ท่ามกลางการหลั่งไหลเข้าช่วยเหลือผู้ประสบภัย ผู้ทุกข์ยากไร้บ้านและที่อยู่ คนป่วย คนชรา เด็กกำพร้าจากสถานสงเคราะห์ เขาผู้นี้คือหนึ่งในเหล่าจิตอาสาที่ใช้ “ใจ” เข้าช่วยเหลือผู้อื่น จากระดับชุมชน จังหวัด ไปจนถึงระดับประเทศ รวมไปถึง 3 จังหวัดชายแดนใต้ที่ใครหลายคนต่างบอกว่านี่คือสถานที่ที่อันตรายที่สุด “ตี๋-เอกชัย แซ่เตียว” นักบิดฮาเลย์มาพร้อมรอยสักที่จะทำให้คุณหลงรักในความอบอุ่นใจบุญของเขา . .
“ผมโตมาขณะที่หลายชีวิตต้องจบลง”
“ผมนึกตลอดนะว่าทุกวันนี้ผมเติบโตมาได้จากทุกๆ ชีวิตที่ต้องสูญเสียไป เพื่อให้ผมได้โตขึ้นมา ผมขายไก่ แม่ผมขายไก่กำไรตัวละ 20 บาท ผมกินข้าวจานหนึ่งไก่ตายตัวหนึ่งนะ ผมซื้อรถคันละ 3 ล้าน ไก่ตายกี่แสนตัว”
กราฟชีวิตที่เติบโตขึ้น สวนทางกับอีกหลายๆ ชีวิตที่ต้องจบลง เด็กหนุ่มคนหนึ่งเคยใช้ชีวิตที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยความสุขจากวัตถุ เขาเล่าย้อนให้เราฟังถึงการใช้ชีวิตในที่ผ่าน ก่อนเรื่องราวต่างๆ จะนำพาเขาให้เดินทางมาสู่จุดเปลี่ยน
“ผมเคยเสพสุขในสิ่งที่ฟุ่มเฟือยในเจตนารมย์ของตัวเอง เรามีความสุขกับผู้หญิงที่เราไปปรนเปรอ ไปกินดื่มสัมมะเลเทเมา ตอนนี้เงินที่ผมหามาได้ผมแบ่งไปทำบุญ จากที่ผมจะไปปรนเปรอในความสุขตัวเอง ผมกลับมามอบให้กับสังคม เพราะสิ่งที่ผมเคยปรนเปรอมันทำให้รู้แล้วว่าความสุขมันแค่ชั่วครั้งชั่วคราว
แต่ที่เริ่มมาทางนี้จริงๆ ส่วนตัวชีวิตผมเราทำโรงฆ่าสัตว์ วันหนึ่งผมได้ไปเข้าในสมาคมล้างป่าช้า ซึ่งช่วงหลังไม่ค่อยมีเวลาจึงตัดสินใจลาออกมา แต่เราก็ยังรักในอุดมการณ์ตรงนั้นอยู่ เราจึงซื้อมอเตอร์ไซด์ฮาเลย์มาขี่ ได้เชิญเพื่อนๆ ว่าผมอยากช่วยเหลือศพไร้ญาติ หรือศพยากไร้ มันจึงเป็นที่มาของชมรมนี้”
เขาขยายความต่อไปว่า คำว่า “ชมรมสองล้อ” ไม่ได้หมายถึงแค่ว่าคนที่เข้าร่วมจะต้องมีมอเตอร์ไซด์สองล้ออย่างเดียวเท่านั้น เพราะการทำบุญหรือการช่วยเหลือคนอื่นๆ ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นใคร มาจากไหน มีกำลังทรัพย์เท่าไหร่ เพียงแต่มีแค่หัวใจที่อยากให้เท่านั้นก็เพียงพอ
“คำว่า ชมรมสองล้อ มันเป็นแค่คำที่ใช้เรียก แต่จริงๆ แล้วคนขายผัก คนขับรถคิว คนเก็บของเก่า ข้าราชการ ทหาร จนถึงผู้บริหารพันๆ ล้าน ก็ร่วมในชมรมผม มันไม่ได้เกี่ยวกับชนชั้นเพราะจุดประสงค์คือทุกคนชอบทำบุญ
อย่างที่พวกผมทำคือการไปบริจาควีลแชร์, แพมเพิส, เตียงนอน, ถังออกซิเจน, โรงศพ, โรงเย็น ช่วยตามบ้านพักคนชราหรือบ้านเด็กกำพร้า ช่วยสร้างบ้านให้ผู้ป่วย ช่วยสร้างบ้านให้คนยากไร้ที่ประสบอุทกภัย วาตภัย มันก็เลยเป็นที่มาของพวกเราที่ได้ช่วยเหลือคนมากมายครับ”
