เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 1
มุมหนึ่งของห้างสรรพสินค้าหรู กำลังมีการเตรียมงานเปิดตัวเพชรคอลเลคชั่นใหม่ของร้านเพชรคุณปกรณ์ซึ่งเป็นคอลเลคชั่นสำหรับเจ้าสาว!!!...บริษัทออกาไนเซอร์ “PERFECT DREAM” รับผิดชอบจัดงานนี้
ขณะนั้นทุกอย่างดูรีบเร่ง ทีมงานถือชุดเครื่องเพชรต่างๆ อาทิ สร้อยข้อมือ สร้อยคอ ต่างหู เดินเป็นขบวน มีบอดี้การ์ดตามประกบและคุณปกรณ์ คุมการนำเครื่องเพชรไปยังห้องแต่งตัวหลังเวที ทีมงานอีกชุดยกกระบะดอกกุหลาบเข้ามาและชนกับ น้ำฟ้า หรือ ฟ้า ที่กำลังคุมคิวซ้อมแดนเซอร์บนเวที...ฟ้าหันมา ขณะที่มือถือ ว.คอยสั่งการอย่างเฉียบขาด
“เหลือเวลาอีก 10 นาที อีเว้นท์ต้องเริ่ม ต้องเปิดประตูให้แขกเข้างาน ทุกคนเร่งมือหน่อย!”
ฟ้าชี้ไปที่มุมขวาของเวทีพร้อมตะโกน “หยุด!”
ต้น ฝ่ายอาร์ตกำลังคุมทีมงานจัดวางเครื่องเพชรสำหรับโชว์ ไว้ที่มุมหนึ่งของเวที
“ย้ายไปทางขวาสี่สิบห้าองศา”
ต้นและทีมงานย้ายตามสั่งฟ้ายก ว.ขึ้นสั่งฝ่ายแสง “ขอไฟสปอร์ตเพิ่ม”
ทีมงานฝ่ายไฟเปิดไฟส่องขึ้นมา ทำให้เครื่องเพชรที่จัดโชว์ดูโดดเด่นขึ้นมาทันตา ต้นและทีมงานมองฟ้าด้วยความชื่นชมในฝีมือการทำงาน ฟ้าเดินตรงมาลงบันไดกลางเวที ด้วยความสง่าและมั่นใจ
ฟ้าเดินตรงมาบริเวณเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้ให้แขกมาร่วมงาน แต่ต้องหยุดเพราะมีใครขวางทาง
ฮันนี่สาวเปรี้ยวฝ่ายประสานงานลูกค้า ยืนขวางทางฟ้า
“ใครที่ไม่เกี่ยวข้องกับการจัดงาน กรุณาออกไป”
“แต่ฉันเป็นฝ่ายประสานงานลูกค้า ฉันมีสิทธิ์มาตรวจสอบว่าเธอทำงานตรงตามคอนเซ็ปท์ลูกค้ารึเปล่า”
“ในเมื่อฉันเป็นคนครีเอทรูปแบบงาน และควบคุมเองทุกอย่าง มันจะพลาดได้ยังไง หมดธุระเธอแล้วก็ออกไปซะ อย่าทำตัวเป็นขยะเกะกะการทำงาน”
ฮันนี่ไม่พอใจ
“เชอะ ได้ควบคุมงานครั้งแรกทำเป็นใหญ่ ถ้างานนี้พลาด เธอต้องกลับไปเป็นครีเอทีฟเหมือนเดิม”
ฟ้าหันกลับมาเย้ยฮันนี่
“คงจะยาก เพราะฉันสะกดคำว่าพลาดไม่เป็น เคลียร์พื้นที่ด่วน!”
ฟ้าสั่งผ่าน ว. แล้วเดินกระแทกไหล่ฮันนี่ออกไป ฮันนี่มองตามอย่างเจ็บใจ
“คอยดูเถอะยัยน้ำฟ้า งานนี้แกต้องน้ำตาตก”
ฟ้าเดินออกมาหน้างาน มองไปที่มุม Back Drop ป้ายชื่องาน ขณะนั้นสื่อมวลชนกำลังรุมถ่ายภาพดาราและเซแลบที่ Back Drop ป้ายชื่องาน..ฟ้าดูนาฬิกามั่นใจว่าทุกอย่างเตรียมการไว้เรียบร้อย สั่ง ว.ทันที
“เหลือเวลาห้านาที จะปล่อยแขกเข้างาน ทุกฝ่ายพร้อม!”
บีบี โปรดิวเซอร์สาวซึ่งเป็นเพื่อนซี้ของฟ้า วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาฟ้าหน้าตาเลิ่กลั่ก
“แต่ฉันไม่พร้อม”
“อะไรของแกบีบี!”
“ก็ชุดเจ้าสาวที่ต้องใส่ฟินาเล่ย์เครื่องเพชรพิ้งค์ ไดมอนด์ ยังไม่มา”
“งั้นก็ไม่ต้องใส่” ฟ้าบอกโดยไม่ทะนคิด แต่พอนึกได้ถึงกับชะงัก “อะไรนะ ไม่มีชุดเจ้าสาวนั่นเป็นชุดสำคัญที่สุดของงานเลยนะ”
ฟ้าโวยวาย บีบีถึงกับหน้าเสีย
“แกอย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวบอสซ่าได้ยินฉันตายแน่”
“ไม่ทันแล้วล่ะ”
ฟ้าบอกเสียงอ่อยบีบีหันควับไปทางด้านหลัง บอสซ่า เจ้านายของสองสาวทำหน้าคำรามลมออกหูใส่บีบี
“ว้ายยยย”
บอสซ่าเดินตรงไปยังคอนโทรลควบคุมงาน ฟ้าและบีบีเดินตาม
“บอสใจเย็นๆ นะคะ ปัญหาทุกอย่างฟ้าแก้ได้ค่ะ”
“ฉันไม่น่าปล่อยให้เธอคุมงานเลย เดี๋ยวฉันคุมงานต่อเอง”
บอสบอกแล้วเดินตรงไปยังคอนโทรล จะสวมเฮดเซ็ท เตรียมพร้อมจะคุมงานเอง แต่ฟ้าแย่งเฮดเซ็ทจากมือบอสแล้วบอกอย่างขึงขัง
“ไม่ได้ค่ะ” บอสอึ้ง
“แต่ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ”
“แต่งานนี้อยู่ในความรับผิดชอบของฟ้า ฟ้าจะแก้ปัญหาเอง บีบี โทรตามชุดจากรักนิรันดร์สตูดิโอ ด่วน” ฟ้าหันไปสั่งบีบี
“ค่ะ”
บีบีหยิบโทรศัพท์รีบออกไปโทรตามที่ฟ้สั่ง
“บอสไม่ต้องห่วง ปัญหาแค่นี้ฟ้าเคลียร์ได้”
ฟ้ายกมือทำท่าโอเค ฟ้าบอกบอสด้วยความมั่นใจในฝีมือการทำงาน แต่แล้วเสียงเพลงเปิดงานอีเว้นท์ก็ดังขึ้น บรรดาแขกผู้มีเกียรติ ต่างกรูเข้ามาหาที่นั่งบริเวณงานทันที
