ยุครัตนโกสินทร์สิ้นคนดีให้เลือก

โสภณ องค์การณ์
ASTVผู้จัดการสุดสัปดาห์

บ้านเมืองจะอยู่ในสภาพเช่นใด หลังจาก 3 กรกฎาคม ถ้ามีการเลือกตั้งเกิดขึ้นจริง? ตอบแบบกำปั้นทุบดิน ไม่ต้องให้โหรทำนาย เราเดาได้ว่าวุ่นวายแน่ๆ

ชะตาของประเทศแขวนอยู่บนเส้นด้ายเปื่อย ใช้เวลา หรือน้ำหนักเพิ่มอีกเล็กน้อยก็ขาดผึง ดิ่งลงสู่สภาพแหลกสลาย จุดลงเอยคือการสูญเสียมหาศาล

ต่อให้มองโลกในแง่ดีอย่างไร ยากที่จะทำใจหวังว่าผลการเลือกตั้งจะนำไปสู่ความสุขสงบในบ้านเมือง ไม่ว่าพรรคไหนจะชนะ จัดตั้งรัฐบาลก็ตาม

ถ้าพรรคเพื่อคนหนีคุกชนะ มีนายกฯ หญิง เป็น “น้องมินิ” ของเหลี่ยมร้าย วิญญูชนจะเดินตากหน้าสู่ฟ้าดินได้อย่างไร เมื่อพวกที่ยกโขยงเข้ากุมอำนาจรัฐนั้นมีแต่พวกหลังลาย มีมลทิน เป็นผู้ต้องหาในคดีอาญาร้ายแรง

รัฐบาลจะแปรสภาพเหมือนซ่องโจร อาชญากรหลากชนิดขยายกำลังเข้ากุมกระทรวง หน่วยงานสำคัญต่าง ผยองอำนาจ ก่อนชำระบัญชีแค้น จากนั้นจะวางรากฐานเข้มแข็ง เดินหน้าถอนทุน บวกกำไรหลายเท่าตัว

ถ้าบ้านเมืองติดอยู่ในบ่วงเวร งบประมาณปีละกว่า 2 ล้านล้านบาทคือรางวัลสำหรับการลงทุนในศึกชิงเมือง ถ้าอยู่ครบ 4 ปี ก็ได้กว่า 8 ล้านล้านบาท

ลงทุนไม่กี่หมื่นล้านบาทซื้อเสียง ยัดเงินเจ้าหน้าที่ ผลตอบแทนเกินคุ้ม!

กลุ่มพลังต่างๆ คนห่วงบ้านเมือง ภาคธุรกิจ ย่อมทนไม่ได้กับความไม่มั่นคงทางการเมือง เศรษฐกิจ สังคม การแข่งขันทางธุรกิจเต็มไปด้วยการวิ่งเต้น เล่นพวก ฮั้วประมูล เงินค่าหัวคิวโหด 50 เปอร์เซ็นต์ หรือมากกว่า

เหลือเวลาไม่ถึง 1 เดือน คำประกาศเรื่องปรองดองแผ่วหวิว แทนด้วย เสียงคำราม คำขู่อาฆาตพยาบาท ถ้าไม่ได้ดังใจ จะเผาบ้าน เผาเมือง คืนกลับสู่สภาพเหลี่ยมผยอง! “ถ้ากูอยู่ไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าบ้านเมืองจะเป็นสุข”

ถ้าค่ายสะตอแพ้คะแนนเสียง แต่ยังจัดตั้งรัฐบาล ขบวนการแดงก่อการร้ายจะหาเหตุเล่นบทโหดรอบใหม่ ตามคำบัญชาของเหลี่ยมร้าย เมื่อสิ้นโอกาสจะได้รับนิรโทษกรรม บ้านเมืองจะไม่มั่นคง การทุจริต คอรัปชั่นเฟื่องฟู

พรรคร่วมรัฐบาลจะอหังการ เขมือบคำโตเหมือนเดิม ชาวบ้านอกไหม้ไส้ขม อยู่ไปแต่ละวันแบบไร้อนาคต หาที่พึ่งพิงไม่ได้ กลไกกฎหมายของรัฐเดี้ยง

สิ่งที่รออยู่จะเป็นแบบคำเปรียบเปรยของฝรั่ง “ระหว่างปีศาจร้ายกับทะเลลึก” แต่สภาพของเมืองไทยน่าจะเลวร้ายกว่า น้องๆ มิคสัญญี หรือสงครามกลางเมือง จะวินาศสันตะโรอย่างไร ยากที่จะประเมินได้

เราเข้าสู่สภาวะเสี่ยงต่อการเป็น “รัฐล้มเหลว” เช่นนี้ได้อย่างไร!

