“ทุกวันนี้มีแต่พาลสันดานหยาบ ประพฤติบาปไปเสียสิ้นแผ่นดินกระฉ่อน”
บทกลอนสั้นๆ บทนี้เขียนขึ้นในรัชกาลที่ 3 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ แต่มาถึงทุกวันนี้ผมก็จำไม่ได้ว่าใครเป็นคนเขียน แต่ที่แน่นอนที่สุดก็คือนักปราชญ์ไทยในสมัยนั้น ซึ่งไม่ต้องการจะด่าว่าและเสียดสีใคร เป็นความสังเวชที่ผู้เขียนมีความรู้สึกมาอย่างเข้าไส้จนต้องถ่ายทอดมันออกมาแน่นอน ผมได้นำมาใช้เป็นชื่อหัวคอลัมน์นี้เป็นเวลานานมาแล้ว ไม่ว่าใครจะเข้าใจหรือไม่ผมไม่ทราบ แต่เป็นความคิดเห็นที่ผมเชื่อมั่นว่าคนเรานั้นไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความจริงที่ว่านี้ แม้กระทั่งตัวผมเองที่อาจจะประพฤติบาปไปเสียสิ้นแม้ว่าไม่ถึงกับแผ่นดินกระฉ่อนขนาดพรรคการเมืองพรรคหนึ่งของไทยที่กำลังทำเรื่องให้เกิดความเสียหายขนาดแผ่นดินกระฉ่อนอยู่ทั้งโลกในขณะนี้ก็ตาม!
ข้อความสั้นๆ ในบทกลอนสองวรรคนี้ จะต้องเข้าใจความหมายของข้อความกันให้ชัดเจนและถูกต้อง เฉพาะอย่างยิ่งกับคำว่า บาป ตามความหมายในทางศาสนา ท่านหมายถึงการกระทำใดๆ ที่ทำให้เดือดร้อนทั้งตัวเองและผู้อื่นไม่ว่าคนหรือสัตว์ ถ้าได้รับความเดือดร้อนอย่างใดอย่างหนึ่งท่านหมายถึงบาป ไม่ว่าจะเกิดขึ้นแก่ทางกายทางใจหรือทั้งสองอย่างก็ถือว่าเป็นการกระทำอันเป็นบาปทั้งสิ้น
หรือพูดกันไม่ต้องให้ประณีตบรรจงนัก บาปก็คือความร้อนหรือการเผาไหม้อย่างใดอย่างหนึ่งนั่นเอง
หรือพูดแบบภาษาชาวบ้านก็คือ คำว่าบาปนั้นท่านหมายถึงการกระทำอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดความผิดปกติขึ้นในชีวิตคน ไม่ว่าทางกาย ทางใจถือว่าบาปทั้งสิ้น
เพราะฉะนั้นคำว่าบาปที่เรารู้จักกันหรือพูดกันอยู่ทุกลมหายใจนั้น ความหมายก็คือความเดือดร้อน
หรือไม่ว่าจะคิดจะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดความเดือดร้อนแก่ตัวเองและผู้อื่น นั่นก็คือการทำบาป
ประเทศไทยถือกำเนิดมาอย่างไร และเกิดมาตั้งแต่เมื่อไรไม่เคยมีใครบอกกล่าวได้แน่นอนว่าเกิดเมื่อวันเดือนปีที่เท่าไรจากไหน แต่ที่แน่นอนก็คือเกิดขึ้นมาเหมือนผู้คนอื่นๆ แต่สิ่งหนึ่งที่มีอยู่กับประเทศไทยก็คือ หลักการในการดำเนินชีวิตและการเป็นคนไทยนั้น จะต้องมีคุณธรรมอย่างมั่นคงหลายสิบประการบัญญัติไว้ และปฏิบัติกันอยู่ในพุทธศาสนาซึ่งเกิดมาคู่กับประเทศไทยหรือต้องอยู่กับคนไทย หลักการหรือกฎเกณฑ์ของชนชาติไทยที่จะต้องดำรงชีวิตอยู่ตามหลักศาสนานั้น จะต้องกระทำความดีความถูกต้องไม่เบียดเบียนคนอื่นหรือ ทำลายคนอื่น