“ใครปล่อยคิวเพลงเปิดงาน”
ฟ้าถามอย่างตกใจ ฮันนี่และมิ้นท์ คู่ซี้ของฮันนี่เข้ามาเสนอหน้าทันที
“ก็เห็นเธอให้สัญญาณโอเค ฉันก็เลยช่วยปล่อยคิวให้”
“เธอไม่รู้รึไงว่าชุดเจ้าสาวยังไม่มา”
ฟ้าบอกอย่างตกใจและเครียดมาก
บนท้องถนน ขณะนั้นดิน หนุ่มมาดเซอร์ ช่างภาพมืออาชีพกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ ถือชุดเจ้าสาวสีขาวซึ่งใส่ในถุงใส่เสื้อผ้าโปร่งแสงมองเห็นชุดชัดเจน ดินขี่มอเตอร์ไซค์ ดูเท่มาก ดินเร่งบิดความเร็ว ขับหลบหลีกรถคันอื่นอย่างคล่องแคล่ว แต่แล้วมีรถวิ่งปาดหน้า ดินหักหลบ ชุดเจ้าสาวในถุงใส่เสื้อ กระแทกกับขอบตัวรถ...ดินหักหลบมาได้ ก็เจอรถอีกคันขวางอยู่ ดินหักหลบอย่างเร็ว ชุดกระแทกกับขอบตัวรถ ดินบิดเร่งเครื่องเร็วขึ้นไปอีก เพื่อเอาชุดไปส่งให้ทัน
ฟ้าเดินออกมาหน้าห้าง บีบีวิ่งตามหลังรายงานสถานการณ์
“ทางร้านบอกว่าให้เด็กเอาชุดมาส่งแล้ว”
“แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่มา”
“โน่น...มาแล้ว”
บีบีตะโกนบอกอย่างดีใจฟ้าหันไปมองตามที่บีบีชี้ จึงเห็นดินขี่มอเตอร์ไซค์หิ้วชุดเจ้าสาวเข้ามา มาดยังกะพระเอกหนังฮ่องกง
“เท่จัง”
บีบีมองดินอย่างเคลิ้มๆ ผิดกับฟ้าที่มองอย่างไม่พอใจและเดินตรงไปหาดิน
ดินขี่รถเข้ามาจอด แล้วถอดหมวกนิรภัย ดินมองตรงไปเห็นฟ้ากำลังเดินตรงเข้ามา ฟ้าเดินตรงเข้ามาด้วยความสง่างาม ดูเป็นผู้หญิงมีเสน่ห์ เป็นจังหวะที่น้ำพุหน้าห้างสรรพสินค้าเปิดน้ำพุพุ่งเป็นฉากหลังให้ฟ้า ยิ่งทำให้ฟ้าดูโดดเด่น ดินยืนมองฟ้าตกตะลึงอยู่ในภวังค์
ฟ้าเดินตรงเข้ามาหาดิน...ดินยิ้มตอบหวังจะได้รับคำพูดเพราะๆ จากฟ้า แต่ฟ้ากลับตะคอก
“ทำไมมาสาย เอาชุดมาเดี๋ยวนี้”
ดินตื่นจากภวังค์ทันที รีบดึงชุดคืนมา
“คุณ คุณจะเอาชุดไปไหน”
ฟ้าแสดงอำนาจทันที
“ฉันเป็นเจ้าของงานอีเว้นท์...แล้วทำไมไม่นั่งแท็กซี่ ขี่มอเตอร์ไซค์มาชุดฉันพังหมด”
ฟ้าต่อว่าอย่างไม่พอใจ ดินถือถุงใส่เสื้อ รูดซิปออก หยิบชุดเจ้าสาวออกมานำเสนอ
“ชุดไม่พังหรอก ผมรับประกันได้”
ดินถือชุดเจ้าสาว แต่แล้วไข่มุกที่ประดับเป็นรูปหัวใจสีแดงที่หน้าอก ร่วงลงพื้นทีละเม็ด
จนไม่เหลือสภาพรูปหัวใจ
“เฮ้ย!”
“ว้าย หัวใจแตกสลาย”
ฟ้าและบีบีเดินเข้ามาในห้าง ดินวิ่งตามมาขวางทางฟ้าพร้อม โชว์ชุดแต่งงาน
“คุณ! ไข่มุกหลุดสองสามเม็ดเอง ยังไงก็พอใช้ได้”
ดินพูดไม่ทันจบ ไข่มุกก็ร่วงอีกสองสามเม็ด “เฮ้ย!”
“ต่อให้หลุดแค่เม็ดเดียว มันก็ทำให้ชุดไม่สมบูรณ์ คนอย่างนายคงไม่รู้หรอกว่าระดับมืออาชีพเขาทำงานกันยังไง”
ฟ้าบอกแล้วเดินหนี ดินตามตื๊อ
“อย่าเว่อร์นะคุณ ยังไงก็ใช้ได้” ดินจะตามฟ้า แต่ชนกับคนที่ถือน้ำอัดลม น้ำหกราดชุด
“เฮ้ย” ดินร้องเสียงหลง
“ใช้ไม่ได้แล้วค่ะ”
บีบีบอกฟ้าเดินกลับมาหาดิน ยื่นเงินให้ดิน
“ค่าเสียเวลาที่เอาชุดมาส่ง เราจบกัน”
ฟ้าเดินหนีไปทันที บีบีรีบตามไป...ดินรู้สึกดีที่ฟ้ายังรับผิดชอบ
“ค่าเสียเวลา แล้วจะเอาชุดไหนใช้งาน!”
ดินพึมพำอย่างสงสัย
ที่ร้านเวดดิ้งในห้างสรรพสินค้า ฟ้าพยายามถอดชุดออกจากตัวหุ่นในตู้โชว์ร้านเวดดิ้ง พนักงานตกใจพยายามจะเข้ามาห้ามฟ้า
“ชุดนี้เอาไว้โชว์ เอาไปไม่ได้นะคะ”
“มันจำเป็นจริงๆค่ะ ขอเช่าแค่ชั่วโมงเดียวเองค่ะ!”
ฟ้าพยายามถอดชุดออก แต่ยากลำบาก จึงตัดสินใจแบกหุ่นโชว์พร้อมชุดเจ้าสาวออกไปจากตู้โชว์ทันที
“ว้าย...เอาไปไม่ได้นะคะ!”
ดินยืนมองถึงกับอึ้ง กับวิธีแก้ปัญหาของฟ้า
“มืออาชีพเค้าแก้ปัญหาอย่างนี้เหรอ!”
ดินเห็นแล้วแปลกใจในพฤติกรรมของฟ้า จึงนึกสนุกคว้ากล้องถ่ายรูปของตัวเอง ขึ้นมาถ่ายภาพทันที ฟ้าจะแบกชุดออกจากร้าน พนักงานเข้ามายื้อหุ่นไว้
“บีบี...เคลียร์!” บีบีให้เงินพนักงาน
“เงินค่าเช่าค่ะ คนไทยต้องมีน้ำใจช่วยเหลือกันค่ะ”
พนักงานจะยื้อแย่ง บีบีช่วยกันไว้ จนแขนหุ่นหลุดติดมือบีบี
“ว้าย แขนหลุด!” บีบีส่งแขนหุ่นให้พนักงาน “คืนค่ะ!”
