"โสภณ องค์การณ์"
ยังไม่มีท่าทีว่าการจัดตั้งรัฐบาลของแต่ละฝ่ายใกล้ถึงจุดลงตัว คณะกรรมการเลือกตั้งก็ยังไม่รับรอง จะทำให้ทันหรือเปล่าก็ไม่รู้ ก็ยังมีเสียงประกาศอย่างมั่นใจจากกลุ่มพรรคหาบหามลุงตู่ว่าจัดตั้งได้แน่หลังวันที่ 9 เดือนหน้า บอกปัดเรื่องรัฐบาลแห่งชาติอีกด้วย
เรื่องรัฐบาลแห่งชาติ หรือแห่งอะไรก็แล้วแต่ นักการเมืองไม่ชอบ เพราะโอกาสทำมาหากินไม่มี ดังนั้น ข้อเสนอลอยๆ หรือโยนหินถามทางอย่างไร จึงมีคนปฏิเสธอย่างแรง เพราะทนอยู่กับลุงป็อปปูลาร์มาจะเข้าปีที่ 5 แล้ว ถ้าต้องเปิบแห้วต่อ คงสุดที่จะทนได้อีก
นอกจากพรรคหาบหามลุงป็อปปูลาร์แล้ว พรรคอื่นๆ ก็เช่นเดียวกัน อ้างว่ายังไม่ถึงทางตันยังมีช่องทางที่จะจัดตั้งรัฐบาลได้ เพราะมีความคาดหวังว่าโอกาสที่จะระดมเสียงเกินกึ่งหนึ่งของสภาผู้แทนได้สำเร็จ ก็คือตัวช่วยที่เป็นปรากฏการณ์ “งูเห่า” นั่นเอง
“งูเห่า” ถูกมองว่าเป็นทางเลือกที่จะตะลุยผ่าทางตันฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างเป็นปัจจัยตัวแปรสำคัญในการเมืองน้ำเน่า ที่การทรยศหักหลังเป็นเรื่องธรรมดา
เพราะการเป็น “งูเห่า” มีราคา แม้จะไร้ค่า ถูกหยามว่าไร้ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
แต่ถ้าได้เงินก้อนใหญ่ ใครจะไปสนใจ เมื่อถึงเวลาได้โอกาส ทุกคนย่อมคิดถึงตัวเองก่อน ดังนั้น ชาวบ้านไม่คิดจริงจังเรื่องงูเห่า การทรยศในการเมือง เป็นเรื่องธรรมชาติ
ควรจะมองแบบขำๆ ตลกร้าย เหมาะสำหรับการเมืองด้อยพัฒนาคุ้นๆ กับชีวิต
“งูเห่า” มีพิษร้ายแรงถึงตาย ถ้าถูกฉกแล้วหามส่งหมอ ฉีดเซรุ่มไม่ทัน ท่วงท่าสง่า น่าเกรงขาม เป็นรองเพียงงูจงอาง ดังนั้นการเปรียบนักการเมืองขายตัว ขายความจงรักภักดี ไร้ราคา ถือว่าต่ำชั้นเกินกว่าจะเป็นงูเห่าได้ เป็นเพียงแค่ไส้เดือนเท่านั้น
เอาเถอะ เมื่อเรียก ส.ส. ขายตัว ย้ายพรรค ว่าเป็นงูเห่า ก็ว่ากันไป มีข้อสังเกตอย่างหนึ่งคือการอภิปรายในสภา ส.ส. ด้วยกันเอง มักจะไม่เรียก “ท่านสมาชิกสภาผู้ทรงเกียรติ จากจังหวัด...” เหมือนยุคก่อน คนรุ่นใหม่อาจไม่ได้ยิน ไม่คุ้นหู หรือถ้าได้ยิน คงแปลกใจ
ที่ไม่เรียก “ท่านสมาชิกผู้ทรงเกียรติ” อาจจะเป็นเพราะต้องการตัดพิธีกรรมหรือเห็นว่าคนที่ตัวเองเรียกขานนั้นไม่มีเกียรติพอ หรือรู้สึกอยากอาเจียน หลอกใจตัวเอง หรือ ตัวเองไม่มีเกียรติพอที่จะได้รับการเรียกว่าเป็น “ผู้ทรงเกียรติ” เป็นความเห็นพ้องต้องกัน
หรือ ส.ส. ไม่ใช่ผู้ทรงเกียรติ คำเรียกขานเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ ก่อนการรัฐประหาร ส.ส. มีพฤติกรรมฉาวมาก มีประชุมสภาลากยาวถึงตี 3 ตี 4 ขยันเกินเหตุ รวมทั้งมีเรื่องนิรโทษกรรม ทะลวงสุดซอย มีการเดินขบวนประท้วง ขับไล่รัฐบาล นำไปสู่การรัฐประหาร
ถึงอย่างไร งูได้เห่ากลายเป็นสิ่งที่อยู่คู่การเมืองไทยที่ไร้อุดมการณ์ ไร้ความรับผิดชอบทางด้านการเมือง เป็นการรวมตัวของกลุ่มผลประโยชน์ลงขันกันเพื่อช่วงชิงอำนาจการเมืองหวังจะได้เข้าไปกอบโกยผลประโยชน์จากการกุมอำนาจรัฐ
