ในช่วง 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสไปพบปะกับพี่น้องพันธมิตรฯ ไทยในอเมริกา แม้จะอยู่ในโลกยุคดิจิตอลที่การสื่อสารสามารถเชื่อมโยงถึงกันได้อย่างรวดเร็วทั่วโลก แต่คนที่อยู่ไกลบ้านก็ยังอยากจะรู้จากปากว่าคนไทยในประเทศคิดอย่างไรกับสถานการณ์บ้านเมืองเราในขณะนี้ ต้องขอขอบคุณพี่น้องพันธมิตรฯ ลอสแองเจลิสที่กรุณาเชิญผมไปอเมริกาครั้งนี้ เพื่อไปร่วมเวทีแลกเปลี่ยนความคิดเห็นสมทบกับอาจารย์สมเกียรติ พงษ์ไพบูลย์ ซึ่งพาครอบครัวไปก่อนหน้าผม และยังได้มีโอกาสไปพบกับพี่น้องที่ลาสเวกัสและซานฟรานซิสโกอีกด้วย
เมื่อได้คุยให้ฟังถึงสถานการณ์ในเมืองไทยแล้ว เสียงสะท้อนกลับของคนไทยส่วนใหญ่ในต่างแดนก็ไม่ต่างอะไรกับพี่น้องในเมืองไทยที่รู้สึก ต่างก็อึดอัด คับข้องใจ อับอายขายหน้าคนทั้งโลก ที่มีนายกรัฐมนตรีดีแต่แต่งตัวสวยลอยหน้าลอยตา พูดจาผิดๆ ถูกๆ โกหกพกลมต่อหน้าสาธารณชนไปวันๆ
คนไทยหลายแสนคนที่จากบ้านมาแสวงโชค หรือพาครอบครัวมาลงหลักปักฐานเพื่อชีวิตใหม่ที่ดีกว่า แม้จะกลายเป็นพลเมืองอเมริกันไปแล้ว แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ยังยืนยันหนักแน่นว่า หัวใจและสายเลือดของเผ่าพันธุ์ไทยไม่เคยจางหายไปจากใจพวกเขา ทุกครั้งที่พี่น้องไทยเจ็บปวด พวกเขาก็เจ็บปวดด้วย เขาคิดถึงพระเจ้าอยู่หัว เจ็บปวดที่พระองค์ถูกจาบจ้วงล่วงเกินอยู่ฝ่ายเดียวอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ทั้งจากคนในประเทศเองและคนที่หลบหนีอยู่ต่างแดน เขาวิงวอนและฝากกราบพระบาทพระองค์ให้ทรงมีพระพลานามัยแข็งแรง นำพาประชาชนและประเทศชาติให้รอดพ้นจากวิกฤตที่สุดของประเทศในขณะนี้
หลายชีวิตที่อเมริกายินดีสละชีวิตตัวเองเพื่อยืนยันความถูกต้อง ความชอบธรรมของตัวบทกฎหมาย เขายืนยันว่าการปรองดองไม่มีวันเกิดขึ้นได้ในประเทศไทย ถ้าต้องยอมรับคนผิดคนชั่วให้ครองแผ่นดิน ขอตายดีกว่าอยู่อย่างอับอายผู้คนทั้งโลก ไหนจะเสียดินแดน ไหนจะเสียรู้ให้คนโกง คนโง่ครองเมือง คนที่มาแสวงหาหนทางชีวิตใหม่ในอเมริกา ล้วนต้องต่อสู้ชีวิตด้วยตนเองอย่างเข้มข้นกว่าจะประสบความสำเร็จ อยู่ได้ด้วยการพึ่งพาตนเอง นั่นคือ “อัตตา หิ อัตตโน นาโถ” ที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนไว้ เขาจึงแปลกใจที่พี่น้องคนไทยจำนวนไม่น้อยยอมจำนนต่อคนโกงคนชั่ว และแบมือขอโดยไม่คำนึงว่าคนเหล่านั้นจะโกงชาติโกงแผ่นดินมาเช่นไร
วันนี้คนไทยในอเมริกาพร้อมที่จะประกาศสงครามกับคนชั่วและคนโกง ไม่ให้ขึ้นมาครองบ้านเมืองทำร้ายแผ่นดินเกิดของเขา พร้อมเคียงบ่าเคียงไหล่กับพี่น้องในเมืองไทย ใครมีลูกบอกลูก ใครมีหลานบอกหลานว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเอาความเป็นไทยกลับคืนมาจากอำนาจของเงินและคนทรยศต่อชาติ เขาฝากบอกคนที่เมืองไทยว่า “ถึงตัวจะไกล แต่หัวใจยังรักชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์อยู่ไม่เสื่อมคลาย”
