ยูเอสเอทูเดย์ – ผลวิเคราะห์พบตัวละครหญิงมีบทพูดน้อยกว่าตัวละครชาย แต่กลับมีบทที่ชักนำให้ต้องแต่งตัววับๆ แวมๆ หรือกระทั่งเปลือยบางส่วนมากกว่าหลายเท่า โดยเฉพาะนักแสดงวัยรุ่นหญิง บ่งชี้การเน้นย้ำมากเกินไปกับความสวยงาม ความผอมบางและความเซ็กซี่ของอิสตรีอายุน้อย รวมทั้งยังเป็นการส่งสารว่า สิ่งสำคัญสำหรับเด็กหญิงและหญิงสาวคือการเป็นวัตถุทางเพศ
การวิเคราะห์หนังทำเงินสูงสุด 100 เรื่องประจำปี 2008 พบตัวละครชายมีบทพูดถึง 67% ขณะที่ตัวละครหญิงได้พูดแค่ 33%
ผู้ชายยังทำงานเบื้องหลังมากกว่า โดยเมื่อเทียบกับผู้กำกับ ผู้เขียนบทหรือผู้สร้างชายทุก 5 คน จะมีที่เป็นผู้หญิงอยู่เพียงคนเดียว
ขณะเดียวกัน ตัวละครหญิงมีแนวโน้มได้รับบทที่ต้องนุ่งน้อยห่มน้อยมากกว่าผู้ชายอย่างชัดเจน (26% : 5%) หรือเข้ากล้องในลักษณะเปลือยบางส่วน 24% : 8%)
การขายความเซ็กซี่ของวัยรุ่นหญิงในภาพยนตร์เป็นข้อมูลที่พบซึ่งรบกวนจิตใจบรรดานักวิจัยจากคณะวารวารศาสตร์และสื่อสารมวลชนแอนเนนเบิร์ก มหาวิทยาลัยเซาธ์เทิร์น แคลิฟอร์เนีย (ยูเอสซี) มากที่สุด
ตัวละครที่เป็นวัยรุ่นหญิงมีแนวโน้มต้องแต่งตัวเซ็กซี่และยั่วยุ (40%) มากกว่าตัวละครหญิงรุ่นอื่นๆ แม้แต่กลุ่มอายุ 21-39 ปี (32%) นอกจากนั้นตัวละครวัยรุ่นหญิงยังมีแนวโน้มต้องเปลือยบางส่วน (30%) มากกว่าตัวละครหญิงอื่นๆ
สเตซี สมิธ ผู้นำการวิจัยและศาสตราจารย์สาขาอุตสาหกรรรมบันเทิงของยูเอสซี แสดงทัศนะว่าข้อมูลที่ได้สะท้อนการเน้นย้ำมากเกินไปกับความสวยงาม ความผอมบางและความเซ็กซี่ของผู้หญิงอายุน้อย ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ อีกด้วย
การศึกษาฉบับนี้ที่เผยแพร่ออกมาปลายสัปดาห์ที่แล้ว ยังพบว่าวัยรุ่นหญิง 29% ถูกตัวละครอื่นในหนังพูดถึงว่ามีเสน่ห์ เทียบกับ 18% ของตัวละครหญิงอายุ 21-39 ปี และ 8% ของตัวละครหญิงอายุ 40-64 ปี
มาร์ก ชูตี้ ผู้ดูแลโครงการ เสริมว่าแนวโน้มนี้กำลังส่งสาส์นถึงวัยรุ่นหญิงว่า ‘พวกเธอเป็นสิ่งที่น่ามองแต่ไม่มีความหมายที่แท้จริงอื่นใดให้จับต้อง’ ซึ่งอาจส่งผลต่อภาพลักษณ์ของผู้ชมที่เป็นหญิงสาวบางส่วน
ในการศึกษานี้ นักวิจัยวิเคราะห์บทพูดในหนังบ็อกซ์ออฟฟิศ 100 เรื่องของปี 2008 ซึ่งรวมถึง ‘เดอะ ดาร์ก ไนท์’ ‘ไอออน แมน’ และ ‘ทไวไลท์’
“ผู้หญิงเป็นสัดส่วนครึ่งหนึ่งของประชากรอเมริกัน และเป็นที่มาของรายได้จากการขายตั๋วหนังครึ่งหนึ่ง แต่พวกเธอกลับมีบทพูดในหนังแค่ 1 ใน 3” สมิธสำทับ
เจนนิเฟอร์ ออเบรย์ นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยมิสซูรีที่ศึกษาอิทธิพลของสื่อต่อเยาวชน แต่ไม่เกี่ยวข้องในการศึกษาฉบับนี้ แสดงความเห็นว่าการขายความเซ็กซี่ของเด็กผู้หญิงกำลังแพร่ระบาดในหนัง ทีวี มิวสิกวิดีโอ และการตลาดเสื้อผ้าสำหรับเด็ก
