จะเป็นเพราะช่วงหลังๆ...ดันไปสนใจเรื่องโลก เรื่องต่างประเทศ เรื่องมหาอำนาจอเมริกา-จีน-รัสเซีย เค้าจะห้ำหั่นกันไปถึงไหนต่อถึงไหน บางครั้ง บางครา เลยอาจไม่ได้รู้เรื่อง รู้ราว หลายต่อหลายเรื่องในบ้านเรา โดยเฉพาะเรื่องที่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นเรื่อง แต่ก็ดันกลายเป็นเรื่อง เป็นราว เป็นข่าวใหญ่ ข่าวโต ด้วยเหตุผลกลใดก็มิอาจทราบได้...
ถ้าว่ากันตามประสา “นักข่าว” รุ่นเก่าๆ คงคล้ายๆ กับ “ตกข่าว” อะไรประมาณนั้น คือไม่รู้ว่าเขาพูดกันเรื่องอะไร เขาสนใจกันในแง่มุมไหน ไม่รู้ When-What-Where-Who-How ใดๆ ทั้งสิ้น อย่างเช่นเรื่อง “ใครเป็นเจ้าของหวย” ระหว่าง “ครูปรีชา” กับ “หมวดจรูญ” เป็นต้น เรียกว่า...นอกจากไม่คิดว่ามันจะเป็นข่าว ยังแทบไม่เชื่อว่าอะไรมันจะลากยาวว์ว์ว์อีเหลนเป๋นมาได้ถึงเพียงนี้ ก็เลยไม่ได้คิดจะติดตาม แต่สุดท้าย...ก็อดตกใจ แปลกใจขึ้นมาไม่ได้ เมื่อมันได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ข่าวใหญ่ เป็นที่โจษขานฮือฮาของผู้คน ที่หยิบมาแชร์กันสนั่นเมือง จนเรื่องอื่น ข่าวอื่น ต้องชิดซ้าย ตกคู ตกคลองไปเป็นแถบๆ...
คือเรื่องหวยนั้น...อาจด้วยเหตุเพราะตัวเองไม่ค่อยชอบเล่นหวย ไม่ได้อยากอุดหนุนสลากกินแบ่งของรัฐบาลซักเท่าไหร่ ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่ ต่อเท่าไหร่ ด้วยประสบการณ์ที่ได้เห็นจากบิดาบังเกิดเกล้า ที่แทบตลอดชีวิต 90 กว่าปี พยายามซื้อแล้ว-ซื้อเล่า แต่หนักไปทาง “โดนแ-ก” ซะเป็นหลัก ชนิดตราบวินาทีสุดท้ายที่สิ้นใจต่อหน้าต่อตาของตัวเรา สิ่งที่อาจสนใจอยู่บ้างในเรื่องข่าวคราวเกี่ยวกับหวย หรือสลากกินแบ่งรัฐบาลในช่วงหลังๆ ก็คือชักรู้สึกขึ้นมาเองว่า...สื่อฯ บางประเภทที่จะด้วยเหตุเพราะเขาอยากจะสร้างเรตติ้งให้ฮอตฮิตติดชาร์ต หรือด้วยเหตุอะไรก็มิอาจสรุปได้ เขาออกจะให้สำคัญกับการนำเอาข่าวคราวของ “คนถูกหวย” มาตีพิมพ์ เผยแพร่ กันชนิดงวดต่องวดเอาเลยก็ว่าได้ อันนี้นี่แหละ...ที่อาจสนใจอยู่บ้างนิดๆ ว่ามันถูกหรือผิด เหมาะ-ไม่เหมาะ หรือไม่ประการใด...
แต่ก็นั่นแหละ...เรื่องของสื่อฯ ช่วงหลังๆ คงไม่ใช่คิดจะเอาแค่เรื่อง “หวย” มาใช้เป็นจุดขาย เป็นตัวเพิ่มเรตติ้งของตัวเองแต่เพียงเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่ จะเละเทอะเลอะเทะ เปรอะเปื้อน มอมเมา เปะๆ ปะๆ ขอเพียงให้ “ขายได้” ให้เพิ่มจำนวนผู้เข้ามาคลิ๊ก มากดไลค์ กดแชร์ให้มากๆ เข้าไว้ ก็น่าจะไม่คิดปฏิเสธไปด้วยกันทั้งสิ้น ทำไงได้...ในเมื่อสื่อฯ ก็จำเป็นต้องแ-ก ใช่ว่าจะไม่มีปาก ไม่มีลิ้น ไม่มีกระเพาะอาหารซะที่ไหน ยิ่งกินมาก หรือยิ่งคุ้นเคยกับการกินยิ่งขึ้นเท่าไหร่ ความจำเป็นที่จะต้องเพิ่มเรตติ้งให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เพื่อความคล่องตัวในการทำมาหาแ-ก จึงกลายเป็น “ข้อเท็จจริงอันมิอาจปฏิเสธได้” ด้วยประการละฉะนี้...แล...
