้านคุณเพชรให้ได้”
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเพชร”
“เรื่องอะไรเอ่ย”
นิจนันท์ดึงกระเป๋า สาลินียื้อไว้
“โอเคค่ะ โอเค ..สาลี่มีหน้าที่แค่ตอบคำถาม .. แว่วๆว่าลงไปสูดอากาศที่ทะเลกันต่อนะคะ”
“ที่ไหน”
“บ้านพักริมทะเลของคุณเพชรมีที่ไหนบ้างล่ะคะ”
นิจนันท์นิ่งคิด สาลินีพูดแหย่
“เป็นเพื่อนรัก เพื่อนเก่ากันมาตั้งนาน .... เค้าไม่เคยเชิญไปเหยียบเป็นเกียรติเลยเหรอคะ”
นิจนันท์นึกออกจึงปล่อยมือจากกระเป๋า สาลินีดึงกระเป๋ามากอดไว้ทันที
ณ ที่ทำฟารม์มุกบนเกาะ เพชรกับมุกดายกมือไหว้เพื่อนของมรกตที่เป็นเศรษฐินีเจ้าของเกาะ
หลังจากนั้น เพชรกับมุกดาก็ไปดูที่เลี้ยงหอยมุก คนงานงมหอยมุกขึ้นจากน้ำมาแกะให้เพชรกับมุกดาดู เพชรกับมุกดามองอย่างตื่นเต้น
ถัดจากนั้นไม่นาน มุกดาก็ไปดูมุกขนาดและสีต่างๆที่โชว์อยู่ โดยมีเพชรกับเศรษฐินีเพื่อนแม่ยืนห่างออกมา
“คุณน้าครับ ... ผมมีเรื่องจะขอรบกวนนิดนึงน่ะครับ” เพชรพูด
เศรษฐินียิ้มมอง เพชรเหลือบไปมองทางมุกดาที่กำลังดูหอยมุกอยู่
“ผมอยากได้มุกเม็ดที่สวยที่สุดน่ะครับ”
เพชรทอดสายตามองมุกดาอย่างอ่อนโยน
เพชรกับมุกดาเดินออกมาที่หน้าฟาร์ม มุกดามองไปรอบๆ แล้วพูด
“มุกที่นี่สวยมากเลยนะคะ มีแบบที่หายากๆด้วย”
“หนูมุกชอบเม็ดไหนบ้างล่ะ”
“ทำไมคะ จะเหมาหมดทั้งฟารม์ให้หนูมุกเลยใช่มั้ย”
“ถ้าหนูมุกอยากได้ .. หมดทั้งเกาะ ผมก็ต้องหามาให้”
“อื้อหือ ... รวยซะ”
“ผมรู้ว่าหนูมุกไม่ได้ตื่นเต้นกับความรวยของผมเลย” เพชรยิ้ม “นั่นแหละ เหตุผลที่ผมเต็มใจหาทุกอย่าง... มาให้หนูมุก”
เพชรกับมุกดามองตากัน ทันใดนั้นเองเสียงมือถือของมุกดาก็ดังขึ้น มุกดามอง
“คุณเจนจบโทรมาค่ะ”
เพชรชะงักไป เขามองมุกดารับสาย
“ค่ะ .. มุกกับพี่เพชรเสร็จธุระแล้วค่ะ”
เพชรมองมุกดาที่นิ่งฟัง แล้ววางสาย
“คุณเจนจบบอกให้เราแวะไปที่ๆนึงบนเกาะค่ะ”
เพชรมองอย่างสงสัย
เพชรสวมแว่นกันแดดขับเรือมุ่งหน้าไปในทะเล มุกดานั่งอยู่ข้างๆ เพชรยิ้มแย้มกับมุกดาพลางชี้ให้ดูเกาะ มุกดาก็ชะเง้อมอง เพชรขับเรือพุ่งไปอย่างรวดเร็ว เรือฝ่าคลื่นกระทบน้ำทะเลไปเรื่อยๆ
เงาสะท้อนเจนจบอยู่ที่ผิวน้ำในสระ เจนจบกำลังควงมีดเล่นด้วยมือเดียว แววตาของเขาดูสบายๆ สีหน้าผ่อนคลาย
ภาพในอดีตตอนที่เจนจบสู้กับมุกดาด้วยมีดที่โรงแรมย้อนกลับมาในหัวเจนจบ เจนจบควงมีดอย่างคล่องแคล่วพร้อมนึกถึงเหตุการณ์นั้นไปด้วย
เจนจบยิ้ม อีกมือหยิบภาพถ่ายที่ทะเลหัวหินของมุกดาออกมาถือไว้ เขามองรูปแล้วปล่อยให้หลุดจากมือ เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็ควงมีดปาดรูปขาดฉับกลางอากาศ
ภาพมุกดาช่วงหัวขาดออกจากช่วงตัว เจนจบปล่อยภาพมุกดาที่หัวขาดจากตัวร่วงลงน้ำ ด้วยสายตาสะใจ
เรือเทียบตรงบริเวณน้ำตื้น เพชรลงมาก่อน มุกดาทำท่าจะโดดลงมา แต่เพชรยิ้มให้คล้ายจะบอกว่าไม่ต้องกระโดด เขาหันหลังไปให้มุกดาขี่หลังแทน
มุกดาขี่หลังเพชรที่พาลุยน้ำมาจนถึงหาดทราย ทั้งสองมองเห็นที่นั่งริมทะเลซึ่งตกแต่งด้วยริบบิ้นที่กำลังปลิวตามแรงลม มีเครื่องดื่มและดอกไม้ตกแต่งอยู่
เพชรกุมมือมุกดาเดินมา เห็นการ์ดที่ปักไว้ในแจกัน เพชรหยิบขึ้นมาอ่าน
“ของขวัญสำหรับคู่รักที่เกิดมาเพื่อกันและกัน จากเพื่อน .. เจนจบ”
เพชรกับมุกดามองหน้ากัน
“คุณเจนจบเตรียมไว้ให้เรา” มุกดาบอก
“เจนจบ... ยังไงมันก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด”
“พี่เพชรมีอะไรกับคุณเจนจบหรือเปล่าคะ หนูมุกเห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“เจนจบยอมรับว่า ชอบคุณ” เพชรพูดแล้วมองตามุกดา “ผมรู้ว่าเจนจบมันนิสัยดี สุภาพ เอาใจใส่ เทคแคร์ เป็นห่วงเป็นใยทุกคน ใครอยู่ใกล้ๆ ก็ต้องชอบ .. ต้องหลงรัก”
เพชรมีสีหน้าว้าวุ่นมาก มุกดามองเขา
“ผมยอมรับนะหนูมุก ถ้าเกิดเจนจบจะจีบคุณแข่งกับผม ..”
มุกดาเขย่งตัวขึ้นจูบปลายคางเพชร เพชรมองอย่างอึ้งๆ
“หนูมุก”
“นี่ไงคะ คำตอบของหนูมุก” มุกดาบอก
“ขอบคุณ หนูมุก...ขอบคุณที่เลือกผม”
“ระหว่างหนูมุกกับคุณเจนจบ ... เรามีแต่มิตรภาพ เราเป็นเพื่อนกันเหมือนที่พี่เพชรมีคุณเจนจบเป็นเพื่อนที่ดี ... ที่จริงใจที่สุดในชีวิต”
เพชรโอบมุกดาเข้ามากอด
“ผมอยากให้ถึงวันแต่งงานของเราเร็วๆจัง”
มุกดาที่อยู่ในอกเพชรมีสีหน้ากังวลเมื่อนึกถึงความจริง
“ผมอยากให้มุกเม็ดนี้อยู่เคียงข้างเพชรอย่างผม”
มุกดาฟังแล้วลำบากใจ เธอดึงตัวออก เพชรมอง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“หนูมุกว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องแต่งงานเลยนะคะ”
“หนูมุกบ่ายเบี่ยงเรื่องแต่งงานกับผมตลอดเลย”
“เราเพิ่งจะทำความรู้จักกันจริงๆ ให้เวลาหนูมุกอีกหน่อยนะคะ”
“ได้ครับ .. เวลาทั้งชีวิตของผมที่มี ผมให้หนูมุกคนเดียว”
เพชรยิ้มกับมุกดาอย่างจริงใจ
หลังจากนั้น เพชรนอนที่ตักมุกดา มุกดาป้อนองุ่นให้เขา เพชรลุกขึ้นมา หยิบองุ่นใส่ปากแล้วยื่นหน้าไปจะป้อนมุกดา มุกดามองเขิน เพชรป้อนองุ่นให้มุกดาด้วยปาก หน้าทั้งสองคนใกล้กัน ริมฝีปากเกือบจะแนบชิดกัน
เวลาผ่านไปไม่นานนัก เพชรวิ่งเล่นอยู่ริมทะเลกับมุกดา มุกดาสาดน้ำใส่เพชร เพชรวิ่งเข้าไปโถมคว้ามุกดาไว้จนทั้งคู่ล้มลงน้ำไปด้วยกัน มุกดาลุกขึ้นก่อน เพชรวิ่งมาคว้าตัวมุกดายกขึ้นหมุนไปรอบๆ ทั้งสองตัวเปียกปอนและยืนเบียดชิด เพชรก้มลงจูบหน้าผากมุกดาอย่างแผ่วเบาและอบอุ่น
ที่ห้องรับแขกบ้านรุจา คมกฤชวางถุงลงตรงหน้ารุจา
“แอนดี้มันขนของมาไม่หมด ฉันเลยเอามาให้”
คมกฤชพูดแล้วมองเลยไปในบ้าน พยายามหาว่ามีแอนดี้จริงหรือเปล่า
รุจายิ้มเยาะ เพราะมองสายตาคมกฤชออก
“มองหาแอนดี้ล่ะสิ”
“มันอยู่หรือเปล่าล่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย หรือว่า..ที่จริงไม่ได้อยู่”
คมกฤชมองไปอีกที เห็นบรรพตโอบแอนดี้ลงมาจากชั้นบนอย่างสนิทสนม
“นายนี่ทำงานมาเยอะ ประสบการณ์ชีวิตหลากหลาย อย่างงี้ดี ฉันชอบคนสู้ชีวิต” บรรพตคุยกับแอนดี้
คมกฤชชักสีหน้าเมื่อเห็นบรรพตหัวเราะอย่างถูกคอกับแอนดี้
“พ่อคะ มีแขกไม่ได้รับเชิญ” รุจาบอก
“อ้าว .. คมกฤช ยังมีธุระอะไรที่นี่อีกไม่ทราบ”
คมกฤชยกมือไหว้ “ผมเอาของมาให้แอนดี้”
แอนดี้เดินมาเปิดถุงแล้วหยิบกางเกงออกมา
“นี่ไม่ใช่กางเกงผม” แอนดี้บอก
รุจาหันมองคมกฤชที่ยังทำหน้าขรึมอยู่
“ไม่ใช่ของฉันเหมือนกัน ฉันเลยนึกว่าของนาย” คมกฤชบอก
รุจาคว้าถุงยัดใส่มือคมกฤชแล้วยิ้มเยาะ
“มุขนี้ไม่ผ่าน”
“นายมาก็ดีนะ คมกฤช” บรรพตบอก “จะได้รู้ไว้ ผมชอบเพื่อนคุณมาก แอนดี้นี่เค้าคล่อง เข้ากับคนง่าย ไม่หยิ่ง ไม่หัวสูง ที่สำคัญ อันนี้เน้นเลยนะ ... รู้จักเด็ก รู้จักผู้ใหญ่..ชั้นชอบมาก”
คมกฤชมองบรรพตแล้วหน้าชา รุจากับแอนดี้มายืนอยู่ใกล้กัน
“ฉันจะให้แอนดี้ เพื่อนนายไปทำงานที่นิวส์ไทม์” บรรพตบอก
“ตำแหน่งอะไร แอนดี้มันเขียนภาษาไทยไม่ได้สักตัว” คมกฤชถาม
“ตำแหน่งคนโปรดของฉัน .. จบป่ะ”
“ให้เป็นนักข่าวสิคะ พ่อ .. จะได้ทำงานคู่กับรุจา” รุจาเสนอ
“โอเค .. พ่ออนุมัติ” บรรพตหันไปทางแอนดี้ “แอนดี้ .... ต่อไปนี้นายทำงานประกบลูกสาวฉัน”
“ครับ บอส” แอนดี้ตอบรับ
“บอสเบิสอะไร ..เรียกซะห่างเหิน”
“เรียกพ่อได้มั้ยคะ” รุจาเสนอ
คมกฤชตาลุกเป็นไฟ
“ได้ เรียกพ่อก็ได้” บรรพตหัวเราะ “ฮ่าฮ่า .. พ่อลูกหน้าตาหล่อเหมือนกัน”
แอนดี้ยกมือไหว้ “ขอบคุณครับคุณพ่อ ที่เมตตาผม”
บรรพตโอบแอนดี้ทั้งซ้ายทั้งขวา
“นี่มันต้องอย่างนี้ .. ขนาดเป็นฝรั่งยังรู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เหมือนไอ้คนบางคนกระด้างกระดางลางเหมือนฝาโลง” บรรพตหันไปมองคมกฤช “อ้าว ยังไม่ไปอีกเหรอ”
คมกฤชยกมือไหว้บรรพต
“กองไว้ที่หน้าประตูน่ะนะ”
คมกฤชเงยหน้ามองด้วยสีหน้าที่เจ็บใจ แต่ก็ทนหันหลังเดินลิ่วๆออกไป แอนดี้กับบรรพตมองยิ้มๆ รุจาเห็นแล้วเดินตามไป
คมกฤชเดินลิ่วออกมาที่หน้าบ้านด้วยความโมโห รุจาเดินตามมา
“ทนเห็นคนอื่นดีกว่าไม่ได้เลย” รุจาพูด
