.
วันหนึ่งผมไปเล่นกอล์ฟคนเดียว จึงต้องไปร่วมคนอีกสองคน คนหนึ่งอายุ 50 กว่าๆ บอกว่ามาซ้อมเพื่อสอบเป็นโปร ผมถามว่าต้องทำอย่างไรบ้าง เขาบอกว่าต้องเสียคณะสมัคร 5,000 บาท สำหรับคิดเป็นซีเนียร์โปร คืออายุ 50 ขึ้นไป และต้องตีเกินแค่ 4 ใน 18 หลุม ก็คือ ต้องตีให้ได้ 80 การเป็นซีเนียร์โปรนั้น มีสิทธิสอนได้ และเวลาไปตีกอล์ฟก็เสียเงินน้อยกว่าคนอื่นหน่อย
ผมนึกครึ้มใจอยากจะไปสอบซีเนียร์โปรบ้าง เพราะดูจากคนที่ไปตีด้วยกัน ก็ไม่น่าประทับใจอะไร แต่การตีให้เกินแค่ 4 เป็นเรื่องยาก ผมเองเคยตี 9 หลุมได้ 38 เพียงหนเดียว แต่พอได้ข่าวว่าทักษิณได้เป็นนายกสมาคมนักกอล์ฟอาชีพ ผมก็เลยหมดความกระตือรือล้นที่จะไปเป็นโปร สู้เป็นนักกอล์ฟสมัครเล่นจะดีกว่า
ผมหัดกอล์ฟโดยไม่มีโปรจึงเอาดีไม่ได้ ผมตีกอล์ฟตั้งแต่อายุ 18 ได้ไม้กอล์ฟจากท่านทูตลักขี วาสักสิริ ท่านกับภรรยาเล่นกอล์ฟ และเล่นบริดจ์ ท่านจึงชักชวนนักเรียนไทยให้หัดเล่นด้วย
ผมซื้อไม้กอล์ฟใช้แล้วราคาคิดเป็นเงินไทยก็เพียงสองพันบาท และใช้อยู่จนเรียนจบ ผมไม่เคยมีไม้ใหม่ที่ซื้อเองอีกเลย จนกระทั่งเมื่อผมอายุ 50 ได้ไปนิวยอร์กกับคุณอภิลาส โอสถานนท์ คุณอภิลาสแนะนำให้ซื้อจากร้านคนไทยในนิวยอร์ก ผมซื้อชุดของไดว่ารุ่น chairman มาในราคา 1000 เหรียญ เวลานั้นเหรียญละ 25 บาท ต่อมาเมื่อ 5 ปีที่แล้ว จึงเอาไม้ชุดนี้ไปเปลี่ยนก้าน พอผมเกษียณจึงให้รางวัลตัวเองด้วยการซื้อชุดเหล็กของ Katana เสียเงินไป 75,000 บาท ส่วนหัวไม้หนึ่งก็ใช้ของ Katana ที่วิโรจน์ นวลแขให้ เมื่อตีได้ต่ำกว่า 40 จึงลงทุนไปซื้อหัวไม้ของ Katana ใหม่ราคา 38,000 บาท
ผมชอบเล่นกอล์ฟเพราะเป็นกีฬาที่ต้องสู้กับตนเองจะดีจะเลวก็อยู่ที่ตัวเรา ผมเป็นคนเล่นกอล์ฟที่ไม่ชอบไปซ้อมตีตามไดรฟ์วิ่ง เรนจ์ เพราะไม่รู้สึกสนุก และส่วนมากก็ไปเล่นคนเดียวได้ หรือไปร่วมกับคนอื่นได้
ผมเลิกเล่นกอล์ฟไป 20 ปี หลังจากจบปริญญาตรีกลับมา ผมไปเล่นกอล์ฟคนเดียวที่สนาม ทบ.ไปร่วมกับใครก็ไม่ทราบ ไม่รู้จักกันเลย แต่ก็ท้าพนันกับผมหลุมละลูก คือสิบบาท (เวลานั้น) ทำให้ผมเบื่อที่จะถูกท้าพนัน ผมเล่นกับคนแก่คือ พล.ท.ประยูร หนุนภักดี ท่านเป็นอัมพฤกษ์แต่ก็ยังไปตีกอล์ฟ เดินช้าๆ ตีทีหนึ่งอย่างไกลที่สุดก็ 120 หลา
ผมเคยเล่นกอล์ฟกลางฝนที่มาเลเซีย เราไปสัมมนาที่ Fracer ’s Hill ผมกับอาจารย์เสน่ห์ จามริก ไปเล่นกันสองคน ล้มลุกคลุกคลานกลางสายฝน เวลานี้อาจารย์เสน่ห์ไม่เล่นกอล์ฟแล้ว