ฟ้ารีบแบกหุ่นเดินหนีไป โดยมีบีบีคอยกันพนักงานไว้
เสียงชัตเตอร์ดังต่อเนื่อง ฟ้ามองไปข้างหน้า เห็นว่าดินถ่ายภาพจึงชักสีหน้าไม่พอใจ
“นายทำอะไร”
“ไม่เห็นรึไงว่าผมถ่ายภาพ”
ดินยังคงถ่ายเก็บภาพสีหน้าของฟ้า
“ฉันสั่งให้หยุดถ่าย!” ดินวิ่งมาล้อมหน้าล้อมหลัง เก็บภาพทุกอิริยาบทที่ฟ้าแบกหุ่น
“พูดไม่รู้เรื่องใช่มั้ย”
ฟ้าไม่พอใจ ดึงเอาแขนหุ่นขึ้นมาอีกข้าง แล้วฟาดใส่ดิน มือหุ่นไปฟาดกล้องถ่ายรูปตกพื้นเลนส์แตก
“เฮ้ย... กล้องผม”
ฟ้าเองก็ตกใจ บีบีวิ่งตามเข้ามาตกใจไม่แพ้กัน
“ว้าย พัง”
“บีบี เคลียร์”
ฟ้าส่งแขนหุ่นให้บีบีแล้วรีบแบกหุ่นวิ่งไปที่งานให้ทันเวลา
“ของแพง เคลียร์ไม่ไหว” บีบีใช้แขนหุ่นโบกลาดิน “ลาก่อนนะคะ...บ้ายบาย”
บีบีรีบวิ่งตามฟ้าไป ดินตะโกนไล่หลังฟ้า
“เดี๋ยวก่อนสิคุณ”
ภายในห้องแต่งตัวนางแบบ ฟ้าส่งชุดเจ้าสาวให้นางแบบ
“ชุดมาแล้ว ไปเปลี่ยนเร็ว”
นางแบบรับชุดไป บีบีรีบวิ่งตามไปช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้
“ฉันช่วย”
ฟ้าโล่งใจที่สามารถเอาชุดมาได้ แต่เมื่อมองนาฬิกาก็กังวลใจ ตะโกนเร่งอีกครั้ง
“เร่งมือหน่อย..เหลือเวลาแค่ห้านาที”
ที่หน้าเวทีขณะนั้นนางแบบเดินออกมาในชุดเจ้าสาวประเทศเกาหลี โชว์เครื่องเพชรที่เข้ากับชุดแต่งงานเกาหลี คนดูปรบมือ ชื่นชอบการเดินแบบเปิดตัวเครื่องเพชรคอลเลคชั่นเจ้าสาว ดินชะเง้อมองหาฟ้า
“อยู่ไหนนะ”
ขณะนั้นฟ้ายังอยู่ ในห้องแต่งตัวนางแบบ ฟ้าตกใจเมื่อรู้ว่านางแบบใส่ชุดเจ้าสาวไม่ได้
“อะไรนะ ใส่ไม่ได้”
ฟ้าตกใจเมื่อเห็นนางแบบอยู่ในสภาพชุดยังคาท่อนล่างอยู่ เพราะชุดเล็กใส่ไม่ได้
“ก็มันคนละไซส์กัน ทำไงดีล่ะ เหลือเวลาแค่สองนาที”
บีบีถามอย่างร้อนใจฟ้าคิดแก้ปัญหาด้วยความเครียด
“และเครื่องเพชรในคอลเลคชั่นเจ้าสาว ชิ้นพิเศษสุดคือ พิ้งค์ไดมอนด์ เพชรหัวใจสีชมพู ควรคู่กับเจ้าสาวอย่างคุณ”
คุณปกรณ์ขึ้นประกาศบนเวทีเสียงดนตรีเปิดตัวกระหึ่ม ผู้ชมปรบมือตั้งตารอ แต่ยังไม่มีนางแบบเดินออกมา ดินหันมามองก็แปลกใจ
“ได้ชุดเจ้าสาวแล้วนี่ เกิดอะไรขึ้น”
“แย่แล้วค่ะบอส งานพังเพราะน้ำฟ้า อย่างนี้ต้องไล่ออกนะคะ”
ฮันนี่เดินเข้าไปคุยกับบอส ฮันนี่จะเม้าท์ต่อ แต่แล้ว เสียงเพลงเปิดตัวดังสนั่น ทีมแดนเซอร์ออกมาเต้น ฟ้าในชุดเจ้าสาวเดินออกมากลางเวที ดินหันไปมองแปลกใจมากที่เห็นฟ้าแต่งชุดเจ้าสาว บีบีวิ่งมาที่คอนโทรล ปรบมือเชียร์น้ำฟ้า ฮันนี่ บอส ต้น มิ้นท์และทีมงานถึงกับตกตะลึง แปลกใจที่ฟ้าเป็นคนเดินแบบออกมาเอง
ดินมองฟ้าหลงในความสวยสง่า ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง กลีบกุหลาบสีแดง โรยลงมาจากมุมสูงโปรยปรายใส่ฟ้า ทำให้ฟ้าดูโดดเด่น ฟ้าร่วมเต้นรำแบบน่ารักกับแดนเซอร์ แล้วฟ้าก็โยนช่อดอกไม้ไปที่กลางงาน บรรดาแขกต่างแย่งรับช่อดอกไม้ พลุกระดาษถูกยิงขึ้น เสียงปรบมือดังสนั่น
ฟ้าเปลี่ยนชุดเป็นทีมงาน เดินผ่านกลุ่มสื่อมวลชนที่กำลังรุมถ่ายภาพคุณปกรณ์กับบรรดาเซแลบที่มาในงาน ฟ้าเดินเข้ามาหาบอสซ่า
“บอสคะ ฟ้าขอโทษที่ต้องเดินแบบเอง มันมีปัญหามากมาย”
ฟ้าจะอธิบายแต่ฮันนี่เข้ามาเสนอหน้าทันที
“คนเก่งเค้าไม่แก้ตัวหรอก บอสคะ ความผิดครั้งนี้ทำให้บริษัทเสียชื่อเสียงนะคะ”
“ฟ้า คุณทำงานได้แย่มาก!” บอสต่อว่า ฟ้ามีสีหน้าสลด ขณะที่ฮันนี่ยิ้มร่า
“แต่แก้ปัญหาได้ดีมาก!” บอสพูดต่อ
ฟ้ายิ้มดีใจ แต่ฮันนี่ผิดหวังอย่างแรง
“แต่บอสคะ การที่ฟ้าเปลี่ยนชุดเจ้าสาวและมาเดินแบบเอง ลูกค้าต้องไม่พอใจแน่!”
ฮันนี่บอก จังหวะนั้นมิ้นท์เดินตรงมารายงาน
“แย่แล้วค่ะบอส ลูกค้าขอคุยด่วนค่ะ”
“คุณฟ้า” ปกรณ์มองหน้าฟ้าด้วยท่าทีจริงจัง ทุกคนนิ่งอึ้ง คิดว่าลูกค้าจะตำหนิต่อว่า
“ชุดเจ้าสาวไม่ใช่ชุดที่พี่เลือก และพี่ก็ไม่ได้เลือกให้เธอมาเดินแบบ” ท่าทางจริงจังของปกรณ์เปลี่ยนเป็นยิ้ม
“แต่พี่ชอบมาก เธอแต่งชุดเจ้าสาวแล้วดูเก๋ ทันสมัยเข้ากับเครื่องเพชรของพี่อย่างลงตัว”
“ฟ้าขอโทษด้วยนะคะที่เกิดความผิดพลาด ไม่ตรงตามสคริปท์ที่วางไว้”
“พี่ไม่สนใจว่าเกิดปัญหาอะไร แต่ถ้างานออกมาดี ถือว่าเยี่ยม ได้ข่าวว่าเธอยังโสด แต่งงานเมื่อไหร่บอกพี่นะ พี่จะจัดเพชรชุดพิเศษให้”
ฟ้ายิ้มรับเจื่อนๆ เพราะเธอไม่ได้อยากเป็นเจ้าสาว
“เหอะๆ ขอบคุณมากนะคะ”
ปกรณ์เดินออกไป ฟ้ายิ้มดีใจ ฮันนี่หน้าเสีย ทุกคนเข้าไปชื่นชมฟ้า
“ขอแสดงความยินดีด้วย โปรเจคไดเรกเตอร์คนใหม่!”
“จริงเหรอคะบอส”
บอสยื่นมือจับฟ้า ฟ้าดีใจมาก บีบีเข้ามากอดฟ้า
“ดีใจด้วยนะแก”
บีบี ต้นและทีมงานเข้ามาแสดงความดีใจกับฟ้า ฟ้าหันไปยิ้มเย้ยฮันนี่ ฮันนี่ไม่พอใจเดินชิ่งหนีไป มิ้นท์รีบตามฮันนี่ไป...ฟ้าดีใจที่ทำงานสำเร็จ
ฟ้าเดินมาที่ป้ายงาน แล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาถ่ายภาพตัวเองกับป้ายงาน
“ขอบใจแกมากนะที่ทำให้ฉันได้เลื่อนตำแหน่ง”
ดินเดินตรงเข้ามาหาฟ้า
“แล้วคุณไม่ขอบใจผมบ้างเหรอ”
ฟ้าตกใจเมื่อเห็นดิน
“นาย ยังไม่ไปอีก!”