คมกฤชหันกลับมาประจันหน้ากับรุจา
“คิดว่าฉันอิจฉาแอนดี้เหรอ”
“คนปากแข็งอย่างนาย ไม่ยอมรับหรอก แต่ฉันรู้ว่านายกำลังทั้งอิจฉา ทั้งริษยา ทั้งอาฆาตเหมือนหมาบ้า เพราะนั่นมันเป็นนิสัยของนาย”
“รู้จักผู้ชายเร็วดีนี่” คมกฤชกระแหนะกระแหน
“คมกฤช”
คมกฤชยิ้มเยาะ ฎทำไม .. ก็เธอพูดเองว่ารู้จักฉันดี รู้จักแอนดี้ดี ..จะให้ฉันคิดยังไง ใกล้ใครคนไหน ....ก็รู้จักลึกซึ้งดีไปหมด รู้จักลึกเข้าไปถึงไหนๆแล้วล่ะ”
“เลว ... คิดเลวๆ อย่างนายน่ะไม่ละเอียดอ่อนพอที่จะรู้หรอกว่า ... คำว่ารู้จักยังไงก็ไม่เท่ากับคำว่ารัก”
รุจายิ้มเยาะกลับไปให้คมกฤชบ้าง
“คนอย่างนาย รู้จักไว้เพื่อให้ลืม แต่สำหรับคนอย่างแอนดี้ รู้จักแล้วก็อยากรักอยากอยู่ใกล้ๆ รู้สึกว่าชีวิตขาดเค้าไม่ได้”
คมกฤชหันหลังเพราะทนฟังไม่ได้ รุจายิ่งพูดเยาะ
“แอนดี้เค้าดีกว่านายเยอะ .. เพราะคนอย่างนายมันไม่รู้จักวิธีที่จะทำให้คนอื่นมีความสุข”
คมกฤชหันมามองรุจาที่กำลังยิ้มเหยียดแล้วเชิดหน้าด้วยความโมโห
ที่เกาะ เพชรกับมุกดาขึ้นจากเรือแล้วเดินมาที่สะพานปลาทอดยาว เพชรกุมมือมุกดาไว้ ทั้งสองมองบรรยากาศรอบๆที่ชาวประมงกำลังเอาปลาขึ้นจากเรือ
ที่อีกด้านของสะพานปลา ปานตาในชุดสาวชาวบ้านแต่ดูดีกำลังเดินตรงไปที่สุดปลายสะพาน
เพชรกับมุกดาเดินมา ปานตากับเพชรเดินมาใกล้กัน แต่มีชาวบ้านที่กำลังเดินขวักไขว่ บังสายตาของทั้งคู่ไม่ให้มองเห็นกัน
ปานตาหลบชาวประมงที่แบกเข่งปลาเดินมา ทำให้ขยับไปด้านที่เพชรกำลังเดินมาทันที
ปานตาหยุด เพชรหันไปเห็น สายตาของเพชรมองปานตาในฐานะคนรักเก่าอย่างนึกไม่ถึงว่าจะเจอกัน มือของเพชรหลุดจากมือของมุกดาทันที มุกดามองเพชรอย่างแปลกใจ
ปานตาหันมาเห็นเพชร สองสายตาประสานกัน ปานตามีท่าทีตื่นตระหนกและหวาดกลัว
“พี่เพชรคะ” มุกดาเรียก
เพชรได้สติจึงหันกลับมา
“เจอคนรู้จักเหรอคะ” มุกดาถาม
เพชรหันกลับไป แต่ไม่เห็นปานตาตรงนั้นแล้ว เขารีบหันมาทางมุก
“เปล่าครับ”
เพชรกุมมือมุกดาอีกครั้งแล้วเดินนำออกไป
อีกด้านของสะพานปลาเพชรกับมุกดาเดินกันไปที่ลานจอดรถ เพชรนิ่งเงียบเพราะยังคิดถึงเรื่องที่ได้เห็นปานตาคนรักเก่า
มุกดามองเพชรแล้วเอ่ยขึ้น
“ขอหนูมุกไปห้องน้ำก่อนนะคะ ปวดท้องจี๊ดๆ เหมือนท้องจะเสีย”
“ผมรอตรงนี้นะ”
“ค่ะ”
มุกดาเดินแยกไปทางป้ายห้องน้ำ เพชรหันกลับไปมองทางสะพานปลา
เพชรมองไปทางมุกดาอีกที แล้วตัดสินใจวิ่งกลับไปทางสะพานปลา มุกดาที่หลบอยู่เดินออกมามองเพชรที่มีท่าทางน่าสงสัย
เพชรวิ่งมาถึงสะพานปลา เขาชนชาวบ้านที่เดินสวนแต่ก็ไม่สนใจ ยังรีบวิ่งไป
“ปานตา ปานตา” เพชรพูดกับตัวเอง เขารีบวิ่งไปจนสุดสะพาน
ที่ปลายสะพาน ปานตากำลังจะลงเรือหาปลา แต่อยู่ๆ ก็มีมือมากระชากเธอไว้ ปานตาหันไป
“เพชร”
เพชรดึงปานตาเข้ามาใกล้
“ปานตา คุณหายไปไหนมา คุณเป็นยังไงบ้าง ผมตามหาคุณแทบพลิกแผ่นดิน”
ภายในเรือ ไชยา พ่อของปานตา ที่เป็นชาวประมง โผล่หน้าออกมา
“ปานตา อย่าเข้าไปใกล้ไอ้นั่นอีก” ไชยาสั่ง
ปานตาหันไปเห็นพ่อก็รีบดันเพชรออก
“เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วเพชร”
เพชรยังไม่ยอมปล่อย “คุยกันก่อนได้มั้ย”
ไชยารี่เข้ามากระชากปานตาออกจากเพชรทันที
“ไอ้สาระเลว มึง ...มึงข่มขืนลูกสาวกู” ไชยาด่าด้วยความโกรธ
“ไม่ใช่นะครับ”
“ที่แล้วมามึงยังทำชั่วช้า ไม่สาแก่ใจมึงรึไง หรือจะมาหลอกปู้ยี้ปู้ยำลูกสาวกูอีก”
“พ่อ เงียบ หยุดก่อน .. พ่อ” ปานตาตะโกน
“กูไม่หยุด กูจะเอาเลือดหัวมันออกให้ได้”
ไชยารีบหันไปคว้าของที่จะเป็นอาวุธได้ แล้วพุ่งมาทางเพชร ปานตารีบลากพ่อไป
“ไปซะเพชร รีบไป ก่อนที่คุณจะตายเพราะมือพ่อ”
“มึงอย่าหนีนะ” ไชยาตะโกนใส่เพชร
ปานตพยายามลากพ่ออย่างสุดกำลัง
“ไปสิ เพชร ไป กลับไปแล้วลืมเรื่องของเรา”
“ปานตา .. ผมไม่เคยลืม .. ผมอยากคุยกับคุณ” เพชรบอก
“ไม่มีประโยชน์หรอก เพชร”
ปานตาผลักพ่อลงเรือ
“ฉันเป็นเจ้าสาวของคุณไม่ได้”
ไชยาชี้หน้าเพชรด้วยความโมโห
“อย่าให้เจออีกนะมึง มึงตาย”
ปานตาหันไปเร่งเด็กเรือที่ทำหน้าที่ขับเรือ
“ออกเรือ เร็วสิ”
เรือเคลื่อนออกไป ไชยาจ้องเพชรอย่างเอาเป็นเอาตาย
เพชรมองปานตาบนเรือที่แล่นห่างออกไปด้วยสายตาผิดหวัง
มุกดาอาศัยคนที่เดินไปเดินมาบังร่างตัวเอง เธอมองเพชรที่ยืนอยู่สุดปลายสะพานด้วยสายตาสงสัย
เพชรเดินสีหน้าขรึมมาที่บ้านพักริมทะเล โดยมีมุกดาเดินมาข้างๆ เจนจบเดินออกมาจากในบ้าน
“เป็นยังไง เซอรไพร์สของฉัน หวานพอมั้ย”
เพชรสีหน้านิ่งๆ แต่ก็ฝืนยิ้มออกมา เขาแตะไหล่เจนจบเบาๆเป็นการขอบคุณ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน เจนจบหันมามองมุกดา
“มีอะไรกันมาหรือเปล่าครับ”
“คุณเจบจบคะ .. เจ้าสาวคนแรกของพี่เพชรชื่ออะไรคะ” มุกดาถาม
เจนจบมีสีหน้าตกใจที่มุกเอ่ยถามเรื่องนี้
“คุณหนูมุกรู้เรื่องนี้”
“ค่ะ หนูมุกรู้ว่าพี่เพชรเคยเกือบแต่งงานกับผู้หญิงคนนึง ... แต่เธอหายไป เธอชื่ออะไร แล้วทำไมถึงไม่ยอมเป็นเจ้าสาวของพี่เพชรล่ะคะ”
เพชรออกมายืนที่มุมหนึ่งของระเบียงบ้านพักริมทะเล เพชรนึกถึงตอนที่เขาเห็นปานตาที่สะพานปลา เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นเขาก็มีสีหน้าเศร้ามาก
ที่สวนด้านล่างมุกดามองเจนจบที่มีสีหน้าลำบากใจ
“ปานตาเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับพวกเรา” เจนจบเล่า “เธอเรียนเก่ง เป็นดาวมหาวิทยาลัย เพชรกับปานตารักกันมาก พอเรียนจบ เพชรก็จะแต่งงงาน”
เจนจบถอนใจ
“ตอนนั้นคุณป้ามรกตไม่ค่อยเห็นด้วย เพราะฐานะทางบ้านปานตาไม่ค่อยดี แต่สุดท้ายคุณป้าก็ยอมตามใจเพราะรักเพชร”
“ก็ไม่มีอุปสรรคอะไรเลยนี่คะ แต่เจ้าสาวก็ยังหายไป” มุกดาบอก
“นั่นสิครับ ผมก็ไม่รู้เหตุผลจริงๆเหมือนกัน ตอนที่ปานตาหายไป เพชรแทบเป็นบ้า พวกเราต้องเฝ้าเพชรไว้เป็นเดือนๆ .... อยู่ๆคุณหนูมุกมาถามเรื่องนี้กับผมทำไมล่ะครับ หรือว่า..ไปเจอปานตา”
เจนจบถามไปเรื่อยๆ มุกดายิ้มแล้วตอบเลี่ยงๆ
“ไม่ได้เจอค่ะ .. มุกรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ที่หัวหิน พอมีโอกาส ก็เลยอยากถาม”
“อ๋อ.. เพชรรักปานตามากครับ มีผู้หญิงมาชอบเพชรตั้งหลายคน แต่เพชรไม่เคยจริงจังกับใคร มากเท่าปานตา”
เจนจบมองมุกดาอย่างตั้งใจพูดกรีดใจมุกดาแต่แสร้งทำสีหน้าจริงใจ
“ถ้าไม่มีคุณหนูมุก ผมก็เชื่อว่าเพชรจะไม่มีวันรักใครได้มากเท่ากับเจ้าสาวคนแรกของเค้าอีกแล้ว”
มุกดาหน้าสลดแล้วยิ้มเศร้าๆ
“คงไม่มีใครลืมรักแรกได้ ... จริงมั้ยคะ”
เจนจบเอื้อมมือไปกุมมือมุกดาอย่างสุภาพด้วยท่าทีให้กำลังใจ
“อย่าคิดมากนะครับ เพชรคงพร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับคุณหนูมุกแล้ว”
“มาแอบเข้าอกเข้าใจกัน ลับหลังเพชรตรงนี้นี่เอง” เสียงนิจนันท์ดังขึ้น
มุกดากับเจนจบหันไปเห็นนิจนันท์กำลังยิ้มและก้าวเข้ามา มุกดากับเจนจบรีบแยกออกจากกันทันที
ห้องรับแขก นิจนันท์นั่งอยู่ตรงหน้าเพชร เธอมีสีหน้าเศร้าหมองและพยายามเรียกความเห็นใจเต็มที่ ในมือของเธอมีเอกสารปึกใหญ่
“นิจขอโทษนะคะ ...ที่ตามมารบกวนเวลาความสุขของเพชรกับคุณหนูมุก นิจได้เอกสารเกี่ยวกับที่ดินที่จะซื้อมาแล้ว แต่นิจดูแล้วไม่เข้าใจ คนที่จะขายเค้าให้สัญญาอะไรมาดูเยอะแยะเลย นิจงงไปหมด แถมยังเร่งนิจว่าต้องเซ็นสัญญาซื้อขายกันภายใน 3 วัน ชนินทรซีคะ ... บอกนิจว่า ต้องไปหาเพชรให้เร็วที่สุด เพราะเพชรคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยได้”
เพชรหยิบเอกสารเป็นปึกไปดู นิจนันท์บีบน้ำตาคลอและทำสีหน้าว้าวุ่นมาก
ห่างออกไปด้านบน มุกดากำลังยืนมองคนทั้งสองอยู่
“นิจไม่มีที่พึ่งจริงๆ ถึงต้องมารบกวนเพชรให้ช่วยดูเอกสารพวกนี้ ... เพชรก็รู้ชีวิตนิจเหมือนนกปีกหัก ไม่มีใครเป็นที่ให้พักพิง”
นิจนันท์ปาดน้ำตา
เจนจบยืนหลบมองอยู่ด้านหลัง เขามองนิจนันท์ด้วยสายตาเกลียดชัง
“นิจปรึกษาชนินทรไม่ได้จริงๆ กลัวที่สุด กลัวเค้ารู้ว่านิจกำลังจะทำอะไร แล้วเค้าจะ..จะ..”