ตอนอยู่วิสคอนซิล มีคนเล่นกอล์ฟ 4-5 คน คุณพงษ์ศักดิ์ พยัฆวิเชียร ไปสมัครทำงานที่คลับหรูที่สุดคือ Black Hawk Country Club เลยหัดกอล์ฟไปด้วยจนตีเก่งต่ำกว่า 40 ที่เมืองแมดิสัน มีสนามกอล์ฟของเทศบาล เสียค่ากรีนฟีแค่ 2 เหรียญ 50 เซ็นต์ พอหิมะละลาย ดร.ศักดา สายบัว นายแพทย์ธรรมนิตย์ อังศุสิงห์ ผมและเพื่อนๆ ก็จะรีบไปสนามทันที ทั้งอาจารย์ศักดา และคุณหมอธรรมนิตย์ ต่างตี 30 กว่าๆ เก่งกว่าพวกเราแยะ
ผมกลับไปแมดิสัน หลังจากเรียนจบแล้วก็มีโอกาสได้ไปเล่นสนามดีๆ ที่ตอนเป็นนักเรียนเราไม่มีปัญญาจะเล่น ที่นิวซีแลนด์ก็เช่นกัน แต่เมืองไทยเรามีสนามดีๆ น่าเล่นกว่าแยะ และมีความพร้อมด้านต่างๆ เช่น คลับเฮาส์ก็ดีกว่า มีรถ มีแคดดี้ มีซุ้มน้ำ มีของกินเยอะแยะ ดีกว่าในต่างประเทศ ผมเคยเล่นที่บรูไน ไปตามซุ้มพบคนไทยขายน้ำอยู่ แต่ที่นิวซีแลนด์และอเมริกาไม่มีแคดดี้
เมื่อ 20 ปีก่อน ผมเป็น leap year golfer คือแย่กว่า weekend golfer เสียอีก 4 ปีตีครั้งหนึ่ง พอเกษียณแล้วอาทิตย์หนึ่งบางทีตี 6 วันติดกันก็มี วิโรจน์ นวลแข ตี 13 วันติดกัน วิโรจน์ ชอบเดินและเดินเร็วมาก บางทีวิ่งเหยาะๆ ด้วย
หากเราเป็น weekend golfer ตีได้ต่ำกว่า 100 ก็ดีแล้ว วิธีการลดแต้ม คือพยายามตีหลุมละเกินหนึ่ง ถ้าได้โบกี้ทุกหลุมก็ 45 ใน 9 หลุม น่าจะได้พาร์บ้างแต้มก็จะลดลงมา
ที่หัวหินซึ่งผมไปเป็นประจำมีสนามใหม่ชื่อ Black Mountain น่าเล่นมาก เป็นภูเขา หลายหลุมตีขึ้นเขา ครั้งแรกผมลองเดินดู ตีได้ 9 หลุมก็ต้องพักเพราะปวดขามาก หัวหินนอกจากสนามเก่ารถไฟแล้วก็มีดีๆ หลายสนาม เช่น Lake View ที่ใกล้หน่อยก็ Plam Hill ของดร.ณรงค์ชัย อัครเศรณี ผมเคยดู Arnold Palmer ตีที่นิวซีแลนด์ Palmer ตีกับ Bob Charles ซึ่งถนัดซ้าย ผมเดินตามดูทุกหลุม
ผมเป็นสมาชิกสปอร์ตคลับที่ตีกอล์ฟที่นั่นน้อยมาก ครั้งหนึ่งชวนบุคคลสำคัญของลาวไปตี ผมบอกท่านว่ากอล์ฟเป็นกีฬาที่ดี และเหมาะสำหรับคนที่กำลังจะแก่ ต่อมาท่านไปสนับสนุนให้มีสนามกอล์ฟที่ลาว
คนที่เล่นกอล์ฟต้องมีน้ำใจเป็นนักกีฬา ใจเย็น ไม่ใช่มีเงินแล้วจะเป็นนักกอล์ฟที่ดี นักกอล์ฟอาชีพไทยเก่งๆ มีแยะ ผมเคยตี Pro-Am กับธงชัย ใจดี และชัพชัย นิราศ บริษัทบุญรอดฯ ส่งเสริมนักกอล์ฟอาชีพมานานแล้ว สำหรับนายกสมาคมฯ คนใหม่มีเงินแยะ แต่จะสนับสนุนนักกอล์ฟได้มาก-น้อยแค่ไหนต้องคอยดูกันต่อไป