ข้อห้ามเหล่านั้นมีการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร
เริ่มตั้งแต่ในบัญญัติที่ว่าด้วยการยึดมั่นถือมั่นในศีล 227 ข้อ และย่อยมาเหลือเป็นศีล 8 และศีล 5 ที่ทำให้ง่ายต่อการจดจำและการปฏิบัติของผู้คนที่เกิดมาเป็นคนไทย และนับถือศาสนาพุทธ
หรือไม่ต้องทำอะไรมาก ในข้อห้ามหรือหลักเกณฑ์ของพระพุทธศาสนาเพียง 5 ข้อนั้น ขอให้ทุกคนในสังคมในครอบครัวต้องไม่มีใครทำกันหรืองดเว้นที่จะทำเสีย บาปหรือความเดือดร้อนที่จะเกิดขึ้นแก่ตัวเองหรือใครๆ นั้น ย่อมไม่มีและไม่เกิดขึ้น
แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ การที่จะไม่กระทำอะไรเอาเสียเลยนั้นเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่เกิดมาหอบเอาความโลภโกรธหลงมาเต็มชีวิต ไม่ว่าจะทำด้วยเจตนาหรือทำโดยไม่เจตนา ทำให้เดือดร้อนแก่ตัวเองและคนอื่นนั้นย่อมมีทุกหนทุกแห่ง เพราะคู่กับหลักการกำหนดไว้ว่าเป็นความดีที่จะต้องทำนั้น มนุษย์ทุกคนในโลกไม่สามารถจะรับได้ทุกคนหรือรับไม่ได้ทั้งหมดทุกข้อ สิ่งที่จะบันดาลให้คนทำหรือละเมิดกฎเกณฑ์เหล่านั้นคือความชั่วที่มีในตัวคนหรือในจิตใจของคนที่ท่าน เรียกว่า กิเลส
กิเลสที่ว่านั้น ตัวที่สำคัญที่สุดมีอยู่ 3 ตัวที่จะทำการอันเป็นการทำลายหรือละเมิดหลักธรรมนั้นได้แก่ ความโลภ โกรธ หลง ซึ่งถ้าเป็นมนุษย์ปุถุชนแล้วยากที่จะงดเว้นได้ มากหรือน้อยทุกคนจะต้องกระทำการอันเกิดจากความโลภ โกรธ หลงที่ว่านี้ด้วยกันทุกคน
อันเป็นความบาป
หรือเป็นความเดือดร้อน
เช่นเดียวกับประเทศไทย บ้านแตกสาแหรกขาดเสียชาติเสียแผ่นดินมาหลายครั้ง เพราะมีคนประเภทนี้นิยมการทำบาปในประเทศชาติ และในเวลาเดียวกันก็มีผู้คนที่อยู่ในศีลและช่วยกันเสียสละกู้คืนมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนถึงยุคปัจจุบันนี้ ซึ่งกำลังอยู่ในสภาพที่จะหมดเนื้อหมดตัวลงไปเพราะเดียรัจฉานทางการเมืองพวกหนึ่งซึ่งได้พาทั้งลูกทั้งเมียรวมตัวกันเข้า มาปล้นบ้านปล้นเมืองโดยการโกหกหลอกลวงสารพัดวิธี แต่คนไทยก็สามารถแก้ได้ทัน
ในสมัยก่อน คนที่ทำบาปทำกรรมต่อประชาชนและบ้านเมืองเพราะอำนาจอิทธิพลของกิเลส 3 ตัวนี้ ชนชั้นปกครองที่มีอำนาจจะระมัดระวังอย่างหนัก และถ้าจับได้ว่ามีความผิดในการกระทำเหล่านี้แม้แต่เพียงคิดมิชอบ ท่านจะลงโทษอย่างรุนแรงคือตั้งแต่ตัดมือ ฟันคอและริบเรือนหรือริบทรัพย์สมบัติ รวมกับบุคคลที่มีความสัมพันธ์ตั้งแต่เป็นญาติมิตรบริวารอีกทั้งหมด 7 ชั่วโคตร ไม่มีวันหมด เรายังกำลังตกอยู่ในภาวะที่จะต้องสู้กับความชั่วของมนุษย์ต่อไปอีกไม่มีวันจบ คนไทยจะอยู่กันด้วยการเบียดเบียนและปล้นกันต่อไป
