รุ่งเช้าอันสดใส เสียงนกร้องและลำธารน้ำไหลปลุกให้สรรพชีวิตตื่นขึ้นมาเพื่อดำเนินต่อไปในโลกที่แสนกว้างใหญ่ บนท้องฟ้าฝูงนกมากมายบินโฉบ ไป-มา ราวกับว่ามีงานรื่นเริง
“เกิดมาเป็นเรานี่ดีจริงๆเลยนะ ดูนั่นสิที่พื้นล่าง เจ้าพวกนั้นไม่มีโอกาสที่จะได้ ขึ้นมารับอากาศที่เย็นสบายและมีอิสระอย่างพวกเราเลย” เจ้านกน้อยตัวหนึ่งบอกกับเพื่อนรัก
“ใช่แล้ว ใครกันจะมีโอกาสได้ขึ้นมาที่สูงแบบนี้ ถ้าไม่มีปีกแล้วละก็ อย่าหวังเลย” เจ้าเพื่อนรักสนับสนุน แล้วทั้งคู่ก็พากันบินไปด้วยความสนุกสนาน ผ่านปุยเมฆ มากมาย จนปีกเริ่มล้า ท้องเริ่มหิว ทั้งสองจึงบินลงต่ำ เกาะบนกิ่งไม้เพื่อมองหาอาหาร
“ไหนใครว่าที่พื้นล่างมีอาหารบริบูรณ์ยังไงเล่า บินมาตั้งไกลได้แค่เพียงผลไม้ผลเล็กๆเท่านี้เอง” เจ้านกน้อยตัวหนึ่งบ่น
“แต่เอ๊ะ..ดูนั่นสิ ! อะไรที่อยู่ตรงกิ่งไม้นั่นน่ะ” เจ้านกอีกตัวหนึ่งอุทานขึ้นมา ทั้งสองจึงช่วยกันมองบางสิ่งที่ไม่คุ้นตา
“นี่เจ้าขึ้นมาได้อย่างไร บนฟ้านี้เป็นที่อยู่ของนกเช่นพวกเรา ไม่ใช่ตัวประหลาดอย่างเจ้า” เจ้าถิ่นส่งเสียงโวยวาย
“พวกเธอคิดว่าบนฟ้านี้เป็นที่อยู่ของนกเท่านั้นหรือ แต่ดูฉันสิ ถึงไม่มีปีกก็สามารถขึ้นสู่ที่สูงได้เหมือนกัน” ลูกโป่งสีแดงพูดพร้อมอมยิ้มด้วยความสุขใจ
“ไม่มีใครที่จะอยู่บนฟ้านี้ได้นอกจากพวกเรา จำเอาไว้” ว่าแล้วนกน้อยทั้งคู่ก็เตรียมรุมจิกลูกโป่ง
ลูกโป่งพยายามลอยหนีคมปากอันแหลมคม กระทั่งไปติดอยู่บนต้นไม้ใหญ่ เจ้านกทั้งสองจึงบินรี่ตรงเข้าไปหมายจิกตี ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงดังปัง!! ทำให้ร่างที่เคยกลมตึงของลูกโป่ง กลายเป็นเพียงเศษชิ้นส่วนอันเหี่ยวย่น ติดอยู่บนคาคบไม้ นายพรานรู้สึกหงุดหงิด ที่ยิงถูกลูกโป่งแทนที่จะเป็นนก
ด้วยความตกตะลึง เจ้านกทั้งสองจึงรีบบินหนีไป นกตัวหนึ่งเอ่ยว่า “ถ้าไม่ได้เจ้า นั่นมาช่วยไว้ ป่านนี้เราคงไม่รอดแน่ๆ”
“มันแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นล่ะเพื่อน”
“ถึงอย่างไรก็ตาม ต่อไปนี้ฉันจะไม่อิจฉาและคิดร้ายกับใครที่ขึ้นมาที่สูงได้อย่างฉันอีก”
.......