“ผมจะไปได้ไง คุณยังไม่จ่ายค่ากล้องผมเลย”
“นายมาขวางทางฉันเอง มันเป็นอุบัติเหตุ แล้วอีกอย่างนายทำให้ฉันเสียเวลางานเกือบพัง ถือว่าเจ๊ากัน!”
ฟ้ารีบเดินหนีไปทันที ดินคว้าไว้
“จะหนีไปไหน”
“ปล่อยฉันนะ”
“ผมไม่ปล่อยคุณ...จนกว่าคุณจะรับผิดชอบ”
ดินจับตัวฟ้าไว้ ฟ้าทำอะไรไม่ได้ แต่แล้วดินหันไปเห็นฮันนี่อยู่บริเวณงาน ดินรีบปล่อยฟ้าแล้วก็เดินออกไปจากงานทันที ฟ้าแปลกใจ หันไปมองฮันนี่ แต่ไม่รู้ว่าดินหนีใคร
“เอ้า คิดจะไปก็ไปง่ายๆ ทำยังกะหนีใคร”
ที่ร้านรักนิรันดร์สตูดิโอ ขณะนั้นธีรเทพซึ่งเป็นเจ้าของร้านกำลังเดินหนีหญิงสาวคนหนึ่ง
“พี่ธีไม่ได้หนี พี่ธียืนยันว่าพี่ธีรักน้อยหน่าคนเดียว”
“หนูชื่อหนิง ไม่ได้ชื่อ น้อยหน่า”
“พี่ธีเล่นมุกขำๆ พี่ธีรักหนิงคนเดียว”
ธีรเทพรีบแก้ตัวแล้วเข้าไปปลอบใจหนิง แต่แล้วก็ต้องชะงักหันไปเจอเชอร์รี่ หญิงสาวอีกคนยืนอยู่
“น้องส้ม!”
“เชอร์รี่ค่ะ พี่ธีบอกมานะว่ารักใคร?”
หนิงและเชอร์รี่เข้าไปยื้อยุดฉุดกระชากธีรเทพ ธีรเทพไม่ไหวจะเคลียร์ จังหวะนั้นดินเดินเข้ามาพอดี ธีรเทพตัดสินใจชิ่งหนีกิ๊กทั้งสอง
“พี่มีคนรักแล้ว” ธีรเทพวิ่งเข้าไปกอดดิน “นี่คือคนรักของพี่!”
“พี่ธีเป็นเกย์!”
สองสาวอุทานออกมาพร้อมกัน ธีรเทพเล่นบทตุ้งติ้ง
“ อะฮ้า เกย์สาวไม่แสดงออก”
“ว้ายยยยย!”
เชอร์รี่กับหนิงจูงมือกันวิ่งออกไปจากร้านทันที ธีรเทพยังคลอเคลียดิน ดินรีบผลักธีรเทพออก
“ไอ้ธี เมื่อไหร่แกจะเลิกใช้ฉันเป็นเครื่องมือชีวิตรักแกสักที”
“จนกว่าฉันจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่จะรักฉันนิรันดร์เหมือนชื่อร้านนี้งานเรียบร้อยมั้ยเพื่อน?”
“ไม่!”
ดินบอกคำเดียวสั้นๆ แล้เวเดินหนี ธีรเทพแปลกใจ
“เกิดอะไรขึ้น?”
ดินกำลังหยิบเป้ที่วางไว้ที่มุมหนึ่งในร้าน ธีรเทพถือเงินและถือชุดเจ้าสาวที่เยินเข้ามา
“สั่งตัดชุดใหม่ทั้งชุด แต่จ่ายค่าน้ำมันไม่กี่ร้อย ไอ้ดิน! แกต้องไปทวงเงินมาให้ฉัน”
“เลิกสั่งฉันได้แล้ว ฉันไม่ได้เป็นลูกน้องแก แค่ฉันอาสาเอาชุดไปส่งให้ก็บุญแล้ว”
“แกไปอยู่เมืองนอกมาห้าปี ลืมไปแล้วเหรอว่าแกเป็นเจ้าของร้าน”
“แล้วแกลืมแล้วเหรอ ว่าฉันไม่ได้อยากทำ แกเป็นคนบังคับให้ฉันเปิดร้านนี้”
“ก็ฉันทนเห็นแกทำตัวเสเพลในช่วงอกหักรักคุดไม่ได้นี่หว่า ฉันจึงต้องให้แกเปิดกิจการหาอะไรทำทั้งหมดนี้ฉันทำเพื่อแกนะเว้ย”
“ขอบคุณนะ คุณธีรเทพ เพื่อนผู้แสนดี”
ดินเข้าไปกอดคอ แต่ธีรเทพแสร้งเล่นบทงอน สะบัดหนี
“ไม่ต้องมาตบหลังแล้วลูบหัว เปิดร้านได้ไม่กี่วัน แกก็หนีไปเรียนถ่ายรูปบ้าบออะไรไม่รู้ ปล่อยให้ฉันต้องทำงานอยู่คนเดียวตั้งห้าปี”
“เอางี้ เอานามบัตรบริษัทออแกไนซ์นั่นมาให้ฉัน”
ธีรเทพส่งนามบัตรออแกไนซ์ให้ดินทันที
“ตกลงแกยอมไปทวงเงิน แล้วกลับมาช่วยทำงาน!”
ธีรเทพถามอย่างดีใจ
“ไม่! เงื่อนไขเดิม ธุรกิจในร้าน แกบริหารฉันไม่เกี่ยว”
ธีรเทพเซ็งแล้วก็แปลกใจ
“แล้วแกจะเอานามบัตรไปทำไม?”
“ฉันมีคดีต้องไปเคลียร์กับเจ้าสาวบานฉ่ำ”
ดินบอกแล้วสะพายเป้เดินออกไป
“คดีอะไรวะ ใครบานฉ่ำ?”
ดินเดินออกมาหน้าร้านขนของไปใส่ในรถเต่า แล้วหันมาบอกธีรเทพ
“ฉันจะย้ายเข้าบ้านใหม่วันนี้....ฉันฝากมอเตอร์ไซค์ไว้ก่อน”
ดินเปิดประตู เข้าไปในรถ
“ติสส์นักนะแก คฤหาสน์ที่กาญจน์มีไม่อยู่ อยากใช้ชีวิตศิลปินอิสระ รึที่แกแยกบ้านเพราะอยากมีเมีย!” ดินขับรถออกไป
ธีรเทพนึกได้ตะโกนถาม “แล้วบ้านใหม่แกอยู่ไหน?”
คืนนั้นที่บ้านคุณสดใส แม่ของฟ้า ประตูเปิดบ้านเปิดออก คุณสดใสก้าวเข้ามาในบ้าน ทำหน้าตาตื่นเต้น
“เซอร์ไพร์ส”
ฟ้าและน้ำฝน น้องสาวของฟ้า ยืนถือเค้กวันเกิดที่จุดเทียนแล้ว ทั้งสองร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ ให้คุณสดใส คุณสดใสยืนยิ้ม มีความสุขมาก
“เซอร์ไพร์สมากลูกรักของแม่”
ฟ้าและน้ำฝนร้องเพลงจนจบ
“คุณแม่อธิษฐานสิคะ”
น้ำฝรบอก คุณสดใสอมยิ้ม อธิษฐานในใจ แล้วเป่าเทียน น้ำฝนปรบมือให้
“คุณแม่อธิษฐานอะไรคะ”
“ความลับจ้ะ บอกไม่ได้”
“คุณแม่คะ ฝนมีของขวัญให้คุณแม่ด้วยค่ะ”
ฟ้าเข้ามาในห้องนั่งเล่น ฟ้ามองไปที่มุมหนึ่งจึงเห็นจอห์น คนรักของน้ำฝนเดินออกมาในชุดเจ้าบ่าวถือช่อดอกไม้ ส่งให้คุณสดใส
“FOR MY MOM!!”
