.
ในพลันนั้นก็บังเกิดความรู้สึกรู้ว่าต้องเอาน้ำมันมนต์ทาที่ศีรษะและต้องนวดที่ศีรษะ ผมจึงถามคุณป้าบุญช่วยว่าจะรังเกียจน้ำมันมะพร้าวนี้หรือไม่
คุณป้าบุญช่วยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าและยากลำบากพร้อมๆ กับทุกผู้คนในที่นั้นว่าทำไปเถิด ผมจึงเอาน้ำมันมนต์ชะโลมทั้งศีรษะของคุณป้าบุญช่วยและนวดคลึงเฟ้นที่ศีรษะ ไล่ลงมาถึงลำคอ ไหล่ แขน ขา และเท้าอยู่พักใหญ่จนรู้สึกว่าเพียงพอแล้วก็หยุด
คุณป้าบุญช่วยบอกว่ารู้สึกดีขึ้นอย่างผิดปกติ และมีสีหน้าแช่มชื่นกว่าตอนที่ผมมาถึง ดูเหมือนว่าจะมีความเชื่อมั่นบังเกิดขึ้นพร้อมๆ กับทุกคนในที่นั้นว่าน่าจะหาย
ครั้นใกล้เวลาจะกลับ คุณป้าบุญช่วยได้พูดกับแม่ว่าขอให้ผมมาช่วยนวดให้อีกสัก 2-3 วัน แม่ก็ไม่ขัดข้อง แล้วสั่งให้ผมทำตามที่คุณป้าบุญช่วยบอก ผมก็รับคำ และรับปากว่าเมื่อเลิกเรียนแล้วจะแวะมานวดให้กับคุณป้า
ผมกลับวัดระฆังในวันนั้นโดยแวะไปที่ท่าพรานนกก่อน เพื่อซื้อพวงมาลัยดอกมะลิแล้วนำไปถวายบูชาเจ้าประคุณสมเด็จในวิหาร แล้วกราบบอกกล่าวในเรื่องที่ได้ทำมาทุกประการ
วันรุ่งขึ้นหลังเลิกเรียนแล้วผมก็ไปเยี่ยมแม่ซึ่งยังคงพักอยู่ที่บ้านคุณย่าละม้าย แล้วเข้าไปหาคุณป้าบุญช่วย พอเห็นผมเท่านั้นคุณป้าบุญช่วยมีท่าทีตื่นเต้นดีใจ และบอกว่าเมื่อคืนนี้คุณป้าได้ฝันเห็นพระสงฆ์รูปหนึ่งอายุราว 80 พรรษา ครองจีวรสีกรักที่เก่าแก่คร่ำคร่าแต่สีหน้าเปี่ยมด้วยเมตตายิ่งนัก พระสงฆ์รูปนั้นเข้ามาหาแล้วได้เป่าไปที่ศีรษะของคุณป้า พอคุณป้ายกมือไหว้พระสงฆ์รูปนั้นก็หายไปจึงตกใจตื่นขึ้นแล้วรู้ตัวว่าเป็นความฝัน แต่มีความมั่นใจว่าพระสงฆ์รูปนี้น่าที่จะเป็นเจ้าประคุณสมเด็จมาโปรดให้พ้นจากทุกขเวทนา
ผมได้ฟังคุณป้าบุญช่วยเล่าก็มิได้สงสัยอะไร เพราะรู้สึกนึกอยู่แล้วว่าเจ้าประคุณสมเด็จซึ่งเปี่ยมด้วยพรหมวิหารธรรมขั้นสูงย่อมไม่ทอดทิ้งศิษย์ผู้น้อยที่ทำการอันลี้ลับโดยไม่ได้นึกรู้หรือตั้งใจมาก่อนอย่างแน่นอน
คุณป้าบุญช่วยบอกว่าอาการดีขึ้น รู้สึกว่าอยากจะขยับมือขยับเท้าแต่ยังไม่มีกำลัง ผมจึงพูดให้กำลังใจว่าคุณป้าได้สัมผัสกับบารมีเจ้าประคุณสมเด็จเช่นนี้แล้วย่อมหวังได้ว่าน่าจะหายป่วยเป็นแน่ คุณป้าบุญช่วยยกมือข้างเดียวขึ้นไหว้เหนือศีรษะแล้วบอกว่าสาธุ ขอให้สมคำพรพ่อเถิด