แม้ตัวจะอยู่สูงกว่าผู้อื่น แต่กลับมีจิตใจที่คับแคบ อิจฉาริษยา ละโมบโลภมาก ย่อมแสดงให้เห็นถึงจิตใจที่ไม่ได้สูงค่าตามไปด้วย ผู้มีจิตใจต่ำทรามย่อมไม่มีผู้ใด ให้ความเคารพนับถืออย่างแท้จริง และการยกระดับจิตใจนั้น จำเป็นต้องอาศัยหลักแห่งคุณธรรม ที่จะช่วยทำให้จิตใจสูงส่งขึ้นได้อย่างแท้จริง
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 89 เม.ย. 51 โดย ไม้หอม)
“เกิดมาเป็นเรานี่ดีจริงๆเลยนะ ดูนั่นสิที่พื้นล่าง เจ้าพวกนั้นไม่มีโอกาสที่จะได้ ขึ้นมารับอากาศที่เย็นสบายและมีอิสระอย่างพวกเราเลย” เจ้านกน้อยตัวหนึ่งบอกกับเพื่อนรัก
“ใช่แล้ว ใครกันจะมีโอกาสได้ขึ้นมาที่สูงแบบนี้ ถ้าไม่มีปีกแล้วละก็ อย่าหวังเลย” เจ้าเพื่อนรักสนับสนุน แล้วทั้งคู่ก็พากันบินไปด้วยความสนุกสนาน ผ่านปุยเมฆ มากมาย จนปีกเริ่มล้า ท้องเริ่มหิว ทั้งสองจึงบินลงต่ำ เกาะบนกิ่งไม้เพื่อมองหาอาหาร
“ไหนใครว่าที่พื้นล่างมีอาหารบริบูรณ์ยังไงเล่า บินมาตั้งไกลได้แค่เพียงผลไม้ผลเล็กๆเท่านี้เอง” เจ้านกน้อยตัวหนึ่งบ่น
“แต่เอ๊ะ..ดูนั่นสิ ! อะไรที่อยู่ตรงกิ่งไม้นั่นน่ะ” เจ้านกอีกตัวหนึ่งอุทานขึ้นมา ทั้งสองจึงช่วยกันมองบางสิ่งที่ไม่คุ้นตา
“นี่เจ้าขึ้นมาได้อย่างไร บนฟ้านี้เป็นที่อยู่ของนกเช่นพวกเรา ไม่ใช่ตัวประหลาดอย่างเจ้า” เจ้าถิ่นส่งเสียงโวยวาย
“พวกเธอคิดว่าบนฟ้านี้เป็นที่อยู่ของนกเท่านั้นหรือ แต่ดูฉันสิ ถึงไม่มีปีกก็สามารถขึ้นสู่ที่สูงได้เหมือนกัน” ลูกโป่งสีแดงพูดพร้อมอมยิ้มด้วยความสุขใจ
“ไม่มีใครที่จะอยู่บนฟ้านี้ได้นอกจากพวกเรา จำเอาไว้” ว่าแล้วนกน้อยทั้งคู่ก็เตรียมรุมจิกลูกโป่ง
ลูกโป่งพยายามลอยหนีคมปากอันแหลมคม กระทั่งไปติดอยู่บนต้นไม้ใหญ่ เจ้านกทั้งสองจึงบินรี่ตรงเข้าไปหมายจิกตี ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงดังปัง!! ทำให้ร่างที่เคยกลมตึงของลูกโป่ง กลายเป็นเพียงเศษชิ้นส่วนอันเหี่ยวย่น ติดอยู่บนคาคบไม้ นายพรานรู้สึกหงุดหงิด ที่ยิงถูกลูกโป่งแทนที่จะเป็นนก
ด้วยความตกตะลึง เจ้านกทั้งสองจึงรีบบินหนีไป นกตัวหนึ่งเอ่ยว่า “ถ้าไม่ได้เจ้า นั่นมาช่วยไว้ ป่านนี้เราคงไม่รอดแน่ๆ”
“มันแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นล่ะเพื่อน”
“ถึงอย่างไรก็ตาม ต่อไปนี้ฉันจะไม่อิจฉาและคิดร้ายกับใครที่ขึ้นมาที่สูงได้อย่างฉันอีก”
.......
แม้ตัวจะอยู่สูงกว่าผู้อื่น แต่กลับมีจิตใจที่คับแคบ อิจฉาริษยา ละโมบโลภมาก ย่อมแสดงให้เห็นถึงจิตใจที่ไม่ได้สูงค่าตามไปด้วย ผู้มีจิตใจต่ำทรามย่อมไม่มีผู้ใด ให้ความเคารพนับถืออย่างแท้จริง และการยกระดับจิตใจนั้น จำเป็นต้องอาศัยหลักแห่งคุณธรรม ที่จะช่วยทำให้จิตใจสูงส่งขึ้นได้อย่างแท้จริง
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 89 เม.ย. 51 โดย ไม้หอม)