นิจนันท์ทำหยุดเสียงเพื่อให้เพชรกังวล
“เค้าจะฆ่า .. นิจ”
เพชรเอื้อมมือไปกุมมือนิจนันท์ทันที
“ไม่ต้องกลัว นิจ ผมจะปกป้องคุณเอง”
นิจนันท์โผเข้าซบอกเพชรทันที
“ขอบคุณค่ะ โชคดีของชีวิตนิจที่สุด ที่มีเพชร ถ้าวันไหนที่เพชรเบื่อ..รำคาญ .ไม่ไยดีเรื่องของนิจ ... นิจก็ไม่รู้ว่า ... จะมีลมหายใจไปทำไม”
นิจนันท์ยิ้มอย่างสะใจอยู่ในอกเพชร เจนจบเดินออกไป
เพชรโอบนิจนันท์ไว้เบาๆ เพชรหันไปเห็นมุกดาเดินขึ้นมามอง มุกดาสบตากับเพชรแล้วหันหลังเดินออกไป เพชรมองตามด้วยสีหน้าไม่ดี
ณ ห้องครัวบ้านพักริมทะเล เจนจบยืนอยู่หน้าครัวพร้อมกับควงมีดเล่นไปมา เขามองไปที่ภาพของปานตา นิจนันท์ มุกดา ที่วางอยู่
เจนจบปักมีดลงไปที่ภาพของแต่ละคนที่วางอยู่บนเขียง
“ปานตา ... มุกดา .. นิจนันท์”
เจนจบปักมีดสลับลงไปบนภาพของแต่ละคน
“นิจนันท์ .. ปานตา ... มุกดา”
เจนจบปักมีดเร็วขึ้น
“มุกดา ... ปานตา ... นิจนันท์”
เจนจบยังคงปักมีดสลับไปมา
“ใครจะได้เป็นเจ้าสาวของเพชร”
เจนจบปักมีดครั้งสุดท้ายลงที่ภาพมุกดา
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 13 (ต่อ)
เพชรเดินมาเคาะประตูห้องนอน
“หนูมุก ..หนูมุก ทำอะไรอยู่ครับ .. เปิดประตูหน่อย”
ในห้องมุกดานั่งเงียบทำเหมือนว่าหลับ
ที่หน้าห้อง เพชรเคาะอีกสองสามที พอเห็นด้านในยังเงียบก็หยุดเคาะ ห่างออกไปนิจนันท์กำลังยืนมองอยู่ เธอยิ้มอย่างสะใจ
เพชรมองประตูแล้วถอนใจ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปห้องตัวเอง นิจนันท์มอง แล้วเดินตามเพชรไปทันที
ที่บ้านชนินทร ชนินทรกลับมาจากทำงาน เขาวางกระเป๋าแล้วเดินมาที่ตู้เย็นเพื่อจะเปิดหยิบน้ำ แต่เห็นโพสอิทเขียนติดไว้บนฝาตู้เย็น
“ไปธุระให้แม่ 3-4 วัน บนเขาไม่ค่อยมีสัญญาณ
แล้วจะติดต่อกลับมา นิจนันท์..”
ชนินทรนิ่ง เขาคิดสังหรณ์ใจจึงรีบกดมือถือโทรหาพาที
“พาที .. ฉันเอง ....ฉันมีเรื่องจะถาม ...เพชรอยู่ที่ไหน”
ที่ร้านกาแฟ พาทีกำลังจิบกาแฟอยู่ พอได้ยินคำถามชนินทรก็หยุดชะงัก
“ไม่รู้ .. แค่นี้นะ ... ฉันยุ่ง”
ชนินทรเดินมาหยุดหน้าภาพถ่ายแต่งงานของเขากับนิจนันท์
“แกฟังฉันให้จบก่อนสิ ... อย่าเพิ่งวาง .. นิจนันท์ไม่อยู่บ้าน”
พาทีมีสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที
ชนินทรเองก็มีแววตาสังหรณ์ใจ
“ฉันสงสัยว่าเค้าอาจจะกำลังไปหาเพชร” ชนินทรบอก
เพชรเปิดประตูห้องนอนเดินเข้ามา เขากำลังจะปิด แต่นิจนันท์ดันไว้ เพชรหันไปมอง
“อ้าว .. นิจ”
นิจนันท์ทำเป็นตัวงอแล้วผลักประตู เดินอย่างรวดเร็วเข้าห้องมา นิจนันท์ไปนั่งที่ปลายเตียง
“ไม่สบายเหรอ นิจ” เพชรถาม
“ค่ะ ปวดท้องนี่มันเรื้อรัง”
เพชรมอง นิจนันท์รีบอ้อนให้ดูน่าสงสาร
“เพชรอย่าพูดกับใครนะคะ .. นิจบอกเพชรคนเดียว ... เวลาโกรธ ชนินทร ... เค้าจะชกที่ท้องนิจ”
เพชรทุบลงบนเตียงด้วยความโมโห พร้อมกับลุกพรวด นิจนันท์รีบดึงเพชรเอาไว้อย่างแรง ทำให้เพชรเสียหลักและล้มลง นิจนันท์รีบเบียดตัวเข้าไปหา ทำให้นิจนันท์กับเพชรนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน เจนจบในชุดนอนก้าวเข้ามามองด้วยหน้าตานิ่งๆ
“เจนจบ” เพชรทัก
เพชรยันตัวลุกขึ้น เจนจบมองไปที่นิจนันท์ เขาถือกล่องยามาวางที่โต๊ะ
“ฉันรู้ว่าเธอชอบป่วยกระเสาะกระแสะ เลยเตรียมยามาให้” เจนจบบอก
นิจนันท์เห็นสายตารู้ทันของเจนจบ
“มียาแก้ปวดท้องหรือเปล่า” เพชรถาม
เจนจบเปิดกล่องแล้วมองหายา
“ปวดยังไงละ ปวดธรรมดา หรือว่าปวดจนต้องส่งโรงพยาบาล” เจนจบถาม
“ปวดธรรมดา” นิจนันท์ตอบ
เจนจบหันมาส่งยาให้
“งั้นก็นี่ .. ปกติกินแค่ 2 เม็ด แต่ฉันว่าเธอคงต้องกินเยอะหน่อย นิจ จะได้หายเร็วๆ ไม่ปวดบ่อยๆ”
เจนจบเอายาให้นิจนันท์ 5 เม็ด นิจนันท์ลุกพรวด
“ฉันแพ้ยา ต้องดูก่อนว่ายานี่กินได้หรือเปล่า” นิจนันท์บอก
นิจนันท์กำยาไว้ เจนจบมอง นิจนันท์หันมายิ้มให้กับเพชร
“นิจไปกินยาที่ห้อง แล้วจะได้พักนะคะ”
“ถ้าอาการไม่ดีขึ้น มาเคาะเรียกผมได้ตลอดเวลานะ” เพชรบอก
นิจนันท์ยิ้มหวานให้เพชร
“ขอบคุณมากค่ะ นิจจะหายป่วยก็เพราะความห่วงใยของเพชรนี่แหละค่ะ”
นิจนันท์เดินออกไป เจนจบหันมาบอกเพชร
“เดี๋ยวฉันตามไปดูให้”
เพชรพยักหน้า เจนจบเดินตามนิจนันท์ออกไปทันที
นิจนันท์เดินออกมาที่หน้าห้องนอนเพชร เจนจบปิดประตูตามออกมา
“ไม่ต้องตามมาหรอก ... ฉันคงไม่แพ้ยาที่เธอให้” นิจนันท์บอก
“ฉันก็แค่จะดูไปรายงานเพชร ที่จริงก็รู้อยู่แล้ว ผิวหน้าหนาๆอย่างเธอไม่น่ามีอะไรทำให้ระคายได้”
นิจนันท์หันขวับ เจนจบยิ้มแล้วพูด
“ถ้าเป็นอะไร ปางตาย ..ไปเคาะห้องฉันบ้างก็ได้ อยู่ติดกับห้องเธอเลยห้องเพชร นี่ไกลไปหน่อยนะ .. กว่าจะกระเสือกกระสนมา เธออาจจะหมดลมตายไปซะก่อน”
“คนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆ”
“นั่นน่ะสิ ...ทนมือทนไม้สามีอย่างชนินทรมาได้ ..ภาษาชาวบ้าน เค้าก็ถือว่า เดนตาย”
เจนจบมองนิจนันท์หัวจรดเท้าก่อนจะพูดต่อ
“รักษาตัวดีๆ นิจนันท์ อย่าเลือกเป็นลมต่อหน้าเพชรบ่อยๆ อย่าแกล้งลืมว่าตัวเองยังมีสามีเป็นตัวเป็นตน ผู้ชายที่ต้องแบกตัวภาระอย่างเธอ จะได้ไม่เป็นเพชรคนเดียว”
นิจนันท์โมโหปายาทิ้งลงพื้น เจนจบยิ้มเยาะ เขามองแล้วเปิดประตูกลับเข้าห้องไป
ทิ้งให้นิจนันท์ยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ
เพชรมองเจนจบที่เดินกลับเข้ามา
“นิจกินยาเรียบร้อยแล้ว” เจนจบรายงาน เขามองเพชรที่มีสีหน้ากังวล เจนจบจึงเดินมาใกล้แล้วพูด
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนิจนันท์ คุณหนูมุกเธอเป็นคนหนักแน่น คงไม่เข้าใจผิดอะไรง่ายๆ เธอบอกฉันว่า เธอพยายามจะเชื่อใจนาย”
“พยายามเชื่อใจ .. ทำไมต้องพยายาม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนิจนันท์อยู่แล้ว”
“ผู้หญิงก็ต้องมีอารมณ์นี้ทั้งนั้น ... เข้าใจผิด ... หึงไม่มีเหตุผล ทำตัวดีดีหน่อยแล้วกัน ... ว่าที่เจ้าบ่าว”
“แกนอนที่นี่แหละ เจนจบ” เพชรบอก
เจนจบมองเพชร
“แน่ใจเหรอว่า แกจะให้ชั้นนอนกับแก”
“อ้าว ... เฮ้ย...จริงซีวะ แกจะได้เป็นพยานว่าฉันกับนิจนันท์ไม่มีอะไรกัน”
เจนจบพยักหน้าเรื่อยๆเหมือนไม่คิดอะไร เพชรหันรีหันขวางมีท่าทางหงุดหงิด
เจนจบยิ้มเปลี่ยนแววตาที่มองเพชรกลายเป็นความรักเกินเพื่อน
มุกดาเดินไปเดินมาอยู่ในห้องนอน เธอนึกถึงภาพที่ได้เห็นปานตากับเพชร เสียงของเจนจบที่เคยพูดกับเธอดังขึ้นในหัว
“ถ้าไม่มีคุณหนูมุก ผมก็เชื่อว่าเพชรจะไม่มีวันรักใครได้มากเท่ากับ เจ้าสาวคนแรกของเค้าอีกแล้ว”
มุกดาเดินอย่างใช้ความคิด ภาพเพชรกอดนิจนันท์แวบขึ้นมา
มุกดามีสีหน้าน้อยใจเพชรขึ้นมาทันที
ในห้องนอนเพชร เพชรนอนอยู่บนเตียง เจนจบค่อยๆเอนตัวลงนอนข้างๆ เขาหันไปมองหน้าเพชร
เพชรหลับตานอน เจนจบหันกลับมา มีรอยยิ้มสุขสมหวังระบายเต็มใบหน้าของเขา
เช้าวันใหม่ ในห้องนอนมุกดา มุกดากำลังคุยโทรศัพท์กับพี่ชาย
“กำลังคิดถึงอยู่เลย พี่กฤช”
ที่บ้านมุกดา คมกฤชก็กำลังยืนคุยโทรศัพท์กับน้องสาว
“เป็นไงบ้าง แกกับคุณเพชร หายไปเลย”
“ก็ไม่มีมีอะไร พี่เพชรเค้าพูดถึงแต่เรื่องแต่งงาน ..”