คุณป้าบุญช่วยเรียกผมว่าพ่อซึ่งความเต็มน่าจะเป็นพ่อคุณ ซึ่งเป็นคำที่คนโบราณเรียกผู้ชายที่สนิทสนม ไม่ได้หมายถึงพ่อหรือบิดาแต่ประการใด แต่ก็ได้เห็นว่าคุณป้าบุญช่วยได้เห็นคุณค่าและให้ความสนิทสนมกับผมผิดกับแต่ก่อนซึ่งไม่อยู่ในสายตาเลย
แม่ได้ทราบคำเล่าจากคุณป้าบุญช่วยอยู่ก่อนแล้ว จึงบอกกับผมว่าให้ช่วยมารักษาคุณป้าให้หาย ผมจึงว่าในช่วงที่แม่มาอยู่ที่กรุงเทพฯ ผมจะมาเยี่ยมตอนเลิกเรียนทุกวันจนกว่าแม่จะกลับ และทุกครั้งที่มาเยี่ยมก็จะนวดคุณป้าไปด้วย ทุกคนในที่นั้นบัดนี้เริ่มมีความเชื่อมั่นว่าโรคของคุณป้าน่าจะหาย จึงมีความยินดีโดยถ้วนหน้ากัน
ก่อนจะกลับแม่ได้เอาเงินให้ผม 5 บาท บอกว่าให้ช่วยไปซื้อพวงมาลัยดอกมะลิไปกราบถวายเจ้าประคุณสมเด็จด้วย คุณย่าละม้ายและคุณป้าบุญช่วยได้ยินเช่นนั้นจึงพากันสมทบเงินอีกคนละ 5 บาทบ้าง 10 บาทบ้าง ให้ผมนำไปซื้อพวงมาลัยดอกมะลิไปถวายเจ้าประคุณสมเด็จ ผมก็พลอยหน้าชื่นตาบาน เพราะเมื่อได้เห็นใครก็ตามที่มีความนับถือศรัทธาเจ้าประคุณสมเด็จแล้วก็จะมีความอิ่มเอิบชื่นบานตามไปด้วย
ในเวลาพลบวันนั้นผมซื้อพวงมาลัยดอกมะลิหอบใหญ่เข้าไปกราบถวายเจ้าประคุณสมเด็จ แม่ชีเฒ่าซึ่งกำลังจะเก็บของและปิดประตูวิหารเห็นเข้าก็แปลกใจ แต่เหมือนหนึ่งจะรู้ว่ามีเหตุเกี่ยวข้องกับเจ้าประคุณ จึงถามผมว่าพ่อคุณไปสร้างความศรัทธาในเจ้าประคุณสมเด็จมาจากที่ไหน
ผมได้ฟังก็สะดุ้งขึ้นในใจ แต่ก็พอรู้อยู่เป็นนัย ๆ ว่าแม่ชีเฒ่าซึ่งมีความเป็นปกติสามัญอย่างยิ่งนั้นหาใช่แค่อุบาสิกาธรรมดาไม่ เพราะถึงซึ่งภูมิธรรมขั้นสูงดังที่ได้สัมผัสเห็นมาแต่ก่อนแล้ว จึงได้เล่าความให้แม่ชีเฒ่าฟังทุกประการ
แม่ชีเฒ่าได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มแย้มแจ่มใส หันกลับไปยกมือไหว้เจ้าประคุณสมเด็จแล้วพูดว่าสาธุ กรรมของป้าบุญช่วยสิ้นสุดลงแล้ว ทุกขเวทนาคงจะหาย ขออนุโมทนาด้วย ผมได้ฟังดังนั้นก็มั่นใจยิ่งขึ้นว่าอาการคุณป้าน่าจะหายเป็นแน่แล้ว จึงมีความยินดีตามแม่ชีไปด้วย ผมนำพวงมาลัยดอกไม้วางถวายเจ้าประคุณ ก้มลงกราบแล้วสวดพระคาถาชินบัญชรถวาย จากนั้นจึงได้ช่วยแม่ชีปิดประตูวิหาร แล้วกลับไปกุฏิ
