เจ้าหูตั้ง สุนัขตัวผู้ เป็นเพื่อนรักกับ “เหมียว เหมียว” แมวตัวเมีย ทั้งสองอยู่ร่วมในบ้านหลังหนึ่งอย่างมีความสุข
วันหนึ่งเจ้าหูตั้งพลัดตกลงไปในร่องสะพานไม้ จนขาหัก เจ้าของนำมันไปรักษา แต่ก็รักษาให้เหมือนเดิมไม่ได้ เจ้าหูตั้งจึงไม่สามารถที่จะวิ่งไปวิ่งมาได้รวดเร็วเหมือนอย่างเคย มันรู้สึกเสียใจมาก ไม่ยอมกิน อะไร จนร่างกายผ่ายผอม วันๆมันก็เอาแต่นั่งๆนอนๆมองดูขาที่พิการของมัน ด้วยความอาการเศร้าซึม และเป็นทุกข์
“ฉันกลายเป็นหมาพิการไปแล้ว ฉันวิ่งเล่นกับเธอไม่ได้” มันบ่นกับเหมียว เหมียว เพื่อนรัก
เหมียว เหมียว รู้สึกเห็นใจเจ้าหูตั้งมาก จึงได้พูดปลอบใจว่า
“อย่าเสียใจไปเลยหูตั้ง ลองดูที่ขาเธอซิ เห็นมั้ย เธอยังมีขาดีเหลืออยู่อีกตั้ง 3 ขา แล้วเธอก็ยังเดินได้ แค่วิ่งไม่ได้เท่านั้นเอง แล้วเธอยังมีหลายสิ่งในตัวที่ดีๆอีกเยอะนะ ไม่ได้เสียไปทั้ง หมดหรอก”
หูตั้งนิ่งฟังเพื่อนรัก พร้อมกับหันไปมองที่ขาของตัวเอง แล้วมันก็เห็นว่าจริงอย่างที่ เหมียว เหมียว พูด มันจึงเอ่ยขึ้นว่า
“ก็จริงของเธอ แต่ฉันยังมีอะไรที่ดีกว่าขาที่พิการอีกล่ะ”
“มีซิ ก็จมูกของเธอไง เธอมีจมูกที่ยอดเยี่ยม สามารถดมกลิ่นได้ดีกว่าฉันเสียอีก”
“จริงซินะ” หูตั้งทำตาโตพร้อมกับทำจมูกฟุดฟิด
เหมียว เหมียว จึงพูดต่อไปว่า “แล้วเธอยังมีสายตาที่เฉียบคม ไว้เฝ้ามองคนแปลกหน้า หรือพวกขโมยที่จะมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านเรา”
“ฉันก็ได้แต่เฝ้ามองเท่านั้นเอง เพราะฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ไม่สามารถวิ่งไล่งับพวกหัวขโมยได้” หูตั้งรำพึง
“ได้ซิ เธอลืมไปแล้วหรือว่า เสียงเห่าของเธอน่ะดังยังกับฟ้าร้อง ฟังดูน่ากลัวมาก บางครั้งฉันยังกลัวเลย แค่เธอส่งเสียงเห่าดังๆ มันก็ทำ ให้คนตกใจกลัวกันแล้ว”
คำปลอบโยนของเหมียว เหมียว ทำให้หูตั้งคิดขึ้นได้ และมันก็กลับมาเป็นหูตั้งตัวเดิมที่มีความสุขอีกครั้งหนึ่ง
.......
ยังมีเรื่องดีๆในชีวิตอีกมากมาย ที่บางครั้งหลายคนลืมมองดูตัวเอง การสูญเสียบางสิ่งบางอย่างในชีวิต มิได้หมายถึงการสูญเสียทุกอย่างของชีวิต อย่างน้อยๆชีวิตที่มีลมหายใจ ก็ยังมีโอกาสสร้างสรรค์สิ่งที่ดีให้กับตนและคนอื่นๆ
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 106 กันยายน 2552 โดยไม้หอม)
วันหนึ่งเจ้าหูตั้งพลัดตกลงไปในร่องสะพานไม้ จนขาหัก เจ้าของนำมันไปรักษา แต่ก็รักษาให้เหมือนเดิมไม่ได้ เจ้าหูตั้งจึงไม่สามารถที่จะวิ่งไปวิ่งมาได้รวดเร็วเหมือนอย่างเคย มันรู้สึกเสียใจมาก ไม่ยอมกิน อะไร จนร่างกายผ่ายผอม วันๆมันก็เอาแต่นั่งๆนอนๆมองดูขาที่พิการของมัน ด้วยความอาการเศร้าซึม และเป็นทุกข์
“ฉันกลายเป็นหมาพิการไปแล้ว ฉันวิ่งเล่นกับเธอไม่ได้” มันบ่นกับเหมียว เหมียว เพื่อนรัก
เหมียว เหมียว รู้สึกเห็นใจเจ้าหูตั้งมาก จึงได้พูดปลอบใจว่า
“อย่าเสียใจไปเลยหูตั้ง ลองดูที่ขาเธอซิ เห็นมั้ย เธอยังมีขาดีเหลืออยู่อีกตั้ง 3 ขา แล้วเธอก็ยังเดินได้ แค่วิ่งไม่ได้เท่านั้นเอง แล้วเธอยังมีหลายสิ่งในตัวที่ดีๆอีกเยอะนะ ไม่ได้เสียไปทั้ง หมดหรอก”
หูตั้งนิ่งฟังเพื่อนรัก พร้อมกับหันไปมองที่ขาของตัวเอง แล้วมันก็เห็นว่าจริงอย่างที่ เหมียว เหมียว พูด มันจึงเอ่ยขึ้นว่า
“ก็จริงของเธอ แต่ฉันยังมีอะไรที่ดีกว่าขาที่พิการอีกล่ะ”
“มีซิ ก็จมูกของเธอไง เธอมีจมูกที่ยอดเยี่ยม สามารถดมกลิ่นได้ดีกว่าฉันเสียอีก”
“จริงซินะ” หูตั้งทำตาโตพร้อมกับทำจมูกฟุดฟิด
เหมียว เหมียว จึงพูดต่อไปว่า “แล้วเธอยังมีสายตาที่เฉียบคม ไว้เฝ้ามองคนแปลกหน้า หรือพวกขโมยที่จะมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านเรา”
“ฉันก็ได้แต่เฝ้ามองเท่านั้นเอง เพราะฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ไม่สามารถวิ่งไล่งับพวกหัวขโมยได้” หูตั้งรำพึง
“ได้ซิ เธอลืมไปแล้วหรือว่า เสียงเห่าของเธอน่ะดังยังกับฟ้าร้อง ฟังดูน่ากลัวมาก บางครั้งฉันยังกลัวเลย แค่เธอส่งเสียงเห่าดังๆ มันก็ทำ ให้คนตกใจกลัวกันแล้ว”
คำปลอบโยนของเหมียว เหมียว ทำให้หูตั้งคิดขึ้นได้ และมันก็กลับมาเป็นหูตั้งตัวเดิมที่มีความสุขอีกครั้งหนึ่ง
.......
ยังมีเรื่องดีๆในชีวิตอีกมากมาย ที่บางครั้งหลายคนลืมมองดูตัวเอง การสูญเสียบางสิ่งบางอย่างในชีวิต มิได้หมายถึงการสูญเสียทุกอย่างของชีวิต อย่างน้อยๆชีวิตที่มีลมหายใจ ก็ยังมีโอกาสสร้างสรรค์สิ่งที่ดีให้กับตนและคนอื่นๆ
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 106 กันยายน 2552 โดยไม้หอม)