คนที่แข็งแรงและมีพรรคพวกข้างมากที่สุดเท่านั้นที่ดูเหมือนจะเป็นพวกเดียวที่สามารถจะเอาตัวรอดได้ หรือบางคนอาจจะต้องไปอยู่ต่างประเทศที่ไหนก็ได้
นี่ก็เป็นบาปประการหนึ่งที่เกิดจากความโลภ โกรธ หลงที่กล่าวแล้ว
ในเมืองไทย คนที่ชั่วร้ายที่สุดที่ทำทุกอย่างแก่ผู้คนในบ้านเมืองดูเหมือนจะมีอยู่เพียงสองจำพวกเท่านั้นคือคนที่มีอาชีพตำรวจซึ่งมีหน้าที่คอยรีดไถ จนกระทั่งรับจ้างกระทืบคนนี่ก็เป็นการกระทำอันเป็นบาปหรือทำให้คนอื่นเดือดร้อนเหมือนกัน
สำหรับประชาชนคนธรรมดาทั้งประเทศที่เรามีอยู่ในขณะนี้ ไม่มีโอกาสได้เป็นตำรวจ เป็นนักการเมือง หรือเป็นข้าราชการที่มีพรรคพวกดีๆ ก็จะพากันเป็นหนี้เป็นสิน และอดอยากต่อไปหรือไม่ก็นั่งรอคอยให้ถูกลอตเตอรี่หรือหวยไม่ว่าใต้ดินหรือบนดิน จะก้มหน้าก้มตาซื้อเรื่อยไปจนกว่าจะหมดตัวหรือใกล้จะหมดตัว
คนไทยส่วนใหญ่เป็นคนยากคนจนและมีจำนวนมากไม่มีความรู้ไม่มีการศึกษาอย่างเพียงพอสำหรับการทำมาหากินที่จะสร้างเนื้อสร้างตัวได้นอกจากฟลุก
ประเทศไทยมีประชากรประมาณ 8 ล้านคนในยุคก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง แต่ในปัจจุบันนี้เฉพาะในกรุงเทพฯ แห่งเดียวจำนวนประชากรดูเหมือนจะมีมากกว่า 12 ล้านคน จำนวนคนเหล่านี้มีมากมายไม่ได้รับการศึกษาอย่างเพียงพอที่จะทำมาหากินเพราะความยากจนหรือหากินไม่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง คนที่โชคดีพอที่จะเอาตัวรอดเลี้ยงลูกหลานให้มีอยู่มีกินได้มีจำนวนจำกัด เพราะฉะนั้นพูดโดยทั่วไปแล้วคนไทยเท่าที่มีอยู่ในขณะนี้ส่วนใหญ่ยากจนหรือเป็นพวกไม่พอมีพอกินเสียเป็นส่วนมาก ถ้าไม่ได้เป็นตำรวจ พ่อค้าที่มีทุนหนาหรือไม่ได้เป็นข้าราชการหรือเจ้าหน้าที่ที่มีโอกาสได้รับผิดชอบในแหล่งที่รีดไถได้ ก็เชื่อได้ว่าจะต้องอยู่และตะเกียกตะกายไปตายเอาดาบหน้า
ในสมัยรัชกาลที่ 3 ที่ 4 เป็นระยะที่เมืองไทยกำลังมีปัญหา มีความยุ่งยากในบ้านเมืองหลายประการ การมีอยู่มีกินก็ทำกันอย่างอดอย่างออม กินแต่พออยู่รอดหรือพออยู่ได้สมัยนั้นคนไทยที่ยากจนส่วนใหญ่จะอยู่ตามต่างจังหวัด อาชีพมีอย่างเดียวหรือหากินอย่างเดียวคือทำนาปลูกข้าวกินกันอย่างเดียวอย่างอื่นไม่รู้จักและทำไม่เป็น ไม่ว่าจะเป็นการแลกเปลี่ยนซื้อขาย สำหรับคนที่อยู่ในเมืองนั้นมีทางออกทางหนึ่งคือเล่นหวยกัน
รู้จักกันในนามหวย ก. ข.