ผมได้ไปนวดให้คุณป้าบุญช่วยอีก 2-3 ครั้ง อาการก็ดีขึ้นโดยลำดับ และในที่สุดก็หายเป็นปกติ จนเป็นที่แปลกใจของหมอผู้รักษาตลอดจนญาติพี่น้องทุกคน การครั้งนั้นได้ทำให้ทุกคนที่บ้านคุณย่าละม้ายพากันนับถือเจ้าประคุณสมเด็จ และได้เล่าขานถึงความศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าประคุณให้พรรคพวกเพื่อนฝูงได้รับรู้กันอย่างกว้างขวาง
แม่เป็นคนรอบคอบ หลังจากเดินทางกลับบ้านแล้วไม่ถึง 3 เดือน แม่ก็เดินทางขึ้นมากรุงเทพฯ อีกครั้งหนึ่ง แล้วไปตรวจดูบ้านที่ให้เช่าว่าเป็นประการใด ครั้นได้ไปเห็นผู้เช่าดูแลรักษาบ้านเป็นอย่างดีราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเอง แม่ก็มีความยินดีและอุ่นใจ
ผมรู้ตัวดีว่าในการเรียนปีที่สองที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษานั้นผมได้ใช้เวลาไปในกิจการอย่างอื่นเป็นอันมาก ดังนั้นพอย่างเข้าเทอมปลายจึงได้ทุ่มเทเรียนหนังสืออย่างหนักเพื่อชดเชยกับเวลาที่ได้ใช้ไปในการอย่างอื่น
ไม่ได้เป็นเรื่องหนักหนาอะไรเท่าใดนักเพราะการเรียนในโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษานั้นมีความเป็นพิเศษที่แตกต่างกว่าการเล่าเรียนในโรงเรียนที่ผมเคยเรียนมาก่อนหน้านี้ สิ่งที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือความรู้ความสามารถของครูที่ถ่ายทอดความรู้ให้แก่ศิษย์ให้มีความรู้ มีความเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เมื่อมีความรู้และเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วก็จะตรึงใจโดยไม่ต้องจดจำเท่าใดนัก เพราะเมื่อตรึงอยู่ในใจแล้วย่อมยากที่จะลืมเลือน
ครูผู้สอนในโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษามีความชำนาญในการสอนอย่างน่าพิศวง แทบทุกวิชาจะสอนด้วยปากเปล่า ราวกับว่าได้จำหนังสือที่เป็นคู่มือในการสอนเป็นอย่างดีแล้ว
ผมยังจำอาจารย์วิภาซึ่งสอนวิชาวรรณคดีไทยอย่างมั่นคงมาจนถึงบัดนี้ว่าสามารถสอนในวิชาที่น่าเบื่อหน่ายได้อย่างสนุกสนาน และสามารถถ่ายทอดความรู้แก่ศิษย์จนความรู้นั้นติดตัวไม่รู้จักลืมเลือนมาจนถึงบัดนี้ ทั้งๆที่ผ่านวันเวลาอันยาวนานนักหนาแล้ว
ผมจำได้ว่าวันหนึ่งอาจารย์วิภาได้ให้นักเรียนแต่ละคนท่องบทกลอนในวรรณคดีไทยเรื่องใดก็ได้ที่เห็นว่าประทับใจ ผมได้ยกกลอนบทหนึ่งขึ้นมาท่องตามคำครู แต่ท่องผิดไปเพียงตัวเดียวเท่านั้น
