เห็นข่าวแวบๆ ว่า...คุณพี่ “สุทธิชัย หยุ่น” ผู้ถือเป็นอภิมหาปรมาจารย์แห่งวงการสื่อรายหนึ่ง ท่านกำลังจะ “เกษียณอายุ” จากวงการ จนต้องจัดพิธีอำลาอาลัย ในแบบไหน แนวไหน ก็ยังมิอาจทราบได้ ในวันศุกร์ที่ 12 มกราคม วันนี้ พอดิบ พอดี ในฐานะที่เคยพอรู้จักมักจี่ เคยมีโอกาสสัมผัสท่านมาบ้าง แม้เพียงแค่นิดๆ หน่อยๆ คงต้องขออนุญาตเปลี่ยนบรรยากาศหันไปร่วมอำลาอาลัยท่านไว้ ณ ที่นี้...
คือคุณพี่ “สุทธิชัย หยุ่น” นั้น...คงต้องยอมรับว่าตั้งแต่หนุ่มจนแก่ หรือตั้งแต่เคยได้รับฉายา “เดิม เคยดก” มาจนไม่มีโอกาส “ดก เหมือนเดิม” ต่อไปอีกแล้ว ท่านช่างเป็นอะไรที่ “ขยัน” ซะเหลือเกิน ไม่รู้เอาเรี่ยว เอาแรงมาจากไหน มั่วอยู่ในแวดวงข่าวสารบ้านเมือง ข่าวต่างประเทศ ข่าวโลก ได้อย่างเสมอต้น-เสมอปลาย ไม่เคยเบื่อ ไม่เคยออกอาการเหี่ยวปลายใดๆ เอาเลยแม้แต่น้อย ถือได้ว่า...ไม่เพียงเป็น “นักข่าวแท้ๆ” แต่ยังจัดเป็น “นักข่าวตลอดชีวิต” เอาเลยก็ว่าได้ ด้วยความมุ่งมั่น ความเพียร และด้วยประสบการณ์ ที่ท่านสั่งสมมาตั้งแต่ครั้ง “เคยดก” เลยทำให้ไม่น่าแปลกใจซักเท่าไหร่นัก ที่ทำให้ท่านไม่ได้เป็นเพียงแค่ “ปัจเจกบุคคล” โดยทั่วไป แต่ยังมีสถานะไม่ต่างไปจาก “สถาบัน” ภายในตัว...
เป็นแบบอย่าง ตัวอย่าง เป็นเบ้าหลอม แม่พิมพ์ให้กับบรรดานักข่าว นักวิชาชีพสื่อรุ่นใหม่ๆ ในแต่ละรุ่น จนอาจเรียกได้ว่าลูกศิษย์ ลูกหา เต็มบ้านเต็มเมือง ไม่ว่าบางรายจะยอมรับ ไม่ยอมรับ ความเป็นครูบาอาจารย์ของท่านหรือไม่ อย่างไรก็ตามแต่ แต่ไม่ว่าตั้งแต่ระดับนกน้อยในไร่ส้ม นกเอี้ยง นกพิราบ ไปจนถึงอีแร้ง ฯลฯ ในวงการสื่อโดยทั่วไป หลายต่อหลายราย ล้วนแต่เคยผ่านมือ ผ่านตีน ผ่าน “สถาบันสุทธิชัย หยุ่น” มาแล้วด้วยกันทั้งสิ้น ส่วนใครจะบินไปเกาะต้นอะไรต่อมิอะไรบินไปเกาะยอดปราสาท หรือหลังคากระท่อม นั่นคงเป็นเรื่องของใคร-ของมัน ที่จะไปว่ากันเอาเอง...
แต่โดยความเป็นนักข่าว มือข่าวนั้น...อาจมี “จุดอ่อน” บางอย่าง บางประการ อันเป็นที่รับรู้กันโดยทั่วไป ว่ามักไปด้วยกันไม่ค่อยได้ซักเท่าไหร่ กับสิ่งที่เรียกว่า “ธุรกิจ” หรือ “การบริหาร” โดยเฉพาะในเรื่องเงินๆ-ทองๆ ทั้งหลาย ซึ่ง “สถาบันสุทธิชัย” ก็คงไม่ได้มีข้อยกเว้นในเรื่องทำนองนี้ เพียงแต่ว่า...ยังโชคดี ที่คุณพี่ “สุทธิชัย” ท่านยังพอมีเพื่อน มีฝูง ที่พอช่วยอุดช่องโหว่ ช่องว่าง อุดจุดอ่อนในเรื่องนี้มาโดยตลอด “สถาบันสุทธิชัย” เลยไม่เพียงแต่อยู่ยั้งยืนยง แต่ยังสามารถขยายตัว ขยายเครือข่าย แตกตัวแตกหัว เป็นหนังสือพิมพ์ไม่รู้กี่ฉบับต่อกี่ฉบับ เป็นรายการโทรทัศน์ช่องโน้น ช่องนี้ จนกระทั่งมีโทรทัศน์ของตัวเองเอาไว้ในมือก็ยังได้ หรือถึงขั้นขยายเครือข่ายแปลงสถาบันให้กลายเป็นมหาวิทยาลัยเอาเลยถึงขั้นนั้น...
