ระยะเวลา 18 ปี อาจดูนานโข สำหรับการรอคอยที่จะได้เห็นความตั้งใจจริงของใครสักคนหนึ่งเป็นรูปร่างขึ้นมา แต่ทว่าสำหรับ “ศมประสงค์ ชาวนาไร่” นั้น 18 ปีกับการอยู่กับปัญหาและแก้ปัญหาให้หมดไป เพื่อให้ได้มาซึ่งศิลปกรรมอันทรงคุณค่าและเป็นสถานที่ยึดเหนี่ยวใจผู้คน นาทีนี้เราคงต้องนับถือในศรัทธาอันแรงกล้าของเขา
หากว่าใครที่เคยไปเยือน “วัดโพธิคุณ” แห่งบ้านห้วยเตย ต.แม่ปะ อ.แม่สอด จ.ตาก บนเส้นทางอีกประมาณ 100 กม.ก่อนจะถึงน้ำตกทีลอซู จะมีสักคนไหมที่นึกไปถึงว่าพื้นที่เดิมนั้นมีสภาพเป็นมาอย่างไร และเคยนึกสงสัยไหมว่า พระอุโบสถอันงดงามในวัดแห่งนี้ รวมถึงศาลาการเปรียญ หอฉัน และหอระฆัง เป็นฝีมือการออกแบบของใคร
เมื่อแรกสร้างนั้นฐานะของวัดแห่งนี้เป็นเพียงสำนักสงฆ์ มีชื่อว่า สำนักสงฆ์สวนโพธิญาณอรัญวาสี จนกระทั่งปี 2529 จึงยกฐานะขึ้นเป็นวัด และเปลี่ยนชื่อเป็นวัดโพธิคุณ แต่จนถึงเดี๋ยวนี้ชาวบ้านก็ยังนิยมเรียกกันว่า “วัดห้วยเตย” ตามชื่อของหมู่บ้านอยู่
ในครั้งนั้น “ศมประสงค์” ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ได้มีโอกาสติดตามคณะของอาจารย์นนทิวรรธน์ จันทนะผะลิน นายกสมาคมประติมากรไทย มาที่วัดแห่งนี้ เมื่อคราวที่อาจารย์นนทิวรรธน์ ถูกเชิญให้มาเป็นที่ปรึกษาด้านศิลปกรรมของวัด กระทั่งผู้รับเหมาเดิมที่รับหน้าที่สร้างพระอุโบสถดำเนินการสร้างไม่เสร็จ เพราะเกิดปัญหาด้านโครงสร้างที่ขาดการวางแผน
แต่ด้วยความศรัทธาใน ท่านเจ้าอาวาส “พระมหาวิบูลย์ พุทฺธญาโน” ศมประสงค์จึงไม่ได้เดินทางกลับบ้านเช่นคนอื่นๆ เขาได้รับความไว้วางใจจากท่านเจ้าอาวาสให้เป็นผู้ดำเนินการก่อสร้างมาจนถึงปัจจุบัน
ศมประสงค์เป็นชาวจังหวัดนครปฐมโดยกำเนิด เขาเล่าว่าทันทีที่โบสถ์สร้างเสร็จ ทำให้เขานึกย้อนไปถึงความทรงจำบางอย่างในวัยเด็ก นั่นก็คือ
“คิดถึงแม่ จริงๆแล้วแม่เป็นคนที่สนับสนุนมาก สมัยเด็กๆ ชาวบ้านบอกว่าผมต้องเป็นเด็กที่มีปัญหาเรื่องความเป็นบ้า ต้องไปรดน้ำมนต์ คือชอบปั้นพระตั้งแต่เด็กๆ แต่แม่เขาไม่เคยเชื่อชาวบ้านเลย เขาจะถามว่าเราคิดอะไร คือแม่เชื่อผมไงว่าผมไม่ได้เป็นอะไร และแม่ก็จะพาไปดูวัดอยู่เสมอ ตอนนั้นเตี่ยหรือพ่อก็ชอบพระเครื่อง ก็ไปเอาพระมาให้ดู เออ..ปั้นอย่างนี้ทำอย่างนี้นะ คือทั้งสองท่านสนับสนุนตลอดเวลา พ่อถึงกับบอกว่าถ้าปั้นพระแล้วบ้า ก็ไม่ต้องไปปั้นอย่างอื่นแล้วล่ะลูก ขณะที่ทำไปนั้นไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดถึงท่าน แต่ว่ามันเป็นไปโดยอัตโนมัติ พอเสร็จแล้ว ถอยออกไปมอง เห็นภาพของแม่ซึ่งเหมือนกับว่าท่านให้ความสนับสนุนเรามาตลอดเวลา โดยที่เราไม่รู้ตัว ถ้าท่านห้ามปราม หลายสิ่งหลายอย่างในวันนี้มันก็อาจไม่เกิด”
ตลอดช่วงระยะเวลายาวนานที่ศมประสงค์ อาศัยอยู่ที่วัดโพธิคุณ เขาไม่เพียงแต่ทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตเพื่องาน ในส่วนตัวเขายังพยายามที่จะฝึกทั้งกายและใจให้อยู่ที่นี่ด้วยความสุข และใช้ชีวิตให้เรียบง่ายที่สุด เขาปฎิเสธรับเงินค่าตอบแทนใดๆที่ทางวัดเสนอให้ เงินค่าใช้จ่ายส่วนตัว ล้วนได้มาจากความช่วยเหลือจากพี่สาว
เขาต้องประสบกับความเจ็บป่วยนับครั้งไม่ถ้วนด้วยไข้มาลาเลีย และอุบัติเหตุทางรถยนต์ จึงไม่แปลกใจอะไรว่าการอุทิศตนของเขานั้นจะมีมากมายถึงขนาดที่ อาจารย์นนทิวรรธน์ จันทนะผะลิน ผู้ให้คำปรึกษาแก่ศมประสงค์ด้วยดีมาตลอดและท่านยังฝากฝีมือเป็นงานศิลปะบางชิ้นไว้ที่วัดโพธิ์คุณ ได้กล่าวไว้ในบทนำของหนังสือ ชื่อ “จดหมายเหตุอุโบสถวัดโพธิคุณ” ที่ศมประสงค์ได้เขียนขึ้นเพื่อจำหน่ายให้แก่ผู้ที่สนใจศึกษางานด้านสถาปัตยกรรมว่า
อาชีพของศมประสงค์ที่ตรงใจท่านที่สุด นั่นก็คือ“อาชีพสร้างกุศล”