แม้จะท่องผิดไปเพียงตัวเดียว แต่กลับถูกท่านอาจารย์วิภาทักท้วงและบอกแก้ไขให้ถูกต้อง ซึ่งได้แสดงให้เห็นว่าความสามารถในการสอนกระจ่างแจ้งในตัวครูอย่างเจิดจ้า จนไม่ต้องอาศัยตำราคู่มือการสอนอีกต่อไป
กลอนบทที่ว่านั้นคือบทกลอนในเรื่องรามเกียรติ์ อันเป็นบทพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ซึ่งทรงแต่งบทพระราชนิพนธ์พรรณนาความยิ่งใหญ่ของรถทรงของทศกัณฑ์ไว้ว่า
“รถเอ๋ยรถที่นั่ง บุษบกบัลลังก์ตั้งตระหง่าน
กว้างใหญ่เท่าเขาหิมพานต์ยอดเยี่ยมเทียมวิมานเมืองแมน
ดุมวงกงหันเป็นควันคว้างเทียมสิงห์วิ่งวางข้างละแสน
สารถีขี่ขับเข้าดินแดนผืนแผ่นดินกระเด็นไปเป็นจุณ”
เมื่อทรงพระราชนิพนธ์มาถึงตอนนี้ก็ติด ไม่อาจต่อไปได้ว่าความยิ่งใหญ่ของรถทรงทศกัณฑ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ดังนั้นจึงโปรดให้ถอดสุนทรภู่ออกจากที่จำและมีรับสั่งให้สุนทรภู่แต่งต่อกลอนบทนี้.
โปรดติดตามตอนที่ 53 “อาถรรพ์แห่งเลขศาสตร์ ตอน 1” ในวันศุกร์ที่ 22 มิถุนายน 2550
ในพลันนั้นก็บังเกิดความรู้สึกรู้ว่าต้องเอาน้ำมันมนต์ทาที่ศีรษะและต้องนวดที่ศีรษะ ผมจึงถามคุณป้าบุญช่วยว่าจะรังเกียจน้ำมันมะพร้าวนี้หรือไม่
คุณป้าบุญช่วยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าและยากลำบากพร้อมๆ กับทุกผู้คนในที่นั้นว่าทำไปเถิด ผมจึงเอาน้ำมันมนต์ชะโลมทั้งศีรษะของคุณป้าบุญช่วยและนวดคลึงเฟ้นที่ศีรษะ ไล่ลงมาถึงลำคอ ไหล่ แขน ขา และเท้าอยู่พักใหญ่จนรู้สึกว่าเพียงพอแล้วก็หยุด
คุณป้าบุญช่วยบอกว่ารู้สึกดีขึ้นอย่างผิดปกติ และมีสีหน้าแช่มชื่นกว่าตอนที่ผมมาถึง ดูเหมือนว่าจะมีความเชื่อมั่นบังเกิดขึ้นพร้อมๆ กับทุกคนในที่นั้นว่าน่าจะหาย
ครั้นใกล้เวลาจะกลับ คุณป้าบุญช่วยได้พูดกับแม่ว่าขอให้ผมมาช่วยนวดให้อีกสัก 2-3 วัน แม่ก็ไม่ขัดข้อง แล้วสั่งให้ผมทำตามที่คุณป้าบุญช่วยบอก ผมก็รับคำ และรับปากว่าเมื่อเลิกเรียนแล้วจะแวะมานวดให้กับคุณป้า
ผมกลับวัดระฆังในวันนั้นโดยแวะไปที่ท่าพรานนกก่อน เพื่อซื้อพวงมาลัยดอกมะลิแล้วนำไปถวายบูชาเจ้าประคุณสมเด็จในวิหาร แล้วกราบบอกกล่าวในเรื่องที่ได้ทำมาทุกประการ
