วานนี้ (2ก.พ.) พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรี และหัวหน้าคสช. กล่าวถึง กรณีข้อพิพาทปัญหาที่ดินหาดราไวย์ อ.เมืองฯ จ.ภูเก็ต ว่า กำลังดูอยู่ว่า มีความเป็นมาอย่างไร ร้อยกว่าปี เป็นมาอย่างไรขอให้ อยู่ร่วมกันไปก่อน เมื่อถามว่าเอกชนเสนอให้รัฐบาล ซื้อที่ดินคืนให้ประชาชน พล.อ.ประยุทธ์ กล่าวว่า กำลังแก้ไขอยู่ ต้องไปดูว่า กฎหมายอันไหนมาก่อน เขามีสิทธิอยู่ในที่ดินนั้นมากี่ปีแล้ว การเป็นเจ้าของที่ดินเขาซื้อมาจากไหน ซื้อมาอย่างไร ถูกต้องหรือไม่ ว่ากันให้จบก่อน ถ้าไปซื้อให้ แล้วต้องไปจ่ายเงินซื้อทุกอัน หรืออย่างไร
พล.อ.ประยุทธ์ ยังกล่าวถึง กรณีที่กระทรวงมหาดไทยและกระทรวงการคลัง เสนอให้แก้ไข พ.ร.บ.การเช่าอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์และอุตสาหกรรม พ.ศ. 2542 ให้ต่างชาติเช่าที่ดินในไทยได้ระยะยาวขึ้น โดยจะแก้กฎหมายให้ต่างชาติเช่าที่ดินได้ 99 ปีว่า เป็นเฉพาะบางกิจกรรม ได้หรือไม่ได้ ยังไม่รู้ เพียงแต่เอารอบๆ บ้านมาดู ว่าเขาทำอย่างไร ในสิ่งที่เขาพูดมา เขาหวังว่ารัฐบาลจะทำในที่ของรัฐ เช่น ในเรื่องของรถไฟ จะทำธุรกิจต่อให้งอกเงยได้หรือไม่ เพื่อให้ทดแทนกับสิ่งที่ขาดทุนอยู่ ได้หรือไม่ เขาคิดในแง่นั้นก่อน ต่อไปต้องไปคิดต่อว่า ในเขตเศรษฐกิจพิเศษจำเป็นหรือไม่ มีกิจการไหนที่จำเป็นที่จะสร้างแรงจูงใจ ไม่ใช่ใครจะซื้อตรงไหนก็ได้ ตนไม่ใช่คนแบบนั้น ตนรักษาแผ่นดินไว้ให้ท่าน ไม่เอาแผ่นดินนี้ไปให้ใครหรอก ถ้าจะทำแบบนั้น ต้องอยู่ในกติกา อยู่ในกิจการที่เราต้องการ เป็นที่ที่เราควบคุมได้ และสามารถยกเลิกสัญญาเมื่อไร ก็ได้ ตนคิดไว้อย่างนั้นเป็นแนวคิดเฉยๆ เพราะเวลาตนไปฟังต่างประเทศ เขาก็สรุปของเขาแบบนี้ ตนก็ฟังเขามาแล้วมาหารือกัน ว่าจะทำอย่างไร ครั้งนี้บางที่ก็ฟังไม่เข้าใจ ฟังมาไม่ครบ ไปกันใหญ่โต กลับมาพูดไม่ตรงกัน ก็เอากันอีกแล้ว ตนก็ไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไร ยังไม่เกิดอะไรทั้งนั้น มันจะต้องมีการทำกฎหมายอีก แล้วต้องดูว่าเขตไหนเป็นเขตอุตสาหกรรมและนอกเขตอุตสาหกรรม ไม่ใช่ว่าใครจะมาซื้อตรงหน้าทำเนียบรัฐบาลก็ให้เขา หรือจะซื้อโรงแรมก็ไม่ใช่ เอาพันกันหมดมันไปไม่ได้
พล.อ.ประยุทธ์ ยังกล่าวถึง กรณีที่กระทรวงมหาดไทยและกระทรวงการคลัง เสนอให้แก้ไข พ.ร.บ.การเช่าอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์และอุตสาหกรรม พ.ศ. 2542 ให้ต่างชาติเช่าที่ดินในไทยได้ระยะยาวขึ้น โดยจะแก้กฎหมายให้ต่างชาติเช่าที่ดินได้ 99 ปีว่า เป็นเฉพาะบางกิจกรรม ได้หรือไม่ได้ ยังไม่รู้ เพียงแต่เอารอบๆ บ้านมาดู ว่าเขาทำอย่างไร ในสิ่งที่เขาพูดมา เขาหวังว่ารัฐบาลจะทำในที่ของรัฐ เช่น ในเรื่องของรถไฟ จะทำธุรกิจต่อให้งอกเงยได้หรือไม่ เพื่อให้ทดแทนกับสิ่งที่ขาดทุนอยู่ ได้หรือไม่ เขาคิดในแง่นั้นก่อน ต่อไปต้องไปคิดต่อว่า ในเขตเศรษฐกิจพิเศษจำเป็นหรือไม่ มีกิจการไหนที่จำเป็นที่จะสร้างแรงจูงใจ ไม่ใช่ใครจะซื้อตรงไหนก็ได้ ตนไม่ใช่คนแบบนั้น ตนรักษาแผ่นดินไว้ให้ท่าน ไม่เอาแผ่นดินนี้ไปให้ใครหรอก ถ้าจะทำแบบนั้น ต้องอยู่ในกติกา อยู่ในกิจการที่เราต้องการ เป็นที่ที่เราควบคุมได้ และสามารถยกเลิกสัญญาเมื่อไร ก็ได้ ตนคิดไว้อย่างนั้นเป็นแนวคิดเฉยๆ เพราะเวลาตนไปฟังต่างประเทศ เขาก็สรุปของเขาแบบนี้ ตนก็ฟังเขามาแล้วมาหารือกัน ว่าจะทำอย่างไร ครั้งนี้บางที่ก็ฟังไม่เข้าใจ ฟังมาไม่ครบ ไปกันใหญ่โต กลับมาพูดไม่ตรงกัน ก็เอากันอีกแล้ว ตนก็ไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไร ยังไม่เกิดอะไรทั้งนั้น มันจะต้องมีการทำกฎหมายอีก แล้วต้องดูว่าเขตไหนเป็นเขตอุตสาหกรรมและนอกเขตอุตสาหกรรม ไม่ใช่ว่าใครจะมาซื้อตรงหน้าทำเนียบรัฐบาลก็ให้เขา หรือจะซื้อโรงแรมก็ไม่ใช่ เอาพันกันหมดมันไปไม่ได้