ถั่วโป จับยี่กีก็มีเล่นกันตามท้องถิ่นที่จะมีความสะดวก ไม่ต้องตั้งสำนักงาน
ทั้งหมดนี้เป็นการพนัน คนยากคนจนจะพยายามหาโอกาสอยู่เพื่อแก้ไขความยากจนกันตรงนี้หรือเพื่อให้ตนเองมีอาชีพ ซึ่งแม้จะไม่มีกฎหมายรับรองแต่คนไทยสมัยนั้นไม่แคร์ว่าจะถูกกฎหมายหรือไม่ถูกกฎหมายก็ตาม ขอให้ได้เล่นได้เสียง่ายๆ แบบนี้ก็พอ
การเล่นหวย ก. ข. จึงเป็นมหกรรมการพนันที่ยิ่งใหญ่ของยุคสมัยของคนไทยที่ไม่ค่อยจะมีกินครั้งหนึ่งของคนยากจนทั่วไป คนไทยไม่มีวันเลิกหวยบนดินหรือหวยใต้ดิน
หลังจากนั้นไม่นานนัก หวย ก. ข.เลิกไป เพราะมีหวยอีกประเภทหนึ่งเข้ามาแทนที่และได้รับความนิยมมาจนถึงรัฐบาลนี้ นั่นก็คือลอตเตอรี่หรือที่เรียกกันว่า สลากลอตเตอรี่ ที่มีคนนิยมและรู้จักกันมาเป็นเวลานาน ได้รับความนิยมจากประชาชนผู้คนมาอย่างไม่เคยหยุดและไม่มีอันตราย
แต่มาถึงระยะนี้ การเล่นหวยหรือมีการขายหวยให้ประชาชนเลิกไปแล้ว จะไม่มีการออกหวยต่อไปอีกชาตินี้เพราะเป็นการพนัน ประเทศไทยจะต้องไม่มีการกระทำความชั่วร้ายหรือทำบาปด้วยการสนับสนุนให้มีคนเล่นหวยเป็นอันขาด รัฐบาลเองก็จะไม่มีการขายหวยถูกต้องตามกฎหมายหรือจะไม่ยอมให้ประชาชนเล่นหวยเป็นอันขาดเพราะเป็นการพนัน
อย่างไรก็ตาม คนไทยเล่นหวยกันมาเป็นร้อยปีมาแล้ว วิธีเล่นหวยมีร้อยแปดวิธี ไม่มีใครสนใจว่าจะอนุญาตให้เล่น ไม่ว่าใต้ดินหรือบนดิน การพนันหรือไม่ใช่การพนันได้ข่าวว่าเจ้ากรรมนายเวรกำลังรอคอยพวกคุณอยู่ไม่ใช่หรือ
ไม่มีใครไปแก้ไขอะไรได้หรอก ไปแก้ไขการคอร์รัปชันและการขายบ้านขายเมืองนั่นเสียก่อนเถอะ!!
บทกลอนสั้นๆ บทนี้เขียนขึ้นในรัชกาลที่ 3 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ แต่มาถึงทุกวันนี้ผมก็จำไม่ได้ว่าใครเป็นคนเขียน แต่ที่แน่นอนที่สุดก็คือนักปราชญ์ไทยในสมัยนั้น ซึ่งไม่ต้องการจะด่าว่าและเสียดสีใคร เป็นความสังเวชที่ผู้เขียนมีความรู้สึกมาอย่างเข้าไส้จนต้องถ่ายทอดมันออกมาแน่นอน ผมได้นำมาใช้เป็นชื่อหัวคอลัมน์นี้เป็นเวลานานมาแล้ว ไม่ว่าใครจะเข้าใจหรือไม่ผมไม่ทราบ แต่เป็นความคิดเห็นที่ผมเชื่อมั่นว่าคนเรานั้นไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความจริงที่ว่านี้ แม้กระทั่งตัวผมเองที่อาจจะประพฤติบาปไปเสียสิ้นแม้ว่าไม่ถึงกับแผ่นดินกระฉ่อนขนาดพรรคการเมืองพรรคหนึ่งของไทยที่กำลังทำเรื่องให้เกิดความเสียหายขนาดแผ่นดินกระฉ่อนอยู่ทั้งโลกในขณะนี้ก็ตาม!