3 จังหวัดชายแดนใต้
“ผมมีโอกาสได้ไปที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ ทุกคนที่เป็นพี่น้องพอเราบอกว่าจะไป 3 จังหวัดภาคใต้ก็ไม่มีใครอยากให้ไป” เขาเริ่มเล่าเหตุการณ์การไปเยือนภาคใต้ในที่ผ่านมา เขาบอกเราว่าเพราะคำว่า “3 จังหวัดชายแดนใต้” คำๆ นี้เป็นคำที่หลายคนรู้ถึงความหมาย และแน่นอนว่าไม่มีใครอยากเดินทางไปที่แห่งนั้น แต่ไม่ใช่กับเขา
“คำว่า 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ มันมีทั้งคำที่บอกว่าภาคใต้เป็นคนดี ภาคใต้เป็นคนไม่ดี ภาคใต้เป็นแบบนู้นแบบนี้ ผมคิดแค่ว่าทำไมคนถึงต้องพูดว่าภาค ทำไมคนไม่พูดว่าบ้านเลขที่นี้ บ้านนี้คนไม่ดี บ้านนี้คนดี คนไปเจาะจงว่าภาคนั้นไม่ดีภาคนี้ไม่ดี
แต่จริงๆ แล้วคนดีหรือไม่ดีมันอยู่ปนกันไป มันอยู่ที่วันนี้ผู้นำชุมชนหรือว่าผู้นำในท้องที่ปลูกฝังให้กับคนยังไง มีการเอารัดเอาเปรียบกันมากแค่ไหน มันก็เหมือนการเรียนหนังสือ ว่าทำไมไม่สอนให้คนรักกันทั้งประเทศ ไม่ใช่ให้รักกันแค่ชนชาติใดชนชาติหนึ่ง หรือศาสนาใดศาสนาหนึ่ง”
น้ำเสียงที่จริงจังทำให้เราสัมผัสได้ถึงความรู้สึกข้างในนั้น ทุกวันนี้ 3จังหวัดในภาคใต้ได้กลายเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับใครๆ ไปแล้ว ทว่า จนเขาเองได้ลงพื้นที่ไปสัมผัสและส่งมอบอุปกรณ์ที่จำเป็นเพื่อช่วยเหลือผู้ที่ขาดแคลน ความรู้สึกวันนั้นทำให้เขายืนยันกับตัวเองว่า “ที่นี่มันอเมซิ่งไทยแลนด์”
“ตอนแรกที่ผมไปแจกวีลแชร์ 300 คัน คนในครอบครัวถามว่าทำไมต้องไปด้วย จะไปจริงๆ เหรอ ผมก็คิดว่าคนที่จะไปต้องตายทุกคนหรือเปล่าวะ ผมพูดตรงๆ นะ มันโคตรอเมซิ่งไทยแลนด์เลย ที่นู่นอยู่แบบภูมิปัญญาชาวบ้าน ปลูกผลไม้มาแลกผลไม้ มีลองกองมาแลกเงาะ มีเงาะมาแลกถั่วลันเตา อย่างน้ำใจของคนที่ปลูกพืชผักสวนครัว เขารู้ว่าปลูกออกมาแล้วเยอะเขาก็มาแบ่งให้ค่ายทหาร มันเป็นการหยิบยื่นแบ่งปันกัน”
นอกจากนี้คุณตี๋ยังขอฝากกำลังใจให้พี่น้องทุกคนใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ถึงว่า “ขอบคุณ” ที่มอบให้คงยังไม่พอสำหรับความเสียสละของเหล่าพี่น้องทหารกล้าที่ทำหน้าที่รักษาประเทศชาติ เขาจึงขอเป็นตัวแทนในการทำความดีและรักษาสัญญาว่าจะช่วยเหลือคนยากไร้และผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือต่อไป
