พยัคฆ์ลำพองกลายเป็นเสือติดจั่น...

สภาวะของคณะผู้ใหญ่ผู้โตกุมอำนาจคับแผ่นดินอยู่ในขณะนี้ไม่น่าอิจฉาเสียแล้ว จะอยู่ต่อก็ยาก จะไปต่อลำบาก แม้จะลงแบบสวยๆ ดูแล้วก็ไม่น่าจะได้ เผชิญความเสี่ยงสูงเหลือเกิน อำนาจที่เคยมีเทียบไม่ได้กับการขาดพลังศรัทธาของประชาชน

มากุมอำนาจโดยรัฐประหารก็ยังพอมีต้นทุนพอใช้ได้ระดับหนึ่ง ชาวบ้านเบื่อหน่ายรัฐบาลที่มีแต่การทุจริต คอร์รัปชัน เมื่อมาเป็นรัฐบาลชาวบ้านก็ให้โอกาสแม้ไร้ฉันทานุมัติในรูปแบบประชาธิปไตย คนไทยหยวนๆ กันได้หวังจะให้บ้านเมืองดีขึ้น

เมื่อบ้องไม้ไผ่กลายเป็นบ้องกัญชา พันธสัญญาที่ให้ไว้กลายเป็นลมปากผ่านไป ความนิยมเริ่มจางหาย ความเสื่อมเข้ามาแทน ปรากฏการณ์ “เยี่ยวไม่สุด เสียของ” ชัดแจ้งซ้ำรอยผลการรัฐประหารรุ่นก่อน ทำให้ต้องปรับ ครม.เพื่ออยู่ต่อ 4 รอบ

มาบัดนี้ ความนิยมดิ่งเหวสุดกู่ รัฐบาลคุณท่านลุงตู่จึงไม่ต่างจากเสือลำบาก!

แม้แต่แผนจะปรับคณะรัฐมนตรีก็ยังมีคำถาม จะปรับได้หรือไม่ยังน่าสงสัย ปรับไปแล้วดูดีหรือไม่ ยื้ออยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ ขึ้นอยู่กับว่าปรับใหญ่หรือปรับเล็ก ดูได้หรือไม่ หน้าตาองคาพยพคณะใหม่จะทำให้ชาวบ้านมีอารมณ์ร่วมชื่นชมหรือไม่

ถ้ายังลำพอง นึกว่าอำนาจจะจีรังยั่งยืน ฝืนปรับ ครม.ในรูปแบบอวยอำนวยความสะดวกตอบแทนเพื่อนพ้องน้องพี่เหมือน 4 ครั้งที่ผ่านมา ดูน่าหวาดเสียวมาก ทำอะไรต่างๆ ไม่ง่ายสะดวกสบายเหมือนที่ผ่านมา 3 ปีกว่าแน่ คนกุมอำนาจก็รู้ดี

สง่าราศี ความน่าเกรงขามที่เคยมี เหลือแต่ร่องรอยความไม่แน่ใจเสียแล้ว พื้นฐานที่เคยยืนอย่างแข็งแกร่ง ความนิยมผสมกับการหนุนของกองทัพเริ่มอ่อนยวบ

แม้จะว่าอย่างนี้ อย่านึกว่าท่านผู้ใหญ่ผู้โตจะคิด หรือมองเหมือนเรานะ อำนาจทำให้คนหน้ามืดตามัวได้ฉันใด การดิ้นรนเพื่อรักษาอำนาจไว้จะอยากทำให้มีการใช้อำนาจมากขึ้น สุ่มเสี่ยงต่อความผิดพลาด สิ้นสภาพ นำไปสู่การจบไม่สวย

การปรับ ครม.ครั้งนี้ไม่ธรรมดา ไม่ง่าย จะชวนคนดีมา ก็ไม่อยากมาเสี่ยงกับความเสื่อมเสียเกียรติภูมิ ไม่อยากมาอยู่บนเรือแป๊ะรั่ว เครื่องยนต์ติดๆ ดับๆ น้ำมันก็ใกล้หมด หาท่าจอดหลบคลื่นลมก็ยาก รอบๆ เรือมีแต่หินโสโครกอันตรายทั้งนั้น

ยิ่งถ้าเป็นสภาวะ “น้ำลด ตอผุด” ก็จะยิ่งน่าเสียวสันหลังสุดๆ ขอบอก!

ขาลง อยู่หรือไปอย่างไรก็ลำบาก ยิ่งมีข่าวบุคคลใน ครม.ปรับใหม่จะไม่พ้นสภาพเพื่อนพ้องน้องพี่ คนดีไม่เอาด้วย แต่มีเหตุจำเป็นต้องปกป้องผลประโยชน์ปูทางลงให้สวย จะหวังพึ่งพาใครให้ช่วยคงยาก มาถึงจุดที่กลุ่มอะไรก็ไม่เอาด้วยแล้ว

ใครจะนึกว่าขาลงจะมาเร็ว ถ้ามองย้อนกลับ ถ้าไม่มีกฎหมายพิเศษมาควบคุมประชาชน เปิดทางให้ทุกฝ่ายได้พูดมากเรื่องฝีมือการบริหาร ผลงานที่ปรากฏ อาจจะมีวิกฤตฉุกเฉินนานแล้วก็ได้ อะไรที่ทำมานั้นไม่ถึงขั้นโดนใจผูกจิตประชาชนได้แน่น