ข้อความสั้นๆ ในบทกลอนสองวรรคนี้ จะต้องเข้าใจความหมายของข้อความกันให้ชัดเจนและถูกต้อง เฉพาะอย่างยิ่งกับคำว่า บาป ตามความหมายในทางศาสนา ท่านหมายถึงการกระทำใดๆ ที่ทำให้เดือดร้อนทั้งตัวเองและผู้อื่นไม่ว่าคนหรือสัตว์ ถ้าได้รับความเดือดร้อนอย่างใดอย่างหนึ่งท่านหมายถึงบาป ไม่ว่าจะเกิดขึ้นแก่ทางกายทางใจหรือทั้งสองอย่างก็ถือว่าเป็นการกระทำอันเป็นบาปทั้งสิ้น
หรือพูดกันไม่ต้องให้ประณีตบรรจงนัก บาปก็คือความร้อนหรือการเผาไหม้อย่างใดอย่างหนึ่งนั่นเอง
หรือพูดแบบภาษาชาวบ้านก็คือ คำว่าบาปนั้นท่านหมายถึงการกระทำอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดความผิดปกติขึ้นในชีวิตคน ไม่ว่าทางกาย ทางใจถือว่าบาปทั้งสิ้น
เพราะฉะนั้นคำว่าบาปที่เรารู้จักกันหรือพูดกันอยู่ทุกลมหายใจนั้น ความหมายก็คือความเดือดร้อน
หรือไม่ว่าจะคิดจะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดความเดือดร้อนแก่ตัวเองและผู้อื่น นั่นก็คือการทำบาป
ประเทศไทยถือกำเนิดมาอย่างไร และเกิดมาตั้งแต่เมื่อไรไม่เคยมีใครบอกกล่าวได้แน่นอนว่าเกิดเมื่อวันเดือนปีที่เท่าไรจากไหน แต่ที่แน่นอนก็คือเกิดขึ้นมาเหมือนผู้คนอื่นๆ แต่สิ่งหนึ่งที่มีอยู่กับประเทศไทยก็คือ หลักการในการดำเนินชีวิตและการเป็นคนไทยนั้น จะต้องมีคุณธรรมอย่างมั่นคงหลายสิบประการบัญญัติไว้ และปฏิบัติกันอยู่ในพุทธศาสนาซึ่งเกิดมาคู่กับประเทศไทยหรือต้องอยู่กับคนไทย หลักการหรือกฎเกณฑ์ของชนชาติไทยที่จะต้องดำรงชีวิตอยู่ตามหลักศาสนานั้น จะต้องกระทำความดีความถูกต้องไม่เบียดเบียนคนอื่นหรือ ทำลายคนอื่น
ข้อห้ามเหล่านั้นมีการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร
เริ่มตั้งแต่ในบัญญัติที่ว่าด้วยการยึดมั่นถือมั่นในศีล 227 ข้อ และย่อยมาเหลือเป็นศีล 8 และศีล 5 ที่ทำให้ง่ายต่อการจดจำและการปฏิบัติของผู้คนที่เกิดมาเป็นคนไทย และนับถือศาสนาพุทธ
หรือไม่ต้องทำอะไรมาก ในข้อห้ามหรือหลักเกณฑ์ของพระพุทธศาสนาเพียง 5 ข้อนั้น ขอให้ทุกคนในสังคมในครอบครัวต้องไม่มีใครทำกันหรืองดเว้นที่จะทำเสีย บาปหรือความเดือดร้อนที่จะเกิดขึ้นแก่ตัวเองหรือใครๆ นั้น ย่อมไม่มีและไม่เกิดขึ้น
แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ การที่จะไม่กระทำอะไรเอาเสียเลยนั้นเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่เกิดมาหอบเอาความโลภโกรธหลงมาเต็มชีวิต ไม่ว่าจะทำด้วยเจตนาหรือทำโดยไม่เจตนา ทำให้เดือดร้อนแก่ตัวเองและคนอื่นนั้นย่อมมีทุกหนทุกแห่ง เพราะคู่กับหลักการกำหนดไว้ว่าเป็นความดีที่จะต้องทำนั้น มนุษย์ทุกคนในโลกไม่สามารถจะรับได้ทุกคนหรือรับไม่ได้ทั้งหมดทุกข้อ สิ่งที่จะบันดาลให้คนทำหรือละเมิดกฎเกณฑ์เหล่านั้นคือความชั่วที่มีในตัวคนหรือในจิตใจของคนที่ท่าน เรียกว่า กิเลส