“นี่เป็นการส่งสาส์นที่มีพลังว่า สิ่งสำคัญสำหรับเด็กหญิงและหญิงสาวคือการเป็นวัตถุทางเพศ”
การวิเคราะห์หนังทำเงินสูงสุด 100 เรื่องประจำปี 2008 พบตัวละครชายมีบทพูดถึง 67% ขณะที่ตัวละครหญิงได้พูดแค่ 33%
ผู้ชายยังทำงานเบื้องหลังมากกว่า โดยเมื่อเทียบกับผู้กำกับ ผู้เขียนบทหรือผู้สร้างชายทุก 5 คน จะมีที่เป็นผู้หญิงอยู่เพียงคนเดียว
ขณะเดียวกัน ตัวละครหญิงมีแนวโน้มได้รับบทที่ต้องนุ่งน้อยห่มน้อยมากกว่าผู้ชายอย่างชัดเจน (26% : 5%) หรือเข้ากล้องในลักษณะเปลือยบางส่วน 24% : 8%)
การขายความเซ็กซี่ของวัยรุ่นหญิงในภาพยนตร์เป็นข้อมูลที่พบซึ่งรบกวนจิตใจบรรดานักวิจัยจากคณะวารวารศาสตร์และสื่อสารมวลชนแอนเนนเบิร์ก มหาวิทยาลัยเซาธ์เทิร์น แคลิฟอร์เนีย (ยูเอสซี) มากที่สุด
ตัวละครที่เป็นวัยรุ่นหญิงมีแนวโน้มต้องแต่งตัวเซ็กซี่และยั่วยุ (40%) มากกว่าตัวละครหญิงรุ่นอื่นๆ แม้แต่กลุ่มอายุ 21-39 ปี (32%) นอกจากนั้นตัวละครวัยรุ่นหญิงยังมีแนวโน้มต้องเปลือยบางส่วน (30%) มากกว่าตัวละครหญิงอื่นๆ
สเตซี สมิธ ผู้นำการวิจัยและศาสตราจารย์สาขาอุตสาหกรรรมบันเทิงของยูเอสซี แสดงทัศนะว่าข้อมูลที่ได้สะท้อนการเน้นย้ำมากเกินไปกับความสวยงาม ความผอมบางและความเซ็กซี่ของผู้หญิงอายุน้อย ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ อีกด้วย
การศึกษาฉบับนี้ที่เผยแพร่ออกมาปลายสัปดาห์ที่แล้ว ยังพบว่าวัยรุ่นหญิง 29% ถูกตัวละครอื่นในหนังพูดถึงว่ามีเสน่ห์ เทียบกับ 18% ของตัวละครหญิงอายุ 21-39 ปี และ 8% ของตัวละครหญิงอายุ 40-64 ปี
มาร์ก ชูตี้ ผู้ดูแลโครงการ เสริมว่าแนวโน้มนี้กำลังส่งสาส์นถึงวัยรุ่นหญิงว่า ‘พวกเธอเป็นสิ่งที่น่ามองแต่ไม่มีความหมายที่แท้จริงอื่นใดให้จับต้อง’ ซึ่งอาจส่งผลต่อภาพลักษณ์ของผู้ชมที่เป็นหญิงสาวบางส่วน
ในการศึกษานี้ นักวิจัยวิเคราะห์บทพูดในหนังบ็อกซ์ออฟฟิศ 100 เรื่องของปี 2008 ซึ่งรวมถึง ‘เดอะ ดาร์ก ไนท์’ ‘ไอออน แมน’ และ ‘ทไวไลท์’
“ผู้หญิงเป็นสัดส่วนครึ่งหนึ่งของประชากรอเมริกัน และเป็นที่มาของรายได้จากการขายตั๋วหนังครึ่งหนึ่ง แต่พวกเธอกลับมีบทพูดในหนังแค่ 1 ใน 3” สมิธสำทับ
เจนนิเฟอร์ ออเบรย์ นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยมิสซูรีที่ศึกษาอิทธิพลของสื่อต่อเยาวชน แต่ไม่เกี่ยวข้องในการศึกษาฉบับนี้ แสดงความเห็นว่าการขายความเซ็กซี่ของเด็กผู้หญิงกำลังแพร่ระบาดในหนัง ทีวี มิวสิกวิดีโอ และการตลาดเสื้อผ้าสำหรับเด็ก
“นี่เป็นการส่งสาส์นที่มีพลังว่า สิ่งสำคัญสำหรับเด็กหญิงและหญิงสาวคือการเป็นวัตถุทางเพศ”
