ภาพยนตร์ไทยที่เป็นเรื่องของคนรักเพศเดียวกันนั้นหาดูได้ยาก และยิ่งยากมากขึ้นอีกเปรียบเสมือนการงมเข็มในมหาสมุทร ก็คือภาพยนตร์เกย์ไทยดีๆ สักเรื่อง และแล้วก็ถึงเวลาของรักแห่งสยามจากค่ายสหมงคลฟิล์ม ซึ่งเป็นที่โจษขานกันในขณะนี้ว่าเป็นภาพยนตร์รักแห่งปีเลยทีเดียว ซึ่งคงจะมีผู้คนแห่แหนเข้าชมกันเป็นจำนวนมาก และที่แน่นอนที่สุดภาพยนตร์ยิ่งดีเท่าไรผู้คนก็จะชื่นชอบและเชื่อในสิ่งที่ปรากฏอยู่บนจอ อีกทั้งยังจดจำภาพและเรื่องราวในเนื้อหาของภาพยนตร์ไปอีกตราบนานเท่านาน
รักแห่งสยามได้มอบสิ่งที่เป็นองค์ความรู้ไว้ให้กับผู้ชมมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของแม่ผู้ที่รักและเป็นห่วงลูกจนดูคล้ายกับเป็นจอมบงการ ซึ่งท้ายที่สุดยอมรับสภาพความเป็นจริง และได้เปิดโอกาสให้ลูกชายคนเดียวของตนได้เลือกที่จะทำหรือเป็นในสิ่งที่ใจเขาเรียกร้องต้องการ
รักแห่งสยามได้นำเสนอภาพเกย์สองรูปแบบ เปรียบเทียบให้เห็นกันอย่างชัดเจน แบบแรกคือไม่คิดจะคบหาสมาคมกับผู้หญิงแบบแฟน และแสดงให้ผู้หญิงได้เห็นว่า เขาสามารถจะคบกับเธอ เสมือนหนึ่งที่จะเป็นเพื่อนรักกับเธอได้ ส่วนแบบที่สองเป็นความรวนเร จนผู้หญิงที่คบด้วยต้องเดินจากไปและเกิดบาดแผลในใจ ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเขาและเธอกลายเป็นเส้นขนานกันไปตลอดชีวิต
รักแห่งสยามได้ให้ภาพของผู้หญิงรักเกย์ (Fag Hag) อย่างชัดเจนซึ่งในสังคมไทยปัจจุบัน มีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่พร้อมจะรักเกย์แบบคู่ชีวิต ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเป็นเกย์ก็ตาม หากแต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้เสนอทางออกให้กับผู้หญิงที่รักเกย์ได้อย่างเหมาะสมและได้ประโยชน์ ถึงแม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวก็ตาม ซึ่งเข้าตำราเจ็บครั้งเดียวดีกว่าเจ็บตลอดชั่วชีวิต
รักแห่งสยามได้สร้างภาพความรักอันบริสุทธิ์ที่พัฒนาขึ้นมาอย่างสมเหตุสมผล จนดูสวยงาม ไม่ก่อให้เกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วน แม้ผู้ชายสองคนจะจูบปากกันก็ตามที และการแสดงความรักระดับนี้โดยไม่ต้องใช้ฉากรักพิสดารวิตถาร ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็สามารถทำได้อย่างน่าชื่นชม
แต่ที่น่าเสียดายยิ่งนักที่รักแห่งสยาม ไม่สามารถสร้างภาพแห่งความเป็นจริงที่เกิดขึ้นได้ในทุกๆ หย่อมหญ้าบนผืนแผ่นดินไทย
ความเป็นจริงที่ว่า ชายกับชาย หรือหญิงกับหญิง สามารถพบรักจริงและครองคู่อยู่ด้วยกันได้จริง
เพียงเพราะประโยคสุดท้ายที่รักแห่งสยามทิ้งไว้เพื่อทำลายความเชื่อของสังคมไทยอีกครั้งว่า คนรักเพศเดียวกันนั้นไม่สามารถคบหากันได้มากไปกว่าความเป็นเพื่อน
ด้วยประโยคทำนองที่ว่า “เราคงคบกับนายแบบแฟนไม่ได้ แต่เราไม่ได้หมายความว่าจะรักกันไม่ได้” เพียงเพราะกระบวนทรรศน์ (Paradigm) หรือความคิดความเชื่อที่หยั่งรากลึกไม่ได้เปลี่ยน