วันรุ่งขึ้นหลังเลิกเรียนแล้วผมก็ไปเยี่ยมแม่ซึ่งยังคงพักอยู่ที่บ้านคุณย่าละม้าย แล้วเข้าไปหาคุณป้าบุญช่วย พอเห็นผมเท่านั้นคุณป้าบุญช่วยมีท่าทีตื่นเต้นดีใจ และบอกว่าเมื่อคืนนี้คุณป้าได้ฝันเห็นพระสงฆ์รูปหนึ่งอายุราว 80 พรรษา ครองจีวรสีกรักที่เก่าแก่คร่ำคร่าแต่สีหน้าเปี่ยมด้วยเมตตายิ่งนัก พระสงฆ์รูปนั้นเข้ามาหาแล้วได้เป่าไปที่ศีรษะของคุณป้า พอคุณป้ายกมือไหว้พระสงฆ์รูปนั้นก็หายไปจึงตกใจตื่นขึ้นแล้วรู้ตัวว่าเป็นความฝัน แต่มีความมั่นใจว่าพระสงฆ์รูปนี้น่าที่จะเป็นเจ้าประคุณสมเด็จมาโปรดให้พ้นจากทุกขเวทนา
ผมได้ฟังคุณป้าบุญช่วยเล่าก็มิได้สงสัยอะไร เพราะรู้สึกนึกอยู่แล้วว่าเจ้าประคุณสมเด็จซึ่งเปี่ยมด้วยพรหมวิหารธรรมขั้นสูงย่อมไม่ทอดทิ้งศิษย์ผู้น้อยที่ทำการอันลี้ลับโดยไม่ได้นึกรู้หรือตั้งใจมาก่อนอย่างแน่นอน
คุณป้าบุญช่วยบอกว่าอาการดีขึ้น รู้สึกว่าอยากจะขยับมือขยับเท้าแต่ยังไม่มีกำลัง ผมจึงพูดให้กำลังใจว่าคุณป้าได้สัมผัสกับบารมีเจ้าประคุณสมเด็จเช่นนี้แล้วย่อมหวังได้ว่าน่าจะหายป่วยเป็นแน่ คุณป้าบุญช่วยยกมือข้างเดียวขึ้นไหว้เหนือศีรษะแล้วบอกว่าสาธุ ขอให้สมคำพรพ่อเถิด
คุณป้าบุญช่วยเรียกผมว่าพ่อซึ่งความเต็มน่าจะเป็นพ่อคุณ ซึ่งเป็นคำที่คนโบราณเรียกผู้ชายที่สนิทสนม ไม่ได้หมายถึงพ่อหรือบิดาแต่ประการใด แต่ก็ได้เห็นว่าคุณป้าบุญช่วยได้เห็นคุณค่าและให้ความสนิทสนมกับผมผิดกับแต่ก่อนซึ่งไม่อยู่ในสายตาเลย
แม่ได้ทราบคำเล่าจากคุณป้าบุญช่วยอยู่ก่อนแล้ว จึงบอกกับผมว่าให้ช่วยมารักษาคุณป้าให้หาย ผมจึงว่าในช่วงที่แม่มาอยู่ที่กรุงเทพฯ ผมจะมาเยี่ยมตอนเลิกเรียนทุกวันจนกว่าแม่จะกลับ และทุกครั้งที่มาเยี่ยมก็จะนวดคุณป้าไปด้วย ทุกคนในที่นั้นบัดนี้เริ่มมีความเชื่อมั่นว่าโรคของคุณป้าน่าจะหาย จึงมีความยินดีโดยถ้วนหน้ากัน
ก่อนจะกลับแม่ได้เอาเงินให้ผม 5 บาท บอกว่าให้ช่วยไปซื้อพวงมาลัยดอกมะลิไปกราบถวายเจ้าประคุณสมเด็จด้วย คุณย่าละม้ายและคุณป้าบุญช่วยได้ยินเช่นนั้นจึงพากันสมทบเงินอีกคนละ 5 บาทบ้าง 10 บาทบ้าง ให้ผมนำไปซื้อพวงมาลัยดอกมะลิไปถวายเจ้าประคุณสมเด็จ ผมก็พลอยหน้าชื่นตาบาน เพราะเมื่อได้เห็นใครก็ตามที่มีความนับถือศรัทธาเจ้าประคุณสมเด็จแล้วก็จะมีความอิ่มเอิบชื่นบานตามไปด้วย