คุณสดใสรับช่อดอกไม้
“จอห์น...เซอร์ไพร์ส”
“ทำไมต้องแต่งชุดเจ้าบ่าวด้วย”
ฟ้าถามอย่างแปลกใจ น้ำฝนเดินเข้ามาควงแขนกับจอห์น
“ฝนจะแต่งงานกับจอห์นค่ะ”
“ฝน!” ฟ้าทำเสียงตกใจ
“เซอร์ไพร์สมาก” คุณสดใสโผเข้าไปกอดน้ำฝน “แม่ดีใจด้วยลูก” แล้วโผเข้ากอดจอห์น
“ยินดีต้อนรับว่าที่ลูกเขยของแม่”
คุณสดใสปลื้มมาก ผิดกับฟ้าที่ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ เพราะได้ยินเรื่องการแต่งงานทีไร กลัวจะถูกทวงถาม
“คุณแม่ยอมให้เราสองคนแต่งงานกันใช่มั้ยคะ”
“ไม่มีปัญหา” น้ำฝนและจอห์นยิ้มร่า “ถ้าพี่สาวเรายอมแต่งงาน”
“อะไรนะ” ฟ้าทำเสียงตกใจ
“น้องสาวจะออกเรือนก่อนพี่สาวไม่ได้ ดังนั้น ฟ้าต้องแต่งงานก่อน!”
ฟ้าตกใจเหมือนถูกฟ้าผ่า
“ไม่ ฟ้าไม่แต่ง”
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 1 (ต่อ)
ฟ้าเดินหนี หยิบกระเป๋าจะกลับคอนโด แต่คุณสดใสแย่งกระเป๋าไว้
“ฉันไม่ยอมให้แกหนีกลับคอนโด” ฟ้าตัดสินใจปล่อยกระเป๋า แล้วเดินไปอีกมุม
“แกจะสามสิบแล้วนะ อีกหน่อยก็เป็นสาวแก่สาวทึนทึก แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าใครๆ รู้ว่ามีลูกสาวอยู่คานทองราชนิเวศน์”
“สุดท้ายแม่ก็ห่วงตัวเอง ไม่ได้ห่วงฟ้า”
“แล้วทำไมแกถึงไม่ยอมแต่งงาน”
“รึว่าพี่ฟ้าจะเป็น”
“ฉับ...ฉิ้ง” จอห์นทำท่าตีฉิ่ง
“ฉิ่งฉับ”
น้ำฝนกับคุณสดใสแย้งออกมาพร้อมกัน
“จะบ้าเหรอ ที่ฟ้าไม่แต่ง เพราะไม่มีผู้ชายคนที่ไหนดีพร้อม และเหมาะสมกับฟ้า”
ฟ้าบอกแล้วมองหากุญแจรถ
“แกไม่คิดหา แล้วแกจะรู้ได้ไงว่าคนไหนเหมาะรึไม่เหมาะ”
“ฟ้าก็หาอยู่นี่ไง”
“แกหาอะไร?”
“กุญแจรถ!”
ฟ้ามองหากุญแจรถตามมุมต่างๆ น้ำฝนเข้าไปขอร้อง
“พี่ฟ้า ถ้าเราไม่ได้แต่งงานกันภายในปีนี้ หมอดูบอกว่าต้องรอฤกษ์อีกทีสามสิบปี”
“พอถึงตอนนั้น เราสองคนคงต้องนั่งรถเข็นไปทำพิธีต่อหน้าบาทหลวง”
“นะครับ / นะคะ”
ฟ้าจะเดินหนี คุณสดใสรีบบอกฟ้า
“แกจำไม่ได้รึไง ว่านี่เป็นคำสั่งเสียก่อนตายของพ่อแก ที่ต้องการเห็นแกแต่งงานก่อนน้ำฝน”
ฟ้าหันไปดูภาพของพ่อที่แขวนไว้ ฟ้าสงบลง
“แม่...การแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ การจะใช้ชีวิตกับใครสักคนมันต้องใช้เวลา”
“แกยอมแต่งแล้วใช่มั้ย”
“ขอเวลาฟ้า ไม่น่าเกินห้าปี”
“ห้าปี!!!”
คุณสดใสกับน้ำฝนอุทานออกมาพร้อมกัน
“ฝนรอไม่ได้ มันนานเกินไป ฤกษ์ดีเหลือแค่สองเดือนเท่านั้น”
น้ำฝนรีบบอก
“แล้วแกจะให้ฉันทำไง หาสามีที่ดีไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แค่กุญแจดอกเดียวฉันยังหาไม่เจอเลย”
จอห์นวิ่งเข้ามาพร้อมกุญแจรถ
“นี่ไงครับ”
“เห็นมั้ย...ถ้าเราตั้งใจหายังไงมันก็ได้!!!”
ฟ้าแก้ตัวไม่ออก เดินออกไปนอกบ้าน...ฟ้าเดินมาที่รถ คุณสดใสตามมา...
“แกหนีปัญหาอีกแล้วนะ...”
“แม่อย่ากดดันฟ้าได้มั้ย...แม่ก็รู้ว่าฟ้าไม่ชอบให้ใครมาบังคับ”
ฟ้าเดินตรงจะไปเปิดประตูรถ
“แกรู้มั้ยว่าตอนฉันเป่าเค้กฉันอธิษฐานอะไร ฉันอยากเห็นแกแต่งงานมีครอบครัวที่ดี ฉันอยากเห็นแกมีความสุข”
ฟ้าอึ้ง ไม่คิดว่าคุณสดใสจะทำเพื่อเธอ
“ฟ้าจะพยายามค่ะแม่”
ฟ้าขึ้นรถแล้วขับออกไป คุณสดใสเริ่มมีหวัง
ฟ้าขับรถนั่งเหม่อคิดเรื่องการแต่งงาน ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฟ้าสะดุ้งตกใจ แล้วรับสาย
“อะไรนะคะบอส จะเอางานตอนนี้”
ฟ้าเบรกรถทันที
ฟ้าจอดรถหน้าบ้านหลังหนึ่งแล้วลงจากรถมารื้อหาเอกสารท้ายรถ พร้อมกับคุยโทรศัพท์กับบอสไปด้วย
“อย่าเร่งสิคะบอส กำลังหาให้ค่ะ” ฟ้ารื้อหาเอกสาร วางไว้บนหลังคารถ “เจอแล้วค่ะ”
ฟ้าดีใจที่เจอเอกสารกำลังจะเปิดดู แต่แล้วลมพัดวูบ เอกสารปลิวว่อน เอกสารส่วนหนึ่งปลิวเข้าไปในบ้าน ฟ้ายืนมองบ้านที่อยู่ตรงหน้า เห็นป้ายข้อความ “ขายด่วน” ตรงรั้วบ้าน ฟ้าเดินเข้าไปเก็บเอกสาร
ฟ้าเก็บเอกสารเกือบหมด แต่เอกสารใบหนึ่งปลิวเข้าไปในประตูบ้านที่เปิดไว้
“บ้านนี้ไม่มีคนอยู่นานแล้วนี่ ทำไมประตูเปิดไว้ ขอโทษนะคะ มีคนอยู่มั้ยคะ” ฟ้ามองไปไม่มีเสียงตอบ ฟ้าจะเอาเอกสาร จึงตัดสินใจเข้าไปโดยพลการ “ขออนุญาตนะคะ” ว่าพลางเดินตรงเข้าไปในบ้าน