กิเลสที่ว่านั้น ตัวที่สำคัญที่สุดมีอยู่ 3 ตัวที่จะทำการอันเป็นการทำลายหรือละเมิดหลักธรรมนั้นได้แก่ ความโลภ โกรธ หลง ซึ่งถ้าเป็นมนุษย์ปุถุชนแล้วยากที่จะงดเว้นได้ มากหรือน้อยทุกคนจะต้องกระทำการอันเกิดจากความโลภ โกรธ หลงที่ว่านี้ด้วยกันทุกคน
อันเป็นความบาป
หรือเป็นความเดือดร้อน
เช่นเดียวกับประเทศไทย บ้านแตกสาแหรกขาดเสียชาติเสียแผ่นดินมาหลายครั้ง เพราะมีคนประเภทนี้นิยมการทำบาปในประเทศชาติ และในเวลาเดียวกันก็มีผู้คนที่อยู่ในศีลและช่วยกันเสียสละกู้คืนมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนถึงยุคปัจจุบันนี้ ซึ่งกำลังอยู่ในสภาพที่จะหมดเนื้อหมดตัวลงไปเพราะเดียรัจฉานทางการเมืองพวกหนึ่งซึ่งได้พาทั้งลูกทั้งเมียรวมตัวกันเข้า มาปล้นบ้านปล้นเมืองโดยการโกหกหลอกลวงสารพัดวิธี แต่คนไทยก็สามารถแก้ได้ทัน
ในสมัยก่อน คนที่ทำบาปทำกรรมต่อประชาชนและบ้านเมืองเพราะอำนาจอิทธิพลของกิเลส 3 ตัวนี้ ชนชั้นปกครองที่มีอำนาจจะระมัดระวังอย่างหนัก และถ้าจับได้ว่ามีความผิดในการกระทำเหล่านี้แม้แต่เพียงคิดมิชอบ ท่านจะลงโทษอย่างรุนแรงคือตั้งแต่ตัดมือ ฟันคอและริบเรือนหรือริบทรัพย์สมบัติ รวมกับบุคคลที่มีความสัมพันธ์ตั้งแต่เป็นญาติมิตรบริวารอีกทั้งหมด 7 ชั่วโคตร ไม่มีวันหมด เรายังกำลังตกอยู่ในภาวะที่จะต้องสู้กับความชั่วของมนุษย์ต่อไปอีกไม่มีวันจบ คนไทยจะอยู่กันด้วยการเบียดเบียนและปล้นกันต่อไป
คนที่แข็งแรงและมีพรรคพวกข้างมากที่สุดเท่านั้นที่ดูเหมือนจะเป็นพวกเดียวที่สามารถจะเอาตัวรอดได้ หรือบางคนอาจจะต้องไปอยู่ต่างประเทศที่ไหนก็ได้
นี่ก็เป็นบาปประการหนึ่งที่เกิดจากความโลภ โกรธ หลงที่กล่าวแล้ว
ในเมืองไทย คนที่ชั่วร้ายที่สุดที่ทำทุกอย่างแก่ผู้คนในบ้านเมืองดูเหมือนจะมีอยู่เพียงสองจำพวกเท่านั้นคือคนที่มีอาชีพตำรวจซึ่งมีหน้าที่คอยรีดไถ จนกระทั่งรับจ้างกระทืบคนนี่ก็เป็นการกระทำอันเป็นบาปหรือทำให้คนอื่นเดือดร้อนเหมือนกัน
สำหรับประชาชนคนธรรมดาทั้งประเทศที่เรามีอยู่ในขณะนี้ ไม่มีโอกาสได้เป็นตำรวจ เป็นนักการเมือง หรือเป็นข้าราชการที่มีพรรคพวกดีๆ ก็จะพากันเป็นหนี้เป็นสิน และอดอยากต่อไปหรือไม่ก็นั่งรอคอยให้ถูกลอตเตอรี่หรือหวยไม่ว่าใต้ดินหรือบนดิน จะก้มหน้าก้มตาซื้อเรื่อยไปจนกว่าจะหมดตัวหรือใกล้จะหมดตัว
คนไทยส่วนใหญ่เป็นคนยากคนจนและมีจำนวนมากไม่มีความรู้ไม่มีการศึกษาอย่างเพียงพอสำหรับการทำมาหากินที่จะสร้างเนื้อสร้างตัวได้นอกจากฟลุก
