เรื่อง 81.บันทึกการอ่านใจเยาวชนคนรู้ใจ
ตอน 05.ประโยชน์ในการปิดวาจาโดย เมธาวี คณาธนานันท์
ในการที่มาวิปัสสนาในครั้งนี้ ทำให้ข้าพเจ้ารู้จักตนเองมากขึ้นกว่าแต่ก่อน รู้ว่าตนเองเป็นคนอย่างไร เพราะเมื่อก่อนจะคอยมองแต่คนรอบตัว ว่าคนอื่นทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมทำอย่างนี้กับเรา เขาว่าเรายังไง ในการไปครั้งแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพระอาจารย์ถึงต้องให้เราปิดวาจา ไม่ให้พูดกันด้วย แต่พอเมื่อได้มาปฏิบัติก็เข้าใจ ที่ต้องปิดวาจา เพราะจะให้เราได้รู้จักตนเองไม่ให้เราส่งจิตออกนอก ทำให้เรารู้จักตนเองมากขึ้นว่าจริงๆ แล้วเรา เป็นคนอย่างไร
เมื่อเรารู้จักตนเองแล้วเราจะได้รู้ว่าตนเองนั้นทำอะไรไปบ้าง และสิ่งที่ทำนั้นดีหรือไม่ดี เมื่อเราเข้าใจตัวเองดีแล้ว ต่อไปเราก็จะเข้าใจในสิ่งที่คนอื่นทำมากขึ้น ว่าทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น เพราะมันเป็นธรรมดาของมนุษย์ ดังนั้นความโกรธ เกลียด อิจฉาริษยา ผู้อื่นก็น้อยลงตามไปด้วย ทำให้รู้สึกว่าตนเองมีเมตตามากขึ้น มีความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน ทำให้เข้ากับผู้อื่นได้ง่ายกว่าแต่ก่อน มีความรู้สึกตัวว่าสิ่งที่ตนเองทำอยู่ถูกหรือผิด การกระทำที่เราทำไปจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกอย่างไร จะคิดถึงใจเค้าใจเรามากขึ้นซึ่งเมื่อก่อนจะคิดถึงแต่ตนเองเท่านั้น
ในการมาวิปัสสนามันทำให้เราเห็นตัวเองหลายๆ อย่างที่เราอยู่กับตัวเองมาตลอดชีวิต ตัวเราเองก็ไม่เคยเห็นว่าเราเป็นคนเช่นไร ก็เปรียบเสมือนน้ำที่มันนิ่งขึ้นทำให้เห็นอะไรได้ชัดขึ้น
ส่วนในเรื่องของการนั่งสมาธิ และเดินจงกรม นั้นทำให้ข้าพเจ้ามีสมาธิในการทำงานมากขึ้น มีจิตจดจ่อกับงานที่ทำ ทำให้งานประณีตขึ้นกว่าแต่ก่อน เวลาจะทำอะไรก็จะคิดก่อนแล้วค่อยตัดสินใจทำสิ่งนั้น
ตอน 05.ประโยชน์ในการปิดวาจาโดย เมธาวี คณาธนานันท์
ในการที่มาวิปัสสนาในครั้งนี้ ทำให้ข้าพเจ้ารู้จักตนเองมากขึ้นกว่าแต่ก่อน รู้ว่าตนเองเป็นคนอย่างไร เพราะเมื่อก่อนจะคอยมองแต่คนรอบตัว ว่าคนอื่นทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมทำอย่างนี้กับเรา เขาว่าเรายังไง ในการไปครั้งแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพระอาจารย์ถึงต้องให้เราปิดวาจา ไม่ให้พูดกันด้วย แต่พอเมื่อได้มาปฏิบัติก็เข้าใจ ที่ต้องปิดวาจา เพราะจะให้เราได้รู้จักตนเองไม่ให้เราส่งจิตออกนอก ทำให้เรารู้จักตนเองมากขึ้นว่าจริงๆ แล้วเรา เป็นคนอย่างไร
เมื่อเรารู้จักตนเองแล้วเราจะได้รู้ว่าตนเองนั้นทำอะไรไปบ้าง และสิ่งที่ทำนั้นดีหรือไม่ดี เมื่อเราเข้าใจตัวเองดีแล้ว ต่อไปเราก็จะเข้าใจในสิ่งที่คนอื่นทำมากขึ้น ว่าทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น เพราะมันเป็นธรรมดาของมนุษย์ ดังนั้นความโกรธ เกลียด อิจฉาริษยา ผู้อื่นก็น้อยลงตามไปด้วย ทำให้รู้สึกว่าตนเองมีเมตตามากขึ้น มีความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน ทำให้เข้ากับผู้อื่นได้ง่ายกว่าแต่ก่อน มีความรู้สึกตัวว่าสิ่งที่ตนเองทำอยู่ถูกหรือผิด การกระทำที่เราทำไปจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกอย่างไร จะคิดถึงใจเค้าใจเรามากขึ้นซึ่งเมื่อก่อนจะคิดถึงแต่ตนเองเท่านั้น
ในการมาวิปัสสนามันทำให้เราเห็นตัวเองหลายๆ อย่างที่เราอยู่กับตัวเองมาตลอดชีวิต ตัวเราเองก็ไม่เคยเห็นว่าเราเป็นคนเช่นไร ก็เปรียบเสมือนน้ำที่มันนิ่งขึ้นทำให้เห็นอะไรได้ชัดขึ้น
ส่วนในเรื่องของการนั่งสมาธิ และเดินจงกรม นั้นทำให้ข้าพเจ้ามีสมาธิในการทำงานมากขึ้น มีจิตจดจ่อกับงานที่ทำ ทำให้งานประณีตขึ้นกว่าแต่ก่อน เวลาจะทำอะไรก็จะคิดก่อนแล้วค่อยตัดสินใจทำสิ่งนั้น