ข้อคิดพินิจธรรม

เราโลภมากขนาดไหน อยากได้ขนาดไหน แสวงหามาได้มากขนาดไหน เมื่อเวลาเราตายไป เราเอาไปได้ไหม ไม่เห็นใครในโลกที่เขาหอบหิ้วหาบหามสมบัติออกไปจากโลก สมบัติของโลกก็เป็นสมบัติของโลกอยู่อย่างนั้น เราที่ลุ่มหลงติดข้อง ไปที่ไหน ไม่ได้ ห่วงติดห่วงของกลัวมันจะวิบัติ เสื่อมสลายอย่างนั้นอย่างนี้ ก็ทำนองเดียวกัน จะหึงจะหวง ขนาดไหน หาตำรวจทหารมารักษา หาคนยามมาเฝ้า มันก็เอาไปไม่ได้ เวลาตายก็ไปแต่ตัวเปล่า แม้ร่างกายของเราเขาก็เอาไปเผาไปฝังตามหน้าที่ ถึงเขาไม่เผาไม่ฝัง มันก็เปื่อยเน่าไปตามธาตุของมัน ถ้าหากพิจารณาไปตามธรรมะอย่างนี้ จิตใจที่โลภอยากได้อย่างนั้นอย่างนี้เกินขอบเขต มันก็พอที่จะสงบระงับได้ เพราะตายไปแล้วเอาไปไม่ได้

ถ้าหากเอาไปได้ คนที่เขาเกิดมาก่อน ตายไปก่อน เขาเอาไปหมด เราไม่มีที่อยู่ที่อาศัย ที่ดินไม่ว่าตอนไหน จังหวัดใด มีคนเคยเกิดเคยตายด้วยกันทั้งนั้น เคยมีเจ้าของมาก่อนเราเกิดนับไม่ถ้วน บางทีขุดลงไปลึกๆ อย่างบ้านเชียงก็ยังเห็นกระดูก กองกันอยู่นั้น นี่แสดงว่าเขาเคยตายมาก่อนเรา เขาเคยเป็นเจ้าของที่ดินนั้นๆ มาก่อนเรา แต่เขาเอาไปไม่ได้ เราจึงได้อยู่ได้อาศัย เราที่หึงหวงโลภหลงอยู่นี้ ก็ทำนองเดียวกัน พิจารณาเพื่อจะตัดความโลภ ความอยากได้ในจิตในใจให้เบาบางไป

พระอาจารย์สิงห์ทอง ธมฺมวโร
วัดป่าแก้ว จ.สกลนคร

คนมันชอบดูทุกอย่าง อะไรๆ มันก็จะดู แต่ไม่ชอบดูตัวเอง ลุกไปก็ไม่ดูตูด ตูดนั่งทับหนังตัวเองก็ไม่ดู พอจะดูตัวเองก็ต้องส่องกระจกดู มีแต่ดิน น้ำ ลม ไฟ อากาศธาตุทำงานกันเท่านั้น มีสัตว์มีคนที่ไหนเล่า?

หลวงปู่บุดดา ถาวโร
วัดกลางชูศรีเจริญสุข จ.สิงห์บุรี

ความอันตรธาน ความวิบัติ ความเสื่อมสลาย ความพลัดพรากจากกันนั้น สิ่งเหล่านี้มีประจำโลกอยู่แล้ว ทีนี้ผู้มีธรรมะ เมื่อประสบกับภาวะเช่นนั้นแล้วจะวางใจอย่างไรจึงไม่เป็นทุกข์ อย่างนี้ต่างหาก ไม่ใช่ธรรมะช่วยไม่ให้แก่ไม่ให้ตาย ไม่ให้หิว ไม่ให้ไฟไหม้ ไม่ใช่อย่างนั้น

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล
วัดบูรพาราม จ.สุรินทร์

เศรษฐกิจไม่ดีก็ไม่เป็นไร ก็ขอให้ใช้หลักของพระพุทธเจ้ามาสอน อย่าให้ชีวิตตก อย่าให้จิตใจมันตก อย่าให้ล้มเหลว ขออย่าให้ราคาชีวิตของเราตก ขอให้พยุงราคาของชีวิตโดยเปลี่ยนพฤติกรรมเสียใหม่

หลวงพ่อจรัล ฐิตธมฺโม
วัดอัมพวัน จ.สิงห์บุรี

(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 130 กันยายน 2554)