อยากขอโทษที่เคยเข้าใจผิด
เคยหงุดหงิดเคืองขุ่นขุนทหาร
เคยดูหมิ่นนินทาว่าหย่อนยาน
ไม่คิดอ่านทำหน้าที่ ที่ควรทำ
อำนาจรัฐเลวร้ายทุจริต
ไม่แยกถูกแยกผิดแยกสูงต่ำ
การเมืองมูมมามอย่างมืดดำ
ขื่อแปคว่ำคะมำถูกทำลาย
รัฐสภาตรากฎหมายนิรโทษ
มติโหวตอัปยศข่มขืนกฎหมาย
จนคนไทยไม่อาจทนการท้าทาย
แต่ทหารนิ่งดูดายตลอดมา
ประชาชนชุมนุมอย่างสงบ
เป็นนักรบนกหวีดอหิงสา
สวดมนต์อิติปิโสภควา
ถูกทำร้ายถูกเข่นฆ่ากลางนาคร
อาวุธสงครามลามทุกที่
ชายชุดดำตามราวีตามหลอกหลอน
รัฐตำรวจไม่พิทักษ์ไม่อาทร
บ้านเมืองรุ่มร้อนอันตราย
ทหารจึงใช้กฎอัยการศึก
ผนึกคู่ขัดแย้งทุกๆ ฝ่าย
ให้เจรจาหาทางออกเพื่อคลี่คลาย
แต่สุดท้ายทุกทางยังตีบตัน
ทหารจึงประกาศยึดอำนาจ
จึงได้เห็นความองอาจและมุ่งมั่น
ความจงรักภักดีสถาบัน
ความอดทนอดกลั้นอย่างทานทน
ได้เห็นการรัฐประหารที่เรียบง่าย
ไร้การเจ็บการตายไร้สับสน
วางแผนลับลวงพรางอย่างแยบยล
และได้เห็นตัวตนทหารไทย
รัฐประหารที่ผ่านมาล้วนล้าหลัง
อยากให้ครั้งนี้เป็นมิติใหม่
ถอยหลังเพื่อสืบเท้าให้ก้าวไกล
สร้างประเทศให้โปร่งใสและพอเพียง
ขอมอบกำลังใจให้ทหาร
ที่เสียสละกล้าหาญและกล้าเสี่ยง
บทกวีนี้ถักถ้อยมาร้อยเรียง
เขียนแทนเสียงมวลมหาประชาชน
ว.แหวนลงยา