“ถ้าปิดคดีอะดอเรลลา แล้วพิสูจน์ได้ว่าคุณเพชรไม่เกี่ยว ... ก็แต่งงานกับเค้าไปสิ ถ้าแกรักเค้า” คมกฤชเสนอ
มุกดานิ่งไป
คมกฤชเอ่ยขึ้น
“แอนดี้มันไปอยู่บ้านรุจาแล้วนะ”
“แอนดี้ทำอะไรมีเหตุผลนะ พี่กฤช”
“เหตุผลของความรักน่ะสิ” คมกฤชประชด
“แล้วพี่กฤชจะยอมแพ้เหรอ .. รักคุณรุจาหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่รักก็ปล่อยมือจากเค้าไปซะ .. แต่ถ้ารักก็ต้องแข่งนะ ... พี่กฤช”
คมกฤชวางสายแล้วนิ่งคิด ภาพของรุจาในอดีตย้อนกลับคืนมา
“แอนดี้เค้าดีกว่านายเยอะ .. เพราะคนอย่างนายมันไม่รู้จักวิธีที่จะทำให้คนอื่นมีความสุข”
คมกฤชนิ่งคิด สีหน้าอยากเอาชนะผุดขึ้นมาทันที
ที่บ้านรุจา รุจาเดินมาเห็นคมกฤชยืนรออยู่
“นายนี่มันหน้าด้าน หน้าทน ตื๊อเกินมนุษย์” รุจาว่า
“เพราะฉันยังไม่ได้สิ่งที่ฉันต้องการ” คมกฤชบอก
“คิดว่าฉันจะเปลี่ยนใจจากแอนดี้มารักนาย”
“เปล่า”
รุจามองสีหน้ากวนๆของคมกฤช แล้วคมกฤชก็พูดต่อ
“ฉันจะทำให้เธอถอนคำพูด พนันกันมั้ยล่ะ วันนี้ฉันจะทำให้เธอมีความสุขให้ได้”
รุจากับคมกฤชมองหน้าอย่างไม่ยอมกัน
รถคันสวยของคมกฤชจอดอยู่ที่หน้าบ้านรุจา คมกฤชเดินออกมาที่หน้าบ้านกับรุจา มีรถคันหนึ่งแล่นผ่านมา ผู้หญิงสวยในรถกดกระจกแล้วมองรถคมกฤชจนเหลียวหลัง
รุจาหันมามองคมกฤช
“รถนายนี่สวยเฉียบ สะดุดตาจริงๆเลยนะ”
คมกฤชยิ้มแล้วยืดอย่างภูมิใจ
“ไม่ได้สวยอย่างเดียว แรงด้วย”
คมกฤชกับรุจาขึ้นมานั่งในรถ คมกฤชสตาร์ทรถ
“นายจะพาฉันไปไหน” รุจาถาม
“กลัวด้วยเหรอ”
รุจาเชิดหน้าใส่ คมกฤชยิ้มแล้วเร่งเครื่อง ขับรถพุ่งออกไป
นิจนันท์เดินเข้าบ้านพักริมทะเล สองมือของเธอหอบหิ้วกล่องโฟมเก็บความเย็นมาด้วย
“เพชรคะ นิจซื้ออาหารทะเลมาปาร์ตี้นะคะ .. เพชรคะ.. ตื่นหรือยัง”
นิจนันท์เดินเรียก แต่เมื่อไม่เห็นเพชรเธอก็เดินเข้าไปด้านใน
นิจนันท์ก้าวออกมาที่สระน้ำข้างบ้านพักริมทะเล เธอเห็นร่างหนึ่งว่ายมาแตะขอบสระ
นิจนันท์ยิ้มแล้วเรียก “เพชร”
ร่างนั้นโผล่ขึ้นมา ทำให้เห็นว่าเป็นชนินทร นิจนันท์ถึงกับทำกล่องโฟมหลุดมือลงพื้น
เจนจบในเสื้อคลุมเดินมาด้านหลัง เขาถอดเสื้อคลุมออกพาดเก้าอี้ แล้วมองนิจนันท์
“ชนินทรเค้าทนห่างเมียสุดที่รักไม่ไหว ..เลยต้องลากพาทีตามมาด้วย” เจนจบบอก
ชนินทรขึ้นจากน้ำ นิจนันท์ยืนตัวเกร็ง ชนินทรเดินเฉียดมาใกล้ ทำให้นิจนันท์ผงะ แต่ชนินทรไม่ทำ
อะไร เขาเดินเลยไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับหน้า พาทีขึ้นจากสระตามมา
“ไม่ถามหาเพชรเหรอ นิจ” พาทีแขวะ
“ก็เห็นแล้วนี่ว่าไม่อยู่” นิจนันท์ตอบ
“เพชรไม่ได้ออกไปกับคุณหนูมุก”
ชนินทรบอกเรียบๆ แต่ตาจ้องอยู่ที่นิจนันท์ให้หนาวๆร้อนๆ
“เหรอ ... ชั้นนึกว่าไปด้วยกัน” นิจนันท์ประชด
“คุณหนูมุกออกไปทีหลัง เห็นบอกว่าจะไปซื้ออาหารทะเลมาให้เพชรเหมือนกัน”
พาทีเดินมาหยิบผ้าขนหนูขึ้นซับหน้า เจนจบเดินมาถาม
“แค่นี้เหนื่อยแล้วเหรอ อีกรอบมั้ย”
พาทีเดินผ่านนิจนันท์มายืนอยู่ข้างๆ เจนจบ ชนินทรเดินตามมา พอใกล้นิจนันท์ เขาก็พูดให้เธอได้ยิน
“ไม่ต้องกลัว โทษคราวนี้ ฉันจะกลับไปคิดทบต้นทบดอกที่บ้าน ...จัดหนักกว่าทุกครั้ง”
นิจนันท์เข่าอ่อน แล้วทรุดนั่งด้วยความกลัว ชนินทรยิ้ม แล้วเดินช้าๆไปที่ขอบสระ เจนจบ ชนินทร พาทียืนเตรียมพร้อมก่อนจะกระโดดพุ่งตัวว่ายน้ำแข่งกันเหมือนปกติ
เหลือนิจนันท์นั่งอยู่ที่ริมสระ เธอมีสีหน้าเครียดที่รู้สึกว่าหมดทางจะได้ใกล้ชิดเพชรอีก
เพชรเดินมาที่สะพานปลา เพชรมองหาไปรอบๆ หญิงชาวบ้านคนหนึ่งเดินผ่านมา เพชรเข้าไปถาม
“ป้ารู้จักผู้หญิงชื่อปานตามั้ยครับ”
หญิงชาวบ้านส่ายหน้า เพชรมองหาไปรอบๆ อีก
เพชรเดินมามองที่เรือชาวประมงซึ่งจอดอยู่ เขามองไปรอบๆ แล้วตัดสินใจยืนรอ ห่างออกไปทางด้านหลัง มุกดาใส่หมวกบังหน้า กำลังซุ่มมองเพชรอย่างสงสัย
คมกฤชถืออุปกรณ์ปิคนิคเดินนำรุจามายืนใต้ต้นไม้ใหญ่ ร่มรื่นภายในสวนสาธารณะ
“เนี่ยะน่ะเหรอ ที่นายบอกว่าจะทำให้ฉันมีความสุข” รุจาบ่นเบาๆ “ไม่ลงทุนเลยว่ะ”
“ไม่ต้องบ่น ได้ยิน ...ทำไมล่ะ ฉันต้องพาเธอไปยิงปืน เลือกแหวนเท่านั้นเหรอ เธอถึงจะยิ้มได้ หัดอยู่กับธรรมชาติซะบ้าง”
“เชื่อเลยนะ ว่านายจะมีอารมณ์สุนทรีย์ขนาดนี้”
“ฉันมีดีอีกเพียบ”
คมกฤชทำหน้าตาภูมิใจ
ที่บ้านรุจา แอนดี้ยืนอยู่ตรงกลาง บรรพตเอื้อมมือมาโอบไหล่ซ้าย สมพลเอื้อมมือมามาโอบไหล่ขวา
“แด๊ดดี๊บอกลูกว่าไงนะ ลูกแอนดี้” บรรพตถาม
“เฝ้าคุณรุจาไว้ อย่าให้ใกล้คุณคมกฤช” แอนดี้ทวน
“นั่นสิ.... แล้วทำไมลูกไม่ทำ ปล่อยให้รุจาหายไปกับไอ้ตี๋ขี้เก๊กได้ยังไง”
“คุณรุจาบอกว่าไม่ต้องห่วง เธออยากแกล้งคุณคมกฤชครับ”
“Really ?” บรรพตถามเป็นภาษาอังกฤษ
“ชัวร์ครับ”
“โอเค .. แต่ถ้ารุจาไม่กลับมาภายใน 2 ชั่วโมง แด๊ดดี๊ขอสั่งให้ลูกไปตามรุจากลับมา ... โอเค๊”
“ครับ คุณพ่อ”
แอนดี้เดินออกไป สมพลมองตาม
“บอกตรงๆนะ แด๊ดดี๊ ผมไม่ชอบหน้าลูกชายคนนี้เลย” สมพลบอก
บรรพตเหล่มองสมพล “ทำไม”
“บอกไม่ถูก .. ผมว่ามันดีเกินไป”
“อ้าว ... อย่างลูกสาวชั้นนี่ต้องได้แฟนเลวๆหรือไง”
“ไม่ใช่ครับ คือผมว่าแอนดี้เค้านอบน้อม..ดูดี .. ดีมาก ดีจนบอกไม่ถูกเรายังไม่ได้สืบเทือกเถา เหล่าต้นตระกูล ว่าเป็นใคร มาจากไหน อยู่ๆมาสนิทกับหนูรุจาปุ๊บปั๊บ ไม่เหมือนนายคมกฤชนั่น ปากแย่ ปากหมาแต่เรายังรู้จักที่มาที่ไป”
สมพลเตือนบรรพต ทำให้บรรพตมีสีหน้าครุ่นคิด
ที่สวนสาธารณะ รุจานั่งอยู่บนผ้าที่ปูใต้ต้นไม้ คมกฤชหยิบกล่องใสออกมาวางตรงหน้ารุจา รุจามองอย่างสงสัย คมกฤชผูกผ้าคาดหัวแบบพ่อครัวญี่ปุ่นแล้วกำหมัด สีหน้าของคมกฤชมุ่งมั่น
รุจาเห็นคมกฤชกำลังลงมือม้วนซูชิผัก คมกฤชห่อเบี้ยวบ้าง ผักทะลักบ้าง
รุจามองแล้วขำ เธอขอลองทำบ้าง คมกฤชมองหน้านวลเนียนของรุจาที่อยู่ใกล้ๆ
รุจาม้วนเสร็จก็ยื่นซูชิมาตรงหน้าคมกฤช คมกฤชมองรุจา ทั้งสองคนสบตากัน แล้วชะงักนิ่ง
คมกฤชขยับไปใกล้เหมือนกำลังจะจูบ แต่รุจาเอาซูชิยัดเข้าปากเขา คมกฤชคายทิ้งแทบไม่ทัน รุจาวิ่งหนี คมกฤชวิ่งตามไล่จับตัวรุจา
ทั้งสองคนวิ่งหลบกันไปมาใต้ต้นไม้ภายใต้บรรยากาศร่มรื่น
ที่มุมหนึ่งในบ้านรุจา แอนดี้กำลังยืนแกล้งทำเป็นโทรศัพท์
“รุจาครับ อยู่ไหนครับ ... คมกฤชทำอะไรคุณหรือเปล่า”
ด้านหลังสมพล บรรพต แอบฟังอยู่
“ผมเป็นห่วงครับ กลัวคุณถูกคมกฤชรังแก ถ้าไม่สบายใจ เรียกผมไปรับได้ทันทีเลยนะครับ ... ไม่ใช่คำสั่งคุณพ่อหรอกครับ ผมห่วงคุณจริงๆ”
บรรพตหันไปมองสมพลแล้วยืด คล้ายจะบอกว่าแอนดี้เป็นคนดีจริงๆ
“ครับๆ รีบกลับนะครับ” แอนดี้ยังแกล้งคุยต่อ
แอนดี้ทำเป็นวางสาย ตาเหลือบไปมองแจกันเงินที่ตั้งตรงหน้าสะท้อนภาพบรรพตกับสมพลที่แอบมองอยู่ด้านหลัง แอนดี้ทำหน้าตาซีเรียสก่อนจะเดินออกไป
สมพลกับบรรพตที่อยู่ด้านหลังเอ่ยปากคุยกันทันที
“เห็นมั้ย .. เนี่ยะคนดี .. ไม่กะล่อน ปลิ้นปล้อน สองหน้า ... เหมือนชั้น” บรรพตบอก
“ตกลงว่า ... เหมือนหรือไม่เหมือนครับ ความกะล่อน ปลิ้นปล้อน สองหน้า”
“เหมือนแกน่ะสิ”
บรพพตจับหัวสมพลเขย่าอย่างเคืองๆ แล้วเดินไป สมพลมองตามแอนดี้ด้วยความสงสัยอยู่
ที่สวนสาธารณะ คมกฤชกับรุจาทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยๆ
“นานๆได้วิ่งไล่จับผู้หญิงนี่ ก็เหนื่อยเอาเรื่อง” คมกฤชบ่น
รุจาเหลือบมองคมกฤชแบบหมั่นไส้ แล้วทิ้งตัวลงนอนบนสนามหญ้า เธอนอนมองเมฆ มองใบไม้
“คนหลงตัวเองอย่างนาย ... เกิดมาคงไม่รู้จักความรัก”
“รู้จักสิ”
คมกฤชทิ้งตัวลงมานอนข้างๆ แล้วหันไปมองหน้ารุจา
“อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ไง”
รุจาหันมามองจนประสานสายตากับคมกฤช
“ฉันเหรอ ... ความรักของนาย”
“ใช่”
รุจาเอาข้อศอกยันตัวขึ้น แล้วมองคมกฤช
“นายรักฉัน”
คมกฤชขยับขึ้นนั่งแล้วเอามือไปแตะหน้ารุจา
“ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เคยทำไม่ดีกับคุณ รุจา ...ผมไม่รู้ใจตัวเอง”
รุจายิ้มหวาน จนคมกฤชอดใจไม่ไหว ยื่นหน้าไปหอมแก้มเธอทันที
รุจาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะดึงตัวออกแล้วมองคมกฤช