การเดินทางไปอเมริกาครั้งแรกของผมในครั้งนี้ พอเสร็จจากเวทีแลกเปลี่ยนกันแล้ว พี่น้องที่นั่นได้พาไปชมพิพิธภัณฑ์ศิลปะ ได้อิ่มตาอิ่มใจกับงานจิตรกรรมและประติมากรรมของศิลปินเอกระดับโลกหลายคน นอกจากนี้ยังได้มีโอกาสไปอุทยานแห่งชาติโยเซมิตี (Yosemite) ซึ่งอยู่บนเทือกเขาเซียร์รา เนวาด้า (Sierra Nevada) เห็นขอบสวรรค์อยู่ตรงหน้านับเป็นกำไรชีวิตแล้วที่ได้ไปเห็น และต้องตะลึงในสิ่งมหัศจรรย์ที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์เกินกว่าศิลปินหรือมนุษย์คนใดจะทำได้ เมื่อได้ไปชมสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่แกรนด์แคนยอน รัฐเนวาดา ทำให้นึกถึงบทกวีของพี่เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ที่คุณกมล ทัศนาญชลี ได้มอบให้ผม เป็นบทกลอนที่เขียนไว้เมื่อครั้งที่ได้มาเยือน “แกรนด์แคนยอน” เป็นครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ. 2524 บรรยายถึงความงดงามที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้นอย่างมหัศจรรย์ ต้องขอขอบคุณท่านที่พาไปมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
มหกรรมแห่งขุนเขา
เต็มแผ่นดิน เต็มฟ้า เต็มตาเห็น
สลักเสลาสลับเล่นเป็นงานศิลป์
ถล่มโลกลงเป็นฉาก ณ ฟากดิน
ชะลอหินขันเป็นฉาก ณ ฟากฟ้า
แดดค่อยไล้ไล่เงาตามเหลี่ยมแง่
ชะเงื้อมโขดปรับแปรเป็นจัดจ้า
เขียวค่อยครึ้มแดงค่อยคล้ำลำดับมา
มหาภูมหึมาตระหง่านยืน
ชะวากเวิ้งเพิงแผ่นเบิกแท่นแท่ง
ที่เว้าแหว่งวงรอบเลาะขอบคลื่น
ละลิ่วลับลึกล้ำดั่งค่ำคืน
แผ่นดินกลืนกรวยโกรกลับโตรกธาร
ยกเชิงชั้นหลั่นเหลื่อมขึ้นเอื้อมเมฆ
ภูปราสาทสรรเสกโอบประสาน
จากขอบฟ้าจรดขอบฟ้าคือปราการ
ข่มวิญญาณอันผยองของของมนุษย์
เมฆคล้อยคล้ำต่ำตกยกตัวหนี
มหาอินทรียังบินไม่สิ้นสุด
ระงมลมบรรเลงมาเร่งรุด
ร่วมงานศิลป์บริสุทธิ์ของแผ่นดิน
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
จ. 22 เม.ย. 24 (แกรนด์แคนยอน)
เมื่อได้คุยให้ฟังถึงสถานการณ์ในเมืองไทยแล้ว เสียงสะท้อนกลับของคนไทยส่วนใหญ่ในต่างแดนก็ไม่ต่างอะไรกับพี่น้องในเมืองไทยที่รู้สึก ต่างก็อึดอัด คับข้องใจ อับอายขายหน้าคนทั้งโลก ที่มีนายกรัฐมนตรีดีแต่แต่งตัวสวยลอยหน้าลอยตา พูดจาผิดๆ ถูกๆ โกหกพกลมต่อหน้าสาธารณชนไปวันๆ
คนไทยหลายแสนคนที่จากบ้านมาแสวงโชค หรือพาครอบครัวมาลงหลักปักฐานเพื่อชีวิตใหม่ที่ดีกว่า แม้จะกลายเป็นพลเมืองอเมริกันไปแล้ว แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ยังยืนยันหนักแน่นว่า หัวใจและสายเลือดของเผ่าพันธุ์ไทยไม่เคยจางหายไปจากใจพวกเขา ทุกครั้งที่พี่น้องไทยเจ็บปวด พวกเขาก็เจ็บปวดด้วย เขาคิดถึงพระเจ้าอยู่หัว เจ็บปวดที่พระองค์ถูกจาบจ้วงล่วงเกินอยู่ฝ่ายเดียวอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ทั้งจากคนในประเทศเองและคนที่หลบหนีอยู่ต่างแดน เขาวิงวอนและฝากกราบพระบาทพระองค์ให้ทรงมีพระพลานามัยแข็งแรง นำพาประชาชนและประเทศชาติให้รอดพ้นจากวิกฤตที่สุดของประเทศในขณะนี้