วันหนึ่งผมไปเล่นกอล์ฟคนเดียว จึงต้องไปร่วมคนอีกสองคน คนหนึ่งอายุ 50 กว่าๆ บอกว่ามาซ้อมเพื่อสอบเป็นโปร ผมถามว่าต้องทำอย่างไรบ้าง เขาบอกว่าต้องเสียคณะสมัคร 5,000 บาท สำหรับคิดเป็นซีเนียร์โปร คืออายุ 50 ขึ้นไป และต้องตีเกินแค่ 4 ใน 18 หลุม ก็คือ ต้องตีให้ได้ 80 การเป็นซีเนียร์โปรนั้น มีสิทธิสอนได้ และเวลาไปตีกอล์ฟก็เสียเงินน้อยกว่าคนอื่นหน่อย
ผมนึกครึ้มใจอยากจะไปสอบซีเนียร์โปรบ้าง เพราะดูจากคนที่ไปตีด้วยกัน ก็ไม่น่าประทับใจอะไร แต่การตีให้เกินแค่ 4 เป็นเรื่องยาก ผมเองเคยตี 9 หลุมได้ 38 เพียงหนเดียว แต่พอได้ข่าวว่าทักษิณได้เป็นนายกสมาคมนักกอล์ฟอาชีพ ผมก็เลยหมดความกระตือรือล้นที่จะไปเป็นโปร สู้เป็นนักกอล์ฟสมัครเล่นจะดีกว่า
ผมหัดกอล์ฟโดยไม่มีโปรจึงเอาดีไม่ได้ ผมตีกอล์ฟตั้งแต่อายุ 18 ได้ไม้กอล์ฟจากท่านทูตลักขี วาสักสิริ ท่านกับภรรยาเล่นกอล์ฟ และเล่นบริดจ์ ท่านจึงชักชวนนักเรียนไทยให้หัดเล่นด้วย
ผมซื้อไม้กอล์ฟใช้แล้วราคาคิดเป็นเงินไทยก็เพียงสองพันบาท และใช้อยู่จนเรียนจบ ผมไม่เคยมีไม้ใหม่ที่ซื้อเองอีกเลย จนกระทั่งเมื่อผมอายุ 50 ได้ไปนิวยอร์กกับคุณอภิลาส โอสถานนท์ คุณอภิลาสแนะนำให้ซื้อจากร้านคนไทยในนิวยอร์ก ผมซื้อชุดของไดว่ารุ่น chairman มาในราคา 1000 เหรียญ เวลานั้นเหรียญละ 25 บาท ต่อมาเมื่อ 5 ปีที่แล้ว จึงเอาไม้ชุดนี้ไปเปลี่ยนก้าน พอผมเกษียณจึงให้รางวัลตัวเองด้วยการซื้อชุดเหล็กของ Katana เสียเงินไป 75,000 บาท ส่วนหัวไม้หนึ่งก็ใช้ของ Katana ที่วิโรจน์ นวลแขให้ เมื่อตีได้ต่ำกว่า 40 จึงลงทุนไปซื้อหัวไม้ของ Katana ใหม่ราคา 38,000 บาท
ผมชอบเล่นกอล์ฟเพราะเป็นกีฬาที่ต้องสู้กับตนเองจะดีจะเลวก็อยู่ที่ตัวเรา ผมเป็นคนเล่นกอล์ฟที่ไม่ชอบไปซ้อมตีตามไดรฟ์วิ่ง เรนจ์ เพราะไม่รู้สึกสนุก และส่วนมากก็ไปเล่นคนเดียวได้ หรือไปร่วมกับคนอื่นได้
ผมเลิกเล่นกอล์ฟไป 20 ปี หลังจากจบปริญญาตรีกลับมา ผมไปเล่นกอล์ฟคนเดียวที่สนาม ทบ.ไปร่วมกับใครก็ไม่ทราบ ไม่รู้จักกันเลย แต่ก็ท้าพนันกับผมหลุมละลูก คือสิบบาท (เวลานั้น) ทำให้ผมเบื่อที่จะถูกท้าพนัน ผมเล่นกับคนแก่คือ พล.ท.ประยูร หนุนภักดี ท่านเป็นอัมพฤกษ์แต่ก็ยังไปตีกอล์ฟ เดินช้าๆ ตีทีหนึ่งอย่างไกลที่สุดก็ 120 หลา
ผมเคยเล่นกอล์ฟกลางฝนที่มาเลเซีย เราไปสัมมนาที่ Fracer ’s Hill ผมกับอาจารย์เสน่ห์ จามริก ไปเล่นกันสองคน ล้มลุกคลุกคลานกลางสายฝน เวลานี้อาจารย์เสน่ห์ไม่เล่นกอล์ฟแล้ว