“ผมรักคุณ” คมกฤชพูดแล้วขยับไปใกล้
“ผมรักคุณนะ รุจา”
คมกฤชมองรุจาที่เอาแต่ยิ้มด้วยสีหน้ามีความสุข
ที่สะพานปลา เพชรยังยืนชะเง้อมองเรือประมงที่เข้ามาจอด ส่วนมุกดายังคงหลบมองอยู่ที่ด้านหลัง เพชรมองนาฬิกาเห็นว่าหลายชั่วโมงแล้วจึงจะหันหลังออกไป
ทันใดนั้นเองก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งขึ้นมาจากท่าจอดเรือแล้วตรงมาที่เพชร มุกดาพยายามชะเง้อมอง แต่ชาวประมงที่แบกลังปลาบังอยู่ มุกดาขยับมาจนมองเห็นอีกที ก็เห็นเพชรรับกล่องเล็กๆ จากผู้ชายคนนั้น แล้วผู้ชายก็ลงเรือไปแล้ว
เพชรเปิดกล่องเล็กๆ นั้น มุกดามองอย่างอยากรู้เต็มที่ เพชรปิดกล่องยัดใส่กระเป๋ากางเกงกำลังจะเดินกลับ แต่เห็นไชยาขึ้นมาจากเรือ
เพชรรีบเข้าไปหา พอไชยาหันมาเจอเพชรเขาก็พุ่งเข้ามาเหวี่ยงหมัดใส่ แต่เพชรหลบทัน
“ลุงครับ”
“กูไม่ใช่พี่ชายพ่อมึง .. อย่าตีสนิท” ไชยาเสียงกร้าว
ชาวบ้านเริ่มมุง มุกดารีบอาศัยชาวบ้านที่มุงอยู่บังตัวแล้วเดินเข้ามา
“มาดูน้ำหน้ามัน ดูน้ำหน้าไอ้ผู้ชายสารเลว เก่งแต่ทำลายผู้หญิง”
ชาวบ้านพากันล้อมกรอบ เพชรมองเห็นท่าไม่ดี
“มึงไปให้พ้นหน้ากูเลย ... ไม่งั้นเลือดมึงได้ล้างตีนกูแน่” ไชยาด่าต่อ
ชายประมงชายหลายคนพากันมาช่วยไชยา
“ให้ผมตายตรงนี้ก็ได้ แต่ผมไม่เคยทำลายปานตาอย่างที่ลุงคิด” เพชรอธิบาย
“มึงไม่ต้องมาแก้ตัว เฮ้ย....ซัดมันเลย”
ชายชาวประมงร่างใหญ่คนนึงเข้ามาผลักอกเพชร เพชรขยับจะสู้ แต่ชาวประมงอีกหลายคนเข้ามาล้อมเพชรไว้ มุกดามองเห็นท่าไม่ดีจึงดัดเสียงห้าวแล้วตะโกนขึ้น
“ตำรวจๆ ตำรวจมา”
ชาวประมงล่าถอย ชาวบ้านพากันแตกฮือ
เพชรหันไปมอง มุกดาเดินหลบไป เพชรเพ่งมอง เห็นแต่ด้านหลังมุกดาที่กำลังเดินหนีอย่างรวดเร็ว
“หนูมุก”
เพชรหันกลับมา ไชยากำลังรีบเดินกลับไปที่เรือ ชาวบ้านทยอยกันหายไป เพชรเดินอย่างรวดเร็วออกมาจากตรงนั้น
มุกดาหลบมอง เธอเห็นเพชรเดินอย่างรวดเร็วผ่านหน้าไป สีหน้ามุกดามองอย่างอยากรู้
เพชรเดินกลับเข้ามาที่สระน้ำ เขาเห็นพาทีกับชนินทรกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ริมสระ
“ชนินทร ... มาทำไม”
เพชรถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ ชนินทรเอ่ยขึ้นอย่างเกรงๆ
“ฉันมารับนิจนันท์”
“ไม่ต้อง นิจนันท์อยู่กับฉัน ไม่มีอันตรายอยู่แล้ว” เพชรปัด
“แต่แกต้องดูแลคุณหนูมุกไม่ใช่เหรอเพชร”
พาทีถามแล้วเดินมายืนตรงกลางระหว่างเพชรกับชนินทร
“นิจนันท์มาทำตัวเป็นเงาของแกบ่อยๆ ระวัง คุณหนูมุกเธอจะอึดอัด”
เพชรนิ่งฟังคำเตือนของพาที
“หนูมุกอยู่ไหน ฉันอยากเจอหนูมุก” เพชรถาม
“กลับมาก่อนนายแป๊ปนึง” พาทีบอก
“หนูมุกออกไปไหน”
“ซื้ออาหารทะเล ตอนนี้อยู่ในครัวกับเจนจบ” ชนินทรบอก
เพชรหันไปมองทางครัว
ในห้องครัว มุกดากำลังช่วยเจนจบเตรียมอาหาร นิจนันท์จงใจเทกุ้งลงในอ่างเพื่อให้น้ำกระเด็นเข้าหน้ามุกดา
“ว๊าย ดูสิคะ ... กุ้งเต้นค่ะ” นิจนันท์เสียงดัง
มุกดาหันไปจะหยิบกระดาษ แต่เจนจบหยิบทิชชู่มาซับที่หน้ามุกดาให้ก่อน
เพชรก้าวมาเห็นมุกดากับเจนจบพอดี
“อุ๊ย ... เพชร มาเงี้ยบเงียบ” นิจนันท์ทัก
เพชรมอง เจนจบกับมุกดารีบแยกห่างกัน ส่วนนิจนันท์รีบเข้าไปอวด
“นิจไปตลาดมาค่ะ .. นิจจำได้นะว่าเพชรชอบกินอาหารทะเล”
“คุณหนูมุกก็ออกไปซื้อมา” เจนจบบอก
เพชรมองมุกดา “ทำไมไม่บอกว่าจะไปซื้อของ ผมจะได้ขับรถพาไป”
“หนูมุกยืมรถคุณเจนจบไปค่ะ ขับเพลินๆ ดูวิวไปด้วย พี่เพชรละคะ ไปไหนมา”
“ธุระน่ะ” เพชรตอบห้วนๆ
“ที่ไหนเหรอคะ”
มุกดามองเพชรนิ่งๆ เพชรยังไม่ทันตอบ นิจนันท์ก็ถามขึ้นก่อน
“เพชร อยากให้นิจทำอะไรดีคะ ปูผัดพริกไทยดำ หรือว่า ผัดผงกะหรี่”
นิจนันท์อวดด้วยการชูปูขึ้นสองมือ เพชรมอง
“แล้วแต่นิจ ผมกินได้หมด”
มุกดาเดินออกไปทันที เพชรมองแล้วทำท่าจะตาม แต่นิจนันท์รีบเข้ามาดักหน้า
“ช่วยเลือกหน่อยสิคะ เอาปูตัวไหนดี”
“ตัวไหน .. มันก็ปู ... ผมกินได้ทั้งนั้น”
เพชรดันนิจนันท์ออกห่างทันที แล้วเดินตามมุกดาไป นิจนันท์หน้างอ
เจนจบสับมีดลงบนเขียงเสียงดัง นิจนันท์หันมาจ้อง เจนจบยิ้มเยาะที่มุมปาก
มุกดาเดินออกมาจากครัว เพชรตามมาดึงแขนเธอไว้
“หนูมุก ผมไม่ได้คิดอะไรกับนิจ .. ผมอยากให้คุณเชื่อใจผม”
“ถ้าอยากให้เชื่อใจก็ต้องไม่มีความลับ”
“ผมไม่มี”
“วันนี้พี่เพชรหายไปไหนมา”
“ผม ...” เพชรอ้ำอึ้ง
มุกดาไม่ฟังเดินออกไป เพชรดึงมุกดารวบตัวมากอดไว้
“ผมไปหาคนรู้จัก”
“ใครคะ”
“คนๆนึง”
“คุณปานตา” มุกดาเอ่ยขึ้น
“หนูมุก”
“พี่เพชรเจอคนรักเก่าแล้ว ตามเธอกลับมาแต่งงานด้วยสิคะ”
“หนูมุก ผมจะแต่งงานกับคุณ”
“หนูมุกไม่แต่งงานกับคนที่ไม่มีหนูมุก... ทั้งหัวใจ บอกมาสิคะ พี่เพชรทำอะไร ทำไมคุณปานตาถึงไม่ยอมแต่งงานด้วย”
“ผม....” เพชรส่ายหน้า
“ไม่รู้ .. บอกไม่ได้ .... หรือไม่เต็มใจที่จะบอก”
เพชรยังนิ่ง มุกดาสะบัดแขนแล้วเดินหนีออกไป เพชรมองตามอย่างอึดอัดใจ
คมกฤชเดินมาส่งรุจาที่หน้าบ้าน รุจายิ้มให้คมกฤช คมกฤชดึงมือรุจามากุมไว้เบาๆ
“รุจา วันนี้คุณมีความสุขมั้ย”
รุจายิ้ม “คำสารภาพของนายทำให้ฉันมีความสุขมาก”
“แล้วคุณคิดยังไงกับผม” คมกฤชถาม
“ฉันรอเวลาที่นายจะพูดว่ารักฉันมานานมาก”
รุจายิ้มแล้วดึงมือออกช้าๆ
“เพราะฉันจะได้บอกให้นายรู้ตัว”
แอนดี้เดินออกมา รุจาตรงเข้าไปควงแขนควงแอนดี้ คมกฤชมองจ้อง
“เสียใจด้วยนะ คมกฤช ความรักของฉัน... ไม่ได้มีไว้ให้นายอีกแล้ว”
รุจาพูดแล้วยิ้มพร้อมกับดึงแอนดี้เข้าไปในบ้าน ทิ้งให้คมกฤชยืนตะลึง คมกฤชกำหมัด แววตาของเขาเจ็บช้ำ
เพชรเดินมาที่สระน้ำเห็นมุกดากำลังนั่งรวมกลุ่มอยู่กับพวกพาที เจนจบกำลังตักอาหารให้มุกดา ชนินทรยืนประกบนิจนันท์ เพชรมองไปทางมุกดา
มุกดาเมินสายตาจากเพชรแล้วหันไปทางเจนจบ
“คุณเจนจบทำกับข้าวเก่งจัง อร่อยมากเลยค่ะ” มุกดาชมเสียงดัง
“คุณหนูมุกชมซะ .. ผมเขินเลย แค่ข้าวผัดปูธรรมดาเองครับ”
เพชรมอง ชนินทรเดินไปตักอาหาร นิจนันท์ถือโอกาสส่งแก้วไวน์ให้เพชร
“เพชรคะ” นิจนันท์เรียก
เพชรหันมารับอย่างเสียมิได้ แล้วหันกลับไปมองมุกดา
เจนจบหันมาเห็นเพชรถือแก้วไวน์โดยมีนิจนันท์อยู่ใกล้
“คุณเจนจบสอนหนูมุกมั่งสิคะ หนูมุกทำอาหารไม่เป็นเลย” มุกดาพูดต่อ
เพชรมองรอยยิ้มของมุกดาแล้วกำแก้วแน่น เขากำลังจะยกแก้วขึ้นดื่ม เจนจบไม่ทันตอบอะไรมุกดา รีบเดินตรงรี่มาคว้าแก้วไวน์ไปจากมือเพชร
“อะไรน่ะ เจนจบ มายุ่งอะไรด้วย แก้วนี้ฉันรินให้เพชรนะ” นิจนันท์โวย
เจนจบมองแก้วไวน์แล้วปาลงพื้น แก้วแตกละเอียด ทุกคนมองอย่างอึ้งๆ
“เพชรแพ้แอลกอออล์ เธอก็รู้” เจนจบบอก
เพชรกับทุกคนมองนิจนันท์
“เธอรินไวน์ให้เพชรเหรอ นิจนันท์” พาทีถาม
นิจนันท์ตกใจ “ฉันลืม”
มุกดามองอย่างสังเกตเหตุการณ์
“ช่างเถอะน่า .. ก็นิจเค้าบอกแล้วว่าลืม” เพชรบอก
“ลืมไม่ได้ เพราะถ้านายกินเข้าไป นายไม่ได้ผื่นขึ้นธรรมดาเหมือนคนอื่นๆที่เค้าแพ้กัน แต่นายจะหลอดลมตีบ หายใจไม่ออก” พาทีบอก
“นิจไม่ได้ตั้งใจ นิจจะทำร้ายเพชรทำไม” นิจนันท์รีบแก้ตัว
“สะเพร่ามาก นิจนันท์” ชนินทรดุ
เพชรตวาด “เลิกว่านิจเสียที .. ก็ฉันยังไม่ได้กินเข้าไป พวกนายเป็นบ้าอะไร..ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ เอาไว้ฉันลงไปนอนชักตาตั้งก่อนสิ ค่อยมายืนรุมว่าผู้หญิง”
เจนจบไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังเดินเข้าบ้านไปก่อน
“เพชร ... นิจขอโทษ” นิจนันท์บอก
พาทีพูดกับชนินทร “พาเมียแกไปข้างในเถอะ”
ชนินทรมอง นิจนันท์จำใจเดินเข้าไปกับชนินทร พาทีมองเซ็งๆ แล้วเดินตามสองผัวเมียเข้าไปในบ้านอีกคน
ที่สระเหลือแค่เพชรกับมุกดา
“เพื่อนทุกคนเป็นห่วงพี่เพชรนะคะ” มุกดาบอก
“เธอก็อีกคนเหรอ หนูมุก .... ทำไมจ้องจะว่าแต่นิจนันท์กันนัก นิจเค้าน่าสงสารมากนะ”
“ค่ะ หนูมุกทราบค่ะ ว่าพี่เพชรสงสารผู้หญิงทุกคน”
มุกดาหันหลังเดินไป เพชรรีบดึงมือเธอไว้
“หนูมุก ผมขอโทษ ผมหงุดหงิด .. ผมเห็นคุณไม่สนใจผม เอาแต่คุยกับเจนจบ”
