บุญทำ กรรมแต่ง ชะตาคน
ยามหลีกลี้ หนีพ้น กรรมวิถี
แม้เพียรสร้าง เพียรทำ แต่กรรมดี
แต่กรรมเก่า ยังมี มาบีฑา
ก่อนเดิน เข้าคุก เขาสั่งความ
ให้เมียสู้ โรคคุกคาม อย่างหาญกล้า
สั่งลูก ฝากลูก ให้เยียวยา
บอกแม่ว่า ให้รอพ่อ กลับคืน
จะมาอยู่ ดูแล แม่ไม่ห่าง
เราสามคน ต้องปล่อยวาง ไม่ขมขื่น
เราจะผ่าน ทุกข์ยาก ด้วยหยัดยืน
ผ่านวันคืน เจ็บและโทษ ในโลกธรรม
คำสั่งความ ของเขา ไม่เกิดผล
เมียที่เจ็บ ทุกข์ทน เกินกลืนกล้ำ
จำใจ จากลา ไม่รับคำ
ข่าวถึงคุก ในคืนค่ำ คล้ายคำลา
คนในคุก ยืนนิ่ง ไม่ติงไหว
ลึกเข้าไป ในใจ อันเหว่ว้า
สงัดเงียบ เยียบเย็น หนาวเย็นชา
มีเพียงเสียง หยดน้ำตา อยู่ข้างใน
“หลับให้สบายนะ...จันทน์ทิพย์
ฟากฟ้าขลิบ สีทองงาม ผ่องใส
อย่าห่วงลูก ห่วงป๋า อย่าห่วงใย
เมื่อมีธรรม ประจำใจ ไร้กังวล
มาส่งร่าง ไม่ได้ ใจมาส่ง
รักเรา มั่นคง ทั้งปลายต้น
ไปถือธรรม รอป๋า ฟ้าเบื้องบน
รอวันป๋า หลุดพ้น...รอพบกัน”
ขอส่ง กำลังใจ ให้คุณสนธิ
ให้ธรรม ผลิผลธรรม ไม่พลิกผัน
ให้โทษ ที่ได้รับ ลดโทษทัณฑ์
ขอส่ง “จันทน์ทิพย์” สู่สวรรคาลัย
ว.แหวนลงยา