“รักแห่งสยาม” จึงไม่ต่างไปจากภาพยนตร์เกย์ไทยอื่นๆ ซึ่งท้ายที่สุดกลายเป็นโศกนาฏกรรมของภาพยนตร์เกย์ไทย โดยผู้ที่เกี่ยวข้องจะจงใจหรือไม่เจตนาก็ตามที
รักแห่งสยามได้มอบสิ่งที่เป็นองค์ความรู้ไว้ให้กับผู้ชมมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของแม่ผู้ที่รักและเป็นห่วงลูกจนดูคล้ายกับเป็นจอมบงการ ซึ่งท้ายที่สุดยอมรับสภาพความเป็นจริง และได้เปิดโอกาสให้ลูกชายคนเดียวของตนได้เลือกที่จะทำหรือเป็นในสิ่งที่ใจเขาเรียกร้องต้องการ
รักแห่งสยามได้นำเสนอภาพเกย์สองรูปแบบ เปรียบเทียบให้เห็นกันอย่างชัดเจน แบบแรกคือไม่คิดจะคบหาสมาคมกับผู้หญิงแบบแฟน และแสดงให้ผู้หญิงได้เห็นว่า เขาสามารถจะคบกับเธอ เสมือนหนึ่งที่จะเป็นเพื่อนรักกับเธอได้ ส่วนแบบที่สองเป็นความรวนเร จนผู้หญิงที่คบด้วยต้องเดินจากไปและเกิดบาดแผลในใจ ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเขาและเธอกลายเป็นเส้นขนานกันไปตลอดชีวิต
รักแห่งสยามได้ให้ภาพของผู้หญิงรักเกย์ (Fag Hag) อย่างชัดเจนซึ่งในสังคมไทยปัจจุบัน มีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่พร้อมจะรักเกย์แบบคู่ชีวิต ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเป็นเกย์ก็ตาม หากแต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้เสนอทางออกให้กับผู้หญิงที่รักเกย์ได้อย่างเหมาะสมและได้ประโยชน์ ถึงแม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวก็ตาม ซึ่งเข้าตำราเจ็บครั้งเดียวดีกว่าเจ็บตลอดชั่วชีวิต
รักแห่งสยามได้สร้างภาพความรักอันบริสุทธิ์ที่พัฒนาขึ้นมาอย่างสมเหตุสมผล จนดูสวยงาม ไม่ก่อให้เกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วน แม้ผู้ชายสองคนจะจูบปากกันก็ตามที และการแสดงความรักระดับนี้โดยไม่ต้องใช้ฉากรักพิสดารวิตถาร ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็สามารถทำได้อย่างน่าชื่นชม
แต่ที่น่าเสียดายยิ่งนักที่รักแห่งสยาม ไม่สามารถสร้างภาพแห่งความเป็นจริงที่เกิดขึ้นได้ในทุกๆ หย่อมหญ้าบนผืนแผ่นดินไทย
ความเป็นจริงที่ว่า ชายกับชาย หรือหญิงกับหญิง สามารถพบรักจริงและครองคู่อยู่ด้วยกันได้จริง
เพียงเพราะประโยคสุดท้ายที่รักแห่งสยามทิ้งไว้เพื่อทำลายความเชื่อของสังคมไทยอีกครั้งว่า คนรักเพศเดียวกันนั้นไม่สามารถคบหากันได้มากไปกว่าความเป็นเพื่อน
ด้วยประโยคทำนองที่ว่า “เราคงคบกับนายแบบแฟนไม่ได้ แต่เราไม่ได้หมายความว่าจะรักกันไม่ได้” เพียงเพราะกระบวนทรรศน์ (Paradigm) หรือความคิดความเชื่อที่หยั่งรากลึกไม่ได้เปลี่ยน
“รักแห่งสยาม” จึงไม่ต่างไปจากภาพยนตร์เกย์ไทยอื่นๆ ซึ่งท้ายที่สุดกลายเป็นโศกนาฏกรรมของภาพยนตร์เกย์ไทย โดยผู้ที่เกี่ยวข้องจะจงใจหรือไม่เจตนาก็ตามที