“พี่เพชรเชื่อใจหนูมุกได้ค่ะ ถ้าหนูมุกบอกว่าเพื่อน ก็หมายถึงเพื่อน ไม่ได้มีความเห็นใจ สงสาร หรือสนิทสนมเป็นพิเศษ เหมือนที่พี่เพชรพยายามบอกทุกคนเรื่องคุณนิจนันท์”
“หนูมุก .. คุณเห็นผมเป็นคนที่จะแย่งของเพื่อนได้จริงๆเหรอ”
“แต่ก่อนหนูมุกอาจจะตอบได้ทันทีว่า ไม่ .. เพราะพี่เพชรคนที่หนูมุกรู้จักเป็นสุภาพบุรุษ”
เพชรจ้องหน้ามุกด้วยแววตาเสียใจ
“แต่ตอนนี้ หนูมุกไม่แน่ใจ เพราะพี่เพชรที่ยืนอยู่ตรงหน้าหนูมุก เป็นผู้ชายที่ปกปิดความลับบางอย่างมาตลอด .. ความลับที่ว่า .. พี่เพชรเคยทำลายชีวิตผู้หญิงคนนึงจนแหลกเหลว .... ย่อยยับไปแล้ว”
มุกดาดึงมือออกจากเพชรแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป ทิ้งเพชรให้ยืนกลุ้ม
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 13 (ต่อ)
เช้าวันใหม่ในบ้านพักที่กระบี่ เจนจบพุ่งขึ้นจากสระน้ำ ชนินทรว่ายมาถึงเป็นที่สองและตามมาด้วยพาทีแตะขอบสระคนสุดท้าย ทั้งสามคนขึ้นจากสระ เพชรเดินออกมาสีหน้าเคร่งขรึมเพื่อนทั้งสามคนมอง พาทีพยายามแหย่
“มาว่ายน้ำให้ใจร่มๆก่อนมั้ย เพชร”
เพชรมาหยุดยืนท่ามกลางเพื่อน นิจนันท์เดินออกมา
“ฉันคงต้องขอให้พวกแกกลับกรุงเทพ”
“ทำไมไม่กลับพร้อมกันล่ะ” เจนจบถาม
“ฉันจะอยู่ที่นี่ต่อ”
นิจนันท์ที่กำลังเดินมา ได้ยินก็ยิ้ม
“ตามลำพังกับหนูมุก.. สองคน”
นิจนันท์หน้างอทันที
“ฉันไม่ได้โทษพวกแกนะ ว่าทำให้บรรยากาศเสีย”
“เออ..แกพูดออกมาแล้วล่ะ” พาทีกล่าว
“ฉันเข้าใจ เพชร .. งั้นฉันไปเก็บกระเป๋าก่อนแล้วกัน” ชนินทรบอก
ชนินทรหันมาเจอนิจนันท์ที่เดินมา หยุดมอง
“ไป .. นิจ.. เราจะกลับกรุงเทพ”
นิจนันท์ยังยืนเฉยมองไปที่เพชร เพชรสีหน้าลำบากใจจึงเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ
“อย่าหาว่าผมไล่นะครับ นิจ .... ผมมีเรื่องต้องคุยกับหนูมุก”
นิจนันท์มองไปเห็นสายตาของผู้ชายอีกสามคนที่มองอยู่ ก็รีบคลี่ยิ้มอ่อนโยน
“นิจเข้าใจเพชรค่ะ ว่าที่เจ้าบ่าว เจ้าสาวก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวคุยกัน เคลียร์กัน แล้วนี่คุณหนูมุกตื่นหรือยังคะ นิจจะได้ไปลา”
“ไม่ต้องไปรบกวนคุณหนูมุกหรอก นิจ .. รีบกลับไปเลยดีกว่า” เจนจบพูด
พาทีเดินเข้าไป เจนจบมองเพชรแล้วเดินตามเข้าไป เหลือเพชร นิจนันท์ ชนินทร นิจนันท์หันมาทางเพชร
“ถ้านิจทำอะไรไม่เหมาะ จนเพชรกับคุณหนูมุกระหองระแหงกัน นิจต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เกี่ยวกับนิจเลยครับ เดินทางดีดีนะครับ”
เพชรเดินเข้าบ้านไป นิจนันท์ขยับตามทันที
“ให้นิจไปลาคุณหนูมุก ...”
ชนินทรดึงแขนนิจนันท์ไว้ทันที นิจนันท์หันมาชนินทรยิ้มให้
“กลับบ้านเถอะจ้ะ ที่รัก หรือจะทำเป็นหน้าคอนกรีต ต้องให้คุณหนูมุกมาไล่อีกคน”
ชนินทรกำแขนนิจนันท์แน่นไม่ยอมปล่อย เธอเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างเสียอารมณ์
ด้านในบ้านพักที่กระบี่ มุกดาที่ยืนกอดอกมองไปไกลเห็นเพชรเดินเข้ามาใกล้ก็หันจะเดินไปทางอื่น เพชรดึงแขนเธอไว้
“ผมให้ทุกคนกลับไปแล้ว”
“ทำไมล่ะคะ ... ที่จริงให้หนูมุกกลับคนเดียว พี่เพชรก็สบายใจแล้ว”
“หนูมุก ผมรู้ว่าคุณโกรธเรื่องปานตา แต่ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเข้าใจผิด”
“แล้วความจริงพี่เพชรเป็นยังไงละคะ พูดออกมาสิคะ ถ้ามันไม่จริง เถียงสิคะ ถ้าพี่เพชรไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อคุณปานตาพูด”
“หนูมุก... เชื่อใจผม เชื่อใจผู้ชายที่รักคุณได้มั้ย”
“ไม่เชื่อค่ะ”
“ทำไมล่ะ หนูมุก .. เราเคยเชื่อใจกันมาก่อน”
เพชรดึงมุกดามาตรงหน้า จ้องลึกลงในดวงตา
“ไม่ว่าคุณมีความลับกับผมกี่ครั้ง ผมก็ยังเชื่อใจคุณ”
มุกดานิ่งไป เพชรรวบตัวเธอมาชิด
“ผมขอแค่ความมั่นใจจากคุณ ... เชื่อผมนะ หนูมุก ผมไม่ได้ทำร้ายปานตา”
“แค่คำพูด ... มันง่ายไปมั้ยคะ ...”
“ได้ ... งั้นผมจะพิสูจน์กับคุณ ว่าคนอย่างผม .. ไม่มีวันทำร้ายผู้หญิงที่ผมรัก ..”
เพชรดึงมือมุกดาออกไปจากตรงนั้นทันที
ที่สะพานปลา เพชรกุมมือมุกดาเดินไปถามที่ชาวบ้าน
“ป้าครับ ป้ารู้จักบ้านปานตามั้ยครับ”
ชาวบ้านมองแล้วเดินหนีเพชร มุกดามองเพชรที่พยายามเข้าไปถามชาวบ้าน
“พี่ครับ พี่รู้จักผู้หญิงชื่อปานตามั้ยครับ”
มุกดาหันไปทางกลุ่มชายชาวประมง
“พี่คะ พี่ .. พวกพี่รู้จักผู้ชายคนนี้ใช่มั้ย”
ชายชาวประมงพากันมามองมุกดากับเพชร เพชรมองกลุ่มชายชาวประมงที่เคยจะรุมทำร้าย ก็เดินตรงเข้าไปหา มุกดาเดินอย่างระวังตามหลังเพชร กลุ่มชายฉกรรจ์ชาวประมงก้าวขึ้นมายืนเผชิญหน้ากับเพชร
“เค้าต้องการตามหาคนที่เค้ารัก พี่ๆจะไม่ช่วยเค้าหน่อยเหรอคะ” มุกดาพูด
เพชรมองปะทะสายตา ไม่กลัวกลุ่มชายฉกรรจ์
“ถึงต้องตาย ... วันนี้ผมก็ต้องได้เจอปานตากับพ่อ”
ณ หมู่บ้านชาวประมง เพชรกับมุกดาเดินมองหา จนมาหยุดที่หน้าบ้าน
“ปานตา ปานตา” เพชรตะโกนเรียก
เพชรเดินเข้าไปมอง ไชยาโผล่พรวดออกมาพร้อมไม้ในมือ
“ไอ้ชาติชั่ว มึงกล้ามาเหยียบถึงบ้านกูเลยเหรอ”
ไชยาฟาดไม้ไป เพชรหลบวืด มุกดาอยู่ด้านหลัง จะเข้ามา ไชยามองเห็น
“เอาเมียใหม่มาด้วย นึกว่ากูจะไม่กล้าล่ะสิ”
ไชยาจะตีเพชรซ้ำ แต่เพชรดึงไม้ไว้ ออกแรงไม่มาก ดึงไม้หลุดจากมือไชยา แล้วเหวี่ยงไป
“ผมมาหาปานตา ผมอยากคุยเรื่องทั้งหมด”
“ไม่ต้อง ไสหัวไปเลย มึงย่ำยีลูกสาวกู แล้วจะมาขอโทษทำไม”
“ผมไม่ได้ทำ”
“ไม่ใช่มึงแล้วจะใคร ลูกสาวกูคบมึง รักมึงอยู่คนเดียว .. ไอ้เลว กูทนไม่ไหวแล้ว”
ไชยาหันไปคว้ามีดที่เหน็บหลังชักออกมา แทงพรวดไปเพชรหลบวืด มีดเกือบแทงเข้าท้อง มุกดามองหาจังหวะจะเข้าไปช่วย ไชยาตามมาจะแทงอีกที เพชรถอย
“ลุงครับ ฟังผมก่อน”
ไชยากำลังจะแทงซ้ำ เพชรถอยหลบแล้วล้มลง ไชยาเตะไปที่เพชร เพชรล้มกลิ้งปานตาวิ่งเข้ามาเห็น
“พ่อ”
ไชยาไม่สนฟังลูก จะจ้วงแทงเพชร มุกดาเข้ามาบิดข้อมือไชยา รวดเร็ว ทีเดียว มีดร่วง ไชยาร้องเพชรหันมามอง มุกดากำลังก้มลงหยิบมีดบนพื้นมาถือไว้ก่อน แล้วเข้ามาพยุงเพชรปานตาเข้ามาลากพ่อห่างจากเพชรทันที
“พ่อทำอะไรลงไป”
“ก็จะฆ่ามัน ล้างอายให้แกไง มันเป็นคนข่มขืนแกจนเสียผู้เสียคน ...”
ไชยารี่จะเข้าไปจะกระทืบเพชรอีก ปานตารั้งพ่อสุดแรง
“ไม่ใช่เพชร .. พ่อ ... คนที่ข่มขืนฉัน... ไม่ใช่เพชร”
ทุกคนมองพุ่งมาที่ปานตา
มุมหนึ่งบริเวณหมู่บ้านชาวประมงเพชรกับมุกดาที่ยืนอยู่ ปานตามองไปที่มุกดา เพชรเอ่ยแนะนำ
“นี่มุกดา คนรักของผม เรากำลังจะแต่งงานกัน”
“ดีใจด้วยค่ะ” ปานตายิ้ม
“อย่าเพิ่งดีใจเลยค่ะ งานแต่งงานของหนูมุกกับพี่เพชรอาจจะไม่ได้เกิดขึ้น”
“ถ้าคุณยังไม่รู้เรื่องของชั้น” ปานตาพูด
“เราไม่ได้มาเพราะต้องการรื้อฟื้นความเจ็บปวดของคุณนะปานตา ... ผมอยากรู้ความจริง อยากเอาตัวคนผิดมาชดใช้โทษที่มันทำกับคุณ”
ปานตามองเพชรที่แววตาเสียใจ
“คุณบอกผมได้มั้ย ปานตา ตอนนั้น... เรื่องทั้งหมด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วันที่คุณหายไป ผมแทบบ้า ออกตามหาคุณไปทุกที่”
มุกดามองเพชรกับปานตา ปานตาถอนใจเบาๆ
“คุณจำได้มั้ยเพชร อาทิตย์นึง... ก่อนจะถึงงานแต่งงานของเรา”
เพชรมองปานตา ย้อนนึกถึงความหลัง
ย้อนกลับไปในอดีตที่บ้านเพชร เพชรกับปานตานั่งเบียดชิดกัน สีหน้าสดใส เพชรโอบปานตาไว้พาทีเดินมาจากด้านหลัง แกล้งดึงมือเพชรออกจากไหล่ปานตา
“ช่วยเก็บความหวานไว้หลังงานแต่งบ้างคร้าบ”
เพชรกับปานตา มอง พาที เจนจบ ชนินทรที่เดินยิ้มแย้มมานั่งลงตรงหน้า
“เรียบร้อยแล้วนะ เพชร ฉันคอนเฟิร์มทุกอย่างที่โรงแรมให้หมดแล้ว” ชนินทรกล่าว
“ชนินทรมันสั่งการณ์ทุกอย่างเองหมด ... ยังกับมันจะแต่งใหม่อีกรอบ” พาทีแซว
ชนินทรแค่ยิ้มน้อยๆ นิจนันท์เดินมานั่งใกล้ปานตา
“รับรองว่าผู้หญิงทั้งกรุงเทพต้องอิจฉาเจ้าสาวส้มหล่นอย่างเธอ”
“เพชรหล่นใส่ทั้งเหมืองมากกว่า ... นิจนันท์” พาทีพูด
ทุกคนหัวเราะ นิจนันท์หัวเราะไปด้วยแบบฝืนๆ เพราะอิจฉาปานตาอยู่ลึกๆ
“เอาล่ะ เอาล่ะ .. ลืมอะไรกันไปหรือเปล่า” เจนจบทัก
ทุกคนมองมาที่เจนจบ พาทีนึกออกคนแรก
“อ๋อ ฉันรู้แล้ว ..”