ฟ้าเดินเข้าไปในบ้าน เห็นภาพถ่ายที่เพิ่งถูกแกะออกวางเรียงราย บางภาพวางเรียกซ้อนกันเหมือนโดมิโน่ บางภาพพิงพนัง บางภาพวางอยู่กับพื้น ฟ้าไม่ได้สนใจภาพถ่ายมองหาเอกสารที่ปลิว ฟ้าเห็นเอกสารที่ปลิวมาอยู่ในซอกตู้ที่วางหนังสือและโมเดลหุ่น ฟ้าพยายามเอามือเข้าไปหยิบ แต่ไม่ถึง ฟ้าพยายามมากขึ้น ดันตัวเข้าไปหยิบ แต่แล้วยิ่งดันมากก็ทำให้ตู้เอียงแล้วตู้ก็ล้มลง ฟ้าตกใจรีบหลบถอยร่นไปอยู่ใกล้โซฟา ตู้ล้มลงดังโครมใหญ่
ดินซึ่งนอนหลับอยู่บนโซฟา สะดุ้งตื่น
“อะไรอ่ะ”
ฟ้าหันไปดูเจอดินก็ตกใจ
“ว้าย”
ฟ้าจะถอยหนี แต่สะดุดล้มลงไปนอนทับดิน ฟ้าตกใจจะลุกหนี ดินยื้อยุดตัวไว้ทำให้ดินกลิ้งตกจากโซฟา ลงมานอนทับตัวฟ้าบนพื้นทั้งสองมองหน้ากัน ฟ้ารู้สึกตัวผลักดินออก ดินลุกขึ้นทั้งสองได้มองหน้ากันชัดๆ
“นาย”
“คุณ คุณมาทำอะไรที่นี่”
“เอกสารฉันปลิวเข้ามา แล้วนายมาอยู่นี่ได้ไง”
“ก็ผมเป็นเจ้าของบ้าน ผมมาซื้อบ้านหลังนี้”
“ซื้อบ้าน” ฟ้ามองดินอย่างดูถูก
“เชื่อตายล่ะ น้ำหน้าอย่างนายไม่มีปัญญาซื้อบ้านหลังใหญ่ได้หรอก”
“คุณฟังผมนะ ผมน่ะเป็น”
ดินจะเล่าความจริง แต่ฟ้าไม่ฟัง
“ฉันรู้แล้ว นายคงมาช่วยเฝ้าบ้านให้เจ้าของ ระหว่างที่รอขายใช่มั้ย เพราะฉันเห็นป้ายขายบ้านติดไว้”
“เอ้า เด็กเฝ้าบ้านก็เฝ้าบ้าน” ดินตอบรับอย่างตัดควาทมรำคาญ แล้วถามต่ออย่างสงสัย
“แล้วคุณมาแถวนี้ได้ไง อย่าบอกนะว่าพิศวาสผม”
ฟ้ากำลังจะออกไป หันกลับมาด่าดินทันที
“จะบ้าเหรอ บ้านฉันอยู่ในซอยนี้”
“เราอยู่ในซอยเดียวกัน” ดินทำหน้าตกใจแล้วหัวเราะออกมา “บุพเพจริงๆ”
“บุพเพอะไร”
“บุพเพอาละวาดนะสิ ผมเจอคุณทีไรมีแต่เรื่องซวยๆ วันก่อนคุณก็ทำกล้องผมพัง วันนี้ยังมาทำบ้านผมพังอีก!!”
ดินมองสภาพบ้านที่พัง แล้วหันมาพูดดีด้วยเพราะมั่นใจว่าฟ้าจะยอมรับผิดชอบจ่ายค่าเสียหาย
“คุณจะชดใช้ค่าเสียหายเท่าไหร่?”
“ไม่จ่าย”
ฟ้าบอกแล้วเดินหนีทันที
“เฮ้ย”
ฟ้าเดินหนีจะออกจากบ้านดินแต่ดินเดินไล่ตามมา
“ยังไงคุณก็ต้องจ่าย คุณทำของของผมพัง”
“นายต่างหากที่ต้องจ่าย เพราะนายทำให้ฉันตกใจ แล้วนายก็ถูกเนื้อต้องตัวฉัน”
“ผมถูกเนื้อตัวคุณ” ดินทำท่าจับหน้าอก “แต่ไม่ได้ถูกปุ่มปุ๊มคุณสักหน่อย”
“อย่าทะลึ่ง คุณเสียหายฉันก็เสียหาย เจ๊ากัน”
“เจ๊าอีกแล้ว แต่คุณบุกรุกบ้านผม”
“ประตูบ้านเปิด แสดงว่าบ้านนี้พร้อมต้อนรับทุกคนที่เข้ามา ถ้าจะผิดถือว่าเป็นความผิดของนาย”
“ผมผิดอีกแล้ว คุณเคยผิดบ้างมั้ยเนี่ย”
“ไม่เคย” ฟ้าจะเดินไป
ดินบอก “นี่ ผมบอกอะไรให้นะ คุณสวยมากรู้มั้ย”
ฟ้าหันมาหาดิน แปลกใจที่ดินชม
“ อะไรนะ??”
“คุณเป็นคนสวย” ฟ้าแอบยิ้ม “แต่นิสัยไม่ได้เรื่อง! ไม่มีมารยาท! ไม่มีน้ำใจ!”
“นาย”
ดินพอจะประเมินนิสัยใจคอของฟ้าออก จึงปรับมาพูดจาดี เสนอทางออกที่ง่ายที่สุด
“อย่าโวยวาย เจ็บคอเปล่าๆ เอางี้ ผมรู้ว่ามหาสมุทรเรียกพี่อย่างคุณ คงไม่ควักเงินจ่ายใครง่ายๆผมขอแค่คำขอโทษแล้วกัน”
“ไม่”
ดินผิดหวังที่ฟ้าเป็นคนดื้อ และคิดเอาชนะเพียงฝ่ายเดียว
“คุณ คำขอโทษเพียงแค่คำเดียว ไม่ได้ทำให้ประวัติชีวิตคุณด่างพร้อยหรอก เชื่อผมเถอะ การขอโทษกลับทำให้คุณกลายเป็นคนมีเสน่ห์ น่ารักขึ้นเป็นกอง”
ฟ้ายิ้ม แล้วหุบยิ้มทันที
“ ไม่ ถ้าฉันไม่ผิด ฉันจะไม่ก้มหัวขอโทษใครเด็ดขาด”
ฟ้าเดินออกไปทันที ดินตะโกนไล่หลัง
“ถ้าคุณไม่สำนึกผิด ผมก็จะตามล้างตามผลาญคุณ จนกว่าผมจะได้รับคำขอโทษจากคุณ”
ฟ้าหันไปเย้ยดิน
“จะทำอะไรก็เชิญ นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” ฟ้าหันกลับจะเดินไปที่รถ แต่สะดุดก้อนหินล้มลงร้องขึ้น “ว้าย”
ดินหัวเราะเยาะ
“ดูสิ...เทวดายังลงโทษคุณเลย!!!”
ฟ้าลุกขึ้น เก็บอาการเจ็บปวด ฝืนเดินตรงไปที่รถ ดินมองตามนึกสนใจในตัวฟ้าขึ้นมา เพราะเขาไม่เคยเจอผู้หญิงบุคลิกที่สวย เก่ง แต่ดื้อรั้นและคิดเอาชนะตลอดเวลา!!
วันต่อมาฟ้าเดินเข้ามาในออฟฟิศแล้วแปลกใจที่ไม่เจอใคร แต่แล้วพนักงานออกจากที่ซ่อน ดึงพลุกระดาษแสดงความยินดี
“ทำอะไร ซ้อมงานอีเว้นท์เหรอ”
ฟ้าถามอย่างแปลกใจทันใดนั้นมีชายคนหนึ่งใส่หน้ากากรูป แบรด พริท ถือดอกกุหลาบสีแดง คุกเข่าต่อหน้าฟ้า
“ขอแสดงความยินดีกับโปรเจคท์ไดเรกเตอร์คนใหม่ครับที่รัก”
“อะไรของแก ไอ้ต้น”
ฟ้าถามอย่างไม่พอใจต้นดึงหน้ากากออก
“นึกว่าชอบ ผมขอโทษนะที่รัก”
ต้นเข้ามาอ้อนฟ้า
“ไอ้ต้น”
“อะล้อเล่ง...”