ในเรื่องพื้นบ้านของไทย งูเห่าคือสัตว์เลื้อยคลานที่ไม่เชื่อง ไว้ใจไม่ได้ พิษร้าย โดยมีคำเปรียบเทียบเช่น ช้างสาร งูเห่า ข้าเก่า เมียรัก จงอย่าได้ไว้วางใจ และกรณีนิทานชาวนากับงูเห่าเป็นต้น ในชีวิตจริง พรรคการเมืองใดมี “งูเห่า” ย่อมต้องระแวงว่าจะโดนฉก
โอกาสที่จะได้ลาภลอย ทางการเมืองก็อาจกลายเป็นแห้วกระบุงใหญ่ ยุคนี้งูเห่าหาไม่ยาก ใครก็อยากเป็นงูเห่าหลังจากการเมืองถูกพักยกนาน 5 ปี อดอยากปากแห้ง
ไม่มีใครเชื่อว่า พวกที่จะเป็น ส.ส. แสดงอาการระริกระรี้อยากเข้าร่วมรัฐบาลนั้นเป็นเพราะความเสียสละส่วนตัวและความรักชาติยังท่วมล้นหัวใจท่ามกลางเสียงครหาว่ามีข้อเสนอแต่ละหัวของงูเห่าสูงถึง 20-30 ล้านบาท เป็นเงินก้อนใหญ่หาได้ไม่ง่าย
ในสภาพเศรษฐกิจที่เสื่อมโทรมสำหรับระดับกลางถึงล่างขณะนี้ เงินระดับ 20 ถึง 30 ล้านบาท ชั่วชีวิตก็หาไม่ได้สำหรับคนส่วนใหญ่ซึ่งมีรายได้ระดับล่างถึงปานกลาง การเป็น ส.ส. มีผลตอบแทนอย่างสวยงามในการย้ายค่าย เป็น โอกาสที่หาไม่ได้ง่ายๆ
โครงสร้างปัจจุบันของจำนวนส.ส. ยังไม่ลงตัว การที่จะได้เสียงเพียงพอจึงต้องชักชวนสมาชิกพรรคอื่นให้เข้าร่วมด้วยเท่านั้น และ 2 พรรคคือ ประชาธิปัตย์และเศรษฐกิจใหม่ เป็นตัวแปรสำคัญ ไม่ว่าจะมีท่าทีอย่างไร ก็ถูกมองว่าเล่นตัว
การจัดซื้อหางูเห่าในช่วงเข้มข้นอย่างนี้ ย่อมต้องมีราคาแพงกว่าราคาตลาดทั่วไปถ้ามาเป็นฝูงย่อมๆ ก็เรียกราคาเพิ่มได้ รวมทั้งอาจจะต่อรองขอตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงเกรดบี+ ก็ยังได้ ถ้าตัวเองมีภาพลักษณ์ ชื่อชั้นพอใช้ได้ไม่น่ารังเกียจเกินไป
คนจะซื้องูเห่าได้ต้องมีทุนหนาระดมได้จากผู้สนับสนุนซึ่งมองว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าโอกาสได้โครงการต่างๆ ในอนาคต ดังนั้นการลงขันจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการชิงอำนาจรัฐเพื่อจัดสรรปันส่วนผลประโยชน์จาก โครงการ สัมปทานโกยทรัพย์สินแผ่นดิน
เงินลงทุน 4-5 พันล้านบาทซื้องูเห่า จึงเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ต้องระวัง งูเห่าของเราวันนี้ อาจกลายเป็นงูเห่าฉกเราในวันหน้า คนซื้อบางพวกต้องมีสารตะกั่วไว้ขู่นักทรยศ
มีเงินจ้างผีโม่แป้งก็ได้ ยังเป็นอมตะวจีในการเมืองเสมอ ไม่มีใครเถียง!
ดังนั้น พรรคหาบหามลุงป็อปปูลาร์ถึงมีพลัง นอกจากทุนมากมาย ยังมีเก้าอี้ตำแหน่งต่างๆ เป็นตัวล่อให้เคลิ้ม การต่อรองอาจไม่ดุดันเพราะใครก็อยากรวย ถ้าช้าอาจชวดเงินก้อนใหญ่ และคงมีคนอยากรู้ว่าเพราะอะไรถึงมั่นใจว่าจะมีงูเห่ามาเข้าคอก
อย่าไปเรื่องเยอะด้านความสง่างามในการเมืองน้ำเน่า มีแต่ว่าใครจะมีพฤติกรรมน่ารังเกียจจนสุดซอย หรือทะลุก้นซอย อย่าหวังว่าการตั้งรัฐบาลโดยมีงูเห่าช่วยแล้วบ้านเมืองจะดีขึ้น ต้องไม่ลืมว่าพวกนี้ไม่ทรยศต่อประชาชนอย่างเดียว ทรยศตัวเองด้วย
ตอกย้ำให้เห็นชัด งูเห่าเอาเงินฟาดหัวชาวบ้านซื้อเสียง แล้วไปขายตัวต่อให้นายทุนกลุ่มผลประโยชน์ พร้อมทรยศเจ้านายเดิม งูเห่าก็ยังต้องแพ้เงิน
เงินซื้องูเห่ามาจากไหน แล้วต้องถอนทุนกี่เท่า ถึงจะพอใจ?! ไม่อายเรอะ?