ในเวลาพลบวันนั้นผมซื้อพวงมาลัยดอกมะลิหอบใหญ่เข้าไปกราบถวายเจ้าประคุณสมเด็จ แม่ชีเฒ่าซึ่งกำลังจะเก็บของและปิดประตูวิหารเห็นเข้าก็แปลกใจ แต่เหมือนหนึ่งจะรู้ว่ามีเหตุเกี่ยวข้องกับเจ้าประคุณ จึงถามผมว่าพ่อคุณไปสร้างความศรัทธาในเจ้าประคุณสมเด็จมาจากที่ไหน
ผมได้ฟังก็สะดุ้งขึ้นในใจ แต่ก็พอรู้อยู่เป็นนัย ๆ ว่าแม่ชีเฒ่าซึ่งมีความเป็นปกติสามัญอย่างยิ่งนั้นหาใช่แค่อุบาสิกาธรรมดาไม่ เพราะถึงซึ่งภูมิธรรมขั้นสูงดังที่ได้สัมผัสเห็นมาแต่ก่อนแล้ว จึงได้เล่าความให้แม่ชีเฒ่าฟังทุกประการ
แม่ชีเฒ่าได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มแย้มแจ่มใส หันกลับไปยกมือไหว้เจ้าประคุณสมเด็จแล้วพูดว่าสาธุ กรรมของป้าบุญช่วยสิ้นสุดลงแล้ว ทุกขเวทนาคงจะหาย ขออนุโมทนาด้วย ผมได้ฟังดังนั้นก็มั่นใจยิ่งขึ้นว่าอาการคุณป้าน่าจะหายเป็นแน่แล้ว จึงมีความยินดีตามแม่ชีไปด้วย ผมนำพวงมาลัยดอกไม้วางถวายเจ้าประคุณ ก้มลงกราบแล้วสวดพระคาถาชินบัญชรถวาย จากนั้นจึงได้ช่วยแม่ชีปิดประตูวิหาร แล้วกลับไปกุฏิ
ผมได้ไปนวดให้คุณป้าบุญช่วยอีก 2-3 ครั้ง อาการก็ดีขึ้นโดยลำดับ และในที่สุดก็หายเป็นปกติ จนเป็นที่แปลกใจของหมอผู้รักษาตลอดจนญาติพี่น้องทุกคน การครั้งนั้นได้ทำให้ทุกคนที่บ้านคุณย่าละม้ายพากันนับถือเจ้าประคุณสมเด็จ และได้เล่าขานถึงความศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าประคุณให้พรรคพวกเพื่อนฝูงได้รับรู้กันอย่างกว้างขวาง
แม่เป็นคนรอบคอบ หลังจากเดินทางกลับบ้านแล้วไม่ถึง 3 เดือน แม่ก็เดินทางขึ้นมากรุงเทพฯ อีกครั้งหนึ่ง แล้วไปตรวจดูบ้านที่ให้เช่าว่าเป็นประการใด ครั้นได้ไปเห็นผู้เช่าดูแลรักษาบ้านเป็นอย่างดีราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเอง แม่ก็มีความยินดีและอุ่นใจ
ผมรู้ตัวดีว่าในการเรียนปีที่สองที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษานั้นผมได้ใช้เวลาไปในกิจการอย่างอื่นเป็นอันมาก ดังนั้นพอย่างเข้าเทอมปลายจึงได้ทุ่มเทเรียนหนังสืออย่างหนักเพื่อชดเชยกับเวลาที่ได้ใช้ไปในการอย่างอื่น