ประเทศไทยมีประชากรประมาณ 8 ล้านคนในยุคก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง แต่ในปัจจุบันนี้เฉพาะในกรุงเทพฯ แห่งเดียวจำนวนประชากรดูเหมือนจะมีมากกว่า 12 ล้านคน จำนวนคนเหล่านี้มีมากมายไม่ได้รับการศึกษาอย่างเพียงพอที่จะทำมาหากินเพราะความยากจนหรือหากินไม่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง คนที่โชคดีพอที่จะเอาตัวรอดเลี้ยงลูกหลานให้มีอยู่มีกินได้มีจำนวนจำกัด เพราะฉะนั้นพูดโดยทั่วไปแล้วคนไทยเท่าที่มีอยู่ในขณะนี้ส่วนใหญ่ยากจนหรือเป็นพวกไม่พอมีพอกินเสียเป็นส่วนมาก ถ้าไม่ได้เป็นตำรวจ พ่อค้าที่มีทุนหนาหรือไม่ได้เป็นข้าราชการหรือเจ้าหน้าที่ที่มีโอกาสได้รับผิดชอบในแหล่งที่รีดไถได้ ก็เชื่อได้ว่าจะต้องอยู่และตะเกียกตะกายไปตายเอาดาบหน้า
ในสมัยรัชกาลที่ 3 ที่ 4 เป็นระยะที่เมืองไทยกำลังมีปัญหา มีความยุ่งยากในบ้านเมืองหลายประการ การมีอยู่มีกินก็ทำกันอย่างอดอย่างออม กินแต่พออยู่รอดหรือพออยู่ได้สมัยนั้นคนไทยที่ยากจนส่วนใหญ่จะอยู่ตามต่างจังหวัด อาชีพมีอย่างเดียวหรือหากินอย่างเดียวคือทำนาปลูกข้าวกินกันอย่างเดียวอย่างอื่นไม่รู้จักและทำไม่เป็น ไม่ว่าจะเป็นการแลกเปลี่ยนซื้อขาย สำหรับคนที่อยู่ในเมืองนั้นมีทางออกทางหนึ่งคือเล่นหวยกัน
รู้จักกันในนามหวย ก. ข.
ถั่วโป จับยี่กีก็มีเล่นกันตามท้องถิ่นที่จะมีความสะดวก ไม่ต้องตั้งสำนักงาน
ทั้งหมดนี้เป็นการพนัน คนยากคนจนจะพยายามหาโอกาสอยู่เพื่อแก้ไขความยากจนกันตรงนี้หรือเพื่อให้ตนเองมีอาชีพ ซึ่งแม้จะไม่มีกฎหมายรับรองแต่คนไทยสมัยนั้นไม่แคร์ว่าจะถูกกฎหมายหรือไม่ถูกกฎหมายก็ตาม ขอให้ได้เล่นได้เสียง่ายๆ แบบนี้ก็พอ
การเล่นหวย ก. ข. จึงเป็นมหกรรมการพนันที่ยิ่งใหญ่ของยุคสมัยของคนไทยที่ไม่ค่อยจะมีกินครั้งหนึ่งของคนยากจนทั่วไป คนไทยไม่มีวันเลิกหวยบนดินหรือหวยใต้ดิน
หลังจากนั้นไม่นานนัก หวย ก. ข.เลิกไป เพราะมีหวยอีกประเภทหนึ่งเข้ามาแทนที่และได้รับความนิยมมาจนถึงรัฐบาลนี้ นั่นก็คือลอตเตอรี่หรือที่เรียกกันว่า สลากลอตเตอรี่ ที่มีคนนิยมและรู้จักกันมาเป็นเวลานาน ได้รับความนิยมจากประชาชนผู้คนมาอย่างไม่เคยหยุดและไม่มีอันตราย
แต่มาถึงระยะนี้ การเล่นหวยหรือมีการขายหวยให้ประชาชนเลิกไปแล้ว จะไม่มีการออกหวยต่อไปอีกชาตินี้เพราะเป็นการพนัน ประเทศไทยจะต้องไม่มีการกระทำความชั่วร้ายหรือทำบาปด้วยการสนับสนุนให้มีคนเล่นหวยเป็นอันขาด รัฐบาลเองก็จะไม่มีการขายหวยถูกต้องตามกฎหมายหรือจะไม่ยอมให้ประชาชนเล่นหวยเป็นอันขาดเพราะเป็นการพนัน
อย่างไรก็ตาม คนไทยเล่นหวยกันมาเป็นร้อยปีมาแล้ว วิธีเล่นหวยมีร้อยแปดวิธี ไม่มีใครสนใจว่าจะอนุญาตให้เล่น ไม่ว่าใต้ดินหรือบนดิน การพนันหรือไม่ใช่การพนันได้ข่าวว่าเจ้ากรรมนายเวรกำลังรอคอยพวกคุณอยู่ไม่ใช่หรือ
ไม่มีใครไปแก้ไขอะไรได้หรอก ไปแก้ไขการคอร์รัปชันและการขายบ้านขายเมืองนั่นเสียก่อนเถอะ!!