เพื่อน 4 คนยิ้มกัน ปานตาหันไปถามเพชร
“อะไรคะ .. เพชร”
“สัญญาของกลุ่มเรา”
“เรา 4 คนมีเกมส์ๆนึงที่ตกลงกันไว้ เรียกว่า .. เกมส์ซ่อนเจ้าสาว” ชนินทรบอก
“เจ้าสาวของกลุ่มจะถูกพาตัวไปซ่อน แล้วให้เจ้าบ่าวไปตามหาให้เจอ ... เพื่อพิสูจน์รักแท้” เจนจบพูด
นิจนันท์ดึงปานตาออกห่างเพชร
“ทีนี้ตาเธอบ้าง”
เพชรยิ้ม ลุกขึ้นมองปานตาที่นิจนันท์ดันไปทางผู้ชาย 3 คน
“ฉันหาปานตาเจออยู่แล้ว ตรงไหนมีปานตา ตรงนั้นมีหัวใจฉันอยู่เคียงข้างเสมอ”
ปานตาหัวเราะ ยืนอยู่ท่ามกลางผู้ชาย 3 คนและนิจนันท์ที่ผลัดกันส่งเสียง
“อ๊วก แหวะ อุบาทว์ เลี่ยนโคตรๆ” ทุกคนแซว
“คุณต้องหาฉันให้เจอนะคะ เพชร”
ปานตาส่งจูบให้ เพชรยิ้ม หน้าตามั่นใจมาก
“แน่นอนครับ ... เจ้าสาวของผม”
ทุกคนอยู่ในบรรยากาศยิ้มแย้มสดชื่น
มุมหนึ่งบริเวณหมู่บ้านชาวประมง เพชรกับมุกดามองปานตาที่แววตาทอดไปไกลเมื่อนึกถึงอดีต
“ฉันมั่นใจว่ายังไงคุณก็ต้องหาฉันเจอ.. เราต้องได้แต่งงานกันจนวันนั้น..... วันที่ฉันต้องลองชุดเจ้าสาวครั้งสุดท้าย .....”
ย้อนไปอดีตที่ห้องหนึ่งในโรงแรม ปานตายืนส่องกระจก ดูรูปร่างของตัวเองอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดัง
“เอาชุดที่แก้มาให้ลองครับ” ชายฉกรรจ์พูด
ปานตาดีใจ รีบวิ่งไปเปิดประตู เห็นเจ้าหน้าที่ชาย 2 คน แต่งตัวสุภาพเดินเข้ามาพร้อมชุดแต่งงาน ขาว สะอาดตา ชายคนที่หนึ่ง เอาชุดมาวางไว้ ปานตาเดินเข้ามามอง
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ชุดที่ฉันสั่งตัดนะ ..เอามาผิดชุดหรือเปล่า”
ปานตาหันไป เห็นชายคนที่สอง กดล็อคห้อง
“พวกคุณมาจากไหน”
ชายสองคนเดินเข้าหาแสดงหน้าตาหื่น ปานตาเริ่มกลัว ถอย เหลือบมองไปทางมือถือที่วางไว้ ชายสองคนเดินเข้ามา ปานตาคว้าชุดเข้าสาวฟาดเข้าหน้า แล้วถอยคว้าเก้าอี้ ชายทั้งสองเข้ามาจับแขน ปานตาทุ่มเก้าอี้ใส่ แล้วหันไปคว้ามือถือ รีบกดหาเบอร์เพชร ปานตาได้ยินเสียงสัญญาณติด
“เพชร .. เพชร .. ช่วยฉัน..”
มือถือถูกชายคนหนึ่งกระชากไปแล้วเขวี้ยงทิ้งไปไกลสุดมุมห้อง
ในบ้านมรกต เพชรหยิบมือถือขึ้นมา เห็นเป็นสายมิสคอล
“ปานตา”
เพชรกำลังจะโทรกลับ พาทีเข้ามาด้านหลัง ดึงมือถือเพชรไป
“อย่าขี้โกง”
“เฮ้ย ... ปานตาเค้าโทรมา เค้าอาจจะมีอะไรก็ได้”
“จะมีอะไร ... นอกจากคิดถึงเจ้าบ่าวสุดหล่อ”
เพชรยิ้มเขิน พาทียิ้ม สีหน้ามั่นใจ
“ไม่ต้องห่วงเลยเพื่อน .. ที่ๆฉันพาปานตาไปซ่อน รับรองว่าเป็นสถานที่ ที่มีความสุขสุดๆ .. ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม”
ห้องหนึ่งในโรงแรม ปานตาโดนชายสองคนชกเข้าท้องอย่างแรง เธอตัวงอมองเห็นชายคนหนึ่งกำลังถอดเสื้อ ชายคนที่สองผลักปานตาลงไปที่พื้น ทับลงบนชุดเจ้าสาวสวย ชายคนที่หนึ่งกระชากเสื้อออกอย่างเร็วอีกด้านหนึ่งชายคนที่สองกำลังกดกล้องวิดีโอที่เตรียมมา
“อย่า ..อย่าทำฉัน”
ปานตาพยามถอย แต่ชายคนที่หนึ่งลากข้อเท้ากลับมา แล้วพุ่งลงมาฉีกเสื้อปานตาออก แล้วก้มลงซุกไซ้
“อย่าทำฉันเลย .. ฉันไหว้ ... ฉันขอร้อง ..ฉันกำลังจะแต่งงาน”
ปานตาส่ายหน้าหนี กลัวสุดชีวิต ปานตาที่มองเห็นกล้องวิดีโอที่กำลังถ่ายเธอกรีดร้อง
“อย่า .....”
มุมหนึ่งบริเวณหมู่บ้านชาวประมงเพชรสีหน้าเครียดเต็มที่ มุกดามองปานตา แววตาเต็มไปด้วยความสงสาร
“ผมเห็นชื่อคุณ ... ในโทรศัพท์ แต่ผมไม่รู้จริงๆว่า.....ผมไม่รู้”
เพชรมองปานตาที่น้ำตาเอ่อแล้วยิ่งใจหาย
กลับไปที่อดีต ห้องหนึ่งในโรงแรมภาพในกล้องวิดีโอ ที่ขึ้นสัญญาณเรคคอร์ด เป็นภาพชายคนที่หนึ่งกำลังคร่อมอยู่บนร่างปานตาที่สลบไปแล้ว ชายคนที่สองส่งกล้องให้ชายคนที่หนึ่ง ชายคนที่หนึ่งปิดกล้องแล้วส่งให้ผู้ชายคนที่มารับกล้อง คือเจนจบ เจนจบถือกล้องมองสภาพปานตา แล้วเอ่ยสั่ง รอยยิ้มผุดขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่โหดเหี้ยม เลือดเย็น
“สนุกกันให้เต็มที่ แต่ห้ามถึงตาย...”
มุมหนึ่งบริเวณหมู่บ้านชาวประมงเพชรที่นั่งกำหมัดแน่น ตัวเกร็ง สีหน้ากดดัน เจ็บใจ ปานตาน้ำตาไหลเมื่อนึกถึงความหลังที่ขมขื่น มุกดามองปานตา น้ำตาหยดลงอาบแก้มด้วยความสะเทือนใจในชะตากรรมของเธอ
ย้อนอดีตห้องหนึ่งในโรงแรม ปานตาที่ขยับตัวตื่นขึ้นมา ค่อยๆมองเห็นสภาพตัวเองที่นอนเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ชุดเจ้าสาววางอยู่ข้างๆ ปานตาพยายามคลานไปสัมผัสชุดเจ้าสาว แต่เจ็บจนต้องหยุดปานตามองไปที่ขาตัวเอง เห็นเลือดไหลเลอะไปทั้งสองขา เธอกำชุดเจ้าสาวในมือ แล้วปล่อยโฮ กรีดร้องกับสภาพยับเยินตัวเอง
มุมหนึ่งบริเวณหมู่บ้านชาวประมง เพชรเอื้อมมือไปกุมมือปานตา
“ทำไมคุณไม่บอกผม ทำไมไม่ให้ผมลากไอ้สารเลว ชั่วช้า ให้มันมารับโทษที่ทำกับคุณ”
มุกดามองเพชรที่สีหน้ากดดัน ปานตายิ้มเยือกเย็น
“เพราะคุณเป็นผู้ชายที่แสนดี”
เพชรมองปานตา แววตาทั้งสงสารทั้งเจ็บปวด
“คุณดีกับฉันเหลือเกิน ฉันไม่อยากทำให้คุณผิดหวัง ไม่อยากทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวคุณต้องหมองมัว ..เพราะเรื่องน่าอับอายของฉัน”
“ปานตา .. คุณไม่ผิดเลย ..คุณไม่ใช่คนผิด ถ้าผมรู้ ..ผมก็ยังจะแต่งงานกับคุณ”
“โธ่ เพชร .. ขอบคุณมาก ขอบคุณที่ไม่รังเกียจฉัน”
มุกดามองเพชรด้วยสายตาเข้าใจและซาบซึ้งมาก ปานตาหันไปมองมุกดา
“คุณกำลังจะได้เป็นเจ้าสาวของผู้ชายที่ดีที่สุดนะคะ”
ปานตาเอามือมือเพชรไปวางบนมือมุกดา เพชรกุมมือมุกดาแล้วสบตากัน สองคนยิ้มมองปานตา
“เรื่องระหว่างฉันกับเพชร มันเป็นอดีตไปแล้ว .. ตอนนี้ฉันขออวยพรให้ความรักของคุณทั้งคู่สมหวัง ..ไม่มีใครมาทำลายลงได้”
มุกดามองสายตาปานตาแล้วเอ่ยถาม
“คุณปานตากำลังจะเตือนอะไรบางอย่างกับหนูมุกใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ... คุณหนูมุกต้องระวังตัวมากๆนะคะ”
ปานตามองไปทางเพชร
“...หลังจากที่หนีคุณ หนีงานแต่งงาน นานเป็นปีๆ กว่าที่ฉันจะตั้งสติได้ ฉันกลับมานึกถึงเรื่องวันนั้น .. ฉันยังอยู่ในเกมส์ซ่อนเจ้าสาว”
เพชรสีหน้าเครียดขึ้นทันที
“มีคนแค่ 3 คนที่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน .. เพราะเป็น 3 คนที่พาฉันไปซ่อนที่โรงแรมนั้น ... 3 คน เป็นเพื่อนรักของคุณ .. พาที ชนินทร เจนจบ”
ปานตากับมุกดามองไปที่เพชรที่สีหน้าเครียดอย่างหนัก
ในบ้านเจนจบ เจนจบวางกระเป๋าเดินทาง แล้วตรงไปที่กรงนก เปิดกรง เอานกออกมาคุยด้วยสีหน้าสดชื่นแววตาไม่ได้วิตก ทุกข์ร้อนอะไรเลย
“เพชรกำลังจะมีเจ้าสาวคนใหม่อีกแล้ว”
ในบ้านชนินทรชนินทรมองนิจนันท์ที่กำลังรื้อกระเป๋าเดินทาง
“อย่าให้ฉันเห็นเธอไปใกล้เพชรอีก ถ้าคิดจะสวมเขาไว้บนหัวฉัน ฉันหักคอเธอแน่”
นิจนันท์หันมอง ชนินทรเดินขึ้นบันไดบ้านไป นิจนันท์มองตามอย่างเจ็บใจ
“ฉันไม่อยู่ให้ตายคามือแกหรอก”
ที่ริมหาดหมู่บ้านชาวประมง เพชรเดินไปด้วยสีหน้ากดดัน มุกดามองแล้วเข้าใจ เอื้อมมือไปกุมมือเพชร เพชรหันมามองมุกดา แววตาเศร้า
“เพื่อนผม ..คนนึงในนั้น ...คือคนที่ทำลายชีวิตเจ้าสาวคนแรกของผม ทำไมหนูมุก ... ทำไมต้องเป็นเพื่อนผม”
เพชรกดดันอย่างมาก มุกดากุมมือเพชรด้วยความเห็นใจ
“เราต้องหาคนที่ทำเรื่องเลวทรามเรื่องนี้ให้เจอค่ะ”
“ครับ ... หนูมุก... อย่าห่างจากผมนะ”
เพชรรวบตัวมุกดามากอดไว้แน่น
“ผมจะไม่ยอมเสียคุณไปอีกคน หนูมุก .. ให้ผมดูแล ให้ผมปกป้องคุณนะครับ”
มุกดากอดตอบเพชรด้วยความซึ้งใจ รับภาพทั้งคู่ที่กอดกันอย่างแนบชิด