อะไรที่เคยทำไว้ วาระซ่อนเร้นต่างๆ เริ่มโผล่แพลมๆ ออกมาให้ชาวบ้าน คนวงในได้รับรู้ ทั้งคำร่ำลือพฤติกรรมไม่ซื่อต่อบ้านเมือง ไม่ปฏิบัติภารกิจที่ประชาชนหวัง ความมั่งคั่งโดยมือไม่สะอาด การเอื้อประโยชน์ต่อกลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ ทุนต่างชาติ

โดยเฉพาะกลุ่มทุนพลังงานข้ามชาติ ผสมกับทุนในแฝงเร้นเงินเหลี่ยม ทำให้การแก้ไขปัญหาพลังงานตามที่ชาวบ้านต้องการไม่บังเกิด องค์กรของรัฐอยู่ในสภาพเป็นเบี้ยล่างของทุนต่างชาติ ทำให้มีโอกาสโดนครอบงำเช่นการผลิตพลังงานไฟฟ้า

เป็นไปได้อย่างไรที่ให้บริษัทผลิตไฟฟ้าของเอกชนมีกำลังมากกว่าของรัฐ?! การไม่ทำอะไร ทวงสิทธิผลประโยชน์ ภาษีคงค้างจากกลุ่มทุนต่างชาติ ส่อแววของการเอื้ออาทร มีประโยชน์แฝงเร้นเฉพาะกลุ่มทุนใหญ่หรือไม่ แทบไม่เหลือข้อสงสัย

เป็นยุคของการอยู่ยาก อำนาจพิเศษ กฎหมายกดหัวประชาชน ไม่รับประกันความอยู่รอดของผู้ใหญ่ผู้โตซึ่งแต่ละวันมีแต่โจทย์เพิ่มขึ้น คำพูดที่ขาดปิยวาจา ไร้ความสัมมาคารวะต่อประชาชน มีแต่เสียงตะคอกข่มขู่ จะช่วยผูกมิตรผูกใจใครได้

ดันมีคำถาม 6 ข้อให้ประชาชนเหยื่อภาวะเศรษฐกิจห่วยๆ ช่วยตอบ ถามหาอะไร ถามทำไม ทำให้คณะผู้ใหญ่ผู้โตเหมือนติดอยู่ในรถ 10 ล้อพ่วง วิ่งลงทางลาดชันคดเคี้ยวบนขอบเหว แถมเบรกแตก เกียร์พัง ไม่ต้องจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ที่อยู่ในสภาพทุลักทุเลทุกวันนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะการเข้ามาทำอะไรไม่ใส่ใจชาวบ้านว่าเขาต้องการอะไร ไม่อยากได้อะไร ใช่หรือไม่ ช่วงแรกชาวบ้านยังทำใจได้ ยังไม่เห็นลายแท้ บัดนี้ไม่มีอะไรสงสัย คนรู้ทันเข้าใจ มีพวกโลกสวยที่ยังหลงปลื้มอยู่

คำถาม 6 ข้อ ถามหาอะไรก็ไม่รู้ แต่คำตอบมาทุกทิศทางพร้อมก้อนอิฐ ไร้ดอกไม้ เสียงชื่นชม ดูแล้วไม่ต่างจากช่วงก่อนพฤษภาทมิฬ ซึ่งมีรุ่นพี่ยอมเสียสัตย์เพื่อชาติ ผลสุดท้ายไม่เคยได้เดินห้าง ดูหนัง ต้องใช้ชีวิตจำกัดบริเวณอยู่กับครอบครัว

มาถึงยุคนี้ คนรู้ทันและชาวบ้านเคยได้ยินว่า “ไม่ต้องการสืบทอดอำนาจ” แต่กรรมและคำพูดเป็นเครื่องชี้เจตนา การแต่งรัฐธรรมนูญ กฎหมายลูก กลายเป็นเกมกลปูทางเปิดช่องให้ผู้นำรัฐบาลปัจจุบันเป็นนายกฯ ในอนาคตโดยชาวบ้านไม่ได้เลือก

ไม่ได้เลือก แล้วมาเป็นครั้งแรกด้วยผลงาน “เสียของ” ก็เกินทน ยังถูกมองว่าดันทุรังวางเกมขออยู่ต่อ ชาวบ้านคงต้องสวมรองเท้าผ้าใบใจถึงๆ บอกให้ไปอยู่บ้าน แต่ด้วยเหตุที่มีกลิ่นตุๆ โดยตลอดเรื่องเงินทอนและค่าเหนื่อย อาจต้องหาที่อยู่ใหม่

ใครจะต้องซื้อหนังสือเดินทางมอนเตเนโกร ไปชอปช่วยชาติอังกฤษที่ห้างแฮร์รอดส์ หรือห้างขนาดยักษ์ที่ดูไบ ก็สุดแล้วแต่วาสนาชะตากรรมแต่ละคน ใครทรยศประชาชน ย่ำยีบ้านเมือง ประวัติศาสตร์มีตัวอย่างให้ดู ล้วนแต่จบไม่สวยทั้งนั้น