พนักงานคนอื่นเข้ามามอบดอกไม้ให้ฟ้า
“ขอบใจทุกคนมากนะ ไปทำงานได้แล้ว...ขืนอู้เดี๋ยวโปรเจคไดเรกเตอร์คนนี้จะตัดคะแนนนะ”
ทุกคนหัวเราะที่ฟ้าสวมบทโปรเจคท์ไดเรกเตอร์ก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน ฟ้าจะเดินออกไป แต่เจอฮันนี่และมิ้นท์ขวางไว้
“ของขวัญจ้ะเพื่อนรัก” มิ้นท์ถือพานใส่ผ้าเช็ดหน้า ฮันนี่หยิบผ้าเช็ดหน้ามอบให้ฟ้า “ผ้าเช็ดหน้า...เอาไว้ซับน้ำตาตอนทำงานพลาด แล้วโดนไล่ออก”
“แต่ตอนนี้เธอคงน้ำตาตกในที่ฉันได้ตำแหน่งใหญ่กว่าเธอ เก็บไว้ใช้เองแล้วกัน”
ฟ้าคืนให้ฮันนี่ แล้วกระแทกไหล่ฮันนี่เดินออกไป
“คอยดูเถอะยัยน้ำฟ้า ฉันจะทำให้แกกลายเป็นน้ำเน่า”
“มิ้นท์จะคอยดูนะคะ” มิ้นท์เสนอหน้าทันที
ฟ้าเดินตรงมาที่ห้องทำงานแต่เจอดินยืนอยู่หน้าห้องทำงาน
“เชิญครับคุณน้ำฟ้า”
“นาย นายมาทำอะไรที่นี่”
ฟ้าถามอย่างตกใจ
“ผมบอกคุณแล้วไง ยังไงคุณก็หนีผมไม่พ้นหรอก”
“นายออกไปจากออฟฟิศฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ผมไม่ออก จนกว่าคุณจะขอโทษผม”
“ไม่ออกใช่มั้ย ได้...ฉันจะให้ยามมาลากตัวนายออกไป”
บอสเดินเข้ามาหาฟ้า
“เอ้า คุยกันสนุกเลย รู้จักกันแล้วใช่มั้ย”
“รู้จักแล้วครับ คุณน้ำฟ้า เลิศชัยพิภพ” ดินบอก
“เออ แกนี่ทำการบ้านมาดี รู้จักศึกษาข้อมูลหัวหน้า”
บอสเอ่ยชมดินแต่ทำให้ฟ้าถึงกับอึ้งด้วยความตกใจ
“หัวหน้า”
“นายดอกดินเป็นพนักงานใหม่ ผมให้เป็นผู้ช่วยฟ้า จะได้ฝึกครีเอทิฟ”
“หน้าอย่างนายเนี่ยนะ ครีเอทีฟ”
“ความคิดสร้างสรรค์เขาใช้ได้ แล้วที่สำคัญฝีมือถ่ายภาพเจ๋งมากนี่ ดูโพร์ไฟล์เค้าสิ”
ว่าพลางบอสเปิดแฟ้มภาพที่ดินนำมาเสนอ...เป็นภาพสีหน้าฟ้าตอนขโมยแบกหุ่นชุดแต่งงาน มีภาพโคลสอัพหน้าตา บ่งบอกอารมณ์ชัดมาก
“ว้าย นาย!!”
ฟ้าโกรธดิน บอสมองภาพเทียบกับหน้าฟ้าตอนนี้
“ถ่ายมาได้อารมณ์จริงมาก แต่วันหน้าทาลิปสติกแดงอีกนิด”
ดินยื่นมือจะจับฟ้า
“ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ”
ฟ้าไม่พอใจเดินหนีออกไป ดินจะตามไป บอสกำชับดิน
“นายเสนอเองนะว่าทำงานฟรี ห้ามมาเรียกร้องทีหลัง”
“ครับบอส”
ดินตอบรับบอสด้วยความมั่นใจ...และยิ้มเจ้าเล่ห์ที่จะได้ทำงานกับฟ้า
ฟ้าเดินหงุดหงิดเข้ามาในห้องทำงานแล้วบ่นออกมาคนเดียว
“ทำไมบอสต้องให้นายนั่นมาฝึกงานกับฉันด้วย”
“ผมชื่อดินครับ ไม่ได้ชื่อนายนั่น”
ดินเสนอหน้าเข้ามาบอก ฟ้าถึงกับตกใจ
“นาย นายเข้ามาทำไม”
“คุณเป็นอัลไซเมอร์เหรอ ก็บอสบอกแล้วไงครับว่าให้ผมเป็นลูกน้องคุณ...ไม่ทราบว่าจะให้ผมนั่งทำงานตรงไหนครับหัวหน้า”
ดินมองไปรอบๆ ห้อง “ตรงนี้ก็ห่างไป ถ้าคุณเรียกใช้ ผมอาจมาช้า เอางี้แล้วกัน” แล้วลากเก้าอี้มาชิดติดกับเก้าอี้ของฟ้า “นั่งตรงนี้ดีกว่า คุณสั่งอะไรจะได้ยินชัดๆ”
ดินนั่งชิดติดฟ้า
“ออกไป” ฟ้าตวาด
“อืม ใกล้ไปก็ไม่ดี งั้น” ดินลากเก้าอี้มานั่งหน้าโต๊ะตรงข้ามฟ้า
“ตรงนี้แล้วกัน เห็นหน้าคุณชัดๆ จะได้รู้ว่าคุณคิดอะไร”
“นายต้องการอะไร?”
ฟ้าถามอย่างเหลืออด
“คุณคงจะเป็นอัลไซเมอร์จริงๆ ด้วย ผมบอกแล้วไง” ดินยื่นหน้าไปหาฟ้า
“ผมต้องการคำขอโทษจากคุณ”
“ฉันคงจะเชื่อล่ะ ที่โน่นไล่ออกเพราะทำงานห่วย ก็เลยมาสมัครงานที่นี่”
ดินไม่อยากแก้ตัว ปล่อยให้ฟ้าเข้าใจผิดไปเอง
“แล้วแต่คุณคิดแล้วกัน แต่เอาเป็นว่าผมได้มาทำงานกับคนเก่ง ผมคงได้อะไรดีๆ จากคุณเยอะ แต่ผมไม่เอานิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจของคุณแน่”
“นาย”
บีบีเปิดประตูเข้ามา
“ฟ้า มีแขกมาหา” บีบีเห็นดินก็ดีใจ “คุณ...”
“ผมดินครับ” ดินแนะนำตัว บีบีดีใจรีบแนะนำตัวกับดิน
“ บีบีค่ะ มือขวาของฟ้า ทำทุกอย่างตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ อ้อ แล้วที่สำคัญ ฉันโสด สวยเฉี่ยวเปรี้ยวหวาน ทานง่าย”
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ”
บีบีเข้ามาจับมือดิน ดินจับมือด้วย บีบีไม่ยอมปล่อยมือ
“แกบอกว่ามีแขก ใคร?”
ฟ้าถามอย่างรำคาญ น้ำฝนเดินตรงเข้ามา
“พี่ฟ้า คุณแม่ คุณแม่ไม่สบายหนัก”
น้ำฝนปล่อยโฮออกมาจนฟ้าตกใจ
“แม่”
ดินและบีบีพลอยตกใจไปด้วย
ฟ้ากลับมาบ้านเจอคุณสดใสนั่งซึมอยู่มุมหนึ่งของบ้าน จอห์นนั่งป้อนยาให้สดใส
“น้ำฝนบอกว่าแม่ป่วย แต่ไม่ยอมบอกว่าแม่เป็นอะไร แม่เป็นอะไรกันแน่?”
“ไม่มีใครทำใจได้หรอกฟ้า...แม่เองก็ตั้งตัวแทบไม่ทัน”
“แม่ป่วยเป็นอะไรคะ”
“...แม่เป็นมะเร็ง!!”