แต่ก็นั่นแหละ...เงินๆ-ทองๆ ไม่เพียงเป็นของนอกกาย ยังอาจจัดเป็นของ “มายา” ซะอีกล่วย และจะด้วย “มายา” แบบไหน อย่างไร ก็มิอาจทราบได้ ความสำเร็จในทางธุรกิจ หรือการบริหารของเครือข่ายต่างๆ มันจึงอาจไม่ยืนยงคงทนได้อย่างทั่วถึงกันหมด หรือโดยตลอด ต่างไปจากฝีไม้ลายมือ ความเป็นนักข่าวของคุณพี่ “สุทธิชัย หยุ่น” ที่ต้องถือเป็น “ของแท้” หรือ “ของจริง” ที่ไม่ว่าใครก็ใคร มิอาจจากพราก มิอาจไล่ซื้อ ไล่ทุบกันได้ง่ายๆ ชนิดแม้ว่าคุณพี่ “สุทธิชัย” ท่านจะลาออกจากราชการ หรือคิดเกษียณอายุไปแล้วก็ตาม แต่ความเป็น “สุทธิชัย หยุ่น” ก็ยังคงมีสถานะไม่ต่างอะไรไปจากความเป็น “สถาบัน” ไปตลอดชั่วนิรันดร์กาลอย่างมิอาจปฏิเสธได้เลย...
เพียงแต่ว่า...หลังจากเกษียณอายุราชการไปแล้ว บรรดาแรงฮึด แรงขยัน บรรดาเอ็นเนอยีอันล้นเปี่ยมชนิดแทบไม่หมดไปจากเรือนร่างของคุณพี่ “สุทธิชัย” เอาง่ายๆ ก็ไม่รู้ว่า...ท่านจะเก็บกักเอาไว้ในแบบไหน จะตื่นแต่เช้าแล้วออก “เฟซบุ๊ก” เป็นงานอดิเรก บ่ายๆ ออก “ยูทิวบ์” ค่ำๆ ไปโผล่ใน “ทวิตเตอร์” หรือ “อินสตราแกรม” ฯลฯ หรือไม่ อย่างไร เพราะอันนี้นี่แหละที่ถือเป็น “ปัญหา” ของคนวัยเกษียณ คือถ้าบริหารไม่ดี จัดการไม่ดี เผลอๆ...อาจ “มันจุกอก” เอาง่ายๆ แม้แต่ “ทับทิม พญาไท” เองก็เถอะ หลังจากตัดสินใจล้างมือใน “กระป๋องพลาสติก” เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว แรกๆ...ก็แทบ “ไปไม่เป็น” อยู่เหมือนกัน กว่าจะเข้าที่-เข้าทาง ต้องใช้เวลาปรับตัว ปรับใจอยู่ไม่น้อย ถึงพอจะอยู่ในวัยเกษียณได้อย่างพอเหมาะ พอควร...
แต่ก็นั่นแหละ...ในด้านหนึ่ง ก็อดรู้สึกสบายใจ อดโล่งใจแทนคุณพี่ “สุทธิชัย หยุ่น” ขึ้นมาไม่ได้ อย่างน้อย...การไม่ต้องเสียเวลาปวดหัวในเรื่องเงินๆ ทองๆ เรื่องธุรกิจการบริหาร เผลอๆ...อาจช่วยให้ “ผมขึ้น” ตอนแก่เอาเลยก็ไม่แน่!!! หรืออาจช่วยให้การสร้างสรรค์ การนิรมิตผลงาน ซึ่งเคยสามารถนำมาใช้เป็นแบบอย่าง แนวทาง ของใครต่อใครมาโดยตลอด อาจยิ่งใหญ่เกรียงไกรยิ่งขึ้นไปอีก เป็นสถาบันที่เข้มขลัง ยืนยง คงทนระดับอภิมหาอมตะนิรันดร์กาล ชนิดไม่ว่าใครก็ไม่อาจสอดแทรก แซะ ซื้อได้อีกต่อไป ไม่ว่าจะไปหาพรรคพวก บริวาร หาเงิน หาทองมาจากไหนต่อไหน...
การเกษียณอายุของคุณพี่ “สุทธิชัย” จึงไม่ถึงกับก่อให้เกิดความเศร้าสลดอะไรมากมายนัก ตรงกันข้าม...กลับก่อให้เกิด ความปีติยินดีมิใช่น้อย ที่ได้เห็นการยืนหยัด ยืนยัน การดำรงรักษาความเป็นนักข่าว มือข่าวได้อย่างสง่างาม สมศักดิ์ศรีเป็นไปตามสโลแกนที่ท่านและพรรคพวกได้ป่าวประกาศเอาไว้ก่อนหน้านี้ ประมาณว่า “ผิดไปจากนี้-มิใช่เรา” นั่นแล ด้วยเหตุนี้...คงต้อง “ขอคารวะ” เอาไว้ซัก 1 จอก ณ ที่นี้ มาด้วยประการละฉะนี้...แล...เทอญญ์ญ์ญ์....