ในห้องทำงานชนินทร เจนจบดึงลิ้นชักล่างสุดที่โต๊ะทำงานชนินทรออก เจนจบวางอะดอเรลลาลงไปในลิ้นชัก เจนจบมองภาพถ่ายชนินทรบนโต๊ะ แล้วยิ้มร้ายปิดลิ้นชักแสดงแววตาสมหวังกับความผิดที่จะป้ายให้ชนินทรทั้งหมด
เช้าวันใหม่ในบ้านมุกดา มุกดาหันขวับมองแอนดี้ สีหน้าตกใจ คมกฤชยืนฟังอยู่ข้างๆ
“นายว่ายังไงนะ แอนดี้” มุกดาตกใจ
"หน่วยของเราที่เบลเยี่ยมตรวจสอบแล้วนะ อะดอเรลลายังไม่ได้ถูกส่งไปตรวจที่สถาบัน”
“แล้วอะดอเรลลาอยู่ที่ใคร ในสตาร์ไดมอนด์” คมกฤชถาม
มุกดา คมกฤช แอนดี้มองกันอย่างเคร่งเครียด
ในห้องทำงานชนินทร ชนินทรเปิดลิ้นชัก รื้อหาเอกสาร จนมาถึงลิ้นชักล่างสุด เห็นกล่องกำมะหยี่วางอยู่ ชนินทรมองสงสัยหยิบขึ้นมาดูเปิดออกเห็นอะดอเรลลาวางอยู่ ชนินทรตกใจ วางกล่องลงกับโต๊ะเขามองไปด้านนอก เห็นกระจกใสก็รีบไปดึงม่านปิดลง กลับมามองที่โต๊ะ ชนินทรมองอะดอเรลลาเหมือนของต้องห้าม
“ถ้าเพชรรู้ ฉันโดนลากเข้าคุกแน่ ฉันต้องเอาไปคืน ฉันต้องแสดงความบริสุทธิ์ใจ”
ชนินทรเดินกลับมาที่อะดอเรลลา มองความสวยงามของเพชรที่ส่องสะท้อนเข้าแววตา เขาเอื้อมมือไปหยิบสร้อยขึ้นมา แววตาอยากเป็นคนดี กลับกลายมาเป็นชนินทรคนเดิม
“ไหนๆแกก็ไม่เห็นหัวฉันแล้วนี่เพชร ... ถือว่าอะดอเรลลาเป็นรางวัลตอบแทนความทุ่มเทที่ฉันให้สตาร์ไดมอนด์แล้วกัน”
ชนินทรหยิบอะดอเรลลามองด้วยสายตาโลภ
ในบ้านมุกดา มุกดาสีหน้าครุ่นคิด แอนดี้ กับคมกฤชมอง
“แกอยู่ติดคุณเพชรกับเพื่อนๆเค้าตลอดเวลา เห็นอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า” คมกฤชถาม
มุกดานึกถึงตอนที่เธอสะกดรอยตาม เห็นเพชรรับกล่องจากผู้ชาย
“มุกเห็นพี่เพชรรับกล่องมาจากผู้ชายคนนึง”
“รู้มั้ยว่าเป็นใคร”
“ไม่รู้ ... มุกก็อยากรู้เหมือนกันว่าในกล่องนั้นมีอะไร”
ในบ้านเพชร เพชรยื่นกล่องที่ได้จากกระบี่ให้เจนจบ เจนจบมองแล้วเปิดออกเป็นไข่มุกสวย 8 เม็ดวางอยู่
“ฉันให้เจ้าของฟาร์มเค้าหา มาทำสร้อยให้หนูมุก”
“ตอนนั้นนายสั่งให้มีมุกเม็ดเดียว”
“ฉันเปลี่ยนใจ ฉันอยากให้เป็นเลข 8 มันเป็นสัญลักษณ์อินฟินิตี้”
“ความหมายของรักนิรันดร์ ไม่มีวันจบสิ้น”
เพชรหันมามองเจนจบ
“ฉันไว้ใจนายได้ใช่มั้ย เจนจบ”
“ถ้านายหมายถึงเรื่องคุณหนูมุก .. ฉันขอยืนยันว่า ใช่ ฉันไม่มีวันหักหลังนาย ..ฉันคือคนที่ไว้ใจ จริงใจกับนายที่สุด ... ฝากชีวิตนายไว้กับฉันได้เลย เพชร”
เพชรมองเจนจบที่สีหน้าเป็นมิตรแท้
ในสตาร์ไดมอนด์ มุกดาเดินมาวางถุงใบสวยลงหน้าสาลินี
“ของฝากจากทะเลค่ะ”
สาลินีรีบเปิดถุง
“ช่วงนี้สาลี่มีแต่ดวงของฝาก”
สาลินีหยิบของออกมา เห็นเป็นไหน้ำปลา มุกดาหัวเราะ
“อะไรคะ เนี่ย คุณหนูมุก ซื้อน้ำปลามาฝากสาลี่”
“ล้อเล่นไงคะ ของจริง นี่ต่างหาก”
มุกดายื่นสร้อยสวยๆในมือให้ สาลี่รับมาค้อนๆ
“ไม่มาทำงานตั้งหลายวัน มีงานอะไรด่วนมั้ยคะ คุณสาลี่”
“ไม่มีหรอกค่ะ หรือถ้ามีสาลี่ เลขามหัศจรรย์ก็ทำแทนทุกคนหมดแล้วล่ะค่ะ”
“แล้ววันนี้ผู้จัดการจอมเฮี๊ยบมาทำงานหรือยังคะ”
“มาแล้วค่ะ แต่ตอนนี้ออกไปหาลูกค้า”
“อ๋อ ... เหรอคะ”
มุกดาทำหน้ารับรู้กับสาลินี
ในบ้านชนินทร ชนินทรเข้าบ้านมา นิจนันท์กำลังดูครอบครัวข่าวเที่ยงหันไปมอง
“วันนี้เลิกงานเร็ว”
ชนินทรไม่พูดอะไร วางกระเป๋า แล้วรีบกดมือถือ
“ผมเอง .. คุณยังต้องการอะดอเรลลาอยู่หรือเปล่า”
ในห้องทำงานสงคราม สงครามยืนพรวดขึ้นจากเก้าอี้
“ฉันอยากได้เพชรเม็ดนี้ทุกลมหายใจ ถ้าแกเอามาให้ฉันได้ แกจะกลายเป็นเศรษฐี... ชนินทร”
ในบ้านชนินทร ชนินทรคุยมือถือ สีหน้ายิ้ม ละโมบ
“ผมมีอะดอเรลลาแน่นอน .. เตรียมเงินคุณไว้เลย เดี๋ยวเจอกัน”
ชนินทรตัดสาย นิจนันท์ถามขึ้น
“หมายความว่ายังไง เธอมีอะดอเรลลา ... ก็ไหนว่ามัน ...”
ชนินทรหยิบกล่องอะดอเรลลาจากกระเป๋า เปิดออก นิจนันท์มองอย่างอึ้งๆ
“มีคนเอามาวางที่โต๊ะฉัน”
“ของจริงหรือเปล่า”
“ฉันไม่มีเวลามานั่งตรวจหรอกนะ ถ้าฉันรีบปล่อยตอนนี้ ได้เงินมาความผิดมันก็ไม่อยู่ที่ฉัน”
“เพชรอาจจะลองใจเธออยู่นะ”
“ไม่หรอก ..เพชรเคยให้เจนจบจัดการส่งเพชรนี่ไปตรวจ แล้วมันมาอยู่ฉัน”
“แสดงว่าเจนจบกำลังจะทำให้เธอเป็นขโมย”
“ไอ้เพื่อนเลว ..”
ในบ้านเพชร เจนจบนั่งอยู่ใกล้ๆเพชรที่กำลังนั่งเช็คอีเมล์
“เพชร ฉันมีเรื่องต้องบอกนายเรื่องนึง”
เพชรหันมามอง เจนจบทำสีหน้าอึดอัด
“ที่จริง ฉันอยากหาโอกาสบอกมานานแล้ว แต่ฉันเห็นนายกำลังมีความสุขกับคุณหนูมุก”
“พูดมาเลย”
“ชนินทรมาขอฉัน มันอยากแก้ตัว”
“แก้ตัว..”
“ชนินทรขอเป็นคนส่งอะดอเรลลาไปตรวจ ฉันก็ลำบากใจนะ เพราะมันมีประวัติเรื่องขโมยเพชรของนาย แต่ชนินทรมันคุกเข่า ร้องไห้ อ้อนวอนฉัน”
“แล้วมันส่งไปตรวจหรือยัง”
“คงส่งไปแล้ว ฉันว่าชนินทรมันคงไม่กล้าหักหลังเพื่อนอีกแล้วล่ะ เพชร”
“ทำไมนายไม่พูดให้เร็วกว่านี้”
เจนจบทำหน้ารู้สึกผิด เพชรกดมือถือเบอร์ชนินทรสัญญาณติด เจนจบมองอย่างลุ้นๆ
ในบ้านชนินทรชนินทรมองมือถือ เห็นเบอร์เพชรขึ้น นิจนันท์มอง
“เพชรโทรมา .... ฉันว่าเธอเอาอะดอเรลลาไปคืนที่สตาร์ไดมอนด์ดีกว่า”
ชนินทรมองอะดอเรลลา แล้วมองสายเพชรที่ตัดไป
“ไม่ ฉันติดต่อคนซื้อไว้แล้ว ฉันจะขายมันวันนี้ แล้วก็เอาเงินหนีออกนอกประเทศ ใช้เงินให้คุ้ม ดีกว่ามานั่งเป็นขี้ข้าเพชรกับไอ้เจนจบ”
“เธอจะหนีไปอยู่ที่ไหน เพชรราคาขนาดนี้ เธอต้องหนีตำรวจจนตาย”
“ฉันไม่สนหรอก แค่มีเงินก้อนฉันก็หนีไปอยู่ประเทศที่มันไม่มีการส่งผู้ร้ายข้ามแดนสิวะ ... ใช้เงินให้สบายไปจนตาย”
“แล้วฉันล่ะ”
ชนินทรชะงัก นิจนันท์มอง ชนินทรรีบเปลี่ยนท่าที
“โธ่ นิจนันท์ เธออุตส่าห์ลำบากกับฉันมา ..ฉันไม่ทิ้งเธออยู่แล้ว”
เสียงเมสเสจดัง ชนินทรอ่านแล้วรีบเอากล่องใส่กระเป๋า
“ฉันไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว ชนินทร ฉันว่าเธออย่าเอาอะดอเรลลาติดตัวไปเลย ฉันกลัวว่าเพชรกล่องนี้มันจะเป็นกับดัก”
ชนินทรมองนิจนันท์ สีหน้าวุ่นวายใจ
ถนนนอกเมือง สงครามนั่งมาในรถ มีบอดี้การ์ดสองคนอยู่ด้านหน้า แอนดี้อยู่ในรถกระบะขับตามอยู่ห่างๆ คุยสมอล์ทอล์คอยู่กับมุกดา
“ฉันตามสงครามอยู่ ดูเหมือนว่ากำลังนัดเจอใครสักคน”
หน้าห้องทำงานชนินทร มุกดาที่คุยมือถือเสียงเบา มือที่ใส่ถุงมือดึงดูทุกลิ้นชักของห้องชนินทร
“ชนินทรหรือเปล่า เค้าอ้างว่าไปหาลูกค้า”
ด้านนอก เพชรกับเจนจบเดินเร็วมา มุกดาหันไป เห็นเพชรกับเจนจบกำลังจะเดินเข้ามาที่ห้อง มุกดาหน้าเสียที่หน้าห้องสาลินีวิ่งมา
“คุณเพชรคะ”
เพชรกับเจนจบหันไป จังหวะเดียวกับที่มุกดาตีลังกาม้วนตัวต่ำออกจากประตูห้องชนินทร เข้าไปหลบในห้องเจนจบที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ คุณเพชรให้โทรตามคุณชนินทร สาลี่ก็โทรแล้ว แต่คุณชนินทรไม่ยอมรับสายเลยค่ะ”
“โทรจนกว่ามันจะรับ บอกว่าให้มาที่นี่ด่วน”
เพชรหันมาพรวดเปิดประตูเข้าไป กดสวิตช์ไฟเปิดในห้องมองไม่เห็นใคร
“นายจะให้ค้นเลยมั้ย” เจนจบถาม
“ค้น”
เพชรเดินไปค้น สาลินีช่วย เจนจบทำเป็นค้นไปตามที่ต่างๆแล้วมาหยุดที่ลิ้นชัก เจนจบดึงลิ้นชักล่างสุด เห็นลิ้นชักว่างเปล่า เจนจบยิ้ม
“เจออะไรมั้ย” เพชรถาม
“ไม่เจอ .. ลองโทรหานิจนันท์มั้ย”
เพชรกดสาย แล้วเดินนำออกไป เจนจบ สาลินีตามไปด้วย มุกดาค่อยๆโผล่ตัวออกมาจากหลังประตูห้องเจนจบ มองตามเพชรที่เดินออกไป
จบตอนที่ 13
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้