คุณสดใสตัดสินใจบอกความจริงทำให้ฟ้าถึงกับอึ้งด้วยความตกใจ
“อะไรนะ”
“แม่เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ระยะสุดท้าย”
น้ำฝนและจอห์นร้องไห้ เข้าไปจับมือคุณสดใส
“แม่ล้อเล่นใช่มั้ย แม่ออกจะแข็งแรง เป็นปกติ หวัดก็แทบจะไม่เคยเป็น”
“นานๆ ทีพี่ฟ้าถึงจะมาหาคุณแม่ พี่ฟ้าไม่รู้หรอก ว่าช่วงนี้คุณแม่อ่อนแอมาก”
“ใช่จ้ะ”
“เมื่อวันก่อนคุณแม่เป็นลมหน้ามืด คิดว่าพักแป๊บเดียวคงหาย แต่คุณแม่ดูซีดมาก พวกเราเลยพาคุณแม่ไปตรวจที่โรงพยาบาล”
“วันนั้นคุณหมอตรวจอาการทุกอย่างอย่างละเอียด รวมทั้งเจาะไขกระดูกและตรวจเพิ่มเติม ผลออกมาเมื่อเช้าว่าคุณแม่เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะสุดท้าย”
“มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง?”
“ฟ้าก็รู้ๆ ว่าโรคนี้มันเกิดขึ้นได้กับทุกๆ คน ไม่มีใครคาดเดาได้ คราวนี้เป็นทีของแม่แล้ว”
“แม่ต้องไม่เป็นอะไร”
ฟ้ารีบลุกออกไป คุณสดใส น้ำฝนและจอห์นแปลกใจว่าฟ้าจะทำอะไร
ฟ้าลุกออกมาโทรศัพท์หาบีบี
“บีบี แกช่วยหาข้อมูลหมอรักษามะเร็งที่เก่งที่สุดให้ฉันด่วน นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ ฉันพูดจริง”
น้ำฝนเข้ามาหาฟ้า แล้วกดโทรศัพท์วางสาย
“ไม่มีประโยชน์หรอกพี่ฟ้า เมื่อเช้านี้เราได้พบกับคุณหมอซึ่งถือว่าเป็นเบอร์หนึ่งของโรคมะเร็ง”
“คุณหมอบอกว่าคุณแม่มีเวลาเหลือไม่มากนัก”
“แล้วพวกแกพาแม่กลับมาบ้านทำไม แม่ควรพักรักษาตัวและอยู่ใกล้ชิดหมอ”
คุณสดใสเดินเข้ามาอธิบายบอกความจริงกับฟ้า
“แม่เป็นคนให้น้ำฝนกับจอห์นพากลับบ้านเอง...หมอก็บอกให้ทำใจ และใช้เวลาที่เหลืออยู่ หกสิบวันให้คุ้มค่า”
“หกสิบวัน! ไม่จริง ทุกวันนี้ หมอเค้าเก่ง ปลูกถ่ายสเต็มเซลล์ได้ ผ่าตัดเนื้อเยื่อออกก็ได้ เค้าต้องมีทางรักษาแม่แน่ๆ”
“ยอมรับเถอะฟ้า เวลาของแม่เหลือน้อยเต็มที อย่าให้แม่ต้องเป็นคนป่วยที่นอนรอความตายในโรงพยาบาลเลย แม่อยากใช้เวลาที่มีอยู่กับลูกๆ ของแม่”
“แม่”
ฟ้าทรุด คุกเข่าตรงหน้าแม่ ยอมแพ้โชคชะตาและกอดตักแม่เอาไว้ น้ำฝน จอห์นเข้ามารุมกอดด้วย ทุกคนร้องไห้เสียใจ...
“ฟ้า แม่ขอเถอะ แต่งงานเพื่อแม่ได้มั้ย?”
ฟ้าอึกอักลำบากใจ
“ แม่คะ...คือว่าฟ้า....”
“ถ้าแม่สบายดีแม่จะไม่บังคับหรือขอร้องฟ้าเลย แต่แม่มาป่วยแบบนี้ แม่ยิ่งอยากเห็นฟ้ามีครอบครัว แม่จะสุขใจมากถ้ารู้ว่ามีคนมาดูแลฟ้าแทนแม่ได้”
ฟ้าตัดสินใจลำบาก คุณสดใสมองหน้าฟ้า วิงวอนเป็นครั้งสุดท้าย
“มะเร็งมันกำลังจะเอาชีวิตแม่ไปแล้ว อย่าให้มันเอาความสุขของแม่ไปด้วยเลยนะ”
“ได้ค่ะ...ฟ้าจะแต่งงานเพื่อแม่!”
คุณสดใส น้ำฝน จอห์นดีใจมาก ฟ้าโผเข้ากอดคุณสดใสด้วยความรัก น้ำฝนกอดจอห์นด้วยความดีใจ
ฟ้าขับรถออกจากบ้านในภาวะอาการเหม่อลอย คิดทบทวนเรื่องที่รับปากสดใส ฟ้ามองไปข้างหน้ามีอะไรขวางทางไว้ ฟ้าเบรกรถกระทันหัน ฟ้าค่อยๆ เพ่งมอง ภาพเบลอค่อยๆ ชัดเป็นดินยืนอยู่หน้ารถ ฟ้าคิดอะไรบางอย่างก่อนจะเปิดประตูรถออกมา
“ผมบอกคุณแล้วไง ผมจะตามทวงคำขอโทษจากคุณให้ถึงที่สุด จ่ายมาคำขอโทษ”
ฟ้ามองดิน แล้วพูดคำขอโทษอย่างง่ายดาย
“ขอโทษ”
ดินตกใจ ไม่คิดว่าฟ้าจะยอมง่ายๆ
“ทำไมง่ายอย่างนี้ล่ะ”
ฟ้าเดินเข้ามาหาดิน ดินงง...ฟ้าจ้องพิจารณาแล้วจับมือดินขึ้นมาจนดินแปลกใจ
“แต่งงานกับชั้นมั้ย??”
ดินสนใจฟ้าอยู่แล้ว ก็เกิดอาการเขิน
“ถึงผมเป็นผู้ชาย ก็เขินนะ นี่คุณแอบชอบผมเหรอ”
“ไม่ชอบ แค่อยากแต่งงาน จะแต่งมั้ย”
“อะไรของคุณเนี่ย”
ดินงงฟ้าไม่รอคำตอบ เพราะใจลอย ไม่ได้อยากได้คำตอบจริงๆ เดินล่องลอย กลับไปที่รถ ดินตกใจ รีบวิ่งตามไปดัก
“เอ่อ...คุณ ผมว่าเราน่าจะลองคบหากันก่อน ถูกใจแล้วค่อยแต่ง คุณว่าไง?”
“ไม่คบ เสียเวลา ไม่แต่งก็ไม่แต่ง”
ฟ้าเดินกลับไปที่รถ
“อะไรของเขาวะเนี่ย เข้าใจยากจริงๆ”
ฟ้าขับรถออกไป ดินนึกได้ตะโกนถาม
“แล้วแม่คุณป่วยเป็นอะไร?”
ฟ้ากลับไปแล้ว คุณสดใสยังนอนอยู่ที่เตียงจนกระทั่งจอห์นและน้ำฝนวิ่งมาบอก
“พี่ฟ้าไปแล้ว”
คุณสดใสลุกยืน และกลับมาแข็งแรงปกติ ทุกคนร่าเริงเฮฮา กรี๊ดกร๊าด ดีใจ แทบโดดเต้น
“ในที่สุด ยัยฟ้าก็ยอมแต่งงานซะที”
“ฝนก็จะได้แต่งงานกับจอห์น” น้ำฝนโผเข้ากอดจอห์น
“จำไว้นะ อย่าให้แผนแตก ไม่งั้นชาตินี้พวกแกอดแต่งงานแน่”
“เราสองคนจะรักษาความลับนี้ยิ่งชีพ”
“พวกแกไปทำชาร์ตนับวันถอยหลังได้เลย ภายในหกสิบวันลูกฟ้าต้องแต่งงาน!!!”
คุณสดใสบอกอย่างมั่นใจ
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