ตอนอยู่วิสคอนซิล มีคนเล่นกอล์ฟ 4-5 คน คุณพงษ์ศักดิ์ พยัฆวิเชียร ไปสมัครทำงานที่คลับหรูที่สุดคือ Black Hawk Country Club เลยหัดกอล์ฟไปด้วยจนตีเก่งต่ำกว่า 40 ที่เมืองแมดิสัน มีสนามกอล์ฟของเทศบาล เสียค่ากรีนฟีแค่ 2 เหรียญ 50 เซ็นต์ พอหิมะละลาย ดร.ศักดา สายบัว นายแพทย์ธรรมนิตย์ อังศุสิงห์ ผมและเพื่อนๆ ก็จะรีบไปสนามทันที ทั้งอาจารย์ศักดา และคุณหมอธรรมนิตย์ ต่างตี 30 กว่าๆ เก่งกว่าพวกเราแยะ
ผมกลับไปแมดิสัน หลังจากเรียนจบแล้วก็มีโอกาสได้ไปเล่นสนามดีๆ ที่ตอนเป็นนักเรียนเราไม่มีปัญญาจะเล่น ที่นิวซีแลนด์ก็เช่นกัน แต่เมืองไทยเรามีสนามดีๆ น่าเล่นกว่าแยะ และมีความพร้อมด้านต่างๆ เช่น คลับเฮาส์ก็ดีกว่า มีรถ มีแคดดี้ มีซุ้มน้ำ มีของกินเยอะแยะ ดีกว่าในต่างประเทศ ผมเคยเล่นที่บรูไน ไปตามซุ้มพบคนไทยขายน้ำอยู่ แต่ที่นิวซีแลนด์และอเมริกาไม่มีแคดดี้
เมื่อ 20 ปีก่อน ผมเป็น leap year golfer คือแย่กว่า weekend golfer เสียอีก 4 ปีตีครั้งหนึ่ง พอเกษียณแล้วอาทิตย์หนึ่งบางทีตี 6 วันติดกันก็มี วิโรจน์ นวลแข ตี 13 วันติดกัน วิโรจน์ ชอบเดินและเดินเร็วมาก บางทีวิ่งเหยาะๆ ด้วย
หากเราเป็น weekend golfer ตีได้ต่ำกว่า 100 ก็ดีแล้ว วิธีการลดแต้ม คือพยายามตีหลุมละเกินหนึ่ง ถ้าได้โบกี้ทุกหลุมก็ 45 ใน 9 หลุม น่าจะได้พาร์บ้างแต้มก็จะลดลงมา
ที่หัวหินซึ่งผมไปเป็นประจำมีสนามใหม่ชื่อ Black Mountain น่าเล่นมาก เป็นภูเขา หลายหลุมตีขึ้นเขา ครั้งแรกผมลองเดินดู ตีได้ 9 หลุมก็ต้องพักเพราะปวดขามาก หัวหินนอกจากสนามเก่ารถไฟแล้วก็มีดีๆ หลายสนาม เช่น Lake View ที่ใกล้หน่อยก็ Plam Hill ของดร.ณรงค์ชัย อัครเศรณี ผมเคยดู Arnold Palmer ตีที่นิวซีแลนด์ Palmer ตีกับ Bob Charles ซึ่งถนัดซ้าย ผมเดินตามดูทุกหลุม
ผมเป็นสมาชิกสปอร์ตคลับที่ตีกอล์ฟที่นั่นน้อยมาก ครั้งหนึ่งชวนบุคคลสำคัญของลาวไปตี ผมบอกท่านว่ากอล์ฟเป็นกีฬาที่ดี และเหมาะสำหรับคนที่กำลังจะแก่ ต่อมาท่านไปสนับสนุนให้มีสนามกอล์ฟที่ลาว
คนที่เล่นกอล์ฟต้องมีน้ำใจเป็นนักกีฬา ใจเย็น ไม่ใช่มีเงินแล้วจะเป็นนักกอล์ฟที่ดี นักกอล์ฟอาชีพไทยเก่งๆ มีแยะ ผมเคยตี Pro-Am กับธงชัย ใจดี และชัพชัย นิราศ บริษัทบุญรอดฯ ส่งเสริมนักกอล์ฟอาชีพมานานแล้ว สำหรับนายกสมาคมฯ คนใหม่มีเงินแยะ แต่จะสนับสนุนนักกอล์ฟได้มาก-น้อยแค่ไหนต้องคอยดูกันต่อไป