หลายชีวิตที่อเมริกายินดีสละชีวิตตัวเองเพื่อยืนยันความถูกต้อง ความชอบธรรมของตัวบทกฎหมาย เขายืนยันว่าการปรองดองไม่มีวันเกิดขึ้นได้ในประเทศไทย ถ้าต้องยอมรับคนผิดคนชั่วให้ครองแผ่นดิน ขอตายดีกว่าอยู่อย่างอับอายผู้คนทั้งโลก ไหนจะเสียดินแดน ไหนจะเสียรู้ให้คนโกง คนโง่ครองเมือง คนที่มาแสวงหาหนทางชีวิตใหม่ในอเมริกา ล้วนต้องต่อสู้ชีวิตด้วยตนเองอย่างเข้มข้นกว่าจะประสบความสำเร็จ อยู่ได้ด้วยการพึ่งพาตนเอง นั่นคือ “อัตตา หิ อัตตโน นาโถ” ที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนไว้ เขาจึงแปลกใจที่พี่น้องคนไทยจำนวนไม่น้อยยอมจำนนต่อคนโกงคนชั่ว และแบมือขอโดยไม่คำนึงว่าคนเหล่านั้นจะโกงชาติโกงแผ่นดินมาเช่นไร
วันนี้คนไทยในอเมริกาพร้อมที่จะประกาศสงครามกับคนชั่วและคนโกง ไม่ให้ขึ้นมาครองบ้านเมืองทำร้ายแผ่นดินเกิดของเขา พร้อมเคียงบ่าเคียงไหล่กับพี่น้องในเมืองไทย ใครมีลูกบอกลูก ใครมีหลานบอกหลานว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเอาความเป็นไทยกลับคืนมาจากอำนาจของเงินและคนทรยศต่อชาติ เขาฝากบอกคนที่เมืองไทยว่า “ถึงตัวจะไกล แต่หัวใจยังรักชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์อยู่ไม่เสื่อมคลาย”
การเดินทางไปอเมริกาครั้งแรกของผมในครั้งนี้ พอเสร็จจากเวทีแลกเปลี่ยนกันแล้ว พี่น้องที่นั่นได้พาไปชมพิพิธภัณฑ์ศิลปะ ได้อิ่มตาอิ่มใจกับงานจิตรกรรมและประติมากรรมของศิลปินเอกระดับโลกหลายคน นอกจากนี้ยังได้มีโอกาสไปอุทยานแห่งชาติโยเซมิตี (Yosemite) ซึ่งอยู่บนเทือกเขาเซียร์รา เนวาด้า (Sierra Nevada) เห็นขอบสวรรค์อยู่ตรงหน้านับเป็นกำไรชีวิตแล้วที่ได้ไปเห็น และต้องตะลึงในสิ่งมหัศจรรย์ที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์เกินกว่าศิลปินหรือมนุษย์คนใดจะทำได้ เมื่อได้ไปชมสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่แกรนด์แคนยอน รัฐเนวาดา ทำให้นึกถึงบทกวีของพี่เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ที่คุณกมล ทัศนาญชลี ได้มอบให้ผม เป็นบทกลอนที่เขียนไว้เมื่อครั้งที่ได้มาเยือน “แกรนด์แคนยอน” เป็นครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ. 2524 บรรยายถึงความงดงามที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้นอย่างมหัศจรรย์ ต้องขอขอบคุณท่านที่พาไปมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
มหกรรมแห่งขุนเขา
เต็มแผ่นดิน เต็มฟ้า เต็มตาเห็น
สลักเสลาสลับเล่นเป็นงานศิลป์
ถล่มโลกลงเป็นฉาก ณ ฟากดิน
ชะลอหินขันเป็นฉาก ณ ฟากฟ้า
แดดค่อยไล้ไล่เงาตามเหลี่ยมแง่
ชะเงื้อมโขดปรับแปรเป็นจัดจ้า
เขียวค่อยครึ้มแดงค่อยคล้ำลำดับมา
มหาภูมหึมาตระหง่านยืน
ชะวากเวิ้งเพิงแผ่นเบิกแท่นแท่ง
ที่เว้าแหว่งวงรอบเลาะขอบคลื่น
ละลิ่วลับลึกล้ำดั่งค่ำคืน
แผ่นดินกลืนกรวยโกรกลับโตรกธาร
ยกเชิงชั้นหลั่นเหลื่อมขึ้นเอื้อมเมฆ
ภูปราสาทสรรเสกโอบประสาน
จากขอบฟ้าจรดขอบฟ้าคือปราการ
ข่มวิญญาณอันผยองของของมนุษย์
เมฆคล้อยคล้ำต่ำตกยกตัวหนี
มหาอินทรียังบินไม่สิ้นสุด
ระงมลมบรรเลงมาเร่งรุด
ร่วมงานศิลป์บริสุทธิ์ของแผ่นดิน
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
จ. 22 เม.ย. 24 (แกรนด์แคนยอน)