จะด้วยบรรดาองค์ประกอบเหล่านี้เข้าไปมีส่วน หรือไม่ อย่างไร ก็มิอาจทราบได้...จึงทำให้เรื่องของ “หวย” นับวันยิ่งกลายเป็นข่าวใหญ่ และข่าวที่เต็มไปด้วยความสลับซับซ้อนยิ่งขึ้นทุกที จนกลายมาเป็นข่าวว่าด้วยกรณี “ครูปรีชา” กับ “หมวดจรูญ” ที่ตีคู่มากับข่าว “นาฬิกาบิ๊กป้อม” แบบชนิดหายใจรดต้นคอ ไม่มาก-ไม่น้อยไปกว่ากัน ก่อนโดนข่าว “ท่านประธานเปรมชัย” ออกล่าเสือดำที่มาแรง แซงโค้งยิ่งกว่า เบียดชิดซ้ายตกคู ตกคลอง ไปซักพักใหญ่ๆ...
แต่ดูเหมือนว่า...หลังจากที่สังคมแทบทั้งกะบิได้ “เปล่งพลังอนุรักษ์” กันแบบสุดลิ่มทิ่มกระดาน จนไม่น่าจะมีอะไรต้องพูดซ้ำพูดซากอีกต่อไปแล้ว นอกจากต้องรอลุ้นจังหวะก้าวของกระบวนการยุติธรรมว่าจะหลุด-ไม่หลุด ตอนไหน เมื่อไหร่ กันไปตามสภาพ ข่าวที่ดูจะหวนกลับมาเป็นข่าวใหญ่กันอีกครั้ง ก็น่าจะเป็นข่าว “หวยครูปรีชากับหมวดจรูญ” อีกนั่นแหละ...
เมื่อเจอกับ “ทิศทางของข่าว” ที่เป็นไปในแนวนี้ อดีตนักข่าวเฒ่า นักข่าวชรา อย่าง “ทับทิม พญาไท” เลยอดไม่ได้ที่จะออกอาการ “หาวเรออ์อ์อ์” ใกล้จะอ้วกแตก อ้วกแตนเต็มที คือยิ่งนานวัน...ยิ่งรับรู้สัมผัสถึง “ความแปลกแยก” ระหว่างตัวเรากับสังคมชัดเจนยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จะไปตัดสินว่าอะไรถูก-อะไรผิด คงไม่ถูกเรื่องกันซักเท่าไหร่นัก เพราะมันเป็นเรื่องของอารมณ์ ความรู้สึก เรื่องของรสนิยม ที่ย่อมผิดแผกแตกต่างกันไป แต่กระนั้น...คงต้องขออนุญาตสารภาพเอาไว้ตรงๆ ว่า ยิ่งได้เห็นความเป็นไปของโลกมากขึ้นเท่าไหร่ ชัดขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งได้ชั่งน้ำหนัก คาดคำนวณ ความเป็นไปสังคมไทยในอนาคตข้างหน้าอย่างเป็นระบบ ยิ่งอดรู้สึกโหวงๆ เหวงๆ ขึ้นมามิได้ ต่อทิศทางการไหลไปตามกระแสแต่ละกระแส หรือต่อสิ่งที่มักจะถูกหยิบขึ้นมาเป็นข่าวใหญ่ ข่าวโต ข่าวดังในแต่ละข่าว โดยเฉพาะเมื่อผู้คนส่วนใหญ่หันไปตามแห่ ตามกระแส จนอาจลืมหันไปสนใจข่าวคราวบางเรื่อง บางราว ที่มันควรจะต้องสนใจเอาไว้มั่ง แต่กลับหายไปจากความรับรู้ของสังคมเอาดื้อๆ!!!