ไม่ได้เป็นเรื่องหนักหนาอะไรเท่าใดนักเพราะการเรียนในโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษานั้นมีความเป็นพิเศษที่แตกต่างกว่าการเล่าเรียนในโรงเรียนที่ผมเคยเรียนมาก่อนหน้านี้ สิ่งที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือความรู้ความสามารถของครูที่ถ่ายทอดความรู้ให้แก่ศิษย์ให้มีความรู้ มีความเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เมื่อมีความรู้และเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วก็จะตรึงใจโดยไม่ต้องจดจำเท่าใดนัก เพราะเมื่อตรึงอยู่ในใจแล้วย่อมยากที่จะลืมเลือน
ครูผู้สอนในโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษามีความชำนาญในการสอนอย่างน่าพิศวง แทบทุกวิชาจะสอนด้วยปากเปล่า ราวกับว่าได้จำหนังสือที่เป็นคู่มือในการสอนเป็นอย่างดีแล้ว
ผมยังจำอาจารย์วิภาซึ่งสอนวิชาวรรณคดีไทยอย่างมั่นคงมาจนถึงบัดนี้ว่าสามารถสอนในวิชาที่น่าเบื่อหน่ายได้อย่างสนุกสนาน และสามารถถ่ายทอดความรู้แก่ศิษย์จนความรู้นั้นติดตัวไม่รู้จักลืมเลือนมาจนถึงบัดนี้ ทั้งๆที่ผ่านวันเวลาอันยาวนานนักหนาแล้ว
ผมจำได้ว่าวันหนึ่งอาจารย์วิภาได้ให้นักเรียนแต่ละคนท่องบทกลอนในวรรณคดีไทยเรื่องใดก็ได้ที่เห็นว่าประทับใจ ผมได้ยกกลอนบทหนึ่งขึ้นมาท่องตามคำครู แต่ท่องผิดไปเพียงตัวเดียวเท่านั้น
แม้จะท่องผิดไปเพียงตัวเดียว แต่กลับถูกท่านอาจารย์วิภาทักท้วงและบอกแก้ไขให้ถูกต้อง ซึ่งได้แสดงให้เห็นว่าความสามารถในการสอนกระจ่างแจ้งในตัวครูอย่างเจิดจ้า จนไม่ต้องอาศัยตำราคู่มือการสอนอีกต่อไป
กลอนบทที่ว่านั้นคือบทกลอนในเรื่องรามเกียรติ์ อันเป็นบทพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ซึ่งทรงแต่งบทพระราชนิพนธ์พรรณนาความยิ่งใหญ่ของรถทรงของทศกัณฑ์ไว้ว่า
“รถเอ๋ยรถที่นั่ง บุษบกบัลลังก์ตั้งตระหง่าน
กว้างใหญ่เท่าเขาหิมพานต์ยอดเยี่ยมเทียมวิมานเมืองแมน
ดุมวงกงหันเป็นควันคว้างเทียมสิงห์วิ่งวางข้างละแสน
สารถีขี่ขับเข้าดินแดนผืนแผ่นดินกระเด็นไปเป็นจุณ”
เมื่อทรงพระราชนิพนธ์มาถึงตอนนี้ก็ติด ไม่อาจต่อไปได้ว่าความยิ่งใหญ่ของรถทรงทศกัณฑ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ดังนั้นจึงโปรดให้ถอดสุนทรภู่ออกจากที่จำและมีรับสั่งให้สุนทรภู่แต่งต่อกลอนบทนี้.
โปรดติดตามตอนที่ 53 “อาถรรพ์แห่งเลขศาสตร์ ตอน 1” ในวันศุกร์ที่ 22 มิถุนายน 2550