คำตอบง่ายๆ คือ “การไม่ทำหน้าที่ของแต่ละฝ่าย” โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่บ้านเมือง ทั้งข้าราชการ ตำรวจ ทหาร กระบวนการยุติธรรมทุกขั้น ปล่อยปละเลยในการบังคับใช้กฎหมาย เกิดความเสื่อมในโครงสร้างของประเทศทุกด้าน

จากยุคโคตรโกง สู่โกงทั้งโคตร ถึงยุคทรยศขายชาติตาไม่กระพริบ!

แม่ทัพนายกองระดับบนนิ่งเฉย เหมือนจะรอว่าให้ปัญหาต่างมีทางออกได้เองตามยะถากรรม ตอบคำถามไม่ได้ว่า “ทนให้บ้านเมืองเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร” พากันนิ่งเบื้อใบ้ นายทหารระดับคุมกำลังฮึดฮัด รอสัญญานจากนาย

สังคมไทยส่วนหนึ่งชินชากับการทุจริต การโกหกปลิ้นปล้อน ไร้ยางอายของนักการเมือง ไม่คิดอยากยุ่งเกี่ยวหรือต่อต้าน ถือว่าธุระไม่ใช่ หาเรื่องใส่ตัว

สภาพน่าห่วงจนคนเริ่มสงสัยว่าคนบ้านนี้ เมืองนี้ไม่มีคนดี คนรักชาติอีกแล้วหรือ กลุ่มผู้มีอำนาจหน้าที่จัดการยังเพิกเฉย ปล่อยให้ขบวนการโจรการเมืองลงขัน ส้องสุมกำลังหวังเข้ายึดอำนาจรัฐผ่านการซื้อเสียง

เสียงเรียกร้องว่าการ “ขายเสียง” เท่ากับ “ขายชาติ” ไม่ได้ทำให้ชาวบ้านรู้สึกสำนึกผิด แต่กลับยินดีกับรายได้เพียงไม่กี่ร้อยบาท หรือพันกว่าบาท

ทั้งๆ ที่รู้ว่าพวกเร่ซื้อเสียงทำผิดกฎหมาย คนขายเสียงยังมองว่าเป็นเงินที่ตัวเองสมควรได้รับ แลกกับการไปเดินเข้าคูหากาเบอร์ให้เป็นการตอบแทน

พวกซื้อเสียงคือคนหน้าเดิม นักโดดร่ม หนีประชุมสภาฯ นักถีบเตะ พวกถือรองเท้าโชว์บนโต๊ะ นักด่าพ่นคำหยาบคาย แจกของลับ! ซื้อเสียงชาวบ้านครั้งเดียว เอาไปขายต่อในสภาได้หลายครั้ง จนกว่าสภาโดนยุบ หรือครบวาระ

ชาวบ้านซึ่งเฝ้าดูสถานการณ์บ้านเมืองด้วยความห่วงใยยังไม่รู้ว่าจะหาทางออกอย่างไร โพลล์สำรวจความเห็นชี้ชัดหลายครั้งว่ากว่าครึ่งของผู้มีสิทธิ์ลงคะแนนเลือกตั้งยังไม่ตัดสินใจว่าจะกาเบอร์ให้ใคร

ถามใครสักคนว่า “ช่วยหาตัวผู้สมัครสัก 5 คนได้มั้ย ที่ท่านรับประกันว่าเป็นคนดี” คำตอบที่ได้รับคือ “5 คนเชียวเรอะ แค่ 1-2 คนก็ยากแล้ว” เมื่อเป็นเช่นนี้ ทางเลือกของพวกที่อยู่ในสภาวะจำยอม คือกาเบอร์ให้คนเลวน้อยที่สุด

จะมียุคใดน่าอนาถ เท่ากับสภาพปัจจุบัน เมื่อคนดีส่วนหนึ่งท้อแท้! บอกได้เพียงว่า “อะไรจะเกิด ก็ปล่อยให้มันเกิด” จะรอตัดสินเลือกวันสุดท้าย

ชาวบ้านนั่งรออัศวินขี่ม้าขาว จะได้นารีขี่ม้าแดง มีพี่ชายต้นฉบับโคลนนิ่งดีเอ็นเอโคตรเดียวกันกำกับเส้นทางเดินทุกย่างก้าว แล้วแหลว่าไม่ใช่หุ่นเชิด

หรือถึงยุคเลือดจะนองท้องช้าง ถ้าหน้าขาวๆ ครองเมืองนิ! อิอิอิ!!!