“อยากให้ทุกคนให้กำลังใจพี่น้องทุกคน จากที่ผมได้ไปสัมผัสที่นั่น ทั้งยศถาบรรดาศักดิ์ใหญ่หรือยศถาบรรดาศักดิ์เล็ก ผมเชื่อว่าเขายอมที่จะเสียสละทิ้งครอบครัว ผมไม่รู้ว่าคำว่าขอบคุณมันพอหรือเปล่า ผมขอสัญญาไว้เลยว่าชมรมสองล้อใจบุญขอทำความดีแบบนี้ เดินคู่กับพี่น้องสามจังหวัดชายแดนใต้ต่อไป ผมสัญญาว่าผมจะช่วยเหลือผู้ป่วยไปตลอดชีวิตของพวกผมให้แทนคำมั่นสัญญาและแทนคำขอบคุณครับ”
ทำบุญแทบตาย..ทำไมซวย
“ทำบุญมาทั้งชีวิตแต่ทำไมซวยแบบนี้” เราคงคุ้นเคยกับประโยคทำนองนี้อยู่บ่อยๆ ซึ่งมักออกมาจากคำพูดของใครสักคนที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังเจอกับสถานการณ์ที่เลวร้าย จึงพูดน้อยอกน้อยใจถึงบุญ-กรรมตามวาสนาว่าทำบุญมากมายแต่ไม่ช่วยอะไรเลย
“คนจะชอบบอกว่าบุญก็ทำ แต่ทำไมถึงซวยนักซวยหนา ผมจะบอกให้นะครับว่าคนเราเกิดมาในชาตินี้ เราเติบโตมาเพื่อใช้กรรมของชาติที่แล้วที่เราทำไว้ แต่วันนี้เรามาทำบุญเพื่อใช้ชาติหน้า บางคนบอกทำบุญมาทั้งชีวิต ชีวิตไม่ได้ดีเลยก็เพราะคุณคิดเพื่อจะทำให้ชีวิตคุณดี ทำอะไรแล้วมีผลตอบแทนมันมักจะไม่เกิดผล”
เราเห็นด้วยกับคำพูดที่ว่ายิ่งหวังผลก็ยิ่งไม่เกิดผล หลายครั้งที่ใครหลายคนหรือแม้แต่ตัวเราเองยังรู้สึกว่าทำอะไรบางอย่าง เพื่อให้ได้ผลตอบแทนในบางอย่าง เราคาดหวังที่จะได้จากสิ่งที่ให้ ผลลัพท์จึงออกมาเป็นในแบบที่ใครหลายคนไม่คาดคิดว่าจะเป็น ที่สำคัญคือเรื่องของความสุขที่เขากำลังอธิบายต่อไป
“เพราะคุณไปหวัง ผมพูดเสมอนะครับว่าทุกวันนี้ผมทำบุญ เพื่อวันหนึ่งผมตกนรก ยมบาลจะต้องอ่านเรื่องราวของผมทั้งชีวิตว่าไปทำอะไรมาบ้าง ทำไม่ดีอะไรมาบ้าง ทำดีอะไรมาบ้าง ผมกล้าพูดเลยว่ายามคุณสุขคุณไม่เคยเห็นบุญ ผมไม่เคยเจอคนที่มีความสุขแล้วอยากเข้าวัด มีแต่คนทุกข์ที่อยากบวช เวลามีความสุขจะไปสังสรรค์ กิน ดื่มกับเพื่อน นี่คือโลกมนุษย์ที่ผมได้สัมผัส”
สุดท้ายนี้ คุณตี๋ยังกล่าวทิ้งท้ายถึงเรื่องความสุขของชีวิตอีกด้วยว่า จุดจบของมนุษย์ทุกคนคือความตายที่ไม่มีใครหลีกหนีได้ ทว่า ระหว่างทางก่อนถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตนั้นเราได้ทำอะไรเพื่อใครมาแล้วบ้าง นั่นถึงจะเป็นความสุขของการมีชีวิตอยู่จริงๆ
“การเป็นผู้ให้มันมีความสุขอยู่แล้ว ถามว่าวันนี้ทุกคนจะต้องเจอกับความตาย แต่ก่อนที่จะถึงความตายมันจะลำบากแบบไหน ทุกคนเจอไม่เหมือนกัน ผมมองดูว่ามนุษย์ทุกคนเกิดมาไม่เท่าเทียมกัน แต่ถามว่าวันนี้เรามีโอกาสที่มากกว่าคนอื่น เราต้องแบ่งโอกาสให้คนอื่นได้มีกำลังใจเดินต่อไป ไม่ใช่คนที่มีโอกาสไปทับถมคนที่ด้อยกว่า”
เรื่อง พิมพรรณ มีชัยศรี
ภาพ สองล้อใจบุญ
Source : http://www.themeshnews.com/
