เด็กหญิงน้อยๆคนหนึ่งเดินหลงเข้ามาในหมู่บ้าน เธอเดินร้องไห้มาตลอดทาง พ่อหมาเห็นดังนั้นก็รู้สึกสงสาร จึงบอกกับเธอว่า “มากับฉันซิ ฉันจะพาเธอไปบ้านฉัน”
แล้วพ่อหมาก็พาเด็กหญิงไปบ้าน เธออ่อนเพลียมากจนหลับไป พ่อหมาจึงไปปรึกษาแม่แมวว่าจะทำอย่างไรดี เพราะเจ้านายไม่อยู่ ไปเที่ยวปีใหม่กันหมด แม่แมวจึงบอกว่า
“ไปขอนมจากแม่วัวซิ เธอจะได้มีนมกินแก้หิว ฉันจะดูแลเธอให้ความอบอุ่นเธอเอง” ว่าแล้วแม่แมวก็เข้าไปนอนซุกให้ความอบอุ่นกับเด็กน้อย
ส่วนพ่อหมาก็รีบไปหาแม่วัว เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง แม่วัวก็เอ่ยขึ้นว่า “ได้ซิ ฉันมีน้ำนมมากพอ เอาน้ำนมของฉันไปให้เธอกินเยอะๆเลยนะ”
พ่อหมาดีใจมาก แต่มันไม่รู้ว่าจะรีดนมแม่วัวได้อย่างไร เผอิญพ่อลิงเดินผ่านมาพอดี และได้ฟังเรื่องทั้งหมด พ่อลิงจึงรีบอาสารีดน้ำนมจากแม่วัว
“ฉันจะเป็นคนรีดนมแม่วัวให้เอง” พ่อลิงพูดจบก็ลงมือรีดนมแม่วัวได้ถังใหญ่ แล้วหิ้วถังนมเดินไปกับพ่อหมา เมื่อเด็กน้อยตื่นขึ้นมา ก็เห็นพ่อหมา แม่แมว และพ่อลิง อยู่รอบๆตัว พ่อลิงยื่นถ้วยนมให้เด็กหญิง เธอยกขึ้นดื่มอย่างกระหาย สีหน้าดูสดชื่นขึ้น
“ขอบใจนะจ๊ะ” เด็กหญิงกล่าวกับสามสหาย
“เดี๋ยวฉันจะไปเก็บมะม่วงหลังบ้านมาให้เธอกินนะ” พ่อลิง บอก แล้วรีบไปเก็บมะม่วงผลสุกหวานมาให้เด็กน้อยกิน คืนนั้นเด็กหญิงตัวน้อยหลับ อย่างมีความสุข โดยมีแม่แมวนอนซุกอยู่ใกล้ๆ มีพ่อหมาเป็นยามคอยดูแลความปลอดภัย และมีพ่อลิงคอยไล่ยุงไล่แมลง
รุ่งเช้าเด็กน้อยรู้สึกแจ่มใส มีเรี่ยวแรง ทั้งสามสหายจึงพาไปหาแม่วัว แล้วพ่อลิงก็รีดนมแม่วัวให้เด็กน้อยกินอีก ทั้งสี่สหายดูเด็กน้อยกินนมอย่างมีความสุข
“ปีใหม่นี้ถึงเราจะไม่ได้ฉลองกันเหมือนที่ผ่านมา แต่เราก็มีความสุขมากนะ จริง ไหม” แม่วัวเอ่ยขึ้น
“จริง..จริง..จริง” พ่อหมา แม่แมว และพ่อลิง ตอบเป็นเสียงเดียวกัน เพราะทั้งสี่สหายรู้สึกมีความสุขที่เห็นเด็กหญิงตัวน้อยยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
.......
การให้ความช่วยเหลือผู้ที่กำลังตกอยู่ในความทุกข์นั้น ก็ทำให้มีความสุขได้ไม่น้อยเลย เพราะความสุขนั้นเกิดจากการเป็นผู้ให้ และผู้ให้ความสุขย่อมได้รับความสุขเช่นกัน
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 98 ม.ค. 2552 โดยไม้หอม)
